คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : The House of Golden Sand # 1
The House of golden sand #1
ชายหนุ่มผิวขาวผุดผ่องเป็นยองใยยืนกางขาอ้าซ่าน่าเอ็นดู ในมือถือชะลอมแอร์เมสข้างซ้าย และมีถุงย่ามกุชชี่ที่ปักด้วยเพชรยี่ห้อชวาลอปสกี้ด้วยมือของเขาเอง
เพราะความจนจึงไม่จ้างดีไซเนอร์ราคาแพงให้มาเย็บปักหัตถจักรที่ถือใส่ของแบบใช้แล้วทิ้งนี้
ภายในบรรจุผลไม้จำพวกบำรุงสายตา อย่าง สตอเบอร์รี่ บลูเบอร์รี่ กี่วี่ ลำไย ลูกชิด มะขามป้อมและกระเจี๊ยบป่าสายพันธุ์หายาก
อีทงเฮผู้มีใบหน้าละเมียดหวานด้วยการประโคมใช้เครื่องสำอางราคาถูกอย่างครีมยี่ห้อลาร์แมร์ก่อนนอน แลล้างหน้าด้วยน้ำค้างบริสุทธิ์จากยอดหญ้าที่เกิดในภูเขาหิมาลัย ส่งผลให้แก้มแดงสุกปลั่งใสเมื่อเผชิญแดด
หนุ่มน้อยน่ารักน่าเอ็นดูบรรจงกดกริ่งด้วยความนุ่มนวล กล้าๆ กลัวๆ จะรบกวนคนด้านใน
ออดดด
ออดดดดดดด
ออดดดดดดดดดดดด
ออดดดดดดดดดดดดดดดดดด
เมื่อไม่มีผู้ใดขานรับ เขาจึงใช้น้ำเสียงนุ่มนวลร้องเรียกด้วยปากของตนเองอย่างเจียมเนื้อเจียมตัวว่า
“เฮ้ย คนบ้านนี้มันไปตายห่าที่ไหนกันหมดวะ ไม่มีหูกันรึไง !!~”
กระทั่งได้ยินเสียงกรุ๊งกริ๊งซึ่งประมาณได้ว่า คงเป็นกระพรวนทองคำแท้ที่เป็นจี้ข้อเท้าของกำไลทองจากนางกำนัลคนรับใช้ที่หนุ่มน้อยแฉล้มหน้าชะโงกมองผ่านร่องรูประตูบ้านเห็นวิ่งมาหลัดๆ
เขาทำหน้าตาน่าเอ็นดูน่ารักน่าชัง ให้ผู้มาเปิดประตูได้เห็น
“มาหาใครคะ”
“มาหาคุณหญิงป้า เปิดประตูเร็ว ร้อนจะตายอยู่แล้ว” เขากล่าวอย่างเจียมเนื้อเจียมตัว ด้วยน้ำเสียงน่าสงสาร พลางชี้ไปยังกระเป๋าขนาดใหญ่ที่นำมาด้วย ขอร้องรบกวนให้คนรับใช้ของบ้านช่วยถือเพราะตนเองนั้นบอบบาง มิสามารถขนไปได้ในคราวเดียวกันทั้งหมด ทั้งมือสองข้างยังถือชะลอมแอร์เมสและถุงย่ามกุชชี่อยู่ด้วย
“ถือเข้ามาดีดีด้วยล่ะ ไม่ใช่ใบละบาทสองบาทนะยะ อย่าให้มีรอยที่ล้อล่ะ อย่าสะเออะลากนะ อุ้มน่ะ ทำเป็นไหม ?” หนุ่มน้อยน่ารักยิ้มนิดหนึ่ง ปรายตาน่ารักอย่างผู้น้อยวอนขอร้องผู้ใหญ่ให้ช่วยตน ไม่มีเหวี่ยงสักนิด
จากนั้นสะบัดหน้าเชิดทำองศา 129 กับพื้นอย่างเจียมเนื้อเจียมตัว ก้าวเดินฉับๆ เข้าไปไม่รอรี เกรงว่าวิถีของตนอาจขวางทางคนรับใช้ที่ถือของหนักก็เป็นได้
“ตามมาสิยะ เหม่ออะไรอยู่ได้” ทอดเสียงเรียก
ความโอ่โถงของตัวบ้านที่มองเห็นไกลๆ นั้นสมนามคฤหาสน์แห่งนี้ว่าเป็นบ้านทรายทอง หรือที่ อีทงเฮเรียกมันอย่างทันสมัยว่า “ดิ เฮ้าส์ ออฟ โกลเด้น แซน”
ระยะทางหลายลี้ที่หนุ่มน้อยอีทงเฮก้าวเดินอย่างประหม่าด้วยลีลานาโอมิ แคมเบล นางแบบชื่อก้องโลกมักเดินบนแคทวอล์ค ทำให้ผู้คนในบ้านมีเวลาได้มองเห็นการมาครั้งนี้ของทงเฮก่อนจะถึงตัวบ้าน
ใช้เวลาในการเดินอย่างประหม่าไม่มั่นใจนักบนรองเท้าจิมมี่ชูวส์อย่างนางพญาหงส์อยู่ราวครึ่งชั่วโมงจึงเข้าสู่ตัวบ้าน เมื่อไปถึงอีทงเฮก็ลิ้นห้อย หอบเป็นสุนัขพันธุ์ชิวาว่าตาห่างหูกางขาสั้น เขายิ้มมีไมตรีให้กับนางกำนัลรับใช้ ผู้ซึ่งนำกระเป๋าของเขามาด้วยรถกอล์ฟที่ขับอ้อมตามทางตัดกับสนามกอล์ฟส่วนตัวของเจ้าของบ้าน
อีทงเฮซึ้งใจในไมตรีที่ผู้นำกระเป๋ามาให้ จึงได้กล่าวบางอย่างเพื่อเป็นการตอบแทน
“นี่ หล่อนมีรถ ทำไมไม่ให้ฉันขึ้นมาด้วยยะ ดูสิ เดินตากแดดจนผิวเสีย ใครจะรับผิดชอบ”
น้ำเสียงขึ้นลงน่ารักน่าเอ็นดู กล่าวอย่างเจียมเนื้อเจียมตัวมิเผยอกล้าต่อกรแม้แต่กระทั่งกับคนรับใช้
“ต้องขอประทานโทษด้วยค่ะ นี่เป็นรถของคนรับใช้เอาไว้ไปเปิดประตูเท่านั้น เกรงว่าจะไม่สมเกียรติของแขกบ้าน ขออภัยอย่างเป็นทางการ ณ ที่นี้ค่ะ”
คนรับใช้กลัวหัวหด ยืนผวาเท้าสะเอวแทบจะเอาศอกฟันใส่ใบหน้าของอีทงเฮ
“ช่างเถอะ หล่อนมันแค่ขี้ข้า” อีทงเฮซึ้งใจ อยากจะกล่าวคำขอบคุณที่คนรับใช้ได้ถือกระเป๋าให้ แต่เมื่อเห็นท่าลนลานเกรงกลัวตนเองด้วยการยืนเท้าสะเอวชี้หน้าตนเองนั้น จึงได้เก็บคำพูดไว้ และกล่าวในใจลึกๆ ให้ไปกับสายลมแทน
“แล้วนี่คุณหญิงป้าอยู่ที่ไหนกัน ?”
“ด้านในค่ะ”
“เสร่อ ฉันไม่ได้ถามหล่อน ฉันพร่ำบ่นคนเดียว”
อีทงเฮขอบคุณเป็นภาษาส่วนตัวอย่างนอบน้อมกับคนรับใช้ เขามิเคยถือตัวหรือแบ่งชนชั้นวรรณะกับผู้ใด
ในที่สุด อีทงเฮก็ย่างก้าวด้วยจังหวะพาดิบูเร่ของนักบัลเล่ต์ สไลด์ตนเองไปตามแผ่นหินอ่อนที่ทงเฮสืบทราบมาก่อนว่าทำมาจากหยกพันปีจากเขาเหลียงซ่าน มีสรรพคุณช่วยให้เมื่อเหยียบย่างแล้วจะลดอาการร้อนในกระพุ้งแก้มได้ดีนักแล
“อ้าว ใครกันนั่น” คุณหญิงโจควอนร้องถามเมื่อเห็นเด็กหนุ่มหน้าตาพอดูได้ยืนเท้าสะเอว ในมือถือข้าวของพะรุงพะรัง
“คุณหญิงป้าฮะ คุณหญิงป้าโจควอน..” อีทงเฮครวญครางอย่างชะม้อยชม้ายคล้ายนางละครทอดรำพัน ถลาไปกอดเข้าที่แข้งขาของหญิงชราอย่างอ่อนแรงที่ได้เห็นบุคคลที่ละม้ายบิดาตนเอง แต่มีจริตจก้านมากกว่าหลายร้อยขุม
ลีลากระซิกๆ สะอื้นตัวโยน ป้ายขี้มูกไปยังเสื้อผ้าที่ทำเนาได้ว่าเป็นของยี่ห้อดีไซเนอร์ชื่อดังอย่างอเล็กซานเดอร์แมคควีน ยิ่งร้องน้ำมูกก็ยิ่งไหล อีทงเฮจึงถือวิสาสะสั่งน้ำมูกที่กำลังย้อยไปลงรองเท้าวิเวียนเวสต์วูดนั้น
“พรืดดดด”
“เอ่า นี่เป็นหวัดนกหรือกะไรกัน แม่เด็กคนนี้” เธอเป็นหญิงที่มีเมตตาพอควร ไม่ติดใจที่เด็กแปลกหน้าทำให้เสื้อผ้าใส่อยู่บ้านเล่นๆ ของเธอเปรอะเปื้อน “เอ้าๆ ไข้หวัดนก หรือไข้หวัดสองพันสิบเอ็ดล่ะเรา”
เมื่อเห็นว่าเด็กคนนั้นยังเกาะขาอยู่และร้องไห้เธอจึงบอกเตือนด้วยการใช้เท้าที่หุ้มด้วยวิเวียนเวสต์วูดเขี่ยสะบัดให้ทงเฮกระเด็นออกไปร้อยหลาอย่างผู้เอ็นดูเด็ก
หนูน้อยผิวถูกแดดแผดเผาหล่นลงกระทบพื้นดัง..แอร๊ก อุจจาระแทบแตกปัสสาวะแทบเล็ด แต่รักษากริยาผู้ดีไว้ด้วยการขยุ้มหูรูดทั้งหมดที่มี ด้วยความเป็นคนเรียบร้อยจึงไม่นิยมสบถอะไรเมื่อเจ็บปวด เพียงแต่หลุดปากพึมพำเบาๆ ให้ได้ยินเพียงแค่ตนเองว่า...
“เหี้ย !!~”
“โอย..ขอโทษทีนะหนู คนแก่เส้นมันตึง” คุณผู้หญิงโจควอนก้าวเข้ามาอย่างงกๆ เงิ่นๆ ด้วยท่าแหกขาและพับเข้าหากันอย่างในเพลง Gee ลีลาปราบซอนโยซิแดให้แดดิ้นสิ้นลาย “เป็นอะไรมากหรือเปล่าหนู”
“ม..ไม่เป็นอะไรฮะ ทงเฮเพียงแต่บอบบางไปเท่านั้นเอง” ทงเฮลองเต้นท่ากระเด้งเป้าของไมเคิ่ล แจ๊คสัน เพื่อตรวจสอบว่ากระดูกบั้นเด้าหักหรือไม่
“ให้ชายกลางพาไปหาหมอหน่อยดีกว่านะหนู เอวบางร่างน้อยแบบนี้เผื่อเส้นเอ็นจะพลิกร่านหลบใน”
คราแรกหนุ่มน้อยเตรียมจะออกปากว่าไม่เป็นอะไร แต่เมื่อพบว่ามีชายหนุ่มรูปร่างหน้าตาดีอยู่ตรงหัวบันไดเด่นเป็นสง่าราศรีเจิดจรัสอยู่ จึงเก็บปากเก็บคำอย่างเจียมเนื้อเจียมตัว มิกล้าขอความเห็นใจ
“โอ๊ย ทงเฮเจ็บตรงขาหนีบฮะ” เรี่ยวแรงที่เคยมีมากมายมลายไปสิ้น ทงเฮไม่เคยถูกสอนให้สำออยแม้แต่น้อย ปล่อยเสียงครวญทั้งที่ไม่เจ็บปวดนัก
ขณะนั้นเอง สิ่งที่ทงเฮไม่ทราบเลยก็คือ คุณชายกลางคิบอมได้เลียบๆ เคียงๆ เฝ้ามองตั้งแต่ผู้มาใหม่ย่างกรายเข้ามาในบ้านทรายทอง
‘เธอคนนี้ช่างแปลกนัก มีน้ำใจหาผลไม้ป่ามาฝาก ช่างเป็นคนมีน้ำใจ และดูไร้มารยาสาไขผิดกับคนสมัยนี้’
นั่นคือสิ่งที่ชายกลางคิบอมคิดเมื่อพบท่าทางระโหยโรงแรงของทงเฮจนแทบจะทรุด เขาปรี่อย่างทหารหุ่นยนต์เข้าไปประคอง ทงเฮเป็นผู้รู้งานมิอยากให้ความตั้งใจดีนั้นล้มเหลว จึงประวิงเวลาด้วยการสลับขาหลอกผลัดอ่อนซ้ายขวามิให้ล้มตัวถึงพื้นก่อนเวลาอันควร
“อึ๊บ.. ไม่เป็นไรใช่ไหม” ชายกลางคิบอมเก๊กเสียงหล่อ ประหนึ่งว่าเค้นเสียงจากท่ออัณฑะซีกซ้ายด้านขวาเพื่อให้ก้องกังวานดังไปกระทบฝั่งใจ
“ไม่เป็นไรฮะ” ทงเฮเขินอายอย่างถึงที่สุด ประหนึ่งมิเคยต้องมือชายใดมาก่อน อยากจะขัดขืนปัดป้องให้อีกฝ่ายปล่อยมือจากตนเอง ทว่าด้วยสำนึกดีที่อีกฝ่ายช่วยเหลือจึงปล่อยให้เล้าโลมด้วยลมหายใจ
“เอ้า สรุปแม่หนูนี่เป็นใครนะ”
ทงเฮละมือที่ปลดกระดุมคุณชายคิบอมอย่างลืมตัว ดั้นตัวออกห่างจากการประพฤติไม่งามกับร่างกายชายหนุ่มมาตอบคำถาม
“ทงเฮเป็นบุตรของคุณพ่อซีวอน น้องชายบุญธรรมของคุณหญิงป้าไงฮะ” หนูน้อยกระพริบตาปริบๆ พยายามเค้นหยาดน้ำตาทว่ากลับมิได้ผลเท่าใดนัก
“โอ..จริงรึ ? ไหน มาให้ป้าดูหน้าหน่อยสิลูก”
ท่านหญิงโจควอนใช้นิ้วเหี่ยวย่นแต่พองามตามอายุเชยคางหลานขึ้นมามอง
“เธอมีเค้าเหมือนซีวอนอย่างกับโดเบอร์แมนตกลูกเป็นชิวาว่าเชียวนะ อืม..แล้วพ่อเป็นอย่างไรบ้าง ?”
แม้จะลำดับความเหมือนละม้ายของตนและบิดาจากคำพูดของผู้ชรามิได้ แต่ทงเฮก็ตอบกลับโดยไว
“คุณพ่อ..คุณพ่อ.. ท่านทำธุรกิจล้มเหลว จนต้องหนีบรรดาเจ้าหนี้ไป ท่านเขียนจดหมายไว้ว่าให้ทงเฮมาพึ่งพึงใบบุญท่านหญิงป้าฮะ”
“น่าสงสารจริง พ่อเราก็เหลือเกิน ทิ้งลูกไป เพียงเอ่ยปากป้าก็พร้อมจะช่วยอยู่แล้ว แบ่งเครื่องเพชรจากโกดังของป้าไปสักส่วนหนึ่งก็คงใช้หนี้ให้ประเทศได้ ทำไมจึงตัดช่องน้อยแต่พอตัวนะ” โจควอนอนาถจิตกับชะตากรรมเลวร้ายของน้องชายบุญธรรม เหลือบมองใบหน้าหมองเศร้าของหลานบุญธรรมแล้วกล่าว “เอาเถิด ป้าจะช่วยใช้หนี้ให้ซีวอน ซื้อบริษัทคืนให้ ช่วงนี้หนูก็พักกับป้าไปก่อนนะ”
ทงเฮซึ้งเหลือจะกล่าว แลบลิ้นเลียรองเท้าสลับกับการใช้ปอยผมเช็ดให้ขึ้นเงาเป็นการตอบแทนคุณหญิงป้า
ขณะนั้นเองคิบอมนึกในใจว่า
‘ช่างเป็นคนที่แปลกเชียว มีกริยาเรียบร้อยอย่างมิน่าเชื่อ เด็กคนนี้มีอะไรให้เราสนใจอยู่ได้บ่อยครั้ง’
ทงเฮแอบทำคอเสื้อให้กว้างและก้มลงใช้ปอยผมเช็ดรองเท้าอีกครั้ง มุ่งหมายให้องศาการก้มอวดผิวงามภายใต้เสื้อผ้าแก่สายตาท่านชายคิบอม เธอไร้เดียงสาจนไม่ทราบว่าการกระทำแบบนั้นจะเป็นการปลุกใจเสือป่า
ก่อนเข้ามาบ้านทรายทองแห่งนี้อีทงเฮได้อ่านหนังสือการ์ตูนขายหัวเราะ ฉบับประจำวันพุธที่ 4-10 พฤษภาคม พบบทความของคุณวรพจน์ ทำให้เตือนตัวเองตามคำสอนนั้นไว้ว่า
นางเอกละครไทย...
1.หมั่นซ้อมบทผู้ชายไว้ คุณอาจต้องปลอมตัว
กรณีนี้ทงเฮปลอมตัวเป็นชายตั้งแต่เกิด ผ่าน
2.ทุกคนจะโง่ ไม่รู้ว่าคุณเป็นหญิง ทั้งที่นมตู้มและคิ้วบางขนาดนั้น
กรณีนี้ทงเฮปลอมได้เนียนจนเป็นผู้ชายจริงๆ ผ่าน
3.ถ้าเป็นสาวแก่น จ้องนายอำเภอหรือปลัดไว้ นั่นล่ะพระเอก
ในบ้านทรายทองแห่งนี้ไม่มีนายอำเภอหรือปลัด มีผู้ชายน่าจับเพียงคนเดียวคือคุณชาย ฉะนั้น ผ่าน
4.คุณจะเกิดมาเพียบพร้อมไปด้วยรูปสมบัติ ทรัพย์สมบัติและชาติตระกูล ถ้าไม่ใช่อย่ากังวล สุดท้ายคุณจะเป็นทายาทหรือได้สามีรวย
กรณีนี้ ทงเฮมีชาติกำเนิดครึ่งๆ กลางๆ เพราะบิดาเป็นเพียงลุกบุญธรรม ฉะนั้น ทงเฮไม่กังวลเท่าใดนัก เพราะกำลังจะหาสามีรวย ผ่าน
6.นอกจากบทผู้ชายแล้วให้ซ้อมบทคนใช้ไว้ เพราะคุณอาจต้องปลอมตัวเพื่อสืบอะไรบางอย่าง เช่น เพื่อทำวิทยานิพนธ์ เขียนบทละคร หรือค้นหาชาติกำเนิด
กรณีนี้ ทงเฮซักซ้อมบทเป็นอย่างดี เตรียมพร้อมด้วยการเข้าแบรนด์ซัมเมอร์แคมป์เพื่อเป็นคนใช้ ภายในการอบรมสอนมารยาทการเป็นคนใช้ ที่ใช้สมองในการจ้องจับนายจ้างอย่างมีหลักเกณฑ์ ผ่าน
7.ถ้ามีผู้ชายปล้ำอย่าตกใจ เดี๋ยวพระเอกจะมาช่วยเอง
กรณีนี้ ด้วยความไหวหวั่น ทงเฮอาจต้องปล้ำพระเอกเสียเอง จึงไม่ห่วงนัก หากในอนาคตมีเหตุการณ์เช่นนั้นจริง จะยินยอมให้ตัวร้ายเล้าโลมเสียก่อนแน่ ผ่าน
8.ถ้ามีใครขับรถชนพ่อแม่พี่น้องญาติสนิทของคุณ ให้รู้ไว้เลยว่าไอ้คนที่ชนนั่นแหละคือพระเอก
กรณีนี้ คุณชายคิมคิบอมหล่อชนอกกระแทกใจ จึงเหมารวมไว้ก่อนว่าเป็นพระเอกของเรื่อง ผ่าน
9.ถ้าโคตรเหง้าศักราชคุณมีความแค้นกับบ้านไหน ให้เล็งลูกชายบ้านนั้นไว้ เพราะนั่นอาจเป็นพระเอก
กรณีนี้ ทงเฮไม่มีศัตรู มีเพียงแค่เจ้าหนี้ของบิดาซึ่งอาจมีลูกชาย หากเห็นว่าหล่อรวยล่ำกว่าคุณชายของบ้านทรายทอง ทงเฮอาจนำไปประมวลผลเพื่อสรุปผลหาพระเอกในโอกาสหน้าต่อไป ผ่าน
10.ในกรณีที่พระเอกมีเมียแล้ว อย่ากังวล สุดท้ายนังนั่นจะตาย เป็นบ้า เป็นฆาตกรตัวจริง เป็นคนผิดที่กดดันพระเอกมากไป พูดง่ายๆ คุณจะหลุดพ้นข้อกล่าวหาว่าแย่งสามีชาวบ้านทุกกรณี
กรณีดังกล่าว ขณะนี้ทงเฮยังไม่ทราบว่าคุณชาย คิบอมมีครอบครัวแล้วหรือไม่ แต่จะไม่เป็นกังวลตามคำสอนที่ได้อ่านศึกษาหาความรู้มา ผ่าน
11.ไม่ว่าภายนอกคุณจะดูกร้านโลกเพียงใด แต่จริงๆ คุณคือสาวบริสุทธิ์แสนดี แต่มีเหตุให้ประชดชีวิต
กรณีนี้ ทงเฮถือว่าการเป็นคนเจียมเนื้อเจียมตัวและอ่อนใสต่อโลกใบนี้ในแบบฉบับของอีทงเฮ ถือว่าเป็นการประชดโลกและทำตัวกร้านโลกอยู่แล้ว ผ่าน
12.ถ้าบังเอิญต้องย้ายไปอยู่กับญาติห่างๆ ที่มีคฤหาสน์หลังใหญ่ เบ่งเข้าไว้ คุณคือเจ้าของตัวจริง
กรณีนี้ เข้าเค้าอย่างที่สุด แต่ทงเฮทราบแก่ใจว่าบ้านทรายทองมิใช่ของตน หากอยากเป็นเจ้าของตัวจริง ทงเฮจะต้องจับคุณชายคิบอมให้อยู่หมัด ผ่าน
13.คนที่คุณคบด้วยตั้งแต่ต้นเรื่อง จะไม่ใช่พระเอก
ทงเฮทิ้งแฟนทุกคนเพื่อมาบ้านทรายทองเรียบร้อยแล้ว ฉะนั้น ผ่าน
14.คุณมักได้รับการศึกษาในระดับสูง โดยมากจะจบจากนอก แต่อย่ากังวล คุณไม่ต้องรับผิดชอบหน้าที่การงานมากนัก นอกจากไล่จับพระเอก
ทงเฮพูดกับตนเองอย่างเจียมเนื้อเจียมตัวตั้งแต่แรกเมื่ออ่านจบแล้วว่า I agree ฉะนั้น การไล่จับพระเอกถือเป็นสิ่งสำคัญกว่าทุกสิ่งในชีวิต ผ่านแน่นอน !!
“เธอผู้นี้จะมาอยู่ร่วมชายคาเรางั้นหรือครับคุณหญิงแม่” ชายกลางคิบอมตะล่อมถามมารดาอย่างไม่มีมีเล่ห์กลใดๆ นอกเสียจากจ้องมองหน้าอกขาวอย่างตาตั้งไม่วางตา และคิดภาพเปลือยของทงเฮไว้เรียบร้อยแล้ว
“น้องน่าสงสารนะ หาอะไรให้น้องทำที่บ้านเรานะลูก แม่หัวใจสลายแทนน้องจริง โอย ขอยาหอมเปลือกส้มมือแคลิฟอเนียร์นำเข้าให้แม่ที”
สิ้นคำคุณหญิง คนรับใช้ต่างวิ่งกันแบบสี่คูณร้อยเมตรเพื่อดูแลคุณหญิงผู้เปี่ยมเมตตา มีเพียงแค่บุตรชายที่ยิ้มแสยะ และผู้มาใหม่ที่ยิ้มอ่อยร่านโลกีย์แต่ดูดีในแบบเด็กไร้เดียงสา ...อีทงเฮไม่แสดงพิรุธอะไรเลยนอกจากกัดริมฝีปากเลียนแบบ อั้ม พัชราภา อย่างเจียมเนื้อเจียมตัว
“ผมคิดว่าผมคงหาอะไรให้น้องทำได้ครับคุณแม่”
... The House of Goden Sand ...
1sth @ 12/09/2554
Edit @ 14/09/2554
TBC.
Ps.Happy KiHae's Day
ความคิดเห็น