Two Dream Sweet

ข้อมูลเบื้องต้น

 เป็นเรื่องราวต่อจากตอนที่แล้วนะครับผม





ติดตามได้

เนื้อเรื่อง

 




คนเขียน  :  แวมคุง

ตอน  :  การพบเจอ(ตอนพิเศษ)






   สวัสดีครับผมชื่อเยซองครับ   ตอนนี้ผมกำลังเตรียมตัวไปเก็บผลไม้หายากในป่่าและสมุนไพร   เพื่อไปขายและเก็บมาตุน   ซึ่งก็ไกลพอดู   เเต่มันก็คุ้มค่ากับเงินตอบเเทน   คุ้มนะครับที่จะเสี่ยง


"เยซอง   เมื่อไหร่จะออกมาซักที่เดี่ยวแดดเเรงจะไม่ได้ไปนะ"
พี่ชายผมเร่งมาจากหน้ากระท่อม


"ครับ"



   พี่จุนกิ  พี่ชายผมเค้าเป็นคนที่ดูเเลผมตั้งแต่เด็ก   เป็นทั้งพ่อเเละแม่  เราสองคนใช้ชีวิตกลางป่าใกล้หมู่บ้านเพราะสามารถทำนาเพาะปลูกสมุนไพร   อาหาร   ผัก   ผลไม้กินเองได้
   
   เราออกเดินทางตามเวลาที่กำหนดไว้   ไม่นานนักเราก็มาถึงป่า   ผมเเละพี่ชายเเยกย้ายกันไปเพื่อจะได้เก็บได้ทั่วถึงและรวดเร็ว   แต่อากาศที่นี่   กลับดูหม่นๆ   เหมือนฝนจะตก   ไม่ได้ต้องรีบละ

   เค้ากะไว้ไม่ผิดที่ฝนจะตก   แต่่ที่กะผิดเห็นจะเป็นที่มันตกปุบปับ   และเเรงมากนี้สิ

   ร่างบางมองหาที่พอหลบสายฝนที่กระหน่ำมาไม่ยัง    จนต้นไม้ใหญ่ดูเเล้วคงพอกันฝนได้มากกว่าต้นไม้เล็กพวกนี้   พอไปถึงที่กลับมีเจ้าของแล้วนี้สิ




"ข้าขอหลบฝนด้วยนะ"
ร่างบางเอ่ยกับคนตัวสูงที่ยืนหันหลังให้


"..."
ไม่มีเสียงตอบกลับมา  มีแต่มือที่ไกว่ไปมา  


คงจะอนุญาติแล้วสินะ  ร่างเล็กนั้งลงหินที่อยู่อีกฝั่งของต้นไม้ใหญ่  


ท้องฟ้ายังคงมืดครื้ม  สายฝนไม่มีทีท่าว่าจะหยุดตก  ขืนเป็นแบบนี้พวกทหารจะตามหาตัวเค้าเจอได้อย่างไรกัน

ร่างสูงหันหลังกลับมานั่งใต้ชายคาไม้ใหญ่  เห็นบุคคลที่เอ่ยขอพักพิงที่เดียวกัน   ดูจากผ้าคลุมที่ปิดจากหมากไปถึงชายผ้า  พอรู้ได้ว่าคงหาต้นไม้ใหญ่นานแล้ว  เพราะเปียกปอน


"เจ้าทำไมไม่ถอดผ้าคลุมละ  มันเปียกหมดแล้วไม่ใช่หรือ"
ประโยคแรกที่เอ่ย  คนตัวเล็กหันหน้ามามองเเต่มีหมวกใบใหญ่ปิดอยู่


"ไม่หรอก"
คนอยู่ใต้ผ้าคลุมพูดออกมาผ่านหมวกคลุมที่ปิดเหลือเพียงริมฝีปากแดงสวยให้เห็นเท่านั้น

"อย่างน้อยก็เปิดหมวกคุยกับเรา  เป็นมารยาทสิ"
ชักอยากจะเห็นใบหน้าของเจ้าของริมฝีปากแดงจริงๆ

"..."
ร่างบางไม่มีเสียงตอบรับ





"..."
ร่างสูงนึกเคือง  คนมือเร็วจับหมวกเปิดขึ้นโดยพลัน 




ใบหน้าที่อยู่ใต้ใบหมวก  ดวงหน้าหวานที่เเต่งแต้มด้วยริมฝีปากแดงบาง  ดวงตาเล็กสวย  แพนขนตางเรียงยาว  ผมสีดำที่ออกจะหยักน้อยๆ  พร้อมด้วยเขาเล็กๆบนหัว 

"..."  

ร่างบางนิ่งเงียบ



"เราเห็นเจ้าเเล้ว"
ดวงหน้าหวานยิ้มบางเบาส่งมาให้



"อยากเห็นขนาดั้นเชียวรึ"
ดวงหน้าหวานยกยิ้มพร้อมพูด



"ก็ ก็  เราอึดอัดที่ต้องพูดกับคนที่ไม่ยอมเปิดเผยใบหน้า"
โดนคนตัวเล็กตอกกลับ  เค้าก็ไม่รู้ทำไงเหมือนกัน









 

"เจ้ามาคนเดียวหรือ"
หลังจากเงียบไปนาน  เค้าก็เปิดฉากคุยบ้าง



"เปล่า   ข้ามากับท่านพี่"
ร่างบางยิ้มให้



"ท่านละ"
คนตัวเล็กเดินออกมาก่อนยื่นมือสัมผัสกับหยาดฝน




สวย




"ข้า  ก็มากับท่านพี่"
ร่างสูงว่า









"เจ้าหนีมารึ"
ร่างบางว่า


"เปล่า   ข้าแค่เิดินออกมาเล่นชั่วครู่"
มันก็ถูที่เค้าแค่เเอบออกมาเท่านั้น





"เจ้าไม่ถอดผ้าคลุมออกรึ  มันเปียกหมดแล้วไม่ใช่รึไง"
ร่างสูงเริ่มเปลี่ยนประเด็น



"อืม"
ร่างบางค่อยถอดเสื้อคลุมเปียกฝนออก   ก่อนจะถอดถุงมือออกตากข้างๆกันบนกิ่งไม้




ร่างบางมีดวงตาตาสีดำสนิท   พวงแก้มสีชมพู  ริมฝีปากจิ้มริ้มสีแดง  เข้ารูปกับจมูกและใบหน้าสวย  แต่ที่แตกต่างคงจะเป็นมือที่อยู่ใต้ถุงมือจะพูดให้ถูกคือ  อุ้งมือ  เขาเล็กๆบนหัว  และปีกที่เหมือนค้างคาวขนาดพอๆกับคนตัวเล็ก  คู่กับหางเล็กๆ   ที่ดูแล้วจะเหมาะที่สุด



"เจ้าเป็นลูกครึ่งที่แปลกดีนะ"



"ข้าก็ว่างั้น"

ร่างเล็กหันมาตอบกลับ




ใบหน้าน่ารักที่ปราศจากเครื่องปรุงแต่งช่างดูสวยงามต่างจากเหล่าลูกสาวของพวกเสนาที่แต่งจนไม่เหลือเค้าเดิม  รอยยิ้มหวานที่มอบมา  ช่างแตกต่างกับรอยยิ้มเสเเสร้งทำ  หรือ  เพื่อยั้วยวน   มีใครที่จะดูแล้วบริสุทธิ์เช่นเจ้าอีกรึไม่





"มีอะไรติดอยู่ที่หน้าข้ารึ"
ร่างบางจ้องอยู่แทบหน้า   นี่เค้ามัวเหม่ออะไรกัน


"เปล่า"




"ข้าชื่อเยซอง  ท่านชื่ออะไร"




"เราชื่อคยูฮยอน "
ตอบกลับด้วยรอยยิ้มหวาน  คิดว่านะ




"แล้วเจ้ากับพี่เจ้ามาทำอะไรในป่าเช่นนี้ละ"


"ข้ากับพี่มาเก็บผลไม้ป่ากับสมุนไพร  แล้วท่านละ"


"เรากับท่านพี่มาพักผ่อน"
 

"ท่านคงเป็นลูกเจ้าเมืองสินะ"  ร่างบางเปิดประเด็นที่ทำให้เค้าอดหัวเราะเบาไม่ได้


"ท่านหัวเราะอะไร  ข้าเดาผิดหรือ"  ร่างบางทำแก้มป่องเล็กน้อย  ดูน่ารักเหมือนซาลาเปา


"ปะ  ปะ  เปล่า ใช่เจ้าเดาถูกแล้ว"  คงจะดีซะกว่าให้เราบางเข้าใจแบบนี้


"บ้านท่านอยู่ไกลไหม?  บ้านข้าอยู่ถัดไปจากป่าทางโน่นนิดหน่อย"  คนตัวเล็กเริ่มถามคงจะเริ่มวางใจเค้ามากขึ้น


"ก็ไกลจากนี้อยู่พอสมควร...   เจ้าดูจะชอบฟังนะ"  เค้ามองคนตัวเล็กที่เอาแต่จ้องเขม็งพร้อมมองทางที่เค้าชี้ให้ดู


"อืม  ข้าไม่ค่อยไปที่ไหนหรอก  ข้าเลยชอบฟังลำบากท่านหรอ?"  ใครจะคิดว่าลำบากหละ  พอเห็นทำตาบ้องแบ้วใส่อย่างนี้


"หืม  บ้านของข้าค้อนข้างใหญ่นะ  ห้องของข้าอยู่บนปราศาจทางทิศเหนือ  ที่นั้นมีผู้คนมากมาย  แต่เราไม่ค่อยมีเพื่อน"  ดูเหมือนทายประโยคร่างบางจะพยักหน้าเบาๆ


"ทำไมละ"  ร่างบางถามอย่างใสซื่อ


"ไม่รู้สิ  ถ้าเจ้ามาอยู่อย่างข้าเจ้าก็จะรู้เอง"  เค้ายิ้มอ่อนๆให้คนตัวเล็ก


"ท่านเหงาไหม?"  


"หืม...เหงานะ  แต่ทำไงได้"  ร่างบางทำท่าครุ่นคิด


"ข้าไปหาท่านได้ไหม?"  คำพูดของเยซองทำให้เค้ารู้สึกดีใจอย่างบอกไม่ถูก  แค่คนที่รู้จักกันไม่นานทำไมคนคนนี้ถึงเชื่อใจเค้าขนาดนี้กันนะ


"ได้สิ" คนตัวเล็กยิ้มแฉ่ง


"จริงนะ "


"จริงสิ"


"ท่านสัญญาแล้วนะ"   คนตัวเล็กไม่พูดเปล่ามือบางฉวยเอานิ้วเรียวมาคล้องเกี้ยวก้อย  แล้วยิ้มกว้าง



    ท้องฟ้าเริ่มสว่างฝนก็เหมือนจะหยุดตกเเล้ว  ร่างบางจึงบอกลาก็จะบินออกไป  ดวงตากลมโตมองก่อนจะยิ้มให้กับคนที่บินไป ชั่งไร้เดียนสาและน่ารัก  ยังมีคนแบบนี้อยู่บนโลกนี้อีกหรือ  เค้าตั้งคำถามกับตัวเอง


"เราคงต้องกลับแล้วสินะ"

ร่างสูงเดินกลับไปทางค่ายที่พักก่อนจะโดน 'ท่านพี่ชาย' ดุที่หนีออกมาทำให้เป็นห่วง 


"เจ้านี่น่า  คยูฮยอน  ทำไมถึงทำให้พี่เป็นห่วงเจ้านัก  ดูสิเจ้าสองสีคนสนิทเจ้าร้องไห้กอดกันกลมดิ๊กกลัวเจ้าเป็นอะไรไป  ข้าหละหน่ายเจ้าจริงๆ  องค์ชายน้อย"


"ขอต้องขออภัยท่านเป็นอย่างท่านพี่  พอดีข้าเเค่ออกไปเดินเล่นไม่นึกว่าฝนจะตกหนักเช่นนี้"


"ชั่งเถอะ  เจ้าไม่เป็นไรก็ดีแล้ว    แต่หน้าเจ้าดูมีความสุขมากเลยนะคยูฮยอน  เจ้าคงไปเจอกับอะไรดีๆละสิ"


"ขอรับ  ดีมากอย่างที่ข้าไม่เคยเห็นเลยละ" ว่าจะมีคนแบบนี้อยู่ในดลกด้วย



   ขบวนเสด็จของพระราชวังจึงเคลื่อนขบวนกลับได้  เพราะหากนานกว่านี้ไม่รู้ว่าองค์ชายองค์น้อยจะไปเดินที่ไหนอีกการพักผ่อนจึงเป็นอันสิ้นสุดเพื่อเป็นการลงโทษไปในตัว



   นี้ก็ไม่นานหลังงจากนั้นนัก  การที่เค้าที่เอาแต่ไม่ทำการทำงานค่อยๆหันมาหามันบ้าง  เพราะเวลาในการเที่ยวเด็ดดอกไม้ริมทางดูจะไม่ถูกใจเค้าอีกต่อไป  เมื่อดอกไม้ดอกอื่นดูจะไม่สวยงามเท่าดอกไม่ป่าดอกนั้นเลย  วันเวลาที่เปลี่ยนทำทำให้เค้าเฝ้ารอการมาของใครคนนั้นอย่างไม่มีวันรู้ว่าจะมาจริงไหม






"ก๊อก  ก๊อก  ก๊อก"  เสียงเคาะห้องที่ไม่มีเสียงเรียกปลุกให้ร่างสูงที่อยู่บนเก้าอี้ทรงงานหันความสนใจจากงานตรงหน้ามามอง  ร่างนั้นลุกขึ้นก่อนจะเดินไปเปิดประตู  แต่ก็ไม่มีใคร


"ก๊อก ก๊อก ก๊อก"  เสียงดังขึ้นอีกรอบ  เเต่พอฟังดูดีๆ  มันไม่ได้มาจากประตูมันมาจากหน้าต่าง  มือสวยๆค่อยๆพลักออกก่อนจะพบกับสิ่งที่เค้าเฝ้ารอมานาน


เค้าเฝ้ารอมาตลอด


ในที่สุด


เค้าก็มาจริงๆ



.................................................................................




จบไปกับตอนพิเศษนะครับสำหรับคนที่สงสัยว่าทำไมทั้งคู่ถึงมาเจอกันได้

ชอบไหมครับ

^ ^