ซาตานกับซาตาน

ลำดับตอนที่ #11 : กระจกมีตา หาแวว (วาว)

ตอนที่ 11 กระจกมีตา หาแวว(วาว)

“นี่เสือ เมื่อกี้เธอพูดว่าไรน่ะ”

ฉันเหรอ ฉันพูดไรไปน่ะ อ๋อ

“ฉันตกใจไปหน่อย เลยพูดไปอย่างนั้น ฉันบอกว่า นายวัน มันจะเป็นอะไรไปรึเปล่า”

เธอ เข้าใจอยากจริงเลย

“เอ๊ะแต่เธอไม่ได้พูดแบบนี้นี่ เท่าที่ฉันแปลความได้ก่อนเธอบอกน่ะ”

อ้าวมันแปลได้แล้วมันจะมาถามฉันหาแป๊ะ อะไรของมันว่ะ

“เออ เหมือนๆกันแหละ ไม่ต้องพูดไรแล้ว รีบออกตามหาเพื่อน ๆดีกว่า เนี่ยต้องเริ่มจากไอ้วันเพราะมันให้ไอ้นี่ไว้”

มันจะเป็นไรมากรึปล่าวว่ะเนี่ย ไอ้แมงวัน อย่าเป็นอะไรไปน่ะ

“มันทำไรได้มั่งล่ะ”

“ก็ตามหาอะไรก็ได้ตามที่เราต้องการไงยอดไปเลยไหม ซ่าร่า”

นี่ เธอชอบชวนฉันคุยจัง ป่านฉะนี้นายวันเดย์จะเป็นไงมั่งก็ไม่รู้

“อืม งั้นเราลุยเลย โก โก โก อ่ะ เล อะเล่ อะเล..”

“พอแล้ว ๆร้องเพลงอยู่ได้”

ร้องไม่เพราะเหมือนฉันก็อย่าร้องเลยดีฝ่า ไอ้ฟีฟ

“กระจกวิเศษ พาฉันไปหาวันด้วย”

“เย้ย....”

“ซาร่าจับมือฉันไว้”

เอ้ย ฟีฟติดปากไปหน่อย กระจกมันดึงฉันไปอย่างรวดเร็ว ต้องวิ่งให้เร็วกว่ามัน ไม่งั้น  อยู่ไม่ครบ 40 แน่(ของซาตานมี40 น่ะ)

“เฮ้ย นั่นไงวัน เสือน้อย”

ไหน ๆ ๆ ๆๆ

“ใช่แว้ว”

“วัน เองแหละจ๊ะเสือน้อย”

“โอ้โฮ้ วิ้ด วิ้ววว”

ไอ้ฟีฟ ปาก

“ทะลึ่งและไอ้วัน”

นายพูดงี้ฉันก็เขินน่ะซิ เดี๋ยวก็ตบด้วยปากเลยนี่

“เออ นายวัน นายเป็นอะไรล่ะ  เสือบอกว่านายเป็นอันตราย”

เออ ลืมถามเลย ฟีฟนี่ ชอบแย่งอยู่เรื่อยเลย

“ปล่าว ฉันไม่ได้เป็นอันตราย ฉันก็เป็นวันอยู่นี่ไง และก็สะดุดโดนก้อนหินล้มไปเท่านั้น”

โอ้ ดีใจจริง ๆ

“เออ ดีมากขอบคุณที่บอก”

แหมไอ้เราก็เป็นห่วงนึกว่าจเป็นไรไปที่แท้สะดุดล้มเนี่ยน่ะ นี่ดีน่ะที่สมองไม่ไหลออกมาด้วยน่ะ ไอ้แมงวัน

“เออว่าแต่ เธอสองตนเจอเพื่อน ๆมั่งยัง”

ไม่มีตาหรือไงจ๊ะ สุดหล่อ

“ถ้าเจอนายก็คงจะเห็นแล้วอ่ะน่ะวัน ถามมาได้”

ไอ้ฟีฟมัตอบแทนฉันไปแล้วล่ะน่ะ รัดกุมสุด ๆ

“เหรอ ถ้างั้นเรารีบออกตามหากันดีกว่า ไม่รู้อยู่ไหนกันบ้างน่ะเนี่ย”

โอ้โฮ วันของฉัน จิตดี๊ดี เออลืมคำว่าใจไป แฮะ ๆ

“นี่ไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องตามหาเพื่อน ๆหรอกฉันมีนี้ อยู่ในมือแล้ว”

ก็กระจกอันนั้นแหละที่นายวันให้ฉันไว้ ฉันเลยหามันเจอไง

“นี่ไอ้เสือไม่ต้องพูดมากมาย รีบดูเร็วเข้าว่าเพื่อนๆอยู่ที่ไหกันบ้างนะ”

เออ

“รู้แล้วไอ้ฟีฟไม่ต้องเร่งมากมาย เดียวเจอเร็ว”

“ไม่เอา ไม่อยากเจอเร็ว อยากเจอเพื่อนฉันมากกว่า เสือน้อย”

เออ ยังมีการเล่นมุกอีกน่ะแก

“นี่ พวกเธอหยุดตลกกันก่อนได้ไหมเดี๋ยวฉันก็ขำจนท้องแข็งตายก่อนหรอก”

เอ้า ไอ้นี่ว่าแต่เขา ตัวเองไปซะและ

“นี่เสือไม่ต้องต่อแล้วน่ะ ฉันประชด รีบ ๆดีกว่านะ เดี๋ยวก็จะมืดแล้วด้วย น่ากลั๊ว น่ากลัว”

โฮ ไม่บอกก็รู้ว่ากลัวดวงจันทร์ขนาดไหน เอ หรือว่าจะกลัวดาวกันแน่นะ อืม ๆช่างเหอะ

“อืมม  กระจกมีตาเพื่อน ๆของเราอยู่ที่ไหนกันบ้าง พาเราไป ”

ฉันเดินมาเรื่อย ๆตามกระจกมีตาที่นำทางอยู่ข้างหน้าส่วนฟีฟกับวันก็เดินตามฉันมาอีกที เออเมื่อกี้ฉันหันไปหาฟีฟ เห็นแว๊บ ๆว่านายวันน่ะมันเหล่มาทางฉันด้วยแหละ แล้วก็ไม่ผิดจริงๆด้วย เพราะว่าฉันหันไปใหม่อีกทีนึงนายนั่นก็จ้องเลยแหละไม่ได้เหล่เหมือนเมือกี้ด้วย เอาล่ะฉันจะตัดสินใจถามมันล้วน่ะว่ามันมองฉันทำไม สู้ ๆ

“นี่ นายวันนายมองฉันทำไม ฮะ ฉันเห็นนะไม่ต้องโกหกด้วย ตอบมาซะดีดี”

ฮึ่ม เจอคำถามเจาะ ซขนาดนี้ ดูดิมันจะตอบว่าไง

“คือ ฉันจะถามว่า พวกเพื่อน ๆน่ะ อยู่ข้างหน้าเธอตรงนู้นนน  ใช่ปล่าว”

แป่ววววว นึกว่า....

“เออ ใช่จริง ๆ ด้วยนั่นไง สงสัยคงจะครบทุกตนเลยล่ะมั้งน่ะ นั่นไงฉันจำอลิษได้เห็นมาแต่ไกลเลยล่ะ ไปหากันเร็วเถอะเสือ”

ฟีฟเอ๋ย ฉันยังมึนไม่หายเลยน่ะ ไม่ต้องรีบมากจะได้ไหมจ๊ะเนี่ย

“เออ ใช่ฟีฟ นั่นไงหมึกเงิน พี่น้อง เออ ค้างคาวด้วย  สงสัยคงตามหาพวกเราอยู่ล่ะมั้ง ทำหน้าเครียดเชียว”

เออ จริงอย่างที่ไอ้วันมันกล่าวหน้าเครียดกันทุกตน  แต่ว่าทำไม... มันน่าเครียดขนาดนั้นเลยหรอฟะ แค่หาซาตานที่สวยที่สุดไม่เจอ   ไม่เห็นต้องเครียดเลยเพื่อนๆสุดที่รักของฉัน

“นี่ ทุกตนทางนี้จ๊ะ เราอยู่ทางนี้ วู้ว ๆๆ”

โอ้ย นี่มองมาทางนี้บ้างซิ ตะโกนแหกปากเกือบหลอดลมอักเสบทำไมไม่มีใครหันมาเลยล่ะ

วิ่งไปหาเองก็ได้ไม่ง้อหรอก เชอะ (มันน่าจะวิ่งไปได้ตั้งนานแล้วอ่ะน่ะ)

“นี่เสือ ฉันว่าเราวิ่งไปกันดีกว่าเนอะขืนเรียกอยู่อย่างนี้วันนี้ก็คงไม่ได้คุยกันรู้เรื่องแน่ ปะ ไปเหอะ วัน เสือ”

ฉันก็คิดอย่างนั้นแหละไอ้ฟีฟแต่แกอ่ะแย่งฉันพูดก่อน ฉันเลยอดพูดเลยไอ้ฟอ ฟีฟ

เราสามตนวิ่งกันมาเกือบถึงแล้วอีกนิดเดียวเท่านั้นเอง จะถึงแล้ว จะถึงแล้วครับท่าน  นิดเดียว นิดเดียวจริง ๆเฉือนกันไปหน่อยเดียว และผู้ที่ชนะก็คือ ฉันเอง ฮิ ๆ ไม่มีใครแข่งกับฝีเท้าของฉันได้หรอกฮึ ๆ (มันเกี่ยวกับเรื่องนี้ยังไงเนี้ย ไม่เข้าใจ) ตอนนี้พวกเราก็มาถึงกันแล้ว   แต่... ก็ยังไม่มีใครสนใจเราอ่ะฮือๆ ทำไม ทำไมถึงเป็นเช่นนี้เราไม่เข้าใจจริง ๆ ฮืออออ(เอาอีกและ มันเกี่ยวกันด้วยหรอฟะ งงงง เขียนเองงงเอง)

“เสือทำไมพวกนี้ไม่มองเราเลยล่ะ ทำเหมือนกับเราไม่มีตัวตนอย่างนั้นน่ะ”

เออ นายวัน นายนี่ใจตรงกับเราจริง ๆน่ะเนี้ย เหมาะกันมากมายเลยล่ะน่ะ

“เสือ ฉันว่าเราเข้าไปทักกันดีกว่าน่ะ ดูท่าแล้วคงจะต้องมีเรื่องอะไรแน่ๆ ไม่งั้นไอ้นุ่นมันคงจะเรียกแว่น ดำตั้งนานแล้วล่ะ มันแปลก ๆน่ะ ฉันว่า”

อืม ฉันก็ว่าเหมือนเธอแหละ

“เออ ใช่ฉันก็ว่าไว้อยู่แล้วล่ะ ฟีฟ”

มันพิลึกกึกกือ รู้มั้ยทำไมพิลึกกึกกือ ก็มันไม่ใช่พิตื้นกึกกือไง  ฮ่าๆๆๆๆ ขำโว้ย ฮิฮิ ซาตานอะไรจะฉลาดขนาดนี้ มีตนเดียวเท่านั้น(ฉันก็ว่างั้นนะ)

“เหรอ เธอว่าตอนไหน ทำไมฉันไม่ได้ยินล่ะ”

แหม จะเล่นกันตรงนี้เลยมั้ยล่ะ หะ ไอ้ฟีฟ

“นี่ พอเหอะพวกเธอนี่ เดี๋ยวฉันลองไปถามไอ้พี่ดูน่ะว่าเกิดไรขึ้น”

“นี่ จะไปก็ไป ฉันก็จะไปถามไอ้เปาเหมือนกันแหละ ไม่ต้องมาทำเป็น.. เชอะ”

แฉะไปเลยมั้ยล่ะ ฮิ ๆ

“นี่เปา เปา มีอะไรกันเหรอ”

ฉันถามเปาขณะที่ฟีฟก็ไปถามนุ่นว่ามันเกิดอะไรขึ้นเหมือนกัน ฉันว่า คำตอบมันคงเหมือนกันน่ะ

“อ้าวเสือ มาตั้งแต่เมื่อไหร่ไมฉันไม่เห็น”

หือ ก็เธอสนใจมองฉันเหลือเกินนี่ แหกปากแทบตาย ไม่มีแลแม้แต่หางตา เชอะ

“จะรู้เหรอ เห็นเธอมองหาอะไรอยู่ก็ไม่รู้ทำหน้าเครียด ไม่สนใจฉันเลย เดี๋ยวจะงอน”

แกล้งงอนซะเลย ไอ้นี่ไม่ยอมมองฉัน ซาตานสวยขนาดเนี้ยมีที่ไหนอีก ทำไมไม่มองไว้ฮะ โมโหอย่างแรงจะบอกให้

“นี่ เสืออย่าเพิ่งงอนเลย ตอนเนี้ยที่ฉันมองหาอยู่เนี่ย ก็หายัยแวววาว วาวแววนั่นแหละ”

เหรอ  (zaza รึปล่าวเนี่ย)

“แล้วหาทำไม แล้วยังมาไม่ครบอีกหรอเนี่ย” 

“ก็น่าจะเกือบครบแล้วน่ะ ตอนที่พวกเธอสามตนมาน่ะ ตอนนี้ก็คงเหลืออยู่คนเดียวนั่นแหละ”

ใครเอ่ย เอ๊ ใครกันน้า ใครหว่าอืมมมม..(พอเหอะ)

“ผู้ใด”

อู้ย ร้องเสียงหลงเลยเหรอฉัน

“ก็ บอกไปแล้วไง แวววาว จำไม่ได้รึไง ความจำสั้นจริง ๆน่ะเธอเนี่ย แล้วที่หาอยู่ก็เพราะว่าทีแรกน่ะแววาวมาแล้วพร้อมกันแล้วด้วยขาดพวกเธอสามตน แต่ว่าพอเดินทางต่อก็เกิดมีลมอะไรมาก็ไม่รู้ สงสัยแวววาวคงตกใจ เพราะว่าลมมันเหมือนพายุมากกว่ามันมา อย่างแรงเลยล่ะ แล้วก็อย่างที่บอกแวววาวคงตกใจมากไม่รู้ไปหลบอยู่ไหน หรือว่าจะหลงไปแล้วรึปล่าวก็ไม่รู้ ทุกตนก็เลยช่วยกันมองหาแล้วก็ตามหาบริเวณใกล้ ๆเนี่ย เผื่อจะเจอบ้างน่ะ”

ฮือ น่ากลัวจังเลยอ่ะ แล้วตอนนี้ก็ใกล้มืดแล้วด้วยอ่ะ ทำไงดี คิด ๆๆๆๆๆ (เป็นอิคคิวเหรอไง ทำเป็นคิดใหญ่เลย)

“เออ นี่ฉันรู้แล้ว ทุกตน มานี่ฉันมีกระจกมีตา เดี๋ยวจะลองให้มันช่วยหาดูอาจจะเจอก็ได้  กระจกมีตาพาพวกเราทุกตนไปหาแวววาวด้วย”

เนี้ย ได้ผลด้วย เป็นไง เพื่อน ๆ อ้อไม่ต้องตะลึงอึงอึงกันล่ะ อิอิ

“นี่ยัยน้อย กระจกหยุดแล้วแต่ทำไมไม่เห็นจะมีสักแวววาวนึงล่ะยะ”

ใจเย็นซิยัยนารุ เดี๋ยวก็เจอ ขี้บ่นจริง

“แหม เธอก็ใจเย็นซิ ลองหาดู แถวๆนี้แหละ มันต้องเจออยู่แล้ว”

แต่จะว่าไปมันก็ยังไม่มีแวว ว่าจะเจอเลยน่ะเนี้ย

“แววววววววว  วาววววววววว วาวาวาว”

โอ้โฮ เสียงก้องกันเลยน่ะ เพื่อน ๆ รักกันดีมากมาย

“ฮือ ๆ ๆ ๆ ๆ ฉันอยู่นี้ ทางนี้ โอ๊ย  ฮือ  ๆๆ”

เสียงใครอ่ะ มืด ๆอย่างงี้ หรือว่าจะเป็น หิงห้อย (เออ คงจะใช่)

“เสียงอะไรอ่ะ นี่เปา ฟีฟ เพื่อนๆได้ยินเสียงไรมั้ย”

ฉันเรียกเพื่อน ๆมาช่วย เผื่อว่าจะหายกลัวอะไรได้บ้างนะ

“เสียงฉันเอง ทางนี้ ฮือ ๆ ๆ มองข้างล่าง ข้างล่างน่ะ มองกันดิว่ะ ข้างล่างอ่ะ”

เฮ้ย   ใครว่ะไปนอนเล่นอยู่ได้ไม่คันรึไงน่ะฮะ

“อ้าว แวววาว อ้าวทุกตนช่วยหน่อยเร็ว แวววาวอยู่นี้ อื้บบ อึ้ ขึ้นมาได้สักที”

ว่าแต่มันลงไปทำไรของมันฟะ

“แวววาว เธอลงไปทำไรอ่ะ เออ แล้วร้องไห้ทำไมอ่ะ กลัวผีเหรอ แฮ่ๆๆ ๆ”

ทำไมฉันต้องพูดถึงผีด้วยเนี้ย กึ้ยย

“ก็ลงไปแอบพายุอ่ะดิ มันมาอย่างแรง ฉันทำไรไม่ถูกก็เลยทำเหมือนในหนังสือนิยายที่มาจากเมืองมนุษย์น่ะ ก็หาที่ซุ้มก่อนรอให้พายุหายค่อยออกมา”

โฮ นิยายมันเป็นประโยชน์ขนาดนั้นเชียว

“แต่ทำไมมันนานนักล่ะ นึกว่าจะไม่รอดซะแล้ว”

แหมไอ้นุ่น พูดดี ๆหน่อยก็ได้เดียวโดนมันต่อยท่าตามในนิยายที่มันอ่านหรอก

“นี่ ๆ ที่หลบนานก็กลัวว่ามันจะมาอีก ไม่งั้นฉันก็ออกมาแล้วซิ”

เอออ นี่ เค้ามีเหตุผลน้า ตามนิยายอีกปล่าว ฮะ

“แล้วที่ร้องไห้ก็เพราะว่า ไอ้เสือน้อยมันเหยียบมือฉ้านนนนนน”

เหรอ ไม่เห็นต้องมองหน้าขนาดนั้นเลยนี่ มันไม่สวยน้า...

“ฮ่าาาาาาาา”

นี่ อย่ามาหัวเราะฉันน่ะ วัน ช่วยด้วยซิจ๊ะ