ซาตานกับซาตาน

ลำดับตอนที่ #6 : เพื่อนกันทั้งนั้น

                                             ตอนที่ 6 เพื่อนกันทั้งนั้น

"อ้าว แว่นดำ เอ้ย ฟีฟ  มาโรงเรียนเช้าเหมือนกันเหรอเนี้ย ดีจังน่ะ"

มีเพื่อนมาโรงเรียนเช้าๆค่อยดีหน่อย (ธรรมดาไม่มีเพื่อนอ่ะ)

"อืม  ฉันเห็นเพื่อนคนอื่นๆก็มากันแล้วละ"

"หรอ  เออ แล้วนุ่นล่ะ มายังอะไมไม่เห็นเลย"

สองตนเนี้ยมักจะมาโรงเรียนพร้อมกัน

"มาแล้ว  แต่ครูดอนเรียกตัวไปนะ แล้วครูก็บอกให้ฉันมารอเพื่อนๆในห้อง ให้ไปรวมตัวกันที่ห้องของเราให้หมดทุกตนเลย สงสัยคงจะมีเรื่องแน่ๆเลย"

มีเรื่องอะไรกันนะ    เพิ่งจะเปิดเทอมได้ไม่เท่าไหร่เองงะ

"หรอ แล้วเพื่อนมากันครบยัง"

"ยังเลย คาด ค้างคาว นารุ แล้วก็เปา" 

"ก็เหลือแค่สามตนนี้ใช่ไหม"

"อืม ก็เพิ่งบอกไปเมื่อกี้ ยังจะถามอีก เอ้อ เสือแปลกเพิ่งเคยเห็น"

อ้าว ซะงั้น กำลังเครียดไม่ใช่หรอฟะ เมื่อกี้นะ

"อ่า นั่น ไอ้เปามาแล้ว เห็นเปล่าแว่นดำ นั่น ๆ ๆ นะ"

"เออ เห็นแล้วละแม่คูณณณ  ไม่ต้องอะไรซะขนาดนั้น  เปา เปา มานี่เร็วๆเลย"

โฮ วิ่งเร็วมากอะ แปบเดียวถึง

"แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก  มี...ไร...อะ.."

"ครูดอนเรียกทุกคนที่ห้อง ไปเลยนะ"

"แล้วพวกเธอล่ะ"

"เรายังรอ นารุกับค้างคาวอยู่นะ"

"เธอเข้าไปก่อนก็ได้นะเสือน้อย เดี๋ยวเราตามไป"

ฉันไม่อยากรีบเข้าอะ

"ไม่เป็นไร ฉันรอเป็นเพื่อนเธอเอง"

"อ้าว นั่นไง นารุ นั่น ค้างคาวก็ตามมาติด ๆเลย นารุ เร็ว ๆๆๆๆๆๆๆ เร็วเข้าค้างคาวจี้มาแล้ว จี้ จี้ จี้ เร็ว ๆนารุ โฮ หิ้ว นารุถึงก่อน เย้ เย้   ว้าย ค้างคาวแพ้  ฮูย แพ้ .."

ไอ้เปาถ้าจะเป็นเอามากนะเนี้ย มันเนี่ย

"เฮ้ยเปา พอก่อน มีเรื่องจะพูด"

"เรื่องไรหรอแว่นดำ"

"ครูดอนเรียกทุกคนที่ห้องนะสงสัยจะมีเรื่อง"

"นารุ เมื่อกี้เธอถามแว่นดำไม่ใช่หรอ  แล้วเสือน้อยตอบไมละ ฮะ"

"เออ  ไม่รู้เหมือนกันอะค้าวคาว"

"นี่เธอ ฉะ..."

"พอแล้วพอแล้ว รีบไปหาครูก่อนเหอะ ค่อยตบกัน นะเราขอร้อง"

โฮ ไอ้เปาฉันแค่จะด่า มันจะเล่นตบเลยเว้ย

"เออ เออ ไปได้แล้วเร็วเดี๋ยวเพื่อนรอ"

"มาแล้วค่ะครู"

"เอ้าเข้ามา"   

โฮ เมื่อคืนไม่ได้นอนกันรึไงนะ ถึงได้มาหลับกันในห้องเนี่ย

"เอ้า ตื่ง ตื่ง มีเรื่อง"

"โหววว   -๐-  ง้าววววว"

อือ ฮือ แปรงฟันกันบ้างรึเปล่าเนี้ย เป็นซาตานก็ต้องแปรงฟันนะ อย่างน้อยๆก็เดือนละครั้ง รู้กันบ้างไหมเนี้ย หรือไม่ก็เอาอย่างฉัน สามเดือนเศษๆแล้วก็แปรง

"เอ้า หาวกันนะปิดปากด้วย ครูนะต้องทนกลิ่นเหม็นกว่าใครเลยรู้มั้ย  ฮะ"

"ทำไมหรอครู"

"เธอไม่รู้เหรอเปา ก็ครูดอนนะ จมูกบานกว่าใครไงละ"

สงสารครูดอนจังนะ เฮอะ ๆ

"พอเลยยัยปากแมว      ที่เรียกมาประชุมวันนี้ก็เพราะว่าโรงเรียนฝึกวิชาซาตานของเราจะมีการจัดการแข่งขันการประกวดห้องเรียนในความคิดของแต่ละห้อง ซึ่งทุกห้องจะต้องแต่งห้องเรียนของตนให้คณะกรรมการของโรงเรียนพอใจและสวยงาม   ตามฉบับซาตานด้วย"

แค่นี้เนี้ยนะไม่เห็นน่าเครียดเลย

"ก็ไม่เห็นจะต้องเครียดตรงไหนเลยนี่ค่ะครู ทำไมครูถึงต้องทำหน้าตาวิตกกังวลด้วยล่ะค่ะ หนูไม่เข้าใจเลยจริงๆ"

"งั้นฟังนะเดี๋ยวครูจะบอกให้เข้าใจ แจ่มแจ้ง ชัดเจน ชัดถ้อย ชัดคำ...."

"เอ่อ  ว่ามาเลยดีกว่าค่ะครู ไม่ต้องพูดพร่ำทำเพลง ทำดนตรี  ลีลา ลาลี วกนู้น วนนี้  ไป ไป มา มา.."

"ฉันว่าเธอก็ด้วยแหละ ยัยเสือน้อย"

แง่ววว

"ที่ครูกังวลก็คือถ้าห้องไหนแต่งแล้วไม่เข้าตากรรมการ ก็จะต้องถูกเลื่อนขั้น"

อ้าวก็ดีดิ

"ก็ดีไม่ใช่หรอครู ถ้าได้เลื่อนขั้นนะ"

อ้าวไอ้นุ่นนี่นา ไปอยู่ตรงนั้นเองนึกว่าไปไหน

"เออ... เออ... อืม.....  จริงๆ ..เนอะ"

"เลื่อนลงอะนะ"

"อ้าวววววว..... ไมอะ... เออ...."

"อะ เงียบ ๆ ฟังนะ ถ้าแพ้หรือไม่เข้าตากรรมการก็จะถูกเลื่อนขั้นลงมา 1 ขั้น เพราะครูใหญ่บอกว่าทางรุ่นที่เป็นซาตานที่ฝึกวิชาสำเร็จแล้วเล็งเห็นว่า ซาตานปีนี้มีไหวพริบช้ากว่าปีก่อน และก็ไม่ค่อยมีทักษะ และความคิดสร้างสรรค์ในการฝึกวิชาซาตานเท่าที่ควรจึงเห็นพ้องต้องกันว่าจะให้มีการจัดการแข่งขัน เพื่อวัดว่าห้องไหนควรได้รับการเลื่อนขั้นเพื่อฝึกวิชาซาตานซะใหม่เพื่อให้รากฐานแข็งแกร่งยิ่งขึ้นกว่าเดิม"

โฮ ถ้างั้นฉันคงถูกเลื่อนขั้นแน่เลย

"โฮ ก็ไม่เห็นต้องเครียดเลยนี่ครูยังไงห้องเราก็ต้องทำออกมาเข้าตากรรมการอยู่แล้ว"

"ฮือ ไอ้หัวเขียว คิดว่ามันจะง่ายขนาดนั้นหรือไงฮะ"

"ใช่  ไม่งั้นครูคงไม่กังวลขนาดนี้หรอก"

"แล้วมันมีอะไรที่อยากล่ะครับครู"

พี่ ถามครู เอ๊ะ หรือน้องวะเนี้ย วู้ว จำไม่ได้เว้ย

"ก็เค้าจะทำการแข่งขันการประกวดห้องเรียนในความคิดกันพรุ่งนี้นะซิ"

"หาาาาาาา..เฮ้ย ไรว่ะ..เออ..ไมอะ.."

ทำไมมันเร็วขนาดนี้ฟะเนี้ย แย่แน่ตู

"เราก็มีเวลาแค่นิดเดียวดิค่ะครู โฮ"

อลิษ พูดส่ายอารมณ์ สีหน้าเป็นกังวลเหมือนครูดอนทีแรกเลย น่ากลัวเหมือนกันน่ะเนี้ย

"ใช่ คณะกรรมการบอกว่าให้เวลาคิดวางแผนกันในตอนเรียนภาคค่ำ แต่เมื่อเช้าทุกคนต้องมาโรงเรียน พร้อมเช็คชื่อก่อนเข้าโรงเรียน ว่าใครอยู่ห้องไหนแล้วก็เดินเข้าห้องตัวเองเพื่อรอเพื่อนๆคนอื่น ถ้าสมาชิกห้องไหนมากันครบแล้วก็เริ่มได้เลย แต่ถ้าไม่ครบ ต้องรอจนกว่าจะครบจึงจะเริ่มได้" 

โฮ กฎกติกาเยอะ โค-ตะ-ระ เลยจะทำได้ไหมเนี้ย

"แล้วไงต่อค่ะครูแก้วอยากทราบต่อค่ะ"

"ก่อนเริ่มต้องเตรียมอุปกรณ์มาให้ครบ เพราะถ้าเริ่มแล้วอุปกรณ์ไม่ครบก็ไม่สามารถออกไปเอามาได้อีก  และจะเริ่มการแต่งห้องได้สมาชิกทุกคนต้องนำมือมาผูกกันไว้ทุกคน ให้เรีองกันครบทุกคน ถ้ามือหลุดจากกันถือว่าสิ้นสุดการแงห้อง ๆนั้น และจะเป็นหน้าที่ของกรรมการที่จะตัดสิน"

งงไปหมดแล้วน่ะเนี้ย

"ทำไมมันงงอย่างนี้ล่ะค่ะครูไม่เข้าใจเลย"

"สรุป เค้าต้องการให้นักฝึกวิชาซาตานทุกตน มีความสามัคคีกันในหมู่คณะ ดั้งนั้นพวกเราจะต้องรักกันสามัคคีกันไว้เข้าใจมั้ย ไม่งั้นทุกคนจะโดนอย่างแรง อ้อแต่ไม่ใช่ครูที่ทำ แต่เป็นกรรมการต่างหาก ระวังให้ดีละทุกตน"

แย่แย่  คนสวยแย่แล้ว (งั้นเธอก็คงสบายๆแน่เลย เพราะไม่สวย ฮิฮิ - บาล บาลาลา)

"เอ้อ เกือบลืม ภาคค่ำนี้นะมากันไวไวหน่อยนะจะได้มีเวลาปรึกษากันนานๆ จะได้ไม่แพ้ห้องอื่นเค้า ถ้าแพ้จะต้องถูกประจารด้วยนะ ซิบอกให่"

"ถ้าชนะล่ะครูครับ"

ดูนายมั่นใจจังน่ะ ไอ้แมงเดย์

"ก็ ประกาศไง"

ทำไมให้แต่ใบประกาศ ๆ ๆ

"โฮ กินก็ไม่ได้ ใบประกาศเนี้ย"

ยัยนุ่น กล้ามากน่ะเธอเนี้ย

"งั้นจะเอาไรละ"

"พิซซ่าหน้าปลาแดก จากเมืองมนุษย์ พร้อมลายเซ็นนุ่น วรนุช วงษ์สวรรค์ค่ะ"

"คืนนี้ กลับบ้านไปรีบนอนละ จะรีบฝัน ไปละนะทุกตน"

ภาคค่ำ

"นี่เพื่อน ๆ คิดว่าจะทำไงดี"

กะทิเริ่มเปิดประเด็น

"ฉันว่า น่าจะทำเป็น เมืองบาดาลดีมั้ย"

"ทำไมเหมือนละครที่ฉันเคยดูเลยละแว่นดำ หรือเธอก็ดูเหมือนกัน ฮิ ๆ"

สองตัวนี้ เอ้ยสองตนนี้นิ

"ฉันว่าทำเป็นป่าดีกว่าน่ะ สดชื่นดีออก"

ฉันเสนอบ้าง

"เธอเป็นเสือ ก็ต้องชอบป่าซิ คนอื่นเค้าไม่ใช่เสือนะ ฉันว่าเป็นท้องฟ้าอากาศดีกว่าโล่งสบาย"

"ฮือ นายเป็นแมงวันก็ต้องชอบอากาศชอบท้องฟ้าซิ คนอื่นเค้าไม่ใช่แมงวันอย่างนายน่ะ"

"เออ ๆ พอได้แล้วทะเลาะกันทำไมเนี้ย หนวกหู จะต่อยก็ต่อยเลยพูดมากอยู่ได้ รำคาญ"

อ้าวไอ้นี่ พูดแปลก ๆ เดี๋ยวก็ต่อยจริงๆเลยนี่

"นี่เธอ อย่าทะเลาะกันเลย จะต่อยก็ต่อย เอ้ยไม่ใช่ แหม เป็นเพื่อนกันต้องรักกันไว้ซิ ครูดอนน่ะ บอกให้เราสามัคคีกันไม่ใช่หรอ เราจะต้องช่วยกันคิดช่วยกันทำ เราต้องรักกันเข้าใจไหมไม่งั้นเราก็จะแพ้ แต่เราอาจจะไม่แพ้คนอื่นอย่างเดียว แต่พวกเรานะ แพ้ตัวเองด้วย ฮึ ฮึก ฮือ  เข้าใจรึยังอะฮะ ฮือ ๆ"

ทำไมกะทิต้องร้องไห้ด้วย ร้องไห้ง่ายจัง ฮืย อย่าร้องเลยนะกะทิ โอ๋ โอ โอ้ ทะเลแสนงาม ฟ้าสีครามสดใส มองเห็นเรือบะอะ  เอ้ย เล่นอะไรเนี้ย ฉัน ฮู้ ไม่รู้เรื่อง

"แล้วเธอน่ะ แวววาว อ่านอยู่ได้ช่วยเพื่อนคิดซิ เธอด้วย พี่ น้องรักกัน เป็นไหม เห็นแต่คอยจะเถียงกันตลอด"

ใช่ เราต้องไม่ทะเลาะกัน จริงซินะเราก็เป็นเพื่อนกันนี่หว่า   เอ้อ ทะเลาะกันไมฟะเนี้ย

"เดี๋ยว เมื่อกี้ กะทิว่าฉันหรอ ที่ว่าอ่าน ๆ ไม่ช่วยกันคิดนะ  ฉันไม่ใช่อย่างนั้นนะ ฉันแค่เห็นว่าเค้าทะเลาะกันอยู่ ก็เลยเอาหนังสือมาอ่าน ดีกว่าฟังเค้าทะเลาะกัน ถ้าเลิกทะเลาะกันแล้วก็บอกฉันด้วย จะได้ทำงานกันต่อ"

อาย อาย ช่างอายอะไรเช่นนี้ นะ ไม่น่าเลย

"งั้นฉันขอโทษน่ะ เสือน้อย"

"ฉันก็ขอโทษ..วัน"

เราต่างก็สำนึก แล้วขอโทษกัน เพราะเราเป็นเพื่อนกัน

"เราทุกคนขอโทษด้วย"

ทุกคนพร้อมใจกันพูด ช่างซาบซึ้งกินใจจริง จริ๊ง เฮ้อ

"ถ้างั้นเราก็มาช่วยกันคิดต่อนะ ว่าจะเอาอย่างไง น่ะ เพื่อนๆ ที่รักทุกตัว"

เอ๊ะ อะไรนะ แปลกๆแฮะ

"มา คิดว่าเราจะทำไงต่อดี ว่ามาเลย อือ ว่ามาดิ"

"แหม ๆ ๆ กะทิ ไม่มีใครแก้ให้ ทำเนียนเลยนะ"

"แฮ่ แฮ่ แฮ่" 

วันนี้ต้องขอบใจกะทิมากๆ พวกเราตกลงเรื่องงานกันเรียบร้อยแล้ว  เฮ้อ  เป็นอันว่าจบสักที เหลือแต่วันพรุ่งนี้ที่ต้องแข่งขันกับตัวเองล่ะน่ะค่ะ * -- *