คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : 4th Meet
href="file:///C:\DOCUME~1\User\LOCALS~1\Temp\msohtml1\01\clip_filelist.xml" />
4th Meet
“คุณใช่มั๊ยที่อยากพบ”
“ครับ คือ...” ชางมินกำลังจะอ้าปากอธิบายแนะนำตัวก็โดนเบรกซะก่อน
“การแอบอ้างเป็นพี่เป็นเชื้อนี่ก็คิดได้นะคนเรา ผมว่าคุณดูละครมากไปรึเปล่า ทีหลังจะอ้างอะไรก็ให้มันเนียนกว่านี้หน่อย คิดว่าเด็กโรงเรียนนี้ไม่มีสมองรึยังไง” คยูฮยอนตาขวางใส่ชางมินคนแรก แล้วมองกราดไปอีก 2 คน
...แต่สายตาก็ดูอ่อนลงเมื่อพบกับแจจุง
“ฟังก่อนสิครับน้อง คือพวกพี่” ชางมินจะอธิบายอีกครั้ง
“ใครน้องคุณ ผมไม่เคยมีพี่หน้าตาเห่ยๆ แบบคุณหรอก แต่ถ้าเป็นพี่คนนี้...ก็ค่อยน่าสนหน่อย”
อาการหน้าหม้อปรากฏอีกครั้ง กะว่าจะมาจัดการกับพวกเล่นมุขปัญญาอ่อนจีบเพื่อนเขาเสียหน่อย ก็ต้องออกลายเสียเองเมื่อพบหน้าหวานๆ ของแจจุง
“เฮ้ยๆ น้อยๆ หน่อย ใครเค้าอยากเจอนาย ว่าแต่นายชื่ออะไร แล้วน้องๆ 3 คนนั้นทำไมไม่มา ส่งคนไม่สบายมาทำไมวะ”
ชางมินไม่เคยโดนขัดคอเวลาพูดแบบนี้เท่าใดนักจึงได้อารมณ์เสียไม่น้อย
“ป่วยทางจิตน่ะสินายน่ะ ชั้นแข็งแรงดี” แม้จะอยากหม้อแจจุงต่อแต่ไอ้ผู้ชายที่บังอาจตัวสูงกว่า เท่ห์กว่าเขานี่มันพล่ามนัก จึงต้องขอต่อกรสักรอบก่อน “เพื่อนชั้น 3 คนนั้นเค้าไม่มาหรอก บอกว่ากลัว... กลัวพวกโรคจิต”
“นี่ ใครโรคจิต เราแค่จะเอาของมาคืนก็แค่นั้นน่ะ” ชางมินชักเสียงดัง
“เฮ้ Max ใจเย็นสิ ขอโทษนะครับน้อง คือพวกพี่แค่จะเอาของมาคืนน่ะครับ เพราะว่าน้องคนนึงเค้าทำตกไว้ เห็นมีสมุดการบ้าน พวกพี่ก็เกรงว่าน้องๆ อาจจะลำบากที่ไม่มีสมุดน่ะครับ” ยุนโฮใจเย็นผิดคาด
“ไปขอโทษมันทำไม เด็กมารยาททรามแบบนี้ ไม่ต้องคงต้องคืนมันแล้ว คนมาดีก็ไม่มีมิตรจิตรมิตรใจด้วย ปล่อยให้แม่งลอกการบ้านใหม่ให้มือหงิกตายไปเลย”
“มาดีเหรอ มาดีแล้วทำไมต้องโกหก แล้วแน่ใจเหรอว่าทำตก” คยูฮยอนคอยปกป้องเพื่อนน่ารักทั้ง 2 เสมอจนเคยตัวไปเสียแล้ว ไม่ใคร่จะกลัวหน้าอินทร์หน้าพรหม แถมนี่ยังถิ่นเขา โรงเรียนเขา ถ้าเกิดการต่อยตีจริงๆ
...เขาก็วิ่งไว แถมรู้จักทุกซอกทุกมุม วิ่งหนีทันแน่นอน
“เอ่อ... “
ทั้งชางมินและยุนโฮก็พูดไม่ออกเท่าใดนัก เพราะสิ่งที่คยูฮยอนพูดมานั้นล้วนเป็นเรื่องที่พวกเขาทำผิดกันจริงๆ
“พวกพี่ขอโทษนะครับ ไม่รู้จะทำยังไงถึงจะได้เจอน่ะครับ พี่ขอโทษนะครับ” แจจุงทำเสียงอ่อนเสียงหวานประมาณเคะน้อยอ่อยให้คยูฮยอนอารมณ์เย็นลง
“อ้อ... ไม่เป็นไรครับ สำหรับพี่ผมไม่โกรธอยู่แล้ว” คยูฮยอนยิ้มหวานให้แจจุงกลับ “แต่สำหรับไอ้พวกปากหมานี่คงต้องขอเอาเรื่องหน่อย หน้าตาน่ากลัวยังทำตัวน่าเกลียดจริงๆ”
“นี่นายว่าชั้นเหรอ”
“ก็เออสิ มีสมองคิดเหมือนกันนี่”
“กูไม่ไหวแล้วนะเว้ย วันนี้กูขอซักทีเถอะวะ...” ชางมินถลกแขนเสื้อเดินเข้าหาคยูฮยอนอย่างช้าๆ
“ทำไม จะทำไม ทำผิดแล้วยังจะเป็นนักเลงอีกรึไง กินข้าวหรือกินอาหารเม็ดล่ะ ถึงไม่มีจิตสำนึกความเป็นคนดีน่ะ” แม้ปากจะกล้าแค่ไหน คยูฮยอนก็ยังถอยกรูดๆ อยู่ดี
“อย่านะเว้ย อย่าลืมสิ เรามาดีนะ” แจจุงดึงแขนชางมินไว้ แล้วพยักหน้าขอเคลียร์เอง
“เอ่อ พี่ขอโทษแทนเพื่อนพี่ด้วยนะครับ เค้าค่อนข้างใจร้อน แต่ปกติพี่รับรองได้ว่าเค้าเป็นคนดี ใช่มั๊ย Max” แจจุงทำตาดุบังคับให้ชางมินยอมรับ
“ถ้าพี่ขอ ผมก็ให้ครับ” คยูฮยอนรักษาหน้าไว้ได้ในกรณีนี้
“คือ...เราชื่ออะไรครับ พี่แค่อยากจะเอาของมาคืนจริงๆ แต่พี่ไม่รู้จะพูดยังไง น้องผู้หญิงกลุ่มนั้นเค้าเลยอาสาจะหาตัวให้น่ะครับ ไม่โกรธพี่นะ”
“ม..ไม่โกรธครับ กับคนสวยผมเป็นคนดีเสมอครับ” หูกาง หางโผล่ทันที
“ไอ้หน้าหม้อเอ๊ย คุณชาย Hero ครับ จับทำเคะแม่งเลย กูหมั่นไส้”
“เฮ้ย.. !! พ..พะ..พี่เป็นเมะเหรอครับ” คยูฮยอนตาโต ไม่อยากจะเชื่อ
“ครับ พี่เป็นเมะร้อยเปอร์เซ็นต์” แจจุงยังยิ้มหวานโปรยเสน่ห์ เผื่อว่าเด็กห่ามแต่น่ารักคนนี้จะเป็นเคะบ้าง เพราะหน้าตามันไม่ได้บ่งบอกความเป็นจริงทั้งหมด เขายึดถือคตินี้ (จำมาจากชีวิตตัวเอง) ถ้าได้เด็กคนนี้เป็นแฟนก็คงจะดีไม่น้อย เพราะน้องคนนี้ก็หน้าตาดี ขาวจั๊วะน่าเจี๊ยะ หุ่นดีอีกต่างหาก
“โถ่...เสียดาย แต่ไม่เป็นไรครับ ของสวยๆ งามๆ ยังไงก็คือของสวยๆ งามๆ แม้ผมจะใช้ประโยชน์ไม่ได้ แต่ผมก็ชอบครับ”
“น้องชื่ออะไรครับ”
“ผม คะ..เอ่อ Lucky ครับ แล้วพี่ๆ ชื่ออะไรกันบ้างครับ”
“พี่ Hero ครับ ชื่อเท่ห์สมตัวมั๊ย”
“อ่ะสุดยอด พี่ทำอะไรก็ดูดีไปหมดเลยครับ” อาการของคยูฮยอนมันขัดลูกตาชางมินเหลือเกิน อยากจะยกขาเตะซอกเอวสักทีด้วยซ้ำ
“ส่วนพี่ U-Know ครับ”
“ครับ Yes, I know พี่ก็แจ่มครับ”
“ส่วนชั้น Max”
“ชั้นไม่ได้ถามนาย แล้วก็ไม่ได้อยากรู้ ไปไกลๆ เลยได้ยิ่งดี”
“เอ้า ไอ้เด็กเหี้ยนี่”
“อย่ามาหยาบคายนะคุณ ผมไม่รู้ว่าคุณใช้ภาษาไหนที่บ้าน แต่กับคนมีการศึกษาก็ช่วยพูดจาเหมือนคนมีการศึกษาบ้าง คุณไม่กลัวชาวบ้านร้านตลาดเค้าจะกล่าวโทษผู้ปกครองคุณบ้างรึไงครับที่พูดจาแบบนี้ ถึงไม่รักตัวเองก็ช่วยรักบุพการีหน่อยนะครับ”
ประโยคนี้เล่นเอาสะอึกกันทั้ง 3 คน จากนี้คงไม่กล้าเปล่งวาจาภาษาในวงเพื่อนอีกแน่ เด็กคนนี้มันพูดถูกจริงๆ
เราอาจไม่คิดอะไรมากเวลาพูด
แต่คนที่ได้ฟังคงก่นด่าพ่อกับแม่เราแหงๆ
“นายพูดดีตายล่ะ ไม่มีคำหยาบแต่ก็กัดชาวบ้านเค้าไม่เลือก”
“คุณคิดผิดแล้วล่ะ ผมเลือก ไม่เหมือนคุณหรอก ที่ดูแค่หน้าก็รู้..ว่ากินไม่เลือก”
“อย่างน้อยชั้นไม่เลือกนายคนนึงก็แล้วกัน ต่อให้ไม่เหลือคนบนโลก ชั้นว่าชั้นผสมเทียมกับวัวยังดีซะกว่า” ชางมินไม่ยอมแพ้ ปกติเคยได้ดีกรีว่าปากนี้หาคนต่อกรลำบาก ดันเจอพวกที่ใช้ภาษาผู้ดีกัดเจ็บ...มันชักฉุน
“ขอให้ผมไม่เกิดเป็นวัวก็แล้วกัน อาเมน” คยูฮยอนแตะกลางหน้าผาก อก แล้วไหล่ซ้ายขวาเป็นรูปกางเขนใส่หน้าชางมิน
“กวนตีนว่ะ แม่ง”
“นั่น...อีกแล้ว คิดถึงแม่ก็กลับบ้านไปสิ จะมาบ่นทำไม” คยูฮยอนไม่ค่อยชอบคนพูดไม่เพราะสักเท่าใดนัก
“พอเถอะน่า งั้นพี่ฝากของไปคืนเพื่อนเราด้วยนะครับ”
ยุนโฮอยากยุติการต่อล้อต่อเถียงของสองคนนี้ไวไว จึงคว้าเป้ที่ชางมินสะพายข้างเดียวอยู่ออกมาแล้วยื่นให้คยูฮยอน แต่ก็อดใจไม่ได้ที่จะถาม
“เอ่อ... คือพี่สงสัยน่ะครับ คือเจ้าของกระเป๋านี่เค้าชื่ออะไรครับ คือพี่เห็นมีสมุดหลายเล่มน่ะครับ เลยงงว่าคนไหนคือเจ้าของกระเป๋า”
“พี่ว่าใครล่ะครับ” อารมณ์มันยังค้างอยู่กับชายตัวสูงที่สุด เลยพาลมาถึง U-Know เพราะถึงยังไงคนกลุ่มนี้ก็กระชากกระเป๋าแล้วรื้อกระเป๋าของยูชอน คยูฮยอนยังไม่วางใจที่จะบอกอะไรออกไปนัก
“ถ้ารู้จะถามรึไง โง่นี่ ไหนว่ามีการศึกษา โถ่เอ๊ย...ควายดีดีนี่เอง สงสารพ่อกับแม่นายว่ะ นี่ขายนาขายวัวมาส่งควายเรียนแทนแหงๆ” อดไม่ได้จริงๆ ชางมินหยุดปากตัวเองไม่ได้แล้ว
“ใครคุยกับคุณไม่ทราบ ถ้าว่างก็นู่น เสาโทรเลขหน้าปากซอยใหญ่นู่น คงคุยกับคุณรู้เรื่องหรอก ลักษณะเหมือนกันนี่” อาการตอบกลับมีโดยฉับพลัน คยูฮยอนหมั่นไส้อยู่แล้วเป็นทุนที่นาย Max อะไรนี่มาทำหุ่นดีสูงชะลูดกว่าตนเอง จึงเปรียบเทียบให้เป็นเสาโทรเลขเสียเลย
“ไอ้เด็กเวรนี่ เดี๋ยวเถอะมึง” คนเคยถูกมองว่าหล่อหุ่นดีในสายตาคนอื่นเสมอเดือดซ้ำสอง แทบกลั้นอารมณ์ไม่อยู่
“มึงกับใคร กับกูเหรอ ชอบนักเหรอไอ้ภาษาพ่อขุนรามเนี่ย นี่มันคริสต์ศักราชที่เท่าไหร่แล้วคุณ ยังคิดจะใช้ภาษาเมื่อหลายร้อยปีที่แล้วอยู่ได้ พูดแต่ละคำอย่างกับเพาะฟาร์มหมาในปาก หัดพูดดีดีเหมือนชาวบ้านเค้าไม่ได้รึไง ถ้าไม่คิดจะพูดดีก็หุบปากไปเลยดีกว่า คนมีอารยธรรมเค้ากำลังสนทนากัน” คยูฮยอนด่ากราดยาว
...ก็บอกแล้ว ไม่ชอบคนพูดไม่เพราะ
ใช่ว่าเขาจะพูดเพราะอะไรมากมาย แต่การจะมาไอ้อีกูมึงนี่ เขาไม่โปรดนัก ยิ่งคลุกคลีกับยูชอนกับจุนซูก็ยิ่งซึมซับนิสัยน่ารักๆ นั่นมามากจนขัดหูทุกทีที่ได้ยินคนพูดจาหมาไม่แดก
“เจ้าของกระเป๋าชื่อ ยูชอนครับ” เมื่อด่าจบก็หันมาตอบกับชายที่ชื่อ U-Know ตอนแรกก็กะว่าแบ่งความไม่ชอบมาลงที่ U-Know อีกคน แต่ตอนนี้เปลี่ยนใจแล้ว ขอทุ่มให้นาย Max อะไรนี่เต็มเหนี่ยวเลยก็แล้วกัน
“อ้อ ยูชอน อืม...ยูชอน” ยุนโฮทวนชื่อซ้ำ 2 ครั้ง แล้วยิ้มที่มุมปากนิดๆ อาการนี้ปิดคยูฮยอนไม่ได้เลย
“พี่ชอบเพื่อนผมเหรอ”
“เฮ้ย ปะ..ปะ..เปล่าครับ คือ..พี่ เอ่อ”
“ถ้าพี่รู้ตัวว่านิสัยไม่ดีก็รีบถอนตัวเลยนะ เพื่อนผมน่ะดีเกินไปสำหรับพี่ ยูชอนเค้าจิตใจดีเกินไป เพราะพี่มีเพื่อนพรรค์อย่างงี้ ผมไม่กล้าคิดเลยว่าพี่จะดีกว่าอีตาเสาโทรเลขนี้ซักเท่าไหร่”
“แล้วมันธุระกงการอะไรของนาย เพื่อนนายนั่นแหล่ะ มันด้อยกว่าเพื่อนชั้นทุกอย่าง ทำมาปากดี เพื่อนนายมันจะดีซักเท่าไหร่กันเชียว”
“อย่างน้อยก็ไม่ปากหมาอย่างคุณก็แล้วกัน แค่นี้ใช่มั๊ยธุระของคุณน่ะ ผมจะได้กลับ” ใจจริงอยากจะสืบสาวเอาความอยู่หรอกนะ แต่ตอนนี้อารมณ์มันโกรธจนไม่อยากจะทำอะไรต่อแล้ว
“ยังไม่จบ นายกับชั้นต้องเคลียร์กันอีกแน่ ต่อให้เพื่อนนายชอบเพื่อนชั้น ชั้นก็ไม่ไม่มีวันยอมให้คบกันหรอก เพื่อนนายก็ต้องเหมือนนายนั่นล่ะ อวดดี นิสัยแย่ ยิ่งหน้าตานี่ไม่ต้องพูดถึงเลย หน้าตายังกับคนไม่สบาย”
แจจุงชักทนไม่ไหว ขนาดว่าพยายามเย็นที่สุดแล้ว แต่ไอ้การที่คนสองคนจะมายืนกัดกันโดยมีเขาอยู่ตรงกลาง มีสองฝ่ายสาดน้ำลายใส่กันข้ามหัวไปมานี่มันก็ชักไม่ไหวแล้ว
“เฮ้ย !! จะกัดกันอีกนานมั๊ย ไม่แทงกันให้ตายห่าไปเลยล่ะ รำคาญโว้ย เดี๋ยวปั๊ดเหนี่ยวแม่งทั้งคู่เลยนี่” หน้าตาดุเอาจริงเอาจังของแจจุงกลบรัศมีความหวานมิด คยูฮยอนตาค้างที่พี่เมะหน้าหวานของเราบทจะเอาจริงดูน่ากลัวเหลือเกิน
“ฝากบอกเพื่อนน้องทั้ง 3 คนด้วยว่าเดี๋ยวพวกพี่มาหาใหม่ วันนี้คงคุยกันไม่รู้เรื่องแล้วล่ะ พรุ่งนี้รบกวนให้น้องเค้ามาเองทีนะ พี่ไม่ทำอะไรหรอก พวกพี่แค่อยากจะขอโทษเท่านั้นเอง”
แจจุงจบทุกอย่าง แล้วลากแขนเพื่อนทั้งสองเดินหนีออกไปเลย
-...Boy Meets Boy...-
“คยูฮยอน...!!~ พี่ชายนายเท่ห์มากเลยล่ะ คนไหนล่ะพี่ชายนาย โอย ชั้นจะละลาย แล้วเบอร์ของชั้นล่ะ”
ทันทีที่ทุกคนออกไปกลุ่มสตรีที่เฝ้าสังเกตการณ์ไกลๆ ก็วิ่งกรูเข้ามาห้อมล้อมคยูฮยอนอีกครั้ง
“ไม่รู้ พรุ่งนี้ก็มาอีก ขอเองก็แล้วกัน เราไปนะ” คนหงุดหงิดสะบัดแขนที่ถูกเกาะแกะออกแล้วหลบฉากหนีออกมา ทั้งที่ไม่เคยเป็นด้วยซ้ำยามมีผู้หญิงมาเกาะแขนจะอิดออดให้เกาะต่อ แต่วันนี้มันหงุดหงิดจนไม่สนใจจะหม้อใครอีกแล้ว
...กลับบ้านไปเล่นเกมส์ยิงโจรให้ตายให้หายแค้นดีกว่าโว้ย...
“คยูฮยอน ..คยูฮยอน พรุ่งนี้มาอีกใช่มั๊ย คยูฮยอน”
เสียงตะโกนถามไล่หลังยังดังไม่หยุด คยูฮยอนไม่สนใจอีกแล้ว รีบเดินหนีออกมาให้เร็วที่สุด
-...Boy Meets Boy...-
À ¯¯¯¯¯
โทรศัพท์ของคยูฮยอนดังนานจนคนข้างๆ ที่ร่วมนั่งรถประจำทางด้วยกันสะกิดขึ้น
“หนูๆ โทรศัพท์น่ะ” คุณป้าที่หวังดีเข้าใจว่าคยูฮยอนหลับจึงได้สะกิดเรียกให้
“ขอบคุณครับ” เขามัวแต่นึกถึงความโอหังของเจ้าคนตัวสูงนั่นจนไม่ได้รู้สึกถึงแรงสั่นสะเทือนและเสียงเรียกข้าวของโทรศัพท์แม้แต่น้อย
คยูฮยอนกดรับสายทันที
“ฮัลโหล”
“Lucky เราถึงบ้านแล้วนะ Lucky อยู่ไหนแล้ว”
“อ๋อ Micky ถึงแล้วเหรอ อื้ม ดีแล้วๆ เรากำลังจะกลับบ้านเหมือนกันน่ะ อยู่บนรถแล้ว”
“ฮั่นแน่ ไปส่งสาวล่ะสิ พรุ่งนี้อย่าลืมเล่าให้เราฟังนะ ฮิฮิ ถ้าจะให้ดีก็ถ่ายรูปมาให้ดูด้วยนะ”
“ฮ่าๆ มันไม่ได้สนุกอย่างที่คิดหรอกน่า เอาเป็นว่าเดี๋ยวเราถึงบ้านเดี๋ยวโทรหานะ”
“อื้มๆ ได้ แล้วคุยกันนะ”
ทั้งสองวางสายจากกัน
นั่นก็ยิ่งทำให้คยูฮยอนครุ่นคิดหนักไปอีกว่า พรุ่งนี้ เขาควรจะพายูชอนมาพบกับผู้ชายทั้ง 3 คนนั่นดีหรือเปล่า
ถึงนายสูงนั่นจะปากมอมไปหน่อย แต่เพื่อนอีก 2 คนที่ชื่อ U-Know กับ Hero ก็ดูเป็นคนพอใช้ได้ ถ้าเขามาดี อยากจะขอโทษจริงๆ เขาควรจะพามาพบดีไหมนะ
“เอาไงดีนะเรา จิ๊... ปรึกษา Xiah ก่อนดีกว่า”
คิดได้ดังนั้นคยูฮยอนก็กดโทรศัพท์หาจุนซูทันที เพื่อปรึกษาหารือ
-...Boy Meets Boy...-
“ไปสิๆ เราก็อยากเจอหน้าคนที่เคยรังแก Micky ขอดูหน้าซักทีเถอะ”
จุนซูอยากเจอหน้าคนกลุ่มนั้นยิกๆ หลังจากได้ฟังการอธิบายความของคยูฮยอนจบ อยากเห็นหน้าคนที่คยูฮยอนพูดถึงบ่อยๆ ด้วยว่า คนที่ปากมอม กับคนที่หน้าตาหวานๆ นั่นจะเป็นยังไง อีกคนที่พูดถึงน้อยที่สุดอย่าง U-Know นั้นจึงไม่ได้อยู่ในโฟกัสจุนซูสักเท่าใด
“แต่ถ้าคนพวกนั้นคิดไม่ดีล่ะ”
“โถ่ นี่มันหน้าโรงเรียนเราเองนะ อย่างมากก็วิ่งหนี แถมตอนนี้ Micky ระลึกชาติได้แล้วนะว่าเค้าเป็นนักเทควันโด เราเองก็ไม่ใช่คนอ่อนปวกเปียกอะไรซักหน่อย หุ่นเราบึ๊กขนาดนี้” ถ้านั่นหมายถึงความอวบมีเนื้อมีหนังล่ะก็...ก็คงใช่ คยูฮยอนคิดอย่างนั้น
เพราะคยูฮยอนเองก็ไม่เคยจะไปเห็นเนื้อในร่มผ้าของเพื่อนทั้ง 2 เท่าใดนัก ทุกครั้งที่เจอก็มีเสื้อผ้าติดตัวกันทุกที เลยเดาเอาว่าไอ้ที่ตัวหนาๆ ของจุนซูเนี่ยคงเป็นความอวบ
“แน่นะ ว่าจะเอาแบบนี้”
“อื้ม... เอางี้ก็ได้ เราไปกันสองคนก็ได้นี่ เพราะว่า 3 คนนั้นไม่เคยเจอเรานี่นา Micky เคยเจอแล้วคงตบตาไม่ได้ เอาเป็นว่าเราไปกันสองคน ถ้าถามว่าชื่ออะไรก็บอกว่าเราคือ Xiah ..อีกอย่าง เราไม่ได้โกหกซะหน่อย”
“ก็รู้ว่าไม่ได้โกหก แต่เราก็ยังห่วงนี่นา”
“เราว่าห่วง Micky ที่ต้องเดินกลับทางประตูหลังคนเดียวดีกว่า”
“เออนั่นสิ แล้วเอาไงดีล่ะ Xiah” พูดถึงก็ชักจะห่วงขึ้นมาจริงๆ ซะแล้ว ประตูหลังคนเดินน้อย หากว่ายูชอนเป็นอะไรไปคยูฮยอนคงรู้ผิดที่ปล่อยให้เพื่อนไปเดินเสี่ยงคนเดียว
“ก็เราไปส่ง Micky ขึ้นรถที่ประตูหลังก่อนไง แล้วค่อยไปออกประตูหน้า ถ้าเค้าอยากจะมาขอโทษจริงๆ ก็คงรอได้ล่ะน่า”
“เอางั้นก็ได้ งั้นเดี๋ยวเราลงรถก่อนนะ ถึงแล้ว ไว้เดี๋ยวคุยกันพรุ่งนี้”
“โอเคๆ อย่าลืมทำการบ้านล่ะ อ้อ เอากระเป๋า Micky มาพรุ่งนี้ด้วยล่ะ วิชานั้นต้องเรียนพรุ่งนี้พอดี”
“ได้ บาย” คยูฮยอนรับปาก แล้วรีบกดออดลงจากรถประจำทางก่อนจะเลยป้าย
...พรุ่งนี้จะเจออะไรบ้างนะ...
หวังว่านายสูงปากมอมนั่นจะไม่หาเรื่องอะไรเขาอีกนะ
-...Boy Meets Boy...-
สำหรับคยูฮยอน มันอาจจะเป็นแค่การกันท่าคนที่จะเข้ามาจีบเพื่อนรัก แต่สำหรับชางมิน คงไม่ใช่แค่นั้น...
“อวดดีชิบหาย เพื่อนแม่งก็ไม่ใช่ Miss Universe ซักหน่อย พูดได้ไงวะ ถอนตัวซะ เพื่อนผมดีเกินไปสำหรับคุณ อารมณ์เสียว้อยยย แม่ง..”
“ก็เพราะมึงเป็นแบบนี้ไง เลยทำให้เค้ามองไอ้ยุนไม่ดีไปด้วย” แจจุงเข้าใจเหตุผลที่เด็ก Lucky นั่นจะตั้งแง่รังเกียจ
“แล้วมันดีแค่ไหน ยิ่งกว่าข้าอีกมั้ง ไอ้พวกผู้ดีปากปีจอ ซักวันกูจะล่อให้ครางไม่ออก ปีนลงเตียงไม่ไหวเลยมึง อยากรู้นัก ถ้าติดใจรสสวาทกูแล้วจะยังตีปีกสยายตีนแดงได้อีกซักแค่ไหน”
“ไหนบอกว่าผสมเทียมดีกว่าไง” ยุนโฮถามบ้าง เห็นรังเกียจเค้านักหนา ทีอย่างงี้ล่ะอยากล่อขึ้นมาเชียว
“กูประชดเว้ย ให้ตายก็ไม่เอาหรอก มีเมียปากแบบนี้กูนั่งขี้ยังเสียวกว่าอีก”
“ปากมึงนี่น๊า... ก็สมควรแล้วล่ะที่เค้าจะทำแบบนี้กับมึง แล้วไงล่ะ ทีนี้เจอคนปากร้ายพอกัน มึงรู้สึกรึยังว่าเวลามึงว่าคนโน้นคนนี้เค้าจะรู้สึกยังไง”
“กูไม่ยอมแพ้หรอก หวงนักใช่มั๊ยเพื่อนเนี่ย กูจะจีบเพื่อนมันมาทำเมียแม่งให้หมดเลย”
“ไอ้มิน กูบอกแล้วว่าอย่า มึงจะไปทำเหี้ยอะไรก็ไป แต่อย่าทำที่นั่น” ยุนโฮเสียงเข้มขึ้นมาทันที
“ทำไมวะ ก็ไหนมึงบอกมึงไม่ได้ชอบ ก็กูชอบ กูจะเอา มึงเป็นอะไรนักหนา มีกรณีเดียวที่กูจะไม่ยุ่ง ก็คือแฟนพวกมึงสองคนเท่านั้นล่ะ” ตอนชางมินผู้อารมณ์ดีเสมออารมณ์เสียก็ไม่น่าเข้าใกล้เท่าไหร่นัก นานครั้งจะมีคนทำให้ชางมินหงุดหงิดได้ถึงขนาดนี้ แจจุงและยุนโฮมองเห็นลางร้ายในอนาคตกับเด็กที่ชื่อ Lucky นี้เสียแล้ว
“กูไม่คุยกับมึงแล้ว ถ้ามึงเย็นแล้วค่อยมาคุยกับกูไอ้มิน ฝากเอาน้ำเย็นสาดไอ้เหี้ยนี่ทีนะไอ้แจ ถ้าไม่ได้ผลก็เอาน้ำแข็งมือปาหัวแม่งเลย กูรำคาญ” ยุนโฮหลบฉากปลีกตัวออกมาทันที ก็เข้าใจว่าชางมินกำลังหงุดหงิด แต่เขาเองก็หงุดหงิดไม่แพ้กัน
...ไม่รู้ว่าเพราะอยากเจอแล้วไม่ได้เจอ
...เพราะเด็ก Lucky นั่นตั้งท่าเตรียมจะกันท่าเขา
...หรือเพราะชางมินบอกว่าจะจีบเจ้าของกล้องนั่นมาฟันเล่นกันแน่
-...Boy Meets Boy...-
ยุนโฮเดินเตร็ดเตร่ไปเรื่อยๆ จนถึงตรอกเดิมที่เคยพบกับคนที่เพิ่งรู้จักชื่อว่าคือ “ยูชอน” อีกครั้ง
เหลียวมองขึ้นไปบนขั้นบันไดสูงที่สุด เหมือนมีความหวังว่าอาจจะได้พบใครคนนั้นยืนอยู่ที่เดิม ที่สูงสุดของขั้นบันได
แต่คำตอบคือ... ไม่
การเริ่มต้นที่เลวร้าย อาจจะทำให้ยูชอนไม่กล้ามาเดินแถวนี้อีกเลยก็ได้ ยุนโฮได้แต่ถอนหายใจแล้วเดินจากไปเงียบๆ
ลับกายยุนโฮมีร่างคนที่เขาเฝ้ารอปรากฏขึ้น ยูชอนเดินออกมาจากบ้านอีกครั้งเพราะกำลังคิดถึงกล้องตัวโปรด
ก็แค่หวังว่า คนกลุ่มนั้น...หรือชายคนนั้น อาจจะไม่เห็นค่าของกล้องเก่าๆ ตัวหนึ่ง แล้ววางมันทิ้งไว้แถวนี้ แต่คงเป็นได้แค่หวัง เพราะ 2 วันที่เฝ้ามาแวะเวียนตรอกนี้ก็มีแต่ความว่างเปล่าเสมอ
ถ้าจะมีก็เพียงแค่ก้นบุหรี่ที่มีรอยรองเท้าเหยียบมันเท่านั้นเอง
ยูชอนเดินคอตก ค่อยๆ เดินลงจากขั้นบันได ใช้ 2 มือกางนิ้วชี้กับหัวแม่มือมาประกบสลับด้านกัน สมมุติว่ามันคือหน้าจอของกล้องตัวโปรด เล็งหามุมที่ทอดยาวจากที่สูงลงมายังหน้าตรอกนั้น เล็งโฟกัสหาสิ่งดีดีที่อาจจะวิ่งเข้ามาในชีวิต
ทำอยู่อย่างนั้นตั้งแต่ลงบันไดขึ้นบนสุดจนถึงขั้นล่างสุด
เมื่อพบกับพื้นดินแผ่นใหญ่ราบเรียบ จึงถอนหายใจอีกครั้ง เพราะสิ่งดีดีอาจจะไม่มีมาในวันนี้ อาจมีพรุ่งนี้ วันต่อไป หรือไม่มีอีกเลย
-...Boy Meets Boy...-
สำหรับวันใหม่นี้ สิ่งที่ทำให้ยูชอนหดหู่ขึ้นไปอีกก็คือ
“Micky วันนี้เราสองคนจะไปส่ง Micky ขึ้นรถก่อนที่ประตูหลังนะ”
“ยังไงอ่ะ หมายถึง Lucky กับ Xiah จะไม่กลับกับเราเหรอ” ยูชอนทำหน้าเศร้าเล็กน้อย แต่แค่นั้นก็ทำให้เพื่อนรู้สึกผิดในใจได้แล้ว
“น่านะ เราขอวันเดียว ไม่โกรธนะ เรากับ Lucky จะไปส่งขึ้นรถก่อนไง ไม่ได้ทิ้งซะหน่อย นะนะ” จุนซูกลัวเพื่อนโกรธจึงได้รีบอ้อน
“นัดสาวๆ ไว้กันหมดล่ะสิ Lucky ยังไม่เล่าให้เราฟังเลยเรื่องเมื่อวาน วันนี้ Xiah ก็จะหนีเราไปอีกคน เออ เรามันไม่สำคัญ เชิญไปหาแฟนกันให้หมดเลย แบร่ะ” แม้จะเศร้านิดๆ แต่ก็พอทำใจได้ ยูชอนระลึกตนเองเสมอว่าตนเองไม่ใช่คนฮอตอย่างเพื่อนๆ เมื่อเพื่อนมีโอกาสดีดีเขาก็ไม่ควรจะขัดขวาง
“โถ่ อย่าพูดอย่างงั้นสิ ยังไง Lucky ก็ต้องรัก Micky กับ Xiah มากกว่าสาวๆ อยู่แล้วล่ะน่า ไม่งอนนะ” คยูฮยอนรีบปลอบอีกคน
“อื้ม ไม่งอน ไปเถอะ แต่พรุ่งนี้ต้องเล่าให้ฟังด้วยนะ ห้ามเบี้ยวแล้วนะ อ้อ...สัญญาก่อน ว่าจะถ่ายรูปมาให้ดู ไม่งั้นไม่ยอมจริงๆ ด้วย” คนรักภาพถ่ายอย่างยูชอนขอให้มีภาพมาให้ดูก็สามารถเข้าใจเรื่องราวได้ดีกว่าคำพูดเสียอีกในบางคราว ซึ่งเพื่อนทั้ง 2 เข้าใจดีในความชื่นชอบนี้ จึงได้แต่รับปากไปก่อน ไม่ให้เพื่อนต้องเสียใจหรือรู้สึกไม่ดีไปมากกว่านี้
-...Boy Meets Boy...-
เมื่อถึงเวลานัด จุนซูและคยูฮยอนก็ทำอย่างที่พูด คือเดินไปส่งยูชอนทางด้านหลังของโรงเรียน รอจนยูชอนขึ้นรถไปก่อนแล้วจึงค่อยย้อนมาที่ด้านหน้าโรงเรียน
แล้วก็ได้พบกับคนคนที่นัดไว้ได้ไม่ยากเย็น เพราะกลุ่มสาวๆ เมื่อวานได้จับจองห้อมล้อม 3 หนุ่มอยู่จนเสียงดัง จึงสังเกตเห็นได้ไม่ยากนัก
“นั่นไงคะโอปป้า คยูฮยอนมาแล้วๆ น้องพี่ชางมินใช่มั๊ยคะ เพราะหุ่นคล้ายๆ กัน” หญิงสาวบอกและคาดเดาไปต่างๆ นานา
“คยูฮยอน คนไหนครับ คนที่ตัวเล็กกว่าน่ะเหรอ”
“ว้าย ไม่ใช่ค่ะ คนที่สูงกว่าสิคะ คนนั้นล่ะค่ะ คยูฮยอน อ้าว เมื่อวานพี่ไม่ได้คุยกับเค้าเหรอคะ” เธอแปลกใจเล็กน้อย เพราะเมื่อวานก็ยืนมองคยูฮยอนคุยกับโอปป้าทั้ง 3 ของเธออย่างออกรส นึกว่าจะรู้แล้วเสียอีก
“แต่นั่น.. Lucky ไม่ใช่เหรอ เค้าบอกพี่อย่างงั้น”
“ไม่นะคะ ก็เมื่อวานเค้าบอกหนูว่าเค้าชื่อคยูฮยอน โจวคยูฮยอนน่ะค่ะ” เธอยืนยันในสิ่งที่รู้หนักแน่น
“อ้อ... อย่างงี้นี่เอง งั้นพวกพี่ขอตัวไปคุยกับน้องชายก่อนนะครับ ขอบคุณน้องๆ มากนะครับที่ช่วยพี่ เดี๋ยวเบอร์อีก 4 ตัวหลังพี่ให้อีกทีตอนเจอกันครั้งหน้านะครับ”
ชางมินยังไม่ยอมให้เบอร์โทรศัพท์ครบทุกตัว แม้ว่าจะถูกออดอ้อนมากเพียงใดก็ตาม ...ยังเก็บไว้ใช้ประโยชน์ได้อีก
3 หนุ่มประเมิณสถานการณ์ออกได้บ้างแล้ว เจ้าเด็ก Lucky นั่นคงเป็น โจว คยูฮยอน แต่ไม่ยอมบอกพวกเขาเท่านั้นเอง
...แสบนักนะ...
“ว่าไงครับ น้อง Lucky” ชางมินเปิดฉากทักทายก่อน
“ใครน้องคุณ บอกแล้วไม่มีพี่หน้าตาแบบนี้ ชิส์ สวัสดีครับ คุณ Hero คุณ U-Know” เขาเมินชางมินทันที แล้วเลือกทักทายเฉพาะสองคนที่เหลือ
“หึหึ ขี้โกหกเหมือนกันนะเรา เที่ยวว่าคนโน้นคนนี้ ที่แท้ตัวเองก็ไม่ได้ดีกว่าซักเท่าไหร่” ชางมินเปรยขณะที่เพื่อน 2 คนพยักหน้ารับการทักทาย แต่ก็คงเป็นเพียงลมที่ล่องลอยไปเท่านั้น เพราะคยูฮยอนแสร้งทำไม่ได้ยินเสีย
“นี่มารอเพื่อนผมเหรอครับ เค้าคงมาไม่ได้หรอกนะครับ” Lucky ของเพื่อนๆ รีบบอก
“เรอะ ?” ชางมินยักคิ้วเบ้ปากไปข้างหนึ่งแบบรู้ทัน
“ถ้าปวดห้องน้ำก็ไปเข้าเถอะคุณ ทำหน้าแบบนี้ยิ่งน่าเกลียดหนัก ปกติก็ดูไม่ได้อยู่แล้ว” อุตส่าห์จะไม่ต่อปากต่อคำมันก็อดไม่ได้อีกแล้ว
แจจุงใจเย็นกว่า จึงยังไม่กระโตกกระตากอะไรออกไป
“อ๋อ ครับ แล้วนี่...” คนที่สะดุดสายตาแจจุงคงเป็นหนุ่มน้อยที่มีเนื้อหนังหน้าตาน่ารักมากคนข้างๆ เสียมากกว่า
“อ่า.. สวัสดีฮะ ผม Xiah ฮะ เป็นเพื่อนของ Lucky”
รอยยิ้มนี้ยิ่งทำให้ใบหน้าที่น่าดูอยู่แล้วน่ารักขึ้นไปอีก แจจุงต่อมเมะแตกโดยไม่ต้องทำอะไรเลย
ปกติมีแต่คนที่มองเขา...หรือแม้แต่ตัวเขาเองมองตัวเองว่าหน้าหวานหรือน่ารัก แต่เด็กคนนี้นี่...มันน่าร๊ากกกกกกกกกกกกกก เหลือเกิน
...แจจุงไม่ไหวแล้ว
“สวัสดีครับ น้องจุนซู” ยุนโฮแสดงตัวทันที อยากให้คยูฮยอนรู้บ้างว่าพวกเขาเองก็ไม่ได้โง่อะไรขนาดนั้น
ถ้าเจ้าของกระเป๋าคือยูชอน แล้วคนตัวสูงกว่าคือคยูฮยอน คนที่เหลือนี่ก็คงเป็นจุนซูอย่างไม่ต้องสงสัย
“อ๊ะ... พี่..รู้เหรอครับ” จุนซูมีหน้าตาตกใจ
“ครับ ก็น้องจุนซูน่ารักแบบนี้พี่จะไม่รู้ได้ยังไงกัน แล้วน้องยูชอนไม่มาเหรอครับ” แจจุงออกหน้าออกตาเกินไปแล้ว
“ข..ขอบคุณฮะ คือ..ยูชอนเค้ากลัว เค้าคงไม่กล้ามาหรอกฮะ แล้ว..พี่ๆ ชื่ออะไรกันบ้างฮะ ว่าแต่..พี่ทำอะไรเพื่อนผมกันแน่” ถูกชมมันก็เขิน แต่ยังไม่ลืมวัตถุประสงค์ ไหนๆ ก็หลอกไม่ได้ ก็ด้นสดไปซะเลย ยังไงคนพวกนี้ก็เคยทำให้ยูชอนตกใจจนวิ่งหนีมาแล้ว คงไม่จำเป็นต้องสุภาพอะไรมากมายนัก
“พี่..แจจุงครับ เรียก Hero ก็ได้ นี่ U-Know แล้วนั่น...” ยังไม่ทันที่แจจุงจะรวบรัดตัดตอนเป็นคนพูดไปเสียหมด คนที่ไม่ค่อยจะปล่อยให้คนหน้าตาดีผ่านไปเฉยๆ อย่างชางมินก็รีบสวนทันที
“Max ครับ น้องน่ารักจัง ไม่เห็นเหมือนเพื่อนน้องเลย พี่นึกว่าเค้าป่วยซะอีกตอนเจอ หน้าซีดไม่มีสี แถมโหงวเฮ้งแย่”
“ตัวเองดำจนชินกับสีดำล่ะไม่ว่า” คยูฮยอนรีบโต้กลับ
“ไอ้ Max คนนี้ของกู” แจจุงผลักเพื่อนไปด้านหลังทันที ไม่สนใจชางมินแต่น้อย หวังใจไว้แล้วว่าถ้าได้ควงกับน้องคนนี้ เขาคงดูหล่อเข้มถ้าเทียบกัน ก็น้องเค้าน่ารักซะขนาดนี้ ยังไงเค้าก็ต้องดูเข้มกว่าอยู่แล้ว
...คนนี้ล่ะที่ใฝ่ฝันหา...
“พวกมึงนี่ สรุปจะมาทำอะไรกันแน่ จะมาขอโทษหรือว่าจีบเด็กกันแน่” ยุนโฮไม่พอใจเล็กน้อยกับเพื่อน 2 คน “น้องยูชอนเค้า...กลัวพี่จริงเหรอครับ คือตอนนั้นพี่ไม่ได้ตั้งใจนะครับ พี่อยากจะขอโทษเค้าจริงๆ” น้ำเสียงละห้อยของยุนโฮมันดูน่าสงสารไม่น้อยทีเดียว แม้แต่คยูฮยอนที่ตั้งป้อมรังเกียจยังเผลอสงสาร
“แล้วสรุปพวกพี่ทำอะไรเพื่อนผมล่ะฮะ ยูชอนเค้าเป็นคนอ่อนไหว คงไม่ใช่เรื่องง่ายหรอกนะฮะที่จะทำให้เค้าลืมได้ง่ายๆ”
“นั่นสินะ พี่ผิดเองล่ะ พี่...ฝากขอโทษเค้าด้วยก็แล้วกันนะ” ยุนโฮหงอยลงไปในทันตา
“สรุปพี่ชอบเพื่อนผมใช่ม๊ะ” คยูฮยอนชอบคนตรงไปตรงมา ถ้าจะจีบเพื่อนเขาก็ขอให้บอกกันตรงๆ อย่างน้อยทุกคนที่จะเข้าหาจุนซูกับยูชอน ยังไงก็ต้องผ่านการ Screen จากเขาอยู่ดี
“อ๊ะ..มะ..ไม่..ป..เปล่านะครับ คือพี่ เอ่อ”
“โอ้โห อ้ำอึ้งขนาดนั้นยังจะปฏิเสธอีก พี่เป็นลูกผู้ชายจริงรึเปล่าเนี่ย”
“เฮ้ย มากไปแล้วไอ้ขี้โกหก เพื่อนชั้นไม่ได้ชอบ แต่ชั้นชอบเองล่ะ มีอะไรม๊ะ แล้วนายจะมาเสือกเรื่องอะไรของชาวบ้านเค้า เป็นแค่เพื่อนไม่ใช่พ่อ” ชางมินยอมไม่ได้ที่จะให้ใครมาดูถูกเพื่อนเขาเหมือนกัน
“ถ้าเป็นคุณน่ะนะ ก็ฝันไปเถอะ อย่าหวังจะได้เจอ Micky เลย ผมจะทำทุกอย่างไม่ให้ Micky เจอคุณ คอยดูก็แล้วกัน”
“Micky ไหนอีกล่ะ จะมี Minny มาอีกม๊ะ หรือจะขนมาทั้ง Walt Disney เจ้าเด็กขี้จุ๊เอ๊ย”
“ไม่รู้ก็เงียบปากไปเลย หรือถ้ามันเงียบด้วยตัวเองไม่ไหวน่ะนะ...” คยูฮยอนถอดรองเท้าตนเองออกมา แล้วปาไปที่ข้างถนนใกล้ๆ แล้วพูดต่อ “ไปคาบมา ปากจะได้ไม่ว่าง”
แจจุงมองหน้าชางมินแล้วมองเรื่อยมาพบกับสายตาที่กลั้นขำของยุนโฮก็ฮาแตก นี่เพื่อนเขาเจอคู่ปรับตัวจริงแล้วล่ะ
เคยแต่กวนตีนชาวบ้านเค้า
เจอคนกวนตีนพอพอกัน หรืออาจจะกวนตีนกว่าเข้าแล้วไง
คราวที่แล้วเป็นแค่คนปากหมา แต่รอบนี้ให้วิ่งไปคาบรองเท้า เป็นหมาเองแล้วไงรอบนี้
ชางมินเอ๋อๆ ยังไม่เข้าใจเท่าไหร่ แต่ด้วยความสุภาพบุรุษที่มีในตัว(นิดหน่อย) ก็เดินไปเก็บรองเท้ามาให้ตามคำสั่ง แต่มาโยนไว้ใกล้ๆ เท้าของคยูฮยอนนั่นล่ะ ไม่ได้บรรจงมอบให้
...ทั้งนี้เพราะมัวแต่ใจจดจ่ออยู่กับใบหน้ากวนอารมณ์นั่นจนลืมนึกไปว่าเค้าเปรียบตัวเองเป็นอะไร
แม้แต่คยูฮยอนเองยังแปลกใจที่ชางมินเดินไปเก็บรองเท้าให้ เพราะตอนแรกนึกว่าจะโดนวิ่งเข้ามาต่อยซะแล้ว ...ผิดคาด
“ไอ้มิน มึงเจ๋งว่ะ รู้จักควบคุมอารมณ์ด้วย แถมเป็นสุภาพบุรุษ อย่างงี้สิค่อยสมเป็นเพื่อนกูบ้าง” แจจุงตบหลังเพื่อนเบาๆ อย่างชื่นชม
“เออ.. ก็เชื่องนี่”
“หา..!! ตะกี๊ไอ้เด็กนี่ใช้กูไปคาบรองเท้า งั้นก็...”
“ประสาทช้าชิบหาย ทีเรื่องอื่นล่ะไวชิบ” ยุนโฮส่ายหน้าระอาใจ
“Lucky เล่นแรงไปรึเปล่า ยังไงพี่เค้าก็เป็นรุ่นพี่นะ” จุนซูสะกิดเพื่อนเบาๆ
“น้อยไปสิ สมควรโดนแบบนั้นล่ะ อยากโง่เอง ช่วยไม่ได้”
“มากไปแล้วนะไอ้ซีด”
“ทำไมล่ะไอ้มืด”
สงครามก่อตัวขึ้นอีกครั้ง แจจุงหมดปัญญาจะห้ามปรามแล้ว จุนซูก็ได้แต่ยืนมองเท่านั้น
ชางมินและคยูฮยอนจ้องหน้ากันไม่หวั่นไหว ขบเขี้ยวเคี้ยวกรามกัดฟันกรอดประชันหน้ากัน ต่างฝ่ายต่างใช้สายตามหาโหดมาโปรดสัตว์โลกต่อกัน
…ยุนโฮเดินผละหนีจากไปด้วยความเศร้า ไปนั่งรออยู่อีกฝั่งของถนนแทน ไม่อยากอยู่เป็นกรรมการห้ามศึก แค่นึกถึงหัวใจตัวเองก็เศร้าจนไม่อยากสนทนากับใครอีกแล้ว
...ในที่สุด แจจุงก็เลิกสนใจ และทำตามสิ่งที่ตัวเองอยากทำ
...ช่างแม่งมัน ให้มันกัดกันตายห่าไปเลย
“น้องจุนซูครับ พี่ว่าเราไปคุยกันที่อื่นดีกว่าครับ”
-...Boy Meets Boy...-
ความคิดเห็น