คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Part IV
3P – Three LovE
Title : 3P – Three LovE
Author : -BallOonzA-
Staring : Lee Dong Hae x ????
Part IV
“โอ๊ย หมอใหม่สมัยนี้ตาถั่วกันหมดรึไงนะเนี่ย !!” เสียงเอ็ดตะโรจากประตูที่คุณหมอฮันกำลังจะเปิด ให้ความรู้สึกคุ้นๆ คนไข้รายนี้คงแผลงฤทธิ์ใส่เพื่อนรักเขาเป็นแน่
“คุณดองเฮครับ ผมว่าใจเย็นๆ ก่อนดีมั๊ยครับ ถ้าอารมณ์โกรธเพิ่มขึ้น จะทำให้อาการของคุณหายช้าลงนะครับ” ฮันกยองขู่
“อ๊ะ หมอฮันก๊องแก๊ง อย่ามาขู่เค้านะ เค้าไม่ใช่เด็กอมมือจะได้หลงเชื่อง่ายๆ นะ” ดองแฮหันมาแว๊ดใส่หมอที่เคยพบหน้ากันก่อนหน้านี้ไม่กี่นาที
ซีวอนยักไหล่เบ้ปากให้เพื่อนรัก เหมือนกับว่า ...กูโดนมาแล้ว
“ถ้าโตแล้วก็ต้องมีเหตุผลสิครับ ไม่มีผู้ใหญ่ที่ไหนเค้าทำตัวกันแบบนี้หรอก”
“ฮึ่ม ก็ได้ แต่เค้าไม่เชื่อหมอก๊องแก๊งหรอกนะ เค้าจะถามหมอคนอื่นดูว่าหมอก๊องแก๊งพูดจริงรึเปล่า” ดองเฮหันรีหันขวาง แต่สุดท้ายก็มีกันแค่สามคน จึงถามหมอซีวอนนี่ล่ะ ง่ายสุด
“หมอ ถ้าเค้าโกรธบ่อยๆ แล้วเค้าจะหายช้าจริงเหรอ” คนไข้ชะโงกเอาหน้าขาวใสเข้าไปแทบจะประชิดคุณหมอผู้หล่อเหลา จนหัวใจหมอเต้นตึ่กตั่ก
“เอ่อ...” ซีวอนใช้สายตาถามกับเพื่อนรักก่อนว่าควรจะทำยังไง ฮันกยองพยักหน้านิดๆ ให้ช่วยรับมุข
“ว่าไงล่ะหมอ เค้าไม่มีเวลามารอหมอจนแก่หรอกนะ เค้ายังอยากมีแฟนแล้วก็ไปเรียนมหาวิทยาลัย แต่งงาน มีลูก แล้วก็ทำงานอยู่นะ เค้าไม่รอจนตายหรอก”
“เอ่อ จริงครับ ต้องใจเย็นๆ นะครับ”
ดองเฮหันมาทำหน้าดื้อใส่ฮันกยองที่ยิ้มมุมปากเหมือนเยาะเย้ยอยู่ว่า... ก็บอกแล้วไม่เชื่อ
“หมอสองคนนี่เป็นหมอกันจริงรึเปล่าเนี่ย หน้าตาไม่น่าเชื่อถือกันซักคน” เด็กน้อยเริ่มพาล
“อ้าว...” ซีวอนคราง
“ไม่มีหมอที่ไหนเค้าหล่อ แล้วก็หุ่นเป็นนายแบบเหมือนหมอสองคนหรอก หมอต้องปลอมตัวมาถ่ายรายการอะไรซักอย่างใช่ม๊ะ” โอ้ว... จินตนาการล้ำเลิศไปแล้วลูก
“หา...นี่คิดได้ยังไงเนี่ยคุณ” ฮันกยองสนเท่ห์กับสิ่งที่เด็กคนนี้คิด รึว่ามารักษาผิดแผนก จริงๆ น่าจะไปรักษาที่แผนกจิตเวชรึเปล่าเนี่ย
“ไหนอ่า หมอซ่อนไมค์ไว้ไหน” ดองเฮวิ่งวนค้นตัวจับดูโน่นนี่ตามเนื้อตัวของสองหมอหล่อสลับไปมาสองคน ทำเอาซีวอนและฮันกยองเขินแทนคนล้วง
“ไม่มีหรอกครับคุณดองเฮ ผมสองคนเป็นหมอจริงๆ แล้วก็จะเป็นหมอเจ้าของไข้ของคุณด้วย ต่อไปคุณดองเฮต้องรักษากับผมแล้วก็ซีวอนครับ” หมอก๊องแก๊งของดองเฮเอ่ยขึ้น
“เหรอ... โถ่เอ๊ย นึกว่าจะได้ออกทีวีมั่ง เซ็งเลย” เด็กดื้อทิ้งตัวลงบนเก้าอี้คนไข้อย่างเซ็งๆ
“เฮ้ย.. นี่ยังไงกันหมอฮัน เราสองคนจะเป็นเจ้าของไข้คนเดียวกันเนี่ยนะ” ซีวอนกระซิบถามเบาๆ
“อื้ม ถ้าหมอซีวอนไม่ต้องการ ยกให้ผมคนเดียวก็ได้นะ”
“ยังไงกันเล่า คนไข้น่ารักขนาดนี้ ยกให้นายก็เสียเชิงสิ” เพื่อนรักคู่นี้ขยันแข่งทำแต้มมาตั้งแต่สมัยเรียนมหาวิทยาลัยกันแล้ว ดีกรีความร้อนแรงไม่แพ้กัน จึงเป็นทั้งเพื่อนรักและคู่แข่งกันมาแต่ไหนแต่ไร ทั้งการเรียน และเสน่ห์
“งั้นชั้นว่า งานนี้ต้องใครดีใครได้แล้วล่ะ หมอซีวอน” ฮันกยองยิ้มพราย นิสัยส่วนตัวของแต่ละคนเผยแย้ม คนมองดูรอยยิ้มประหลาดของสองหมอต่างหากที่หงุดหงิด...มีหมอที่ไหนยิ้มแปลกๆ แบบนี้กันบ้าง
“หมอยิ้มอะไรกันเนี่ย ถ้าไม่รักษาเค้าจะกลับบ้านแล้วนะ เสียเวลานอน”
“อ๊ะๆ งั้นเริ่มจากการซักประวัติเลยดีกว่านะครับ” ซีวอนเริ่มเปิดเกมส์ ก่อนจะหลุดมือ
“จะซักอะไรก็ซักเถอะ”
“มีแฟนรึยังครับ” ฮันกยองดูจะใจร้อนไปนิดในการถาม
“ไม่มีหรอก ที่บ้านหวง แต่เอ๊ะ มันเกี่ยวอะไรกับโรคของเค้าเนี่ย” ดองเฮเผลอตอบเพราะเผลอ
“ไม่เกี่ยวหรอกครับ แค่อยากรู้” หมอฮันก๊องแก๊งทำหน้านิ่งเหมือนกำลังอิงจรรยาบรรณทำงานเต็มเปี่ยม
“แล้ว..คุณดองเฮ ชอบสไตล์ไหนครับ” ซีวอนกลัวจะไม่ทันเกมส์เพื่อนจึงรุกบ้าง
“หมอถามอะไรน่ะ สไตล์อะไร เค้างง” ยิ่งทำหน้างง ยิ่งดูน่าเอ็นดูในสายตาสองหมอ
“ก็หมายถึงคนรักน่ะครับ”
“อืม... ก็ชอบคนใจดี เค้าเกลียดคนดุ ไม่รู้สิ เค้าไม่เคยพี่แฟน เลยไม่รู้ หมอจะถามทำไม”
“เปล่าหรอกครับ แค่อยากทำความคุ้นเคย เพราะเราต้องอยู่กันอีกนาน ผมจะได้ไม่ทำตัวให้คุณเกลียดไงครับ”
“ก็ดีนะ หมอพูดเข้าท่าก็คำนี้ล่ะ ห้ามดุเลยนะ เค้า...เค้ากลัว”
ซีวอนได้ฟังก็ยิ้มเยาะฮันกยอง ดองเฮเห็นด้วยกับเค้าบ้างแล้ว งานนี้เขานำหนึ่งคะแนน
แล้วการซักประวัติพิศดารก็ดำเนินต่อไปเรื่อย จนสองหมอได้สิ่งที่พอใจ หมายเลขโทรศัพท์มือถือของคนไข้แสนซน อ้างว่าต้องดูแลเป็นพิเศษ ถือเป็นการคืนกำไรให้คนไข้โรงพยาบาล มีการดูแลคนไข้อย่างใกล้ชิดให้กับคนไข้คนแรกของการมาทำงานที่นี่ มันไม่ได้น่าเชื่อถือเท่าใด หากเป็นคนอื่นพูด แต่นี่คุณหมอ..ผู้ที่คนไข้จำต้องเชื่อเพื่อสุขภาพ ดองเฮเสียรู้หมอแกมโกงสองหมอนี่เสียแล้ว รับประกันได้เลยว่า จากนี้ไปชีวิตของน้องเล็กที่เคยสงบสุข ? จะต้องวุ่นวายอีกเป็นเท่าตัว
เสียงเพลงเงียบลง สมาชิกในทีมที่วาดลีลาเต็มกำลังหยุดเหวี่ยงร่างกายตามเสต็ปก็หยุดตามดนตรี สิ้นสุดการซ้อมแล้วสำหรับวันนี้ ตัวเอกของทีมอย่างดงแฮเหงื่อมโทรมกายเพราะต้องเต้นช่วงโซโล่หนักกว่าใคร
“อ่ะ” ทันทีที่ดงแฮนั่งลงเพื่อหยุดพัก ก็มีผ้าขนหนูและขวดน้ำเย็นๆ มายื่นให้ตรงหน้า
“อ้าว มานานรึยัง” ไม่แปลกใจเท่าไหร่ที่เป็นอย่างนี้ มันเป็นสิ่งที่คิบอมทำให้เขาเสมอ ไม่เคยพูดหวานแต่เอาใจใส่ไม่เคยบกพร่อง
“นานแล้ว” ไม่มีการชวนคุย หรือพูดยาวๆอย่างเคย แค่นั่งลงข้างๆ แล้วบิดฝาขวดหน้าเพื่อเปิดให้
“ฮ่า... สดชื่นจัง” หลังจากดื่ม น้ำบางส่วนก็ถูกราดจากใบหน้าให้ไหลลงไปเปียกเปื้อนยังร่างกายด้านล่างด้วย ไม่ได้นึกถึงใจคนที่นั่งมองอย่างคิบอมเลยว่า ภาพที่เห็นจะทำให้รู้สึกอย่างไร ...ใจเต้นไม่เป็นส่ำเลยล่ะ
“อะไร มองอะไร อ๊ะ” ดงแฮก้มมองตนเองที่เปียกโชกจนเสื้อผ้าเนื้อบางแนบลู่เห็นทะลุเนื้อใน แถมไอ้ห้วนนั่นยังจ้องจนแก้มมันแดง
“ไอ้หื่น.. คิดทะลึ่งอีกแล้วใช่มั๊ย” ดงแฮรีบดึงเนื้อผ้าไม่ให้ติดกับผิว แล้วใช้ผ้าขนหนูที่ได้มานั่นล่ะคาดทับหน้าอกตนเองไว้ ไม่ใช่จะอายเหมือนเด็กสาวหรอกนะ แต่สายตาหมอนี่ทำให้เขาอยากจะปิดบังส่วนที่ควรจะปิดเท่านั้นเอง
“อืม.. ก็มันน่าคิด” คำตอบกำปั้นทุบดิบนั่น ดงแฮอยากจะกระโดดถีบเอาเสียจริงๆ แต่ความอายมันมีมากกว่าจึงรีบวิ่งคว้ากระเป๋าเข้าไปในห้องน้ำของห้องซ้อมเพื่อผลัดเปลี่ยอาภรณ์ให้มิดชิดกว่านี้
“ฝากไว้ก่อนเถอะ ไอ้ห้วนหื่น !!!”
ดงแฮไปแล้ว แต่คิบอมยังอยู่ ยังอยู่กับอารมณ์ทึ่ค้างเติ่งกับภาพที่ปลุกเร้า คิบอมก้มลงมองเจ้าสิ่งตึงเต่งที่หว่างขาแล้วส่ายหัวเบาๆ
“อ้าว แล้วไอ้นี่ทำไงล่ะ”
คิบอมหมายถึงเจ้าหนูน้อยพลังช้างที่คนปลุกให้ตื่นทิ้งไป จึงได้แต่เดินตามเข้าห้องน้ำไป เพื่อทำให้มันสงบ...ด้วยตัวเอง
I
I
I
ปึง...
เสียงประตูห้องน้ำห้องข้างๆ ถูกงับลงเบาๆ ดงแฮคงไม่สนใจมันหรอก หากว่า...ไอ้เสียงครางต่ำๆ ที่ออกจะหื่นนั่น มันคุ้นหู อยากจะทำหูทวนลมไม่สนใจ หากว่า..ไอ้ชื่อที่คนครางกระเส่าจนรู้ว่ากำลังทำหื่นอะไรอยู่ที่ห้องน้ำข้าง ๆ นั่น ไม่ใช่ชื่อเขา
“อืม...ฮึก..ดงแฮ”
ดงแฮตัวแข็งเมื่อได้ยินชื่อตนเองจากปฏิบัติการเซ่นเจ้าที่ด้วยเซลล์ว่าที่มนุษย์นับล้านของคนที่อยู่ห้องข้างๆ ... แฝดกลางขยับตัวออก ได้แต่ยืนกล้ำกลืน? ฟังปฏิบัติการจนสิ้นสุดกระบวนการ ชื่อเขายังคงถูกส่งออกมาจากปากคนพูดน้อยเป็นระยะๆ จนดังที่สุด ก็ตอนที่เสียงเสียดสีเสื้อหนังหรือผ้าหรืออะไรบ้างก็ไม่รู้เร่งเร็วจนหยุดไปนี่ล่ะ ดงแฮเปลี่ยนความเขินเป็นความโกรธ เมื่อรู้ว่ามันจบแล้วแน่นอนจึงรีบกระชากประตูตนเองเปิดออก แล้วรีบไปทุบประตูห้องข้าง ๆ
“ไอ้ห้วน แก.. แกเอาชื่อชั้นไปทำทุเรศแบบนั้นได้ยังไงฮะ !!” แรงทุบคงมากเกินไปหน่อย กลอนที่เกี่ยวไว้บางๆ ไม่ได้ใส่ไว้จนสุดก้านเสียบจึงคลอน และประตูนั่น...ก็เปิดออก
“กะ...กะ...แก๊ ไอ้บ้า ไอ้ชีเปลือย ไอ้...อ๊ากกกกกกกกก” ดงแฮยกมือขึ้นมาปิดตาจากภาพที่เห็น ...เห็น...เห็นเจ้าบ้านั่นไม่ใส่กางเกง เพราะกำลังเช็ดพวก..เอ่อ...คราบนรกพวกนั้น
“เฮ้ย !!” คิบอมตกใจไม่แพ้กัน ยิ่งตกใจก็ยิ่งทำอะไรไม่ถูก กลัวคนผ่านไปมาจะเห็นเข้าอีกคน เลยรีบดึงคว้าตัวคนยืนปิดตาเข้ามาในห้องเดียวกันแล้วรีบลงกลอนให้แน่นหนา
“อ๊ากก ไอ้ห้วน.. ไอ้ทุเรศ แก..แกเอาอะไรมาป้ายชั้น แหย่ะ อี๋..เช็ดออกเดี๋ยวนี้น๊า.....!!” ดงแฮโวยวายใหญ่ เพราะคิบอมยังไม่ทันจะเช็ดคราบต่างๆ ให้สะอาดก็รีบคว้าตัวดงแฮเข้ามาก่อน จึงมีบางส่วนไปเปรอะเปื้อนโดยไม่ได้ตั้งใจ
“ขะ...ขอโทษ” คิบอมรีบหันรีหันขวางคว้ากระดาษทิชชู่มาเช็ดให้ ดงแฮเลิกโวยวายได้แล้ว ความใกล้ชิดภายในห้องแคบๆ ยิ่งทำให้รู้สึกว่า ทุกส่วนมันใกล้กัน...แม้แต่หัวใจ
คิบอมเงยหน้าขึ้นมามองคนที่หน้าแดงก่ำจนพูดอะไรไม่ถูก แรงดึงดูดบางอย่าง ทำให้เลิกสนใจช่วงอื่น อยากจะให้ใบหน้าใกล้ใบหน้ามากที่สุด ทั้งสองต่างหายใจไม่ทั่วท้อง พยายามหายใจให้เบาและสั้นที่สุด
“ขอจูบได้มั๊ย?” ดูเป็นคำถามที่ไม่น่าจะเกิดขึ้นในยามนี้ แต่ไอ้ห้วนของดงแฮก็ถาม
“...........” คงเป็นความเงียบอันอึดอัดจนติดอยู่กับมัน ทำให้ดงแฮไม่กล้าจะทำลายความเงียบเสน่หานั่น ไม่มีคำตอบใดใด มีเพียงความว้าวุ่นจากสายตาที่ไม่อาจเอ่ยปากออกไปว่าได้..หรือไม่ได้ คิบอมเอาแต่ใจจนเคยตัวเสียแล้ว จึงเป็นผู้ตัดสินใจแทนคนผมสีผิดธรรมชาติแต่งดงามบนเรือนร่างนั้นแทน
“อืม...”
“อา....”
สองปากชิดล่วงล้ำกันและกันอย่างไร้กฎเกณฑ์ ไร้ผู้ควบคุม ไร้ความคิด มีแต่สัญชาตญาณดิบของความต้องการที่แสดงออก ดื่มด่ำกันและกันกระทั่ง
“อ๊ะ อื้อ.....!!”
ผลั่ก !! ปัง...
ดงแฮผลักคิบอมออกจนสุดแรงเกิด ไม่ใช่เพราะมือคู่นั้นที่ลูบไล้ขยำขยี้บั้นท้ายตน ไม่ใช่สิ่งของคิบอมที่มันแข็งขืนจนรู้สึกได้ ...แต่เพราะ เพราะบางอย่างของเขาเอง...ที่มันดันรู้สึกเหมือนกับคนจูบตน มันเกร็งกร้าวภายในกางเกง ต่างกับคิบอมก็แค่.. คิบอมเป็นอิสระ จึงชูชันได้ตามใจ แต่ดงแฮต้องอึดอัดจนรู้สึกตัวได้...ภายในเนื้อผ้าของ...กางเกง
“ชั้น... ชั้นยังไม่อนุญาตนายเลยนะคิบอม” แฝดกลางยกแขนเสื้อที่ใส่มาเช็ดปากไปมา อยากจะให้ความทรงจำที่แสนหวานนั่นหลุดติดการเช็ดออกมาด้วย
“แล้ว..ชอบมั๊ย” คิบอมไม่ได้เจ็บอะไรนักที่โดนผลักจนตัวติดกับผนังบางของฉากห้องน้ำ สนใจที่ความรู้สึกคนตรงหน้ามากกว่า
“ถามทุเรศ ใครจะไปรู้สึกดีกันเล่า ไอ้บ้า” ดงแฮโวยกลบเกลื่อนความรู้สึกตน
“แต่..” คิบอมก้มลงมองส่วนกลางลำตัวของตัวเองแล้วหันกลับมามองหน้าดงแฮอีกครั้งก่อนจะพูดคำสั้นคำเดียวที่ดงแฮทนอยู่เผชิญหน้ากับคิบอมต่อไปไม่ไหวแล้ว .......“ดีนะ”
“ช่วยหน่อย..ได้มั๊ย” คิบอมขอความช่วยเหลือตรงๆ
“บะ...บ้า ช่วยอะไร น...นายก็ทำเองสิ ชั้นจะไปแล้ว” หันหลังไม่ทันจะครบวงก็ถูกคว้ามือไว้เสียแล้ว ดงแฮทำตัวไม่ถูกจริงๆ
“แค่อยู่.. แค่มอง ..ได้มั๊ย” สายตาวิงวอนของหน้าหล่อๆ นั่นชักทำให้ดงแฮหวั่นไหว
“แค่อยู่ให้มอง..ก็พอใช่มั๊ย”
“อืม..ขอแค่มอง” คิบอมเอื้อมมือลงไปคลึงไคล้ส่วนสำคัญ และเริ่มทำงานอย่างคล่องแคล่ว สายตาไม่เคยละไปจากตัวดองแฮแม้แต่น้อย ไล้มองไปมาตั้งแต่หัวจรดเท้า เหมือนสแกนทุกตารางนิ้วเพื่อเก็บความประทับใจไว้ให้ความสุขกับตนเอง คนเผลอยอมทำอะไรไม่ถูกนอกจากหลับตาปี๋ มันตื่นเต้นจนไม่กล้าเปิดตามามอง
“อา... ลืมตา มองสิ” คิบอมเพิ่มความเร็วและออกคำสั่ง อาจจะมีเพียงในห้องแคบๆ นี้เท่านั้น ที่คิบอมดูมีพลังจนสั่งคนเอาแต่ใจอย่างดงแฮได้ ทั้งที่ปกติคิบอมยอมเขาทุกอย่างจนคิดว่าตนเองมีอำนาจกว่าคิบอมแน่นอน ไอ้ห้วนนี่มันสั่งให้เขาลืมตามอง...และเขาก็ยอมงั้นหรือ
“ดี มองให้รู้..ว่ารัก” คิบอมถึงจุดสุดท้าย การได้เห็นคนตรงหน้าในวินาทีแห่งสุดยอดรัก มันคือความสุขที่สุด ...เท่าที่เคยมีมา แค่จินตนาการกับการมองเห็นด้วยตา...ต่างกันลิบลับ
“นายพูดอะไรออกมาน่ะ” ดงแฮทำตัวไม่เคยถูกกับคนคนนี้ คิดอะไร หรือทำอะไรก็ตาม เขาต้องหวั่นไหว และตื่นเต้นเสมอ
“รัก พูดรัก”
“นายคิดว่าชั้นจะรักคนที่ช่วยตัวเองต่อหน้าชั้นงั้นเหรอ”
“ไม่รู้... แต่รัก” คิบอมคงสื่อว่า..เขาไม่รู้ว่าดงแฮจะรักตนหรือไม่ แต่เขา..รักดงแฮ
“ชั้น.. ชั้นไม่อยู่ร่วมบ้ากับนายแล้ว ชั้น..ชั้นไปล่ะ” สิ่งเดียวที่พอจะรักษาหน้าตัวเองได้ คือการหลบหนีเหตุการณ์นี้ออกไปให้เร็วที่สุด คงเป็นสิ่งเดียวที่ดงแฮจะทำได้ ...แทนที่คนเปลือยและทำกริยาน่าอายจะหลบหนีแทนตน นี่เขาต้องเป็นฝ่ายรีบเร้นหนีคนหน้าด้านงั้นสินะ
“ไปสิ..หึหึ” คิบอมสมใจ เสียงหัวนั่นดงแฮเดาไม่ได้จริงๆ ว่าทั้งหมดที่เจ้าพูดจาห้วนๆ ทำนั่น มันเพื่ออะไร
ความคิดเห็น