คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Part IX
3P – Three LovE
Title : 3P – Three LovE
Author : -BallOonzA-
Staring : Lee Dong Hae x ????
Part IX
แอ๊ดดด.....
เสียงลั่นของบานพับประตูที่มีสนิมขึ้นตามอายุการใช้งานตามธรรมธรรมชาติกำเนิดเสียงเมื่อมีผู้ผลักประตูเข้ามาในบ้าน ความเงียบทำให้เสียงเบาๆ นั่นได้ยินชัดเจน
“กลับมาแล้วครับ” ทงเฮ แฝดพี่คนโตบอกเหมือนอย่างทุกครั้งที่กลับมาถึงบ้าน
“เงียบจังทงเฮ หายไปไหนกันหมด” คยูฮยอนบอกเพราะผิดสังเกตุ
“นั่นสิ เอ่อ...คยู ปล่อยมือทงเฮก่อนได้มั๊ย” ประหม่าที่จะพูด...ทงเฮโดนกุมมือตลอดการเดินทาง หรือทุกครั้งที่ว่าง น้องชายตัวสูงนี่จะต้องจับมือ โอบไหล่เขาตลอดเวลา บางโอกาสก็มีโอบเอว ของทั้งหมดที่มีก็โดนคยูฮยอนแย่งไปถือเสียหมด ทงเฮละอายเล็กน้อยที่ให้น้องถือของ ทั้งที่ตนเองมีศักดิ์เป็นพี่กลับเดินตัวปลิว
“รำคาญเหรอครับ” คยูฮยอนหน้าสลดเมื่อเจอคำขอร้องแบบนั้น
“ปะ..เปล่าหรอก คือ..ถึงบ้านแล้ว เอ่อ..” ไม่มีเหตุผลในการบอกให้ปล่อย ทงเฮจะชี้แจงอย่างไร ตอนนี้เขาคิดไม่ออก
“ถ้ารำคาญผมปล่อยก็ได้ครับ” คยูฮยอนปล่อยมือนั้นลง แล้วเดินนำเข้าไปในบ้านเหมือนคนงอนนิดๆ ทงเฮรู้ดีว่านั่นคืออาการงอนของน้องชายคนนี้
“คยู...” ทงเฮร้องเรียกตามเมื่อเห็นว่าคยูฮยอนเดินไม่รอตนเข้าไปในห้องเดินเล่น
“ครับ” เขาชะงักตัวเล็กน้อยแล้วหันมาตามเสียงเรียก
“คือ.. ทงเฮไม่ได้รำคาญนะ เรา.. ยังเจอกันอีกหลายวัน เอาไว้ค่อยจับใหม่ก็ได้ คยูฮยอนเป็นน้องชายของทงเฮ จะจับเมื่อไหร่ก็ได้นะครับ” ทงเฮเอาน้ำเย็นเข้าลูบ พี่น้องงอนกัน..ไม่แปลก ง้อหน่อยก็ไม่เสียหายอะไร ทงเฮชินกับการง้อน้องๆ แล้ว เพราะแต่ละคนเอาแต่ใจกันทั้งนั้น ยังดีที่น้องๆ ไม่ดื้อกับตนมากนัก เวลางอนพูดกันดีดีก็เข้าใจ ไม่ได้งี่เง่าจนไม่น่าง้อ
คำพูดนั่นทำให้หนุ่มตัวสูงแสยะยิ้มออกมาได้ แล้วเดินกลับมาหาทงเฮอีกครั้ง
“งั้นผมจับมือทงเฮไว้ตลอดไป..ได้มั๊ยครับ” นัยต์ตาแฝงความรู้สึกมากมายเอาไว้ อยากถ่ายทอดให้แฝดคนโตของบ้านนี้ได้รู้นัก ว่าเขาคิดอย่างไร ...คยูฮยอนเคยปฏิญาณตนเองเอาไว้แล้ว ว่าจะรีบโตมาปกป้องคนคนนี้
“........” ทงเฮไม่ได้ตอบอะไร เพียงแค่ยิ้มตอบกลับมาเท่านั้น ...น้องชายคนนี้หวงพี่จังเลยนะ ทงเฮกล้าคิดได้เพียงเท่านั้น สายใยสายเลือดความเป็นพี่น้อง ถึงจะเป็นลูกพี่ลูกน้องกันเท่านั้นก็ตามที ทำให้ทงเฮพยายามคิดในทางนั้นทางเดียว ...ก็แค่พี่น้องรักกัน...
..
..
..
“เฮ่ย !! ไอ้เตี้ย ตื่นได้แล้ว” คยูฮยอนตะโกนปลุกดองเฮทีกำลังนอนก้นโด่งบนโซฟาตัวใหญ่ ข้างตัวยังมีโทรศัพท์วางอยู่ไม่ห่าง
“อืม...” คนง่วงครางงึมงำ แต่ก็ไม่ได้ตื่นขึ้นมา
“หึหึ.. ดูสิ ดองเฮนอนเหมือนเด็กๆ เลย น้องพี่นี่น่ารักจริงๆ น๊า” พี่คนโตกลับมองดูว่ามันน่าเอ็นดูนัก สำหรับกริยาของน้องแฝดเล็ก นอนกองก้น ...เป็นท่าที่ตลกไม่หยอก
“ทุเรศจะตาย นอนก้นโด่งเหมือนรอล่อพวกพร้อมจะเสียบ” คนที่ไม่เสน่หหาอย่างคยูฮยอนกลับมองเป็นอีกแบบ
“แหน่ะ คยูนี่ ทงเฮบอกแล้วใช่มั๊ยครับว่า สุภาพบุรุษต้องไม่นินทาว่าร้ายใคร”
“คร้าบ ไม่ว่าก็ไม่ว่าครับ” คยูฮยอนเคยขัดใจทงเฮซะเมื่อไหร่ล่ะ
“เฮ่ย ไอ้เตี้ยเอ๋อ ตื่นๆๆๆๆ นอนขวางที่ขวางทาง” คยูฮยอนเดินเข้าไปตะโกนใส่หูดองเฮแทน
“อ๊า............. ฟ้าผ่าๆๆๆๆ” ดองเฮตาลีตาเหลือกตื่นขึ้นมาด้วยความตกใจจากเสียงดัง
“ฮ่าๆๆ ฟ้าผ่าที่ไหนล่ะ จะผ่าตูดนายนั่นล่ะ นอนก้นโด่งเป็นสายล่อฟ้าเลยเนี่ย” คยูฮยอนล้อเลียนแฝดน้องให้ฉ่ำใจ ตอนนี้พี่ทงเฮหยิบถุงต่างๆ ไปเก็บหลังบ้าน ....ได้โอกาสแล้ว
“โหย ตกใจหมดเลย นึกว่าฟ้าผ่า ไอ้บ้านี่” ดองเฮพอรู้ที่มาก็ทำหน้าเง้างอนสุดตัว
“ตื่นได้แล้ว ทงเฮซื้อของมาฝากนายแหน่ะ”
“จริงง่ะ ไหน ๆ ๆ ขาหน๊ม..ขาหนม มามะมาหาดองเฮเร้วๆๆๆ” หายโกรธเป็นปลิดทิ้งเมื่อรู้ว่าขนมมากมายจะไหลลงท้องในโอกาสนี้
“ไหนล่ะ.. เด็กบ้านี่ ตัวเองหลอกเค้าเหรอ” มองไปทางไหนก็ไม่พบสิ่งที่คิดว่าจะกินได้ ดองเฮเลยโวยวาย
“อยู่ในครัวนู่น ทงเฮเอาไปใส่จานให้ หัดเป็นแม่บ้านแม่เรือนอย่างทงเฮบ้างสิ ไม่ใช่นอนกินเดือนกินตะวัน แบบนี้ใครได้เป็นเมียคงซวยตายชัก”
“เมียบ้าอะไร เค้าเป็นผู้ชายนะคยู ต้องเป็นสามีสิ แบร่ะ..เด็กต๊อง”
“เหมาะมาก นายเหมาะจะเป็นสามีมากดองเฮ ผู้หญิงที่เป็นภรรยานายถ้าไม่ใช่พวกเนอร์สเซอรี่ลิสซึ่ม ก็คงเป็นพวกโลลิค่อน หรือไม่ก็พวกเลสเบี้ยน” คยูฮยอนแดกดันครบเซ็ท ปัญญาอ่อน เด็ก แล้วก็สวยเหมือนผู้หญิง ...คงเหมาะกับการเป็นสามีหร๊อกกก
“พูดมาก... เดี๋ยวเค้าก็ไม่ยกพี่ทงเฮให้หรอก คอยดูนะ เค้าจะขัดขวางไม่ให้พี่ทงเฮตกหลุมพรางเด็กต๊อง”
“เฮอะ กลัวจัง”
“แง๊... ทำไมตัวเองไม่กลัวล่ะคยู” แฝดเล็กอุตส่าห์งัดหาข้อต่อรองที่ดูน่ากลัวที่สุดมาใช้แล้วเชียว
“ทงเฮเกิดมาเพื่อเป็นของชั้น ยังไงนายก็ขัดขวางไม่สำเร็จหรอกน่า เจ้าเอ๋อเอ๊ย...” คยูฮยอนมั่นใจในตัวเองยิ่งนัก
“แต่ชั้นว่าไม่นะ !!!” เสียงคนอีกคนที่หน้าเหมือนคนอีกสองคนในบ้านแค่ทำสีผมให้แตกต่างออกไปประกาศก้อง
ดงแฮเดินเข้ามาในบ้าน พอดีได้ยินเสียงการต่อล้อต่อเถียงเบาๆ ของคนที่มีศักดิ์เป็นน้องถึงสองคนของตน ...แย่งพี่ทงเฮกันเนี่ยนะ
“ชั้นว่า ถ้าชั้นกับดองเฮร่วมมือกัน พี่ทงเฮไม่มีวันได้เป็นของนายหรอกน่า คยูฮยอน”
“อย่ายุ่งเรื่องคนอื่นได้ม๊ะดงแฮ ชั้นคุยกับดองเฮอยู่” คยูฮยอนบอกเป็นกรายๆ ว่า...เสือก
“ไม่ยุ่งได้ไงล่ะ ก็ที่นายกำลังหมายปองมันคือพี่ของชั้น จริงม๊ะ..ดองเฮ”
“ใช่ๆๆๆ พี่ดงแฮพูดถูก พี่ทงเฮเค้าเป็นคนดีแล้วก็น่ารักจะตาย ไม่เหมาะกับเด็กต๊องอย่างตัวเองหรอกคยู เค้าจะหาพี่เขยหล่อๆ ให้พี่ทงเฮ” แฝดเล็กร้อยเรียงเสียงประสานมาร่วมกรีฑาทัพใส่คยูฮยอนเต็มกำลัง
“พวกนาย !!” น้องต่างเลือดแต่ตัวสูงที่สุดชักหวั่นไหว..ไอ้สองตัวนี้มันแสบใช่ย่อยซะที่ไหนกันล่ะ
สองแฝดยิ้มอย่างถืออำนาจเหนือกว่า หันมามองหน้ากันและทำหน้าสะใจกันในสไตล์ของตนเอง ยิ่งทำให้คยูฮยอนหงุดหงิด
“คยูคร้าบ......” เสียงแว่วๆ ดังมาจากหลังบ้าน เสียงสวรรค์ดังขึ้นก่อนจะเกิดเหตุการณ์ตะลุมบอน
“ครับ ทงเฮ” อยากจะเตะปากไอ้สองแฝดนี่ใจแทบขาด แต่ก็ต้องขานรับนางฟ้าในดวงใจก่อน คยูฮยอนหันหน้ามาพยักเพยิดแบบคาดโทษเอาเรื่องดงแฮและดองเฮ แต่ดูท่าสองคนนั่นจะไม่ได้รู้ร้อนรู้หนาวอะไร กลับดูอารมณ์ดีเสียมากกว่า
“ทงเฮหยิบของบนชั้นไม่ถึงเลย คยูช่วยหยิบให้หน่อยได้มั๊ยครับ”
เสียงแว่วจากหลังบ้านขอความช่วยเหลือ ซึ่งนานๆ ครั้งจะมี ถ้าจะมีก็คงเป็นเรื่องที่ส่วนสูงไม่อำนวยนี่ล่ะ จะทำให้คยูกลายเป็นฮีโร่สำหรับทงเฮหากช่วยได้
“ได้ครับ ไปเดี๋ยวนี้ล่ะครับ” คยูฮยอนขานบอกแล้วหันมาเอาเรื่องสองแฝด “ฝากไว้ก่อนเถอะ ยังไงทงเฮก็เป็นของชั้นเว่ย” แล้วก็รีบแจ้นไปหาทงเฮชนิดที่ว่าใส่เกียร์หมาก็ไม่ปาน
..
..
..
“พี่ดงแฮ เค้าไม่อยากได้ไอ้เด็กต๊องนี่เป็นพี่เขยเลยล่ะ” น้องเล็กบอกแฝดกลางด้วยหน้าเบื่อๆ
“คิดว่าชั้นอยากได้รึไงล่ะ นายก็หาคนหล่อๆ ดีๆ รวยๆ มาให้พี่ทงเฮสิ” ดงแฮพูดเรื่อยเปื่อยไปตามอารมณ์
“เออ จริงสิ ทำไมเค้าไม่คิดมาก่อนเลยเนี่ย พี่ทงเฮออกจะเรียบร้อยนิสัยดี ต้องมีแฟนหล่อๆ ดีๆ ฮิฮิ เอ...หาใครดีน๊า...”
คำพูดเลื่อนลอยของดงแฮ กลายเป็นเป้าหมายสำคัญของดองเฮไปเสียแล้ว ดงแฮก็ไม่ได้คิดอะไรมาก เพราะคิดว่าน้องชายจะไม่ได้จริงจังกับเรื่องนี้นัก
“อ๊า.. นึกออกแล้ว เค้าเป็นพ่อสื่อให้พี่ทงเฮกับสองหมอนั่นดีกว่า ถึงจะติงต๊องหน่อย แต่ก็หล่อ แล้วก็นิสัยดี แถมยังฐานะหน้าที่การงานมั่นคงด้วย ตัวเองว่าดีป่ะพี่ดงแฮ” ไอเดียสุดบรรเจิดของดองเฮ..ดูจะไม่ค่อยดีสำหรับดงแฮสักเท่าไหร่
“ตามใจสิ อย่าให้พี่ทงแฮเดือดร้อนก็พอ ถ้านายคิดว่าเค้าดีก็ทำไป เพราะชั้นไม่เคยเจอหมอหมาบ้าบออะไรนั่นของนาย”
“ฮิฮิ ดีสิ ว้าว...เค้าต้องทำยังไงให้หมอรักพี่ทงเฮดีน๊า... ตัวเองช่วยเค้าคิดหน่อยสิพี่ดงแฮ”
“เง้อ ชั้นจะไปคิดอะไรช่วยได้ล่ะ เอาจินตนาการสุดลึกล้ำของนายจากการ์ตูนที่นายกรอกใส่สมองทุกวันไปคิดเอาเองสิ ชั้นไม่ว่างมาทำเรื่องไร้สาระแบบนายหรอก” ดงแฮปัดความรับผิดชอบ...มีอย่างที่ไหน น้องชายให้ช่วยคิดวิธีหาพี่เขยให้พี่ชาย..ท่าจะบ้า
“โห..ก็แหงล่ะ ตัวเองมีแฟนหล่อไปแล้วนี่” น้องเล็กบ่นอุบอิบที่พี่คนกลางไม่ช่วยเหลือ
“ว่าไงนะดองเฮ” สะกิดหูพิกล ได้ยินไม่ถนัด..แต่เซ้นส์มันบอกว่าตะกี๊ดองเฮพูดอะไรเกี่ยวกับตนเองแน่ๆ
“ปะ..เปล่าซะหน่อย” น้องเล็กสะดุดทันที...ตะกี๊พลั้งปากไปแล้ว
“แน่นะ มีอะไรนายก็พูดกับชั้นตรงๆ ได้นี่ นายเป็นน้องของชั้นนะดองเฮ”
“เค้าพูดแล้วตัวเองจะโกรธเค้ารึเปล่าล่ะ” รู้อารมณ์พี่ชายดีว่าถ้าได้พูด บ้านต้องแตกแน่
“ขึ้นอยู่กับเรื่อง ชั้นรับปากไม่ได้หรอกว่าจะไม่โกรธ”
“โห.. แล้วใครจะกล้าพูดล่ะ ตัวเองต้องโกรธเค้าแน่ๆ” ดองเฮตัดสินใจจะไม่พูด
“เฮ่ย ...เจ้าเอ๋อเอ๊ย เป็นว่าชั้นรับปากนายก็ได้ ว่าจะไม่โกรธ” ดงแฮรักน้องน้อยๆ ซะที่ไหน ถึงจะไม่ได้แลดูสุภาพรักน้องมากมายอย่างที่พี่ทงเฮแสดงออก แต่เขาก็รักพี่น้องไม่แพ้ใครๆ
“คือ...ตัวเองมีแฟนเป็นผู้ชายใช่ป่ะพี่ดงแฮ” น้องเล็กทำหน้าเจี๋ยเจี้ยมถามพี่ชายคนกลาง
ฉึ่ก !! เหมือนฉมวกเหล็กทิ่มอกดงแฮ กลืนไม่เข้าคายไม่ออก จะตอบว่าใช่ก็กะไร จะปฏิเสธก็จะเป็นการโกหก
“ตัวเองไม่ต้องตอบก็ได้ เค้าเคยเห็นหน้าแฟนตัวเองด้วยล่ะ ฮิฮิ” เห็นอาการอึ้งๆ ของดงแฮน้องเล็กก็ไม่ต้องการคำอธิบายอะไรเลย สนุกด้วยซ้ำที่จะได้ล้อพี่บ้าง
“เมื่อไหร่ นายเห็นเมื่อไหร่”
“ไม่เคยเห็นตัวจริงหรอก เค้าเห็นในรูปน่ะ ในโทรศัพท์ตัวเองไง... หล่อดีนะ คิมๆ อะไรนั่นน่ะ”
“ดองเฮ !! นายรู้จักเค้าได้ยังไง” อุตส่าห์บอกจะไม่โกรธแล้วเชียว แต่มันดันห้ามอารมณ์ไม่ไหว
“อ๊า... พี่ดงแฮ ตัวเองรับปากเค้าแล้วนะว่าจะไม่โกรธเค้าอ่า” สีหน้าดงแฮตำตาเลยว่า โกรธจัด ดองเฮรีบทวงสัญญา วิ่งไปเกาะแขนพี่ชายคนกลางไว้แน่น
“ตัวเองอย่าโกรธเค้าเลยน๊า.. เค้าไม่ได้คิดจะแย่งซะหน่อย นะนะนะ ถึงจะหล่อแต่เค้าไม่สเป๊กแก้มบวมๆ หรอกน่า อย่าโกรธเค้าน๊า”
ไม่ได้โกรธที่น้องรู้จัก ไม่ได้โกรธใครเลย ดงแฮแค่กลัว..กลัวจะต้องเสียคิบอมไปก็เท่านั้น คนคนเดียวที่คอยบอกว่าเขาสำคัญ
ใครๆ ที่รู้จักแฝดสามอย่างทงเฮ ดงแฮ และดองเฮ ทุกคนก็ต้องบอกว่า ดองเฮ น่ารัก ไอ้ความเป็นเด็กเพราะโดนประคบประหงมนั่นล่ะที่ทำให้ดองเฮน่าเอ็นดูจนทุกคนหลงรัก ...ดองเฮกลัวจริงๆ ว่าคิบอมอาจจะ......
“เอางี้.. เค้าจะพิสูจน์ให้พี่ดงแฮเห็นว่าเค้าไม่ได้คิดชอบนายแก้มบวมนั่น ดีมั๊ย” น้องเล็กเสนอหนทางที่คิดว่าดีที่สุด
“ยังไง นายจะพิสูจน์ยังไง”
“อืม.. นั่นสิ อ้อ เอางี้ก็ได้ ให้เค้าไปเจอแฟนตัวเองไง ถ้าแฟนตัวเองรักตัวเอง..ก็คงไม่ชอบคนแบบเค้าหรอก จริงป่ะ” ดองเฮอยู่ในโลกเทพนิยายที่มีแต่ความรักมั่น ไม่มีอะไรสั่นคลอนความรักแท้จนคิดว่าโลกนี้ควรจะเป็นอย่างนั้น
“แล้วถ้าเกิดว่าเค้าเกิดชอบนาย ที่นายเป็นแบบนี้ เพราะนายหน้าเหมือนชั้นล่ะ” สิ่งที่วิตกที่สุดพรั่งพรูออกมาจากปากดงแฮ
“เอ่อ.. แง๊ ตัวเองอย่าถามคำถามยากสิพี่ดงแฮ แฟนตัวเองไม่ชอบเค้าหรอกน่า ก็ถ้าแฟนตัวเองรักตัวเองแล้วจะมารักเค้าทำไม”
“ได้.. ถือซะว่าชั้นจะพิสูจน์ก็แล้วกัน ว่าคิบอมเค้ารักชั้นที่เป็นชั้น หรือว่ารักเพราะรูปกายภายนอก” ดงแฮพยายามเข้มแข็งและหาวิธีคิดให้สบายใจ...แม้จะกลัวจนแทบจะหมดแรงยืนแล้วก็ตาม
“ดีดีดี พี่ดงแฮเนี่ยฉลาดสุดยอด ฮิฮิ อย่ากลัวเลยน่า แฟนตัวเองไม่ชอบคนปัญญาอ่อนแบบเค้าหรอกเนอะ”
....ไม่เหรอ ชั้นไม่เคยแน่ใจอะไรด้วยซ้ำดองเฮ นายไม่เคยรัก..นายไม่รู้หรอกว่าตอนนี้ชั้นรู้สึกยังไง
..
..
..
“อ๊ะ.. ว่าแต่สองคนนั้นหายไปกันนานจัง หรือว่าคยูฮยอน เค้าจับพี่ทงเฮกดไปแล้ว อ๊ากกกกกกกก ไม่นะ” น้องเล็กเริ่มเพ้อเจ้อ
“นายอย่าบ้าน่าดองเฮ พี่ทงเฮเป็นผู้ชายนะ ถ้าไอ้บ้านั่นจับกดขึ้นมาจริงพี่ทงเฮก็คงสู้ไปแล้วล่ะ คงต้องมีเสียงอะไรบ้างแล้ว” ดงแฮคุมสติ เครียดเรื่องคิบอมจะแย่ เจ้าน้องเอ๋อนี่ยังหาเรื่องอื่นมาให้คิดไปได้
“ถ้าไม่มีเสียง... แล้วถ้าพี่ทงเฮยอมล่ะ ก็ไม่มีเสียงเหมือนกันนะพี่ดงแฮ”
....เออ จริงแฮะ ถ้ายอมก็เงียบได้เหมือนกัน เฮ้ย !! ไม่นะเว่ย ไม่อยากได้ไอ้เด็กจิ้งจอกนั่นมาเป็นพี่เขย
สองแฝดมองหน้ากันสักพัก แล้วตัดสินใจตะโกนและวิ่งไปหลังบ้านพร้อมกัน
“พี่ทงเฮ” // “ไอ้คยูฮยอน”
..
..
..
ความคิดเห็น