คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Part I
3P – Three LovE
Title : 3P – Three LovE
Author : -BallOonzA-
Staring : Lee Dong Hae x ????
Part I
“เพราะชั้นไม่อยากเหมือนพวกนายไงล่ะ” ถ้อยคำแสนเย็นชาหลุดออกมาจากปากพี่ชายคนรอง เขาพูดคำนี้จนน้องชายคนเล็กที่เฝ้าถามอ้าปากพูดตามได้ทุกคำ
“ก็รู้แล้ว ยังจะถามอยู่ได้” ดงแฮกระแทกเสียงบอกอย่างไม่ชอบใจนักที่น้องชายเฝ้าถาม
“ไม่เอาน่าดงแฮ บอกน้องดีดีก็ได้ ทำไมต้องใส่อารมณ์” ทงเฮพี่ชายสุดใจเย็นคอยเกลี่ยอารมณ์น้องชายอยู่เป็นประจำ
“ใช่ฮะ นั่นสิ..ทำไมพี่ดงแฮถึงไม่อยากเหมือนเค้าล่ะ” เสียงเล็กๆ ของน้องคนเล็กอย่างดองเฮนั่นยังถามต่อ กวนอารมณ์คนหงุดหงิดยิ่งนัก ไอ้สายตาแป๋วๆ นั่นด้วย .....เซ็ง
“ก็เพราะนายเป็นแบบนี้น่ะสิ ทำหน้าแบบนั้นอยู่ได้ อย่าว่าแต่นายเลยนะดองเฮ แม้แต่พี่ทงเฮ ชั้นก็ไม่อยากเหมือน”
.....ทำไมล่ะ ทำไมต้องให้เราเกิดมาเหมือนกัน เกิดเป็นแฝดสาม ทุกอย่างต้องหารสาม มันมีอะไรที่เคยเป็นของชั้นคนเดียวบ้าง.....
“พี่เข้าใจนะดงแฮ ว่านายคงอึดอัด ถึงได้กล่อมพ่อกับแม่ให้จับเราแยกโรงเรียนตั้งแต่เด็ก แต่มันใจร้ายไปนิดนะ กับการที่นายเที่ยวบอกคนอื่น ....ว่านายไม่มีพี่น้อง” พี่คนโตอยากให้เจ้าน้องคนกลางนี่เข้าใจเสียที ว่าสิ่งที่เขาทำ มันทำร้ายจิตใจของพี่..และน้องที่รักเขามากแค่ไหน
“แต่พี่ดงแฮก็ชื่อไม่คล้ายพวกเราสักเท่าไหร่แล้วนี่ นั่นคือสิ่งที่พ่อแม่ตั้งใจทำให้พี่ดงแฮแตกต่างจากพี่ที่ชื่อทงเฮ กับน้องที่ชื่อดองเฮแล้วนะ”
“มันไม่ได้ห่างกันเลยนะ ...ดงแฮ ยังไงมันก็ยังรู้สึกได้ถึง ทงเฮ กับ ดองเฮอยู่ดี” เจ้าจอมโวยวายยังไม่ยอม
“แล้วตัวเองจะเอาอะไรล่ะ ก็เราเป็นแฝดกัน ชื่อคล้ายก็ถูกแล้ว หรือว่าตัวเองจะชื่อ..เอลตัน จอห์น” ดองเฮลอยหน้าลอยตาถามพี่คนกลางที่กำลังกระฟัดกระเฟียด
“ไม่... มันเป็นเกย์” คำตอบของดองแฮทำเอาพ่อแม่ที่นั่งฟังกลั้นขำไม่ไหว
“ไม่ตลกนะฮะแม่ พ่อด้วย หยุดขำเลย” ดองแฮคาดโทษบุพการี
“เอ้า ก็มันตลกนี่นา พ่อกับแม่ฟังลูกทะเลาะกับพี่น้องมาตั้งแต่เด็กจนโต ร่างกายคือสิ่งที่พระเจ้าประทานมาให้ ลูกจะเปลี่ยนแปลงมันได้ยังไง” แม่ส่ายหน้าขำขำกับอารมณ์ลูกชาย
“ได้สิฮะ ผมตัดสินใจแล้ว ผมจะทำศัลยกรรม”
“หา !! ทำศัลยกรรม ลูกจะบ้ารึไง” คนเป็นพ่อปรามขึ้น “ลูกจะทำผม หรือแต่งหน้าให้พั้งค์หรืออะไรก็ตามพ่อไม่เคยว่า แต่เรื่องทำศัลยกรรม..พ่อขอ เพราะยังไงภายนอกแต่งแต้มได้ก็ลบได้ แต่ถ้าลูกปรับเปลี่ยนโครงสร้างภายใน ไม่มีอะไรเอาคืนมาได้ พ่อสั่งห้ามเด็ดขาด !!” บิดาเฉียบขาด ... ใครก็รู้ ถึงจะใจดี อารมณ์ดีแค่ไหน บทจะเอาจริง น่ากลัวยิ่งกว่าใคร
“แต่...” ดงแฮยังอิดออด
“พอเถอะน่าดงแฮ แค่เราไม่ต้องเรียนโรงเรียนเดียวกัน ไม่บอกใครว่าเป็นแฝดกัน แต่งตัวต่างกัน ทำผมต่างกัน มันก็น่าจะมากพอแล้วนะ ที่พวกเราทำเพื่อนาย” คนเป็นพี่ดุขึ้นบ้าง..นับวันชักจะเอาใหญ่
“พี่ทงเฮดุผม” น้องคนกลางที่เคยถูกพี่คนโตตามใจตลอดเวลาตกใจ ไม่เคยมีครั้งใดที่พี่ชายจะพูดทวงบุญคุณแบบนี้ แถมสายตาที่กำหราบเขาได้อยู่หมัดนั่น ... ทำเขาใจหาย
“พี่ไม่อยากจะดุเราหรอกนะดงแฮ แต่นายน่ะต้องเห็นใจคนอื่นบ้าง ไม่ใช่มีแต่นายที่เจ็บปวดเป็น พี่กับน้องดองเฮก็มีหัวใจ พี่ไม่รู้หรอกนะว่าอะไรทำให้นายคิดแบบนั้น แต่พี่ขอแค่ว่า นายอย่าทำร้ายคนที่รักนายแบบนี้ ถ้าวันนึงเค้าทำกับนายแบบนี้บ้าง นายจะรู้สึกยังไง” พี่ชายคิดดุในวันเดียวคราวเดียวให้จบ ไม่อยากให้เรื้อรัง ยอมใจแข็งต่อว่าน้อง
“ทำไมล่ะ ผมไม่อยากให้ใครมาเหมือนผมอยู่แล้วนี่ ไม่ต้องบอกใครเลยก็ดีว่าเราเป็นพี่น้องกัน” อารมณ์โมโห ทำให้ดงแฮพลั้งปากออกไป
“ได้.. ถ้านายต้องการแบบนั้น พี่กับน้องดองเฮ จะไม่บอกใครอีกว่านายเป็นพี่น้องของเรา.... ตลอดชีวิต” พี่ชายคิดดัดนิสัยน้อง รู้ว่าจริงๆ แล้วดงแฮไม่ใช่คนที่ใจร้ายแบบนั้น คงมีอะไรทำให้ไม่พอใจมาจากข้างนอก แต่บ่อยครั้งเข้าก็ติดเป็นนิสัย ตัวทงเฮเองไม่คิดมากหรอก แต่ไม่อยากให้ดงแฮทำนิสัยแบบนี้บ่อยๆ มันจะทำให้น้องเล็กอย่างดองเฮเกิดภาพลบในใจกับพี่ชายตัวเอง
“เลิกทะเลาะกันได้แล้ว !! ลูกเห็นพ่อกับแม่เป็นอะไร หัวหลักหัวตองั้นเหรอ” พ่อเบ่งบารมีข่มทุกคนให้อยู่ในอาณัติทันท่วงที
“ขอโทษครับ” ทงเฮเอ่ยขออภัยคนแรก
“ขอโทษฮะพ่อ” น้องเล็กอย่างดองเฮผู้มีนิสัยสมเป็นน้องเล็กจริงๆ หน้าหงอฝ่อเพราะพ่อดุ จึงละล่ำละลักขอโทษ
“ขอโทษ..ฮะพ่อ” ดงแฮเอ่ยปากเป็นคนสุดท้าย ก็รู้ตัวว่าผิด แต่มันเจ็บใจ ฟ้าแกล้งให้เค้าเกิดมาต้องคอยทำตัวแหวกๆ เข้าไว้ให้ไม่เหมือนคนอื่น เพื่อให้เค้ารู้สึกว่า ตัวเองมีตัวตนในโลกใบนี้ ไม่ใช่ร่างโคลนหรือร่างก๊อปปี้ของพี่ชายและน้องชายตัวเอง
“รีบกินข้าวกันเถอะลูก เดี๋ยวไปเรียนสาย แล้วก็.. ทำหน้าดีดีกันได้แล้ว ลูกแม่ออกจะน่ารัก หน้าบึ้งแบบนี้ไม่เห็นจะดีเลย ทั้งที่พ่อกับแม่ตั้งใจผลิตลูกหน้าตาดีดีกันแทบตาย” มารดาปล่อยหมัดออกไป อยากให้สามีคลายเครียดด้วย
“นั่นสิ รู้มั๊ยว่าพ่อเหนื่อยแค่ไหน กว่าจะได้เราสามคนออกมา พ่อต้อง...”
“พ่อครับ... พวกผมยังเด็กครับ ไอ้เรื่องแบบนั้นเก็บไว้คุยกันฉันท์สามีภรรยากับแม่เถอะครับ เดี๋ยวน้องๆ จะใจแตก” พี่ชายคนโตปรามพ่อไว้ทันท่วงที พ่อกับแม่เขาหวานกันวันละสิบเวลาที่อยู่ด้วยกัน มันก็ดีอยู่หรอก แต่จะเผลอไผลพูดเรื่องพรรค์อย่างว่า มันก็รับลำบาก
“ทำไมล่ะพี่ทงเฮ เค้าอยากฟัง พ่อเล่าหน่อยสิฮะ ว่าทำยังไงถึงมีลูกแฝดตั้งสามคน” เจ้าคนเล็กสุดหูผึ่ง อยากรู้อยากเห็นประสาวัยรุ่น
“พอเลยดองเฮ กินข้าวเข้าไป เป็นเด็กเป็นเล็ก ทะลึ่งใหญ่แล้วนะเรา” ดงแฮพี่คนกลางถึงจะปากบอกปฏิเสธยังไง ก็ยังรักพี่น้องของตนอยู่ดี
“โห่.. ตัวเองก็เกิดก่อนเค้าไม่กี่นาทีเองนะพี่ดงแฮ โตตายล่ะ” ดองเฮค้อนควับใส่พี่คนกลาง
“ยังไงก็เกิดก่อนก็แล้วกัน รีบกินสิ เดี๋ยวก็สายหรอก พ่อกับแม่ก็เหมือนกัน จะพูดอะไรก็คิดบ้าง เกิดน้องใจแตกจะทำยังไงครับ” ดงแฮหันมาดุพ่อแทน
“แล้วลูกล่ะจ๊ะ ใจแตกรึยัง” คนเป็นแม่กระเซ้าถาม
“คุณแม่ ถามอะไรน่ะครับ” ทงเฮพี่คนโตถามมารดา
“อ้าว ก็เห็นดงแฮเค้ากลัวว่าน้องดองเฮจะใจแตก แสดงว่าลูกคนนี้ของแม่ต้องไม่กลัว เพราะสงสัยจะแตกไปเรียบร้อยแล้วไงล่ะ ฮิฮิ” หัวเราะไม่รู้ร้อนหนาว “จริงมั๊ยคะคุณ”
“นั่นสิ ว่าแต่... ลูกใจแตกอย่างที่แม่เค้าว่ารึเปล่าลูก ดวแฮ” พ่อก็ดันเออออห่อหมกไปกับภรรยา
“โอ๊ย... ผมไปแล้วนะ” ดงแฮลุกจากโต๊ะ หนีคำถามชวนปวดหัวนั่น
“อ้าว ไม่ทานข้าวก่อนล่ะลูก”
“ไม่กงไม่กินมันแล้ว ผมไปเรียนแล้วนะฮะ” ดงแฮผละหนีไปหยิบข้าวของแล้วปึงปังออกจากบ้านไป เหลือคนในบ้านที่ยิ้มๆ ขำขำ กับกริยาของดงแฮ คนอะไร...โมโหน่ารักตลกชะมัด
ความคิดเห็น