คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : โรงพยาบาล 30%
จากที่พี่เค้าจับมือฉันจนฉันแทบจะเคลิ้มไปกับพี่เค้า พี่เค้าก็สะบัดมือของฉันออกอย่างแรงแล้วก็ส่งสายตา น่าเวทนามาให้กับฉัน จนตอนนี้จากที่เคยเป็นคนเข็มแข็งฉันกับร้องร้องออกมา ฉันสับสน สบสนไปหมดแล้ว ตกลงสิ่งที่พี่เค้าทำ สิ่งที่พี่เค้าพูด มันอยู่ในสถานะอะไร ให้ความหวัง หรือ สมเพชเวทนาฉัน ฉันสับสน ฉันยกมือมาปิดหน้าพร้อมกับร้องไห้โฮออกมา อย่างไม่อายใคร
“คอยดูนะ ฉันจะ จะทำให้พี่รักฉัน ฮึกฮื่อๆ”
ฉันไม่รู้ว่าทำไมเพียงแค่ระยะเวลาสั้นที่ได้เจอที่เค้า ทำให้ฉันคลั่งพี่เค้าขนาดนี้เลยหรอ ฉันไม่รู้ว่าเวลาที่ฉันเจอกับพี่เค้าเพียงแค่ไม่กี่ชั่วโมงทำให้ฉันสับสนตัวเองขนาดนี้เลยหรอ
“คุณหนูครับ เป็นอะไรรึเปล่าครับ” ฉันที่นั่งก้มหน้าก้มตาร้องไห้เงยขึ้นมา คนขับรถที่บ้าน
“ ฮื่อๆ จูลเอ็ลๆ” ฉันไม่รู้จะแก้ตัวยังไงในเมื่อ เค้าคนนี้ก็เห็นฉันมาตั้งแต่เด็กรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับฉัน ถ้าฉันไม่โกหกเรื่องยัยจูเอ็ล คุณลุงเชิดคงจะจับผิดฉันได้
“คุณหนูจะร้องไห้ทำไมครับ คุณจูลเอ็ลก็ปลอดภัยแล้ว หรือว่าคุณหนูมีเรื่องอะไรนอกเหนือจากเรื่องของคุณหนูจูลเอ็ล”
“มะ…ไม่นิค่ะ” ฉันลุกขึ้นยืนก่อนเช็ดน้ำตา แล้วรีบเดินไปขึ้นรถก่อนที่ลุงเชิดจะจับผิดฉันได้
“คุณหนูครับ”
“ค่ะ”
“มีคนฝาก รองเท้ามาให้คุณหนูครับ”
จริงด้วยรองเท้า(แตะ)ฉันละ ฉันไปลืมไว้ที่ไหนเนี่ย เฮ้ยราคาไม่ใช่ถูกๆ
“แล้วตอนนี้อยู่ไหนค่ะ”
ลุงเชิดยิบกล่องที่ข้างในมีรองเท้าอยู่ขึ้นมาให้ฉัน
“เฮ่อ นึกว่าหายไปไหน ราคาไม่ใช่ถูกๆเลยนะนิ ว่าแต่ใครเอามาให้ค่ะ”
“ผู้ชายตัวสูงๆ หน้าตาดีใช้ได้ ชื่อเจ็ทละมั่งครับผมก็ไม่แน่ใจว่าชื่ออะไร”
ฉันเกิดอาการงง คิดมาทันที ทำไมพี่เค้าถึงรู้จักลุงเชิดล่ะ
“คุณหนูชอบ ผู้ชายคนนั้นหรอครับ”
เงียบ
“ผมว่าเค้าดูเป็นผู้ใหญ่กว่าคุณหนูหลายปีเหมือนกันนะครับ”
เงียบ
“ผู้ชายคนนั้นรึเปล่าครับที่ทำให้คุณหนูร้องไห้”
“ลุงเชิด”
“ฮ่าๆ ผมว่าแล้วคุณหนูต้องชอบเค้า ผมแอบดูตั้งแต่คุณหนูออกมาจากโรงเรียนแล้วครับ”
สะกดรอยตามเรามาหรอเนี่ย ฮึถ้าลุงเชิดเอาเรื่องนี้ไปบอกพ่อกับแม่จะทำไงดีเนี่ย ไม่น่าเลย
“ก็หนูบอกว่าไม่ต้องมารับแล้วนิค่ะ”
“ก็เพราะแบบนั้นแหละครับผมสงสัยจึงลองแอบมาดู”
“แล้วลุงเชิดเห็นอะไรบ้างค่ะ บอกมาให้หมดเลย”
“ก็เห็นคุณหนูหายเข้าไปในร้านรองเท้า เดินกลับออกมามาเอาร้องเท้ากับคนชื่อเจ็ท แล้วก็เห็นคุณหนูที่โรงพยาบาล ฉันเห็นคุณหนูคุยกับคุณเจ็ท แล้วก็เห็นคุณหนูร้องไห้”
เห็นแต่ไม่ได้ยินใช่ไหม
“ลุงเชิด แล้วเค้าเอารองเท้ามาให้ลุงเชิดถูกได้ไงในเมื่อเค้าไม่รู้จักลุงเชิด”
“คุณเจ็ทคงเห็นผมตามคุณหนูมาตั้งแต่อยู่ที่ห้างมั้งครับ เค้าเลยเดินเข้ามาทักผมแล้วก็ยื่นกล่องรองเท้านี่ให้ผมมา”
พี่เค้าเป็นคนยังไงกันนะ ดีหรือเลว?
“นี่คุณ ไม่กลับบ้านกับช่องหรือไง”
“ก็ผมทำให้คุณต้องแบบนี้ ผมก็ต้องรับผิดชอบสิ ว่าแต่คุณไม่พ่อบอกพ่อแม่เลยหรอ”
“หือ บ้าหรอถ้าโทรบอกพ่อกับแม่มีหวังฉันได้นอนอยู่โรงบาลอีกนาน ไม่ต้องโทรหรอก”
ตอนนี้ฉันรู้สึกหัวใจมันเต้นแรงผิดปกติหรือมันจะเป็นอาการข้างเคียงจากที่ล้มหัวกระแทกพื้นเลยทำให้การเต้นของหัวใจไม่เป็นจังหวะ ตอนนี้ฉันรู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก ที่ปากพูดออกไปว่าไม่อยากอยู่โรงบาลนี่นานๆ แต่ใจกลับอยากอยู่ถ้ามีเค้ามาคอยเฝ้าแบบนี้ จะว่าไปผู้ชายที่ตอนแรกดูเย็นชาแต่ตอนนี้มันเหมือนคนละคนกันเลย เค้าช่างเป็นคนที่อ่อนนุ่ม อ่อนหวาน มีความเป้นสุภาพบุรุษ แบบนี้ล่ะผู้ชายในฝัน
“อื้ม พี่ค่ะ?”
“ครับ”
“พี่ชื่ออะไร”
“เห้ยจริง ลืมไปเลยว่าน้องยังไม่รู้จักพี่ พี่ชื่อเจอี้ครับ เป็นคนกรุงเทพ พี่มาเที่ยว”
“อ้อค่ะ เอาไว้ฉันหายดีแล้วฉันจะพาพี่ไปเที่ยวแล้วกันนะค่ะ”
“ครับๆ”
พูดเองเขิลเอง ฮิ้วว’ ว ฉันนี่ไวไฟจังเจอไม่ทันไรกะจะแอ้มพี่เค้าเลยหรอ มั่วล่ะยัยจูเอ็ล
“พี่กินข้าวรึยังค่ะ” ตั้งแต่ที่ฟื้นขึ้นมาฉันยังไม่เห็นพี่เค้าขยับไปไหนเลย เป็นห่วงนะนิกินข้าวยังก็ไม่รู้
“ยังครับ”
“อ้าว ไงงั้นล่ะ พี่ไปกินข้าวก่อนก็ได้ค่ะ ฉันอยู่คนเดียวได้”
พี่เค้ามองดูนาฬิกาข้อมือแพงลิ้วของเค้าก่อนหันมายิ้มให้กับฉันแล้วลงไปนอนบนโซฟา พี่เค้าถอดเครื่องประดับออกมาวางบนโต๊ะเล็กๆที่อยู่ข้างโซฟา ทั้งนาฬิกา ต่างหู สร้อยคอ แล้วก็ วะ วะ…แหวน
“พะ…พี่ พี่แต่งงานแล้วหรอ?”
“จะบ้าหรอ”
“กะ…ก็ แหวนนิ้วนางข้างซ้ายอ่ะ”
ตอนนี้พี่เค้ายังไม่ถอดแหวนออก มันยังอยู่ในนิ้วพี่เค้าอยู่ ถึงมันจะเป็นแหวนเรียบแต่ฉันเดาได้เลยว่าไม่ต้องใช่ของราดาถูกๆแน่ ดูจากท่าทางของพี่เค้าน่าจะรวยพอสมควร
“ไอ้เจ็ท ซื้อให้ พอดีมันใว่นิ้วอื่นไม่ได้ ก็เลยใส่นิ้วนี้”
หึ จะ…เจ็ท ซื้อให้ เอาแล้วไงสองคนนี้แอบกิ๊กกันเปล่าว่ะเนี่ย
“ค่ะๆ อ้าวแล้วพี่ไม่กินข้าวหรอ”
“ไม่ดีกว่า ขี้เกียจลงไปซื้ออีกอย่างจะสั่งมากินร้านก็คงปิดหมดแล้วล่ะ นี่มันจะสี่ทุ่มแล้ว”
“เห่อ เร็วขนาดนั้นเชียว”
“ก็แน่สิ ตัวเองนอนสลบอยู่บนเตียงจะรู้ได้ไงนี้มันกี่โมงแล้ว”
“เร็วเนอะ”
“รีบนอนเถอะ พรุ่งนี้หมอมาตรวจอีกรอบก็กลับบ้านได้แล้ว”
พี่เค้าลุกขึ้นมาจากโซฟา แล้วดึงผ้าห่มขึ้นมาให้ฉันก่อนจะลูบหัวเบาๆ
“ฝันดีนะ”
ฝันดีนะ เขิลอ่า พึ่งมีผู้ชายพี่ไม่ใช่พ่อพูดแบบให้ฟัง โอ๊ยละลายๆ ผู้ชายอะไร ทั้งหล่อ ทั้งใจดี ใครได้เป็นแฟนคงจะโชคดีไม่ใช่น้อย
ตอนนี้พี่เค้าหลับแล้ว(มั้ง) ฉันพยายามมองพี่เค้าเงียบๆ ถึงมันจะมืดเพราะพี่เค้าปิดไฟแต่ฉันก็ยังมองเห็นพี่เค้าอย่างชัดเจนสงสัยออร่าที่เค้าออก ถึงมองนานแค่ไหนก็ไม่เบื่อ อยากหยุดเวลาแบบนี้ไว้จังเลย มีแค่ฉันกับพี่เค้าสองคน
ฉันค่อยๆหลับตาลงก่อนจะเข้าสู่นิทา
ความคิดเห็น