ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    • ฟอนต์ THSarabunNew
    • ฟอนต์ Sarabun
    • ฟอนต์ Mali
    • ฟอนต์ Trirong
    • ฟอนต์ Maitree
    • ฟอนต์ Taviraj
    • ฟอนต์ Kodchasan
    • ฟอนต์ ChakraPetch
บ้านทรายทอง [KiHae]

ลำดับตอนที่ #3 : The House of Golden Sand # 3

  • อัปเดตล่าสุด 24 พ.ย. 54


 

 

 

 

The House of  golden sand  #3

 

 

 

 

            A แอรอน คาร์เตอร์”

            B บริทนี่ สเปียร์”

            C คริสติน่า อากิเลร่า”

            D ...” 

สำเนียงเจื้อยแจ้วสลับกันระหว่างครูผู้สอนและลูกศิษย์นั้นเรียนรู้ตัวอักษรอย่างสนุกหู

            ชายกลางคิบอมเงี่ยหูฟังด้วยชุดเครื่องมือหูฟังเสียงหัวใจเต้นของแพทย์ที่ซื้อมาไว้เสียบกับ IPOD นั้นกล่อมให้เขายิ้มขณะถอนผมหงอกให้หม่อมแม่ดีนักแล

            “สอนทันสมัยจริงเชียว สมัยแม่นะ  เราท่องกันแบบงูๆ ปลาๆ ว่า  A ..เอด..โพธิ์ดำ, B..บีบี..ตื๊ดๆ, C..”  คุณหญิงโจควอนจาระไนให้บุตรชายฟัง

            “ครับ  เธอเป็นคนหัวใหม่ทีเดียว”  เปรียบเทียบกับการที่เขาผ่านสตรีมามากก็พบว่าหนุ่มน้อยนามทงเฮคนนี้มีความคิดอ่านใช้ได้  ว่าแล้วเขาจึงเรียกทงเฮด้วยการเคาะกะละมังอาหารมา ใช้ให้ออกไปซื้อข้าวต้มมัดและกล้วยแขกที่หน้าปากซอย

            หนุ่มน้อยชะม้อยชม้ายวิ่งมาด้วยท่าทีลนลาน 2 ขากวดลิ้นห้อย  ชะรอยจะเกิดเหตุร้าย  กางเกงขาบานยี่ห้อ Versace สีแดงสดซึ่งทงเฮสวมอยู่นั้นระรานกรอมเท้าจนเผลอเหยียบ  ซ้ำยังสะดุดกับก้อนแร่คริปโตไนท์ซึ่งคุณหญิงแม่หามาไว้ประดับบ้านยามเธอกำลังหลงลุ่มหนังเรื่อง Super Man จนคุ้มคลั่ง

            หนุ่มน้อยล้มพับเหมือนคางคกหนังเหี่ยวเยี่ยวเล็ด wet ยางตัวเอง  ยิ้มเผล่น่ารักน่าเอ็นดู  ลากขากะเผลกมาให้ชายกลางใช้สอย

            “เหนื่อยไหม  มีแผลหรือไม่ ?”  ชายกลางแอบซ่อนความห่วงใยไว้ลึกสุดกู่

            “ไม่เท่าไหร่ฮะ  ถ้าไม่รบกวนเกินไปไวน์มองบลังปี 39 จิบแก้เมื่อยสักแก้วก็พอฮะ”  เจียมเนื้อเจียมตัวตอบ

            คุณหญิงโจควอนวิพากษ์เสื้อผ้ารุ่มร่ามของคุณครูคนใหม่ด้วยใจเอ็นดู

            “ฉันว่าเธอคงไม่เหมาะกับ Versace สวมกางเกงขาสั้นชาแนลเดินในบ้านคงเหมาะกว่านะ”  เธอหยิบเอาผ้าเช็ดน้ำหมากยี่ห้อเดียวกันนั้นยื่นให้ทงเฮซับน้ำลายที่ยืดไหลยามมองบุตรชายของเธอ

            “เอ่อ..ไม่เป็นไรฮะ  ทงเฮคงไม่มีปัญญาซื้อ”

            “โอย..มันจะกี่สลึงเฟื้องกันเชียว  ถ้าเกรงใจเธอก็ไปเอาผ้าเช็ดโต๊ะในบ้านไปตัดก็ได้  ฉันซื้อผ้าหลากแบรนด์มาเป็นม้วนๆ มาไว้เช็ดโต๊ะ หรือซับน้ำอยู่แล้ว”

ทงเฮน้ำตารื้นกระพริบตาปริบๆ มองความดีที่ผู้ใหญ่ทั้งสองมอบแด่ตนเอง  ด้วยจิตวิญญาณอันเหี้ยมหาญราวนางพญากบ วางแผนดักซุ่มตะครุบแมลงวันหนุ่มอันปราดเปรียว  กล่าวออกไปว่า

“ทงเฮขอเป็นเงินสดหรือเพชรพลอยไปใช้สอยเลือกซื้อเองดีกว่าฮะ  ทงเฮเกรงใจ”

“เอางั้นรึ  ได้สิ  ซื้อชั้นในใหม่ด้วยนะ  ฉันเห็นขอบกางเกงชั้นในของเธอเริ่มหย่อนคล้อยย้วยยานแล้ว  ตรงขอบด้านล่างก็มีรอยขาดวิ่น”

มิอาจทราบได้ว่าชายกลางคิบอมไปสำรวจส่วนนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่  แต่ทงเฮเขินอายพยักหน้าตอบรับพร้อมแบมือขอเงินอย่างเจียมเนื้อเจียมตัว

“เอาให้น้องสัก 70 ล้านไปซื้อเครื่องใน  ส่วนเสื้อผ้าก็อีกสัก 200 ล้าน  พอไหมหนู”  คุณหญิงถ่มน้ำหมากลงในกระโถนทองคำแท้น้ำหนักหลายกิโลกรัม  พร้อมดึงเอาผ้าซับน้ำหมากคืนจากทงเฮ

“ขอบคุณฮะ..ถ้าจะให้ดีคุณชายกลางพาไป...”

คุณครูเกรงใจเหลือจะกล่าวจึงสงบปากลงนิดหนึ่ง  แต่ด้วยความเจียมเนื้อเจียมตัวพร้อมทั้งมีภาระในการสอนหนังสือจึงพูดเบาๆ ว่า

“..พาทงเฮไปเลือกซื้อได้ไหมฮะ  หากมีเวลาเหลือเราก็ไปล่องเรือสำราญเด็ดดอกบัวขาวมาฝากให้คุณหญิงป้าได้ไหว้พระ”

คุณหญิงเห็นดีเห็นงามที่จะได้ดอกบัวขาวมาเคียงคู่กับการจุดธูปบูชาพระรัตนตรัย 

เธอคนนี้แปลกดีจริงเชียว  ไปช็อปปิ้งยังนึกถึงของฝากล้ำค่าประเมิณราคาไม่ได้ให้ผู้สูงอายุ  น่าเลื่อมใสนัก

คุณชายกระหยิ่มยิ้มย่องในความฉลาดเป็นกรดของคุณครูคนใหม่  โดยมิรู้ตัวเลยว่าเริ่มถูกความดีนั้นซึมซับกระชับจิตใจเข้าแล้ว

“เอ้า มัวแต่เจรจาพาที นั่นอนยูเรียนจบแล้วรึ ?”  คุณหญิงเตือนสติทุกคนให้กลับมาสู่ภพภูมิปัจจุบันก่อน

                                     

... The House of Goden Sand ...

คุณชายกลางคิบอมละลานตากับสถานที่โอ่อ่าทว่าคลาสสิคอย่างกับดูหนังกลางแปลงพร้อมจวกขนมข้าวตอกแตกเคลือบน้ำตาลมะพร้าว  คุณครูคนใหม่ของน้องชายพาเขามาเลือกซื้อเสื้อผ้าและของฝากให้กับคนในบ้านอย่างมีน้ำใจที่ตลาดสด  เขามิเคยเหยียบย่างมาสักคราจึงกับร้องว่า โอ้ มาย บุดด้าเสียงหลง

มหรสพซุ่มสำเนียงสตรีที่ขายของสดนั้นสรวลเสอย่างกับร้องประสานเสียงเรียกแขก  ช่างเป็นการขับเสภาแนวใหม่ที่คุณชายคิบอมมิเคยพานพบ

“เอ้อ..”  คิบอมเกริ่นเสียงหล่ออย่างที่พระเอกหนังถูกพากษ์เสียงหนังกลางแปลงด้วยขบวนการหนังขายยา

“ฮะ ?”  ทงเฮชี้นิ้วเลือกกะปิ  ขนมกุยช่าย  และขนมถังแตกมาให้คิบอมลองลิ้มรสชาติด้วยท่าทีน่ารัก  ชายหนุ่มสูงศักดิ์รู้สึกเวทนาทงเฮที่ทำตัวกลมกลืนกับพื้นเพชีวิตตลาดจนแทบแยกไม่ออกว่าการทำตัวตลาดในบางคราวของทงเฮนั้นเป็นของจริงหรือเพราะชีวิตอดสูบังคับ

“ฉันร้อนมาก.. ไม่มีแอร์คอนดิชันเนอร์หรือไร ?”

ทงเฮไม่โกรธคิบอมที่ทำตัวเรื่องมาก  อาจเป็นเพราะกลากที่อยู่ง่ามขาของคุณชายคิบอมที่ทำให้เกิดความลนลานขณะอยู่ที่ร้อนก็เป็นได้  ยิ้มละไมยื่นเม็ดมะยมเชื่อมเสียบไม้ให้คุณชายชิม  พลางบอก

“ไม้ละแสนวอนนะฮะ  ทานแล้วกระชุ่มกระชวย”

“อืม..ราคาสมน้ำสมเนื้อ  ซื้อสักยี่สิบไม้ไปฝากที่บ้านด้วยสิ”  คุณชายคิบอมเปิดกระสอบเงินสดที่ลากมาด้วย  ยื่นเงินให้ทงเฮรับไปจ่ายมิได้ดูว่าทงเฮเอาเข้ากระเป๋าตนเองไปมากโขเท่าใด

มือบางยื่นให้ชายหนุ่มกอดและรูด..จากไม้ไปเข้าปาก  เขินอายรูดกินไปเองด้วยหนึ่งเม็ดแกล้งสอบถาม

“อร่อยไหมฮะ ?  เป็นผลไม้ที่มีรสเปรี้ยวแต่ผู้ปรุงใช้ความสามารถเฉพาะตัวอันเก่งกาจจนทำให้ได้มีรสหวานแบบนี้  ถ้าไม่มีฝีมือจริงคงเชื่อมให้หวานไม่ได้”

“สดชื่นดีทีเดียว  แต่จะดีกว่านี้ถ้ามีพัดขนนกยูงสแกนดิเนเวียร์มาพัดคลายร้อนเสียหน่อย  จะถือสาไหมหากฉันจะคลายกระดุมสักเม็ดสองเม็ด” 

สุภาพบุรุษตัวจริงอย่างเขาพยายามแต่งตัวให้เกียรติกับผู้ที่มาด้วย  ติดกระดุมเสื้อถึงเม็ดบนสุดดูดี  หากความร้อนเหลือจะทานได้จึงอยากคลายความอึดอัดบ้าง

“เชิญฮะ” 

คิบอมจึงปลดกระดุม กางเกงให้สายลมเข้าไปประโลม  คล้ายเปิดหน้าต่างให้ลมเข้าบ้าน  จากนั้นใช้ขนมถังแตกคลี่เป็นแผ่นโบกพัดให้ลมเข้าหลืบแทนพัดขนนกสแกนดิเนเวียร์ที่มิอาจหาได้ยามนี้ มะพร้าวขูดกระจาย

“อุ๊บส์..”  หนุ่มน้อยหน้าหวานลนลานพาคุณชายกลางไปหาสถานที่พักร้อนมิอาจทานทนการคลายร้อนนั้นได้เลย  จึงจูงมือคุณชายกลางลากกระสอบเงินเข้าโรงแรมม่านรูดชั้นดีไปรับแอร์เย็นๆ โดยมิได้คิดหวังสิ่งอื่นใด

ทั้งสองมายังห้องพักที่ดีที่สุด  กระนั้นก็ยังคับแคบเกินไปในการต้อนรับชายผู้สูงศักดิ์คนนี้  ทงเฮเลือกห้องที่ใช้เตียงน้ำทดแทนความต่ำต้อยของสถานที่  บอกเหตุผลกับคุณชายว่าห้องเตียงน้ำนั้นจะใช้ธาตุน้ำเข้าข่มความร้อน  จึงดีกว่าห้องธรรมดาทั่วไป

ชายกลางยังคงเปิดหน้าต่างวับแวมแซมกับการยืนเหยียดหลังตรงให้พุ่งแทยงกับองศาของลมแอร์จนขอบเป้ากางเกงเผยอขึ้นลง

ทงเฮเป็นเพียงหนุ่มน้อยไร้เดียงสา  มิรู้ทันเล่ห์กลผู้ใด  จึงโทรศัพท์บอกให้พนักงานนำสุรามาร่ำมอมเมาให้ความร้อนรุ่มของคุณชายกลางหมดไป  มิได้หวังสิ่งใดเลย

“ฉันดีขึ้นแล้ว”  หลังจากได้อยู่ในที่ปรับอากาศด้วยเครื่องอันทันสมัยแล้วคุณชายผู้ไม่คุ้นชินกล่าว  ทงเฮแอบซื้อไอติมหลอดมาให้คุณชายคลายร้อนด้วย  แต่ด้วยความเร่งรีบจึงซื้อมาเพียงหลอดเดียว  หน้ามนคนดีจึงยื่นให้กับคิบอมได้อมแล้วดูดจนเหลือแต่ไม้เปล่าๆ

“เธอไม่ชอบรึ  ฉันเองไม่เคยทานมาก่อน  ขออภัยที่ฉันชิมรสเนิ่นนาน  กลายเป็นฉันมาแย่งน้ำแข็งสีสวยรสหวานเธอทานเสียแล้ว”

“ดีใจที่คุณชายชอบฮะ  ทงเฮมีอย่างอื่นที่อยากดูดแล้ว  อันนี้ทงเฮยกให้ฮะ”  สายตามิมองจุดอื่นเลยนอกจากหน้าต่างที่คุณชายคิบอมมิกลัดกระดุม 

ใบหูชายหนุ่มหล่อแดงเถือกเมื่อมีสายตามามองน้องอยากจะลอดหน้าต่าง  เขารีบกลัดกระดุมให้เข้าที่

“ขออภัยที่เราแต่งกายมิให้เกียรติเธอ”

ทงเฮมิได้ว่ากะไรเลย  นอกจากเชิญคุณชายไปนั่งพักที่ขอบเตียงน้ำอ่อนยวบยาบ 

“ซีม่าไหมฮะ  ทงเฮจะบรรจงทาให้หายคัน”

“เธอนี่มีมุขตลกบ่อยครั้งนะ  ฉันพักหายร้อนก็พอ”

ภายในห้องมีเครื่องดื่มไว้บริการแขกอยู่มากหลาย  ทงเฮเป็นคนเรียบร้อยอ่อนต่อโลก  จึงเลือกหยิบน้ำเปล่า

..ไปเก็บในตู้เย็นให้พ้นตาคุณชายกลาง

จากนั้นหิ้วขวดเบียร์ซึ่งหมักจากดอกตาเบบูย่าพันธุ์หายาก  ให้รสละมุนกว่าข้าวบาร์เล่  อ่านฉลากจากข้างขวดพบว่ามีส่วนผสมของเกี้ยมฉ่าย  หมูฝอย  และเต้าเจี้ยว  คาดว่ามีสรรพคุณให้เลือดลมเดินสะดวก  ทงเฮวางเคียงกันไว้ปลายเตียง

“เครื่องดื่มรึ ?”

“ฮะ”

เธอใช้สิ่งของแทนความนัยบอกเราอยู่หรือเปล่านะ  ฉันอาจคิดเข้าข้างตัวเองเกินไป ? 

คุณชายคิบอมคิดอยู่เนืองๆ เมื่อเห็นฝาขวดเบียร์นั้นเป็นแบบฝา จีบ  หากแต่รักษาอาการนิ่งแสร้งไม่รู้

“เอ้อ..”  เขาเค้นเสียงหล่อจากไข่ฝั่งที่ฝ่อนั้นอีกครั้งเป็นคำเริ่มบริบทสนทนา  “มีเครื่องดื่ม..แต่ไม่มีที่เปิดแบบนี้แล้ว  เราจะ...”  มิทันจะกล่าวต่อให้จบว่า ..เราจะดื่มกันอย่างไร  หนุ่มน้อยหน้ามนก็ส่งเสียงอ่อนหวานตกใจว่า

“อุ๊ย.. เปิดได้ด้วยฮะ”  เทคนิคชั้นเซียนในการเปิดขวดโดยมิต้องใช้อุปกรณ์อื่นนอกจากขวดเบียร์อีกขวดนั้นสร้างความประหลาดใจให้คิบอมอย่างมาก

เธอช่างมีความสามารถล้นเหลือ  แม้แต่ปลากระป๋องที่มีห่วงให้ดึงเรายังมิสามารถเปิดได้  หากได้มาเป็นคนใกล้ชิด  ยามน้ำท่วมเราคงมิอดตาย

“อ๊า..ตื่นเต้นจัง  ทงเฮไม่เคยทำมาก่อนเลยนะฮะ”  มือบางรินใส่แก้วเสร็จสรรพด้วยการตะแคงแก้วมิให้ฟองหมดอดลิ้มรสความขมปร่าด้วยลีลาช่ำชอง

“ดื่มแล้วเราออกจากที่นี่เถิดนะ  มันคงไม่งามหากใครมาทราบว่าเราพักคลายร้อนในห้องแคบๆ เช่นนี้  ปกติเราจะไปคลายร้อนกันที่ขั้วโลกเหนือหรือกลางมหาสมุทรเท่านั้น  เช่นนี้คุณหญิงแม่จะติติงเอาได้ว่าทำอะไรไม่สมกับเกียรติวงศ์ตระกูล”

คุณครูคนใหม่ซึ้งใจที่คุณชายช่างเป็นสุภาพบุรุษเต็มขั้น  รักษาเกียรติวงศ์ตระกูลทุกกระเบียดนิ้ว  ซ้ำยังให้เกียรติตนเองทางอ้อมไม่ควรอยู่ในที่ลับตาคนเพียงสองต่อสอง  จึงรินเครื่องดื่มให้อีกเป็นแก้วที่ 3 จะได้ เมา ไวไว

“อุ๊ย.. ทีวีเปิดอะไรอยู่นั่น”

ภาพเคลื่อนไหวบุคคล 2 คนที่ต่อสู้กันโดยมิสวมเสื้อผ้าคล้ายกับการเล่นหัวล้านชนกันหรือไก่ชนสมัยเด็กที่เคยได้เห็น  ด้วยความบริสุทธิ์สะอาดใจของทงเฮนั้นมิหมายความไปทางอื่นเลยเมื่อได้ยินเสียงกระกอบ ตั่บๆๆๆ

คุณชายคิบอมผู้กดรีโมตเลือกช่องนั้นปรายตามองคุณครูผู้จิตใสสะอาดที่หันมาถาม

“ไม่ทราบสินะ  ฉันเองก็ยังไม่เคยเล่นกีฬานั้น”

“อ๊ะ.. มิยาบิ” 

“หืม  เธอรู้จักมิยาบิด้วยรึ ?”  ชายกลางปดคำโตเรื่องที่เขาไม่กล้าอธิบายให้คุณครูของน้องชายฟังว่าการที่คนสองคนล่อนจ้อนเกลือกกลั้วคั่วอมอร่อยกันในโทรทัศน์นั้นมันคือสิ่งใด  ตกใจเล็กน้อยที่ทงเฮรู้จักนางเอกหนังเรื่องนี้เหมือนที่ตนรู้จัก

“ก็แหม.. ชื่อญี่ปุ่นมีอยู่ไม่กี่ชื่อหรอกฮะ  มีมิยาบิ  อาโออิ  น้องแน็ตอะไรอย่างทำนองนี้ล่ะฮะ”

หืม..ช่างคล้ายเป็นบทในหนังเรื่องหนึ่งซึ่งเคยผ่านตาไป  เธอคนนี้คงจำคำพูดนั้นมากระมัง  ช่างซื่อนัก

ชายกลางคิบอมอมยิ้มเล็กน้อย  นึกถึงอนาคตต่อไปว่า  หากทงเฮเป็นผู้ที่จดจำบทหนังเรื่องเดียวกันมา  ตัวเขานั้นก็ควรแกล้งเมาเพื่อดูตัวตนที่แท้จริงของคุณครู  ซ้ำยังเป็นการพิสูจน์ทางอ้อม

เพียงแค่คิดร่างกายก็เป็นไปตามกลไก  โดยมิทราบเลยว่าแท้จริงแล้วตนเองมิได้แกล้งเมา  แต่มึนจริงจากยาบางอย่างที่ทงเฮใส่ผสมในแอลกอฮอล์เพื่อให้ดื่ม

“เราเป็นอะไรนะ  ทำไมจึงมึนเมาเช่นนี้”

คุณชายกลางยังคิดว่าตนเองแกล้งเมาเท่านั้น  คงสามารถประคองสติไว้ได้เป็นแน่  มิรู้เท่าทันสติของตนเอง

“เช่นนั้นนอนพักสักหน่อยดีไหมฮะ  ทงเฮจะจัดเตียงให้  ทงเฮทราบว่าคุณชายคงไม่ชินกับเตียงบ้านๆ แบบนี้”  คนหน้าสวยรู้ว่าชายในฝันท่านนี้เกิดมาบนกองเงินกองทอง  จึงได้นำธนบัตรในกระสอบนั้นออกมาคลี่และปูแทนผ้าปูเตียงอีกชั้นให้คุณชายได้ล้มตัวลงนอน

“ขอบใจ  เธอช่างรู้ใจฉันจริง  ฉันขออนุญาตพักสักครู่ก็แล้วกัน”  เพียงหันมาเจรจาก็พบว่าคุณครูคนใหม่ผู้น่ารักได้แผ่กายสองสลึงอยู่บนเตียงที่ปูด้วยธนบัตรจนเต็มเตียงเรียบร้อยแล้ว 

“อ้าว..”  คุณชายเกาหัวแกรกๆ จนขี้เลื่อยไหลลงมาบ้างตามสมควร 

เธอนี่ช่างไม่ระวังตัวเอาเสียเลย  ในที่ลับตาสองต่อสองกลับหลับได้อย่างง่ายดาย  ใสซื่อเสียจริง

คุณชายคิบอมส่ายหน้าระอาดวดเบียร์ต่อคนเดียว

รอยยิ้มอันสดใสนั้นชวนให้คุณชายผู้มิใคร่จะได้พบปุถุชนคนธรรมดาอย่างทงเฮเหลือบมองเป็นกับแกล้ม  แม้จะมึนเมาจนอยากเอากับตุ๊กตายาง  ทว่าด้วยความเป็นเป็นสุภาพบุรุษ  จึงเลือกที่จะทำเพียงคืบคลานไปบนเตียงที่หุ้มด้วยธนบัตรนั้นแล้วสวมกอดร่างอรชรในท่า 69

แล้วพริ้มหลับอย่างมีความสุข...โดยปราศจากอาภรณ์ท่อนล่างทั้งคู่โดยฝีมือการปลดเปลื้องของคุณชายกลางคิบอม

 

... The House of Goden Sand ...

 

ความง่วงงุนยังคงรบเร้าอยู่ไม่หาย  แต่จากอุปนิสัยอันดีที่ต้นตระกูลใช้ตะพดผลิตจากวัสดุเดียวกันกับที่ใช้ทำนาฬิกายี่ห้อ Rolex เคาะศีรษะชายกลางคิบอมยามทำตัวขี้เกียจ  ส่งผลให้ชายหนุ่มเป็นคนตื่นนอนไว

...และก็ได้พบกับภาพสวยงามอีกครั้ง  ทงเฮนอนน้ำลายไหลจนหมอนชุ่มไปด้วยหยาดของเหลว

“เอ่อ..คุณทงเฮ”  ชายกลางไว้ตัวด้วยการปลุกคุณครูคนใหม่ของน้องชายด้วยเสียงเท่านั้น  มิสัมผัสกาย

ครู่เดียวทงเฮกระพริบตา  ครางอย่างคนกำลังฝันดีและไม่อยากลุกจากเตียงด้วยถ้อยคำจำนรรจาน่ารัก

“เรียกทำเฮี่ยอะไร  คนจะนอน  ศาสตร์....”

คิบอมสะดุ้งเล็กน้อย  แต่ก็รีบแต่งกายให้เข้าที่  ทั้งของตนและของทงเฮ  จากนั้นใช้สมบัติผู้ดีที่มีปลุกทงเฮแทนถ้อยคำ  เขาทุ่มกระสอบเงินนั้นลงบนตัวทงเฮจนจุกแอ่ก  รีบตาลีตาเหลือกอย่างเจียมเนื้อเจียมตัวกระโจนปานนางพญากระจงตั้งท่าหนุมานถวายแหวนระแวดระวังภัย  สายตาล่อกแลก

“ใคร ?..ใครจ้องทำร้ายประตูหลังกู..” 

แต่เมื่อพบว่าเป็นชายกลางคิบอมยืนฉงนสนเท่ห์อยู่จึงรีบปรับเปลี่ยนกริยาให้น่ารักอย่างเป็นธรรมชาติ

“อุ๊ย..ละเมอเหมือนในหนังอีกแล้วเรา อ๊ะ..บ้าจัง”

ลีลาแบ๊วเหลือจะทานทนขย่มใจให้ชายกลางที่มิเคยพานพบลูกสตอร์เบอร์รี่ขนาดเท่าคนแบบนี้ต้องยิ้ม

“เธอละเมอดอกรึ ?”  เขาขำด้วยท่าทางเท่ห์ยิ่งกว่าพี่ติ๊ก เจษฎาภร  พระเอกละครของไทยช่องใดช่องหนึ่ง

“ฮะ  ตายจริง  เราจะพลบค่ำแล้ว  เรารีบไปพายเรือเด็ดดอกบัวขาวฝากคุณหญิงกันดีกว่าฮะ  ทงเฮไม่ไหวเลย  นอนเสียจนทำให้คุณชายรำคาญใจ”  ว่าแล้วก็รีบเก็บธนบัตรจัดเรียงอย่างงดงามแล้วเอ่ยขออนุญาต 

“กระดาษเปียกๆ อันนี้สกปรกน้ำลายและเนื้อตัวทงเฮแล้ว  คุณชายอย่าเอากลับเลยนะฮะ  ทงเฮจะนำไปทำความสะอาดก่อน”

ชายกลางไม่ว่ากะไร  พยักหน้าน้อยๆ เขาเมื่อยขบร่างกาย  พลางนึกถึงเตียงนอนของตนที่แข็งกว่านี้มาก

เฮ่อ  เตียงน้ำนี่นอนแล้วช่างปวดเมื่อย  ไม่เหมือนเอาธนบัตรมาเรียงกันเป็นปึกแล้วปูผ้าคลุมเตียงนอนเอาเสียเลย

“คุณชายนอนไม่สบายใช่ไหมฮะ  ทงเฮขออภัยที่ไม่สามารถดูแลได้ดี”

“มิเป็นไรหรอก  เราเพียงงีบชั่วครู่  เราไปกันดีกว่า”

สองร่างก้าวเท้าออกจากสถานอโคจรแห่งนั้นด้วยความว่องไว  คุณชายกลางแจ้งว่าขี้เกียจจะต้องหอบหิ้วกระสอบเงินแล้ว  ให้ทิ้งไว้เสียตรงนี้ก็ได้  แต่ทงเฮยืนยันว่าจะเป็นผู้รับภาระนั้นเอง  ชายกลางจึงนึกยิ้ม

มีน้ำใจยิ่งนัก  เห็นเราขี้เกียจถือยังจะเอาขยะของเราไปรับภาระแทนให้

และเมื่อออกจากที่แห่งนั้นทงเฮจึงขอแวะที่ธนาคารสักครู่ 

“แวะทำไมรึ ?”

“ทงเฮขออนุญาตเอาขยะในกระสอบนี้ไปทิ้งลงบัญชีในธนาคารดีกว่าฮะ  จะได้ไม่เป็นมลพิษต่อสิ่งแวดล้อม” 

“อืม  ความคิดเข้าท่า  ฉันเองก็เป็นคนชอบทิ้งขว้างกระดาษพิมพ์เหล่านี้เหลือเกิน  เป็นว่าต่อไปหากฉันจะทิ้งจะวานเธอทิ้งแล้วกัน  รังเกียจไหม ?”

ทงเฮตาลุกวาว  เลียหน้าแข้งคุณชายแผล่บๆ ประหนึ่งน้องน้อยสี่ขาเอาใจเจ้านาย

“ไม่เลยฮะ  อยู่บ้านท่านอย่านิ่งดูดาย  ทงเฮจักรับใช้คุณชายเต็มความสามารถ  หากคุณชายอยากออกกำลังกายทงเฮจะอยู่ข้างล่าง  แต่หากคุณชายเมื่อทงเฮจะขึ้นไปอยู่ด้านบนเอง”

“หืม.. เธอหมายความว่ากะไรนะ ?”  ชายกลางคิดตามไม่ทันเท่าใดนัก  เนื่องจากฟังแล้วแปร่งหู

“เอ่อ  หมายถึงเรื่องทั่วๆ ไปน่ะฮะ”  ยิ้มมีจริตน่ารักอย่างตัวโกงในหนังทั่วไป  เอียงอายไร้เดียงสา

“อืม.. เช่นนั้นก็แล้วไป  ไปเถิด  หากย่ำเย็นแล้วดอกบัวจะมิหุบกันหมดแล้วรึ”

“ฮะ  เรานำดอกบัวไปฝากคุณหญิงให้ถวายพระ  ส่วนระหว่างนั้น  ทงเฮจะถวายบัวให้กับคุณชาย”

“หืม..?”

“อุ๊ย  ทงเฮพูดอะไรเลอะเทอะอีกแล้ว  ฮ่า  ยามตื่นนอนใหม่ๆ นี่ทงเฮจะเลอะเทอะไปสักหน่อย  ขออภัยคุณชารกลางจริงๆ ฮะ”  ลูบท้ายทอยตนเองแก้เขินกับความไม่เอาไหนของตนเอง  จากนั้นสนตะพายพาคุณชายไปบึง

ลำนำนาวาเวิ้งว้าง  อุดมไปด้วยดอกไม้น้ำอย่างบัวขาว  บัวเผื่อน  บัวผัน  และบัวชมพู ฟอร์ด

สองร่างพายเรืออย่างน่ารักน่าชัง  คุณชายกอดอกใช้เท้าราน้ำอย่างสงบเยือกเย็น  ผิดกับทงเฮที่ใช้พายวักน้ำจนเหงื่อแตกพลัก  เข้ากับสโลแกนที่ว่ามือไม่พายเอาเท้าราน้ำอย่างที่สุด  ทว่าทงเฮก็มีความสุขที่คุณชายคิบอมจะได้พักผ่อนกับธรรมชาติเสียบ้าง  แม้ว่าตนเองจะเริ่มมีกล้ามขึ้นเป็นลูกที่ช่วงแขนจากการพายทวนกระแสน้ำกระแสตีนราน้ำของคุณชายกลาง

"น่าเสียใจนักที่ Hermes ไม่ผลิตรองเท้าแตะใส่พายเรือสกรีนรูปดอกบัว  เฮ่อ”  คุณชายนึกเสียใจเล็กน้อยที่มิได้แต่งกายให้กับส้นเท้าเข้าบรรยากาศ

ทงเฮเหลือบมองใบหน้าหล่อเหลาแล้วเอียงอาย  ประกายตะวันสะท้อนกระจกน้ำระยิบระยับจับใจเพียงใดก็มิเท่ากับใบหน้าคมสันตรงหน้า  สีหน้าเลือดฝาดแดงก่ำขึ้นโดยมิอาจหาตำแหน่งสีซีดเนื่องจากความขวยเขิน

“ดอกไม้น้ำนั้นงามนัก  ทว่า...”

คุณชายกลางเอ่ยคำหนึ่งขึ้นชวนให้ความสงบนั้นทลายลง  ทงเฮเอียงคอสอบถามความคิด

“ทำไมหรือฮะ ?”

“ทว่า..ยามนี้เหมือนฉันต้องมนต์สะกด  มีบางสิ่งที่งามกว่าดอกไม้ลอยอยู่ตรงหน้าฉันเสียแล้ว”  พูดจบคุณชายก็หลบสายตา  เหม่อมองออกไปไกลนอกพิภพบรรจบกับกาแล็คซี่ดาวลูกไก่

ทั้งสองไร้ถ้อยคำสิ่งใดต่อกัน  ประหนึ่งคล้ายจะเข้าใจในภาษารักนั้นปริ่มหัวใจ

“คุณชายฮะ..”

“หืม...”  วิญญาณคิบอมกลับเข้าสู่ร่างเมื่อทงเฮเรียกขานด้วยน้ำเสียงน่าเอ็นดู

“ดอกไม้ที่คุณชายว่าเกิดจากโคลนตม  อาจไม่เหมาะสมให้คุณชายเชยชมก็ได้นะฮะ”  ทงเฮรู้สึกผิดในใจกับหลายสิ่ง  วัตถุประสงค์การเข้ามาในบ้านทรายทองหรือที่ทงเฮเรียกอย่างโก้เก๋ว่า The House Of Golden Sand นั้นมีสิ่งซ่อนเร้น  มิได้สวยสดเอาเสียเลย

ชายกลางคิบอมพิจารณาชั่วครู่  พินิจดวงตากลมโตน่ารักนั้นแล้วยิ้มพรายกระหายหื่นเท่ห์หล่อเหลาเมาในขณะเดียวกัน

“เอาเถิด  ดอกไม้โคลนตมยังถูกขึ้นหึ้งบูชาพระได้  ประสาอะไรกับคนชาติกำเนิดต้อยต่ำดำดินชาติไพร่ไร้สกุลสถุลถ่อยอย่างเธอกันเล่า  ทุกสิ่งอยู่ที่ความคิดและการประพฤติ”  เขามิได้ต่อความ  ปล่อยให้ผู้มีการศึกษา (?) อย่างทงเฮทบทวนเอาเองว่าเขาหมายถึงสิ่งใด

“เราได้ดอกบัวมากมายมหาศาลเต็มเรือถึง 2 ดอกแล้ว  ควรได้เวลากลับเสียที”  เขายิ้มอย่างภูมิใจที่ได้สื่อความนัยจากหัวใจให้อีกฝ่ายรับรู้

ทงเฮยิ้มหวานปานน้ำเกลือเจือน้ำปลา  รีบพายเรือกลับด้วยท่วงท่ากรรมกรแบกปูนจนเส้นเลือดปูดโปนโดยมีคุณชายคิบอมใช้เท้าราน้ำอย่างมีความสุขสมทั้งคู่

 

... The House of Goden Sand ...


ครบตอน 100% แล้วจ้า



ขอบคุณทุกคนที่หลงเข้ามาอ่านเรื่องนี้นะจ๊ะ

ไร้สาระที่สุดในโลก  แต่พอได้เขียนเหมือนได้ปลดปล่อยความรั่วของตัวเองดี  กร๊ากกก

ติดตามเรื่องนี้
เก็บเข้าคอลเล็กชัน

ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

loading
กำลังโหลด...

อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

loading
กำลังโหลด...

11ความคิดเห็น

กำลังโหลด...

11ความคิดเห็น

กำลังโหลด...
×
แทรกรูปจากแกลเลอรี่ - Dek-D.com
L o a d i n g . . .
x
เรียงตาม:
ใหม่ล่าสุด
ใหม่ล่าสุด
เก่าที่สุด
ที่กำหนดไว้
*การลบรูปจาก Gallery จะส่งผลให้ภาพที่เคยถูกนำไปใช้ถูกลบไปด้วย

< Back
แทรกรูปโดย URL
กรุณาใส่ URL ที่ขึ้นต้นด้วย
http:// หรือ https://
กำลังโหลด...
ไม่สามารถโหลดรูปภาพนี้ได้
*เมื่อแทรกรูปเป็นการยืนยันว่ารูปที่ใช้เป็นของตัวเอง หรือได้รับอนุญาตจากเจ้าของ และลงเครดิตเจ้าของรูปแล้วเท่านั้น
< Back
สร้างโฟลเดอร์ใหม่
< Back
ครอปรูปภาพ
Picture
px
px
ครอปรูปภาพ
Picture