คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter: 3พักผ่อน
หลังจากที่นั่งรถไฟฟ้ามาประมาณ5สถานี แล้วนั่งรถแท็กซี่ต่อไปอีกประมาณ15นาที ก็จะถึงบ้านของป้าผม
<b>กรี๊งงงง!!!!!!</b>
ผมเอื้อมมือไปกดกริ่งที่อยู่หน้าบ้าน ผ่านไปสักชั่วครู่ก็มีคนมาเปิดประตูรับผม
“อ้าว... กิต มาแล้วเรอะ เร็วจังนะ”
ผู้หญิงวัยกลางคน ท่าทางใจดีกำลังยืนอยู่ตรงหน้าผม เธอคนนั้นก็คือป้าของผมนั่นเอง
“เข้ามาก่อนสิ...เอ๊ะ แล้วนั่น...”
“เอ๊ะ...”
ป้าของผม เธอจ้องมองศิณาที่ยืนอยู่ข้างหลังผมอย่างตาไม่กระพริบ
“เจ้ากิต คนนี้ใครกันหรอฮะ...”
“เอ๊ะ อะ อ๋อ เอ่อ....”
จะพูดยังไงล่ะ ว่าเธอเป็นมนุษย์ต่างดาวที่กำลังหลบหนีอยู่ ผมเห็นเลยช่วยเค้าหลบหนีจนมาถึงที่นี่น่ะ...
“ซะ ซวยแล้วๆไง...”
เอาไงล่ะ ชิ่งเลยมั๊ย หรือว่าจะโกหกป้าเขาไปว่าผมไม่รู้จักกับเธอ เอาไงดีฟร้า!!!
“ฉัน... เอ่อ หนูเป็นแฟนของกิตเค้าค่ะ มีชื่อว่าศิณา ฝากตัวด้วยนะคะ”
“เอ๊ะ...”
ผมกับป้าหันไปมองที่ศิณาอย่างเป็นตาเดียวกัน ศิณาเธอกำลังก้มหน้าอย่างเหนียมอาย พลางส่ายๆหัวไปมาอย่างน่ารัก
“...หนูกับกิตวางแผนกันไว้ว่าถ้าเกิดได้รับการเรียนรู้จนจบการเรียนรู้แล้วจะแต่งงานกันค่ะ พวกเราเลยวางแผนกันไว้ว่าจะมารับการศึกษาต่อที่กรุงเทพกัน แล้วพอดีหนูไม่มีที่พัก ก็เลยกะว่าจะมาขอพักอยู่ซักพักหนึ่งน่ะค่ะ...”
ศิณาพูดเสร็จก็หันมาจ้องมองผมด้วยสายตาที่คมกริบ
“อะ อ๋อ ชะ ใช่ครับ ผมลืมแนะนำไปเลย แฮะ แฮะ...”
ยังไงตามน้ำไปคงเป็นทางเลือกที่ดีกว่าสินะ...
“ไม่ทราบว่าถ้าหนูจะมาพักอยู่ที่นี่ซักพัก จะเป็นการรบกวนหรือเปล่าคะ...”
ศิณาพูดพลางจ้องมองหน้าป้าผม ด้วยสายตาที่ราวกับลูกสุนัขที่กำลังมองตามเจ้าของที่นำตนมาทิ้งยังไงยังงั้น
“...................”
ป้าของผมไม่ตอบอะไรกลับมา แต่เธอกลับค่อยๆเดินมาทางผมก่อนที่จะมาจะไหล่ผมอย่างแผ่วเบา
“เอ๊ะ... ไม่ได้หรอครับ/คะ”
“........สุดยอดไปเลย”
“เอ๊ะ...”
ผมกับศิณาอุทานออกมาอย่างเป็นเสียงเดียวกัน
“เจ้ากิต นี่แกทำไมไม่บอกฉันก่อนละฮะ ว่าจะพาแม่หนูนี่มาด้วย ฉันจะได้เตรียมงานเลี้ยงให้ซะหน่อย แต่ก็เอาเถอะ หนูชื่อศิณาสินะ ตามสบายเลยนะ เดี๋ยวป้าเตรียมที่นอนให้ เข้ามาในบ้านก่อนสิ...”
“เอ๊ะ คะ ค่ะ...ขอบคุณมากค่ะ”
ป้าของผมรีบจูงมือศิณาที่ทำหน้าตกอกตกใจเข้าไปในบ้านอย่างไม่รอช้า
“...เอาเถอะ เอาไงก็เอากันไปเลยละกัน เหนื่อยใจจริงๆ”
ผมบ่นกับตัวเองอย่างหมดอาลัยตายอยาก ก่อนที่จะค่อยๆเดินตามสองคนนั้นเข้าไปในบ้านทันที
หลังจากนั้นพวกผมสองคนก็เอากระเป๋าเดินทางไปไว้ในห้อง ก่อนที่จะแยกย้ายกันไปทำธุระส่วนตัวกันซักพัก หลังจากนั้น พวกผมก็มานั่งรวมกันที่ห้องรับแขกตามคำเชิญชวนของป้าผมทันที
“...เจ้ากิต แกนี่ก็ไม่เลวนี่นา หาแฟนได้น่ารักอย่างนี้น่ะ...”
“เอ๊ะ อ๋อ ก็คนมันมีฝีมือนี่ครับ ฮะ ฮะ”
ผมแถป้าของผมไปอย่างสบายใจ ซะที่ไหนกันเล่า กดดันสุดๆ บรรยากาศมาคุชัดๆ ผมต้องรีบหยุดวงสนทนาอันตรายนี้ แล้วรีบชิ่งหนีไปให้ไวซะแล้วสิ
“...นี่หนูศิณา ไอ้เจ้านี่มันอาจจะไม่ดีพอ แต่ยังไงป้าก็ขอฝากดูแลเจ้านี่มันด้วยละกันนะ....”
“คะ ค่ะ หนูจะพยายามค่ะ หนูก็อาจจะยังไม่ดีพอ ยังไงก็ฝากตัวด้วยเช่นกันนะคะ...”
ศิณาพูดออกมาด้วยสีหน้าที่มีสีแดงระเรื่อ นี่ก็การแสดงใช่มั๊ยเนี่ย การแสดงใช่มั๊ยล่ะฮะ...
“...เออ จริงสิ ป้าฮะ แล้วไอ้เจ้าบ้านั่น มันหายหัวไปไหนหรอครับ”
“เอ๊ะ อ๋อ เจ้านั่นหรอ ตอนนี้ก็คงไปเที่ยวไหนอีกนั่นแหละ... เดี๋ยวก็คงมามั๊ง”
“...หรอครับ”
“เอ๊ะ เจ้าบ้านั่น คือใครคนไหนกันหรอฮะ กิต”
“...อ๋อ ช่างมันเถอะ คนบ้าแถวๆนี้น่ะ-...”
“พี่ชายของเจ้ากิตติมันเองแหละ...”
ผมพูดไม่ทันขาดคำ ป้าผมก็ได้ชิงพูดก่อนซะแล้วสิ
“พี่ชายหรอคะ...”
“อื้อ เจ้ากิตมันมีพี่อยู่คนหนึ่งน่ะ แล้วพอดีพี่มันเรียนจบม.ปลายก็ได้มาต่อที่กรุงเทพแล้วมาอยู่กับป้านี่แหละ...”
“...พอซักทีเถอะครับ เจ้าบ้านั่นมันยังอยู่กับป้าอีก แค่นั้นผมก็หมดกำลังใจพอแล้วนะครับ...”
ตั้งแต่ตอนที่ผมจำความได้ ผมก็โดนไอ้พี่บ้านี่แกล้งมาตลอดเลยล่ะ เรียกได้ว่าผมเกลียดมันเข้าไส้เลยก็ว่าได้
“เอ๋ นี่กิตมีพี่ชายด้วยหรอเนี่ย...”
ศิณานั่งก้มหน้าครุ่นคิดอย่างเคร่งเครียด แล้วไม่ทราบว่าจะคิดไปทำอะไรหรอคร๊าบ คุณศิณา
“เอาเถอะ ถ้ายังไงผมไปทำงานก่อนละกันนะครับ ป้าฝากงานให้ผมแล้วใช่มั๊ยครับ...”
“เรียบร้อยแล้วล่ะ เป็นร้านสะดวกซื้อแถวๆนี้น่ะ เดี๋ยวป้าเขียนแผนที่ให้นะ”
“ขอบคุณมากครับ...”
หลังจากนั้นป้าของผมก็เดินขึ้นไปบนชั้นสอง ปล่อยให้ผมอยู่กับศิณาเพียงลำพังสองต่อสอง
“นี่ นายน่ะ...”
“เอ๊ะ หืม...”
“ไปทำงานก็ระวังตัวด้วยล่ะ ฉัน ปะ ปะ เป็น...”
จู่ๆศิณาก็นั่งก้มหัวงุดๆพลางพูดอะไรบางอย่างออกมาจากปากด้วย
“ฮะ เป็นอะไรหรอ...”
“ปะ ปะ ปะ ปะ ปะ”
“อะไรเล่า...”
“...มะ ไม่มีอะไรหรอก”
จู่ๆเธอก็ตะโกนออกมาเฉยเลย
“รีบๆไปแล้วรีบๆกลับมาล่ะ ฉันไปล่ะ”
ทันทีที่ศิณาพูดจบ เธอก็วิ่งออกไปทางหลังบ้าน เหมือนกำลังหนีอะไรบางอย่างอยู่ยังไงยังงั้น
“...เฮ้อ จริงๆเลยน้า...”
ผมยิ้มออกมาพร้อมกับบ่นพึมพำกับตัวเอง
.....แค่คำว่า[เป็นห่วง] มันพูดยากเย็นอะไรขนาดนั้นเลยหรอฮะ...
“.....เสร็จซักที”
...ผมค่อยๆก้าวเดินออกจากร้านด้วยความอ่อนล้า...
ถึงแม้ว่าร้านนี้จะเป็นร้านสะดวกซื้อธรรมดาก็ตาม แต่ผมกลับโดนใช้งานอย่างกับทาสสมัยอียิปต์โบราณยังไงยังงั้นเลยทีเดียว ทั้งยกของ จัดสต็อก เช็คเงิน และอะไรต่อมิอะไรอีกมากมาย ทำเอาผมเผลอใจไปชั่วขณะว่าอยากจะกลับไปอยู่ที่บ้านอีกซักครั้งซะแล้วสิ
“...มะ ไม่ได้ เราต้องช่วยศิณาเค้าให้ได้ก่อนสิ”
ใช่แล้ว ผมต้องช่วยเธอให้ได้ก่อน นี่คือสิ่งที่ผมต้องทำต่อจากนี้สินะ
“...เอาเถอะ กลับบ้านไปพักก่อนดีกว่าแล้วกัน”
กลับบ้านไปนอนตากแอร์เล่น แล้วค่อยคิดหาทางไปต่อมันยังคงไม่สายไปสินะ...
<b> “นี่มันอะไรกันฟร้าาาา!!!”</b>
ผมตกตะลึงกับภาพที่ผมเห็นไปชั่วขณะ
“...ไอ้พี่บ้า ทำอะไรฟะเนี่ย”
“โอ้ว กลับมาแล้วเรอะไอ้กิต”
ผู้ชายตัวสูงใหญ่ ผิวขาว ใส่แว่น ไม่ว่าจะมองจากมุมไหนก็ต้องบอกว่า ไอ้นี่มันเป็นเด็กเรียนชัดๆ ใช่แล้วครับ คนๆนี้เป็นเด็กเรียนเก่งคนหนึ่งเท่าที่ผมเคยเห็นมา ไม่ว่ามันทำอะไรก็จะเป็นที่หนึ่งเสมอๆ...
แต่ว่า นิสัยของมันกลับแตกต่างกันราวฟ้ากับเหว มันชอบแกล้งผมเป็นชีวิตจิตใจ คนๆนี้มีชื่อว่าประสิทธิ์ เป็นพี่ชายของผมเอง
“เออ แล้วนี่แกมาค้นกระเป๋าชั้นทำไมล่ะฟะเนี่ย เก็บเลยนะ เก็บให้เรียบร้อยภายใน3วินาทีเลย”
“อะไรฟะ ไม่ได้เจอกันตั้งนาน กะว่าจะมีของฝากอะไรมาให้ซักหน่อย ไอ้ขี้งกเอ๊ย ไปตายซะไป...”
“จะเอางั้นหรอฮะ ไอ้พี่บ้า...”
“มาเลย ไอ้น้องรัก”
พี่ของผมตั้งท่าเตรียมพร้อมสู้ พร้อมกับสลับฟุตเวิร์กไปมาเป็นจังหวะๆ
“ตายซร้า!!!”
“มาเลย...”
ทันใดนั้น ห้องผมก็ได้เปลี่ยนเป็นสมรภูมิรบในทันที ข้าวของปลิวว่อนกระจายไปทั่ว
...เวลาที่ผมโดนพี่แกล้งทีไร ผมก็จะแก้แค้นคืนอย่างเช่นวันนี้ทุกครั้ง แต่ผมก็ไม่เคยชะเลยซักครั้ง แต่วันนี้มันไม่ใช่ ผมเชื่อมั่นในฝีมือของผมว่าตอนนี้ ผมไม่แพ้พี่แน่นอน
“ตายซร้า...”
ผมปล่อยหมัดขวาตรงเข้าหาพี่ทันที
“ไอ้กรากเอ๊ย...”
แต่พี่ผมกลับหลบได้อย่างง่ายดาย แล้วทันใดนั้น พี่ผมก็จับแขนผมก่อนที่จะล็อกแขนผมไพล่หลังทันที
“อ๊ากกก!!!พอแล้วคร๊าบ แขนจาหักแร้ว...”
“ฮ่า ฮ่า ไอ้น้อง ยังอีกนานเฟ้ย”
“กรี๊ดดดด แขนๆ พอแล้วคร้าบ ยอมแล้วววว!!!”
“ทำอะไรกันอยู่น่ะ สองคน”
ศิณาวิ่งเข้ามาเปิกประตูอย่างเร่งรีบ เสียงของเธอราวกับระฆังที่ช่วยชีวิตของผมเอาไว้ ก่อนที่ผมจะบินไปโลกหน้ายังไงยังงั้น
“เอ๊ะ เธอเป็นใครกันหรอฮะ...”
พี่ผมทำหน้าเหวอเล็กน้อยเมื่อเห็นศิณา เอาล่ะ ได้โอกาสแล้ว...
“ตายซะ...”
ผมง้างเท้าก่อนที่จะเตะเข้าที่ท้องพี่อย่างเหมาะเหม็ง
“อุ่ก...”
พี่ลงไปนอนก็กับพื้นอย่างหมดท่า ก่อนที่จะค่อยๆแน่นิ่งไปในที่สุด
“หึ หึ ชนะแล้ว...”
ผมรู้สึกดีใจกับการชนะครั้งนี้อย่างที่สุด...
“เอาล่ะพี่ คนๆนี้คือมนุ... ไม่สิ เค้าเป็นแฟนของผมเอง มีชื่อว่าศิณา เค้าจะมาขอพักอยู่ที่นี่ซักพักน่ะ”
“อุ่ก จุกไม่หายเลยฟ่ะ ...อ๋อหรอ ยินดีที่ได้รู้จักนะ พี่ชื่อว่าประสิทธิ์ เป็นพี่ของไอ้บ้านี่เอง ฝากดูแลมันด้วยล่ะ...”
พี่เอามือขวากุมท้องตรงที่ผมปั้นฟรีคิกไป ก่อนที่จะค่อยๆเผยรอยยิ้มให้กับศิณา
“เอ๊ะ คะ ค่ะ...”
ศิณาตอบรับกลับไป พลางก้มหน้างุดๆไปมาอย่างน่ารัก
“เอ จะว่าตั้งแต่เมื่อกี้นี้แล้ว ฉันเหมือนเคยเห็นพวกแกที่ไหนเลยว่ะ เอ ที่ไหนกันหว่า...”
พี่เอามือเท้าคาง พลางทำหน้าครุ่นคิดอย่างหนัก... ว่าแต่ว่า พี่เค้าเคยเห็นพวกผมที่ไหนกันกันหรอ อ๊ะ จริงสิ...
“...มะ ไม่เคยเห็นหรอกมั้ง หลอนแล้วมั้งพี่ ไปนอนเหอะ ไปๆ”
“อะไรกันอีกล่ะเนี่ย เฮ้ย ไอ้กิต...”
ผมรีบผลักหลังพี่ออกไปจากห้องของผมอย่างรวดเร็ว โดยที่ไม่ได้ฟังเสียงของพี่เลยซักนิด
ปึ้ง ผมปิดประตูห้องเสียงดัง ก่อนที่จะรีบลงกลอนห้องอย่างช่วยไม่ได้
“เกือบซวยแล้วมั๊ยล่ะ...”
“อะไรของนายอีกฮะ ไล่พี่นายออกไปทำไมเนี่ย ระ หรือว่า นะ นายจะทำอะไรฉันงั้นหรอ”
ศิณาพูดพลางขยับตัวเข้าไปชิดที่มุมห้องอย่างรวดเร็ว
“ใครจะทำอะไรอย่างนั้นกันเล่า...”
ผมพูดออกมาอย่างเหลืออด
“แล้วตกลงนี่มันเรื่องอะไรกันหรอฮะ...”
“นี่เธอรู้ไหม ว่าพี่ฉันมันทำงานอยู่ที่ไหน...”
“เอ๋ ที่ไหนงั้นหรอ...”
ศิณาพูดพลางเอียงคอสงสัยเล็กน้อย
“ก็ศูนย์ย่อยของสถานีอวกาศของเกาะพวกเราไงเล่า...”
“เอ๊ะ...”
ศิณาเธอทำหน้าตกใจทันทีที่ผมพูดเสร็จ
“...พี่ฉันมันเรียนเก่งขั้นเทพเลยน่ะ มันเลยเข้าทำงานที่ยากๆแบบนั้นได้ แต่ที่ฉันกังวลมันเรื่องที่ที่พี่ฉันมันทำงานต่างหาก เท่ากับว่าตอนนี้เราอยู่บ้านเดียวกันกับคนของที่นั้นยังไงล่ะ...”
“เอ๊ะ... ยะ อย่างนั้นก็ซวยสิ ทะ ทำไงดีล่ะ...”
“เราก็ต้องรีบออกไปจากที่นี่ไง...”
ผมพูดพลางเดินลงไปนั่งอยู่บนเตียงของผมอย่างสิ้นหวัง
“แล้วจะออกไปยังไงเล่า...”
“ฉันก็กำลังหาวิธีอยู่นี่ไง...”
เอาไงล่ะที่นี้ จะหนีเลยมั้ย หรือว่าจะบอกว่าจะกลับบ้านแล้วหนีกันต่อล่ะ ไม่ได้ ถ้าอย่างนั้นแล้วเรื่องเงินล่ะ ใครที่หาวิธีได้ช่วยมาบอกผมทีสิ ผมขอร้อง
“...เอาเถอะ เครียดไปก็ไม่ได้อะไร เธอไปนอนก่อนปะ แล้วเดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยหาทางกันใหม่ละกัน นี่ก็ดึกมากแล้วด้วยนะ...”
ผมพูดพลางโน้มตัวลงนอนลงบนเตียงของผม เอาเถอะ ยังไงก็ได้ ผมขอพักซะหน่อยละกัน วันนี้เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว ขอพักเงียบๆซักแป๊บละกัน ขอร้องละคร๊าบ...
“นั่นสินะ...”
ศิณาตอบรับผมมาอย่างสั้นๆ ก่อนที่จะเดินเข้ามาทางเตียงของผม และค่อยๆเอาตัวสอดเข้าไปใต้ผ้าห่มอย่างช้าๆ
“เฮ้ย ทะ ทำอะไรของเธอน่ะ มานอนตรงนี้ได้ไงฮะ...”
ผมพูดออกไปด้วยน้ำเสียงที่ตะกุกตะกัก พร้อมกับค่อยๆเขยิบตัวออกมาจากทางศิณาทีละนิด
“ทำไงได้ล่ะ ขืนฉันไปนอนคนเดียวฉันก็กลัวแย่สิ ฉันไม่ยอมจริงๆด้วยนะ...”
“เอ๊ะ...”
“เอาเถอะ จะยังไงก็แล้วแต่ รีบๆนอนเถอะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็ตื่นสายหรอก แล้วนายห้ามทำอะไรพิลึกๆกับฉันนะ ไม่งั้นฉันจะหยุดลมหายใจนายแน่ๆ...”
ศิณาพูดด้วยน้ำเสียงที่ดุดัน แต่ก็เป็นน้ำเสียงที่อ่อนโยนด้วยในตัว พร้อมกับดึงผ้านวมมาห่มพร้อมกับนอนหันหลังให้ผมทันที
“.....ฮึ คร๊าบๆ...”
ผมบ่นพึมพำออกมาเบาๆ พร้อมกับเผยรอยยิ้มออกมาเล็กน้อย เอาเถอะ วันนี้จะยอมให้อีกซักวันก็แล้วกัน...
“ศิณา...”
“หืม...”
“ฝันดีนะ...”
-END CHAPTER3-
ความคิดเห็น