คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : We do not likely know
:; We do not likely know ;:
“ไม่ต้องมายุ่งได้มั้ยห๊ะ!!”
เสียงร้องโวยวายดังมาจากหน้าร้าน ผมเดินไปหน้าร้านเพื่อดูว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่...
“เกิดอะไรขึ้นน่ะ”
ผมร้องถามเดีร์ยรุ่นน้องที่มาทำงานพาทไทม์ที่เดียวกับผม ผมเห็นน้องเขายืนก้มหน้าก้มตาอยู่ตรงหน้าชายคนหนึ่ง ที่ยืนทำหน้าโหด โกรธหัวฟัดหัวเหวียงอยู่ ผมไม่รู้หรอกนะว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เท่าที่ดูเหมือนเขาจะไม่พอใจเดีร์ยสักเท่าไหร่
“นายเป็นใคร?” ชายคนนั้นถามผมเสียงเย็นชา ผมมองหน้าเขาก่อนจะตอบไป
“ผมเป็นพนักงานที่ร้านครับ...ว่าแต่เกิดอะไรขึ้นเดีร์ย” ผมพูดกับชายคนนั้น แล้วหันไปถามเดีร์ย ผมมองหน้าผมอย่างสำนึกผิด ก่อนจะตอบคำถาม
“คือว่า....” เดีร์ยเดินเข้ามาหาผมใกล้ๆ แล้วเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้ผมฟัง ผมพยักหน้ารับ แล้วบอกให้เดีร์ยไปทำงานอย่างอื่นแทน เดี๋ยวทางนี้ผมจัดการเอง
“เอ่อ ขอโทษแทนน้องเขาด้วยนะครับ พอดีเขาพึ่งมาทำงานที่นี่ เลยไม่ค่อยรู้เรื่องนัก” ผมพูดกับชายตรงหน้าอย่างสุภาพๆ เขามองหน้าผมนิ่งๆ แต่ไม่รู้อะไรนอกจากจะเดินเข้ามาใกล้ๆผม
“นายชื่ออะไร?” เขาถาม ผมมองหน้าเขางง ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าเขาจะถามชื่อผมไปทำม แต่ก็นะในเมื่อเขาถามมา ผมก็จะบอกให้
“ผมชื่อคิทครับ” ผมตอบออกไป เขายกยิ้มที่มุมปากนิด แต่ก็ไม่พูดอะไรอีก นอกจากจะเดินออกจากร้านไป โดยที่ไม่หันกลับมาอีกเลย ผมมองตามแผ่นหลังที่เดินจากไปอย่างงง
อะไรของเขา?
ผมกลับไปทำงานของตัวเองต่อ อ่า ผมลืมบอกไป ผมทำงานที่ร้านหนังสือครับ หึหึ^^
---------------------+++++++++++---------------------
คอนโด
“ไปไหนมาวะ?”
เสียงร้องถามดังขึ้น เมื่อร่างสูงเดินกลับเข้ามา เพลย์เยอร์มองไปยังเพื่อนสนิทที่นั่งดูทีวีไปด้วยกินขนมไปด้วย ด้วยความรู้สึกที่แปลกใหม่ แบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เขารู้สึกว่าเพื่อนเขาตอนนี้ดูจะสวยและน่ารักขึ้นมากว่าเดิมหลายเท่าเลย
“มึงสวยขึ้นนะ” ร่างสูงพูดออกมาเสียงเรียบ แต่ก้ทำเอาคนฟังถึงกับสำลักเบียร์ที่พึ่งดื่มเข้าไป
“แค่ก แค่ก มึงพูดว่าไรนะ?!” ฟลุ๊คไอไปด้วยถามไปด้วย ดวงหน้าหวานแดงกำเพราะสำลักอย่างหนัก จนคนที่เป็นต้นเหตุต้องเดินเข้ามาลูบหลังให้
“กูบอกว่ามึงสวยขึ้น!!”
“หึ แน่นอนสิ อย่างกู ต้องสวยขึ้นเท่านั้น ถึงจะมีคนมาจีบเยอะ” ฟลุ๊คพุดด้วยรอยยิ้มที่เปรี่ยมไปด้วยความเจ้าเล่ห์ ก่อนจะหันมามองเพื่อนร่างสูงที่นั่งอยู่โซฟาตัวเดียวกัน
“เพราะการที่จะทำให้มึงสนใจกูเนี่ย มันยากยิ่งกว่าให้กูไปทำตัวให้หล่อซะอีก”
“หึหึ มึงนี่ก็ยังไม่ล้มเลิกความตั้งใจที่จะจับกูอีกนะ ไปจับไอ้พีนู้นไป๊!!” เพลย์เยอร์พูดด้วยเสียงที่ไม่จริงจังนัก ก่อนจะลุกเดินเข้าไปในห้องนอนของตัวเอง
“ชื่อคิทงั้นหรอ?...น่าสนใจดีนี่ หึ!”
“ว๊ากกกกก!! อย่าเข้ามาน๊าาาา!!!”
ฮื้ออออ ทำไงดี น่ากลัวที่สุดเลย
ผมกำลังหนีอยู่ ใช่นั่นแหละ ผมกำลังหนีอยู่....ผมกำลังหนีไอ้คินอยู่ ไอ้บ้านี้ในเวลานี้โคตรน่ากลัวเลยครับ ก็ผมเผลิอไปเจอฉากที่ไม่สมควรดูเข้าน่ะสิครับ คือแบบนี้ ผมกำลังเดินผ่านหน้าห้องของไอ้คินมัน
แล้วเกิดได้ยินเสียงอะไรแปลกๆ เลยเปิดประตูเข้าไปดู แล้วก็เจอเข้ากับ....ไอ้คินมันกำลังนัวเนียกับเมอมีนอยู่บนเตียง ซึ่งผมคิดว่าผมไม่น่าเปิดประตูหรือเดินผ่านมาเลย!!
และตั้งแต่ตอนนั้น จนถึงตอนนี้ไอ้คินมันก็ยังไม่เลิกที่จะไล่ล่าตามฆ่าผม คงเพราะตั้งแต่วันตอนนั้น เมอมีนก็ไม่เจอกับมันอีกเลยบวกกับที่ผมเข้าไปขัดจังหวะมันด้วย
“ไอ้เจ๊คิท!!”
“ถ้ามึงจะเรียกกูไอ้ แล้วมึงจะเติมเจ๊มาด้วยทำมายยยย><”
“หยุดวิ่งหนีรอบโซฟาได้แล้ว ผมตาลายไปหมดแล้วเนี่ย!!”
“มึงก็หยุดไล่กูสักทีสิวะ!”
ผมกับไอ้คินพูดกัน ก็อย่างที่มันพูกแหละครับ ผมกำลังวิ่งหนีมันรอบโซฟากลางบ้านอยู่ โดยที่มันก็ทั้งเดินทั้งวิ่งตามผมด้วย และมีสายตาเอือมๆจากไอ้คิมส่งมาให้เป็นพักๆ
“ผมหยุดแล้ว เจ๊นั่นแหละหยุดสักทีสิ!”
“เออๆ” ผมยอมหยุด เมื่อเห็นว่ามันหยุดและนั่งลงบนโซฟาไปแล้ว ผมนั่งลงโซฟาตัวเดียวกับมัน แต่นั่งคนละฝั่ง
“เพราะเจ๊แหละ ไอ้มีนมันเลยไม่คุยกับผม!!”
“ไปทำอะไรตอนไหน!!” ผมพูดทั้งที่รู้ดีอยู่แก่ใจ
แต่ก็นะ ใครบอกให้มันไม่ปิดประตูให้สนิทกันล่ะ ล็อกก็ไม่ล็อกอ่ะ!!
--------------------------+++++++++++++---------------------
“โหดร้ายทีสุดเลยไอ้คินบ้า กูเป็นพี่มึงนะ” ผมพูดไปก็ก้มหน้าก้มตาจัดของไป ฮึ๊ย!
“บ่นอะไรพี่ เห็นนั่งบ่นมาตั้งแต่เมื่อกี้แล้วนะ” เสียงเดีร์ยถามผม ผมมองหน้ามันนิดๆ ก่อนจะตอบ
“ก็ไม่มีอะไรมากหรอก”
“คร๊าบบบบ อ๊ะ!” ไอ้เดีร์ยมันตอบรับคำผม แล้วร้องเสียงดังเหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้
“เป็นไรวะ เดีร์ย ร้องเสียงดังเกินไปแล้ว นี่ร้านหนังสือนะ” ผมเลยดุมัยไปซะ
“โทษทีพี่ คือผมพึ่งนึกออก ก่อนที่จะถึงกะของพี่อ่ะ มีลูกค้ามาถามหาพี่แหละ”
“ใครวะ??”
ผมถามมันด้วยความไม่เข้าใจ เพราะผมก็ไม่ได้สนิทอะไรกับลุกเป็นพิเศษอยู่ แล้วจะมีก็แต่ที่คุยกันถูกคอเท่านั้นแหละครับ เพราะชอบหนังสือแนวเดียวกันเลยคุยกันได้นานกว่าคนอื่นๆ
“ก็ลูกค้าคนเมื่อวานแหละครับ เข้าบอกมีเรื่องที่จะต้องคุยกับพี่อ่ะ”
“อ่า แล้วเขาจะมาคุยกับพี่ทำไมอ่ะ?”
“ผมจะไปรู้มั้ยเนี่ย แล้วก็นี่” เดีร์ยมันยื่นกระดาษแผ่นเล็กมาให้ผม คิดว่าน่าจะเป็นนามบัตรนะครับ
“นามบัตร?” ผมคิดถูกจริงๆด้วยครับ ผมรับนามบัตรมา แล้วถามเดีร์ย แต่พอลองอ่านดูก็รู้แล้วว่ามันเป็นของผู้ชายคนนั้น อื้อออ
เพลย์เยอร์ ชื่อนี่แบบ...
อ่า แต่ก็นะ ชื่อกับหน้าตามันเข้ากันอยู่หรอก ชื่อก็ออกแนวต่างชาติหน้าตาก็ไปทางเดียวกัน อยากรู้จริงว่าเขาต้องการเจอเราทำไม?
Rrrrr
“ครับ” ร่างสูงกดรับสาย แต่ก็ต้องสงสัยเมื่อเห็นเมื่อเห็นเบอร์ที่ไม่คุ้น
[อ๊ะ คุณคือ คุณเพลย์เยอร์ใช่มั้ยครับ?]
ปลายสายตอบกลับมา ก็ยิ่งทำให้เพลย์เยอร์สงสัยยิ่งด้วยกว่าเดิม ว่าปลายสายรู้จักชื่อเขาได้ยังไง แถมเบอร์ที่โทรมาก็ดูเหมือนว่าจะเป็นเบอร์จากร้านอะไรสักอย่างด้วยสิ
“อ่าาา ใช่”
[ครับ ผมเป็นพนักงานจากร้าน ‘Story of my book’ ครับ รุ่นน้องที่ร้านบอกว่าคุณต้องการจะคุยอะไรกับผมครับ]
อ่า งี้นี่เองสินะ ที่แท้ก็หมอนั้นนี่เอง ร่างสูงคิด รอยยิ้มเล็กๆผุดขึ้นที่มุมปาก สร้างความความแปลกตให้กับเพื่อนที่นั่งอยู่ด้วยกันเป็นอย่างมาก
“อ่า นายนี่เองสินะ” เพลย์เยอร์พูดอยู่อย่างเข้าใจ แต่กลับทำให้ปลายสายงงซะเอง
[ครับ?]
“ทำไมถึงใช้โทรศัพท์ร้านโทรมาล่ะ?” ร่างสูงถามเพราะเขาเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมอีกฝ่ายถึงใช้โทรศัพท์ของทางร้านโทรมาหาเขา
[คุณหมายความว่าไงครับ?]
“เอางี้นะ นายใช้โทรศัพท์ของนายโทรมา แล้วฉันจะบอกว่าฉันจะคุยอะไรกับนาย เพราะถ้าใช้โทรศัพท์คุยเกิดมีลูกค้าโทรมาสั่งจองหนังสือจะทำไงล่ะ?”
ในเมื่อถามไปแล้วอีกฝ่ายไม่เข้าใจเพลย์เยอร์เลยเลือกที่จพูดให้ปลายสายใช้โทรศัพท์ส่วนตัวโทรมาหาเขาแทน เหมือนเป็นการขอเบอร์โทรศัพท์ทางอ้อมอย่างไรอย่างนั้น
[อะ เอางั้นก็ได้ครับ]
ร่างบางที่ไม่รู้อะไรก็ตอบรับคำ ไปแบบงง แต่ก็ยังแอบคิดอยู่เหมือนกันว่า อาจจะเป็นอย่างที่ร่างสูงพูดก็ได้ จึงตัดสายไป และสักพักเสียงโทรศัพท์ของร่างสูงก็ดังขึ้นมาอีกครั้ง
ครั้งนี้ เพลย์เยอร์ไม่ลังเลที่จะกดรับเลย เพราะเขาคิดว่ายังไงก็ต้องเป็นคิทอย่างแน่นอน แต่ดูเหมือนความคิดของเขาจะพลาดซะแล้ว เพราะคนที่โทรมาไม่ใช่คนที่เขาต้องการจะคุยด้วเลย
“ครับ” ร่างสูงกดรับสายด้วยรอยยิ้ม
[พี่เพลย์ค่ะ] แต่เมื่อเสียงจากปลายสายตอบกลับมา ก็ทำให้รอยยิ้มเล็กๆ ที่มุมปากหายวับไปทันที
“หืม? ใคร?” เพลย์เยอร์เอ่ยถาม เพราะเขาก็จำไม่ได้เหมือนกันว่าให้เบอร์กับผู้หญิงไปมากแค่ไหน เลยจำเสียงของพวกเธอไม่ได้เลย
[อะไรกัน ลืมจีจี้ไปแล้วหรอค่ะ น่าน้อยใจจริงๆเลย] น้ำเสียงน้อยใจถูกส่งกลับมา มันน่าจะทำให้ร่างสูงนึกออก แต่เปล่าเลย มันกลับทำให้เพลย์เยอร์รู้สึกรำคาณมากกว่า
“จีจี้....อ่าาา พี่ขอโทษครับ พอดีพี่จำเสียงจีจี้ไม่ได้น่ะ ขอโทษทีนะครับ”
ร่างสูงพยายามที่จะพูดดีๆกับหญิงสาวปลายสาย เพราะยังไงเขาก็ยังอยากจะเก็บผู้หญิงในต็อกไว้ควงเล่นๆแก้เซ็งอยู่แล้ว ไม่จำเป็นที่จะต้องตัดพวกเธอออกไปตอนนี้
[ไม่เป็นไรค่ะ แต่พี่เพลย์ต้องมาหาจีจี้นะค่ะ]
“ครับ พี่ไปแน่ แต่วันนี้ไม่ว่างเลยครับ เอาเป็นพรุ่งนี้แทนได้มั้ย?”
[ก็ได้ค่ะ แต่ที่เดิมนะค่ะ]
“ครับ อ่าาา จีจี้ครับ พี่ต้องรีบไปแล้วครับ แค่นี้นะ”
พูดจบร่างสูงก็ตัดสายทิ้งมันที เรียกเสียงเยาะเย้อจากเพื่อนสนิทที่นั่งดูทีวี หรือ จะเรียกว่านั่งฟังเขาคุยโทรศัพท์มากว่าดี
“หึหึ อะไรกันพ่อหนุ่มนักรัก ก่อนน่านี้ยังยิ้มมีความสุขอยู่เลย แต่ทำไมพอเด็กโทรมากลับทำหน้าเซ็งเป็ดแบบนั้นกันล่ะครับ”
เสียงแซวจากเพื่อนสนิททำให้ร่างสูงแทบจะขย้ำคอเพื่อนซะให้มันรู้แล้วรู้รอดไปเลย
“ยุ่งน่า...ว่าแต่นี่ทำไมยังไม่โทรมาอีกวะ”
“อะไรกันๆ เขาอาจจะโทรมาแล้ว แต่ติดสายที่มึงคุยกับเด็กมึงอยู่รึเปล่า เขาเลยไม่โทรมาน่ะ!!” จบคำพูดของเพื่อน เพลย์เยอร์ก็ตกอยู่ในภวงค์ของตัวเอง
“.........”
ร่างสูงคิดได้แค่ ถ้าคนที่เขาอยากจะคุยด้วยไม่ทีมา เขาก็อาจจะไปหาอีกฝ่ายที่ร้านเลยก็ได้ แต่ว่าถ้าทำแบบนั้น มันจะดูไม่ดีน่ะสิ อ่าาาา....แล้วเขาจะทำยังไงต่อไปดีเนี่ย!!
---------------++++++++++++++----------------
อ่าาาา....ไอ้บ้า บอกให้เราโทรไป แต่กลับติดสายอยู่เนี่ยนะ ไม่อยากจะเชื่อเลย!
“อะไร? เป็นอะไรไปพี่ ทำหน้าเหมือนจะฆ่าคนแล้วนั่น ไปโมโหอะไรมาเนี่ย??” ไอ้เดีร์ยมันถามผม ผมละสายตาจากสมุดรตรวจสต็อกสินค้า หันไปมองหน้ามันที่ยืนอยู่ข้างๆ
“ไม่มีอะไรหรอก แค่ร้อน!”
“ห๊ะ!! ร้อน O[]O!!” เป็นใคร เข้าก็ไม่เชื่อหรอกครับที่ผมพูดน่ะ ยิ่งไอ้เดีร์ยแล้วด้วย ไม่มีทางเชื่อผมหรอก ก็ตอนนี้ผมอยู่ในร้านใช่มั้ย? และในร้านก็ใช่ว่าจะร้อนอะไร เผลอๆ อาจจะหนาวเลยด้วยซ้ำ แอร์นี่ แถบจะทุกมุมร้านเลย ใช่ตายสิ!!
“ผมไม่เข้าใจพี่เลยวะ บอกตรงๆ ผมไม่ชอบเอาซะเลยไอ้นิสัยชอบเก็บเงียบไว้คนเดียวเนี่ย” เอิ่ม คือเดีร์ยครับ เรื่องที่กระผมไม่บอกคุณมึงมันไม่ได้ใหญ่โตอะไรเลยนะครับ และอีกอย่างทำไมกูต้องบอกมึงว๊าาาา!!
--------+++------
70%
ถ้าพี่คิทจะกลัวน้องได้น่ารักแบบนี้นะ!!
ความคิดเห็น