คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : by Dong Hae (ยุทธการปราบผัว 4)
/>
ยุทธการปราบผัว
ผัวฉันน่ะเหรอ ?
อืม.. คำนี้คงใช้ได้อีกไม่นานแล้วล่ะ
ฮ่าๆ ตลกดี ทั้งที่ฉันควรจะดีใจที่จะได้กลับไปมีชีวิตแบบเดิมเสียที หรือว่าบางทีฉันอาจจะเคยชินกับการเป็นเมียของไอ้ผัวแก้มนรกนั่นแล้วนะ มันเลยรู้สึกไม่คุ้นเคยที่จะกลับไปเป็นตัวเอง
ฉันไม่ได้กลับไปอยู่กับมันหรอกนะ แค่รับปากว่าจะไปงานวันเกิดที่คุณพ่อคุณแม่สามี เอ่อ คุณพ่อคุณแม่ของไอ้ผัวห่านั่นจัดให้เท่านั้น อ้อ ยังจะต้องไปงานเลี้ยงรุ่นหลังจากที่ผ่านวันเกิดฉันไปอีกด้วยสินะ
อีกไม่กี่วันเอง อดทนหน่อยลีดองเฮ อีกไม่นานแล้วทุกอย่างจะผ่านไป ฉันก็ปลอบใจตัวเองแบบนี้ล่ะ ไม่รู้จะฟูมฟายไปทำไม
ดีเหมือนกัน อยู่กันไปก็ไม่รู้ว่าวันไหนมันจะพลาดเอาโรคอะไรมาให้ ...เอ หรือว่าไอ้ผัวเฮงซวยนั่นมันก็กลัวจะได้รับเชื้อจากฉันเหมือนกัน หลังจากที่ฉันใช้ชีวิตแสนสนุกตลอดระยะเวลาการเรียนมหาวิทยาลัย
เออ ช่างมันเหอะ ยังไงเราก็ไม่ได้เริ่มจากคำว่า “รัก” เหมือนกับคู่ที่เค้าแต่งงานแต่งงานกันอยู่แล้วนี่
ปากก็พูดได้ ทำไมต้องพูดไปปากสั่นไปวะเรา ฝนก็ดันมาตกอะไรตอนนี้ ฝนห่าอะไรตกทะลุหลังคารถได้ เปียกอยู่แต่ที่หน้านี่แหล่ะ เลิกตกซะทีได้ม๊ายยย ไม่อยากให้หน้าเปียกแล้วนะ
วันนี้ซีวอนก็ไม่อยู่อีก หรือว่าจะลองไปเที่ยวบาร์เที่ยวผับแก้เซ็งมั่งล่ะนี่ แต่อย่างว่า ฉันไม่ได้ชอบไปที่แบบนั้นตั้งแต่ไหนแต่ไร
เนี่ยล่ะข้อเสียของการมีแฟนเป็นตัวเป็นตน ตอนเรียนนะก็มีแฟนตลอดไม่เคยขาด ถึงฉันจะไม่เคยนับจำนวนแท้จริงว่ากี่คนก็เหอะ แต่มันก็ทำให้ฉันเป็นคนประเภทเลิกเรียนกลับห้องจ้องกอดแฟน ไม่เห็นจะเคยไปเที่ยวกลางคืนที่ไหนเลย
พอเรียนจบปุ๊บ ก็มีเคสให้ต้องอยู่กินกับไอ้ผัวบ้าหน้าเห้นี่อีก ก็เลยไม่เคยได้ไปเที่ยวไหน ทั้งๆ ที่มันก็ไม่ค่อยจะได้กลับบ้านกลับช่องมาเฝ้าซักหน่อย
สงสัยสัญชาตญาณการเป็นเมียครั้งแรกของฉันมันจะดีเกินไป เลยห่วงภาพพจน์ว่าถ้าเพื่อนมันมาเห็นฉันเที่ยวกลางคืนจะทำให้มันดูไม่ดี พ่อแม่ของไอ้คุณผัวจะคิดยังไงถ้าเห็นลูกสะใภ้จำเป็นอย่างฉันสำมะเลเทเมาตามสถานที่อโคจรแบบนั้น
เออ พูดถึงคุณพ่อคุณแม่ ก็คิดถึงท่านจังแฮะ ไหนจะคุณนมอีก อืม...ก่อนไปฉันควรจะทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีที่สุดก่อนดีกว่ามั้ง ดูเวลาแล้วท่านยังไม่น่าจะหลับ โทรหาท่านหน่อยดีกว่า
“สวัสดีฮะคุณแม่”
“อ้าว ดองเฮเหรอลูก คิดถึงจังเลย แม่ไปหาที่บ้านก็ไม่เจอ”
ปลายสายแสดงน้ำเสียงดีใจที่ได้ยินเสียงของฉัน ฉันจะทำยังไงดีล่ะ ฉันไม่อยากกลายเป็นคนอื่นสำหรับพวกท่านเลย
“เอ่อ ดองเฮขอโทษนะฮะที่ไม่ได้อยู่ต้อนรับ แล้วนี่คุณพ่อหลับรึยังฮะ”
“ยังหรอกลูก ฮั่นแน่ คิดถึงพ่อกับแม่ล่ะสิ เอ้อ วันเกิดพ่อกับแม่มีอะไรจะเซอไพร้ส์ด้วยล่ะ” เธอปิดความลับไม่เก่งนัก คุณแม่ของคิบอมเป็นอย่างนั้นล่ะ ท่านใจดีเสมอกับฉัน คุณพ่อก็ด้วย
ตอนแรกที่ฉันรู้ว่าฉันต้องมาอยู่กินกับไอ้หมอนั่น ฉันยังหวาดอยู่ว่าพวกท่านจะคิดยังไงกับฉัน ท่านจะรังเกียจฉันไหม หรือว่าจะมีปฏิกิริยายังไง แต่เชื่อไหม พวกท่านอบอุ่นมาก พวกเราเคยเปิดอกคุยกันเรื่องนี้
รู้มั้ย คุณพ่อที่ดูนิ่งๆ ดุๆ ท่านบอกฉันว่ายังไง
‘พ่อรู้มานานแล้วล่ะว่าเจ้าคิบอมมันไม่ได้ชอบผู้หญิง พ่อคิดว่ามันจะกลายเป็นคนกระตุ้งกระติ้งหรืออยากจะผ่าตัดแปลงเพศด้วยซ้ำ เฮ่อ..สมัยนี้พวกแอ๊บแมนมีเยอะ แต่พอได้เห็นหนู คนที่เจ้าบอมมันชอบ พ่อก็เบาใจ ...’
แรกๆ ฉันก็ไม่เข้าใจหรอกนะว่ามันหมายความว่ายังไง แต่ท่านก็พูดต่อให้ฉันได้รู้ว่าที่จริงแล้วน่ะ ท่านคิดว่าฉันจะมาเป็นลูกสะใภ้ เฮอะ...ไม่อยากเซดเลย
“หนูน่ารัก แม้จะดูห้าวไปหน่อย แต่ก็คงดีกว่าคนอื่นๆ เจ้าคิบอมถึงมันจะทึ่มไปหน่อย แต่พ่อก็ฝากดูแลมันด้วยล่ะ พ่อจะคิดว่าหนูเป็นลูกอีกคนหนึ่งของพ่อก็แล้วกันนะ”
แล้วคุณพ่อก็นิ่ง เป็นคุณแม่ที่ไม่ได้พูดอะไรแต่รวบตัวฉันเข้าไปกอด แล้วผลัดให้คุณพ่อกอดอีกที ฮ่าๆ ตลกชะมัดเลยตอนนั้น ฉันพูดอะไรไม่ออก นอกจากพ่อกับแม่ของฉันแล้วไม่เคยมีผู้ใหญ่ที่ไหนกอดฉันด้วยความอบอุ่นแบบนั้นเลย ยกเว้นแม่นมซึ่งได้กอดฉันเป็นคนถัดมาตอนที่ฉันย้ายไปอยู่เรือนหอแล้วน่ะนะ
ท่านกอดฉันทุกครั้งเวลาที่ฉันนั่งคอยได้ผัวเฮงซวย
ท่านกอดฉันทุกทีที่ฉันมีเรื่องกับคิบอม
“ฮะ ดองเฮคิดถึงคุณพ่อกับคุณแม่มากเลยฮะ”
“เห... คิบอมเค้าดูแลหนูยังไงกันนะ ถึงได้ปล่อยให้เหงาแบบนี้ จะให้พ่อกับแม่ไปเยี่ยมไหมลูก คุณคะ... คุ๊ณ !!”
นี่คุณแม่คงจะตะโกนเรียกคุณพ่อแหงๆ อา...ฉันควรจะทำยังไงดี ฉันยังได้ยินเสียงคุณแม่บอกกับคุณพ่อต่อด้วยว่า
“หนูดองเฮโทรมาค่ะ เสียงดูเหงาๆ ไปเยี่ยมลูกกันหน่อยมั้ยคะ”
ฉันไม่รู้ว่าคุณพ่อตอบว่าอะไรยังไง แต่คุณแม่ก็พูดขึ้นมาว่า
“รอแป๊บนึงนะลูก เดี๋ยวแม่ไป”
“อา.. อย่าเลยฮะ ลำบากเปล่าๆ อืม...เดี๋ยวดองเฮไปหาคุณพ่อคุณแม่ที่บ้านใหญ่ดีกว่านะฮะ”
“จะมายังไงล่ะลูก อ้อ...แม่ลืมไปว่าหนูขับรถเป็นแล้ว ถึงอย่างงั้นก็เถอะ เจ้าคิบอมเอารถไปทำงานไม่ใช่หรือไงลูก หรือว่ากลับมาแล้ว”
“เอ่อ... งั้นรอเดี๋ยวนะฮะ ดองเฮอยู่ไม่ห่างจากบ้านใหญ่เท่าไหร่ อีกไม่นานคงถึง”
ฉันตัดบท ไม่อยากโกหกอะไรพวกท่าน แล้วก็ยังไม่อยากจะให้พวกท่านคิดมากด้วย ถ้าขืนได้ให้ท่านมา คงได้รู้ว่าฉันออกมาจากบ้านหลายวันแล้ว
อา... ฉันแคร์ความรู้สึกพวกท่านหรอกนะ ไม่ได้แคร์ไอ้ผัวนั่น
ฉันควรจะไปนอนกับพวกท่านสักคืนดีไหมนะ ?
เอาเถอะ ไปถึงแล้วค่อยว่ากัน
..
..
ความคิดเห็น