คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : KiHae Chapter 2-1
Chapter 2-1
Of
Ki*Hae
“พี่ทงเฮครับ...คือ เราเลิกกันเถอะ”
ท่าทางเลิ่กลั่กของเด็กชื่อคิบอมคนนี้ทำให้ทงเฮพอจะรู้อะไรหลายอย่าง
ความหวาดกลัว สายตาล่อกแล่กกลอกไปรอบทิศ แล้วหยุดลงที่ด้านหลังของทงเฮ
มีทีท่าไม่น่าปกติแบบนี้ทงเฮเข้าใจ
“อืม..ตามใจคีย์เถอะ”
“พี่เรียกผมว่าคีย์ ? พี่ชอบเรียกผมว่าคิบอมตลอดนี่ แต่...”
“ใช่ ขอบใจ แล้วก็ขอโทษ” ทงเฮยิ้มที่ปากไม่ใช่ที่ตา
“ผมไปนะครับ”
เด็กคนนั้นเหมือนจะรีบออกไปจากตรงนี้
ออกไปจากชีวิตทงเฮให้ไวที่สุดเท่าที่เขาจะทำได้
ทงเฮยิ้มน้อยๆ ที่มุมปากให้กับความจริงจังและเอาแต่ใจของคนรัก
...บอกไว้แล้วว่าไม่ต้อง ก็ยังทำอีก
แต่เขาจะห้ามอะไรได้เล่า ในเมื่อทั้งหมดนี้มันคือโอกาสเดียวที่เขาได้รับ
ต่อให้ร้ายกว่านี้ ซ้อมทงเฮ ซ้อมเด็กคิบอมที่มีชื่อเล่นว่าคีย์นั้นจนปางตาย ทงเฮก็ต้องให้การตำรวจว่าไม่รู้ว่าใครทำอยู่ดี
ทั้งที่รู้อยู่ว่าถ้าเกิดอะไรขึ้น มันก็ต้องมาจากน้ำมือของคนที่ชื่อคิมคิบอม คนรักของเขาเอง
..
..
ไม่นานนัก คยูฮยอนก็เดินเกี่ยวก้อยมากับซองมิน
เขาเข้ามานั่งโต๊ะที่เด็กคนนั้นเพิ่งออกไปด้วยใบหน้าร่าเริงเกินเหตุ
ผิดกับซองมินที่ทำหน้าบอกบุญไม่รับเท่าไหร่กับความลิงโลดผิดวิสัยของแฟน
“ตะกี๊ใครเหรอพี่ทงเฮ”
คำถามที่ทงเฮรู้แก่ใจว่ารุ่นน้องคนนี้แสร้งถามเท่านั้น
แต่ทงเฮก็จำเป็นต้องตอบ
“คีย์”
“อ๋อ.. ชื่อจริงล่ะพี่”
“คิบอม คิมคิบอม”
“อู๋... ชื่อดี ชื่อโหล”
“ไม่ตลกนะคยูฮยอน พอซะทีน่า” ซองมินปรามไว้ ไม่ชอบใจเท่าไหร่หรอกที่จะให้แฟนตัวเองทำท่าเหมือนสมน้ำหน้าคนอื่นเนี่ย
“ยังดีนะที่เด็กนั่นมันรักชีวิต รู้จักรักตัวกลัวตาย ยังถือว่าสมกับเป็นผู้มีการศึกษาอยู่” เพื่อนรักของคิบอมพูดลอยๆ
“คยูฮยอน...” ต้องทำเสียงเข้มเพื่อกดประสาทของแฟนไว้ อย่างไรเขาก็ไม่ชอบให้คยูฮยอนร้ายแบบนี้
“ไม่ต้องมาดุผมพี่ซองมิน ดีที่คิบอมมันขู่คนอื่น ถ้าเป็นผม ผมไม่แค่ฆ่ามันหรอก พี่เองก็ไม่รอด ใครทำผมเจ็บผมเอาคืนให้หมดนั่นล่ะ ไม่เว้นแม้แต่พี่”
หมดคำพูดจะบรรยายกับความร้ายของเด็กชายคนนี้
ตอนรู้จักกันแรกๆ สมัยมัธยม
ปิ๊งวันแรกที่เห็น
สูงโปร่ง ขาว ผอมบาง หน้าตาน่ารัก กวนๆ ถูกใจซองมิน
วันที่สองของการย้ายเข้าหออย่างเป็นทางการของอึนฮยอก ทั้งซีวอนและอึนฮยอกพาเขาไปดักรอหน้าโรงเรียนก็เริ่มรู้แล้วว่าไม่ธรรมดา
วันที่รู้ว่าคยูฮยอนเป็นคนพาคิบอมไปขู่ฆ่าคิบอมอีกคนที่อยู่คณะศิลปะศาสตร์ ก็รู้ว่าร้าย
และวันนี้ได้ยินประโยคดังกล่าว ซองมินรู้แน่ชัดว่า คยูฮยอนร้ายที่สุด
“และผมไม่ได้พูดเล่น ผมเตือนก่อนทำ แต่คิบอมน่ะ..มันไม่”
“เอาเถอะ ขอบใจที่มาเตือนสติพี่คยูฮยอน ไม่ต้องห่วงนะ พี่จะไม่ทำผิดซ้ำซากแล้วล่ะ”
“คร้าบ ผมจะรอดู”
ซองมินรีบลากแขนคนรักออกไปจากสถานที่นั้น ให้ทงเฮได้มีความเป็นส่วนตัว ได้คิดอะไรเสียบ้าง
คิบอมอาจจะอยู่แถวนี้ ทงเฮรออยู่...
แต่คนที่เข้ามาไม่ใช่ คิบอม เป็นอึนฮยอกกับซีวอน
มีคำพูดดีดีผิดกับเมื่อกี๊นี้มาทดแทนกันไป
“ไง..รอคิบอมอยู่เหรอ” อึนฮยอกทักเพื่อนนิสัยดีคนนี้ แม้จะมีเรื่องเกิดขึ้นมากมาย แต่ทงเฮยังเป็นเพื่อนคนเดิมของอึนฮยอกเสมอ และจะไม่มีอะไรเปลี่ยน
“อืม..ใช่ พวกนายกินข้าวกันรึยัง”
“ยัง ทงเฮล่ะ เรากับซีวอนว่าจะไปหาอะไรกินพอดี ไปด้วยกันสิ”
“ไม่ดีกว่า รอคิบอม”
“เฮ่อ ทงเฮเอ๊ย..นายนี่..”
“รู้แล้วซีวอน ไม่ต้องพูดว่า..นายไม่น่าจะทำแบบนั้น” เหนื่อยเกินไปที่จะฟังเพื่อนมาพูดแบบนี้ ทงเฮหยุดคำพูดของซีวอนไว้ก่อน
“เปล่า ที่จะพูดคือ นายแม่งโคตรโชคดีเลยที่คิบอมรักนายขนาดนี้ ฉันดีใจด้วยต่างหาก”
“อะไรวะ” ทงเฮไม่เข้าใจ
“นายมีคิบอมก็ดีแล้ว อย่าทำหายอีกล่ะ”
“เออ ขอบใจ”
มีรอยยิ้มเกิดขึ้นได้บ้าง ทงเฮหัวเราะกับคำพูดนั้นที่ซีวอนมีให้
เขามองซีวอนกับอึนฮยอกแล้วอยากเป็นอย่างนั้นบ้าง สองคนนี้ไม่มีอะไรโลดโผน ไม่มีอะไรให้หนักใจสักเท่าไหร่
คนนึงขี้อ้อน อีกคนก็ยอมเสมอ
ซีวอนเป็นคนดีที่รักอึนฮยอก
ตอนอึนฮยอกขอซีวอนเป็นแฟน
ซีวอนก็ยอม
เขารู้ว่าสองคนนี้มีความรู้สึกพิเศษต่อกัน
แต่ก็ไม่นึกว่าซีวอนจะถึงขั้นยอมถอนหมั้นกับคู่หมั้นที่หมั้นกันมาสิบปี
อึนฮยอกก็ยอมให้แม่ดุ ทั้งที่รักแม่ยิ่งกว่าอะไรในโลก
พวกเขายอมสู้กับสังคมที่อาจจะไม่ยอมรับ
“ซีวอนก็รู้ว่าทงเฮไม่ยอมทำคิบอมหาย เราว่าไม่ต้องย้ำหรอก สู้ๆ นะทงเฮ”
“อื้ม ขอบใจอึนฮยอก นายด้วยซีวอน”
แน่ใจว่าทงเฮจะเข้มแข็งกับเรื่องนี้แล้ว ซีวอนและอึนฮยอกก็ทิ้งทงเฮไว้ตรงนั้นให้รอใครบางคนที่เขาอยากเจอ
มีเพียงคำพูดเดียวที่ทงเฮพูดคล้อยหลังเพื่อนๆ ของเขา
“ทงเฮจะไม่ทำคิบอมหายหรอก”
แก้วน้ำถูกวางไว้ตรงหน้าทงเฮ ผู้นอนหลับหันหน้าตะแคงกับโต๊ะ น้ำลายทงเฮไหลซึมจากมุมปาก เสียงแก้วน้ำนั้นดังพอจะกระตุกให้ทงเฮตื่น
“อืม...”
คิบอมหัวเราะขันๆ ก่อนจะออกคำสั่ง
“ตื่น เงยหน้าขึ้น”
“อืม..คิบอม..อ้าว คิบอม” ตกใจนิดหน่อยที่คิบอมมาจริงๆ ไม่ใช่แค่ความฝัน ความเหนอะที่ปากทำให้ทงเฮยกยกแขนขึ้นมาจะปาดน้ำลายออก แต่คิบอมยกมือขึ้นมาจับแขนนั่นไว้ไม่ให้ทำ
“โห่ย.. สกปรก เอานี่” ในมือมีกระดาษทิชชู่ยื่นให้ แต่ทงเฮยังทำหน้ามึนงงง่วงในแบบฉบับที่คิบอมคุ้นเคย จึงทำการเช็ดให้แทน
“คิบอม...”
“เออ ได้ยินแล้ว เรียกบ่อยจัง”
ยื่นหน้าให้เช็ดด้วยความเต็มใจ ยิ้มกว้างที่สุดเท่าที่จะยิ้มได้ ไม่อยากพูดอะไรมากไปกว่านี้ แค่มีคิบอมมานั่งตรงหน้าพอใจแล้ว
...ต่อให้ไม่มีเซ็กส์ด้วยกันเลย เขาก็จะไม่ไปมีกับใคร ไม่มี คิบอมอื่นใดไหนอีกแล้ว
“อย่าไปไหนนะ”
“บ้ารึเปล่าทงเฮ จะนั่งอยู่นี่ จะไม่กลับห้องรึไง”
ไม่มีคำว่า “พี่” นำหน้าแล้ว ทงเฮพยักหน้าแล้วจับมือเด็กผู้ชายที่ดูยังไงก็ไม่มีวี่แววว่ามารักกับตัวเอง แต่ก็เป็นไปแล้ว คนที่อีทงเฮรักหมดใจ
“หิวแล้ว ไปหาอะไรกิน แล้วก็กลับ”
ทงเฮยึดมือคิบอมไว้ไม่ปล่อย ไม่รื้อฟื้น ไม่พูดอะไรในอดีต จะมีแค่ตอนนี้กับอนาคต
“ทงเฮรู้เรื่องที่ผมมีอะไรกับเจ้าคยูฮยอนสินะ”
ระหว่างเดินกลับเข้าห้อง คิบอมก็เป็นฝ่ายพูดขึ้นเอง ทั้งที่ ทงเฮกะว่าจะลืมเรื่องราวทั้งหมด
“จะทำให้ผมหึงใช่ไหม ที่ไปนอนกับไอ้คิบอมพวกนั้นน่ะ”
“เปล่าเลย ไม่เคยคิด.. ไม่เคยคิดจริงๆ”
ทงเฮหยุดเมื่อถึงหน้าประตูห้อง ควักเอากุญแจขึ้นมาไขประตู ไม่ได้ปล่อยมือคิบอม
สองคนก้าวผ่านธรณีประตู ปิดประตูลง นั่งที่โซฟา แล้วสนทนากันต่อ
“อยากมีอะไรกับผมมากขนาดนั้นเลยเหรอ” คิบอมอยากรู้
“ก็..ใช่น่ะแหละ”
“ผมทำไม่ได้หรอก”
“เข้าใจแล้ว” ทงเฮยอมรับ ยอมรับทุกอย่าง
“ช่วยตัวเองทุกวัน หรือให้ผมช่วยบ้างก็ได้ แต่..อย่ามีคนอื่น”
“อืม..ขอบใจ” ขอหอมแก้มป่องๆ หนึ่งทีให้หายคิดถึง
ผู้ชายเหมือนกัน ไม่มีอะไรต้องอาย ถ้านี่คือสิ่งที่จะทำให้สองคนอยู่ด้วยกันแล้วราบรื่นก็ควรทำ
“ทงเฮยอมให้ก็ได้นะ แต่..อย่าทำกับคยูฮยอนอีกได้ไหม”
“เฮ้ย ไม่เอาน่า ไม่ต้องหรอกทงเฮ ผมไม่คิดจะมีอะไรกับมันอีกหรอก”
“ขอบใจ คิบอม..ขอบใจจริงๆ”
“ไม่น่าเชื่อนะว่าเรื่องเซ็กส์จะเป็นเรื่องใหญ่ ทำให้เราสองคนต้องเป็นแบบนี้ ผมมีความสุขตลอดมา สิ่งที่ทงเฮทำให้ผม การอยู่ร่วมกันของเรา”
คิบอมพูดในสิ่งที่อยากจะบอก
เขารักทงเฮ
อยากอยู่กับทงเฮเสมอ
อยากให้ทงเฮนอนเล่นผม อยากกอดทงเฮ จูบทงเฮ
แน่นอนว่าอยากมีอะไรกับทงเฮ แต่ทงเฮเป็นผู้ชาย จ้องทำร้ายประตูหลังตัวเองอยู่เหมือนกัน
มันคงยากที่จะให้ใครยอมใคร
“ทงเฮรักคิบอม”
“ผม..ผมก็รักทงเฮ ถ้าเราจะรักกัน บางที การแลกกันอาจไม่เสียหาย”
“..คิบอม คิบอมว่าไงนะ”
“อย่าให้ผมพูดซ้ำ”
ยิ่งกว่าได้แก้ว ยิ่งกว่าเจอเหมืองเพชร ยิ่งกว่าเป็นเจ้าของบ่อน้ำมันที่ใหญ่ที่สุดในโลก
ทงเฮคิดภาพแล้วสุขล้ำ
..แต่ แลกกันงั้นเหรอ
“แลกกัน...งั้นก็หมายความว่า...”
“ครับทงเฮ ต่างคนต่างเจ็บ”
..
..
TBC.
ความคิดเห็น