ต้นซากุระกลางป่า

ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ 1:ในดวงตานั้น มัน...

ตอนที่ 1:ในดวงตานั้น มัน...

     "ในคืนนี้ตอนเที่ยงคืนจะมีฝนดาวตกในเมืองฟุกุโอกะ..."เด็กหนุ่มผู้มีนามว่า'มินายะ โทชิ'ผู้มีผมสีดำออกแดงนิดๆกับตาสีเขียว กำลังนั่งรอเวลาผ่านไปเพื่อจะไปดูฝนดาวตกกับเพื่อนของเขาอีก 2 คน

     '23.00 น. วันที่ 1 พ.ย. 2013'ผมเปิดโทรศัพท์ขึ้นมาดู ซึ้งมันก็ถึงเวลาที่นัดกันไว้แล้ว เมื่อผมมาถึงก็พบว่าเพื่อนมากับจนครบแล้วที่นัดกันไว้คนหนึ่งชื่อ'ซาคุยะ นิชิโซระ'มีผมสีดำตาสีน้ำเงิน อีกคนหนึ่งชื่อ'คุโรคาเสะ มาชิโระ'มีผมสีน้ำตาลเข้มตาสีส้ม พอเจอกกันก็เริ่มเดินขึ้นเขาแต่พอมาซักพักก็พบว่าทางขึ้นเขาถูกปิดพวกผมเลยแอบขึ้นมาอีกทางที่เป็นทางลับที่น้อยคนถึงจะรู้ ที่พวกผมรู้ก็เพราะตอนเด็กๆพวกผมมาเล่นที่นี้กันบ่อยๆ มานี้ก็ทำให้นึกถึงสมัยเด็กที่ไม่อยากจำ

     "พวกเรามาเล่นอะไรสนุกๆกันไหม"มาชิโระพูด ด้วยท่าทางที่ยิ้มแย้ม

     "อะไรล่ะ"ผมตอบไปอย่างสนใจ ส่วนนิชิโซระก็เอาแต่เงียบมาตลอดทาง

     "มาพนันกันว่าเรื่องเล่าที่มีมานานของภูเขานี้จะเป็นจริงไหมไงล่ะ"มาชิโระก็พูดต่อไป

     "มันมีหรือเรื่องเล่านั้นน่ะผมไม่เคยเห็นได้ยินเลยน่ะ"ผมตอบ

     "ไปอยู่ไหนมาล่ะถึงไม่เคยได้ยิน"นิชิโซระพูดขึ้นมา

     "งั้นเดียวเล่าให้ฟังก่อนก็ได้"มาชิโระพูดกับผมแล้วก็นัางะักที่หินก้อนใหญ่

     "ในคืนแรม 15 ค่ำของทุกเดือน ถ้ามีคนขึ้นเขานี้มาจะได้พบกับชายหนุ่มในชุดสูทสีขาว หรือไม่ก็หญิงสาวในชุดวันพีชสีขาว แต่ที่แปลกคือเมื่อเจอพวกเขาผู้คนที่พบเจอก็จะหายสาบสูญไป!? ซึ้งวันนี้ก็เป็นวันแรม 15 ค่ำ"

     "มันก็เรื่องที่เล่าที่ไม่น่าเชื่อไม่ใช่หรือ ใครจะไปเชื่อล่ะ"ผมพูด

     "ก็ไม่แน่คืนนี้เราอาจได้เจอพนันกันน่ะว่าจะมีใครเจอพวกเขาไหม"มาชิโระยังพูดต่อ

     "เอาสิเพื่อจะได้เห็นใครบ้างคนโดนแกล้ง"นิชิโซระพูด

     "แล้วคนชนะจะได้อะไรล่ะ"ผมถามไป

     "ก็จะออกคำสั่งคนแพ้ได้!"มาชิโระพูดต่อ

     "งั้นก็พนันกันว่าใครจะเจอผีไหม" นิชิโซระพูด

     "งั้นผมคิดว่ามาชิโระจะเจอ"ผมพูด 

     "มาชิโระแน่นอน"นิชิโซระพูด

     "นิชิโซระสิ"มาชิโระพูด

     "เดินต่อกันเถอะเดียวฝนดาวตกก็หมดก่อนหรอก"ผมพูดขัด 2 คนที่พูดชื่อของอีกฝ่ายกันไม่หยุด

     "ก็ได้!"ทั้ง 2 พูดพร้อกัน แล้วพวกเราก็เดินขึ้นเขากันมาเรื่อยจนถึงยอมเขา ซึ้งก็มีคนอยู่มากเพราะอะไรน่ะหรือเพราะอีกทางที่ผมบอกมันเป็นทางเดินที่ชันมากถ้าลื่นก็จบเห่เลยแต่ก็ยังคนขึ้นมาเหมือนพวกผม ดูๆแล้วก็มีประมาณ 10 กว่าคน พวกผมเอาเสื่อที่เตรียมมาๆปูนั่งรอเวลา ต่รอไม่นานฝนดาวตกก็เริ่มตกลงมาเรื่อยๆ มันเป็นภาพที่สวยงามมากมันทำให้บนเขาที่ตอนขึ้นมามันมืดดูน่ากลัวสว่างขึ้น จนทำให้เห็นว่ามีต้นไม้ที่อยู่ตรงกลางที่โลงที่พวกผมพิงอยู่นั้นคือต้นซากุระ พวกผมก็ถ่ายรูปกันเยอะเลยล่ะ พอฝนดาวตกหมดคนอื่นๆก็ทยอยกันกลับจนเหลือแค่พวกผม 3 คน 

      "พวกเราก็กลับกันเถอะ"

      "นั้นสิน่ะมันก็ดึกมากแล้ว"

      พวกเราทั้ง 3 คนเดินลงมาจากเขา ตอนที่กำลังเดินลงมา ผมก็เห็นแสงเล็กๆสีขาวที่ค่อยรวมกัน พอแตกแสงแตกกระจายออกก็กลายเป็นร่างของหญิงสาวในชุดวันพีชสีขาว ผมมองเธอที่ยิ้มมาให้ เมื่อผมจ้องเข้าไปในตาของเธอผมก็ถึงกับสะดุ้งเพราะภาพที่สะท้อนในตาองเธอ คือภาพที่พวกผมตอนเด็กๆที่กำลังเล่นวิ่งไล่จับกันบนเขานี้ 

      "โทชิ โทชิ เห้ยโทชิ!"

      "หือ?"

      "จะนอนอีกนานไหมเรียกตั้งนาน เดียวก็ไม่ได้ดูฝนดาวตกหรอก"มาชิโระเขย่าผมที่นอนพิงต้นซากุระอยู่

      "อือๆ พอดีง่วงนิดหน่อยน่ะ"นั่นเป็นความฝันหรือ เฮ้อ~ชั่งเถอะดูฝนดาวตกดีกว่า

--------------------------------------------------------------------

      ในอีกด้านหนึ่ง

      "เราได้ส่งสารไปแล้วมีแต่ว่าเขาจะรับรู้ได้เร็วแค่ไหน"เสียงของที่สูงมากๆเสียงหนึ่งดังขึ้น ในความมืดมิด พร้อมกับร่างของหญิงสาวในชุดพีชสีขาวเดินเข้ามาทำให้พื้นน้ำที่มืดสนิทเกิดเป็นวงขึ้น

      "นั้นสิน่ะเราก็ต้องแต่ยังมีงานที่เราต้องเริ่มอยู่"เสียงอีกเสียงก็ดังขึ้นเป็นเสียงทุ้มของชายที่นั่งบนเก้าอี้ที่หันหลังมาทางหญิงสาว...