มารยาสีชาด

ข้ามีนามว่า เยว่ซิน และข้าคือเด็กกำพร้าที่ไม่รู้หัวนอนปลายเท้าของตนเองว่าบิดามารดาเป็นใคร ข้าเติบโตมาได้จากการชุบเลี้ยงของสกุลเสิ่น เสิ่นซูฉีนายอำเภอผู้ร่ำรวยที่สุดในเมืองหลวงของแคว้นโจวเหิง ที่ในอดีตนั้นพวกเขาบังเอิญเก็บข้าได้จากข้างทางในยามที่ข้ายังเป็นเพียงเด็กทารก ตำแหน่งบุตรบุญธรรมคือฐานะที่ท่านแม่หรือจงฮูหยินได้เมตตามอบมันให้ข้า จนวันที่ข้ารู้ความ ข้าก็แอบคิดอยู่เสมอ คำว่าคุณหนู ช่างห่างไกลเกินกว่าตัวข้าจะยอมรับได้ ‘ข้ารู้ตัวดี’  

“เยว่ซินเป็นสตรีกำพร้าที่มิมีหัวนอนปลายเท้า จะถูกจะผิดอย่างไรพี่ก็ไม่อาจยอมรับนางมาเป็นลูกสะใภ้ได้ เจ้าอย่าได้พูดถึงเรื่องนี้อีก” 

“ไม่พูดได้อย่างไร ในเมื่อซัวหยางชอบพออยู่กับเยว่ซิน ท่านพี่ก็รู้”

ทุกคำสนทนาของนายท่านเสิ่นและจงฮูหยินนั้น ข้าได้ยินมันอย่างชัดเจน ข้า…เยว่ซิน จะคัดค้านอย่างไรได้เมื่อนายท่านเสิ่นผู้ชุบเลี้ยงข้า มิได้ต้องการให้ข้าอยู่ร่วมชายคาในฐานะสะใภ้ เช่นนั้นแล้ว ข้าก็มิคิดที่จะเนรคุณ

“คุณหนู” เสี่ยวเม่าจับแขนคุณหนูของนางเอาไว้จนแน่น แม้อีกฝ่ายจะถูกเก็บมาเลี้ยง แต่นางผู้เป็นสาวใช้ก็รักคุณหนูนอกไส้ผู้นี้มาก

ก้อนสะอื้นถูกกลืนลงสู่ลำคอข้า ‘ไม่เป็นไร’ ข้าบอกตนเองเช่นนั้น “ให้ถือเสียว่าเรามิได้ยิน กลับห้องกันเถอะเสี่ยวเม่า นับจากวันนี้เป็นต้นไปข้าจะเป็นสตรีที่คุณชายเสิ่นซัวหยางเกลียดให้ดู!!”