คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : KiHae Chapter 1
Dong Hae
&
Ki Bum
Chapter 1
“ไปไหนมา”
เสียงต่ำๆ ดังขึ้นเมื่อประตูห้องพักของนักศึกษาที่ใช้ชีวิตร่วมกันของรูมเมทเผยให้เห็นร่างผู้เข้ามา
“เพื่อนมีปัญหานิดหน่อย คิบอมทานอะไรหรือยัง”
“ยัง รอทงเฮอยู่”
“อุตส่าห์รออีก ปวดท้องหรือยัง รีบไปทานข้าวกันป่ะ”
ทงเฮรีบกุลีกุจอเข้าไปหาชายหนุ่มที่ตัวสูงกว่าตนเองเล็กน้อย ผิวคล้ำกว่า แต่บริเวณแก้มมีเนื้อน่ารัก
คิบอมเคยเป็นโรคกระเพาะ อีทงเฮมักจะห่วงเรื่องอาการปวดท้องของคิบอมเสมอ
ระยะหนึ่งแล้วที่พวกเขาใช้ชีวิตร่วมห้องกัน ตอนทงเฮขึ้นปีที่ 2 และคิบอมเข้ามาเป็นเฟรชชี่น้องใหม่ เขากับซองมินแลกสมาชิกของห้องกัน ทงเฮดีใจยิ่งกว่าอะไรทั้งหมดตอนที่คิบอมตอบตกลงการขอให้อยู่ร่วมห้องกัน คิบอมมักจะตอบอะไรสั้นๆ ไม่มีลีลา หรือแสดงอาการเขินอายอะไรมากมายนัก แค่คำว่า
“ก็ได้”
คำนั้นล่ะที่ทำให้ทงเฮลิงโลดทำความสะอาดห้องเสียยกใหญ่ ดีใจยิ่งกว่าถูกลอตเตอร์รี่
...แต่ บางอย่างมันก็มีวันเปลี่ยนได้
ไม่ใช่เรื่องความรัก
ไม่ใช่เรื่องความต้องการ
แต่เป็นเรื่องลึกๆ ที่ผู้ชายคนหนึ่งต้องปรับเปลี่ยนการใช้ชีวิตเพื่อให้อีกคนสบายใจ
“ไม่ใช่ว่ากินมาแล้วเหรอ” คิบอมพูดดักคอเพราะรู้ทันอีทงเฮ
“นิดเดียวเอง แต่..ไปกินกับคิบอมได้อยู่ ป่ะ เดี๋ยวปวดท้อง ก็รู้ว่าถ้าป่วยแล้วจะเป็นไง ห่วงนะ..”
“อืม” คิบอมรับคำง่ายๆ
ยอมให้คนคนนี้เสมอ
ยอมเพราะรู้ว่าสิ่งที่ทงเฮแอบไปทำนั้นเกิดมาจากตัวเอง
เนิ่นนานเหลือเกินที่ทงเฮต้องอดทน อดทนกับสิ่งที่คิบอมยังไม่สามารถทำใจมอบให้ได้
“อยากกินอะไรคิบอม”
“อาหาร คนละชนิดกับที่ทงเฮไปกินกับคนอื่น ผมไม่อยากกินเหมือนคนนั้น”
“ค..คิบอม”
“ผมไม่ได้ว่าอะไรทงเฮหรอก หึ ไปเถอะ ป้องกันแล้วกัน ผมห่วง” คิบอมย้อนด้วยถ้อยคำที่ทงเฮเพิ่งแสดงออกถึงความรู้สึกต่อเขา
แบบนี้มันไม่ถูก !
ทงเฮรู้ดี มันผิด ผิดมากต่อคิบอม
แล้วตอนนี้คิบอมก็รู้เรื่องนี้แล้ว
“คิบอม..พูดเรื่องอะไร”
“ทงเฮรู้อยู่แล้ว จะไปกินข้าวได้หรือยัง ผมหิว”
“อึ..อืม”
ใครว่าง่าย จะไร้อุปสรรค
สิ่งดีดีที่มีมาอาจจะพังในเร็ววันนี้ก็ได้
พังเพราะตัวของเขาเอง
อีทงเฮทำพลาด
“ไม่เอาสปาเก็ตตี้ ผมเกลียดมัน”
อีทงเฮไปทานสปาเก็ตตี้กับใครบางคนมา
เขาสำรวจให้แน่ใจว่าคิมคิบอมจะไม่รู้เรื่องนี้ อาจจะเป็นการพลั้งเผลอของเขาเองก็ได้
เด็กคนนั้นบอกว่าหิวเลยจำเป็นต้องพาไปทาน
ทงเฮกับเด็กคนนั้นไปนอนด้วยกันมา
“คิบอม... คือ..”
“เราจะคุยกัน หลังกินข้าว”
ทงเฮเหมือนผู้ร้ายที่ถูกพิพากษาแล้วเหลือแต่รอถูกลงทัณฑ์ ได้แต่เดินตามคิบอมออกไปรับประทานอาหาร
ทงเฮต้องแอบโทรศัพท์ไปหาเพื่อนเพื่อจะปรึกษาว่าควรจะทำอย่างไร
อันที่จริงมันก็เป็นสิ่งที่เพื่อนไม่เคยรู้ด้วยว่าเขานอกกายคิบอม สิ่งที่เพื่อนช่วยได้ก็คือ พวกเขาจะไปหาที่ห้องเพื่อคอยปรามไม่ให้มันบานปลาย
..
..
“ซีวอน..เราสงสารเพื่อน” อึนฮยอกทำหน้าเศร้าเมื่อวางสายจากทงเฮไป
“ผมสงสารคิบอม แต่ก็ไม่โทษทงเฮ”
คู่รักที่เพิ่งเป็นคนรักกันหมาดๆ ได้แต่นั่งคิดว่าอะไรที่พอจะช่วยให้ทุกอย่างดีขึ้นได้
ทงเฮรักคิบอมมาก
และแน่นอน ระยะเวลาที่ผ่านมาแม้จะไม่เคยพูดแต่ทุกคนก็รู้ว่าคิบอมเองก็คงรักทงเฮไม่แพ้กัน
“ทงเฮมันรักมากก็ต้องการมาก แต่ คิบอมก็ไม่ใช่ผู้ชายที่จะสามารถสละความเป็นผู้ชายของตัวเองได้” ซีวอนสรุปเรื่องง่ายๆ เพื่อเป็นการเชื่อมโยงข้อมูล
“แต่..ก็ ไปมีอะไรกับคนอื่น มันก็...” ฮยอกแจหรืออึนฮยอกพยายามคิดถึงมุมมองทั้งสองด้านเพื่อให้ครอบคลุม ไม่อยากเข้าข้างใครคนใดคนหนึ่งจนเกินไป
“ถ้าผมมีอะไรกับคนอื่น อึนฮยอกจะรู้สึกยังไง”
“....” อึนฮยอกไม่ได้ตอบอะไรออกไป สิ่งที่เขามีอยู่ในใจนั้นอาจไม่ใช่สิ่งที่ควรพูดให้อีกฝ่ายรู้สึกไม่ดี ทั้งกับตัวเองและกับซีวอน
“แต่รู้ไหม... ก่อนที่เราจะเป็นแฟนกัน” ซีวอนรู้สึกเหมือนควรจะเติมบางคำให้สมบูรณ์จึงเพิ่งไปว่า “ในรอบนี้.. ผมก็เคยมีอะไรกับคนอื่นนะ”
“อื้ม.. รู้ เราก็เคย”
“นั่นผมก็รู้ และผมก็ดีใจที่เราได้คุยกันในวันนี้” ซีวอนกอดอึนฮยอกเบาๆ ด้วยความอบอุ่นอย่างที่เคย “มันจะไม่เป็นปัญหาระหว่างเราใช่ไหม”
“ไม่หรอก มันผ่านไปแล้ว ซีวอนถอนหมั้นเพื่อเราแล้ว เราจะไม่ขออะไรอีก”
“ขอเถอะ ผมอยากให้ขอ” ซีวอนจุมพิตเบาๆ ที่หน้าผากขาวของอึนฮยอก
เขาอยากทำแบบนี้ทุกวัน ทุกครั้งที่มีโอกาส
เพื่อนรักที่รักเขาและเขารัก ไม่มีสิ่งใดสมบูรณ์กว่านี้อีกแล้ว
เขาและอึนฮยอกจะอยู่เป็นเพื่อนร่วมชีวิตอย่างนี้ไปเสมอ
ไม่จำเป็นต้องขอ เพราะเขาจะทำเพื่อให้ได้สิ่งนั้นมาด้วยตนเอง
ไม่จำเป็นเพราะสิ่งที่ซีวอนแสดงออกเพื่อเขานั้นมันมากพอแล้ว
“ซีวอน.. ไม่ขออะไรจากเราเหรอ ?”
“ไม่ล่ะ ผมได้มากพอแล้ว”
ทั้งสองคนขอบคุณสวรรค์ที่พวกเขาเข้ากันได้ดีถึงเพียงนี้
เกือบจะลืมนึกถึงเรื่องของเพื่อนไปเสียสนิท อึนฮยอกจึงได้ถามซีวอนขึ้นว่า
“ซีวอน แล้วซองมินรู้หรือยัง”
“ผมบอกแล้ว ตอนที่อึนฮยอกกำลังคุยโทรศัพท์ แต่มานึกแล้ว ซองมินอาจไม่ควรรู้”
“ทำไมล่ะ” คนตัวบางเฉียบเขย่าชายเสื้อซีวอน แม้จะเป็นเสื้อกล้ามตัวบางก็ดีกว่าการใช้มือสัมผัสกับกล้ามแกร่งโดยตรง
“ก็เพราะคยูฮยอนไง ?”
“อ๋า... ตายแน่”
..
..
“ตายแน่ ผมจะเล่นพี่ทงเฮเอง”
“เฮ้ย อย่าน่า ใจเย็น” นี่ถ้าซองมินไม่มีเรี่ยวแรงมากกว่า คยูฮยอน คงฉุดไว้ไม่อยู่แน่
...ถึงเตี้ยกว่าแต่มีพละกำลังก็มีมากกว่า มันวัดไม่ได้จากส่วนสูงจริงๆ
“แต่เขานอกใจคิบอมนะพี่ !!~”
“นอกกาย”
“พี่ซองมินอย่ามาเข้าข้างเพื่อนนะ”
“เราก็ใจเย็นๆ ก่อนได้ไหมล่ะ พี่ว่ามันเป็นเรื่องที่พวกเขาต้องคุยกัน ต้องจัดการกันเอง ยิ่งเข้าไปยุ่งยิ่งมีแต่จะวุ่น หน้าที่เราคือต้องทำให้เขาเข้าใจกัน ไม่ให้บานปลายมากกว่านี้” ผู้มีอายุมากกว่าพูดอย่างมีเหตุผล
ทุกความรักไม่จำเป็นต้องจบลงที่การเลิกรา
ทุกการมีปัญหาไม่จำเป็นต้องแตกแยก
และทุกคู่รัก มักมีวิธีจัดการของตัวมันเอง ไม่ใช่จากคนนอก
“พี่ทำเองแล้วกัน ผมจะอยู่ข้างคิบอม”
“คยูฮยอน เราก็เข้าข้างเพื่อนเรานะ เหมือนที่คยูฮยอนว่าพี่นั่นล่ะ”
“แต่..พี่ไม่รู้ว่าคิบอมมันต้องอดทนอะไรบ้าง มันต้องทุกข์แค่ไหนเพื่อจะได้อยู่กับพี่ทงเฮแบบนี้”
“แล้วคยูฮยอนรู้รึเปล่าล่ะว่าทงเฮมันต้องทนกับอะไรบ้าง จนมันเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น”
“พี่พูดถึงเรื่องอะไร”
“เด็กที่นั่นไปยุ่งด้วยคือใคร คยูฮยอนรู้รึเปล่าล่ะ”
“ผมจะไปรู้ได้ยังไง”
อารามโกรธ คยูฮยอนไม่สนใจสิ่งปลีกย่อย เขาสนใจแค่ว่าทงเฮไม่มั่นคงพอที่จะรักคิบอม เพื่อนผู้คาดเดาสิ่งใดได้ยากเสมอ
“พี่รู้..” คยูฮยอนใช้สายตาคาดคั้น “พี่รู้ใช่ไหมว่าเด็กนั่นเป็นใคร พี่ร่วมมือกับพี่ทงเฮ พี่ปิดบัง”
ก่อนที่จะทำให้ไฟของทุกคนปะทุกว่านี้ ซองมินตัดสินใจที่จะเผยเรื่องราวนี้ให้กับคยูฮยอนได้รู้
“คิบอม เด็กคนนั้นชื่อคิบอม”
“พี่ซองมิน พี่ชักจะเลอะเทอะแล้วนะ ก็...”
ซองมินจับแขนคยูฮยอนไว้แน่นจนมั่นใจว่าถ้าปล่อยมือแขนของคยูฮยอนคงมีรอยแดงเป็นปื้น
“ฟังพี่ให้ดี ทงเฮมันยุ่งกับคนที่ชื่อ คิบอมเท่านั้นล่ะ”
..
..
เมื่อกลับมาถึงห้อง
คิบอมกับทงเฮก็พร้อมที่จะพูดคุยกันอย่างมีสติขึ้นมาบ้าง
ไม่มีความหิวมาเป็นตัวเร่งปฏิกิริยาความโกรธใดๆ อีก
“พร้อมจะคุยอะไรกับผมรึยังครับทงเฮ”
“อืม ผิดเอง ทงเฮผิดเองคิบอม”
“บอกผมได้มั้ย ว่าเค้าเป็นใคร คนนี้ แล้วก็คนก่อนหน้านี้”
“นี่..รู้มาตลอดงั้นเหรอ ?”
ทงเฮหน้าถอดสี เขาผิดมหันต์
ผิดที่คิดว่าคิบอมจะไม่เคยใส่ใจเรื่องของตัวเอง
ผิดที่คิดว่าอาจจะปิดบังคิบอมได้
ผิดที่ไม่คิดถึงใจ คิบอม
“ครับ แต่มันก็เป็นสิทธิ์ของทงเฮ”
“ไม่นะคิบอม ..คือ ทงเฮไม่เคยคิดจะให้มันเกิดเรื่องแบบนี้”
“แค่บอกผมว่าคนนี้เป็นใคร”
รู้ว่าเย็นชาเป็นแบบนี้
รู้ว่าคิบอมเป็นแบบไหน
แต่ไม่นึกว่าเวลาคิบอมเย็นชา..จะสร้างความเจ็บปวดให้หัวใจทงเฮได้มากกว่าการที่เขาต้องอดทนกับบางเรื่อง เรื่องที่คิบอมให้เขาไม่ได้
“ทั้งหมดทงเฮผิดเอง อย่าไปสืบสาวราวเรื่องเลย”
“แค่นี้ แล้วจบ ?”
“อืม ได้รึเปล่า สัญญาว่ามันจะไม่เกิดขึ้นอีก”
“อ้อ แบบนี้เอง ง่ายจัง”
“ขอโทษ จะลงโทษยังไงก็ได้ แต่..ให้มันจบเถอะ ขอร้อง”
“ผมจะย้ายไปอยู่ที่อื่นสักพักนะครับ พี่ทงเฮ”
คิบอมไม่เคยเรียกทงเฮว่า “พี่” อีกเลยตั้งแต่เขาเรียนมัธยมปลาย ตั้งแต่วันที่ทงเฮมาจีบแล้วบอกให้เรียกตนเองว่า “ทงเฮ” เฉยๆ ไม่ต้องมีคำว่าพี่ เพื่อให้สนิทกัน
วันนี้คิบอมพูดแบบนี้ นั่นหมายถึงอย่างไร ?
“กับใคร ? ที่ไหน ?”
ที่ต้องถามเพราะทงเฮรู้ว่าเพื่อนคนสนิทของคิบอมนั้นอยู่กับซองมิน คิบอมไม่ใช่คนที่จะชอบรบกวนใคร คงไม่ได้ไปอยู่กับคยูฮยอนเป็นแน่
“ผมไม่จำเป็นต้องบอก”
“อย่าทำแบบนี้ได้ไหมคิบอม ขอร้อง อะไรก็ได้ ยกเว้น...”
“ผมก็เคยขอพี่ไปว่า อย่ามีคนอื่นนอกจากคิบอม แล้วผมได้มันไหมครับ ?”
ทงเฮนิ่ง นิ่งกว่าหิน หรือรูปปั้นประติมากรรม
ไม่ผิดที่คิบอมจะรู้สึกอย่างนี้ มันเพราะความมักมากของเขาเองทั้งสิ้น เขาจะแก้ตัวว่ายังไงได้เล่า
“ผมเหนื่อยแล้ว กับคนก่อนพี่คิดว่าเขาไปเองจริงๆ เหรอ”
“คิบอมพูดอะไร ?”
“นายคิบอมคนนั้น ผมขู่ว่าถ้าไม่เลิกยุ่งกับพี่ ผมจะฆ่ามัน”
สิ่งที่คิบอมพูด ไม่เคยเป็นสิ่งเพ้อเจ้อ ทงเฮสนิทใจเชื่ออย่างไม่มีข้อกังขา
ยังจำวันที่เด็กคนนั้นมาขอไปจากเขาได้
“พี่ทงเฮครับ ผมไม่อยากเป็นตัวแทนใครแล้ว เราจบกันเถอะนะครับ ผมไม่อยากทำร้ายใครอีกแล้ว”
เด็กคนนั้นชื่อคิบอม ...เหมือนกับคิมคิบอมคนรักของทงเฮ
เพียงเพราะต้องการจะร่วมรักกับคิบอม จึงได้ยอมคบเป็นคู่ขากับเด็กคนนั้น เพียงเพราะอยากจะครางยามที่ถึงจุดสุดยอดว่า คิบอม เขาจึงตกลงมีอะไรด้วยกับเด็กคนนั้น
และเพียงเพราะอยากจะรู้สึกผิดให้น้อยที่สุด เขาจึงได้ปันร่างกายให้กับคิบอมคนนั้น...
เด็กคนนั้นอยู่ที่คณะอื่น คนละสังคมกับคิมคิบอมคนรักที่อยู่ร่วมห้อง
ทุกอย่างน่าจะเป็นความลับได้ดี
สิ่งเดียวที่ทงเฮพูดอยู่เสมอคือเขารักแฟนของตนเอง
และคิบอมคนนั้นจะต้องทำทุกอย่างเพื่อไม่ให้คิบอมคนรักและรูมเมทของได้ระแคะระคาย
สุดท้ายมันก็ปิดไม่มิดใช่ไหม.. เพราะคิบอมแก้มป่องเด็กน้อยที่ตามจีบตั้งแต่ม.หก เพิ่งบอกกับตัวเองว่าไปขู่ฆ่าเด็กคนนั้น จึงได้เลิกกันไปเมื่อปีที่แล้ว
“ทงเฮ..ขอโทษ” จะให้พูดสิ่งใดได้ดีกว่านี้อีก ทงเฮยอมรับทุกสิ่งกับที่ผ่านมา
“ผมรู้ว่าพี่รู้สึกผิด แต่พี่ห้ามความต้องการไม่ได้ พี่อยากมีเซ็กส์กับใครสักคน พี่เป็นผู้ชาย และผมก็เป็นผู้ชายเหมือนพี่”
“มันไม่ใช่อย่างนั้นหรอก แล้วก็อย่าเรียกทงเฮว่าพี่”
“ผมมีสิทธิ์ด้วยหรือครับ”
“มีสิ คิบอมมีสิทธิ์เสมอ”
ผู้ชายเล่นกล้ามตัวหนา แม้จะมีส่วนสูงต่ำกว่าคนตรงหน้าเพียงนิดเดียว แต่มันก็ดูน่าขำ เพราะเด็กที่ดูผอมบางกว่ามีอำนาจจนทงเฮจนมุมกับทุกอย่าง
...เพียงเพราะเด็กผิวสีที่มีแก้มป่องกว่าคนธรรมดาบอกว่าจะไปจากเขา เขาก็เหมือนหมดสิ้นทุกอย่าง
“งั้นเหรอ แค่ผมถามว่าเด็กที่พี่ไปนอนด้วย แล้วก็พาเขาไปกินสปาเก็ตตี้คนนั้นชื่ออะไร พี่ยังไม่บอกผมเลย สิทธิ์ผมอยู่ตรงไหน”
“คือ...”
“พี่ปกป้องเด็กคนนั้น มากกว่าจะปกป้องความรู้สึกของผม”
คิบอมไม่เคยคิดว่าตัวเองจะยอมเป็นเกย์ หรือเป็นอะไรที่แตกต่างไปจากผู้ชายธรรมดามาทั้งชีวิต กระทั่งพบลูกตื๊อของทงเฮ ผู้ชายกล้ามใหญ่ที่อ้างว่าจะทำทุกอย่างให้เขามีความสุข
...จนเขาแพ้ใจ
แต่ครั้งนี้ทงเฮกำลังทำลายความไว้ใจของเขาเป็นครั้งที่สอง
“มันไม่ใช่แบบนั้นหรอก... เค้าชื่อคิบอม คิมคิบอม”
ได้ฟังแบบนั้นหนุ่มมีแก้มก็ยืนนิ่ง ทงเฮทรุดตัวลงนั่งกับพื้น ไม่กล้าสบตาใดๆ กับคนรักอีกเลย
ประตูถูกเคาะซ้ำๆ
ที่นอกบานประตูนั้น คงมีเพื่อนที่อยากจะช่วยไกล่เกลี่ยให้ทุกอย่างง่ายขึ้นยืนอยู่ ทงเฮไม่มีแรงดลใจใดๆ ไปเปิดประตู
ไม่หวังด้วยซ้ำว่าจะให้ใครมาเข้าใจหรือเข้าข้าง แม้แต่กับคิบอมเองก็ไม่หวังให้ยกโทษหรืออภัยส่วนใดส่วนหนึ่งให้แม้แต่น้อย
“ให้ผมเปิดประตู หรือเราควรจะคุยกันสองคน”
คิบอมถามเพื่อต้องการให้อีกฝ่ายเป็นผู้ร่วมตัดสินใจ
นั่นยิ่งทำให้ความผิดตรงที่อกของทงเฮมากขึ้นกว่าเดิม
ตอนเขาไปนอนกับคนอื่นเขาไม่เคยขอคิบอมแบบนี้ด้วยซ้ำ
“ตามใจคิบอมเถอะ” เขาเสียงเนือย ไม่ใช่ตอบเพื่อประชดหรือสิ่งใด
แต่ให้กำลังตัดสินว่า คิบอมมีอำนาจเหนือเขาแล้วตอนนี้
จริงๆ แล้วอาจจะมีเหนือมาตลอด เพียงแต่คิบอมไม่รู้
“งั้นผมเปิดนะ” คิบอมเดินไปเปิดประตูอย่างที่บอก
เขาไม่ได้อยากประจานเรื่องของตัวเอง ไม่ได้อยากทำให้ใครเสียหน้า
แค่รู้สึกว่า เพื่อนก็สำคัญ
หากเขาจะให้เพื่อนเข้ามาแล้วบอกตามตรงว่า เขากำลังทงเฮกำลังตกลงกัน อย่าห่วง เพื่อให้พวกเขาไปดีดี คงจะดีกว่าการไม่ยอมเปิดประตูอยู่แบบนี้
ภาพที่ทุกคนเห็นเมื่อเข้ามาก็คือ ทงเฮนั่งอยู่กับพื้น
คิบอม เดินกอดอกเข้าไปยืนใกล้ๆ ทงเฮ ผู้ชายตัวใหญ่จากการเล่นกล้ามนั้นดูไม่มีพลังงานมากล้นอย่างทุกวัน
“ทงเฮ ลงไปนั่งกับพื้นทำไมน่ะ ลุกขึ้นเถอะ” อึนฮยอกพยายามเข้าไปประคองเพื่อให้ลุกขึ้นจากพื้น ทงเฮยอมลุกขึ้นตาม ไม่ได้พูดอะไรกับใคร ใช้สายตามองไปที่คิบอมตลอดเวลา
“ผมไม่ได้ทำร้ายร่างกายทงเฮ” คิบอมต้องบอกก่อน เพราะสายตาหลายคู่กำลังมองที่คิบอมเหมือนกัน และคงกำลังคิดอะไรแบบนั้นอยู่
“อืม เราแค่คุยกัน”
ซีวอนถามคำถามง่ายๆ เพื่อจะได้ประเมิณสถานการณ์ก่อนการเดินทางมาที่นี่
เขาได้พบกับซองมินและคยูฮยอน
ซองมิน มาที่ห้องและเล่าเรื่องทุกอย่างให้ฟังก่อนที่คิบอมและทงเฮจะกลับมายังห้อง
“ตกลงกันได้ไหม”
“ครับพี่ ผมจะไปอยู่ที่อื่น”
เด็กที่อายุน้อยกว่าอย่างคิบอม ใบหน้าไม่ได้แสดงอาการอะไรมากนัก
ผิดกับทงเฮที่หน้าตายิ่งกว่าถูกดูดเลือดไปจากร่างกายหลายลิตร
“อย่าไปเลยคิบอม ทงเฮขอโทษ อย่าไปได้ไหม ทงเฮจะบอกทุกอย่างที่อยากรู้ ขอแค่..อย่าไป”
“ไม่ปกป้องเด็กคนนั้นแล้วหรือครับ”
“ไม่ คนที่จะปกป้องคือคิมคิบอมคนนี้ ไม่ใช่คนอื่น”
ถามว่าพอใจกับคำตอบนี้ไหม คิบอมพอใจมาก แต่ก็ไม่ใช่เรื่องที่จะยกโทษให้กับสิ่งที่ผ่านมา
คยูฮยอนหัวเสียแทนเพื่อนอยู่ดี เพราะสิ่งที่ซองมินบอกนั้นยังไม่เคลียร์เท่าไหร่ เขาถามกับทงเฮตรงๆ
“พี่กลับไปยุ่งกับไอ้คิบอมศิลปกรรมปี 2 อีกใช่ไหมครับ”
คยูฮยอนฮึดฮัด ฟังจากเสียงที่พ่นลมจากจมูกก็ไม่ต้องอธิบายระดับความโกรธแทนเพื่อน
ซองมินบอกคยูฮยอนแค่ว่าคนที่ ทงเฮไปยุ่งด้วยระยะนี้ชื่อคิบอม เท่านี้คยูฮยอนก็ไม่ต้องฟังอะไรอีก
“มันไม่กลัวตายใช่ไหม ผมอุตส่าห์ไปเตือนมันแล้วว่าถ้ายุ่งกับพี่อีก มันตายแน่”
“ไม่ใช่หรอกคยูฮยอน” ทงเฮไม่ได้พูด เป็นคิบอมต่างหากที่ตอบ มาถึงขั้นนี้แล้วก็ไม่คิดจะปิดบังอะไร
“อ้าว ก็พี่ซองมินบอกฉันว่าคนที่พี่ทงเฮไปยุ่งชื่อคิบอม ถ้าไม่ใช่เจ้าหมอนั่นแล้วจะเป็นใครอีก พี่ซองมิน พี่โกหกผมงั้นเหรอ” หันหน้าจะไปเอาเรื่องกับซองมินแทน
แต่ทงเฮก็บอกให้ทุกคนหยุด
“ซองมินไม่ได้โกหกหรอก เด็กคนนี้ชื่อคิบอม ชื่อเหมือน คิบอมคนก่อน เหมือนกับคิบอม..คนที่พี่รัก คยูฮยอนอย่าไปโกรธ ซองมินมันเลย พี่ผิดเอง”
“ทงเฮ...”
คิบอมครางออกมา เมื่อรู้ความจริงอีกครั้ง
ทงเฮมีอะไรกับคนที่ชื่อคิบอม..อีกคน
คิบอม คิบอม คิบอม ทำไมต้องเป็นชื่อนี้
ทำไมเขาต้องเสียใจเพราะคนที่ชื่อเหมือนตัวเอง แล้วทำไมทงเฮต้องเจาะจงคนทื่ชื่อคิบอม เหตุบังเอิญหรือเพราะจงใจกันแน่ คิบอมสับสนจนเผลอแสดงออกทางสีหน้า
“เราว่า.. พวกเรากลับกันดีไหม ให้ทงเฮกับคิบอมคุยกันเองดีกว่า ไม่มีอะไรรุนแรงหรอก” อึนฮยอกบอกเพื่อน คนรัก และรุ่นน้องคนนี้อย่างมีนัยสำคัญ
ซีวอนเองก็คงพอเดาเรื่องราวได้ จึงพยักหน้าให้กับคนรัก สนับสนุนความคิดนี้
“ทงเฮ ไหวใช่ไหม” อึนฮยอกยังถามเพื่อนกล้ามสวยตัวสั้นอีกครั้งให้แน่ใจ
เมื่อได้รับการยิ้มแบบฝืนๆ และการพยักหน้าจากทงเฮ เพื่อนแสนดีที่ชื่ออึนฮยอกก็วางใจในระดับหนึ่ง
ยังติดก็เรื่องของคยูฮยอนที่ดูไม่อยากจะทิ้งให้คิบอมเผชิญเรื่องนี้ลำพัง
“คิบอม เอาไง ?”
“ฉันคงต้องคุยกับทงเฮ นายกลับไปเถอะ ขอบใจคยูฮยอน”
ถือเป็นจบการประชุมเพื่อนประชุมเพลิงกับผู้หวังดี ทุกคนต้องเดินออกจากห้องพักนั้น เหลือให้คนรักสองคนได้ปลงใจกันเอง
“ทำไมทงเฮไม่ยอมบอกผม”
“จะใคร ชื่ออะไร ทงเฮก็ผิดอยู่ดีคิบอม ทงเฮรับผิดทุกอย่าง”
“ไม่เหมือนกันหรอก ถ้าเด็กนั่นชื่อคิบอม”
ทงเฮช้อนตาขึ้นมองใบหน้าของคิบอมที่นิ่งเรียบ สีหน้าแบบนี้ทงเฮค่อนข้างจะคุ้น แต่ปลื้มกว่านี้กับใบหน้าที่มาพร้อมรอยยิ้มของ คิบอม ทงเฮชื่นชอบยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด
“ใช้ท่าคลานด้วยสิ”
“อืม..” ทงเฮยอมรับ
“ตอนเด็กนั่งขึ้นนั่ง on top ก็คงให้เด็กนั่นหันหลังด้วยใช่ไหม”
“..อืม”
เสียงหายใจฟืดฟาด ปล่อยให้ภายในห้องเงียบเชียบ ได้ยินแค่เสียงลมหายใจ ก่อนจะถามคำถามอีก
“ครางว่าคิบอมเสียงดังตอนทำ แล้วก็บอกให้พวกนั้นครางชื่อทงเฮด้วย ถ้าผมเดาไม่ผิด”
“ใช่...ทงเฮเลวเอง”
“อืม.. โคตรเลว แต่จะให้ผมเชื่อว่าไม่เคยใช้ท่าที่เห็นหน้าคนพวกนั้นเลยด้วยงั้นสิ”
“สาบานได้ว่าเป็นอย่างงั้น ทงเฮทำให้คิบอมปวดใจใช่ไหม ทงเฮไม่ควรได้รับการอภัยจากคิบอม ทงเฮเข้าใจ” นี่คือสิ่งเดียวที่เขาจะต้องทำใจยอมรับจากความผิดของตัวเอง
“อยากขนาดนั้นเลยเหรอ”
คำถามที่ไม่จำเป็นต้องตอบ เพราะมีก้อนความผิดจุกอยู่ที่คอหอยของทงเฮเรียบร้อยแล้ว ทงเฮนิ่งเงียบ
และทงเฮไม่พูดด้วยว่าเขารู้อะไรระหว่างคิบอมกับคยูฮยอน เขาจะยอมรับผิดทั้งหมด ให้เขาผิดเองคนเดียวน่ะดีแล้ว
“เด็กนั่นเสนอตัว หรือทงเฮเข้าหา”
“อย่ารู้เลย มันไม่ได้ช่วยอะไรให้ดีขึ้น ยังไงทงเฮก็ผิด”
“ถ้าทงเฮเข้าหามัน ผมจะไป”
“..คิบอม ขอร้อง”
“แต่ถ้ามันเข้าหาทงเฮ ผมจะบอกมันว่าอย่าเข้าใกล้คนที่ผมรัก ผมจะทำให้มันไม่อยากเข้าใกล้ทงเฮอีกตลอดชีวิต”
ควรตอบตามจริงไหม ?
หากบอกความจริง ทงเฮจะเลวมากที่พูดมันออกไป ไม่ให้เกียรติคนที่ตัวเองนอนด้วยมา
แต่ถ้าโกหก หัวใจของเขาก็จะจากไป
“ปกป้องมัน หรือแค่ไม่กล้าตอบ”
“....” ทงเฮยังคงไม่กล้าตอบ ไม่ใช่ที่ไม่กล้าเพราะว่าคำตอบนั้นจะทำให้ตัวเองผิด แต่ไม่กล้าตอบเพราะไม่รู้ว่าหากพูดไปแล้ว อะไรจะเกิดขึ้น
“ไม่ตอบ... มันเข้าหาสินะ” คิบอมตัดสินได้เองจากปฏิกิริยา
เขาอยู่กับรุ่นพี่คนนี้มาจะสองปีแล้ว ตั้งแต่เขาอยู่ปีหนึ่ง ซึ่งตอนนั้นทงเฮอยู่ปีสอง ตอนนี้ทงเฮจะจบปีสามแล้ว นับระยะเวลาที่อยู่ร่วมห้องกันมันก็พอจะทำให้รู้จักทงเฮดีกว่าใครๆ เพราะแม้แต่ อึนฮยอกก็เป็นรูมเมทกับทงเฮเพียงแค่ปีเดียว
...ยิ่งได้ฟังเรื่องราวที่คิบอมบอกว่าเคยไปขู่ฆ่าคิบอม คณะศิลปศาสตร์มาแล้วทงเฮคงไม่กล้าพูดสินะ
“กลัวผมเป็นฆาตกร หรือทงเฮกลัวว่าเด็กคนนั้นจะเจ็บปวด”
“คิบอมสำคัญที่สุด” นี่เป็นสิ่งเดียวที่ทงเฮบอกได้
“คนไหนล่ะ คิบอมคนที่ยืนตรงนี้ คิบอมศิลปศาสตร์ หรือ คิบอมที่ไปนอนกับมันมาวันนี้”
น้ำเสียงของคิบอมเป็นดั่งกระบี่หิมะ มันเยือกเย็น เหน็บหนาวจนบาดกรีดผิวหนังให้เป็นแผลได้อย่างง่ายดาย
ทงเฮจ้องเข้าไปในดวงตาของคิบอมเพื่อให้สิ่งอยู่ในใจเป็นเครื่องบ่งบอก คำพูดบางคำพูดอาจไม่จริงใจเท่ากับการจ้องตา
“ผมต้องไปขู่ฆ่ามันอีกไหม ?”
คิบอมรู้ทางเขาจริงๆ เขารักเด็กที่ร้ายกาจขนาดนี้ได้ยังไงกันนะ เด็กที่มีอำนาจเหนือเขาทุกอย่าง
ตั้งแต่คิบอมบอกว่า เราจะอยู่ด้วยกัน แต่ไม่มีอะไรกัน ทงเฮยอมรับเรื่องนี้ได้ไหม
ทงเฮก็กลายเป็นทาสความต้องการคิมคิบอมไปแล้ว
อดทนจนตบะแตก แอบไปมีอะไรกับคิบอมคนอื่นๆ เพื่อลดทอนความอยาก
เห็นคิบอมอาบน้ำนุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียวออกจากห้องน้ำ
เห็นคิบอมนอนด้วยท่าน่ารัก
ได้กอด ได้จูบ ได้ลูบคลำ แต่ไม่เคยได้ทำรักจนถึงระดับสุดท้าย ทงเฮกลัวจะกลายเป็นบ้า กลัวจะจับคิบอมขึงพืดไว้กับเตียงแล้วกระทำอย่างรุนแรงจนคิบอมกลัวแล้วหนีไป
ใช่.. ไปมีอะไรกับคนอื่น
ไม่มีข้อแก้ตัวใดๆ ให้ใช้หรอก ตัณหาอยากนอนกับคิบอมมันครอบงำจนหน้ามืด
เมื่อมีคนชื่อคิบอม ชื่อที่เหมือนกับคนรักเข้ามาในชีวิต ยอมเป็นเครื่องระบายอารมณ์ให้ ทงเฮเคยอดทนจนไม่สามารถอดทนได้ เรื่องเลวร้ายจึงได้เกิดขึ้น
วันที่ทงเฮรู้ว่าคิบอมกับคยูฮยอนมีอะไรกันนั่นล่ะ ทำให้เขาเมา แล้วก็ไปหาคิบอมศิลปศาสตร์แล้วมีอะไรกันเป็นครั้งแรก
“ไม่ต้องหรอก มันจะไม่เกิดขึ้นอีก”
เขาไม่ปริปากสักคำว่ารู้เรื่องที่คยูฮยอนกับคิบอมมีอะไรกันวันนั้น มันเป็นความผิดของเขาเองเหมือนกันที่ไม่สามารถยอมให้ คิบอม เหมือนกับที่คิบอมไม่ยอมให้กับตัวเอง
...ทุกอย่างเป็นความผิดของเขาเอง
“พรุ่งนี้ไปตรวจเลือด ผมจะไปด้วย”
“คิบอม...” ทงเฮหน้าเสีย คิบอมไม่ไว้ใจเขาขนาดนี้เชียวหรือ เขาป้องกันดีทุกครั้ง เพราะหวังว่าสักวันคิบอมจะยินยอม เขาจะไม่ยอมปล่อยให้ตัวเองมีอะไรในตัวเพื่อไปทำร้ายคิบอมแน่
“ถ้าผลออกมาดี ผมจะนอนกับทงเฮ แต่ถ้าไม่ ทุกอย่างก็จบ ตกลงไหม”
“อ..อะไรนะ”
“ผมไม่พูดซ้ำ”
“แต่...ทงเฮเพิ่งจะ...”
“นั่นล่ะทำให้ต้องตรวจเลือด ต่อจากนี้ไป ถ้าอยากก็ไม่ต้องไปหาคนอื่น ผมไม่ชอบ !!~”
นี่มันอะไรกัน ความฝันจะเป็นจริงในวันที่เลวร้ายที่สุดงั้นหรือ
“สาบานได้ไหมว่าต่อไปจะไม่ยุ่งกับใครอีก ไม่ว่าจะชื่ออะไรก็ตาม จะไม่ยุ่งเกี่ยวข้องแวะ ถ้าผมไม่ชอบ”
“อืม..ได้เสมอ”
“และถ้าทำผมเจ็บ ..ทงเฮตายแน่”
“ครับ...สัญญา ไม่สิ สาบานได้เลย”
ทงเฮจะเข้าไปกอด แต่คิบอมพยายามผลักออก
อย่างไรก็ตามแรงของคนออกกำลังกายจนกล้ามเนื้อสวยงามกับเด็กเรียนธรรมดามันต่างกัน
เขากอดคิบอมไว้จนได้
จะกอดไว้จนกว่าความผิดทั้งหมดจะถูกละลายหายไปจากหัวใจคิบอม
“ขอบคุณนะคิบอม ทงเฮรักคิบอมคนนี้คนเดียว..จริงๆ”
TBC.
ความคิดเห็น