คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : 3rd Meet
href="file:///C:\DOCUME~1\User\LOCALS~1\Temp\msohtml1\01\clip_filelist.xml" />
3rd Meet
/>
“อย่าเครียดเลยน่า บอกแล้วไงว่าไม่เป็นไร เลิกทำหน้าตูมแบบนี้ได้แล้วน่า” จุนซูใช้มือ 2 ข้างบีบแก้มยูชอนบี้ไปมาให้ใบหน้าเพื่อนรักได้ผ่อนคลายเสียบ้าง
“นั่นดิ พูดไม่ฟัง เจ้าเด็กนักเรียนนอกคนนี้” คยูฮยอนรวมพลังอีกแรงขยี้ทรงผมสุดหวงของยูชอนจนเละตุ้มเป๊ะ
“โอ๊ย พวกนายทำอะไรเนี่ย หนอย.. รวมหัวกันแกล้งเรางั้นเหรอ เจอดีแน่”
ผู้ถูกแกล้งชักเดือด ขยี้หน้าตายังพอทน แต่สัปดนทำลายทรงผมที่บรรจงเซ็ทมาเสียดิบดีนี่ มันทำใจไม่ได้....
ยูชอนออกวิ่งไล่กวดและหอมแก้มเพื่อนๆ ทั้ง 2 ต่อหน้าประชาชี ดิสเครดิตความฮอตของเพื่อนๆ ทั้ง 2 ทันที เพราะรู้กันว่าทั้ง 2 คนนี้เป็นคนทรงเสน่ห์ หากเขาแกล้งกอดหรือหอมแก้มจุนซูและคยูฮยอนแบบนี้ เปอเซ็นต์การที่แฟนคลับจะถอยตัวก็มากขึ้น
...สมน้ำหน้า กล้าทำให้เขาน่าเกลียดได้ เขาก็ดับเรตติ้งเจ้าเพื่อนตัวแสบนี่ได้เหมือนกัน...
มักมีข่าวลือเสมอๆ ว่าใน 3 คนนี้คบหากันเอง แต่ไม่มีใครกล้าฟันธงได้กว่าใครคู่กับใครกันแน่
การแสดงออกอย่างสนิทสนม กอดคอ หอมแก้ม หรือแม้กระทั่งจูบปากกันโชว์ (ในกรณีที่จำเป็นเพราะต้องการตัดคนที่มาตื้อให้ตัดใจ) ทำให้หลายคนเข้าใจผิด
ยิ่งกริยาหึงหวงเพื่อนเกินความสัมพันธ์อันควรที่มักจะแกล้งทำเล่นๆ ต่อหน้าผู้คนนั้น ก็ยิ่งทำให้คนสงสัยหนักข้อขึ้นไปอีก
“อย่าหนีนะ Xiah , Lucky”
“เรื่องอะไรจะอยู่ให้โง่เล่า ฮ่าๆ แน่จริงก็ทันให้ทันสิ ขาสั้นเอ๊ย”
“ย๊ากกก ...อย่ามาว่าเราขาสั้นนะ Xiah ก็ขาสั้นไม่เห็นล้อเลย”
ยูชอนขาสั้นกว่าคยูฮยอน นั่นเป็นเรื่องจริง แต่ไม่ถูกใจ ใครจะอยากถูกล้อเลียนแบบนี้กันเล่า
“ก็เพราะมีเรื่องอื่นให้ล้อมากกว่าน่ะสิ นั่นน่ะก้นกะละมัง” คยูฮยอนวิ่งทิ้งห่างไปก่อนแล้ว เหลือแต่จุนซูรั้งท้ายอยู่ระหว่างกลาง
ยูชอนวิ่งไวใช่ย่อยจนสามารถตามทันจุนซูจนได้
“นี่แหน่ะ แกล้งเราดีนักนะ...จุ๊บๆๆๆ” ยูชอนระดมจูบแก้มจุนซูยกใหญ่ทันทีที่จับตัวไว้ได้
“อ๊ากก ปล่อยเรานะ Micky เล่นแบบนี้ไม่แฟร์นี่นา แบบนี้เราก็เสียเรตติ้งหมดเลยน่ะสิ เพื่อนบ้า” จุนซูปัดป้องยกใหญ่ สายตาคนนับล้าน (?) ที่มองดูแบบนี้ทำเขาประหม่า ถึงจะชอบให้ Micky เล่นกับตนเองแบบนี้ก็เถอะ แต่ภาพพจน์หนุ่มเจ้าเสน่ห์เป็นที่หมายปองของคนทั่วหล้าก็ยังเป็นสิ่งที่จุนซูแคร์อยู่ไม่น้อย
Micky เล่นแบบนี้ทีไร เรตติ้งเขาตกลงฮวบทุกที
“สม ใครใช้ให้แกล้งเรา ว่าแต่... เรายังมีคนต้องจัดการอีกคนนะ” ยูชอนเลิกระดมจูบแต่ยังคล้องคอเพื่อนไว้ให้ดูยังมีบรรยากาศหวานแหววในสายตาคนอื่นอยู่ และกระซิบเบาๆ ที่ข้างหู เพื่อบอกอะไรกับจุนซูบางอย่าง
“หืม... อะไรนะ Micky อาห์...เข้าใจล่ะ”
สองเพื่อนรักดวงตาเป็นประกาย เล็งเป้าหมายใหม่เป็นมนุษย์ขายาว (เมื่อเปรียบเทียบกับพวกเขาสองคน) และออกวิ่งไล่กวดหมายใจจะทำลายเรตติ้งคยูฮยอนด้วยการประสานกำลัง ...กอด ...หอม ...และจูบ ต่อหน้าธารกำนัลบรรดาหญิงสาวที่คยูฮยอนเคยหม้อไว้ทั้งหมด
เอาให้เสียภาพหนุ่มเจ้าสำราญกันเลยทีเดียว ดูซิว่าถ้าโดนพวกเขาสองคนระดมจูบถึงขนาดนี้แล้ว จะยังเรตติ้งดีอยู่เหมือนเดิมรึเปล่า
การละเล่นของพวกเขา 3 คน ดูจะสะดุดตาสะดุดใจคนผ่านไปมาบริเวณหน้าโรงเรียนอยู่ไม่น้อย ผู้ชายหน้าตาดี 3 คนวิ่งไล่กอดหอมกันขนาดนี้ก็สร้างมุมมองที่มีความเห็นต่างกันไป
...บ้างก็มองว่าไม่สมควรทำ
...บ้างก็มองว่าแค่เพื่อนเล่นกัน
...บ้างก็มองว่าน่ารักดี
...บ้างก็มองว่า พวกเขาคงต้องมีอะไรเกินเลยมากกว่าคำว่าเพื่อน
แต่สำหรับ Micky , Xiah และ Lucky พวกเขารู้เสมอว่าความสัมพันธ์ของพวกเขาคืออะไร
สิ่งดีดีที่เรียกว่า “เพื่อน” มีค่ามากกว่าจะคิดเล็กคิดน้อยเพราะสายตาคนที่ไม่มีส่วนได้ส่วนเสียกับชีวิตและความรู้สึกด้านมิตรภาพ
“เอ๊ย พอแล้วๆๆ พอแล้ววววว” หนุ่มหน้าหื่นร้องขอให้เพื่อนรักทั้ง 2 เลิกราเสียที ตอนนี้ใบหน้าเขาแทบจะจมน้ำลายเพื่อนเต็มที
“ฮ่าๆ ไง ...สาวๆ ของนายมองตาละห้อยเลยนี่” จุนซูเยาะเย้ย
“คนมีเสน่ห์ แค่นี้ไม่เสียเรตติ้งหรอกน่า” คยูฮยอนพิสูจน์ด้วยการสะบัดตัวให้พ้นจากจุนซูและมิคกี้ แล้วยิ้มละลายใจพร้อมโบกมือทำท่าส่งจูบไปให้หลายคนที่มองดู เท่านี้ก็กอบกู้ศักดิ์ศรีคืนมาได้ แถมยังดูท่าจะเรียกเป้าหมายอื่นๆ ได้อีกด้วยซ้ำ
...โดยเฉพาะเคะ
เกิดความหวังกันเลยทีเดียวว่าคยูฮยอนอาจจะชอบเคะน้อยน่ารักบ้าง จากที่เห็นสองหนุ่มน่ารักระดมจูบแล้วคยูฮยอนมีอาการร่าเริงสนุกสนาน มิได้มีทีท่ารังเกียจแต่ประการใด
“อารมณ์เสียเลย เซ็ง” ยูชอนหงุดหงิดที่ลบรัศมีเนื้อหอมของคยูฮยอนไม่ได้เสียที “Xiah ไปหาไอติมกินดีกว่า”
“อ้าว ไม่ชวนกันซักคำ เราเสียตัวให้ Micky กับ Xiah แล้วนะ” คยูฮยอนทำท่ากระซิกๆ อย่างกับสาวน้อยที่โดยพรากความบริสุทธิ์
“อ๋อออออออ... เหรอ ?” จุนซูลากเสียงยาวประชดประชัน
“งั้นสิ ไม่รู้ล่ะ ต้องรับผิดชอบเราด้วย เริ่มจากการเลี้ยงไอติมเลย”
“เรื่องอะไรล่ะ งั้นเอาค่าเซ็ทผมมาเลย จะจ่ายค่าไอติมให้” ยูชอนแบมือกระดิกนิ้วรอ
“โถ่ อะไรล่ะเนี่ย เราเสียนะ เราเป็นฝ่ายเสียหายนะ” คยูฮยอนยังดิ้นพราดๆ ไม่หยุด
“แต่เราเสียทรง ไม่รู้ล่ะ ถ้างั้นก็หอมเราคืนก็แล้วกัน แล้วเราจะทำลายทรงผมนายเอง จะเปิดเถิกมาแข่งเลยคอยดู”
“อ่ะจ้า ไม่เอาดีกว่าครับแม่ ฮิฮิ เดี๋ยวหน้าตาแย่เหมือน Micky เราก็แย่สิ แค่นี้ก็แสบตาจะแย่อยู่แล้ว ไม่กล้าแข่งหรอกจ๊ะ” ชอบนักแล การพูดจ๊ะจ๋ากับเพื่อนรัก 2 คนนี้เนี่ย คยูฮยอนรู้สึกว่ามันเหมาะที่จะใช้จริงๆ
“Lukcy ว่าเราหัวเถิกเหรอ”
“เปล่าจ๊ะ แค่หน้าผากกว้าง”
“หนอย Xiah วันนี้ถ้า Xiah ช่วยเรานะ เราจะเลี้ยงไอติม Xiah”
“อ้าว ... อย่างงี้มีได้เสียกันล่ะครับ เยสเลย คำตอบคือเยส Lucky วันนี้นายซวยหน่อยนะ” จุนซูตอบตกลงโดยไม่ต้องคิด เพื่อของฟรี จุนซูทำได้
“ลุย !!”
สิ้นคำปฏิบัติการรุมรักอย่างรุนแรงก็เริ่มขึ้นอีกครั้งพร้อมเสียงหัวเราะ และรอยยิ้มจากผู้คนรอบข้าง คยูฮยอนโดนยำจนเละ ทรงผม เสื้อผ้าเละไม่เป็นท่า ท้ายที่สุดก็โดนเอาน้ำลูบผมให้โชว์หน้าผาก(กว้าง)ได้รูป ไปอีกคน
-...Boy Meets Boy...-
22.30 น.
Chang min’s Home
ชายหนุ่มตัวสูงใหญ่งุ่นง่านเดินพล่านหาโทรศัพท์มือถือสีดำประจำตัว แล้วรีบกดโทรออกไปยังหมายเลขของเพื่อนสนิทเพื่อปรึกษาหารือบางสิ่ง
“ฮัลโหล ไอ้แจเหรอวะ ทำอะไรอยู่เนี่ย รับช้าชิบหาย”
“เออ ยกเวทอยู่ มีอะไร อึ๊บ... 198 199 200.. ฟู่... ครบแล้ว เอ้า ว่าไงมึง”
“มึงจะเพาะกล้ามทำเหี้ยอะไรนักหนา เดี๋ยวก็ได้เป็นปูหรอกมึง น่าเกลียดตายห่า”
“พ่อมึง กูฟิตแต่พองาม มีซิกแพคกับกล้ามหน้าอกเป็นลูกลอนสวยงามตามแบบฉบับเมะหุ่นดีที่น่าสีสำหรับน้องเคะต่างหาก”
“เออๆๆ ช่างแม่ง กูมึเรื่องต้องระบาย”
“อะไรอีกล่ะ มึงน่ะชอบคิดมาก ชีวิตมึงไม่เคยมีเหี้ยอะไรเลย พ่อแม่ก็ดี บ้านก็อบอุ่น เป็นนรกอะไรนักหนา”
“กูไม่ได้โทรหาพระ ไม่ต้องเทศน์ มีหน้าที่ฟังก็ฟังไป ไอ้ห่านี่”
“เออ !! ว่ามา” แจจุงชักชินเสียแล้วกับการเป็นที่ปรึกษามหาจำเป็นสำหรับชางมิน และยุนโฮในบางครั้ง “อย่านานนะมึง กูเพิ่งฟิตแขนได้ข้างเดียว ยังเหลืออีกข้าง เดี๋ยวล่ำข้างเดียวเสี่ยวตายห่า”
“พ่อแม่ไม่เข้าใจวัยรุ่นอย่างกูเลย”
“ยังไงวะ”
“ก็วันก่อนกูขอเงินพ่อกับแม่ไปซื้อคอมพิวเตอร์”
“แล้วท่านปฏิเสธไม่ให้งั้นเหรอ”
“เชี่ยอะไรล่ะ ช่วงนี้เงินขาดมือเพราะเที่ยวบ่อยไปหน่อย กูก็เลยขอเงินจะไปซื้อคอม จะได้เอามาหมุน แต่แม่งพ่อแม่ประชดกู”
ชางมินสูดหายใจเข้าเต็มปอดก่อนจะระบายต่อ
“แทนที่จะให้เงิน ดันทะลึ่งซื้อคอมพิวเตอร์ครบชุดมาให้กูแทน รู้ก็รู้ว่ากูน่ะใช้เงินสดเป็น แต่ใช้คอมไม่เป็น”
“ฮ่าๆ ไอ้ควายเอ๊ย มึงคิดว่าพ่อกับแม่ปัญญาอ่อนรึไงวะ งานนี้กูพิจารณาด้วยตรรกะเหตุผลร้อยแปดแล้ว พ่อแม่มึงถูกล้านเปอร์เซ็นต์ แล้วไง ไม่มีเงินเที่ยวพล่านเป็นหมาเลยสิมึง”
“ซ้ำเติมทำเกือกอะไรล่ะ นอกจากให้คอมไม่พอยังสมัครเรียนคอมพิวเตอร์ไว้ให้กูตั้งหลายคอร์ส เห็นว่ากูขยันใฝ่รู้ท่านเลยสนับสนุน เซ็งเป็ด”
“กรู๊ววว ชางมินนักคอมพิวเตอร์ ต่อไปนี้กูต้องเรียกมึงว่า Max เทพคอม แทน Max พลังม้ารึเปล่าวะเนี่ย”
แจจุงฮาแตกกับความดีของคุณพ่อคุณแม่ชางมิน ท่านรักลูกมาก และให้สิ่งที่ดีที่สุดกับลูกชายเสมอ ขนาดชางมินแต่งตัวหล่อฉีดน้ำหอมฟุ้งออกจากบ้านเพื่อไปเที่ยว แต่โกหกพ่อกับแม่ว่าไปติวหนังสือกับเพื่อน... ก็ยังไม่ว่าอะไร บางวันยังห่อขนมหรือของฝากให้ด้วยซ้ำ
ลาภปากยุนโฮกับแจจุงไป เพราะจะให้ชางมินหิ้วของพวกนั้นไปที่ผับด้วยคงไม่ไหว เลยต้องร่อนเอามาทิ้งไว้ให้พวกเขากิน
“พ่อกับแม่ไม่เข้าใจวัยรุ่น”
“มึงสิ ไม่เข้าใจหัวอกพ่อแม่ เค้ากลัวมึงไปซื้อคอมฯ เองแล้วได้ของไม่ดีน่ะสิ เลยจัดการซื้อให้เลย สเปคดีสุดๆ เลยสิมึง”
“เออ งั้นมั้ง แล้วเอาไงล่ะเนี่ย กูสิ้นเงินก็สิ้นลายนะมึง หรือว่ากูจะแอบยกคอมไปขายดีวะ”
“ส้นตีน เอาอะไรคิด น้ำพักน้ำแรงพ่อแม่หามาให้มึงนะ คิดอะไรพรรค์นั้น ถ้าเอาไปขายนอกจากจะถูกสายตาตำหนิของท่านแล้ว จะถูกสายตาจากส้นตีนกูกับไอ้ยุนโฮกระทืบแน่”
“ทำไมพวกมึงชอบขู่วะ คิดจะเลิกคบกับกูง่ายๆ งั้นสิ ใช่ซี่... ได้กูแล้วนี่” ชิมชางมินอารมณ์ดีเสมอ
“ได้..เป็นเพื่อน เติมให้ครบๆ ด้วยครับคุณชาย Max พูดให้กูขนลุกทุกที ไอ้เพื่อนบ้า”
“เฮ้ย คบกูคนเดียวนี่เหมือนได้เพื่อนตั้ง 3 คนเชียวนะเว้ยแจจุง”
“อะไรของมึง”
“มีคนชวนตลก มีคนชวนทะเลาะ มีคนกวนตีน”
“อ่ะ ถ้ามึงบอกว่าเหมือนได้มีเพื่อน 3 คน ช่วยบอกชื่อกูด้วย กูจะได้ขอเลิกคบพร้อมๆ กับมึงไปทีเดียวพร้อมกัน”
“ใจร้าย งิก..งิก พี่แจจุงใจร้ายกับน้องชางมินจังเลยฮับ น้องชางมินโป้งจริงๆ ด้วย” การเสแสร้งทำเสียงเป็นเด็กนั่น ถ้าลองคิดภาพผู้ชายตัวโตๆ พูดจาแบบนั้นก็ทำให้แจจุงแทบจะทะลักหัวเราะ
“น่ารักมาก น้องชางมินครับ ไปตายซะ” แจจุงตอกหน้าแบบไม่ยั้ง
“แล้วนี่กูทำไงล่ะเนี่ย”
“อยู่บ้านไงไอ้มิน เพลาๆ บ้างเถอะเรื่องเที่ยวน่ะ ไม่ใช่ว่าข้ารังเกียจอะไรหรอกนะที่มีเพื่อนสำส่อนนอนกับคนไม่เลือกหน้าคล้ายกับหมาติดสัดตอนเดือน 12 แต่โรคร้ายมันไม่เข้าใครออกใครนะมึง”
“เฮ้ย กูป้องกันดี”
“มันก็ต้องมีพลาดบ้างล่ะมึง ถุงแตก ฉีกขาด หรือถ้าแม่งคนอยากแกล้งเอาเข็มจิ้มถุงทีเดียวก็ติดได้แล้ว”
“ซึ้งใจว่ะ มึงห่วงกู ...เป็นเมียกูเถอะ กูอยากมีเมียเป็นนักกล้าม”
“เชี่ย !!~” นักกล้ามหน้าหวานแทบจะตะโกนใส่โทรศัพท์
“แล้วถ้าวันนึงมึงมีความรักจริงๆ มึงคิดว่าแฟนมึงจะยอมรับมึงได้จริงๆ เหรอ คิดถึงใจเขาใจเราบ้าง ถ้าแฟนมึงผ่านการถูกรุมสกรัมจากผู้ชายมาทั้งสลัม มึงจะรับได้งั้นเหรอ”
แจจุงตั้งคำถามให้ชางมินได้คิดบ้าง รักสนุกไม่ผูกพัน ใช่ว่ามันจะมีแต่เรื่องดี ปัญหาต่างๆ ก็มีมากมายหากคนเราตั้งตนไว้บนฐานแห่งกามา
“กูก็ไม่ใช่คนดีอะไร ถ้าถึงเวลานั้นจริงๆ กูรักเค้า ...กูก็ต้องยอมรับ” ชางมินตอบอย่างจริงจัง
“เออ คิดได้อย่างงั้นก็ดี แต่ใช่ว่ามึงต้องยอมรับเค้าฝ่ายเดียว เค้าคงไม่อยากเอาตัวเองไปเสี่ยงกับโรคของมึงหรอกไอ้มิน”
“ก็จริง เค้าต้องยอมรับกู กูก็ต้องยอมรับเค้า แต่...”
“แต่อะไร ?”
“แต่กูจะพาเมียไปทำรีแพร์ก่อน เอาให้ฟิตๆๆๆ ฟิตเปรี๊ยะ เซี๊ยะๆๆ กินอร่อยไงมึง ฮ่าๆ วู้ว... เทศนากูเป็นเวลาเนิ่นนานเชียวนะมึง ได้ใจใหญ่แล้วนะ แม่กูยังไม่บ่นอย่างมึงเลยไอ้แจ”
“แล้วเสือกโทรหากูทำมะเขืออะไร”
“ขอโต๊ดคร้าบ วันหลังจะใช้บริการใหม่ละกัน เฮ้ยๆ แค่นี้ก่อนนะ ไอ้ยุนโทรมา โอ้ว...ปลื้มใจ เพื่อนยุนโทรหาน้องมิน สงสัยจะอยากได้ผัวหล่ออย่างน้องมินแล้วสิเนี่ย กูขอไปแทะโลมไอ้ยุนก่อนนะ บายเว้ย”
ไม่ต้องการคำตอบอะไรนัก ชางมินกดรับสายยุนโฮแทน ปล่อยให้แจจุงวางสายไปเอง
“เอ่อ..สวัสดีครับ” ชางมินเก๊กเสียงหล่อ
“ครับ เรียนสาย..เอ่อ ชางมินครับ” ยุนโฮไม่แน่ใจผู้รับสายเป็นใครกันแน่จึงพูดจาเป็นทางการออกไปก่อน
“ตอนนี้ชางมินไม่อยู่นะครับ เห็นบอกว่าจะไปบ้านยุนโฮ นัดมีเพศสัมพันธ์กันไว้หรืออะไรซักอย่างนี่ล่ะครับ”
“หา..?”
“อยากโดนรึยังล่ะครับ ผมจะได้บอกชางมินจัดให้ ช่วงนี้กำลังเสี้ยนจัดครับ”
“ไอ้เหี้ยมิน มุขเหี้ยๆ แบบนี้มีแต่มึงเท่านั้นล่ะ เก๊กเสียงหล่อเชียว สันขวาน”
“อ้าว... จำเสียงสามีได้ด้วยเหรอครับ”
“สามีเตี่ยแกสิ”
“ไม่นะครับ คุณพ่อของผมแมนเต็มร้อย มีภรรยาแล้วด้วย แต่ถ้าสามีคุณยุนเนี่ย ชางมินยินดีจัดให้นะครับ”
“เออ พอเหอะ กูเซ็งมุขจีบเพื่อนของมึงแล้ว เอาของไปคืนเค้ารึยัง” ยุนโฮไม่สนใจอะไรแล้ว ถามแต่ธุระก็พอ
“จะเอาไปตอนไหนคร้าบ คุณยุนโฮ ก็อยู่ด้วยกันทั้งวัน มึงเห็นกูแยกร่างเป็นนินจานารูโตะได้รึยังไง สายตาน่ะ ใช้มอง ไม่ได้ใช้ขุดดินนะไอ้เบื้อก ถามเป็นอุปกรณ์การเกษตรไปได้”
“อะไรของมึง”
“ควายไงครับ..พี่น้อง...”
“โอ๊ย กูล่ะอยากรู้จริงๆ ว่าที่บ้านผัดเหี้ยให้มึงแดกกับข้าวรึไง คุยกับมึงทีไรปวดหัวทุกที สรุปยังไม่ได้คืนใช่มั๊ย”
“เออ ก็มีสมองนี่ ก็พรุ่งนี้นัดเด็กนั่นไว้ไม่ใช่รึไง ตอนโรงเรียนเราเลิกก็ไปดักรอหน้าโรงเรียนเค้าเหมือนเดิม แม่สาวน้อยร้อยชั่งคงพล่านตามหาให้เราแล้วล่ะ แต่บอกก่อนนะเว้ย ตอนให้เบอร์ กูให้เบอร์มึงนะ”
“เรื่องอะไรล่ะ เสือกรับปากเค้าเองก็จัดการเอง อย่ามาพาดพิงกู”
“ปัดสวะให้พ้นตัวนะมึง ใครพากูไปที่นั่น ใครยืนบื้อทำเหี้ยอะไรไม่ได้จนกูต้องออกโรง แล้วใครเดือดร้อนนักหนากับน้องหน้าขาวปากเจ่อน่าจูบคนนั้น กูเหรอ ..ไม่ใช่มึงรึไง”
“เออๆๆ พอเหอะ กูรู้แล้ว ขอโทษก็ได้ ทำเสียงดังไปได้ ตลาดนะมึงนี่” ขี้หูยุนโฮแทบเต้นระบำจังหวะแซมบ้า
“กูถามจริง สรุปมึงชอบเค้าใช่มั๊ย”
“เปล่า”
“ถามจริ๊ง”
“ป..เปล่าไง กูกลัวเค้าเดือดร้อน” น้ำเสียงอึกอักของผู้ถูกจับผิดมันทำชางมินทราบคำตอบโดยไม่ต้องคาดคั้นต่อด้วยซ้ำ ประสบการณ์รักของชางมินมีมากกว่านัก
“สุภาพบุรุษยุนโฮ กูเชื่อมึงมากเลยยุนโฮ”
“แล้วมึงจะเค้นเอาอะไรกับกูล่ะ กูบอกเปล่าก็เปล่าสิ”
“อืม..เรื่องของมึง ถ้าไม่ชอบ...งั้นกูขอนะ คนนี้กูชอบ ขาวดี”
“เฮ้ย !!”
“ตกใจอะไร เดือดร้อนขึ้นมาเชียว ก็ถ้ามึงไม่ชอบกูก็ขอไง”
“มึงจะไปทำลายเค้าทำไม เค้าไม่ใช่พวกเด็กเที่ยวอย่างที่มึงเคยได้ฟันเล่นๆ หรอกนะ ดูก็รู้ว่าเป็นเด็กดี”
“ชักเบื่อๆ กับพวกกร้านโลกแล้ว อยากมีกิ๊กใสใสบ้างนี่หว่า คงตื่นเต้นดี ยิ่งถ้าได้เวอร์จิ้นนะ คงหรรษา ...แล้วไง มึงชอบเค้ารึเปล่า สรุปมาเลยกูจะได้จัดเกมส์ต่อ ช่วงนี้ไปเที่ยวกลางคืนไม่ได้แล้วด้วย ไม่มีเงิน”
คนอย่างชางมินหาเรื่องเฮฮากับชีวิตได้เสมอ ไม่เว้นแม้แต่เรื่องความรัก เมื่อหาความสนุกจากแหล่งเก่าลำบากก็หาที่ใหม่ โรงเรียนสามัญที่มีนักเรียนใสๆ เดินไปมาก็น่าจะตกเบ็ดล่อเหยื่อเล่นไม่น้อย
“ว่าไง ..ชอบก็บอกมา จะทรยศความรักที่มีต่อน้องดองเฮก็บอกมา”
“เอ้า เหี้ยนี่ พูดแบบนี้หมายความว่าไง ใครกันแน่ทรยศ คนนั้นเค้าทิ้งกูนะมึง”
“ก็มึงมันเอาไม่เก่ง”
“สัตว์ เกี่ยวอะไรล่ะ”
“ถ้ามึงเด็ดจริง ต่อให้มีนักเรียนนอกอีกสัก 10 คนน้องเค้าก็คงไม่ทิ้งมึงหรอก เชื่อกู ไอ้เด็กนักเรียนนอกคงลีลาแพรวพราว อย่างว่ามึง คนต่างประเทศเค้าเก่งเรื่องพรรค์นี้ทั้งนั้นล่ะ กูเคยดูในเน็ต โอ้โห..อุปกรณ์เพียบ”
“มึงจะทำตัวให้พ้นเรื่องพรรค์นี้ซักวันได้มั๊ยวะ กูขอ”
“เออ จะว่าไปตอนนี้กูมีคอม ต่อไปกูก็ต้องใช้เก่งเพราะคุณพ่อคุณแม่ให้กูไปเรียน ...แจ่มเลย กูจะโหลดหนังโป๊ดูแม่งวันละร้อยเรื่องเลยคอยดู”
“ไม่เป็นเอเย่นต์ขายไปเลยล่ะมึง”
“เออ ความคิดดี หาเงินใช้ได้ด้วย แจ๋ววะ มึงคือเทพสวรรค์ประทานทางสว่างให้กูจริงๆ ขอบใจนะ”
ก๊อกๆๆ
ระหว่างการสนทนา ประตูห้องของชางมินถูกเคาะเบาๆ จากผู้อยู่ภายนอก
“ลูกมินจ๊ะ ดื่มนมหรือว่าน้ำส้มก่อนนอนดีจ๊ะ เดี๋ยวคุณแม่เตรียมมาให้” เสียงหญิงวัยเกือบกลางคนเอ่ยเบาๆ อย่างแจ่มใส
“ลูกมินขอน้ำส้มดีกว่าครับคุณแม่ ขอบคุณคุณแม่มากนะครับ รักคุณแม่นะครับ จุ๊บๆ” Max พลังม้า เปลี่ยนบุคลิกอย่างรวดเร็ว ตะโกนกลับไปรวดเร็วปานสายฟ้าแลบ
“จ๊ะ... อย่าลืมไป Good Night Kiss คุณพ่อด้วยนะจ๊ะ ท่านรออยู่”
“คร้าบ ลูกมินไปเดี๋ยวนี้ล่ะครับ” เขาลดเสียงลงแล้วพูดกรอกสายโทรศัพท์ต่อ “เออ เฮ้ยไอ้ยุนแค่นี้นะเว่ย กูต้องไปปฏิบัติภารกิจลูกชายผู้น่ารักก่อน บายเว้ย เจอกันพรุ่งนี้”
สายถูกตัดฉึ่บ ไม่...แม้แต่จะรอคำตอบกลับของยุนโฮ
“เฮ่อ.. ไอ้ลูกแหง่อวดเก่งเอ๊ย ทำไมเพื่อนเราแต่ละคนถึงได้ไม่ค่อยเต็มบาทกันนักนะ” ยุนโฮบ่นกับตัวเองเบาๆ ก่อนจะทำอะไรไปเรื่อยเปื่อย
-...Boy Meets Boy...-
การเรียนของวันใหม่สำหรับเพื่อนรักสามคนก็ดูจะราบรื่นดี
Micky , Xiah และ Lucky ตั้งใจเรียนอย่างดีมิได้บกพร่องแต่ประการใด จะหงุดหงิดนิดๆ ก็ตรงที่คิ้วซ้ายของคยูฮยอนนั้นกระตุกอยู่บ่อยๆ จนเจ้าของร่างกายชักจะอารมณ์เสีย
“เป็นอะไรเหรอ Lucky” ยูชอนถามอย่างห่วงใยเมื่อเห็นใบหน้าของคยูฮยอนง้ำงอเหมือนคนอารมณ์ไม่ปกติสักเท่าใด
“รำคาญน่ะ มันกระตุกไม่หยุดเลย เนี่ย ตรงคิ้วข้างซ้ายเนี่ย”
“ก็ดีไม่ใช่เหรอ เค้าว่าขวาร้ายซ้ายดีนี่นา”
“ก็คงดีล่ะ ถ้าไม่ใช่ใบหน้าสุดหล่อแบบนี้ มันเหมือนคนเส้นกระตุก เราไม่ค่อยชอบน่ะ” คยูฮยอนบอกตามจริง แม้ว่าเค้าจะชอบยักคิ้วหลิ่วตาให้สาวๆ มากสักเท่าใด แต่ก็มิได้ชอบให้ร่างกายปฏิบัติไปเองแบบนี้
“ลองไปล้างหน้าให้มันผ่อนคลายดีมั๊ยล่ะ เผื่อว่าพอร่างกายสดชื่นแล้วอาการเกร็งและหดของกล้ามเนื้อมันจะทุเลาลง” จุนซูเสนอหนทางให้
“อืม.. ก็ได้ งั้นเราฝากเลคเชอร์ไปก่อนนะ เดี๋ยวเราขออนุญาตอาจารย์ไปเข้าห้องน้ำก่อน” คยูฮยอนลุกพรวดจากเก้าอี้ ขออนุญาตอาจารย์อย่างที่ได้บอกไว้ แล้วลิ่วหายไปจากห้องเรียนทันที
-...Boy Meets Boy...-
ระหว่างกลับจากห้องน้ำพร้อมใบหน้าเปียกชื้น คยูฮยอนพบกับหญิงสาวกลุ่มหนึ่งที่กำลังจดๆ จ้องๆ อยู่ที่หน้าประตูห้องเรียนของตนเหมือนกำลังรอโอกาสหรือมองหาใครอยู่ จึงได้ทักขึ้น
“สาวๆ มาทำอะไรกันจ๊ะ” สวยไม่สวยไม่รู้ รู้แต่ว่าตอนนี้กำลังอยากจะหาอะไรทำแก้หงุดหงิด จึงได้เสวนาภาษาดอกไม้กับหญิงสาวกลุ่มนั้น
“นี่... นายน่ะ คือ..นายเรียนอยู่ห้องนี้ใช่ม๊ะ” หญิงที่ดูจะเป็นหัวโจกหันสายตามาพิจารณาแล้วถามกลับ
“อื้ม ใช่ เราเรียนห้องนี้ มีอะไรรึเปล่าเอ่ย”
“เรากำลังตามหาคนน่ะ นายพอจะรู้จักมั๊ย ด่วนมากๆ เคสนี้เร่งด่วนสุดๆ เลย มันคืออนาคตของเราเลยนะ”
“หืม..ขนาดนั้นเชียว อะไรที่ทำให้ดอกไม้กำลังเบ่งบานแรกแย้มแบบนี้เดือดเนื้อร้อนใจได้นะเนี่ย” ภาษาจิ๊กโก๋โบราณหลุดจากปากคยูฮยอนอีกครั้ง
“นายรู้จัก เอ่อ... ปาร์ค ยูชอน , คิม จุนซู แล้วก็ โจว คยูฮยอนมั๊ย เรามีธุระกับพวกเค้าน่ะ” เธอทำตาใสปิ๊ง ฝากความหวังไว้กับที่สุดท้ายแห่งนี้ เพราะควานหามาตั้งเนิ่นนานก็ไม่เจอเสียที พิจารณาแล้วจะว่าไปคยูฮยอนก็หน้าตาดีราศีจับ มีแววเป็นไปได้ที่จะรู้จักกับน้องชายของโอปป้าสุดหล่อในดวงใจของพวกเธอ พี่หล่อ น้องก็คงหน้าตาดี (อันนี้คิดกันเอง)
“อ่าฮะ มีธุระอะไรกับเราเหรอ ?” จุดไต้ตำตอ คยูฮยอนฉงนเล็กน้อย แต่ก็แอบภูมิใจที่อยู่ดีดีมีผู้หญิงกลุ่มใหญ่มาตามหาตนเอง
“นายเองเหรอ ว่าแล้วเชียว ว่าน้องของโอปป้าสุดหล่อน้องหน้าตาพอดูได้ เยส..ในที่สุดก็เจอเสียที ว่าแต่นายชื่ออะไรเหรอ”
“โจว คยูฮยอน อีกสองคนก็เป็นเพื่อนเราน่ะ”
“โอ้ว มาย กอด พี่ชายของพวกนายมาตามหาน่ะ เค้าอยากพบน้องชายที่พลัดพรากกันมาเนิ่นนาน นี่ๆๆ ถ้านายเจอพี่ชายแล้วอย่าลืมเชียร์พวกเราด้วยนะ” หญิงหลายคนนั้นกระพริบตาปริบๆ แบบฝากความหวังไว้เต็มประดา แต่คนฟังนี่สิถึงกับงง
...พี่ชายอะไร
...พี่ชายที่ไหนกัน
...แล้วพลัดพราก พลัดพรากอะไร เค้าเป็นพระเอกหนังไทยสมัยโบราณรึไงเนี่ย
...งงว้อยย
-...Boy Meets Boy...-
“ไปนานจัง Lucky” มนุษย์ S-Line เห็นเพื่อนไปล้างหน้าประสาอะไรกลับมาหน้าตาดูยุ่งกว่าเดิมจึงต้องถาม
“ไม่น่าไว้ใจ...”
“เอ๋ Lucky ไม่สบายรึเปล่า” ยูชอนชักเป็นห่วงตามมาอีกคน เพราะพูดเบาๆ คนเดียวแบบนี้อาการน่าเป็นห่วง
“Xiah ถามอะไรอย่างสิ Xiah มีพี่ชายที่เคยพลัดพรากกันรึเปล่า แบบลูกคนละพ่ออะไรอย่างเงี๊ยะ”
“ถามอะไรแบบนั้นล่ะ ไม่มีหรอกของพรรค์นั้นน่ะ เรามีพี่จุนโฮคนเดียว”
“แล้ว Micky ล่ะ มีพี่ชายที่เคยพลัดพรากต้องจากไปอยู่อเมริกาอะไรทำนองนั้นรึเปล่า”
“คิดว่าไม่นะ เรามีน้องชายคนเดียวก็คือ Ricky ก็เคยเจอนี่นา ถามทำไมเหรอ ?”
“ป..เปล่า ไม่มีอะไรหรอก วันนี้ขากลับออกหลังโรงเรียนนะ เราได้กลิ่นอะไรไม่ค่อยดี”
“ทำไมล่ะ เกิดอะไรขึ้นเล่าให้ฟังหน่อยได้มั๊ย” จุนซูช่างซักเป็นทุนอยู่แล้ว ยิ่งเห็นอาการผิดปกติของเพื่อนแบบนี้ก็ยิ่งสงสัย
“ไว้เดี๋ยวจะเล่าให้ฟัง แต่ Micky กับ Xiah กลับประตูหลังนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้เราจะเล่าให้ฟัง
“สงสัยจะเส้นกระตุกศุกร์ก็เต้น” คยูฮยอนยังพูดอะไรเป็นเงื่อนงำ
“แล้ว Lucky จะไม่กลับกับพวกเราเหรอ รึว่าโกรธที่เมื่อวานเราหอมแก้ม เราขอโทษนะ ถ้าไม่ชอบวันหลังไม่ทำอีกก็ได้” ยูชอนมองโลกในแง่ที่เป็นไปได้ บางทีคยูฮยอนอาจจะเกิดอาการกระดากอายที่ตนเองกับจุนซูไปทำอะไรแบบนั้นเข้า
“ไม่มีอะไรหรอกน่า คือเรามีนัดน่ะ”
“อ๋า... นัดเด็กแล้วถีบหัวเพื่อนนี่เอง นิสัยนะ ชิส์ เออๆๆ ยอมให้วันนึงก็ได้ Micky เรากลับข้างหลังกัน แต่พรุ่งนี้ต้องรีบมาเล่าให้ฟังเลยนะว่าเป็นยังไงบ้าง ใครบังอาจมาคว้าหัวใจ Lucky ของพวกเรา ถึงขนาดทำให้ Lucky กล้าถีบหัวพวกเราส่ง” จุนซูงอนเล็กน้อยถึงปานกลาง แต่ก็ยอมโดยดี บางทีนี่อาจจะเป็นโอกาสดีดีที่เพื่อนจะได้พบคนที่ใช่ก็ได้ จึงเปิดทางให้
“อืม สัญญา พรุ่งนี้จะเล่าให้ฟัง กลับข้างหลังก็กลับกันดีดีล่ะ อย่าให้ห่วง ถ้าถึงบ้านแล้วโทรมาบอกเราด้วยนะ”
“อื้ม เหมือนกันนะ” ยูชอนตกปากรับคำ โดยมีจุนซูพยักหน้ารับคำอีกคน
การสนทนาจบเพียงเท่านั้น ทั้ง 3 คนต่างตั้งใจเรียนกันต่อจนหมดเวลาการเรียน
-...Boy Meets Boy...-
“จะมาเหรอวะ วันนั้นพวกเราขู่ซะจนวิ่งหนีกระเจิงแบบนั้นน่ะ” แจจุงถามอย่างหน่ายๆ ขณะรอหน้าประตูโรงเรียน
“ไม่รู้สิ แต่ก็ไม่ได้ตั้งใจนี่นา ตอนนั้นมันคิดอะไรไม่ถูก มึงดันสูบบุหรี่ทำซากอะไรล่ะ สรุปนี่กูทำผิด ?”
“เปล่าคร้าบคุณชายยุนโฮ เพื่อนแจมิได้บ่นแต่ประการใดครับ มึงนี่คล้ายพ่อกูขึ้นทุกวันนะ ประชดใหญ่เลย บ่นก็ที่หนึ่ง กูก็ว่ากูบ่นเก่งแล้วนะ”
“นั่นสิ ไอ้แจ กูว่านะจับทำเคะแม่งเลย” ชางมินยังขำกับมุขนี้อยู่
“ไปจับผู้ปกครองมึงสิ อย่ามายุ่งกับกู ไอ้เหี้ยนี่ เฮ้ย นั่น...ใช่กลุ่มเด็กผู้หญิงเมื่อคราวก่อนรึเปล่าวะ” สายตายุนโฮสังเกตเห็นกลุ่มเด็กผู้หญิงกลุ่มใหญ่เดินตามก้นเด็กผู้ชายหน้าตาดีที่นำลิ่วมาจึงได้ทักขึ้น
“เออ สงสัยคงใช่ว่ะ แม๊... วันนี้แต่งองค์ทรงเครื่องกันใหญ่เลยมึง ทาแป้งแต่งหน้ากันมาทุกคนเลย” ชางมินปากมอม อดวิจารณ์แซวไม่ได้เลย “ว่าแต่นั่นใครวะ ไอ้หน้าซีดนั่นน่ะ หัวหน้าแก๊งค์คนใหม่เหรอวะ”
ไม่ทันขาดคำ หญิงสาวครั้งที่แล้วผู้อาสาตามหาเทพบุตรน่ารักให้ก็โบกมือมาให้กับชางมินพร้อมทำหน้าตายิ้มแย้มซะจนขนลุก
...ผิดกับเด็กผู้ชายตัวขาวที่นำหน้า หน้าตาไม่ได้แสดงอาการยินดียินร้ายอะไรนัก เดินนำลิ่วๆ เข้ามาหาพวกเขาโดยไม่ได้รอผู้หญิงทางด้านหลังแม้แต่น้อย
“คุณใช่มั๊ยที่อยากพบ”
-...Boy Meets Boy...-
ความคิดเห็น