คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : 2nd Meet
href="file:///C:\DOCUME~1\User\LOCALS~1\Temp\msohtml1\01\clip_filelist.xml" />
2nd Meet
“ปาร์ค ยู ชอน”
“คิม จุน ซู”
“โจว คยู ฮยอน”
“สรุปไงแน่วะเนี่ย”
“พวกมึงก็ดูลายมือสิ ว่าเหมือนกันรึเปล่า” ยุนโฮเสนอแนะ
“เอามาเทียบกับกูซิ” แจจุงกางสมุดเล่มหนึ่ง “มาใกล้ๆ กูเฉยๆ ไม่ต้องโอบ พวกมึงนี่เหี้ยพอกัน ไม่ต้องมาหวังแดกกู กูจะหาเมีย ไม่ต้องการพวกมึง หน้าตาสันขวานอย่างกับโจรน่ะพวกมึง กูไม่เกิดอารมณ์ทางเพศด้วย” เขาตวาดใส่เพื่อน 2 คนที่ชอบเล่นอะไรแบบนี้กับเขา
มันอาจไม่ได้ผิดที่เพื่อนทั้ง 2 คน แต่อาจผิดที่เขาที่เกิดมาผิวขาวและใบหน้าค่อนไปทางหวานเสียมากกว่าหล่อเข้มอย่างเพื่อนรักทั้ง 2 คน
“ไอ้ยุน มึงน่ะ ทำยังไงให้รู้ตัววะ ไม่เนียนเหมือนกูเลย” ชางมินทำทะเล้นออกปากด่าเพื่อนทั้งที่มือเขาอยู่ด้านล่างชิดกับผิวเพื่อนมากที่สุดด้วยซ้ำ
แต่ดูท่าจะไม่มีใครสนใจเขา...คงชินกับความทะเล้นทะลึ่ง
“ลายมือไม่เหมือนกันเลยว่ะ สมุดที่ชื่อโจวคยูฮยอนนี่มันใช้มือหรือส้นตีนเขียนวะ กูอ่านแทบไม่ออก” ชางมินบ่นกับลายมือขยุกขยุยแถมมีรอยขีดฆ่าเพราะเขียนผิดๆ ถูกๆ
“สงสัยจะคนละคนว่ะ เล่มของกูกับเล่มไอ้ยุนก็คนละลายมือ แต่ของมึงน่ะเหี้ยสุด สงสัยใช้ตีนเขี่ยเอา” แจจุงหัวเราะหึหึในลำคอ
ยุนโฮหยิบผ้าเช็ดหน้าผืนโตที่ตกอยู่บนสมุดเล่มหนึ่งขึ้นแล้วแอบเก็บไว้ในกระเป๋ากางเกงของตนเองโดยไม่ให้เพื่อนรู้ แล้วรวบข้าวของทุกอย่างเข้ากระเป๋า จากนั้นยื่นให้ชางมินเป็นผู้รับผิดชอบ
“มึงเอาไปคืนเค้าด้วย”
“อ้าว เหี้ยแล้วไง งานเข้า เรื่องไรกูต้องคืนล่ะ ไอ้แจนู่น มันเสือกทำโวยวาย แถมบอกให้ค้นตัวอีก”
“แต่มึงเป็นคนกระชากกระเป๋าเค้าจนล้ม” ยุนโฮยังหาเหตุ จริงๆ ตัวเขาเองล่ะที่สั่งให้ค้น
“ส้นตีนแหน่ะครับคุณเพื่อน ไอ้แจสั่ง ก็ลงที่มันสิ เกี่ยวอะไรกับกู กูไม่ว่างขนาดนั้นหรอก นัดหญิงไว้เยอะ”
“หญิงเหี้ยอะไร รู้กันอยู่ว่าที่พวกเราคบกันได้เพราะมีรสนิยมเดียวกัน จะพูดอะไรคิดมั่ง ทำเป็นพูดดี” แจจุงค่อนขอดกลับทันที
ที่พวกเขาเป็นเพื่อนรักกันได้แบบนี้ เพราะต่างล่วงรู้ความลับกันและกัน จนสัญญาว่าจะไม่ปริปากบอกใครจึงได้คบหากันแบบนี้
ยุนโฮเพิ่งอกหักจากแฟนหนุ่มน้อยน่ารักที่ชื่อ ลีดองเฮ เพราะถูกไอ้หนุ่มแก้มอูมดีกรีนักเรียนนอกมันแย่งไป เขาจึงเมาหัวเราน้ำอยู่ในผับชายรักชาย ทั้งที่ไม่เคยไปก็ไป เพื่อประชดชีวิตเล่นๆ
และที่นั่น เขาก็ได้พบกับแจจุงและชางมิน
ชางมินเที่ยวไล่เก็บแต้มหนุ่มน้อยน่ารักทั้งหลายในผับอยู่เป็นประจำ อาศัยรูปร่างหน้าตาและลีลาเกี้ยวพาราสีชั้นยอดทำให้เขาเป็นที่นิยมในที่นั่นทีเดียว
ทุกคนต้องรู้จักชางมินในนาม ‘Max หนุ่มพลังม้า’ คืนเดียวจบ เพราะทุกคนที่เขาไอ้มีสัมพันธ์ด้วยจะได้รับการบริการชั้นยอดด้วยเรี่ยวแรงและลีลามหาศาล แต่ทุกคนจะได้มีอะไรกับเขาเพียงแค่คืนเดียว คืนเดียวจริงๆ
ส่วนแจจุงเข้าไปพิสูจน์ตัวเอง เพราะเขามีหน้าตาแบบนี้น่ะสิ จึงทำให้สังคมยัดเยียดรสนิยมแบบนี้ให้กับเขาแบบไม่รู้ตัว แจจุงก็พอรู้ตัวว่าตัวเองกระเดียดไปอย่างที่ใครๆ เขาว่า แต่ที่ยังกังขาก็คือ เขาเป็นเมะหรือเคะ แต่อย่างว่า...ใครๆ ก็ส่งเสริมให้เขาเป็นเคะมากกว่าเมะ จึงอยากพิสูจน์ตัวเองสักครั้ง เพื่อว่าจะกระจ่างแจ้ง
แต่คงเป็นโชคดีหรือโชคร้ายของแจจุงหรือไม่ทราบ ที่ทำให้เขากลายเป็นเป้าหมายในการเก็บแต้มของชางมินในคืนนั้น ทั้ง 2 ตกลงด้วยสายตากระทั่งเข้าหอลงโรง จูงมือกันขึ้นไปชั้น 2 ของผับ
แต่พอถึงเวลาจะปั่นแป่ะแก้เซ็งกันจริงๆ แค่เห็นชางมินฉีกซองถุงยางอนามัย แจจุงก็ค้นพบทางสว่าง
...อยากจะเป็นคนใช้มันแล้วทะลวงเข้าไปในร่างกายคนอื่น มากกว่าจะให้คนอื่นเข้ามาแผ้วพานด้านในของร่างกายตน
สรุปวันนั้นได้ความว่า ทั้ง 2 คนจำเป็นจะต้องหาเคะคนอื่นมาเพื่อบำบัดความต้องการที่ต่างร่วมก่อไว้เสียแล้ว
คนที่ซวยน่ะหรือ...
คงเป็นหนุ่มหน้าตาดีที่ดูหล่อเหลาแต่เมาแล้วพล่านเดินมาถึงหน้าห้องของพวกเขาที่กำลังตกลงกัน แถมเคาะประตูโวยวายร้องหาใครสักคนที่ชื่อ ‘ดองเฮ’ หรือ ‘คิบอม’ อะไรซักอย่าง
...เลยถูกเปิดประตูต้อนรับทั้งที่ยังเปลือย ชางมินและแจจุงต้อนรับยุนโฮเสียดิบดี กระทั่งยุนโฮได้สติรู้ตัวว่ากำลังจะถูกกด การต่อสู้จึงได้เริ่มขึ้น
และคงเป็นวาสนาดีของยุนโฮที่ไม่ถูกรุมกินโต๊ะก่อน เพราะข้างๆ ห้องคิดว่าเกิดการฆ่ากันตายจึงได้มีการ์ดของบาร์เข้ามาควบคุมดูแล
สรุปจบที่วันนั้นก็ต้องอารมณ์ค้างกลับบ้านกันไป
มารู้ทีหลังก็ตอนเจอกันที่โรงเรียนนี่ล่ะ
...เสือกเรียนโรงเรียนเดียวกันได้...
“พูดแล้วก็ขำว่ะ คิดถึงตอนที่พวกเรารู้จักกันใหม่ๆ แม่งตอนเจอที่โรงเรียนทำหลบหน้ากูใหญ่เลยนะพวกมึง” ชางมินคว้ากระเป๋ามาสะพายไว้ตามแรงส่งผลักไสของเพื่อนๆ จนได้
“กูไม่ได้หน้าหนาเหมือนมึง นั่นครั้งแรกของกูเลยนะเว่ย”
“ก็กูบอกแล้วให้มอบครั้งแรกให้กูตั้งแต่แรก ป่านนี้ก็จบแล้ว” ชางมินบอก
“ส้นตีน” // “ตีนแหน่ะ”
ทั้งแจจุงและยุนโฮตะโกนขึ้นพร้อมกัน แล้วหัวเราะชอบใจในความอารมณ์ดีไม่เคยซีเรียสอะไรของเพื่อน และเวลาล่วงเลยบัดนี้ก็ทำให้พวกเขาสนิทสนมกับประสาคนพูดภาษาเดียวกันจนรู้แล้วว่า
...พวกเขาเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันจริงๆ...
-...Boy Meets Boy...-
เช้านี้อากาศอึมครึม พอพอกับอารมณ์ของคน
ยูชอนนั่งทำหน้าเหมือนกับว่าเพิ่งถูกตอนเป็นขันที ใบหน้าเซื่องซึมจนเพื่อนรัก 2 คนต้องเดินข้ามาสอบถามว่าเป็นอะไรกันแน่
“Micky เป็นอะไรรึเปล่า” หนุ่มน้อยหน้าตาน่ารักบั้นท้ายดินระเบิด แต่พยายามหลอกตัวเองและประกาศกับคนที่บอกว่าเขาอวบหรือบั้นท้ายใหญ่ด้วยคำว่า S – Line เสมอๆ นั้นถามขึ้นเมื่อเห็นปฏิกิริยาของเพื่อน
“เมื่อวานเราถูกกระชากกระเป๋า Xiah ทำไงดี ในนั้นมีสมุดของ Xiah กับ Lucky ด้วย”
“จริงเด่ะ อืม.. อย่าคิดมากเลยสมุดของพวกเราสองคนน่ะไม่เท่าไหร่หรอก แล้วพวกกระเป๋าตังค์หรือของมีค่าอื่นๆ ล่ะ”
“ก็...กล้องอ่า ดีที่โทรศัพท์กับกระเป๋าตังค์อยู่ในกระเป๋ากางเกง”
“Lucky มานี่ซิ” มนุษย์ S – Line เรียกหาเพื่อนที่กำลังป้อสาวอยู่โต๊ะใกล้ๆ
“อะไร !!~” มีเพียงเสียงเท่านั้นที่ตอบกลับมา
“Micky โดนกระชากกระเป๋า สนใจเพื่อนหน่อยสิ หม้ออยู่นั่นล่ะ เพื่อนจะแย่แล้วเนี่ย”
“เฮ้ย จริงดิ” ไม่นานนัก ก็ได้ยินเสียงการวิ่งแบบรวดเร็วมาถึงโต๊ะ
จริงอยู่ที่เขาหน้าหม้อ แต่เพื่อนสำคัญกว่าเสมอ ยิ่งเพื่อน 2 คนนี้คงต้องการการดูแลปกป้องจากเขาเป็นแน่
Xiah หน้าตาน่ารัก Popular ทั้งในหมู่หญิงและชาย วันวาเลนไทน์ที่ผ่านมาได้ช็อคโกแลตตั้ง 47 อัน ทั้งที่เขาหม้อไม่เลือกขนาดนี้ยังได้ไม่กี่อันเอง
ส่วน Micky แม้จะหน้าตาไม่ได้น่ารักน่าชังเท่ากับ Xiah แต่ด้วยความเป็นลูกคุณหนูที่เพิ่งมาจากต่างประเทศทำให้ไม่ค่อยรู้อะไรมากนัก ตัวขาวๆ บางๆ บวกกับรอยยิ้มนั่นทำให้น่าห่วงไม่แพ้กัน แถมจิตใจยังดีจนไม่กล้าปล่อยไว้คนเดียว
“เป็นไงมั่งอ่ะ เจ็บตรงไหนรึเปล่า ใครมันกล้าทำเพื่อนเราวะ”
“โจวคยูฮยอน ตื่นเต้นมากไปรึเปล่า ถ้าเป็นจะมานั่งอยู่นี่รึไง ประสาท” จุนซูปรามเพื่อน
นั่นจึงทำให้ Lucky ของเพื่อนๆ คลายกังวลลงได้บ้าง แล้วหันไปส่งจูบให้หญิงสาวที่รออยู่อีกโต๊ะนึง แล้วทำพยักเพยิดเหมือนจะบอกว่าให้กลับไปก่อนเดี๋ยวจะโทรหาอะไรทำนองนั้น หญิงสาวจึงได้จากไป
“เราขอโทษนะ Xiah Lucky ที่ทำสมุดของพวกนาย 2 คนหายไปด้วย”
“เออ ช่างมันเหอะน่า นายไม่เจ็บก็ดีแล้ว ว่าแต่รู้ม๊ะ ไอ้หมาที่ไหนมันทำ” คยูฮยอนเดือดนิดๆ และสืบสาวราวเรื่อง
“เด็กช่างกลโรงเรียนใกล้ๆ นี่ล่ะ เค้าใส่ชุดฟอร์มของโรงเรียนอยู่”
“แล้วมันกระชากแล้ววิ่งหนีไปเลยเหรอ” จุนซูซักต่อ
“เปล่า เค้ามากัน 3 คน กระชากแล้วก็เทกระเป๋าเรากระจัดกระจายเลย เราตกใจ ทำอะไรไม่ถูก เลยวิ่งหนี”
“เอ่อ... Micky นายลืมไปรึเปล่าว่านายน่ะเป็นนักเทควันโด้” จุนซูทำหน้ายุ่งๆ ถามเพื่อน
“เฮ้ย วิ่งหนีน่ะถูกแล้ว ทำไมต้องไปแลกให้เจ็บตัวด้วยล่ะ Xiah นายนี่ก็ เกิดพวกนั้นมีมีดมีปืน มือเปล่าตีนเปล่าของนักเทควันโด้ก็จอดทั้งนั้นล่ะ”
คนถูกเพื่อนดุสีหน้าเหมือนเพิ่งคิดว่าได้ว่าสิ่งที่คยูฮยอนพูดน่ะจริง
“เออ นั่นสิ เราเป็นนักเทควันโด้นี่นา เราลืมไปเลยจริงๆ นะ ทำไมเราไม่สู้คนพวกนั้นเนี่ย” ยูชอนกำกำปั้นแล้วทุบลงบนหน้าตักของตัวเองเหมือนลงโทษตัวเองที่ปล่อยให้ความกลัวครอบคลุมหัวใจในตอนที่มีสถานการณ์คับขัน
เขาถึงได้ว่า เวลาตื่นเต้นก็จะลืมทุกอย่าง สงสัยจะจริง
-...Boy Meets Boy...-
“เอาไปคืนรึยังวะ” ยุนโฮดูจะเดือดร้อนใจเล็กน้อยกับเรื่องนี้ตั้งแต่เมื่อวาน วันนี้ช่วงพักกลางวันจึงได้ลากคอเพื่อนตัวแสบทั้งหลายมาสอบถาม
“ยัง” ชางมินตอบสั้นๆ ระหว่างตะบันตะบี้กินอาหารตรงหน้า
“ป่านนี้ยังไม่คืนอีก ทำไมไม่รีบวะ ป่านนี้เค้าจะเอาอะไรเรียน ไม่ได้เรื่องจริงๆ ว่ะมึงไอ้มิน”
“โอ๊ย รีบนักก็ทำเอง จะมาคาดคั้นเอาอะไรกับกู ทำอย่างกับกูว่างนักนี่ แล้วอีกอย่างนะไอ้ยุน นี่เพิ่งข้ามคืน กูจะเอาไปให้เค้าตอนไหน สาดดด” แม้จะเว้นช่วงมาตอบคำถามได้บ้าง แต่การกินก็แทบจะไม่ได้หยุดพักเอาเสียเลย ช่างเป็นมนุษย์ประหลาดที่สามารถฟาดได้เรียบจริงๆ ชิมชางมิน
“กูก็ว่ามึงแปลกนะไอ้ยุน เดือดร้อนอะไรนักหนาวะ รึว่าอุตริเป็นคนดีเพราะเห็นว่าเค้าน่ารัก” แจจุงเงยหน้าจากหนังสือ How to Fit & Firm ที่จดจ้องหาเคล็ดลับมาทำให้ตัวล่ำเพื่อถามยุนโฮ
“บ..บ้า คิดอะไรอกุศลวะพวกมึง กูก็แค่..แค่กลัวเค้าไม่มีสมุดหนังสือเรียน นี่ตั้ง 3 คน ไม่ใช่แค่คนเดียว คงกำลังเดือดร้อน” คำแก้ตัวละล่ำละลักจากคนพูดไม่เก่งนี่ ....มันจับไต๋ได้ง่ายจริงแฮะ
“ถุย ไอ้พ่อพระ ไอ้คนดี ไอ้มีศีลธรรมประจำใจ ทีกับอีพวกชะนีหน้าเงือกที่มากระแซะมึง กูก็ไม่เห็นมึงจะห่วงใยอะไรบ้าง”
“ก็นั่น.. ผู้หญิงนี่หว่า” ยุนโฮตอบไม่เต็มเสียง
“อ้อ.. ต้องน่ารัก...ในแบบฉบับหนุ่มน้อย เออ กูลืมไป โทษทีๆๆ กูผิดเองล่ะ ว่าแต่เย็นนี้ถ้าว่างมึงก็เอาไปให้เค้าสิ” แจจุงแนะ
“พวกมึงต้องไปกับกู เลิกแล้วรีบไปเลย ไปดักกันหน้าโรงเรียน”
“เชี่ย” // “ส้นตีนครับ”
ความพร้อมเพรียงนี้เกิดขึ้นโดยมิได้นัดหมาย ทั้งชางมินและแจจุงตอบพร้อมกันทันที
“ไม่รู้ล่ะ ถ้าพวกมึงไม่ไปกับกู กูจะประกาศว่าพวกมึงน่ะเป็น...”
“พอๆๆ” // “หุบปากหมาๆ ของมึงซะที”
“คนห่วงภาพพจน์อย่างพวกมึงก็กลัวข้อเดียวนี่ล่ะ เป็นว่าตกลงรึเปล่าฮะ หรือว่าต้องให้กูเริ่มแหกปากตั้งแต่ตอนนี้”
“เอาไงไอ้แจ” ชางมินเขวี้ยงตะเกียบแบบฉีกที่ใช้กินจนเสร็จแล้วเป็นการกระตุ้นคำตอบจากแจจุง
“ก็ได้ ลองไปเช็คเรตติ้งซักหน่อย อยากรู้ว่ากูแมนขึ้นรึยัง เผื่อว่าเคะน้อยๆ น่ารักในโรงเรียนผู้ดีนั่นจะหลงกูบ้าง เอิ๊ก แค่คิดก็สวรรค์แล้ว”
“ถุย !! แต่ละคน คิดแต่จะหาเด็ก”
“ไม่นะเว้ย อย่ามาเหมากูกับไอ้แจรวมกัน กูไม่เหมือนกัน”
“ยังไงวะไอ้มิน”
“กูไม่เลือก” คำตอบนี้ดูจะฉุดภาพลักษณ์ให้ต่ำลงเสียมากกว่าจะเชิดชูขึ้น แต่ชางมินก็ไม่ยี่หระ กระหยิ่มยิ้มย่องต่อไป วางแผนในใจว่าจะแต่งตัว ใช้น้ำหอม หรือเซ็ทผมทรงไหนไปล่อใจเหยื่อดี
-...Boy Meets Boy...-
“กูถามพวกมึงจริงๆ ถ้าพวกมึงมีแฟน มึงจะยังเป็นเพื่อนที่ดีกับกูอยู่รึเปล่าวะ”
แจจุงเอ่ยถามเพื่อนขณะยืนรอเด็กโรงเรียนแห่งหนึ่งเลิก
จริงๆ ต้องบอกว่าถูกบังคับมัดมือชกให้มาเป็นเพื่อนเสียมากกว่าถึงจะถูกต้อง
“ถามทำเหี้ยไร ปกติกูไม่ดีกับมึงรึไง ยังไงเพื่อนสำคัญเสมอเว้ย” ชางมินพูดกร่างออกมาคนแรก
“พูดได้ทำได้ว่างั้นไอ้มิน”
“อ๊ะแน่นอน อันนี้ก็ขอคอนเฟิร์ม” ชางมินยักคิ้วให้
“จริงดิ งั้นกูถามมึงละกัน” แจจุงเริ่มบทพิสูจน์ความรักระหว่างเพื่อน
“ถ้าแฟนมึงหิว มึงพาไปกินข้าวที่ไหน”
“ก็ต้องเป็นอะไรที่ดูดีสิมึง แฟนทั้งคนนะเว่ย สปาเก็ตตี้ ซูชิ เฟรนฟรายด์ ไม่รู้ดิ กูคิดไม่ออก แล้วแต่เค้าอยากจะกินมั้ง” ชางมินตอบทันที
“แล้วถ้ากูหิวล่ะ”
“มึงก็หาแดกสิ จะมาบอกกูทำเหี้ยอะไร ข้าวราดแกง ก๋วยเตี๋ยว อยากแดกอะไรก็แดกได้เลย กูไปนั่งเป็นเพื่อนก็ได้ ในฐานะเพื่อนดี”
“ส้นตีนเอ๊ย” ยุนโฮได้ยินคำตอบของเพื่อนก็ส่ายหน้าทันที “อ่ะ งั้นกูถามมั่ง เอาเรื่องง่ายๆ เลยนะไอ้มิน ถ้ามึงกับแฟนข้ามถนนพร้อมกัน มึงทำไง”
“ก็ต้องจับมือเค้าไว้ ให้ความอบอุ่น แล้วก็ประคองเค้าจนถึงฝั่งอย่างปลอดภัยอย่างชายชาตรีสิวะ”
“ถ้าข้ามกับกูล่ะ” ยุนโฮซักต่อ
“มีตีนก็เดินสิ จะให้กูแบกมึงขี่หลังรึไง เหี้ย ไม่ได้เป็นง่อย กูรู้แต่ว่าถ้าพวกมึงข้ามถนนโดยไม่รอกู พวกมึงโดนตีนกูแน่” คำตอบในลักษณะเดิมชักเด่นชัดขึ้นทุกที จนแจจุงและยุนโฮระอาใจ เข้าใจแล้วว่าเพื่อนกับแฟนมันต่างกันจริงๆ
“พวกมึงน่ะเอาแต่จับผิดกู งั้นกูถามมึงมั่ง เริ่มจากไอ้แจเลยดีกว่า ต้นคิดถามนักมึง เอ้า ถ้าอยู่บนรถเมล์กับแฟน แล้วมีที่นั่งที่เดียวมึงทำไง”
“แม๊.. สุภาพบุรุษหน้าหวานอย่างกูก็ต้องเสียสละให้แฟนนั่งอยู่แล้ว”
“มึงอ่ะ” ชางมินหันหน้าไปขอความเห็นยุนโฮบ้าง
“ก็คง.. นั่งเลยครับ เดี๋ยวผมยืนเอง” ตอบเสร็จทั้งยุนโฮและแจจุงก็ดูภาคภูมิใจในความเป็นสุภาพบุรุษของตนเองกันทั้งคู่
“แล้วถ้าอีกคนที่ขึ้นรถเมล์กับมึง..เป็นกูล่ะ”
“เอ้า เหี้ย เป็นเพื่อนก็ต้องเสียสละสิ กูหน้าตาหวานแบบนี้มึงจะไม่เสียสละให้กูนั่งรึไง” แจจุงงัดข้อดีของการเป็นคนหน้าสวยมาใช้ทันที
“อ๊ะๆ ไม่ต้องเอ่ยปากกูก็รู้ว่ามึงจะถามกู แล้วจับผิดว่ากูจะเป็นคนแบบไอ้แจรึเปล่าล่ะสิไอ้มิน ไม่ต้องเลยมึง กูเป็นคนดีพอเว้ย กูก็ต้องไล่มึงให้นั่งชิดใน กูกับมึงเพื่อนกันนะเว้ย กูจะนั่งด้วย ไม่ปล่อยให้มึงเหงานั่งรู้สึกผิดเพราะทิ้งกูหรอกน่า”
“สาดดดด เลวทั้งคู่ล่ะพวกมึง ไม่ได้ดีกว่ากูซักคน สันดานเอ๊ย”
“ฮ่าๆ มึงจะหวังอะไรกับเพื่อนวะ” แจจุงหัวเราะเพราะรู้ว่าทั้งหมดที่ตอบไป...คิดจริง
ก็บอกแล้ว เพื่อนกับแฟนก็ต่างกันตรงนี้นี่ล่ะ เราจะเห็นแก่ตัวแค่ไหน หรือพูดจาหมาไม่แดกกับเพื่อนเท่าไหร่ เพื่อนก็ไม่มีวันทิ้งเรา ไม่ถือสาเรา
“แล้วถ้ากูยอมให้พวกมึงสองคนจิ้มคืนนั้น พวกมึงยังจะทำแบบนั้นกับกูอยู่มั๊ยล่ะ” ยุนโฮลองถามเล่นๆ คิดถึงวันที่เขาเกือบโดนไอ้สองตัวนี้ปู้ยี่ปู้ยำขณะเมาก็อดจะถามไม่ได้
“เฮ้ย กูดูแลเมียกูดีทุกคน ...กูหมายถึงเฉพาะวันนั้นน่ะนะ เลิกกันก็จบกัน ถ้ามาวันนี้มึงมาเป็นเพื่อน ไม่ใช่เมีย กูก็จะทำเหี้ยๆ กับมึงเหมือนเดิมนั่นล่ะ” ชางมินตอบได้โดยไม่ต้องคิด Max พลังม้า อาชายอดรักคืนเดียวเสียวเสมอเป็นที่รู้กัน
“สำหรับกู ถ้ามึงเป็นเมียกู ก็จะดูแลมึงให้ดีเว่ย แต่ตอนนี้คงไม่ได้แล้วล่ะไอ้ยุน มึงมันเป็นเพื่อนรักเพื่อนตายกูไปแล้ว ต่อให้มึงแก้ผ้าแหกแก้มก้นให้กูเสียบ กูก็เอาไม่ลงแล้วล่ะ”
“สัด กูถามเล่นๆ คิดจริงจังกันหมดนะพวกมึง เหี้ยเอ๊ย โน่นๆ เด็กน่ารักๆ กำลังกรูออกมาโน่น ไปคิดอกุศลกับพวกมันแทนกูเลย ไอ้ห่า” ยุนโฮใช้ปากยื่นชี้แทนนิ้วบ่งบอกทิศทางไปยังประตูโรงเรียน ขณะนี้เป็นช่วงที่โรงเรียนเลิกแล้ว จึงมีนักเรียนหลั่งไหลออกมาปานก๊อกน้ำที่มีน้ำประปาพรั่งพรูออกมาในคราเดียว
“คนไหนวะเด็กมึง” ชางมินหรี่ตาเพ่งมอง
“เด็กห่าอะไรล่ะ แค่เอาของมาคืน อย่ามั่ว”
“เออ เรื่องของมึง แต่..อ่ะโห เด็กโรงเรียนนี้แจ่มๆ ทั้งนั้นเลยว่ะไอ้ยุน”
“จริงมึง สุดยอด” แจจุงร่วมคล้อยตามเมื่อเห็นทั้งเด็กผู้ชายก็ดูเรียบร้อยน่ารัก เด็กผู้หญิงก็ดูน่ารักสมวัยกันทั้งสิ้น ผิดกับที่โรงเรียนของตนเองที่เป็นโรงเรียนอาชีวะ เด็กช่างเอย เด็กอะไรเอย ภาพลักษณ์มันผิดกับโรงเรียนสามัญแบบนี้จริงๆ
“ให้เอาของมาคืน ไม่ได้ให้มาเหล่เด็ก เวรเอ๊ย แต่ละคน นั่น เก๊กหล่อกันใหญ่เลยนะมึง” ยุนโฮมองเพื่อนที่ตอนนี้เก็บปากเก็บคำ ปั้นหน้าหล่อดูผิดกับสิ่งที่เขารู้จักสิ้นเชิง แค่เห็นก็ระอาใจ
-...Boy Meets Boy...-
สังเกตการณ์มาก็นานแล้ว ยังไม่พบกับเด็กชายคนนั้นเสียที แต่ยังดีที่พอจะมีอะไรทำแก้เซ็งได้บ้าง
3 หนุ่มเช็คเรตติ้งตนเองอย่างไม่แพ้กัน
ชางมินยืนโพสต์ท่าอย่างกับนายแบบ เหมาะกับบุคลิก ชวนให้ผู้คนต้องมองเหลียวหลังกลับ
แจจุงทำหน้าเท่ห์ๆ บวกกับความหวานนิดๆ ของใบหน้านั้นก็ทำให้หลายคนเคลิ้มไปไม่น้อย
ยุนโฮ ถึงจะปากต่อว่าเพื่อนที่ทำแบบนี้ แต่ตัวเองก็กลับทำนิ่ง เงยหน้านิดๆ หันมุมที่ตนเองเคยคิดว่าตนเองหล่อที่สุดยามส่องกระจกให้ประชาชนดู ว่าแต่เขาอิเหนาเป็นเอง
“ข..ขอโทษนะคะ พี่ๆ ชื่ออะไรคะ เท๊ห์...เท่ห์” สาวน้อยใจกล้ากระโดดขึ้นบนเวทีคนแรก รวบรวมความกล้าปลีกตัวเดินมาถามชื่อเสียงเรียงนามหนุ่มทั้ง 3 โดยมีเพื่อนๆ จับกลุ่มลุ้นรออยู่ด้านหลัง
“พี่เหรอครับ คนไหนดีล่ะครับ พี่ให้สิทธิ์น้องถามได้คนเดียว” ชางมินยั่วเย้าเปิดเกมส์พิสูจน์เสน่ห์อย่างที่เคยทำทุกๆ คืน
“พ...หนู เอ่อ เพื่อนหนูอยากรู้จักพวกพี่ทั้ง 3 คนเลยอ่ะค่ะ” เธอยังระลึกอยู่ว่าเธอเป็นปากเป็นเสียงแทนเพื่อนๆ กลุ่มใหญ่ด้านหลัง ทั้งที่ตอนนี้เธอหลงเสน่ห์ชางมินเข้าไปเต็มเปาแล้วก็ตามที
“อ๊ะๆ ...คงต้องเลือกแล้วล่ะครับ ว่าคนไหนถูกใจคุณที่สุด อืม...แต่คงตัดสินใจไม่ยากนะครับ ก็แค่..จ้องมองนัยต์ตาผม ...ลึกๆ” ชางมินยังป้อไม่เลิก ยื่นใบหน้าเกลี้ยงเกลาหล่อเหลานั้นเข้าไปใกล้ๆ ให้หญิงสาวคนนั้นใจเต้นไม่เป็นส่ำเล่นๆ
“อ๊ะ...” ความขวยเขินเข้าจับอารมณ์จนตอนนี้เธอยอมทิ้งเพื่อนทั้งหมดไว้ด้านหลังแล้ว “พี่ก็ได้ค่ะ..หนูชอบพี่มากเลยค่ะ พี่ชื่ออะไรคะ หนูขอเบอร์ได้มั๊ยคะ”
“ชอบพี่จริงรึเปล่าครับ” ยังรุกไม่เลิก ข่มขวัญเพื่อนๆ อีกสองคนที่ยังยืนเก๊ก หวังว่าเรตติ้งตัวเองจะไม่แพ้ชางมิน แต่ยกแรกนี้คงต้องยอมให้ชางมินน็อคเอ้าท์ไปก่อน
“จริงค่ะ จริงที่สุดเลย พี่หล่อมาก เท่ห์มากค่ะ พี่เป็นนายแบบกันทั้ง 3 คนเลยรึเปล่าคะ อา..หนูตื่นเต้นจนไม่รู้จะพูดอะไรแล้วล่ะค่ะ”
“อืม.. จุ๊ๆๆ อย่าบอกใครล่ะครับ เดี๋ยวพวกพี่จะไม่มีเวลาส่วนตัว เอาเป็นว่า...พี่เห็นว่าน้องน่ารัก พี่จะบอกชื่อพวกพี่ให้รู้ดีละกันนะครับ พี่ชื่อ Max ส่วนนี่เพื่อนพี่ Hero แล้วก็ U-Know”
“Oh my god , ชื่อสมตัว เท่ห์มากๆ เลยค่ะ หนูขอเบอร์พี่ได้มั๊ยคะ”
“เบอร์พี่แพงน๊า... คนขอซื้อตัวละหมื่นพี่ยังไม่ให้เลย”
“โถ่..พี่คะ นะนะนะ หนูอยากได้จริงๆ ค่ะ”
“งั้น... ช่วยอะไรพี่หน่อยสิครับ” คนเจรจาใช้ความลื่นจนหาทางไม่ต้องยืนรอจนขาลากได้แล้ว
“อะไรคะ หนูยินดีทำทั้งนั้นค่ะ” ความกระตือรือล้นปานแฟนคลับยินดีถวายชีวิตให้ดาราที่คลั่งไคล้นี้ยิ่งทำให้ชางมินกระหยิ่มยิ้มย่อง
“คือพี่กับเพื่อนมาหาน้องชายน่ะ เราเป็นลูกคนละพ่อ พวกพี่เพิ่งมาจากต่างประเทศเลยอยากเห็นหน้าน้องชายที่ต้องพลัดพราก พอจะช่วยพี่ตามหาเค้าหน่อยได้มั๊ยครับ”
“เค้าเรียนโรงเรียนนี้เหรอคะ”
“ใช่ครับ พี่คิดถึงน้องมากเลย แต่เค้าคงไม่รู้ว่าพี่เป็นพี่ชายเค้า เค้าชื่อ... เอ่อ แป๊บนะครับ” ชางมินยักไหล่เท่ห์ๆ นั้นเพื่อเล่นท่า ปล่อยให้อีกฝ่ายรอ ก่อนจะรุดเข้าไปกระซิบถามเพื่อนที่ข้างหูเบาๆ
“เฮ้ย..แม่งชื่อไรกันมั่งนะวะ ไอ้ 3 คนนั่นน่ะ” ชางมินหันมายิ้มหว่านเสน่ห์อีกครั้งให้อีกฝ่าย ประวิงเวลารอ
“เอ่อ... น้องชายพี่ 3 คนชื่อ ปาร์ค ยูชอน คิม แจจุง แล้วก็..โจว คยูฮยอนครับ น้องพอจะรู้จักมั๊ย” ยุนโฮออกโรงบ้าง เพราะคิดว่า หากปล่อยให้ชางมินไปพูด คงจะได้ผิดฝาผิดตัวเป็นแน่แท้ ขอบอกด้วยปากตนเองจะชัดเจนกว่า
“ไม่ค่ะ แต่.. แต่หนูจะตามหาเค้าให้เจอ ต่อให้ต้องควานหาทั้งโรงเรียนหนูก็จะทำเพื่อพี่ชายทั้ง 3 ค่ะ”
“อา ขอบคุณครับ” ยุนโฮไม่ใช่คนพูดเก่งอะไรมากมาย จึงพูดได้เพียงเท่านี้
“เยี่ยมเลย น้องน่ารักที่สุดเลยครับ งั้น..อีก 2 วันพี่มาใหม่ น้องจะได้มีเวลาหาดีมั๊ยครับ พี่จะมารอตรงนี้ที่เดิม ถ้าพวกพี่ได้เจอน้องชาย อยากได้เบอร์คนไหน ..พี่จะให้” ชางมินกระตุกแขนแจจุงให้เลิกเก๊กแล้วมีปฏิกิริยาตอบสนองกับชาวบ้านเค้าบ้าง
...ไม่ใช่มัวแต่เก๊กแมน เพราะกลัวชาวบ้านจะคิดว่าคนหน้าหวานแบบนี้จะเป็นเคะไม่ใช่เมะ...
“น..นั่นสิครับ พี่ฝากด้วยนะครับ” แจจุงก้มหัวให้นิดๆ
“ได้ค่ะ ..ด..ได้แน่ๆ ค่ะ หนูกับเพื่อนจะทำให้พวกพี่ชายได้สมปรารถนาแน่นอนค่ะ” หญิงสาวหันหลังกลับไปทำหน้าตาเหมือนคนกรี๊ดสลบแต่ไร้เสียงให้เพื่อนๆ ดู และหญิงสาวกลุ่มใหญ่ที่ยืนรอก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่กระดี๊กระด๊ากลับมา
“งั้นพวกพี่ไปก่อนนะครับ อย่าลืมนะ ปรึกษากับเพื่อนๆ ก่อนก็ได้นะครับ ว่าอยากได้เบอร์พี่...พี่...หรือว่าพี่” ชางมินแลบลิ้นนิดๆ ยั่วเย้า มันดูน่ารักและหล่อเท่ห์จนสาวน้อยอยากจะเป็นลมลงตรงนั้นทันที
ชางมินใช้สองนิ้วแตะที่คิ้วและกระดิกนิ้วให้กลายเป็นปืนยิงไปที่หญิงสาวกลุ่มใหญ่ด้านหลัง ก่อนจะเรียกเพื่อนๆ ให้เดินตามตนเองกลับไป ปล่อยให้หญิงสาวที่อัดอั้นทั้งหลายได้กรี๊ดกันอย่างเต็มที่ไว้ด้านหลัง
-...Boy Meets Boy...-
“ไอ้มิน มึงนี่แน่จริงว่ะ กะลิ้มกะเหลี่ยจนได้เรื่อง” แจจุงเอ่ยปากชมเมื่อเดินออกมาไกลโรงเรียนนั้นแล้ว
“เสน่ห์ว้อย เค้าเรียกใช้เสน่ห์ให้เป็นประโยชน์ ใครเค้าว่ามีแต่มารยาหญิงชนะทั้งโลก กูจะบัญญัติใหม่ว่าเสน่ห์ชายทำร้ายหญิงได้ทั้งโลก อ้อ..ต้องแถมเคะน้อยที่พร้อมจะทอดกายให้กูอยู่ทุกคืนด้วย”
“ถุย” ยุนโฮถ่มน้ำลายรดเท้าชางมิน ไวจนเกือบจะถกตีนหนีไม่ทัน
“ไอ้เหี้ย เล่นโสโครก คนไม่หล่ออย่างมึงก็นิ่งไปเลย กูจัดการได้”
“หล่อตายห่าเลยมึงน่ะ กูหล่อกว่า” ยุนโฮเถียงกลับทันที เรื่องแบบนี้ใครจะยอมใคร
“ยังไงพวกมึงสองคนก็แพ้กูนั่นล่ะวะ พวกมึงน่ะได้แค่หล่อ แต่กูนี่สิ มุมนี้หล่อ มุมนี้สวย มุมนี้น่ารัก กูเพอร์เฟค” แจจุงพยักหน้ายอมรับความคิดตนเอง
“เออ ดี แล้วหาเมียได้ซักคนรึยังล่ะมึงน่ะ สู้กูให้ได้เรื่องนี้ก่อนเหอะแล้วค่อยโม้ ไอ้นักมวยปล้ำหญิง”
“เตี่ยมึงสิไอ้ห่ามิน ประเดี๋ยวกูจับทุ่ม”
“จะว่าไปกลุ่มเรานี่ก็มีแต่ไอ้แจนี่ล่ะนะ ที่ไม่เคยได้แอ้มกับเค้า” ยุนโฮพร้อมจะกระทืบซ้ำ...สำหรับเพื่อน
“แล้วไง ได้แอ้มแต่โดนเค้าทิ้งจนเมาเป็นหมาอยู่หลายวันอย่างมึงน่ะนะ มึงจะข่มอะไรกูก็ให้พ้นตัวหน่อยนะ สันดาน เคยได้แค่น้องดองเฮคนเดียว แต่ก็โดนเค้าสลัดรักไปได้กับเด็กนักเรียนนอก ถุย”
“อ้าว ไอ้คุณเพื่อนแจครับ เราไม่ควรไปตอกย้ำแผลใจท่านชายยุนโฮเค้านะครับ เพื่อนมินคนนี้เห็นว่า เราสมควรจะเลียแผลใจให้เพื่อนมากกว่านะครับ” ชางมินพูดจาดูมีหลักมีการขึ้นมาทีเดียว
“เออ โทษทีเว้ย มันเผลอปากไป” รู้ดีว่ายุนโฮนั้นเคยรักดองเฮมากแค่ไหน แจจุงดันเผลอไปสะกิดแผลแบบนี้ไม่รู้ว่ายุนโฮจะรู้สึกยังไง
“ช่างเหอะ ผ่านไปแล้ว ตอนนี้กูมีพวกมึงเป็นเพื่อนก็ไม่คิดอะไรมากแล้วล่ะ หาใหม่ก็ได้วะ กะอีแค่แฟน”
“มึงหล่อนะเว้ยไอ้ยุน มั่นใจในตัวเองหน่อย ดูอย่างไอ้มินดิ หน้าเหี้ยปานนี้ยังโมดิฟายจนกลายเป็นหนุ่มมีเสน่ห์ได้ แล้วคนหล่อโดยเนื้อแท้อย่างเราสองคนก็ต้องไม่แพ้ไอ้มินมันหรอก”
ตอนแรกกะจะปลอบเพื่อนเท่านั้น แต่ลงท้ายก็ต้องกลับมาปลอบใจตัวเองควบไปด้วย แจจุงปลอบใจทั้งเพื่อนและตนเองในคราวเดียวกัน
“อ้าว.. ไอ้คุณเพื่อนครับ ทำไมมาว่าเกล้ากระผมแบบนี้ล่ะครับ ผมก็หล่อโดยเนื้อแท้นะครับ มีกล้ามแบบไม่ต้องฟิต ตัวสูงแบบไม่ต้องพึ่งแผ่นเสริมรองเท้า แถมขายาวหุ่นสมาร์ท อย่าได้ดูถูกกันเชียว แถมไอ้เรื่องพรรค์อย่างว่ายังเด็ดสะระตี่ ไม่งั้นผมคงอยู่ในวงการเก็บแต้มไม่ได้นะครับ ...ไอ้เหี้ย”
การถกเถียงประสาเพื่อนยังดำเนินต่อไป ชางมิน แจจุง ยุนโฮ หนุ่มหล่อที่มีปมด้อยกันคนละแบบ
ปากกัด ตีนถีบ อาจใช้กับการทำมาหากิน แต่สำหรับเพื่อนกลุ่มนี้ คือกริยาการหยอกเอินของเขาทั้ง 3
ปาก(จิก)กัด
ตีนถีบ..เปรี้ยง !! …เมื่อไม่พอใจเพื่อน
มันเป็นอย่างนั้นจริงๆ
-...Boy Meets Boy...-
ความคิดเห็น