คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : Part XIII 100%
3P – Three LovE
Title : 3P – Three LovE
Author : -BallOonzA-
Staring : Lee Dong Hae x ????
Part XIII
“ไม่ใช่ฮะ คนไข้ชื่อลีทงเฮ !!” เสียงเล็กๆ บอกแก้ไขความเข้าใจผิด
แฝดเล็กที่วิ่งตามมารีบบอกกับพยาบาล เพราะเคยมีเหตุการณ์ที่ทำให้ดองเฮต้องสลับยา หรือกระทั่งสลับการรักษากับพี่ชายบ่อยๆ เวลาเข้าโรงพยาบาลพร้อมกัน อีกทั้งดองเฮจะต้องให้ทางโรงพยาบาลใช้ประวัติการรักษาที่ถูกต้องกับพี่ชายไม่อย่างงั้นจะกลายเป็นว่า พี่ทงเฮของเขาจะเคยมีประวัติเจ็บตัวจากการเต้นของดงแฮ แทนที่จะเป็นทงเฮ...คนที่มีสุขภาพดี แต่แพ้ยาบางประเภท
“ลีทงเฮนะคะ ได้ค่ะ เชิญญาติรอด้านนอกนี้ก่อนนะคะ” พยาบาลรับรู้แล้วพาร่างคนเจ็บไป
“เฮ้ย !!” ยูชอนตาโตเท่าไข่ห่าน เมื่อเห็นว่า คนที่ตัวเองเคยอุ้ม... กำลังยืนจังก้าหอบเหนื่อย เหมือนกับเพิ่งวิ่งร้อยเมตรมาเสียอย่างงั้น
“นาย... นาย... เฮ้ย อะไรกันวะเนี่ย” ยูชอนงง
“นายนั่นแหล่ะ นายทำอะไรพี่ทงเฮฮะ” เวลาตัวเล็กเป็นห่วงพี่จนขาดสติก็น่ากลัวไม่ใช่เล่น
ยูชอนยังงงอยู่ ยืนค้างเพราะไม่เข้าใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น กระทั่งแฝดเล็กเดินมากระชากคอเสื้อคนตัวสูงนั้นคาดคั้นเอาคำตอบ
“บอกเค้ามาเดี๋ยวนี้นะ พี่ทงเฮเป็นอะไร แล้วนายทำอะไรพี่ทงเฮ”
“เอ่อ..” ยูชอนคิดคำตอบไม่ทัน
“ดองเฮ !! ทำอะไรน่ะครับ” ซีวอนกับฮันกยองที่วิ่งตามมาถึงก็รีบห้ามดองเฮ ก็กระชากคอเสื้อชาวบ้านเค้าเขย่าไปมาขนาดนั้น ไม่ห้ามยังไงไหวล่ะ...เดี๋ยวผู้ชายคนนั้นได้ขาดใจตายพอดี
“ปล่อยก่อนนะครับ” ฮันกยองกับซีวอนรีบวิ่งมาแกะมือดองเฮออกจากคอเสื้อชาวบ้านชาวช่องเค้า
“หมอปล่อยเค้านะ เค้าจะฆ่ามัน นายทำอะไรพี่ทงเฮ ทำไมพี่ทงเฮเป็นแบบนี้น่ะฮะ” บอกทั้งสองหมอและประกาศถามยูชอนไปในตัว
“ผม..ผมเปล่านะครับ คือนาย...” ยูชอนชี้มาที่ดองเฮสลับกับชี้ไปที่ประตูห้องฉุกเฉินที่ปิดอยู่ ไม่รู้จะใช้สรรพนามอะไรยังไงกับใคร
“เอ่อ เค้า... เป็นไข้หมดสติ ผมเลยพามาส่งโรงพยาบาลน่ะครับ” พอนึกๆ ได้สติดีแล้วก็เลยบอกออกไป เริ่มแจ่มแล้วว่าคงจะเป็นคนละคนแน่ๆ สับสนบ้าง แต่พอเข้าใจเหตุการณ์แล้ว
“นายไม่ได้ทำอะไรพี่ทงเฮแน่นะ” เด็กแบ๊วสลัดคราบไปในเวลาคับขัน
“ครับ... ผมไม่ได้ทำอะไร” ยูชอนยังอึ้งๆ อยู่
“ถ้างั้น... เค้าขอโทษนะ เค้าเป็นห่วงพี่ทงเฮมากไปหน่อย” แฝดเล็กที่ยังโดนยึดสองแขนไว้จากผู้ชายสองคนท่าทีอ่อนลงแล้วก้มหัวให้นิดๆ เป็นเชิงขออภัย
“เด็กดื้อ นี่มันเกิดอะไรขึ้นครับ อยู่ดีดีก็วิ่งหนีหมอมากระชากคอเสื้อชาวบ้านเค้าเนี่ย” ฮันกยองอยากรู้
“นั่นสิครับ หมอใจหายใจคว่ำหมด เกิดอะไรขึ้นครับเด็กดี”
ทั้งสองหมอวิ่งตามมาทีหลังจึงไม่เห็นว่าใครกันแน่... ที่ดองเฮวิ่งตามมาเป็นบ้าเป็นหลัง
“ฮือๆ หมอ... หมอเป็นหมอ หมอเข้าไปช่วยพี่ทงเฮหน่อยสิ เค้าเป็นห่วงพี่ทงเฮ” พอหมดฤทธิ์โมโห ดองเฮก็กลับเป็นเด็กน้อยที่น่าทะนุถนอมอีกครั้ง ทรุดตัวนั่งยองๆ ลงกับพื้นขยี้ตา เขากำลังร้องไห้เพราะเป็นห่วงพี่ชาย
“เอ๋า....” ซีวอนมองหน้าฮันกยองแบบขอพรรคพวก
“ลุกขึ้นก่อนนะครับ มานั่งตรงนี้มา เล่าให้หมอฟังก่อน หมอจะได้ช่วยถูก ซีวอน นายไปถามผู้ชายคนนั้นซิว่ามันเป็นอะไรยังไง” ฮันกยองประคองแฝดเล็กให้มานั่งตรงเก้าอี้ที่จัดไว้ ดองเฮไม่ได้ตอบอะไร เอาแต่ซุกหน้าลงกับอกฮันกยองแล้วร้องไห้ ซีวอนจึงไปซักเอากับผู้ชายตรงหน้าแทน
“ขอโทษครับ ไม่ทราบว่าเกิดอะไรขึ้นครับ” ซีวอนถามยูชอน
“คุณ..เป็นหมอเหรอ”
“ครับ ผมเป็นหมอที่นี่เอง”
“ดีเลย งั้นผมฝากดงแฮหน่อยนะครับ เค้าเป็นไข้สูงแล้วก็หมดสติ ผมเป็นห่วงเค้ามาก” ยูชอนฝากฝังแทน
“ดงแฮ... หมายถึงคนไข้ที่อยู่ด้านในใช่มั๊ยครับ”
“ครับ”
“แล้วทำไมดองเฮถึงได้บอกว่าข้างในนั่นคือ..ทงเฮ” ซีวอนก็แอบงง
“ทงเฮ นั่นพี่ทงเฮ ไม่ใช่พี่ดงแฮ หมออ่ะ ก็เค้าบอกอยู่ว่าเป็นพี่ทงเฮ” ดองแฮรีบถอนหน้าออกมาแก้ไขความเข้าใจผิดให้หมอ กลัวรักษาพี่ผิดคน ผิดโรค
“ครับ ทงเฮก็ทงเฮ” ฮันกยองลูบศีรษะแฝดเล็ก แต่แฝดเล็กลุกแล้ววิ่งมาเกาะแขนเสื้อหมอซีวอน ถามอาการพี่ชายแทนที่จะซบลงที่อกของหมอฮันกยองไปร้องไห้อีกครั้ง
“หมอว๊อน พี่ทงเฮจะเป็นอะไรมากรึเปล่า...” หยดน้ำตาใสใสถูกมือยาวของซีวอนค่อยปาดน้ำตาออกก่อนจะตอบคำถามด้วยรอยยิ้มละไมในแบบฉบับตนเอง
“ไม่เป็นอะไรหรอกครับ ถ้าแค่ไข้สูงแล้วหมดสติ เดี๋ยวก็คงดีขึ้น”
“ฟู่.....” // “เฮ่อ....”
ดองเฮเปล่าลม พร้อมกับการถอนหายใจแบบหมดห่วงของยูชอน
ฮันกยองเดินตามมาประกบแล้วถามเรื่องราวต่างๆ บ้าง ไหนๆ ก็สงสัยกันมาถึงขนาดนี้แล้ว ขอพิสูจน์ให้กระจ่างเลยก็แล้วกัน
“เด็กดื้อ ...จะเล่าให้หมอฟังได้รึยัง ว่ามันเกิดอะไรขึ้น”
“หมะ...หมออย่าเพิ่งถามสิ เค้าห่วงพี่ทงเฮอยู่นะ” ดองเฮเดินลุกลี้ลุกลนวนไปวนมา
“ขอโทษนะครับที่ดองเฮทำกริยาไม่ดีกับคุณ” ฮันกยองส่ายหน้าแล้วเปลี่ยนเป้าหมายมาสนทนากับยูชอนแทน อย่างกับว่าเป็นผู้ปกครองมาขออภัยแทนคนในปกครอง
“นั่นสิครับ ผมต้องขอโทษด้วยอีกคนนะครับ ดองเฮเค้าคงเป็นห่วงคนที่อยู่ในห้องนั้นมากไปหน่อย เลยทำแบบนั้นกับคุณ อย่าถือสาเค้าเลยนะครับ เค้ายังเด็ก” ซีวอน... ผู้ปกครองอีกคนรีบมาขอโทษและยกเหตุผลมาอ้าง
“ไม่เป็นไรครับ ผมเข้าใจ”
“นี่ๆ คุณ” ดองเฮหันขวับมาถามยูชอน
“ครับ ดงแฮ” ชื่อมันใกล้เคียงไปหมด ยูชอนเลยเข้าใจว่า... อีกคนที่เหลือนอกห้องต้องเป็นดงแฮ เพราะความวุ่นวายนั้นมันทำให้ฟังชื่อเพี้ยนๆ หูไปหมด
“เค้าไม่ใช่พี่ดงแฮ เค้าจะถามตัวเองว่าตัวเองรู้จักกับพี่ดงแฮใช่ป่ะ”
“เห... คุณไม่ใช่ดงแฮ อ้าว... แล้ว...” ยูชอนหมายถึงคนที่อยู่ในห้องฉุกเฉิน งงว้อยยยย
“นั่นก็ไม่ใช่ นั่นพี่ทงเฮ สรุปตัวเองรู้จักกับพี่ดงแฮใช่ป่ะ”
“ครับ ก็... รู้จักครับ”
“ดีแล้ว ตัวเองอย่าบอกพี่ดงแฮนะ ว่าตัวเองเจอเค้ากับพี่ทงเฮพร้อมกัน”
“ทำไมล่ะครับ” ยูชอนงง กระทั่งสองหมอก็ยังงง
“พี่ดงแฮเค้าไม่อยากให้ใครรู้ว่ามีพี่น้อง โอ๊ย.. อย่าถามมากเลย เค้าอธิบายไม่ถูก หมอด้วยนะ ทำเนียนๆ ไปก่อน เดี๋ยวพี่ดงแฮมาถ้าเกิดว่าเค้าไม่โวยวายค่อยว่ากัน”
แล้วดองเฮก็ยกหูโทรศัพท์โทรหาพี่ชายคนกลางเพื่อแจ้งอาการของแฝดคนโต
“ฮัลโหล... พี่ดงแฮ ตัวเองมาที่โรงพยาบาลเลยนะ ฮะ ก็โรงพยาบาลที่เค้ารักษาไง พี่ทงเฮไม่สบาย อยู่ในห้องฉุกเฉิน อื้ม... โอ๊ย ถ้าตัวเองห่วงว่าคนอื่นจะรู้มากนัก...ก็ไม่ต้องมาก็ได้ เค้าดูแลพี่ทงเฮเองก็ได้ ถ้าตัวเองรักคนอื่นมากกว่าพี่ทงเฮก็ไม่ต้องมา” อารามโกรธทำให้พูดอะไรแบบนั้นออกไป
ดองเฮได้ยินเสียงอึกอักของดงแฮเพราะยังอยู่กับคิบอม เลยหงุดหงิด คิดว่าดงแฮห่วงอย่างอื่นมากกว่าพี่ชาย
“อ้อ.. มีอีกคนต้องจัดการ” แล้วดองเฮก็กดเบอร์โทรศัพท์ไปหาใครอีกคน
“ฮัลโหล... เจ้าเด็กบ้า เค้าให้ดูแลพี่ทงเฮนะ ...ถามได้ อยู่โรงพยาบาลน่ะสิ คอยดูนะ เค้าจะไม่ยอมยกพี่ทงเฮให้แน่ เออ.. รีบมา โรงพยาบาลเดิมนั่นล่ะ”
การจัดการแบบเบ็ดเสร็จรวดเดียวจบของดองเฮ ทำให้สามคนยืนอึ้ง
...สองหมอกำลังอึ้งเรื่องภาพพจน์ที่เปลี่ยนไปมาของคนที่เคยรู้จัก เดี๋ยวอ่อนหวานสดใส เดี๋ยวดุดัน เดี๋ยวบางทีก็ดูเป็นผู้ใหญ่แบบที่ไม่คิดว่าจะเป็นได้
...ยูชอนกำลังอึ้ง เรื่องสามชื่อที่เขารู้สึกวิงเวียนเวลาฟัง แต่อะไรก็ตาม ยูชอนยังไม่มีความคิดที่จะจากไปไหน ความผูกพันธ์บางอย่างทำให้เขาอยากจะอยู่รอผลให้ทราบก่อนว่า คนในห้องนั้นปลอดภัยดีจริงๆ ทั้งๆ ที่ไม่รู้ด้วยซ้ำ.. ว่าในห้องน่ะใครกันแน่
href="file:///C:\DOCUME~1\ADMINI~1\LOCALS~1\Temp\msohtml1\01\clip_filelist.xml" />
“นี่.. ตัวเองชื่ออะไรเหรอ”
“หา.. ผมเหรอครับ ยูชอนครับ เรียกมิคกี้ก็ได้”
สองหมอหันขวับมามอง... กลัวเด็กดื้อ-เด็กดีจะมีอาการปลื้มคนคนนั้น
“ตัวเอง... ห่วงพี่ทงเฮเหรอ” ดองเฮจับสีหน้าได้
“เอ่อ... ก็...”
“ชอบพี่ทงเฮใช่ป่ะ”
“เฮ้ย ! ..ปะ..ปะ..เปล่านะครับ”
“บอกเค้ามาเถอะน่า เค้ากำลังหาพี่เขย ถ้าตัวเองสนใจพี่ทงเฮ เค้าก็จะดีใจ เพราะตัวเองช่วยพี่ทงเฮไว้”
“แล้ว... จะดีเหรอครับ”
“ดองเฮครับ หมอว่าเรานั่งกันก่อนดีมั๊ยครับ” ซีวอนหาทางปราม
“เดี๋ยวสิหมอ เค้ากำลังทำเรื่องสำคัญอยู่ ...ว่าแต่ตัวเองชอบพี่ทงเฮรึเปล่า” หลังจากบอกปัดซีวอน ก็หันมาถามยูชอนอีกครั้ง
“เอ๊ะ เด็กดื้อนี่ ไม่ใช่เวลาจะมาถามแบบนี้นะครับ พี่ชายนอนป่วยข้างในยังทำอะไรแบบนี้อยู่ได้” ฮันกยองดุ
“หมะ.. หมอดุเค้า....” หน้าเบ้เลยตอนนี้ เพราะคิดตามอย่างที่ฮันกยองบอก เขากำลังทำบ้าอะไรเนี่ย พี่ทงเฮป่วยอยู่แท้ๆ
“ดุครับ ถ้าดื้อก็ต้องดุ พาคุณยูชอนไปนั่งครับ นั่งคุยกันดีดี อย่ายืนคุยแบบนี้ มันไม่ดี” ฮันกยองอธิบาย
“หมอว๊อน... หมอฮันดุเค้าอ่า”
“เฮ้ ฮัน...นายก็อย่าดุมากเลยน่า ดูสิ ดองเฮหน้าเสียหมดแล้ว” ซีวอนเดินมาประคองเอวให้แฝดเล็กไปนั่งอย่างที่ฮันต้องการ
“คุณยูชอน เชิญนั่งก่อนดีกว่าครับ” ฮันกยองตามมาเชื้อเชิญอีกคนที่เหลือ
“เอ้า เลิกทำหน้าแบบนั้นได้แล้วน่า หมอไม่ได้ดุมากซักหน่อย เมื่อกี้ยังเก่งแว๊ดๆ ใส่คนอื่นอยู่เลย หมอดุแค่นี้ถึงกับหงอเลยเหรอครับเด็กดื้อ” พอนั่งได้ ฮันกยองก็ลูบผมเด็กดื้อของเขาเพื่อปลอบ
...ซีวอนซ้าย ฮันกยองขวา ยูชอนมองภาพแบบนี้แล้วรู้สึกแปลกๆ
“ก็... หมอดุเค้า”
“หมอขอโทษนะครับ แต่หมอไม่ได้ตั้งใจดุหรอกนะ ดีกันนะครับ” ฮันกยองง้อ จริงๆ เขาก็ดุนั่นล่ะ อารามเขาหึงผู้ชอน...บอกตรงๆ กลัวว่าเจ้าเด็กดื้อของเค้าจะคิดหวั่นไหวกับผู้ชายหน้าตาดีคนนั้น...เลยดุออกไป
“หมอว๊อน... หมอห้ามดุเค้าแบบหมอก๊องแก๊งนะ” ไม่ยอมดีด้วย แต่เอนหัวไปซบซีวอนแทน
“ไม่รับปากครับ ถ้าดื้อก็จะดุ แต่สัญญาว่าถ้าหมอฮันดุแล้ว หมอจะไม่ดุเพิ่ม” ซีวอนตอบ
“อ๊า... ไหงงั้นล่ะ ชิส์ เค้าดีกับหมอก๊องแก๊งก็ได้” แฝดเล็กจึงยินยอมยื่นนิ้วก้อยให้ฮันกยอง
“งั้นหมอก็สัญญาด้วย ถ้าเมื่อไหร่ที่หมอซีวอนดุเด็กดื้อแล้ว หมอจะไม่ดุเพิ่มเหมือนกัน ดีมั๊ยครับ” ฮันกยองเอ็นดูถึงที่สุด ดื้อยังไง...ก็คงไม่ถอยล่ะงานนี้
“อื้ม... ฮะ ถ้าหมอสองคนดุเค้าพร้อมกัน... เค้าตายแน่เลย” ดองเฮแลบลิ้นน่ารัก
“เอ่อ... ผมขอถามอะไรหน่อยได้มั๊ยครับ” ยูชอนที่นิ่งเงียบมาสักครู่ถามขึ้น ...หน้าตาคนตรงหน้านี่มันคือดงแฮจอมซ่าชัดๆ แถมคนที่เขาอุ้มมาส่งถึงโรงพยาบาลนี่ก็ดงแฮชัดๆ ต่างกันก็แค่สีผมเท่านั้นเอง สรุปว่า...อะไรยังไง
“อื้ม ถามสิฮะ ถ้าเค้าตอบได้ เค้าจะตอบ”
“เอ่อ... คือผมไม่เข้าใจ เรื่อง... คุณ ดงแฮ แล้วก็...เอ่อ คนที่อยู่ในห้องฉุกเฉิน” ยูชอนอยากรู้เป็นที่สุด อาจจะไม่เหมือนกับหมอซีวอนและหมอฮันกยอง เพราะยังไม่เห็นหน้าคนทั้งสาม หรือว่ารู้จักกับแฝดคนอื่น แต่สำหรับยูชอน ที่รู้จักดงแฮมาก่อน(ถึงจะเป็นคู่แข่งก็เถอะ) ได้สัมผัสกับคนป่วยคนนั้น แล้วก็นั่งคุยกับคนคนนี้ เขา...ใคร่รู้เหลือจะกล่าว
“อ๋อ... ฮิฮิ ว่าแล้วเชียว ว่าต้องถามเรื่องนี้ แต่ถ้าเค้าบอกแล้ว ตัวเองห้ามบอกคนอื่นนะ ถ้าไม่สัญญา...เค้าไม่บอกหรอก” คนที่มีหมอสุดหล่อสองคนขนาบข้างโดยคนนึงโอบเอว คนนึงจับมืออยู่นั้นตอบออกมา
“ครับ ผมจะไม่บอกใคร”
“ก็.. พี่ทงเฮเป็นพี่คนโต พี่ดงแฮเป็นพี่คนที่สอง แล้วเค้าก็เป็นน้องคนเล็กไง”
“แค่นี้เหรอครับ” ไอ้เรื่องนั้นก็พอเดาได้ หน้าเหมือนกันยังกับแกะขนาดนี้ยูชอนก็เดาออกว่าต้องเป็นแฝดหรือพี่น้องกัน แต่ที่อยากรู้น่ะ...มันมากกว่านั้น
“อ้าว ก็แค่นี้ล่ะ จะเอาแค่ไหนล่ะฮะ ตัวเองนี่ก็แปลก” ดองเฮนิ่วหน้า กะจะโวยวายกว่านั้นก็โดนสองหมอกระตุกไว้หน่อยๆ จึงจบการบ่นลงแค่นี้
“ครับๆ” เมื่อบอกแค่นี้ ยูชอนก็ต้องยอมรู้เพียงแค่นี้
“คนในห้องฉุกเฉินนั่นพี่ของเด็กดีเหรอครับ น่ารักเหมือนเด็กดีรึเปล่าน๊า...” ซีวอนชักอยากเห็นหน้า
“ไม่หรอก เค้าน่ารักที่สุด ฮิฮิ”
“ขี้โม้” ฮันกยองว่า
“หมอก๊องแก๊ง ว่าเค้าอีกแล้วนะ เค้าไม่ได้โม้ซะหน่อย ก็พี่ทงเฮบอกเองว่าเค้าน่ารักที่สุด พี่ดงแฮก็ยังเคยบอกเลย ว่าเค้าน่ารักที่สุด”
“คร้าบ น่ารักที่สุดก็ได้ เด็กดื้อของผมนี่น่ารักสุดๆ อยู่แล้วล่ะ” ฮันกยองยิ้มร่า... ชอบจริงๆ เวลาเห็นดองเฮงอนๆ แบบนี้
“นั่นสิครับ หมอซีวอนก็ว่าดองเฮน่ารักที่สุดอยู่แล้วล่ะครับ” ใครจะยอมให้ฮันกยองทำคะแนนคนเดียว
“นี่ๆ หมอรู้ป่ะ ตอนแรกเค้ากะว่าจะให้หมอเป็นพี่เขยเค้าด้วยล่ะ หมอชอบพี่เค้าป่ะ ถ้าชอบบอกเค้านะ เค้าจะติดต่อให้... แต่อืม... เค้าว่าเค้าเปลี่ยนใจดีกว่า เอายูชอนดีกว่า ยูชอนดูเหมาะกับพี่เขยเค้ามากกว่า แถมยังมีแรงอุ้มพี่ทงเฮด้วย เวลาพี่ทงเฮไม่สบายจะได้ดูแลได้ ไม่เหมือนกับไอ้เด็กนรกนั่น ให้ดูแลกลับปล่อยให้พี่ทงเฮเป็นถึงขนาดนี้ จ้างก็ไม่มีวันให้มันมาเป็นแฟนพี่ทงเฮหรอก”
“ดองเฮครับ พูดไม่เพราะเลยนะครับ ไปว่าเค้าอย่างงั้นได้ยังไงกัน เด็กดีต้องไม่พูดจาแบบนั้นอีกนะครับ” ซีวอนอยากให้คนน่ารักของเขาน่ารักในสายตาคนอื่นๆ ด้วยจึงได้สอน
“แหน่ะ ผลัดกันดุเค้าใหญ่เลยนะ”
“หึหึ ก็ถ้าเด็กดีไม่ดื้อก็ไม่ดุไงครับ” ซีวอนยิ้มหล่อให้
“ว่าแต่... ตัวเองสนใจจะเป็นพี่เขยเค้าป่ะ”
“เอ่อ... ก็...” ยูชอนทำใจลำบากที่จะตอบ ถ้าเป็นเมื่อก่อนคงตอบได้ทันทีว่า “ไม่” แต่ตอนนี้ มันรู้สึกยังไงบอกไม่ถูก ตั้งแต่เห็นคนคนนั้นป่วย ได้สัมผัสแตะต้องร่างกายแล้ว... บางอย่างในหัวใจบอกว่า... คนนี้ล่ะ... ที่ใช่
“ฮั่นแน่ อ้ำๆ อึ้งๆ แบบนี้ชอบล่ะสิ ดีเลย พอคยูมานะ ตัวเองอย่าไปยอมให้คยูเค้าเป็นเจ้าของพี่ทงเฮนะ เค้าไม่อยากให้เจ้าเด็กไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมคนนั้นมาเป็นแฟนพี่ทงเฮ”
“แล้วแบบนี้ ผมจะไม่ไปแย่ง.. พี่ทงเฮของคุณจากผู้ชายคนนั้นเหรอครับ” คำว่าไม่... มันไม่มีในหัวอีกแล้ว
“โอ๊ย ไม่แย่งหรอก เจ้าเด็กนั่นมันตามตื๊อพี่ทงเฮมาตั้งนาน ถ้าพี่ทงเฮชอบมันนะ ก็คงตกลงใจไปนานแล้วล่ะ นะนะนะ ตัวเองมาเป็นพี่เขยเค้านะ”
ยูชอนไม่กล้าตอบอะไรออกไป ได้แค่พยักหน้านิดๆ แล้วก้มหน้าอาย
‘อะไรกันเนี่ย อยู่ดีดีมาขอให้เป็นพี่เขย’ ยูชอนประหลาดใจเกินกว่าจะเข้าใจในตัวคนคนนี้ คนที่หน้าตาเหมือนคนที่เค้ารู้สึกดีแต่นอนทำการรักษาอยู่ในห้องฉุกเฉิน
..
..
เสียงวิ่งดังตึ่กๆ เข้ามาที่ทางสู่ห้องฉุกเฉิน ชายหนุ่มผู้มีใบหน้าหวานราวกับสตรีกัดสีผมจนเกือบเป็นสีขาววิ่งตาตื่น รั้งท้ายมาด้วยชายหนุ่มหนาตาดีที่ห้อยท้ายมาอีกคน
...คิบอมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น รู้แต่ว่า.. พอได้รับโทรศัพท์ ดงแฮก็รบเร้าให้พามาส่งที่โรงพยาบาลทันที เหมือนตกใจอะไรมาก
“พี่ดงแฮ...” เสียงแฝดเล็กตะโกนเรียกพี่เมื่อเห็นตั้งแต่ไกลๆ ลืมนึกไปเลยกระมังว่าที่นี่คือโรงพยาบาล ...ห้ามเสียงดัง
ดองเฮวิ่งไปกอดพี่ชายที่เข้ามาใหม่ ทำผู้ชายสี่คนมองคนที่ตนเองถูกใจตาค้าง...
...คิบอมเข้าใจทันที ว่านี่คืออะไร คนผมดำนี่คือคนที่เพิ่งทานข้าวกับเขาก่อนจะหายไปเข้าห้องแล้ว แล้วกลับมาเป็นที่รักผมขาว ...นี่เล่นเกมส์อะไรกัน
...ยูชอนคิดตามอย่างที่ดองเฮบอก ก็รับรู้ได้แล้วว่า... นี่คงเป็นแฝดกลางดงแฮจอมซ่าส์ที่เขารู้จัก สีผมแบบนี้ ท่าทางแบบนี้ไม่ผิดตัว
...ส่วนสองหมอ งงเป็นไก่ตาแตก
“นี่คิดได้ยังไงฮะว่าชั้นจะห่วงอะไรมากกว่าพี่ทงเฮ นายเอาอะไรคิดฮะเจ้าเอ๋อ แล้วนี่พี่ทงเฮอยู่ไหน”
“พี่ทงเฮยังอยู่ในห้องฉุกเฉินอยู่เลย เค้านึกว่าตัวเองจะไม่กล้าให้แฟนตัวเองรู้จนไม่มาซะแล้ว”
“บ้าไปแล้ว ชั้นบอกแล้วใช่มั๊ยให้กินปลาเยอะๆ วันๆ ดูแต่การ์ตูนดูแต่ละคร หลงเชื่อบทประพันธ์น้ำเน่าพวกนั้นไปได้ พี่น้องน่ะ... สำคัญกว่าทุกอย่างอยู่แล้ว ใครสอนให้นายคิดแบบนี้”
“แง๊... อย่าดุเค้าสิ เค้าขอโทษ” น้องเล็กรู้สึกผิดที่เคยว่าพี่ชายคนกลางออกไป
“เออ แล้วนี่ไอ้เด็กบ้านั่นอยู่ไหน ทำไมถึงปล่อยให้พี่ทงเฮเป็นแบบนี้” ดงแฮมองหาคนรับผิดชอบ ไม่สนใจผู้ชายสี่คนที่อยู่รอบๆ ตัว
“เค้าบอกคยูแล้ว เดี๋ยวก็คงมา”
“ถ้ามันกล้าทิ้งพี่ทงเฮนะ ชั้นจะหักคอมันจิ้มน้ำพริก คอยดู”
พอทักทายประสาพี่น้องแล้ว ดงแฮค่อยหันมองรอบกายว่ามีใครหลายคนทำหน้าแปลกๆ อยู่
“เฮ้ย นายนี่มันเจ้าฝรั่งขี้นกนี่ มาทำไมฮะ” ดงแฮทักคนที่คุ้นหน้าอย่างยูชอน เจอกันทุกเวที จำไม่ได้ก็แปลกแล้ว แถมยังชอบมาพูดภาษาอังกฤษใส่ รู้ก็รู้ว่าเขาฟังไม่รู้เรื่อง แค้นใจชิบ
“นี่ ชั้นเป็นคนช่วยพี่ชายนายไว้นะเว่ย” ยูชอนทวงบุญคุณ
“พูดเกาหลีได้แล้วรึไง”
“พูดได้ตั้งนานแล้ว” ยูชอนตอบกลับ... ไอ้คำพูดคำจาแบบนี้ล่ะก็ ดงแฮ...ไม่ผิดตัวแน่
“แล้วพูดฝรั่งใส่ชั้นทำไมตั้งนานสองนาน ดัดจริตจริง”
“เอ๊ะ นายนี่.. ทำไมไม่เห็นน่ารักเหมือนพี่ชายนายซักนิด” ยูชอนอดเปรียบเทียบไม่ได้
“เออ ช่างชั้นเหอะ ยังไงก็ขอบใจที่ช่วยพี่ทงเฮไว้”
“นี่ๆ พี่ดงแฮ ตัวเองไม่กลัวคิบอมเค้าจะรู้ความจริงที่ตัวเองมีพี่น้องแล้วเหรอ” ดองเฮเตือนสติ
“เอ่อ ก็ชั้นห่วงพี่ทงเฮนี่ นายอย่าพูดมากน่า” เขาหวั่นใจแทบตาย กะว่าถ้าเรื่องวันนี้ทำให้คิบอมโกรธจนต้องเลิกราไปก็คงต้องยอม ยังไงพี่น้องสำคัญกว่าอย่างที่บอก รักกันเลิกกันได้ แต่พี่น้องเลิกเป็นไม่ได้
“นี่.. นายโกรธชั้นรึเปล่า”
“โกรธ” คิบอมตอบสั้นๆ ทำหน้านิ่งไม่ไหวติง
“เออ โกรธก็โกรธ นี่น้องชั้น ดองเฮ คนที่กินข้าวกับนาย” ดงแฮสารภาพ ไม่มีใดจะเอาความจริงเข้าสู้แล้ว
“อืม” คิบอมอยู่ในภวังค์หลายอารมณ์ โกรธที่ถูกหลอกปั่นหัว เคืองที่ดงแฮปิดบัง และผิดหวังที่คนรักไม่เชื่อใจตนเอง
“คิบอม.. เค้าขอโทษนะ เค้าเป็นคนขอพี่ดงแฮไปกินข้าวกับตัวเองเองล่ะ อย่าโกรธพี่ดงแฮเลยนะ” น้องเล็กพยายามเข้าช่วย แต่ด้วยนิสัยคิบอม เขายังหน้านิ่ง ไม่ตอบอะไร แล้วเดินไปนั่งที่เก้าอี้เสียเฉยๆ
“ช่างมันดองเฮ จะโกรธก็ช่างมัน” ดงแฮสะบัดก้นเดินไปอีกทาง
“หมอๆ นี่พี่ชายเค้า พี่ดงแฮ เจอกันแล้วนี่ ฮิฮิ”
“นี่เหรอครับ ที่ไม่กล้าเล่าให้ผมฟัง” ฮันกยองหน้านิ่งไม่ต่างกัน
“ก็.. เค้า...”
“เด็กดีไม่น่าหลอกหมอเลยนะครับ หมอผิดหวังจริงๆ” ซีวอนเคยแต่หลอกสาวๆ เจอหลอกเข้าแบบนี้ก็เซ็งจิตไปเลย
“เค้าไม่ได้..”
“อย่าพูดเลย หมอไปทำงานนะครับ ถ้าว่างก็เข้าไปรับบัตรคิวแล้วก็ไปตรวจแล้วกันนะครับ” ฮันกยองลุกขึ้นก่อนคนแรก ตามด้วยซีวอน สองหมอทิ้งพี่น้องหน้าเหมือนไว้ตรงนั้นเอง
“หมอ.. !!!” แม้จะรั้งไว้ แต่สองหมอก็ไม่ได้หยุดตามที่ดองเฮเรียกรั้งแต่อย่างใด
“พี่ดงแฮ... หมอโกรธเค้าใช่มั๊ย” ความหวั่นไหวเข้าเกาะกินหัวใจ ไม่ได้คิดอะไรกับสองหมอนี่ด้วยซ้ำ แต่ทำไม.. เวลาเกิดเรื่องแบบนี้ ดองเฮจึงรู้สึกเจ็บปวดนักนะ
“มั้ง ช่างปะไร ไม่ได้เป็นอะไรกับเค้าซะหน่อย” ดงแฮพยายามเข้มแข็ง เพราะตัวเองก็เจ็บปวดกับท่าทีของคิบอมเหมือนกัน รู้ดีว่าคิบอมไม่ชอบคนโกหก ได้แต่พยายามหลอกตัวเองและหลอกให้น้องชายเข้มแข็ง
“แต่... พี่ดงแฮ ทำไมเค้าไม่สบายใจเลยล่ะ ในอกมันโหวงๆ พิกล”
ฟังแค่นั้นดงแฮก็รู้แล้วว่า... น้องชายคงเกิดความรู้สึกบางอย่าง ไม่กับหมอคนใดก็คนหนึ่งเป็นแน่
........................3P - Three Love........................
ความคิดเห็น