คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่2 อย่าให้รอนานนักสิ (30%)
ค่ำคืนมืดมิดมีเพียงแสงจันทร์ที่ส่องแสงเรืองรอง หากแต่ไร้ซึ่งประกายของดวงดาวมาเคียงคู่ เฉดเช่นชายหนุ่มร่างสูงบาง ที่กำลังทอดมองหาดวงดาวเพียงสักดวง ดังเช่นการตามหาความหวังให้กับหัวใจ ดวงตาฉายแววหมองเศร้าคลอเคล้าไปกับหัวใจที่กำลังหม่นหมอง ร่างสูงบางเท้าแขนกับราวระเบียง แผ่นหลังพิงผนังข้างประตูกระจกห้องพัก
คืนที่สามของการเฝ้ารอคอยคนรักของผม ให้ฟื้นขึ้นมาหลังจากเกิดอุบัติเหตุเมื่อสามวันก่อน หัวใจของผมกำลังร้องตะโกนต่อว่าโชคชะตาที่ทำร้ายคนรักของผม ผมทำได้เพียงเท่านี้ เท่านี้เองใช่ไหม?
ชายหนุ่มเปิดประตูกระจกเดินเข้ามาจากระเบียงของห้องพักฟื้น เดินเข้าไปหาคนรักของเขา มองร่างบนเตียงที่ไร้การตอบสนอง นึกถึงใบหน้าที่เคยส่งยิ้มสวยมาให้แม้จะไม่บ่อยนัก เสียงหัวเราะที่สดใส ที่ชวนหลงไหล
“ฉันคิดถึงนายนะ ตื่นขึ้นมาเร็วๆสิ” กวังมินเอ่ยบอกคนรักที่นอนนิ่งไม่มีการตอบรับใดๆ เขาถอนหายใจออกมา ยกมือขึ้นปัดไล่ปลายผมที่อยู่บนใบหน้าคนรักแล้วก้มลงจุมพิตบางเบาที่หน้าผาก
“ฉันรอนายอยู่นะ” กวังมินบอกพร้อมระบายยิ้มจางๆ “อื้ม ฉันออกไปซื้อน้ำแปปหนึ่ง นายห้ามตื่นมาเจอคนอื่นก่อน เข้าใจไหม?” กวังมินพูดเชิงหยอกคนรักอย่างเด็กๆ “คนแรกที่นายเห็นต้องเป็นฉัน เข้าใจไหม?” กวังมินลูบเส้นผมคนรักอย่างรักใคร
กวังมินเดินออกมาจากห้องพักของคนรัก เพื่อไปซื้อเครื่องดื่มดับกระหาย แต่ก็ไม่ลืมพี่ชายที่อยู่ข้างห้อง กวังมินเปิดประตูเข้าไปอย่างเบามือ
เอี๊ยดดด!(เบาแล้วนะ) เสียงประตูดังแทรกความเงียบเข้ามา ผมจึงเงยหน้าขึ้นไปมองที่ต้นเสียง ก็เห็นกวังมินเดินเข้ามา
“พี่ดงฮยอน” เขาเรียกผมแล้วมองไปที่คนบนเตียงและมองกลับมาที่ผม “คือ...” สีหน้าเขาถามผมว่า อาการคนบนเตียงเป็นยังไงบ้าง?
“…”เพียงสายหน้าตอบแทนคำตอบ แล้วถามกลับไป “แล้วนายละ”
“ยังเหมือนกันครับ” กวังมินตอบกลับมา ผมได้เพียงพยักหน้ารับแล้วหันกลับมามองคนรักของผม
“อย่างนั้นเหรอ?” ผมเปรยออกมาอย่างไม่ได้ต้องการคำตอบ
“เออ คือผมจะไปซื้อน้ำ พี่จะเอาอะไรบ้างไหมครับ” กวังมินถามขึ้นอีกครั้ง
“ไม่ละ ขอบใจนะ” ผมหันไปตอบกวังมิน
“พักบ้างนะพี่ งั้นผมไปก่อนนะครับ” กวังมินบอกผมแล้วหันหลังเดินออกจากห้องไป
ผมยังคงกุมมือบางของคนรักเอาไว้ มองใบหน้าเรียบเฉยไม่มีแววความรั้นเอาแต่ใจเหมือนอย่างเคย ไม่มีเสียงโวยวายให้แสบแก้วหูแต่กลับทำให้รู้สึกเหงาจับใจ
“เด็กเอาแต่ใจตื่นได้แล้วครับ” ดงฮยอนบีบจมูกรั้นของคนรักอย่างหมั่นเขี้ยวปนเอ็นดู “เราต้องรีบตื่นนะ อย่าให้พี่เหงาอยู่แบบนี้นานๆสิ”
ผมได้แต่พูดคนเดียวเหมือนคนบ้า แค่เพียงหวังว่าเขาจะได้ยินสิ่งที่ผมพูดบ้าง แล้วรีบตื่นขึ้นมาสักที
สามวันก่อนหน้านี้...(30%)
ความคิดเห็น