คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : รางร้าย [ครบ100%]
รางร้าย!!
“......ในคืนนั้นมันเกิดอะไรบ้างอย่างกับแอลโล โดยที่เขาเองไม่รู้ตัวเลยว่า อ๊ะ!! หลับไปแล้ว เฮ้อออ ทำเอาเหนื่อยเหมือนกันแฮะ...ฮ่าววว~~ ง่วง”ร่างบางพูดกับตัวเองเบาๆ เพราะกลัวว่าน้องชายที่หลับไปแล้วจะตื่นเพราะเสียงของเขา
“คุณหนูค่ะ ไปพักผ่อนเถอะ เดี๋ยวนมจะดูต่อเอง^^”
เสียงของแม่นมที่เลี้ยงเขามาตั้งแต่เด็กดังขึ้น ร่างบางเองก็หันไปยิ้มให้ และพูดตอบ!
“อ่า ครับฝากด้วยนะครับ แม่นมผมขออะไรอุ่นๆสักแก้วนะครับ^^”
“จร๊ะ นมเดี๋ยวให้เด็กเอาไปให้ที่ห้องนะ^^”
“ขอบคุณครับ ราตรีสวัสดิ์เดีร์ยนอท^^ ราตรีสวัสดิ์นะครับแม่นม^^”
หลังจากที่ออกมาจากห้องนอนของน้องชาย เขาก็ตรงกลับห้องนอนของตัวเองทันที ง่าาาา ลืมไปซะสนิทเลยว่าโลซิสจะโทรมา โอ๊ย จะโดนว่าอะไรไหมเนี่ยY^Y
เมื่อเข้ามาในห้องนอนของตัวเองก็รีบไปดูมือถือที่วางไว้โต๊ะข้างเตียง ช็อค! 0[]0 ......สายที่ไม่ได้รับ 198 สาย!!
“อะไรจะขนาดนั้น ขยันโทรมากหรือไง โอ๊ยยยย ไม่กล้าโทรกลับเลยTT^TT..........เอาว่ะ เป็นไงเป็นกัน!” ใช้เวลาทำใจได้สักพักร่างบางก็ตัดสินใจกดโทรออกหาคนที่โทรมาก่อนหน้านี้ แบบกล้าๆกลัวๆ...
ตู๊ด~
ตู๊ด~
ตู๊ด~
เสียงสันญาณโทรศัพท์ดังแค่3ครั้ง ปลายสายก็กดรับ แต่ไม่มีเสียงตอบรับกลับมา ท่าทางเขาจะโกรธมากเลย ซวย!ล่ะสิ
“เอ่อ...ละ โล...โลซิสT^T”
[…..] เงียบหมายความว่าไง....
“ง่า โลซิสอ่า ฉันไม่ได้ตั้งใจจะไม่รับสายนายนะ!” อย่างที่พูดฉันไม่ได้ตั้งใจจะไม่รับ(แต่เจตนานิดหน่อย)
[…..] เงียบอีกแล้ว!!
“โลซิส!!” ร่างบางเอ่ยเสียงเบา ไม่กล้าพูดดังไปมากกว่านี้
[…..] ปลายสายก็ยังเงียบเหมือนเดิมไม่มีท่าทีว่าจะตอบกลับมาสักนิด
“พูดกับฉันหน่อยสิY^Y”
[……มีอะไร!!] โอ๊ยยย>^< ถ้าพูดแล้วใช้เสียงแบบนี้ สู้ไม่พูดเลยยังดีซะกว่า (เป็นคนบอกให้เข้าพูดเองไม่ใช่หรอ แล้วจะบ่นทำเพื่อ-*- )
“นาย...ฉันมีเหตุผลนะว่าทำไม ถึงไม่ได้รับสายนายอ่ะ!”
[…….เหตุผลอะไร!] โอ๊ยย เขาชักจะทนไม่ไหวแล้วนะ อะไรๆ เขาต้องผิดตลอดหรือไงห๊ะ! ร่างบางพยายามหายใจเข้าออกลึกๆ เพื่อสงบสติอารมณ์ที่เริ่มร้อนของตัวเอง
จากตอนแรกที่มันกำลังจะสงบลงแล้ว แต่พอปลายสายพูดขึ้นอีกครั้ง อารมณ์ที่สงบไปแล้วกลับร้อนขึ้นมาอีกครั้งและดูเหมือนจะมากยิ่งกว่าเดิมด้วยซ้ำ...
[คงไม่ใช่ว่าอยู่กับ(ไอ้)เบียลอนหรอกนะ!]
“เบียลอน ทำไมฉันต้องอยู่กับเบียลอนด้วย!”ร่างบางตอบกลับแทบจะทันที
[ก็เห็นอยู่ด้วยกันตลอดเวลาเลยนี่(เวลาที่ไม่มีฉันอยู่ด้วย)]
“โลซิส นายกำลังทำให้ฉันโมโหนะ!”น้ำเสียงเกรียวกราดที่พูดขึ้น บ่งบอกว่าร่างบางเริ่มที่จะทนกับคำพูดของอีกฝ่ายไม่ได้แล้ว
[……ขอโทษแล้วกัน ที่ฉันโทรไปขัดจังหวะพวกนายน่ะ]
“พูดบ้าอะไรของนาย!”น้ำตาคลอหนวงที่ขอบตาเป็นสัญญาณว่าอีกไม่นานนี้ร่างบางได้ร้องไห้ออกมาแน่ ถ้าฝ่ายตรงข้ามยังไม่หยุดพูดอะไรแบบนี้!
[...ขอโทษที่ฉันมันบ้า!]
“โลซิส......อึก!”น้ำเสียงที่เรียกชื่ออีกฝ่ายชั่งแผวเบาราวกับกระซิบ ก้อนสะอึกที่กลั้นไว้ ตอนนี้กลับถูกทำรายลงเพราะน้ำตาที่ไหลออกจากตาคู่สวย ทั้งที่กลั้นไว้แล้วแท้ๆ แต่ทำไมมันถึงยังไหลออกมาอีก!
[ร้องไห้ทำไม! อ่อ ลืมไปเลยว่านายอยู่กับ(ไอ้)เบียลอนนี่ คงจะให้มันปลอบล่ะสิ] ยัง...ยังไม่สำนึกอีกหรอ!!
“ฮึก ฮื่อ จะพูดอะไร จะ อึก จะคิดอะไรก็เชิญ! ฮื่อออ ฉันไม่สนใจด้วยแล้ว!! ฮื่อออออออ”
ร่างบางปล่อยโฮ่ใส่ปลายสาย เรี่ยวแรงที่มีกลับหดหายไปหมด จากที่ตอนแรกยืนอยู่ กลับกลายเป็นทรุดตัวนั่งลงกับขอบเตียง พร้อมกับล้มตัวลงนอนร้องไห้ไม่สนใจอะไรทั้งนั้น!
[…......]
“ไอ้บ้าโลซิส! งื้อออ ไอ้บ้าๆๆๆๆ”
ก๊อก ๆ~~
เสียงเคราะประตูทำให้ร่างบางรีบลุกขึ้นนั่ง เช็ดน้ำตาลวกๆ เพื่อไม่ให้คนอื่นเห็นว่าตัวเองกำลังร้องไห้อยู่
“คุณหนูค่ะ พี่เอานมอุ่นๆมาให้ค่ะ”
“ฮึก ปะ เปิดเข้ามาเลยครับ ผมไม่ได้ล็อค” เอ่ยตอบเสียงสั้น
“วางไว้นี่นะค่ะ....เหนื่อยหน่อยนะ วันนี้พี่ได้ยินว่าอยู่กับคุณหนูเล็กทั้งวันเลยนี่ค่ะ เล่านิทานให้ฟังก่อนนอนด้วยกว่าจะหลับได้เล่นเอาซะดึกเลย อ่า นี่ก็ดึกมากแล้ว คุณหนูนอนได้แล้วนะค่ะ^^”
“ขอบคุณครับ”
[.......แอลโล...ฉัน...]
ตู๊ด!!!
ยังไมทันที่ปลายสายจะพูดจบร่างบางก็กดตัดสายทิ้งทันที ไม่สนว่าฝ่ายตรงข้ามจะพูดอะไรด้วยซ้ำ!!
Rrrrr….
เสียงโทรศัทพ์ดังขึ้นมาอีกครั้ง แอลโลก้มมองว่าใครโทรมา เมื่อเห็นว่าใครโทรมาร่างบางก็กดตัดสาย และปิดเครื่องหนีทันที
“ฮึก ฮืออออ ไอ้บ้า ๆๆๆๆๆ บ้าที่สุด ไอ้บ้าโลซิส!!”
แอลโลนอนร้องไห้นาน จนตอนนี้ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไร แต่พอมารู้ตัวอีกที ก็ปาไปตี4เข้าให้แล้ว ร่างบางก็ยังร้องไม่หยุด....จนในที่สุดก็เผลอหลับไป....
......ต่อ......
“พี่แอลโลๆๆๆๆ!!!” เสียงเล็กของเด็กน้อยเอ่ยเรียกให้พี่ชายตื่นจากการหลับใหล แต่ก็ยังไม่มีวี่แววว่าร่างบางนั้นจะตื่นสักที
“.....อื้อ...”
“พี่ๆๆๆๆ”
“อื้อ มีอะไร...เดีร์ยนอท!” เสียงงัวเงียตอบน้องชายทำให้ร่างเล็กยิ้มอย่างดีใจ ในที่สุดก็ปลุกพี่ชายได้สักที^^
“ผมอยากฟังที่พี่เล่าต่อให้จบฮะ เมื่อคืนผมไม่น่าหลับก่อนเลย*)3(*”
“อ่า พี่จะเล่าให้ฟัง แต่ตอนนี้ขอพี่พักก่อนนะครับ พี่ไม่ได้นอนทั้งคืนเลย รู้ไหม?” รับปากทั้งที่ไม่ลืมตามอง
“ฮะ ถ้าพี่ตื่นแล้วต้องเล่าให้ผมฟังด้วยนะ!!”
“ครับๆ...”
เมื่อได้ยินดังนั้นร่างเล็กก็รีบวิ่งออกจากห้องเพราะไม่อยากกวนเวลานอนของพี่ชายไปมากกว่านี้
“งื้อออ!!”
เสียงครางหวานเป็นสัญญาณว่าร่างบางได้ตื่นแล้ว แอลโลลุกออกจากที่นอน เดินตรงเข้าไปในห้องน้ำเพื่อชำระร่างกาย ใช้เวลาไม่นานก็เดินออกมาจากห้องน้ำแต่งตัวอะไรเสร็จสับ....
ก๊อก~ ก๊อก~ ก๊อก~
“พี่ฮะ ตื่นหรือยัง!!”
เสียงร้องเรียกจากนอกห้องทำให้แอลโลหันไปมอง อมยิ้มกับตัวเองเล็กน้อย ไม่คิดว่าแค่เล่าเรื่องนั้นให้ฟังจะทำให้เด็กดื้ออย่างเดีร์ยนอทยอมอยู่เฉยๆให้เขาเล่า และไม่ไปก่อกวนคนในบ้าน
“ตื่นแล้วครับ เข้ามาสิ^^” เมื่อได้ยินเสียงพี่ชายบอกแบบนั้นเจ้าตัวเล็กก็รีบวิ่งเข้ามาในห้องและตรงเข้าไปกอดพี่ชายแทบจะทันทีที่เห็นหน้า
“อ่า พี่ฮะ ผมอยากฟังต่อแล้ว ไปกันๆ”
“ครับๆ ไปที่สวนดีกว่าเนอะ^^”
“ฮะ^^”
สวนดอกไม้
“พี่เล่าถึงตรงไหนแล้วนะ เดีร์ยพอจะจำได้ไหม?”
เมื่อมาถึงร่างบางก็เริ่มความจำของน้องชายว่าจำที่เขาเล่าได้มากแค่ไหน และจำได้ถึงตรงไหน
“อื้ม! ผมจำได้แค่พี่โลซิส ดีใจที่ได้อยู่กับพี่ฮะ^^” เมื่อได้ยินชื่อที่น้องชายพูดออกมาก็ทำให้นึกถึงใครอีกคนที่ทำให้เขาร้องไห้เมื่อคืน แต่ก็ฝืนยิ้มบอกน้องชายออกไปเกี่ยวกับชื่อที่เด็กน้อยตรงหน้าเขาใจ
“ไม่ใช่พี่กับโลซิสครับ ต้องบอกว่าโลซิสกับแอลโลนะ เพราะพี่ไม่ใช่แอลโล และพี่โลซิสก็ไม่ใช่โลซิสนะครับ!”
สีหน้างงงวยของเด็กน้อยทำให้แอลโลอยากเอามีดมาปาดคอตาย เขาลืมไปได้ยังไงว่าน้องชายที่น่ารักของเขาอายุเพียง 4 ขวบเท่านั้น เด็กมันจะไปรู้อะไรมากมายได้ยังไงกัน!
“ง่า ผมงงไปหมดแล้วนะ เอาเป็นว่าผมจะเรียกพี่โลซิสกับพี่แล้วกัน ก็ชื่อเหมือนกันเองนี่!”
“อ่า ครับๆก็ได้ๆ!”
ขณะที่แอลโลกำลังจะได้เล่าอะไรให้เดีร์ยนอทฟังก็มีใครอีกคนเข้ามาขัดทั้งสองก่อน
“แอล!”
“ละ...โลซิส!.........” แอลโลนิ่งไปนิดเมื่อเห็นคนที่เดินเขามาขัดจังหวะเขากับน้องชาย และเมื่อนึกไปถึงเรื่องเมื่อคืนก็ทำให้เขารู้สึกเจ็บปวดมากขึ้นไปอีก
“นายมาทำอะไรที่นี่!” น้ำเสียงราบเรียบที่ถูกเปล่งออกมาจากปากบาง บ่งบอกได้ถึงความเย็นชาที่อีกคนส่งไปให้เขา โลซิสรู้สึกอึ้งกับปฏิกิริยาของคนตรงหน้าเพราะตั้งแต่ที่คบกันมาไม่เคยเห็นแอลโลเป็นแบบนี้มาก่อน
“ฉัน.........ฉันขอโทษ!”
“เรื่องอะไร? นายไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อยทำไมต้องมาขอโทษฉันด้วย.....คนผิดมันฉันไม่ใช่หรือไง!!”
น้ำเสียงเย็นชา ปฏิกิริยาเยือกเย็นไม่สนใจเขา แบบนี้มันทำให้เขารู้สึกเจ็บแปลบๆที่อก ไม่เขาใจว่าทำไมแค่ร่างบางเย็นชาใส่เขาแบบนี้ เขาต้องเจ็บด้วย ไม่ชอบเลยความรู้สึกแบบนี้
“นี่ๆ พี่โกรธพี่โลซิสหรอฮะ......” ด้วยความเป็นเด็กและความอยากรู้ของเด็กทำให้ทั้งสองหันไปมองแต่ก็ไม่มีใครพูดอะไรเดร์ยนอทจึงเริ่มพูดอีกครั้ง
“ผมไม่รู้นะว่ามันเกิดอะไรขึ้น แต่ผมอยากฟังที่พี่เล่าแล้วฮะ พี่โลซิสก็ฟังด้วยกันสิฮะ!”
“ครับเดีร์ยนอท พี่จะอยู่ฟังด้วย^^” เมื่อเห็นว่าเด็กน้อยที่นั่งอยู่ข้างกับร่างบางไม่สนใจที่พวกเขาจะทะเลาะกันหรือเปล่าพูดออกมาแบบนี้ เขาก็จะใช้โอกาสนี้ล่ะทำให้ได้ปรับความเข้าใจกับร่างบางสักที
“นายไม่ต้อง!! แค่เดีร์ยนอทคนเดียวก็พอ คนอื่นไม่จำเป็นต้องฟัง!!” ร่างบางจงใจเน้นย้ำคำว่าคนอื่นเต็มที่ แต่โลซิสก็ไม่ได้สนใจอะไรถึงแม้ในใจจะเจ็บจี๊ดๆก็ตาม
“ขอร้องแอลโล อย่าเย็นชาแบบนี้ได้ไหม?”
“นายยังทำได้ ทำไมฉันจะทำบ้างไม่ได้!”
“พี่ฮะ เล่าต่อนะ ผมขอร้องY^Y”
“ครับ พี่จะเล่าให้เดีร์ยฟังนะ” สุดท้ายโลซิสก็ได้นั่งฟังเรื่องที่แอลโลเล่าไปพร้อมๆกับเดีร์ยนอท
“เริ่มตรงที่โลซิสดีใจไปเลยนะ............โลซิสดีใจมากที่จะได้กินข้าวไปพร้อมๆกับแอลโลและครอบครัวของแอลโล มันเป็นวันที่เขามีความสุขมาก และในคืนนั้นมันเกิดอะไรบ้างอย่างกับแอลโล โดยที่เขาเองไม่รู้ตัวเลยว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับเขา!”
…………
……………
……………….
“อื้อ!”
เสียงครางแผ่วเบา แต่กลับดังสนั่นไปทั่ว ร่างบางลืมตาขึ้นช้าๆ แต่กลับมองไม่เห็นอะไรเลย ทั้งที่เขาก็ลืมตาขึ้นมาแล้ว เมื่อมองไปรอบๆ ก็ทำให้ได้รู้ว่าเขาอยู่ในที่ใดสักที่ แต่มันคือที่ไหนล่ะ?
“โลซิส! ท่านพ่อท่านแม่! เดีร์ยนอทเชีร์ยร่า! ทุกคนไปอยู่ไหนกันหมดทำไมมีแต่ข้าอยู่ที่นี่ แล้วข้าอยู่ที่ไหนกัน!”
“โอ้! หนุ่มน้อยเจ้าไม่ต้องกลัวไป หากอยู่ที่นี่ไม่มีสิ่งใดทำร้ายเจ้าได้หรอก” เสียงใครกัน?
“แล้วท่านเป็นใคร? อยู่ที่ไหน? ข้ามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร?” ร่างบางถามออกไปในใจแอบหวั่นๆว่าคนที่เขาถามไปจะไม่ใช่สิ่งที่เขากลัว(ผีนั่นล่ะ)
“หากเจ้าถามข้ามาเป็นชุดอย่างนี้จะให้ข้าตอบเจ้าอย่างไหนก่อนกันเล่า” ในเมื่อมีเสียงตอบกลับมาแบบนี้ ก็ขอถามเลยละกัน
“ข้าอยู่ที่ไหน!”
“เจ้าอยู่ในมิติแบ่งแยก ข้ามีนามว่าเบียลอนเป็นผู้สร้างมิติแห่งนี้ขึ้นมา” ผู้สร้างมิติเคยได้ยินมาเหมือนกันแต่ไม่คิดว่าจะมาเจอกับตัวแบบนี้ ชีวิตข้า!
“แล้วข้ามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร? แล้วคนอื่นๆไปไหนกันหมด!”
“ข้าเป็นคนนำพาเจ้ามาเอง ส่วนคนอื่นๆที่เจ้าพูดถึงก็อยู่ในที่ของพวกเขา”
“นำพาข้ามา ทำไมกัน?”
“เพราะเจ้ามีสิ่งที่ข้าต้องการอยู่ในตัว!”
“แล้วมันคืออะไรกัน?”
“สักวันเจ้าจะรู้เอง แต่ใช่ว่าเจ้าจะได้กลับไปยังที่ ที่เจ้าจากมา เพราะข้าจะให้เจ้าอยู่ในนี้จนกว่าจะลืม!”
“หมายความว่าไง!...นี่ ท่านอยู่ที่ไหนน่ะ นี่ๆๆๆ!!”
อะไรกันจะให้ข้าอยู่ที่นี่ได้ยังไง มันคืออะไรข้ายังไม่รู้เลย แล้วจะให้ข้าอยู่ในที่มืดๆแบบนี้ได้หรือ? ข้าจะลืมอะไร มันสำคัญมากหรือเปล่า ทำไมมันต่อเกินเรื่องแบบนี้กับข้าด้วย!!
“โลซิสเจ้าอยู่ที่ไหน มากช่วยข้าที ข้าไม่อยากอยู่ที่แบบนี้ ฮึก ฮือออออ~”
“โธ่เว้ยย! เจ้าไปอยู่ที่ไหนกันแอลโล”
“ท่านโลซิส!”
“เป็นไงได้เรื่องยังไงบ้าง!”
“พวกชาวบ้านที่เห็นเหตุการณ์บอกว่าท่ายแอลโลถูกผู้สร้างมิติเบียลอนนำพาไป”
“ไอ้เจ้านั่น คิดจะลองดีกับข้า!!”
“ท่านจะทำอย่างไร ในเมื่อคนที่เข้าไปในนั้นแล้วจะออกมาไม่ได้จนกว่าจะลืมเลือนสิ่งที่สำคัญที่สุดไป”
“โธ่เว๊ยยย!!!”
..........TBC.........
หุหุ เหมือนเค้าจะห่างหายไปนาน(มาก) ฮ่าๆๆ พอดีเค้าใกล้จะปิดเทอมแล้ว งานเลยเยอะมากจนไม่มีเวลามาอัพ ขอโทษนะY^Y เหลืออีก3อาทิตย์เค้าก้อปิดเทอมแล้ว แน่นอนว่าปิดเทอมเข้าจะมาอัพทุกวันเลย(มั้ง) ฝากเม้นให้กำลังใจเค้าหน่อยนะ^^
ความคิดเห็น