คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #26 : The End of ยุทธการกำจัดเมีย
/>
[..-Real Situation-..]
ตึ่ก ..ตึ่ก ..ตึ่ก ..ตึ่ก
รองเท้ากระทบกับพื้นไม้มันวาวที่มีโต๊ะและแรงน้ำหนักกดทับจากผู้คนมากมายในงานนั้นเป็นจังหวะ ชักชวนให้ผู้คนที่อยู่ในงานนั้นหันเหลียวมาจับจ้องสองหนุ่มผู้ซึ่งเคยเป็นตำนานแห่งมหาวิทยาลัยแห่งนี้ในอดีต
คิบอมเดินหน้านิ่งมาพร้อมกับดองเฮซึ่งแจกรอยยิ้มโปรยไปทั่วงาน
“พี่ดองเฮ”
“ดองเฮ”
“อ๊า...ดาร์ลิ้ง”
“น้องดองเฮ”
เสียงหลายเสียงเกิดขึ้นพร้อมกัน ทั้งที่สายตาจับจ้องอยู่กับทั้งคู่แต่ปากดันเผลอเรียกคนที่เข้าหาได้ง่ายกว่า
“สวัสดี...ทุกคน คิดถึงผมมั้ย” ดองเฮพูดตามสไตล์อย่างเมื่อยังเป็น ลีดองเฮของทุกๆ คน ยิ่งเมื่อได้รับการเติมเต็มความมั่นใจมาทั้งคืนจากสามี ที่กลายมาเป็นภรรยาของเขาด้วยแล้ว
คิบอมตวัดสายตามาดูดองเฮที่อ้าแขนรอรับการวิ่งเข้ามากอดจากเด็กเก่าๆ ของลีดองเฮทั้งหมด
“อา... คิดถึงทุกคนจัง สบายดีมั้ย”
น้ำเสียงฉอเลาะกับทั้งเมะและเคะที่อยู่รอบตัวดองเฮทำให้คิบอมหมั่นไส้นัก จึงเดินเลี่ยงไปคว้าแก้วเครื่องดื่มมาจิบเบาๆ แต่สายตายังคงจับจ้องดองเฮไม่เปลี่ยน
...เริ่มรู้สึกแล้วว่าตอนที่ดองเฮตามหึงตัวเองนั้นมันเป็นยังไง
“คิบอมคะ จำฉันได้ไหม” น้ำเสียงหญิงสาวผมยาวคนหนึ่งในชุดเดรสสีดำผ่าอกโชว์เนินอกเดินเข้ามาเบียด
ไม่แปลกที่หญิงสาวส่วนใหญ่จะหลงใหลคิบอม ก็พอๆ กับพี่เคะและเมะชื่นชอบดองเฮ
“คุณคือ...”
ก่อนที่เธอจะได้แนะนำตนเองก็มีเสียงดังตวาดขึ้นมาแหวกผู้คน
“คิม คิ บอม กลับมานี่เดี๋ยวนี้”
น้ำเสียงที่คิบอมคุ้นหู เพราะได้ยินมันบ่อยๆ เขาเสียหน้านิดหน่อย แต่มันก็ทำให้เขายิ้มที่มุมปากนิดๆ ก่อนจะเดินเข้าไปหาดองเฮ กันผู้คนออกจากตัวดองเฮแล้วกอดเอวเอาไว้
“นึกว่าจะไม่เรียกซะแล้ว” ชายหนุ่มที่ยังเดินได้ไม่เก่งนักเพราะเพิ่งผ่านศึกครั้งแรกของตนเองยิ้มกว้างแล้วหันไปพูดกับผู้คนที่ห้อมล้อมดองเฮว่า
“ขอโทษนะครับ ตัวจริงมาแล้ว อย่ายุ่งกับแฟนผมเลยนะครับ” แล้วคิบอมก็แสร้งทำซบบ่าดองเฮ ออเซาะ และปฏิวัติตนเองให้ดูอ่อนหวานน่ารักเง้างอนดองเฮ
“ม๊ะ ป๊ะเดินไม่ไหวแล้ว พาไปนั่งหน่อย”
เอ๋อ...รับประทานกันทั้งงาน
ก็ไหนว่า คิบอมข่มขืนดองเฮเลยทำให้ต้องแต่งงานกัน
แล้วนี่มันอะไร คนที่พูดว่าตัวเองเป็น ‘ป๊ะ’ มาพูดอะไรที่มันขัดกันแบบนี้
“อ่า... ขอโทษนะครับทุกคน พอดีผมเพิ่งปฏิบัติการกำหราบผัว...ให้กลายมาเป็นเมียน่ะครับ” ดองเฮพูดแบบหน้าตาเฉย คล้ายกับตอนที่มีอะไรผู้คนล้อมรอบกายแบบไม่อายเพื่อนร่วมมหาวิทยาลัย แสดงออกแบบชัดเจนในยามที่เขาเคยคบกับคนพวกนั้นไม่มีผิด
เขาประคองคิบอมที่ยอมหน้าหนาทำอ่อนเปลี้ยเพลียแรงไปนั่งพักแล้วใช้มือสองข้างมาแนบที่แก้มอูมก่อนจะจุ๊บปากเบาๆ แล้วถาม
“ไหวมั้ยที่รัก”
“อย่าเหลิงให้มาก แค่งานนี้เท่านั้นล่ะ” คิบอมกัดฟันกรอด นี่ก็เป็นข้อตกลงอีกอันหนึ่งเขาเผลอรับปากดองเฮขณะถูกกระแทกกระทั้นอย่างเมามันอารมณ์ ดองเฮหลอกล่อให้เขารับปากว่าจะยอมแสดงท่าทางเป็นฝ่ายภรรยาบ้างขณะที่ดองเฮใช้ร่างกายเข้ามาในตัวของคิบอม
อารมณ์นั้นมันสุขสมจนคิบอมปฏิเสธอะไรไม่ได้เลย
“ครับ” ดองเฮเป็นคนโรแมนติก เอาใจใส่ ทุกคนรู้ข้อนี้ดี แต่คิบอมก็เพิ่งรู้ว่าเมื่อสถานะดองเฮเป็นเมะ เขาจะดูน่ารัก น่าอบอุ่น แล้วก็...ทำให้เขาเขินได้ตลอด ไม่ยักกะเหมือนตอนที่ดองเฮเป็นภรรยาเขาสักนิด เพราะเมื่อจบคำนั้น ดองเฮก็จูบที่ปาก เปลือกตา แล้วก็หน้าผากของเขา ก่อนจะเอาจมูกที่โด่งทั้งคู่มาตวัดสีกันไปมาจนโดยไม่แคร์สายตาใคร ทำให้คิบอมหน้าแดงเถือก
“เดี๋ยวม๊ะมานะ นั่งให้สบาย ม๊ะบริการเอง”
คิบอมมองดองเฮเดินลับไปหยิบโน่นนี่มาให้ตนเองทานด้วยรอยยิ้ม ความรู้สึกใหม่ๆ เกิดขึ้นในหัวใจ แต่เมื่อพบสายตาผู้คนที่จ้องมองตนแปลกๆ ก็ต้องรีบหลบหน้า ไม่กล้าเผชิญสายตาผู้ใดด้วยซ้ำ ทำได้แค่เพียงทอดสายตารอให้ดองเฮกลับมา เผื่อจะกู้หน้าอะไรได้บ้าง
...แต่ก็พบว่าดองเฮกำลังหอมแก้มเด็กหน้าตาน่ารักคนหนึ่งอยู่ ความอดทนหมดกัน
มันไม่รู้จะทำอย่างไร จึงนึกถึงยามที่ดองเฮทำเมื่อเห็นตนเองทำกริยาคล้ายๆ อย่างนี้กับคนอื่น
...คงต้องเริ่มรู้วิธีการเป็นเมียบ้างแล้ว โดยเฉพาะเมียของคนที่มันเจ้าชู้แบบนี้ ฮึ่ย...
“ลี ดอง เฮ อยากตายใช่มั้ย !!~”
..
..
The End
-------------------------------
ฮี่ๆๆๆ จบแล้วนะจ๊ะ สำหรับเรื่องนี้ เรื่องหน้า มาพร้อมกับตอนหน้า
อย่าลืมรออ่านนะจ๊ะ
เพื่อนๆ คนไหนอยากได้หนังสือเล่มนี้ ก็รีบแจ้งเมลล์มานะจ๊ะ
fix-fic@hotmail.com
ยังเหลืออีก 5 เรื่องใน SF-SJ vol.4 ให้สนุกอีกจ้า
^_^
ความคิดเห็น