ยังรักนายอยู่ [2PM <แทคxซู>] Yaoi

ข้อมูลเบื้องต้น

ฟิคเรื่องนี้  เป็นฟิค YAOI ชั่วข้ามคืน

เป็นเพียงความบ้าของเจ้าของบทความเอง

นึกอยากแต่งก็แต่ง

ถ้าไม่ชอบ คลิ๊ก กากบาทมุมขวาบน ได้เลย



เข้ามากรุณาอ่านประกาศนะค่ะ ด้านล่างๆ





ตัวละคร



นายเอก   "จุนซู"







พระเอก   "แทคยอน"




และนี่  ก็คือภาพจิ้น "แทคซูคุณ"



มันไม่ค่อยจะจิ้นซักเท่าไหร่หรอกนะ  แต่หาได้แค่นี้ -*-

แต่สังเกตได้ว่า นายเอกอยู่ใกล้พระเอกมากกว่านะครับ 

แต่พระเอกซิ  เหล่มองซะ เดี๋ยวจุนซูก็จับ...ซะหรอก 55+



"เป็นฟิคแนวใหม่ อาจไม่เป็นที่นิยม

แต่อยากให้ท่านผู้ชม รับชมอย่างมีความสุข"



เนื้อหาของบทความเป็นเพียงจิตนาการของเจ้าของเอง 

ไม่ได้เป็นความจริงแต่อย่างไร

(อาจมีบ้างเล็กน้อย ถึงปานกลาง) 






............................................................................................................



ประกาศ!!!!

บอลลูนอยากจะบอกว่า ขอโทษ ค่ะ

คือบอลลูนทำใจไม่ได้ที่จะเขียนฉากจบของเรื่องนี้

คือคนเขียนเองก็ไม่อยากให้มันจบลงเหมือนกัน

พยายามคิดว่าจะเอาฉากไหนเป็นฉากจบดี

เอาแบบที่คนอ่านไม่คาดคิดอ่ะ  อิอิ



แต่ก็มาอัพให้จบแล้วนะค่ะ

ส่วนฟิค คุณแจ ขอผลัดไปก่อนนะ อาจจะลงไว้นิดนึง

ติดตามกันด้วยนะค่ะ


แถมๆๆๆๆ     น่ารักมากมาย นายเอกเรา ^^



คือที่ไม่มีคอมเม้นมา คือไม่ต้องการรู้เรื่องการกลับมาของจุนซู

ใช่มั้ยค่ะ

จะได้จบแค่นี้  แล้วไปอัพเรื่องอื่นต่อเลย

ต่อไปเป็น คุณแจ  นะค่ะ



แล้วก็จะให้ช่วยโหวตหน่อยค่ะ ว่าต่อจาก คุณแจ  จะเอาคู่ไหนดี

1. จุน บราเทอร์
2. แทคเจย์
3. ชานโฮ
4. แทคโฮ

เนื้อเรื่อง

สวัสดีครับ

ผม "จุนซู" วง 2PM ครับ

สมาชิกในวง มีด้วยกันเจ็ดคน

มีใครบ้างทุกคนคงจะรู้นะครับ


แต่จะมีใครรู้มั้ย ว่าผมน่ะ สนิทกับ แทคยอน นะ  เรารู้จักกันมาตั้งแต่ก่อน เดบิวต์ ซะอีก

แต่พอเดบิวต์ ทุกอย่างก็เริ่มเปลี่ยนไป

จากที่ผมและ แทค สนิทกัน

เมื่อคนอื่นๆเข้ามา รวมทั้ง "นิชคุณ" เด็กหนุ่มที่ทุกๆคนต่างก็ชอบ

อาจจะรวมถึง แทค ของผมด้วย

คุณอาจจะไม่รู้หรอก ว่าผมรู้สึกอย่างไร  ต่อน่ากล้อง ผมต้องยิ้ม  แต่ข้างหลังกล้องหล่ะ คุณเห็นผมรึป่าว

กระแส "แทคคุณ"  ทำให้ผมเจ็บปวด มาก จนในที่สุดผมก็ทนไม่ไหว



.....................................



เริ่มเรื่อง

ณ ที่พักของ วง 2PM

"แทค เรามาถ่ายรูปกันนะ"   เสียงของนิชคุณ  ที่เจื้อยแจ้วเรียกแทคยอน ของผม ให้ถ่ายรูปด้วย

"อืมๆ  ได้ซิ มา 1..2..3  แชะ"  ดูซิ แทค ก็ดูสนุกกับเขาด้วยนะ

เขาดูสนิทกัน  จนทุกๆคนต่างจับคู่ให้เขาทั้ง 2


ผมคงจะยิ้มตามอย่างมีความสุขกับเขาไปด้วย  ถ้าไม่ใช่ว่า

"แทค    เป็น   แฟน   ผม"

ใช่ผม คบกับ แทค มาตั้งแต่ก่อนเดบิวต์  ก่อนเข้าไปอยู่ใน เจวายพี ด้วยซ้ำไป

เราเรียนที่เดียวกัน

เราช่วยกันเรื่องการเรียน

สนิทกันมาก  จนสุดท้าย เราก็ตกลงเป็นแฟนกัน

เราสัญญากันไว้ว่า


"เราจะรักกัน  ดูแลซึ่งกันตลอดไป"

แต่เมื่อต้องเดบิวต์  แทคบอกกับผมว่า ความสัมพันของเรา เปิดเผยไม่ได้    ผมก็เข้าใจและยินยอม

โดย เขาบอกว่า  เขาจะมีแต่ ผม เท่านั้น


แต่ดูตอนนี้ซิ  ดูที่เขาทำ  มันผิดสัญญารึป่าว



ผมเดินเข้าไปหาแทค ที่ยืนอยู่กับ นิชคุณ


"แทค  ไปซื้อของเป็นเพื่อนเราหน่อยซิ"   ผมชวนแทคยอน  คนรักของผม  แต่คำตอบที่ได้กลับมา คือ

"ไปเองดิ  คนอื่นก็มีไม่ชวน  เห็นมั้ยว่าชั้นไม่ว่าง"  นี่หรือ  คำตอบจากคนที่เรารัก

ผมได้ยิน ดังนั้น  ผมก็เดินออกมา  ผมเริ่มชินแล้วหล่ะ กับคำพูดอย่างนี้

ผมว่า  ถึงจะไม่ได้บอกเลิกกัน  แต่เราก็คงไม่ได้เป็นแฟนกันอีกต่อไปแล้วหล่ะ



ผมเดินออกมาพร้อมน้ำตา  น้ำตาที่แทค ไม่อาจมองเห็น

................................................................................................................................................................

แทค  'ทอค




เฮ้อ  เป็นบ้าอะไรอีกเนี้ย

คนกำลังสนุก  กวนอยู่นั่นแหละ  น่ารำคาญจริงๆ

วุ่นวาย   จุนซู  เอ๊ย   ชั้นชักจะเบื่อนายแล้วนะ  ทำตัวเป็นเด็กมีปัญหาอยู่ได้

น่ารำคาญ ชะมัด


ผม แทคยอน  สถบอยู่ในใจ

ก็มันจริงนี่ครับ  ผมรู้  เราคบกันจริง  คบกันอยู่   แต่ความสัมพันนี้  เปิดเผยไม่ได้ไง  จะให้ทำยังงัย

เฮ้อ  กลุ้มใจ


แล้วไอ้ตัวปัญหามันหายไปไหนเนี้ย


.............................................................................................................................................................


จุนซู 'ทอค

ผมเหนื่อยจัง  ทั้งๆที่เป็นวันพักผ่อนของเรา แต่ทำไมผมถึงเหนื่อยอย่างนี้นะ

เหนื่อยใจหน่ะ   จะให้ทำยังงัย


ในเมื่อ แทค ทำอย่างนี้  เขาคงรำคาญผมแล้วซินะ


ผมออกมานั่งดื่มเล็กๆน้อยๆ  ในร้านอาหารของเพื่อนของผม  

ผมดื่มไปได้สกพัก พอกรึ่มๆ  ผมก็คิดว่าน่าจะพอได้แล้ว

ผมจึงลุกขึ้นเตรียมเช็คบิลล์  แต่ ทำไมมันมึนหัวจัง  แถมปวดด้วย มากด้วย

แล้วซักพักอาการก็หายไป    ผมคิดแค่ว่า  คงไม่เป็นไรหรอก  คงจะดื่มไปเยอะมั้ง

เมื่อตอนที่ผมนั่งกิน  ผมก็คิดได้ว่า ผมคงต้องจุ้นจ้านกับเขาให้น้อยลง  

หรือไม่ก็ อย่าไปยุ่งกับเขาเลย จะดีกว่า


คิดได้อย่างนั้น  ผมก็กลับที่พัก


................................................................................................................................................................

ที่พัก   เวลา  19.00 

"พี่จุนซู  พี่ไปไหนมา  หายไปทั้งวันเลย  ติดต่อก็ไม่ได้"   ชานซองครับ  น้องเล็กในวง  น่ารักนะ

แต่โดนพี่ใหญ่จองไปซะละ

"อ่อ  พี่ไปดื่มมานิดหน่อย"  ผมก็ตอบไปตามความเป็นจริง

"พี่เป็นอะไรรึป่าว  ปกติพี่ไม่ดื่มนี่นา"  ชานซองถามผมอีก

"ป่าวหรอก  แค่ไม่สบายใจนิดหน่อย"  ผมตอบไป ชานซองพยักน่ารับเล็กน้อย  แล้วผมก็เดินออกมา


ผมมาอยู่ที่ห้องของผม  ไม่ซิ ของผมกับแทค ต่างหากหล่ะ

มาถึงผมก็นั่งลงบนเตียง

แทคเดินเข้ามาทีหลังผม  พูดขึ้น



"ไง ที่ไม่สบายใจหน่ะ  เพราะอยู่ที่พักไม่มีผู้ชายให้อ่อยรึไง  ถึงต้องไปนั่งอ่อยข้างนอกหน่ะ"  



อะไรกัน  แทคพูดถึงอะไร  เพราะใครที่ทำให้ผมเป็นอย่างนี้


"แทค  นายอย่ามาพูดหาเรื่องฉันนะ"  ผมพูดออกไป

"หรือว่าไม่จริง  ใส่เสื้อคอกว้าง สีขาว บาง ไปนั้งริมน่าต่างกระจก ร้านเหล้าหน่ะ" แทคพูด

"นายรู้ได้ยังงัย"  ผมอึ้ง แทครู้ได้ยังงัย

"จะไม่รู้ได้ไง  นายบอกจะออกไปซื้อของ กลับหายไปนาน ฉนออกตามหา ก็เจอนายนั้งอยู่ที่นั่น แถมนั่งยิ้มอยู่กับผู้ชาย" แทคพูดต่อ

ใช่ คงเป็นตอนที่ผมคุยกับเพื่อนมั้ง

"รู้สึกจะมีความสุขมากซินะ กับคนอื่นที่ไม่ใช่ ผัว ตัวเองเนี้ย"  อะไรกัน ทำไม แทคพูดแรงอย่างนี้  ใช่ผมเคยมีอะไรกับแทคแล้ว จริง 

แต่พูดอย่างนี้ได้ยังงัย




......................................................................................................................................................................

"ทำไมหล่ะ แทค ทำไมนายพูดอย่างนี้  หาเรืองกันใช่มั้ย  เพราะใครกันหล่ะ ฉันถึงทำลงไป"  ผมพูดออกไป น้ำตาเรื่มปริ่มๆแล้วหล่ะ

"อ่อ  ตกลงฉันผิดใช่มั้ย คนผิดคือชั้นหรอ  ใช่ซิ นายมันถุกทุกอย่างแหละ"  แทคพูดประชดผม


Rrrrrrrrrr~~~~~~~

เสียงโทรศัพท์เครื่องบางของแทคดังขึ้น

"ฮัลโหล คุณ  ว่าไง"

"อืมๆ  ได้ๆ  ไปเดี๋ยวนี้แหละ"  แล้วแทคก็วางสายไป


"นี่ถ้านิชคุณไม่โทรมานะ ได้มีเรื่องคุยกันยาว  ไปดีกว่า ไร้สาระจริงๆ"  แทคพูดแล้วหันหลงเดินออกจากห้องไป



นี่มันอะไรกัน  นี่หรือแฟนของผม แฟนกันหรอ  ถ้ามีแฟนแล้วเจ็บอย่างนี้ สู้ไม่มีซะดีกว่า

ผมได้แต่คิดน้อยใจ แล้วก็ร้องไห้ออกมา  ทำไมกันนะ  T-T

"โอ้ย!!!!  ทำไมมันปวดอย่างนี้"  เสียงผมเองครับ

ทำไมกัน ทำไมผมถึงปวดหัวอย่างนี้นะ เป็นเหมือนตอนที่ดื่มเลย

แล้วอาการปวดก็ค่อยๆเบาลง 

"เป็นอะไรนะ  ช่างมันเถอะ"






1 อาทิตย์ผ่านไป ไวเหมือนโกหก


แต่ 1 อาทิตย์ของผม ผมรู้สึกว่ายาวนานจัง เพราะผมไม่ได้คุยกับคนที่ผมรักเลย

ไม่กล้าเข้าไปยุ่ง  กลัว กัวว่าเขาจะรำคาญ กลัวว่าเขาจะเกลียด

แต่ 1 อาทิตย์ที่ผ่านมานี้ อาการปวดของผมเกิดขึ้นเริ่มบ่อย แถมยังรุนแรงขึ้นอีก

แต่ผมไม่กล้าบอกใคร  กะว่าจะไปหาหมอในวันนี้




ผมเดินออกมาจากที่พัก  โดยบอกเพียงพี่ เจย์ เพียงคนเดียวว่ามาโรงพยาบาล

ไม่อยากให้คนอื่นรู้  กลัวจะเป็นห่วงกัน  และผมก็บอกพี่เจย์ว่าอย่าเพิ่งบอกใคร  แล้วผมจะรีบกลับ



ผมตรวจสุขภาพทั้งหมด  โดยคุณหมอที่ตรวจผม ผมรู้จักดี เพราะเขาเป็นญาติผมเอง

ผลตรวจที่ออกมาจะส่งไปที่บ้านใช้เวลานาน  พี่หมอจึงบอกว่า  จะส่งผลตรวจไปทางอีเมลล์ให้ก่อน ในคืนนี้

การตรวจของผมก็จบลง  เหลือเพียงกลับไปรอผลตรวจที่บ้านเพียงเท่านั้น


.........................................................................................................................................................................




เวลาผ่านไป  ผมกลับมาที่บ้าน  นั่งรออีเมลล์จากพี่หมออยู่ในห้อง

ไม่รู้สิ  ทำไมผมถึงกังวลใจอย่างนี้นะ

ผมจะเป็นอะไรรึป่าว

ยิ่งคิดยิ่งปวดหัว  เป็นอะไรกันนะ


ตือ ดือ ดึ๊ง~~~

เสียงอีเมลล์เข้าแล้วครับ  ผมรีบวิ่งไปที่โน๊ตบุ๊คของผม

ใช่มันเป็นอีเมลล์จากพี่หมอ


ผมเปิดมันเพื่ออ่าน  แล้วผมก็ต้องตกใจ

"ผลการตรวจแบบคราวๆ

จุนซู  พี่พบก้อนเนื้อในสมองของนาย  

แต่มันยังเพียงเป็นชิ้นเล็กๆ

ยังพอจะสามารถทานยา เพื่อบรรเทาอาการได้

แต่อย่าเพิ่งตกใจไปนะ  เพราะผลยังไม่สมบูรณ์

ต้องรอตรวจอาการอื่นๆด้วย  ยังไงให้นายมาโรงพยาบาลอีกที

แต่ตอนนี้ นายอย่าพยายามคิดอะไรมาก  อย่าทำให้ตัวเองเครียด

และทางที่ดี  ควรรักษาตัวอย่าให้อาการทรุดหนักกว่านี้

                .........  พี่หมอ"


ผม เป็น อะ ไร เนี้ย   ผมค้าง ทำอะไรไม่ถูก

ผมคิดดไปต่างๆนานา

จะทำยังงัย

ไหนจะงาน  ไหนจะทางบ้าน อะไรต่ออะไรอีกเยอะแยะ

ที่สำคัญ แทค หล่ะ

แต่เขาคงไม่สนใจผมซินะ


ผมนึกถึงคำที่พี่หมอบอก  อย่าเครียดๆ

ผมตัดสินใจไม่บอกเรื่องนี้กลับทุกคน

เพื่อไม่ให้กระทบกลับงาน

พี่หมอนัดผมไปตรวจร่างกายอีกครั้ง เพื่อให้ทราบผลที่แท้จริง


และผลก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ  ผมจะทำยังไง ไม่บอกทุกคนเหมือนเดิม

หรือ    บอก แล้วกระทบกลับงาน   

ผมเลือกที่จะไม่บอก ใครทั้งนั้น


เนื่องจากอาการยังไม่รุนแรงมาก  ผมจึงให้พี่หมอส่งยามาให้ที่บ้าน แทนการ

ไปรับยาที่โรงพยาบาล เพื่อไม่ให้กระทบงาน และเป็นที่น่าสงสัยของทุกคน



.................................

แทค 'ทอค

อะไรกันนะ

จุนซูเป็นอะไร  ทำไมไม่คุยกับผม

หนีผม  แถมทำตัวลับๆล่อๆ  หลบน่าผม  เหมือนปิดบังอะไรเอาไว้


และไหนจะ พัสดุที่ส่งมาที่บ้านทุกอาทิตย์

มันอะไรกัน  บอกกันไม่ได้ใช่มั้ยจุนซู

....................................................................................................


หลังๆมานี้ มีพัสดุส่งมาให้ผมที่บ้านบ่อย

และอาการผมก็ชักจะปรากฎขึ้นบ่อยมั้ง

พี่แจบอมจึงสงสัย  

วันนั้น ผมไม่อยู่บ้าน พัลดุส่งมาที่บ้าน พี่แจบอมรับให้ เขาคงสงสัยว่ามันคืออะไร 

เขาจึงแกะดู ผมกลับมาเจอพอดี พี่แจบอมเลยถามผม

ตอนแรกผมก็จะไม่บอก แต่พี่เขาบังคับ และบอกเหตุผลที่เขาต้องรู้

" นายต้องบอกฉันนะ ฉันเป็นหัวหน้า สมาชิกเป็นอะไรฉันต้องรู้สิ จะได้ดูแลถูก"

เขาคงเป็นห่วงผมจริงๆ ผมจึงเล่าทุกอย่างให้เขาฟัง

และบอกเขาว่าห้ามบอกคนอื่น ไม่อยากให้คนอื่นรู้ เขาก็สัญญา และเขาก็จะช่วย

ดูแลผม



พักหลังๆนี้เวลาผมออกไปทำงาน นอกสถานที่พี่แจบอมก็จะคอยดูแลผม อยู่กับผมแทบจะตลอดเวลา

โดยที่ผมแทบจะลืมไปเลยว่า แทค แฟนผมก็ยังอยู่ในที่นี้ด้วย

ผมคงจะอยู่ติดกับพี่แจบอมเกินไปจริงๆ เพราะรายการที่ผมถ่ายอยู่นี้

พิธีกรถามขึ้นมาว่า



"ความสัมพันของจุนซูและแจบอม เป็นอะไรที่เกินเพื่อนรึป่าวครับ"




อ่าว ไหงงั้นอ่ะ ผมก็ยิ้มๆไม่ได้ตอบอะไรให้พี่แจบอมตอบไป

ผมหนะหรอ อาการกำเริบแล้วซป่วยหัวเลย รู้สึกว่าน่าร้อนๆเหมือนจะเป็นไข้แล้วอ่า

พอรายการจบผมก็รีบเข้าไปบอกพี่แจบอมเลย ก็ผมบอกคนอื่นไม่ได้นี่ครับ

พวกสมาชิกเขาชวนกันไปนั่งกินข้าวกันข้างนอกก่อน พี่แจบอมเลยขอว่าเขาจะ

พาผมกับไปพักที่บ้านก่อน เพราะผมเป็นไข้ ก็ว่าไปโกหกไปก่อน



ผมและพี่แจบอมจึงแยกกับสมาชิกคนอื่น ณ ตอนนั้น

ผมกับพี่แจบอมตรงกลับบ้านพักทันที มาถึงผมก็ทำอะไรไม่ได้แล้วรู้สึกเหมือนหัวจะระเบิดเลย  ไม่ไหวๆแล้ว

ตอนนี้ผมรู้สึกแค่ว่ามีผ้าเย็นๆกำลังเช็ดตัวผมอยู่ พร้อมกับเสียงบ่นของพี่แจบอมด้วย

นี่ถ้าพี่แจบอมเป็นแฟนผมนะ  ผมรักตายเลย  นึกถึงแฟนก็คิดถึงแทค คิดไปก็เท่านั้น เขาไม่ได้สนใจเราเลยนินา

พอและ คิดแล้วก็ปวดหัว  หลับดีกว่า 


..............................................................................................................

ตอนนี้ผมไม่รู้ว่าดึกแค่ไหนผมสะดุ้งตื่นขึ้นมา

เพรารู้สึกถึงสัมผัสแปลกๆที่หน้าท้องของผม

ใครกันนะ  

"ตื่นแล้วหรอครับ เป็นไงมีความสุขสินะ อยู่กับพี่แจบอมหน่ะ หึหึหึ" เสียงนี้ แทคหรอ

"อะไร แทคนายมัน...  โอ้ย ปล่อยชั้นนะ" ผมกำลังจะเอ่ยปากว่า แทคก็กระชากแขนผมซะแล้ว

"ทำไม  นายจะว่าไรชั้นฮะ หรือว่ามันไม่จริง สนิทกันจังนี่ ชอบพี่เขาหรือไงฮะ

ใช้ลูกอ้อนไหนหล่ะ หรือเอาตัวเข้าแลก  ทำกับฉันบ้างซิ ได้มั้ยหล่ะ ห๊ะ"  อะไรกัน มาถึงก็ว่าเอาว่าเอา  ไม่ฟังผมซักนิด

นายรู้มั้ยแทค ชั้นเจ็บ ไม่ได้เจ็บที่กายอย่างเดียว  แต่ฉันเจ็บที่ใจด้วย  รู้มัย

น้ำตาผมไหลออกมา  แต่แทคคงไม่เห็นหรอกก็มันมืดนี่ครับ  แต่ดีแล้วแหละผมไม่อยากอ่อนแอให้ใครเห็น

"ห๊ะ  ชั้นถามทำไมไม่ตอบ  ตอบชั้นมาซิ" 

"ไม่ แทค อย่าทำอย่างนี้นะ ฉันเจ็บ"

"เจ็บหรอ ได้ งั้นนายอยู่เฉยๆ ชั้นจัดเอง"

แล้วแทคก็ฝังจมูกลงที่ซอกคอของผม  ผมพยายามดิ้นออกจากการสัมผัสนี้  แต่มันยากเกินไป สำหรับคนป่วยอย่างผม

แทคเลื่อนขึ้นมาที่ปากของผม พร้อม บดขยี้อย่างรุนแรง   แต่...

~~~ เอี้ยดดดด~~~(เสียงประตูเปิดออก)


"หยุดเดี๋ยวนี้นะ แทคยอน"


...................................................................................

ย้อนกลับไปเล็กน้อย

แจบอม's  ทอค

เฮ้อ  เหนื่อยแหะ  ดูแลคนอื่นธรรมดาไม่พอ  ต้องดูแลคนป่วยอีก

ไม่รู้เป็นไงบ้างน่ะ  นอนนานละ  เดี๋ยวต้องปลุกมากินข้า แล้วให้กินยาซักหน่อย

ว่าแล้วผมก็เดินไปที่ห้องของจุนซู

'อย่านะแทค  ฉันเจ็บ  ปล่อย  อื้ออออ'

เสียงจุนซูนิ  แทคมันทำอะไรของมัน

ผมเข้าไปแอบฟังใกล้ๆจนรับรู้อะไรเกิดขึ้น

ไม่ไหวแล้ว 


ผมเปิดประตูเข้าไป

"หยุดเดี๋ยวนี้นะ แทคยอน"  ผมพูด แทบจะเรียกได้ว่าตะโกนเลยหล่ะ

ยังไม่หยุดอีกใช่มั้ย

ผมเดินเข้าไปกระชากแทคยอนออกมาจาก แล้วก็ต่อยมันไปหมดนึง

สงสัยมันดื่มมามั้งครับ กลิ่นใช้ได้เลย


"พี่แจบอม อย่านะ อย่าทำไรแทคนะ" ไม่วาย จุนซูยังจะเป็นห่วงมันอีก

"นายอยู่เฉยๆไปเลยจุนซู ยังจะไปแคร์มันอีก มันทำกับนายขนาดนี้แล้วนะ" 
ผมพูดออกไป

"เอาเถอะ ฉันไม่ทำให้แฟนนาย ถึงตายหรอกน่า"  ใช่ครับผมรู้ว่าแทคกับจุนซูเป็นแฟนกัน  นานแล้วด้วย

"นายอยู่ในห้องนี้  ฉันจะลากเจ้านี้ไปคุยให้รู้เรื่อง รวมทั้งเรื่องของนายด้วย"

ผมบอกจุนซูไป

"พี่อย่าบอกเขานะ  ขอร้อง" จุนซูขอร้องผม

"ถ้าชั้นไม่บอก มันก็ทำร้ายนายอยู่อย่างซิ" ผมพูด แล้วลากแทคยอนออกมาจากห้อง

โดยไม่ลืมที่จะปิดห้องแล้วบอกให้จุนซูพักผ่อน




นอกห้อง


"ไม พี่มีปัญหาไรกับผม หรือพี่จะแย่งเมียผมหรือไง"  แทคพูดครับ

"เมียหรอ จุนซูเมียนายหรอ" ผมพูด

"ใช่ ทำไม พี่ไม่เชื่อผมหรอ"

"ไม่  ถ้าจุนซูเป็นเมียนายจริง แล้วนายรู้มั้ย ตอนนี้จุนซูเป็นอะไร"

"อะไร จุนซูเป็นอะไร " แทคทำท่าตกใจ เห็นแล้วขำ

"นี่หรอแฟน ชั้นไม่รู้หรอกนะว่าตอนนี้ นายจะรู้เรื่องที่ชั้นพูดมั้ย แต่ชั้นขอถามหน่อย  ตอนนี้นายทำหน้าที่ "แฟน" ได้ดีหรือยัง  จุนซูเป็นอะไร นายเคยรู้มั้ยเขาไม่สบาย นายเคยรู้มั้ย เขาเหนื่อย เขาท้อ เสียใจ ร้องไห้  นายเคยรู้ หรือเห็น หรือ เข้าไปปลอบใจมั้ย  นายเคยเห็นอาการของจุนซูรึป่าว ชั้นไม่รู้ เพราะชั้นเห็น วันๆนายก็คลุกอยู่กับ นิชคุณ นายรู้มั้ยแฟนนายน่ะ เขาเห็นแล้วท้อขนาดไหน" ผมร่ายยาว แล้วหยุดให้แทคได้หยุดคิดบ้าง


"ทำไม พี่แจบอม จุนซูเป็นอะไร"

"นายฟังให้ดีๆนะ   จุนซู...... มีเนื้องอกในสมอง"

"......." ไอ่แทคคงพูดไรไม่ออกอ่ะครับ ก็สมควร

"จุนซูเลือกที่จะไม่บอกใคร โดยเฉพาะนาย จุนซูเขาบอกว่า ไม่อยากให้นายสงสาร หรือเห็นใจ  อยากให้นายมีความสุข โดยที่ไม่ต้องไปห่วงเขา"

"สมใจนายมั้ย จะเขี่ยจุนซูทิ้งอยู่แล้วไม่ใช่หรอ"

"....." แทคยังคงอึ้งอยู่  พูดอะไรไม่ออก  ใบ้กินเลยทีเดียว



"โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย"  เสียงไรว่ะ  มาจากในห้องนี่

"จุนซู/จุนซู"  ผมกับแทคยอนพูดขึ้นพร้อมกัน

...............................................................................................................

แทค' ทอค

ผมกับพี่แจบอมรีบเปิดประตูเข้าไปอย่างรีบร้อน  อาการเบลอของผมหายไปหลัง

จากที่ได้ยินคำพูดต่างๆของพี่แจบอม และในตอนนี้ ใจผมหล่นไปที่ตาตุ่ม หลัง

จากได้ยินเสียงร้องที่ทรมานของจุนซู

ผมเปิดประตูเข้าไปสิ่งที่ผมเจอก็คือ  จุนซูแฟนของผมที่ก้ลังร้องโอดโอย พร้อมกับ

มือที่กุมขมับของตัวเองอยู่และพูดคำว่าปวดหัวๆ ซ้ำๆอยู่อย่างนั้น  แปบเดียว จุนซู

ก็สลบไป  ผมกับพี่แจบอม พาตัวจุนซูส่งโรงพยาบาล อย่างเร่งด่วน โดยมีคุณ

หมอประจำตัวของจุนซูเป็นผู้ดูแล


เวลาผ่านไป ประมาณ 1 ชั่วโมง หมอประจำตัวของจุนซู ก็เรียกผมและพี่แจบอมเข้าไปรับฟังผลการตรวจ




.........................................................................................................

"ตอนนี้อาการของจุนซูยังอยู่ในช่วงน่าเป็นห่วง  เนื่องจากก้อนเนื้อขยายใหญ่ขึ้น 

ทำให้อาการปวดศรีษะรุนแรงขึ้นกว่าเก่ามากและยาที่เคยรับประทานก็อาจไม่

สามารถบรรเทาอาการนั้นได้แล้ว  มีวิธีเดียวที่สามารถทำได้ในตอนนี้ คือ ผ่าตัด 

นำก้อนเนื้อนั้นออกมา  เพระถ้าก้อนเนื้อนั้นขยายอีกเพียงนิดเดียว ก็จะไปกดทับ

เส้นประสาทสำคัญ จนอาจเสียชีวิตได้" หมอพูด ทำให้ผมค้าง ทำอะไรไม่ถูกเลย 

จุนซูเป็นอะไร  เป็นมานานแค่ไหน ทำไมผมไม่รู้ ผมผิดใช่มั้ยที่ไม่ดูแลเขา ผมเคย

สัญญาเคยสัญญากับเขาไว้ว่าจะดูแลเขาให้ดีที่สุด แต่ตอนนี้ จุนซูกำลังจะตายงั้น

หรอ ให้ตายเถอะ ทำไม ทำไมมมมมมม    

ผมย้อนนึกถึงวันเก่าๆที่ผมและจุนซู อยู่ด้วยกัน เรารักกัน แต่ตอนนี้ ผมจะทำยังไง

ที่จะยื้อจุนซูไว้ จุนซุต้องผ่าตัด   ผมจะไม่ทำตัวอย่างนี้อ่ะแล้ว  ดวงใจของผม

กำลังบอบช้ำ  กำลังเจ็บ  ผมจะต้องรักษาดวงใจของผมให้หาย  ถ้าดวงใจของผม

เป็นอะไรไปผมคงไม่ให้อภัยตัวเองแน่ๆ

"แต่ที่สำคัญ  จุนซูไม่ยอมผ่าตัด  ผมเกลี้ยกล่อมยังไงเขาก็ไม่เชื่อ  เขาพูดแต่ว่า

'จะอยู่ไปทำไม ในเมื่อ เขา ไม่ได้ต้องการผมแล้ว' ผมไม่รู้ว่าเขาหมายถึงอะไร แต่

ผมว่า 'เขา' ที่จุนซูพูดถึง น่าจะเป็นคุณ นะครับ คุณ แทคยอน"


ผมเหรอ  ผมอีกแล้วเป็นผมจริงๆสินะ

"มีแต่นายแล้วนะแทค ที่จะช่วยชีวิตของจุนซูได้  หมดหน้าที่ฉันแล้วหล่ะ" 
พี่แจบอมพูด

"ครับ  ผมจะทำให้เขายอมผ่าตัดให้ได้"  ผมพูดขึ้น ผมตั้งใจแล้วต้องทำให้ได้

.............................................

ณ ห้องพักฟื้นของจุนซู

           ผมเดินเข้ามาในห้อง ใจของผมที่ไม่ค่อยจะสมบูรณ์อยู่แล้ว ก็ยิ่งรู้สึกเจ็บ

มากว่าเดิม เพระอะไรหน่ะหรอ  ก็ภาพที่ผมเห็นตรงหน้านี่ไง  คนที่ผมรัก  แฟน

ของผม นอนอยู่บนเตียง โดยมีสายระโยงระยาง เต็มไปหมด  น้ำเกลือ  ยา  เครื่อง

ช่วยหายใจ เครื่องเช็คชีพจร และอะไรอีกหลายอย่าง  จุนซูที่ร่าเริงและน่ารัก หาย

ไปตั้งแต่เมื่อไหร่ ผมมันเลว ไม่ดูแลเขาเลย  ผมเจ็บจัง  เจ็บตรงนี้ หัวใจของผม

   ผมเดินเข้าไปนั่งข้างๆเตียงของจุนซู  เอื้อมมือไปกุมมือของจุนซู แต่นั่กลับทำให้

จุนซูตื่น

  จุนซูลืมตาขึ้นมา  เขาค่อนข้างที่จะตกใจ  แล้วน้ำตาใสๆก็ไหลออกมาจากดวง

ตาคู่สวยคู่นั้น  ผมโผเข้าไปกอดจุนซู ผมไม่อยากเห็นน้ำตาของคนๆนี้

"แทคยอน นายมาได้ไง กลับไปเถอะ"  จุนซุพูดขึ้นมาด้วยเสียงที่แหบพร่า

"ทำไมหล่ะ ก็ดวงใจของฉันอยู่ที่นี่ ฉันต้องดูแลดวงใจของฉันซิ" ผมพูดขึ้นใน

ขณะที่ยังกอดจุนซูอยู่  ผมรู้สึกว่าจุนซูร้องไห้หนักกว่าเดิม เพราะเสื้อของผม 

เปียกไปหมดล้ว

"กลับไปเถอะ แทค  ไปดูแลเขา  เขาอยู่ที่บ้าน กลับไปดูแลเขา ดูแลเขาให้ดีๆ อย่า

ทำเหมือนที่ทำกับฉันนะ"

"อย่ามาอยู่กับคนใกล้ตายอย่างฉันเลย"

"ไม่ จุนซู นายต้องไม่ตาย นายต้องอยู่กับฉัน" จุนซูพูดจบ ผมก็พูดสวนกลับไป

ทันที  ไม่สิ  ไม่มีทาง จุนซูต้องไม่ตาย

"แทคยอน นายพูดจริงใช่มั้ย นายพูดใช่มั้ย ดีใจจังที่นายอยู่ตรงนี้  ทีนี้ฉันจะได้

ตายตาหลับซะที" 

"....  ทำไม จุนซู ทำไมนายพูดอย่างนั้น"

"แทค  ฉันไม่ไหวแล้ว  ลาก่อนนะแทค......"


ตี๊ด~~~~~~~~~(เสียงเครื่องวัดการเต้นของหัวใจ)

"ไม่ !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!   จุนซู อย่าทิ้งฉันไป อยู่กับฉันซิ จุนซู  จุนซู..."
.
..

.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.

..
.

..
.

..
.

"ขอแสดงความเสียใจด้วยครับ  ผมไม่สามารถยื้อเขาไว้ได้จริงๆ"  เสียงของคุณหมอ  หลังจากที่เข้าไปช่วยจุนซู

"ไม่จริงใช่มั้ยๆ  ไม่จริงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง"




"ฮือๆ  ไม่นะ จุนซู ถ้านายจากฉันไปจริงๆ  ฉันจะอยู่ต่อไปอย่างไง ฉันจะไปอยู่กับนายนะ ที่รัก"  พูดจบ  แทคยอนก็ก้าวออกจากขอบดาดฟ้าตึกและดิ่งลงสู่พื้น จบชีวิตลงพร้อมกับคนที่รัก



//ไม่ๆ นี่ก็ไม่ดีซินะ เอาอย่างนี้ละกันนะท่านผู้อ่าน : บอลลูน//


.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.

2  ปีต่อมา   ในวันเกิดของจุนซู

"จุนซู   วันนี้วันเกิดของนาย  นายจากชั้นไป2ปีแล้วนะ  นายคิดถึงฉันบ้างมั้ย

นายรู้มั้ย ฉันรู้สึกอย่างไร  เมื่อไม่มีนายอยู่ข้างกาย  ทำไมกันนะ  ฉันมันโง่ใช่มั้ย

จุนซู(ใช่ ฉันตอบแทนจุนซูให้เอง//บอลลูน)  ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ ฉันอยากจะ

ดูแลนาย ไม่ให้ห่างไป  ดูแลนายให้สมกับที่นายเป็นคนของฉัน   แต่มันคงไม่มีทาง

แล้วซินะ  ในเมื่อนายจากฉันไปแล้วนี่นา  ขอโทษ จุนซู ขอโทษ ขอโทษ ฉันขอ

โทษ"  ผมพร่ำพูด ขอโทษจุนซู   ผมนั่งนึกถึงวันเก่าๆ  ของผมกับจุนซู  ไม่รู้เป็น

อะไรวันนี้  อาจเป็นเพราะเป็นวันเกิดของเขาซินะ  เมื่อ 3 ปีก่อนเรายังสนุกด้วยกัน 

ยิ้มให้กัน ป้อนเค้ก หึ นึกแล้วสมเพสตัวเอง  มานึกถึงอะไรตอนนี้นะ   ผมนั่งเปิด

วิดีโอเก่าๆที่เรา 2 คน ถ่ายไว้   มันทำให้ผมร้องไห้ออกมา   ผมเจ็บจัง แต่เพราะคิด

ถึง คิดถึงมาก  ผมไม่คิดว่าผมจะเจ็บมากขนาดนี้เลย   แล้วผมก็ลุกขึ้นเดินไปที่

หน้าต่าง  มืดแล้ว ฝนหรอ... บรรยากาสมันทำให้ผมเศร้าหนักกว่าเดิมอีก  

น้ำตา... ผมร้องไห้ออกมาอีกแล้ว กี่ครั้งกันนะ หลังจากที่เขาจากไป ไม่ไหวจิงๆ



"แทคยอน  นายร้องไห้หรอ  ..เด็กน้อย"  อ่ะ  นั่นเสียงใครหน่ะ  เสียงนี้ผมจำได้

แล้ว เสียงของคนที่ผมรัก  นี่ผมถึงกับเพ้อเลยหรอ  ไม่จริง  ผมไม่กล้าหันไป  ผม

กลัว่าถ้าหันกลับไปแล้ว มันไม่มีคนนั้นยืนอยู่ มันจะยิ่งทำให้ผมเจ็บ



"...ซวบ"  เสียงสวมกอดจากใครบางคนสวมกอดผมจากข้างหลัง



"แทคยอน  ฉันคิดถึงนายจัง  นายรู้บ้างมั้ย  ฉันเหงา...มากเลยหล่ะ ฮือๆ" ใครกันนะ จุนซูหรอ

ผมก้มลงมองมือคู่ที่กอดผมและจับมันขึ้นมาและหันหน้าไปมองใบหน้านั้นชัดๆ

"จุนซู  นายจริงๆใช่มั้ย  นายกลับมาแล้วใช่มั้ย  ฉันดีใจมากเลย"  ผมดึงจุนซูเข้า

มากอดอีกครั้ง  ผมโหยหาอ้อมกอดนี้มานานแสนนาน  ผมขอหยุดอยุ่ตรงนี้นานๆ

นะครับ  ไม่ว่าจะเป็นความฝันหรือความจริงก็ตาม



"โอ้ย แทคยอน ฉันหายใจไม่ออกแล้วนะ  นายจะกอดฉันอย่างเดียวเลยหรอ" เสียงของจุนซูพูดขึ้น

"จุนซู  นายบอกชั้นที ว่านี่ไม่ใช่ความฝัน"  ผมบอกจุนซู

"..."  ไม่มีคำใดๆตอบกลับผม  มีเพียงรสจูบแสนหวานที่จุนซูมอบให้ผม  ผมเชื่อแล้ว  ว่ามันคือความจริง

"นายเชื่อรึยัง  แทคยอนว่ามันคือความจริง"  จุนซูพูด

"อืม เชื่อแล้ว"  ผมพูดแล้วก็ดึงจุนซูเข้ามากอดอีกครั้ง


"พอได้แล้ว แทยอน  ฉันเหนื่อยแล้วนะ เดินทางมาทั้งวันแล้ว  อาบน้ำนอนดีกว่าน่า"  จุนซูพูดขึ้นอีกครั้ง  อ่า ผมไม่อยากปล่อยเขาไปเลย  กลัวเขาจะหายไปจัง

"แทค  อย่าทำน่าอย่างนั้นซิ ฉันไม่ได้หายไปไหนซักหน่อย"  เอ๊ะ อ่านใจผมออกด้วยแหะ

"อืม  ให้ฉันช่วยอาบมั้ย"  ผมแกล้งแหย่จุนซู ครับ

"บ้า ทะลึ่ง"  น่าแดงเลย น่ารักชะมัด นานแล้วที่ผมไม่ได้เห็นมัน




เวลาผ่านไป 20 นาที

จุนซูเดินออกมาจากห้องน้ำพร้อมผ้าขนหนูหนึ่งผืนที่เอว  โอ๊ย มันทำให้ผมคลั่ง  ไม่เอาลุก ใจเย็นๆไว้  ผมบอกน้องผม  (คงรู้นะ ขอละไว้ในฐานที่เข้าใจ)

"แทค ยืมเสื้อหน่อย ฉันไม่มีเสื้อกล้ามใส่นอนเลย"  จุนซูพูด

"อืม  อยู่ในตู้ที่เดิมนั่นแหละ"  ผมพูดไปไม่รู้เขาจะจำได้มั้ย

แต่จุนซูก็หยิบมันมาถูกที่ แสดงว่าเขายังไม่ลืมทุกอย่างของผมซินะ  ดีใจจัง

แล้วจุนซูก็ไล่ผมไปอาบน้ำ  เสร็จแล้วก็เข้านอน


คืนนี้ผมนอนกับจุนซู  มันอาจจะห้ามในได้อยาก  แต่เขาเหนื่อย และอยากพักผ่อน

ผมจึงพร้อมที่จะรอ   


"จุนซู  คืนนี้ฉันขอกอดนายได้มั้ย"  ผมถามจุนซู

"ได้ซิ ทำไมจะไม่ได้หล่ะ ..ก็.. ฉันเป็นของนายไม่ใช่หรอ"  อุ๊ย น่าแดงอีกแล้ว


ผมปิดไฟและดึงจุนซูเขามาอยู่ในอ้อมกอดของผม  คืนนี้ ผมต้องฝันดีแน่ๆเลยหล่ะ

"จุนซู  นายยังรักฉันอยู่มั้ย" ผมกระซิบที่ข้างหูของจุนซู  


"รักซิ  รักมากๆเลยด้วย  แล้วนายหล่ะ  ยังรักฉันอยู่รึป่าว" จุนซูถามผมกลับ และทำเสียงอ่อยๆ

"I LOVE YOU MY  JUNSU"  ผมตอบกลับจุนซู

"ฉันก็รักนาย แทคยอนของฉัน"  อ่า  ผมมีความสุขที่สุดเลย



และหลังจากนั้น ผมกับจุนซูก็พร้อมทีจะเปิดเผยความสัมพันธ์ของเรา ต่อทุกคน

และยังดูแลกันอย่างดี ตลอดไป







.....................................................THE  END.......................................................


*  เฉลย *  โดย จุนซู

2ปีก่อน

"  ม่ายยยยยยยยยยยยย  จุนซู  อย่าทิ้งฉันไป  จุนซู  "  เสียงร้องของแทค  ทำให้ผมไม่อยากหลับ  ผมไม่อยากทิ้งเขาไป   ไม่ ผมไม่ไปแล้ว



หมอบอกว่าอาการผมหนักมาก   จนต้องส่งผมไปต่างประเททเพื่อรักษาอาการของผม  เพราะโรงพยาบาลไม่สามารถรักษาผมได้


ผมถูกส่งตัวไปรักษาที่ประเทศทางแถบยุโรป


ผมไม่ได้ติดต่อกับมาทางไปอีกเลย


จนเมื่อ 2 อาทิตย์ก่อน

"อาการของคุรใกล้หายดีแล้วนะครับ  อีกไม่นานคุณคงได้กลับ"  เพียงคำ คำเดียว  คำนี้ที่ผมรอมานาน    และแล้วมันก็มาถึง

ผมดีใจมาก  แต่อีกใจก็ไม่อยากกลับไป  


...กลัว...

กลัวว่าเขาจะมีคนใหม่แล้วเราต้องเจ็บ

กลัว ว่าเขาจะลืมเราแล้ว

กลัว ว่าเขาจะไม่สนใจเราเหมือนครั้งนั้น


แต่  ยังไง ผมก้ยังมั่นใจ กับคำที่เขาบอกผมไว้ ก่อนที่ผมจะจากมา





เกาหลี  

เมื่อผมกลับมาถึง  ผมเลือกที่จะตรงกลับไปที่ห้องพักของเรา

เมื่อไปถึง  ผมดีใจจนพูดไม่ออก


วีดิโอของเรา   มันกำลังเล่นอยุ่  ผมดีใจ  ขอบคุณพระเจ้า

แล้วผมจะรักแทคยอนคนนี้ ตลอดไป











อ่า   จบแล้วนะ   เฉลยนิดเดียวเองอ่ะ   พี่เราพล๊อตไว้มันหายไปอ่ะ

นี่หล่ะๆ  จบแล้วววววว


พี่จุนซูของฉันน   มีความสุขซะทีนะ