คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : Part XIV 100%
3P – Three LovE
Title : 3P – Three LovE
Author : -BallOonzA-
Staring : Lee Dong Hae x ????
Part XIV
ตึ่กๆๆๆ ...
ทางเดินยาวของโรงพยาบาลที่ทอดมายังห้องฉุกเฉิน มีฝีเท้าของชายหนุ่มหน้าตาตื่น เขาวิ่งแบบไม่คิดชีวิตสวนกับหมอฮันกยองและหมอซีวอน
ถ้าไม่รู้..ก็คงคิดว่าญาติเสียแล้วรีบไปชี้ตัวศพแน่ๆ หรือไม่...ก็เมียกำลังจะคลอดลูกแล้วแบกเมียมาทำคลอดถึงได้รีบขนาดนี้
“ทง..แฮ่ก ...ทงเฮ ทงเฮเป็นยังไงบ้าง ทงเฮอยู่ไหน แล้วทงเฮ...”
“เฮ้ย !! เบาๆ สิ นี่โรงพยาบาลนะไม่ใช่ตลาดสด จะได้ตะโกนโหวกเหวกโวยวาย” ดงแฮแค่นเสียงลอดผ่านไรฟันหน้าตาดุให้กับเด็กชายที่อาศัยในบ้านของตน
“ทงเฮ ทงเฮอยู่ไหน”
“อยู่ในห้องฉุกเฉิน ตัวเองปล่อยทงเฮให้เป็นแบบนี้ได้ยังไงคยู เค้าโกรธตัวเองมากเลยนะ” ดองเฮเองก็รีบแจ้งอารมณ์ของตนทันทีเหมือนกัน ต่อว่าทั้งๆ ที่คยูฮยอนเหงื่อโทรมกาย ดูแล้วก็รู้ว่าเขารีบวิ่งจนสุดความสามารถ ปัจจุบันยังไม่สามารถหายใจเป็นปกติได้ ยังคงหอบเหนื่อยจนต้องย่อตัวใช้สองมือเท้ากับหัวเข่าเพื่อทรงตัวตอนยืนนิ่ง
“แค่นี้นายก็ดูแลพี่ชายชั้นไม่ได้ อย่าหวังเลยว่าชั้นจะฝากชีวิตพี่ทงเฮไว้กับนาย” ดงแฮประกาศแล้ว...
“แฮ่กๆๆ ...ชั้นไม่มีเวลาอธิบายหรอกนะ ทงเฮเป็นยังไงบ้าง รีบบอกมาเร็ว !!!” คยูฮยอนทำหน้าจริงจังไปให้สองพี่สองแฝดกลางแฝดเล็ก ไม่ได้หวาดกลัวคำขู่หรือเกรงใจอะไร ...คยูฮยอนคิดว่าคยูฮยอนไม่ได้ผิด ถ้าจะผิดก็คงผิดที่ปล่อยให้ทงเฮคลาดสายตาแล้วไข้ขึ้นสูงแบบนี้ก็เท่านั้น
“ตัวเองผิดก็อย่ามาเสียงดังใส่เค้านะคยู คอยดูนะพี่ทงเฮฟื้นเค้าจะกีดกันตัวเองทุกทางเลย อ้อ... นี่เค้าหาพี่เขยคนใหม่ได้แล้วด้วย ตัวเองเตรียมตกกระป๋องไปเถอะ” ดองเฮกระเด้งตัวมาเกาะแขนยูชอนเพื่อแสดงตนให้คยูเห็นชัดเจน
“ชั้นถามว่าทงเฮเป็นยังไงบ้าง อย่ามาไร้สาระตอนชั้นอารมณ์ไม่ดี ตอบคำถามชั้นมาเดี๋ยวนี้ !!!” ดูความห่วงใยอย่างล้นเหลือจะกลายเป็นความโมโหที่ไม่มีใครให้ความกระจ่างในเรื่องอาการของทงเฮ
“เอ่อ... คุณทงเฮยังอยู่ในนั้นครับ พวกเราเองก็ยังไม่ทราบ” คนตอบคำถามไม่ใช่แฝดกลางหรือแฝดเล็ก แต่เป็นยูชอนที่พอเข้าใจอารมณ์ความเป็นห่วงของคยูฮยอน ถึงจะเป็นคู่แข่ง... แต่เขาก็ควรจะแข่งแบบแฟร์ๆ เพราะถ้าจะนึกทบทวน...ยูชอนก็พอคลับคล้ายคลับคลาว่า ชายคนนี้คงเป็นคนที่มาแสดงตัวว่าเป็นเจ้าของทงเฮที่สนามบินแน่ๆ จำหน้าได้ไม่แม่น แต่ท่าทางที่แสดงออกมานั้น มันชัดเจน
“เออ ก็แค่นั้น” คยูฮยอนไม่ได้สนใจคำพูดของดองเฮเลยที่บอกว่า...ยูชอนจะมาเป็นพี่เขย กลับเดินไปยืนเฝ้าที่หน้าประตูห้องฉุกเฉิน แล้วเดินไปเดินมาเหมือนหนูติดจั่น
“ยูชอน... ตัวเองอย่าปล่อยให้คยูทำคะแนนคนเดียวสิ ตอนเปิดห้องมาตัวเองต้องเป็นคนแรกที่พี่ทงเฮเห็นนะ เวลาลืมตามาเจอคนแรก...จะได้ประทับใจ” น้องเล็กงัดกลยุทธ์พิชิตใจของพระเอกนางเอกการ์ตูนดังของวอลส์ ดิสนีย์มาใช้
“หา...!!” คนที่เคยอยู่ในโลกความเป็นจริงอย่างยูชอนงงนิดๆ กับความคิดของดองเฮ จะว่าไป... เด็กคนนี้ก็น่ารักไม่แพ้กับคนที่อยู่ในห้องรักษานั่น... เพียงแค่... ดูสดใสมากกว่าอ่อนโยนอย่างทงเฮก็เท่านั้น
...ก็แหงล่ะ เป็นแฝดกันนี่ หน้าตาก็ต้องเหมือนกันนั่นแหล่ะ
“นี่...ยูชอน ตัวเองได้ยินที่เค้าพูดรึเปล่า” ดองเฮเห็นยูชอนเอาแต่จ้องหน้าตนเองจึงได้เขย่าแขนเบาๆ
“คะ..ครับ ได้ยินครับ”
“นี่ไอ้ฝรั่งขี้นก ชั้นบอกไว้ก่อนนะ อย่ามาเล่นจับปลาหลายมือ สิ่งที่พวกชั้นเกลียดที่สุดก็คือ นายมองเห็นพวกเราพี่น้อง...เป็นคนคนเดียวกัน” ดงแฮบอกความคิดของคนทั้งหมดให้รู้ไว้ก่อน ไม่ได้บอกแค่ยูชอนเท่านั้น แต่ยังปรายสายตาไปถึงคิบอมที่นั่งหน้านิ่งไม่ไหวติงอยู่ด้วย
“ชั้นรู้แล้วน่า อย่างน้อยชั้นก็ไม่เคยเห็นนายเหมือนกับพี่หรือน้องนายหรอก they’er better than you”
“พูดภาษาปะกิตอีกแล้ว โอย... พ่ออยากจะบ้า พูดเกาหลีให้มันจบประโยคซักวันจะตายห่ามั๊ยไอ้ฝรั่งขี้นก”
“ดีแล้วที่นายไม่เข้าใจ” ยูชอนลุกขึ้นจากเก้าอี้ แล้วเดินไปประจันหน้ากับคยูฮยอนที่หน้าห้องฉุกเฉินแทน
...ถ้าจะแข่ง... ก็ต้องเริ่มจากวินาทีนี้เป็นต้นไป ยูชอนผูกพันธ์กับการแข่งขันเสมอ รักนี้ก็เช่นกัน หากเขาชนะ รางวัลจะเป็นสิ่งที่เขาตามหามาตลอดชีวิต ...คนที่ใช่
“เจ้าเอ๋อ ไอ้ฝรั่งขี้นกมันหมายความว่ายังไง”
“ง่ะ แล้วเค้าจะรู้มั๊ยล่ะพี่ดงแฮ เค้าไม่ได้เก่งเหมือนพี่ทงเฮนะ ตัวเองไม่ถามแฟนตัวเองล่ะ” ดองเฮโบ้ย
“ชั้น... ไม่ถามหรอก ช่างแม่ง ไม่รู้ก็ไม่ตายหรอก” รู้ว่าคิบอมกำลังโกรธตัวเองอยู่ จึงไม่อยากไปง้อ
ไม่ใช่ไม่อยากง้อ แต่กลัวว่า คนที่เคยมองตัวเองสำคัญที่สุดต้องเฉยชากลับมาก็เท่านั้น
คนคนเดียวที่ทำให้รู้สึกว่า... เขามีตัวตน
และหากจะเสียคิบอมไปจริง ก็อยากจะหลอกตัวเองให้เข้มแข็ง ไม่กลับไปเผชิญความทุกข์โศกแบบตัวต่อตัวประจัณหน้ากันแบบนี้ ขอให้หายไปจากชีวิตเงียบๆ ได้เลยยิ่งดี แต่ไม่ขอเดินเข้าไปคุยแล้วพบว่า...คิบอมแสดงท่าทีที่ไม่เป็นมิตรกลับมา
...อย่างน้อย ก็จะได้จดจำแต่สิ่งดีดีระหว่างกัน
“ถามสิ” คิบอมตอบกลับมา ถึงจะโกรธยังไงก็ยังห่วง ถ้าดงแฮทำแบบนี้ก็น่าจะมีเหตุผล แต่...จะรับได้หรือรับไม่ได้ก็อีกเรื่องนึง
“นายโกรธชั้นอยู่ใช่เหรอ” ดงแฮเสียงอ่อนลงเมื่อเห็นว่าคิบอมยอมสนทนาด้วย
“อืม...โกรธ”
“....” แฝดกลางได้ยินคำตอบก็ไม่กล้าพูดอะไรต่อ ทำหน้าเจี๋ยมเจี้ยมลงทันตา
“แต่จะบอก”
“จริงนะ” กำลังใจเล็กๆ ก่อตัวขึ้น ถึงโกรธยังไง คิบอมก็ยังคงอ่อนโยนกลับมา (แม้จะเป็นวิธีในแบบของคิบอมก็เถอะ)
“ไอ้ฝรั่งขี้นกนั่นมันหมายความว่าไง” ชักกระดี้กระด๊าขึ้นได้บ้าง
“คนอื่น...ดีกว่า”
“หมายความว่ายังไง.. ดีกว่า หมายถึงดีกว่าใคร” ดงแฮชักปรี๊ดแตก
“........” คิบอมไม่ออกเสียง แต่ใช้นิ้วชี้บอกทิศทางมายังร่างกายของดงแฮแทน เพื่อบอกว่า “ทุกคนดีกว่าคุณ”
“จะ..จริงเหรอ อืม... นั่นสิ แม้แต่นายก็คงคิดอย่างงั้นด้วยสินะ ห้วน”
ไม่มีคำตอบกลับมา เมื่อสักครู่ที่คิบอมยอมบอก เพราะอยากจะสื่อความหมายคำนั้นด้วยรึเปล่า ดงแฮไม่แน่ใจ แต่ตอนนี้เหตุการณ์มันบังคับให้คิดแบบนั้น ยิ่งคิบอมไม่ส่งเสียงหรือแสดงปฏิกิริยาใดใดกลับมา ...ก็ยิ่งคิดหนัก
..
..
“สวัสดีครับ ผมชื่อยูชอน”
“อืม... แล้วไง”
“ผมแค่แนะนำตัวตามมารยาท”
“ชั้นคยูฮยอน โอเครึยัง”
“ครับ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ” ยูชอนโค้งหัวนิดๆ เขามักแนะนำตัวกับคู่แข่งเสมอ
“ได้ยินข่าวว่านายจะมาจีบทงเฮงั้นเหรอ เลิกคิดเถอะ ทงเฮเป็นของชั้น” คยูฮยอนบอกไว้ก่อน
“...” ยูชอนยิ้มแล้วกำลังจะตอบ แต่...
ประตูห้องฉุกเฉินเปิดออกมา พยาบาลและแพทย์กรูกันออกมาในคราเดียว แทบจะชนกับสองหนุ่มที่ยืนอออยู่หน้าประตู คยูฮยอนปรี่เข้าไปถามอาการทันที
“คุณหมอครับ คนไข้เป็นยังไงบ้างครับ” สีหน้าประหวั่นพรั่นพรึงของคยูฮยอนเป็นที่ชินตาของเหล่าแพทย์ ญาติของคนไข้ก็มักมีสีหน้าแบบนี้เสมอ
“คนไข้หมดสติและเกิดอาการช็อคขณะที่ทำการรักษาเพราะอุณหภูมิร่างกายขึ้นสูงและร่างกายขาดน้ำ ตอนนี้หมอให้น้ำเกลือและยาแล้วนะครับ ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงมากนัก แต่หมอคงต้องให้คนไข้ดูอาการที่โรงพยาบาลอีกสักคืนสองคืน เพราะถ้าอุณหภูมิร่างกายสูงเกินไป คนไข้ก็อาจจะช็อคได้อีก”
“แล้วตอนนี้คนไข้อยู่ที่ไหนครับ” ยูชอนได้ฟังอาการก็ตกใจ ตัวร้อนขนาดนั้น ถ้าจะช็อคก็คงไม่แปลก ...น่าห่วงจริงๆ
“เดี๋ยวหมอจะทำการย้ายคนไข้ไปยังห้องพักนะครับ ไม่ทราบจะสะดวกให้คนไข้พักที่ห้องธรรมดาหรือห้องพิเศษครับ”
ขณะที่สองหนุ่มกำลังซัก สองพี่น้องพร้อมหนึ่งคนพูดห้วนก็กรูตามมา แล้วตอบคำถามแทนทุกคน
“ห้องพิเศษ” // “พิเศษ” สองแฝดพูดพร้อมกัน หมอทำหน้างงนิดๆ แต่ไม่ได้ตกใจอะไรมากมาย คนที่เชื่อทางวิทยาศาสตร์อย่างนายแพทย์ทั้งหลาย คงประมวลเหตุผลในสิ่งที่เกิดได้ไม่ยาก หน้าตาเหมือนกับคนไข้ยังกับพิมพ์เดียวกัน คงเป็นแฝดแน่
“ได้ครับ หมอจะจัดการให้” แล้วคุณหมอก็หันไปสั่งกับพยาบาลให้จัดการตามนั้น
“ญาติคนไข้เชิญทางนี้ค่ะ”
นางพยาบาลเรียนเชิญผู้เกี่ยวข้องในการชำระค่าบริการไปตกลง และแจ้งรายละเอียดต่างๆ
คนที่ปรี่ไปแทนที่จะเป็นสองคนหน้าเหมือน กลับแพ้ความเร็วของคยูฮยอนและยูชอนเสียอีก
“ผมครับ” // “ผมครับ”
ความเร็วไม่แพ้กันเลยทั้งยูชอนและคยูฮยอน งานนี้คงมีเฮ
“เดี๋ยวดิชั้นจะทำการย้ายคนไข้ไปยังห้องพักนะคะ ขออนุญาตให้ญาติไปรอที่ห้องเลยนะคะ ส่วนบิลค่ารักษาพยาบาลเบื้องต้น ดิชั้นต้องขออนุญาติให้เซ็นต์รับทราบก่อนน่ะค่ะ ไม่ทราบท่านไหนจะเป็นผู้ชำระคะ”
“ผมครับ” // “ผมครับ” คำเดิม สปีดเร็วเท่าเดิม พยาบาลแอบขำในท่าทีของคนทั้งสอง ...มาอีหรอบนี้... เดาออกเลยล่ะว่าคิดอะไรกับคนไข้หน้าตาน่ารักที่นอนอยู่ข้างใน
“ท่านเดียวก็พอค่ะ”
“คุณเงียบไปเลย นี่ทงเฮของผม ผมรับผิดชอบดูแลเองได้” คยูฮยอนเปิดศึก เรื่องอะไรจะให้คนอื่นมาวุ่นวายกับหัวใจตัวเอง
“เป็นว่ายกนี้ผมยอมคุณก่อนก็แล้วกัน ให้เกียรติในฐานะที่มาก่อน แต่ค่ารักษาพยาบาลตอนรักษาเสร็จสิ้น ผมขอรับผิดชอบก็แล้วกันนะครับ” ยูชอนไม่ได้กระโตกกระตากหรือแข่งขันจนน่าเกลียด อาจเพราะเขามีวุฒิภาวะมากกว่าด้วยอายุและประสบการณ์ชีวิต
“ไม่ต้องยุ่งน่า ผมจัดการเองได้”
ยูชอนไม่ฟัง หันไปสั่งความกับพยาบาลแทนว่าให้จัดการตามนั้น แล้วก็เดินออกมารวมกลุ่มกับพี่น้องฝาแฝดที่อยู่ไม่ห่างกันเลย
“ไอ้เด็กนี่มันจะโชว์เพา(เวอร์)ไปไหนเนี่ย ชั้นเป็นน้องพี่ทงเฮแท้ๆ มันยังข้ามหน้าข้ามตา” ดงแฮอยากจะเป็นผู้รับผิดชอบเอง แต่รู้ว่าต่อให้ดื้อดึงไปก็คงต้องทะเลาะกันแน่ๆ เลยคิดจะยอมให้คยูฮยอนจ่าย แล้วโอนเงินเข้าบัญชีคยูฮยอนแทน แบบนี้เจ้าตัวปฏิเสธไม่ออกแน่ ...ก็แน่ล่ะ ก็แอบโอนแบบไม่ให้รู้ จะปฏิเสธยังไงล่ะ
“ท่าทาง... เค้ารักคุณทงเฮมากนะ แบบนี้ชั้นจะสู้เค้าไหวเร้อ” ยูชอนถามเพื่อนคู่แค้น
“นายมันไก่อ่อนนี่หว่า ถ้าแค่นี้ท้อ แล้วจะทำมาหาแดกอะไรได้วะ” วิธีการให้กำลังของแฝดกลางไม่ใคร่จะเหมือนใคร
“ยูชอน ตัวเองอย่าเพิ่งยอมแพ้ดิ ทุกอย่างขึ้นอยู่กับพี่ทงเฮ ไม่ใช่คยูซักหน่อย ตัวเองจะกลัวอะไร” แฝดเล็กสนับสนุนอีกทาง
“ครับ ผมก็ว่าอย่างนั้น” ยูชอนตอบแฝดเล็กด้วยรอยยิ้ม ศึกนี้ใหญ่หลวงนัก
..
..
“รบกวนไปรอคนไข้ที่ห้องพักได้เลยนะคะ จะมีบุรุษพยาบาลนำคนไข้ไปที่ห้องพักค่ะ ห้อง...เดี๋ยวนะคะ ดิชั้นขอเช็คก่อน อ้อ ห้อง 363 ค่ะ ที่ชั้นสามนะคะ”
“ผมจะรอไปพร้อมกับคนไข้” คยูฮยอนแจ้งความประสงค์
“อย่าลำบากเลยนะคะ รอที่ห้องดีกว่า เพราะตอนนี้คนไข้ยังไม่ได้สติ ดิชั้นว่าให้คนไข้ได้พักสักครู่ พวกคุณรอที่ห้องพักจะสะดวกกว่า”
“เอางั้นก็ได้ครับ ผมฝากคนไข้ด้วยนะครับ” ยูชอนตอบอย่างคนที่โตกว่า
“แต่...”
“คุณคยูฮยอนครับ ทำตามที่คุณพยาบาลบอกเถอะ เพื่อทงเฮ”
“ก็ได้ ผมจะไปรอที่ห้องพยาบาล ไม่ทราบว่าอีกนานมั๊ยครับ กว่าที่จะนำคนไข้ไปที่ห้อง”
“ไม่นานค่ะ เอางี้สิคะ ก็ลองไปเตรียมการที่ห้องรอคนไข้ก็ได้ค่ะ เวลาคนไข้ฟื้นมาจะได้พบกับบรรยากาศดีดี คนไข้จะได้หายไวไวไงคะ” จิตวิทยาพยาบาลศาสตร์
“ครับ ขอบคุณมากนะครับ” คยูฮยอนนึกถึงตอนนั้นแล้วก็เห็นควรตาม
“ขอบคุณมากนะครับคุณพยาบาล นอกจากจะสวยแล้วยังใจดีด้วย” ยูชอนป้อยอตามประสา
“ไม่ต้องชมดิชั้นก็ดูแลคนไข้ให้เป็นอย่างดีค่ะ ฮิฮิ” เธอหัวเราะคิกคักสักครู่แล้วขอตัวไปดูแลคนไข้ต่อ
...แล้วเอาไงล่ะทีนี้
“ผมว่าพวกเราไปรอที่ห้องพักเถอะนะครับ” ยูชอนบอกต้อนคนทั้งหมด
“อื้ม...ฮะ ยูชอนนี่ดูเป็นผู้ใหญ่ เหมาะกับพี่ทงเฮจริงๆ เลย” น้องเล็กแอบชื่นชม แต่ในสายตาแฝดกลาง... มันแค่ฉากนึงเท่านั้นเอง เพราะเขารู้จักยูชอนกว่าใครทั้งหมดในที่นี้ ไม่ได้รู้จักแบบลึกซึ้ง แต่ก็พอเดาได้ว่า ยูชอนก็คนธรรมดาดีดีนี่เอง จะดูเป็นหลักเป็นการก็แค่วันนี้... ตอนนี้... เท่านั้นเอง ไม่ได้ปักใจอยากจะฝากพี่ชายไว้เลย ถ้าจะวัดเอาจริงๆ ดงแฮวางใจคยูฮยอนมากกว่าด้วยซ้ำ แต่ตอนนี้ยังโกรธที่ปล่อยให้คยูฮยอนดูแลพี่ชาย...แต่กลับกลายเป็นแบบนี้ เลยยกหางยูชอนไว้ก่อนในวันนี้
..
..
/>
ดงแฮ ดองเฮ คิบอม คยูฮยอน และยูชอน นั่งรอในห้องพักเรียบร้อยแล้ว คยูฮยอนคอยเขม่นยูชอนตลอดเวลา ส่วนดงแฮก็คอยเหลือบมองคิบอมตลอดเวลา เหลือบมองเพราะไม่รู้ว่า...ตอนนี้คิบอมจะโกรธมากขึ้น หรือความโกรธจะลดลง
แล้วในที่สุดก็ตัดสินใจลุกขึ้นดึงแขนคิบอมออกไปหน้าระเบียงเพื่อพูดคุยให้เข้าใจ แต่ไม่ลืมที่จะปิดกระจกห้องพักให้สนิทเพื่อไม่ให้เสียงของตนเข้ามาในห้อง แถมยังขึงผ้าม่านให้ปิดมิดชิดก่อนจะเดินออกไปเสียด้วย
“โกรธชั้นเหรอ” ดงแฮขึ้นเรื่องด้วยคำถามที่รู้คำตอบ
“อืม”
“โกรธมากมั๊ย”
“อืม”
“ทำยังไงจะหายโกรธ”
“ไม่รู้” สีหน้าคิบอมเคร่งเครียด มีเพียงสีหน้าเดียวตลอดมาตั้งแต่รู้เรื่องนี้ ไม่ใช่ไม่รัก... แต่ยังทำใจลำบาก
“โกหกทำไม” คิบอมถามเองบ้าง
“.....” ดงแฮไม่อยากจารไนปมด้อยของตัวเอง ได้แต่นิ่งเงียบ
“หลอก หรือ ปั่นหัว” พยางค์การถามเพิ่มมากขึ้นทุกทีที่ไม่มีคำตอบกลับมา
“ชั้นไม่เคยคิดแบบนั้น แต่... ชั้นมีเหตุผลของชั้น”
“อะไร”
“ชั้นบอกนายไม่ได้ แต่ชั้นไม่เคยคิดจะหลอกหรือปั่นหัวนายจริงๆ นะ” เหตุผลมันไร้สาระ พูดไปแล้วใครเค้าจะมาเข้าใจ ตราบใดที่พวกเขาไม่เกิดมามีคนที่หน้าตาเหมือนตัวเองอีกตั้งสองคน พวกเขาไม่มีวันรู้หรอก
“ตามใจ” แล้วคิบอมก็เดินหลบฉากไป แต่ต้องหยุดเพราะมือของดงแฮคว้ามาหยุดเขาไว้
“ห้วน... จะโกรธชั้นก็ได้ แต่อย่าเลิกรักชั้น ชั้นขอแค่นี้”
“...” คิบอมสับสนในใจ จึงเลือกที่จะเงียบไม่พูดอะไร ดงแฮค่อยคลายมือการฉุดข้อมือคิบอมออก แล้วปล่อยให้คิบอมเดินไปยังประตูกระจกที่กั้นพวกเขากับคนในห้อง
..
..
“อ้าว... คิบอม แล้วพี่ดงแฮล่ะ” น้องเล็กเห็นพี่เขยแก้มบวมกลับเข้ามาคนเดียวจึงได้ถาม ทั้งที่ก็รู้คำตอบว่าคงยังอยู่ที่ระเบียง
“ข้างนอก” คิบอมตอบสั้นๆ แล้วนั่งลงที่โซฟาตัวเดิมก่อนจะที่จะลุกออกไปก่อนหน้านี้
“นี่... เจ้าเด็กแสบ นั่งมั่งก็ได้นะ เค้าตาลาย ตัวเองจะเดินวนไปวนมาทำไม”
“ก็ชั้นห่วงทงเฮนี่” คยูฮยอนตอบแบบไม่ต้องคิด
“นั่งเถอะครับคุณคยูฮยอน เดี๋ยวทงเฮก็มาแล้ว ถ้าคุณหมอบอกไม่ต้องเป็นห่วง เราก็น่าจะวางใจได้เปราะนึง” ยูชอนบอก
“คุณจะรู้อะไร เวลาทงเฮป่วยน่ะ เค้าอ่อนแอจะตาย ถ้าไม่มีผม... ไอ้สองแฝดนรกนี่จะมีปัญญาดูแลทงเฮรึไง ส่วนคุณ... เป็นใครมาจากไหนก็ไม่รู้ อย่ามายุ่งเรื่องของพวกเรา”
“ครับ ผมเพิ่งเข้ามา แต่คงไม่ยุ่งไม่ได้ เพราะผมก็ชอบคุณทงเฮ” ยูชอนประกาศศึก
“คุณ !!”
แอ๊ดดด..ด..ด
เสียงประตูที่ถูกเปิดออก ขัดจังหวะการทะเลาะเบาะแว้งที่อาจจะกำลังบานปลายใหญ่โตได้ทันท่วงที
ทงเฮอยู่ในชุดเดิมของวันนี้ สีหน้าซีดเผือด ที่เตียงมีสายน้ำเกลือยังคาอยู่กับแขนขาวๆ นั่น คยูฮยอนและยูชอนละทิ้งความขุ่นเคืองทั้งหมดแล้วพุ่งความสนใจมาที่ทงเฮแทน
แม้แต่ดงแฮที่ยืนสงบสติอารมณ์ด้านนอกระเบียงก็รีบเข้ามาข้างในเพื่อรับพี่ชาย
อาการมะรุมมะตุ้มจึงเกิดขึ้นทันทีที่บุรุษพยาบาลสองคนช่วยกันเปลี่ยนถ่ายย้ายร่างกายที่หมดสติของทงเฮให้มาอยู่ที่เตียงพักคนไข้ของห้อง
คยูฮยอนอยู่ที่ฟากซ้าย ส่วนยูชอนอยู่ที่ฝั่งขวา
...ยูชอนเฝ้ามองดวงหน้าหวานละไมที่ตอนนี้มีสีเลือดขึ้นบ้างแล้ว ไม่ซีดเซียวเหมือนตอนพบกันในร้านหนังสือ
...ส่วนคยูฮยอนกุมมือคนไข้ไว้ด้วยความวิตก..และเสน่หาอย่างสุดซึ้ง ถ่ายทอดความรักและความอบอุ่นให้ทงเฮ แม้จะหลับแต่ก็อยากส่งความรู้สึกทั้งหมดให้ผ่านฝ่ามือนี้ไปยังคนที่หลับ
“พี่ทงเฮจะเป็นอะไรมั๊ยพี่ดงแฮ” น้องเล็กลูบหน้าลูบตาพี่ชายคนโตแล้วน้ำตาซึม
“ไม่เป็นไรหรอกน่า หมอบอกว่าไม่เป็นไรก็ไม่เป็นไรหรอกน่า นายอย่าพูดมากสิ ชั้นก็กลัวนะ” อารมณ์ที่ไม่มั่นคงหลายอย่างประเดประดัง ดงแฮน้ำตาซึมไม่แพ้น้อง พี่ชายที่เคยแข็งแรงตลอดมา กลับไข้ขึ้นจนช็อคต้องนอนโรงพยาบาลแบบนี้ น้องๆ ใจไม่ดีเลย
...นี่ถ้าคิบอมจับมืออยู่ข้างๆ ก็ดีสินะ
คิบอมเห็นน้ำตาที่คลอเบ้าของคนรักก็สะเทือนอารมณ์ แต่จะให้เข้าไปกอดปลอบทั้งที่ยังโมโหแบบนี้ ... เขายังทำไม่ลงในตอนนี้
“พวกนายอย่าพูดบ้าๆ จะกลัวอะไรล่ะ ทงเฮต้องปลอดภัยสิ ทงเฮเข้มแข็งจะตาย” คยูฮยอนดุสองแฝดที่อายุมากกว่า ไม่อยากให้ใครมาพูดทำนองที่ว่าทงเฮจะไม่ปลอดภัย ทั้งที่เพิ่งจะพูดเองแหม่บๆ ว่าเวลาทงเฮป่วยน่ะ..อ่อนแอ
“อื้ม.. พี่ทงเฮหายไวไวนะฮะ” น้องเล็กพยักหน้า รีบปาดน้ำตาออก พลอยทำให้ดงแฮต้องรีบฉุดตัวเองให้เข้มแข็งขึ้นตามมา
“ท่าทางคงดีขึ้นมากแล้วล่ะนะครับ ได้พักซักหน่อยก็คงดีขึ้น” ยูชอนปลอบทุกคน พร้อมทั้งยื่นมือไปกุมหลังมืออีกข้างที่มีสายน้ำเกลือห้อยต่องแต่งอยู่เบาๆ เพราะไม่อยากให้กระเทือน
“...อืม...” ขนตาเรียงเป็นแพขยับช้าๆ ตามแรงเบิกตาของคนป่วย ทงเฮส่งเสียงครางเบาๆ ในลำคอ
“ทงเฮ ทงเฮฟื้นแล้วเหรอครับ” คยูฮยอนดีใจเหลือคณานับ
“อืม...” อาการเหมือนคนละเมอเสียมากกว่า ทงเฮลืมตาขึ้นมาสักครู่แล้วส่งยิ้มบางๆ ให้กับทุกคน แล้วหลับต่อ
“ทงเฮ...” คยูฮยอนครางเบาๆ เพราะผิดคาด
“ผมว่าปล่อยให้ทงเฮได้พักผ่อนก่อนจะดีกว่านะครับ” ยูชอนเสนอ
แค่ได้เห็นรอยยิ้มหวานๆ จากทงเฮ เขาก็เกิดอาการแปลกๆ ในใจ เท่าที่จำได้... นี่เป็นรอยยิ้มแรกของทงเฮที่เขาได้เห็น รอยยิ้มแรกที่ทงเฮส่งให้ แม้จะละเมอทำก็ตามที
“พี่ทงเฮคงไม่เป็นไรแล้วล่ะ ดองเฮ นายมีนัดกับหมอไม่ใช่เหรอ ลงไปตรวจไปรักษาอะไรก็ไปเถอะ เดี๋ยวชั้นดูพี่ทงเฮเอง” ดงแฮบอกน้อง
“แต่...”
“ไม่ต้องห่วงน่า อยู่กันตั้งหลายคน นายไปทำธุระเถอะ กว่านายจะตรวจเสร็จ พี่ทงเฮคงฟื้นพอดี” แฝดกลางไม่อยากให้ดองเฮห่วงมากนัก
“เอางั้นเหรอ... งั้นเค้าจะรีบไปรีบมานะ เดี๋ยวเค้าซื้อขนมขึ้นมาฝากพี่ทงเฮด้วยดีกว่า เฮ่อ.. ปกติมีแต่พี่ทงเฮซื้อมาฝากเค้า วันนี้เค้าต้องซื้อให้พี่ทงเฮเหรอเนี่ย ว่าแต่พี่ดงแฮ..ตัวเองรู้ป่าวว่าพี่ทงเฮชอบทานอะไร”
“เอ่อ...” ดงแฮเองก็ไม่รู้
นั่นสินะ พี่ทงเฮเอาใจใส่พวกเราทุกคน แต่พวกเราไม่เคยรู้เลย ว่าพี่ทงเฮชอบอะไร..หรือไม่ชอบอะไร
“อย่าเอาของมัน ...ทงเฮไม่ชอบของมันๆ” คยูฮยอนตอบเอง
“ตัวเองรู้ได้ไงอ่าคยู” ดองเฮโพล่งถาม
“ก็มีแต่พวกนายเท่านั้นล่ะ ที่ไม่เคยสนใจทงเฮ” คยูฮยอนเลี่ยงคำถาม แต่กลับว่าตอกหน้าแทน
“แต่อย่างน้อยพวกชั้นก็ไม่เคยทิ้งพี่ทงเฮหรอกนะ ไอ้เด็กจิ้งจอก”
“ชั้นไม่ได้ทิ้ง” คยูฮยอนมีน้ำโห ...ทำไมเจ้าแฝดนรกสองตัวนี่ถึงได้คิดว่าคนอย่างเขาจะทิ้งทงเฮ
“ก็เห็นอยู่ตำตาว่าพี่ทงเฮเป็นแบบนี้ก็เพราะนาย” ดงแฮเถียงกลับ
“เอ่อ... ผมว่า เราให้ทงเฮได้พักผ่อน... จะดีมั๊ยครับ” ยูชอนเสนอ
ดงแฮมีทีท่าจะแหวดต่อตามประสาคนห้าวไม่ยอมใคร แต่คิบอมเดินมาตวัดรอบเอวให้นั่งลงบนตักแล้วพูดคำเดียว
“หยุด”
คำคำเดียวมีพลังทำให้ดงแฮหยุดได้จริงๆ
แฝดเล็กเห็นดังนั้นจึงได้ขอตัวออกไปก่อนดีกว่า... กลัวใจแตก ถ้าเห็นช็อตสวีทของพี่ชายคนกลางกับแฟน...
“ปะ... ปล่อยก่อน คิบอม” ท่าทีอ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด คิบอมยอมปล่อยให้ดงแฮเป็นอิสระ รีบถอยตัวออกจากตักหนุ่มหน้านิ่งไถลตัวไปนั่งข้างๆ แทน ...สรุปว่าคิบอมโกรธเค้าอยู่รึเปล่าเนี่ย ทำไมถึงได้ทำแบบนี้
“ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ผมไปทำธุระซักครู่ เดี๋ยวจะรีบกลับมาเยี่ยมใหม่นะครับ” ยูชอนมีเรื่องต้องเคลียร์
“ไม่ต้องมาหรอก ผมเกรงใจ” คยูฮยอนรีบตอบ
“คงไม่ได้หรอกครับ ผมเต็มใจมาหาทงเฮทุกเวลา ช่วงนี้คุณก็ทำคะแนนไปก่อนก็ได้ ผมต่อให้” เขาว่าอย่างเย่อหยิ่งมั่นใจในตนเอง แล้วบอกลาทุกคนก่อนจะจากออกไปจากห้อง ปล่อยให้คยูฮยอนหัวเสียอยู่อย่างนั้น
“เอาล่ะ นายจะบอกชั้นได้รึยัง... ว่ามันเกิดอะไรขึ้น” ดงแฮซักไซร้เอาความจริง
“ทงเฮหนีออกจากบ้าน” คยูฮยอนตอบ
“พี่ทงเฮเนี่ยนะหนีออกจากบ้าน เชื่อตายล่ะ...”
“เรื่องของนาย” แล้วคยูฮยอนก็ไม่ได้สนใจอะไรอีกนอกจากบีบมือทงเฮให้แน่นขึ้นแล้วจ้องมองคนที่รักอย่างไม่เบื่อหน่าย
..
..
“ฮัลโหล... เออ ยุนโฮ ชั้นว่าพวกเรางานเข้าแล้วว่ะ”
ยูชอนโทรไปบอกเพื่อนรักด้วยประโยคสั้นๆ แล้ววางหูไป
........................3P - Three Love........................
ความคิดเห็น