ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทที่ 1:จุดเริ่มต้นของเรื่องทั้งหมด
บทที่ 1:จุดเริ่มต้นของเรื่องทั้งหมด
...ในห้องขังที่มืดและหนาวเน็บ มีแสงจากพระจันทร์ที่ลอดผ่านช่องเล็กๆที่มีลูกกรงนั้นเข้ามาทำให้เห็นใบหน้าของเด็กชาย 2 คนที่มีผมสีเงิน และพรุ่งนี้ก็จะอายุ 11 ปีในพอดี ทั้งสองคนกำลังนั่งหลับอยู่ในมุมหนึ่งของห้องขังแห่งนี้ มีผ้าผืนบางๆผืนเดียวที่ที่ทำให้อบอุ่นได้เพียงเล็กน้อย เด็กชายผู้หนึ่งที่มีผมปิดตาข้างซ้ายนั้นลืมตาขึ้นตาของเขานั้นเป็นสีเหลืองซึ่งดวงตานั้นบงบอกถึงความเกลียดชัง..."เสด็จพ่อ! เสด็จแม่!"เด็กชายฝาแฝดวิ่งเข้ามาในห้องโถง เพื่อมาหาเสด็จพ่อและเสด็จแม่ในวันที่เป็นวันเกิดอายุครบ 10 ปีของพวกเขา
"ดูนี่สิครับ"ฝาแฝดผู้พี่ที่มีผมสีเงินตาซ้ายสีเหลือง ผมปกตาข้างขวาเอาไว้ เด็กชายกางมือออกทันใดนั้นจากห้องโถงของพระราชวังกลับกลายเป็นทุ่งหญ้า และท้องฟ้าสีครามแล้วต่อมาประมาณ 1-2 นาทีก็กลับกลายเป็นห้องโถงเหมือนเดิม
"ไม่น่ะออซลูก...ไม่น่ะ"เสียงของเสด็จแม่ที่สั่นคลอ
"ดูของผมบ้างสิ"ฝาแฝดพผู้น้องที่มีตาสีแดงพูดขึ้นทันใดนั้นของทุกอย่างที่อยู่ในห้องโถงนี้ก็ลอยขึ้นแล้วก็วางลงกลับที่เก่าที่มันอยู่
"มะ...มิเรคุงลูก..."เสียงสั่นๆของเสด็จแม่ที่พูดยังไม่จบก็มีเสียงของเสด็จพ่อดังขึ้น
"ทหารมาจับตัวเด็ก 2 คนนี้ไปนี้ไม่ใช่ลูกของข้า!!"ทหารวิ่งกันเข้ามาจับผมและน้องชาย
"ทะ...ทำไมกันเสด็จพ่อ"เสียงของน้องที่กำลังจะร้องไห้ และผมไม่สามารถพูดอะไรได้มีแต่เงียบแล้วทหารก็พาไปห้องขัง เมื่อผ่านไปประมาณอาทิตย์หนึ่ง พวกผมก็พอทำใจได้หลังจากที่ไม่พูดอะไรเลย พวกผมตัดสินใจถามยามเฝ้าห้องขังว่า'ทำไมพวกผมจึงถูกขังเขาก็เลยตอบมาว่า'
"...เจ้าเคยได้ยินไหมที่หลายปีก่อนน่ะ มีคนที่มีพลังเหมือนพวกเจ้า เมื่อเขาเกิดขึ้นมาก็ไม่มีใครยอมรับในพลังนั้น และเขาก็ถูกขับไล่ออกจากเมือง แล้วพระราชาจะยอมให้ประชาชนรู้หรือ ว่ามีลูกของเขามีพลังน่ะ รู้ไหมตอนนี้เขาประกาศออกไปว่าพวกเจ้าน่ะมีโรคประจำตัวแล้วมันกำเริบตายไปแล้ว ฮ่า ฮ่า ถ้าพวกเจ้าไม่มีพลังนั้นล่ะก็พวกเจ้าคนใดคนหนึ่งคงได้ขึ้นครองราชต่อไปอย่างแน่นอนคงไม่ต้องมาอยู่ในห้องขังแบบนี้ ฮ่า ฮ่า..." ผมจำทุกคำพูด ทุกประโยคที่ผู้คุมห้องขังพูดออกมา'มันเป็นเหมือนเข็มหลายพันเล่มทีแทงเข้ามาเรื่อยๆผมยังจำได้มันเจ็บปวดมาก ผมนิ่งและเงียบมากในตอนนั้นผมไม่สามารถพูดออกมาได้ ส่วนน้องมิเรก็ได้แต่ร้องไห้ พอผ่านไปได้เกือบครึ่งปีพวกผมก็วางแผนกัน เพื่อที่จะหนีออกจากห้องขังนี้ออกจากพระราชวัง ออกจากเมืองนี้ ผมวางแผนกันนานหลายเดือนจนมาวันนี้วันที่พวกผมจะหนีออกไป ซึ่งวันนี้เป็นวันที่พวกเราจะอายุครบ 11 ปี วันที่เมื่อหนึ่งปีก่อนเป็นวันที่พวกผมถูกจับมาไว้ที่นี้
วันนี้พระจันทร์นั้นสวยมากเท่าที่ผมจำได้ผมไม่เคยเห็นมันสวยขนาดนี้มาก่อน แสงจันทร์ที่ผ่านช่องเล็กๆที่มีลูกกรงนั้นมา คุณรู้ไหมลูกกรงนั้นน่ะเป็นสิ่งที่ผมสร้างขึ้นมาด้วยภาพมายาของผม มันถูกทำลายไปเมื่อตอนที่พวกเราเริ่มวางแผนกัน มิเรได้เอาลูกกรงนั้นออกมาและทำลายมันจนเป็นผงละเอียดด้วยพลังที่เขามี ผมรู้เลยว่าพลังของพวกเราจะทำให้พวกเราออกจากที่นี่ได้อย่างแน่นอนและพวกเราก็วางแผนกันจนมาถึงวันนี้วันที่พวกผมจะเป็นอิสระ
"มิเรเรามาเริ่มแผนกันเถอะ"ผมปลุกมิเรที่นอนอยู่
"ได้ครับพี่ออซ"มิเรตอบผมด้วยใบหน้าที่ดีใจมากใครมันจะไม่ดีใจล่ะที่จะออกไปจากเมืองนี้
"เอ้ามิเรใช้พลังทำลายประตูเลย!"ผมพูดพร้อมกับชี้ไปที่ประตูเหล็ก มิเรเริ่มใช้พลังทันใดนั้นประตูก็สลายไปเหลือแต่เศษฝุ่นละออง แล้วมันก็ถูกพัดมันหายไป คนเฝ้าประตูที่หลับไม่รู้เรื่องอะไรก็ยังหลับต่อไป ผมใช้ภาพมายาสร้างประตูและร่างของผมและมิเรให้เหมือนกับพวกผมกำลังหลับอยู่ หลังจากสร้างภาพมายาเสร็จ พวกผมก็วิ่งออกมาจากพระราชวัง ผ่านบ้านเรือนของประชนมากมายพวกผมวิ่งมาถึงประตูที่จะทำให้ออกจากเมืองนี้ได้ผมหยุดและพูดกับมิเร
"มิเรอยากจะออกไปกับพี่จริงใช่ไหม"ผมถามน้อง
"แน่สิครับยังไงผมก็จะไปกับพี่"
"งั้นเราก็ออกไปกันเถอะ"พวกผมวิ่งออกไปมันเป็นทางเดินยาวออกไปเมื่อพวกผมวิ่งมาถึงข้างหน้าของป่าพวกผมก็ตัดสินใจหยุดพักที่นั้น พวกผมนั่งพิงต้นไม้ที่สูงมากๆต้นหนึ่ง
"มิเรที่พี่รู้มาถ้าเราเดินผ่านป่านี้ไปได้เราก็จะไปเจออีกเมืองแล้วคราวนี้เราห้ามบอกไปว่าเรามีพลังไม่งั้นเราได้ตายแน่"ผมพูดกับมิเรพร้อมทั้งหอบไปพร้อมๆกับเพราะเหนื่อยจากการวิ่งมามันเป็นระยะทางประมาณ 7 กิโลเมตร จากตรงนี้พวกผมสามารถเห็นเมืองที่จากมาเล็กมากๆ "ได้ครับพี่"มิเรตอบกลับมาและก็หอบเหมือนผม
"วันนี้เราก็พักกันที่นี่แหละน่ะ"ผมพูดพร้อมกับใช้ภาพมายาสร้างผ้าห่มขึ้นมาถึงมันจะเป็นเพียงแค่ภาพมายาแต่มันก็ยังให้ความอุ่นกับพวกเราได้ ทันใดนั้นก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมา
"สวัสดีท่านมิเรและท่านออซ"มันเป็นเสียงที่น่าจะพูดออกมาจากชายวัยกลางคน
"ใครกัน!?"ผมพูดด้วยความตกใจ
"ไม่ต้องกลัว ไม่ต้องกลัว"ชายผู้นั้นเดินออกมาจากหลังต้นไม้เขาใส่ผ้าคลุมซึ่งปิดหน้าของเขาไว้
"คุณต้องการอะไร"ผมพูดโดยตัวนั้ยสันเทาส่วนมิเรก็อึ่งเป็นอย่างมาก
"ฉันมีข้อเสนอให้น่ะแล้วแต่ว่าจะรับไม่รับ แต่ต้องมีข้อแลกเปลี่ยน
"ชายผู้นั้นพูดขึ้นในขณะที่พวกผมยังทำอะไรไม่ถูก
"..."ผมเงียบและรอฟังข้อเสนอนั้นคืออะไร
"ฉันจะพาพวกคุณไปอีกมิติซึ่งพวกเธอต้องไปเอาชีวิตรอดเอาเอง ถ้าไม่ตกลงพวกคุณก็จะไปอีกเมืองใช่ไหมซึ่งที่นั้นได้รู้ว่าพวกเธอตายจากข่าว พวกคุณจึงไม่ควรไป"
"..."ใช่อย่างที่เขาพูดผมลืมคิดถึงเรื่องนี้ไป
"ว่าไงล่ะ"
"ข้อแลกเปลี่ยนที่เราต้องทำล่ะ"
"เมื่อพวกคุณไปก็รู้เอง"
"มิเรเอาไง"ผมหันไปถามน้องที่เงียบไป
"แล้วแต่พี่ครับ"มิเรยังหลบหลังผมต่อไป
"นั้นสิน่ะงั้นเราตกลง"
"งั้นเดินเข้าไปในนี้น่ะ"เขาผายมือออกไปแล้วก็เกิดประตูขึ้นมา
"..."ผมเดินเข้าไปพร้อมกับมิเรในนั้นมืดสนิท...
...ผมลืมตาขึ้นมาเห็นซากุระที่ร่วงโรยลงมา ทำไมเปลือกตามันหนักอึ้งอย่างงี้น่ะแล้วผมก็หลับตาลงอีกครั้ง...
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น