คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ฉันจะเอาเธอกลับไป
โอเฮุน
“นาย.....โอเฮุน” ันถอยหลัออไป ออไปให้ห่าานายเฮุน
“ไเนา ทำไมถึลาออาโรเรียนหละ” นายเฮุนเินเ้ามาหาัน ึ่ทำให้ันถอยหลัอัโนมัิ อีรั้
“มันเรื่ออัน” แล้วัน็เินหนีนายเฮุน
หมับบบ
“ย๊า....ปล่อยเี๋ยวนี้เลยนะเฮุน” ันพยายามสะบัมือออ แ่ออแรยัไ็ไม่หลุสัที
“เรายัุยันไม่บเธอะไปไหนไม่ไ้เนา ามันมา” แล้วเ้า็ลาันออาร้านาเฟ่ทันที นายนี่ะลาันไปไหนเนี่ย??
“ปล่อยันเี๋ยวนี้นะเฮุน ันไม่มีเรื่อะุยับนายสัหน่อยนะ”
“แ่ันมี...ามมาเียบๆเถอะน่า” อ้าวเห้ย.....ทำไม้อึ้นเสีย้วยเนี่ย ???????
ปึ
“โอ๊ย....เ็บนะผลัมาไ้” นายเฮุนึันเ้ามาในอยแบๆที่ใล้ๆับร้านาเฟ่นั้นแหละแ่ที่หน้าแปลเมื่อมอ้าย มอวาแล้ว อยนี้ลับไม่่อยมีนเินไปมาเลย น่าลัวแฮะ
“นี่...เธอลาออาโรเรียนทำไม” นายเฮุนที่ยืนพิำแพร้ามัน ทำหน้ารุ่นิอะไรบาอย่าแล้วถามัน
“มันเรื่ออันนายะรู้ไปทำไม” ที่ลาันมาเพื่อะมาถามแ่นี้อะนะ เ็อะ
ปึ
“(O.o)”
“ันถามเธอีๆนะเนา” ันใอยู่ีๆนายเฮุน็ทุบำแพแบบผ่านหน้าันไป อีนิเียวเท่านั้น็ะโนหน้าันอยู่แล้ว อนนี้เลยลายเป็นว่านายเฮุนัันไว้้วยแนไม่ให้ไปไหนไ้เลย
“...ันไม่ไ้อยาะย้ายหรอ”
“ฮะ?????”
“็ผอ.มาอให้พวันย้ายโรเรียนนะสิ”
“แล้วทำไมเ้าถึอให้พวเธอออหละ”
“็พวที่อบลัแนที่้อยว่าไหละ พวมันไปบอผอ.ว่าให้ไล่พวันออแล้ว็่ายเินให้”
“เท่าไหร่”
“น่าะเยอะอยู่แหละ”
“แล้วทำไมเธอไม่่ายบ้าหละ บ้านพวเธอเอ็รวย 6 นรวมัน็แทบะื้อทุสิ่ในประเทศนี้ไ้อยู่แล้ว” ถึันรวย็ริแ่ใ้เินประหยันะเห้ยยยยย
“ันิว่า...ะมาหาประสบาร์ใหม่ๆูบ้าหนะ”
“เธอหมายวามว่าไ” ในที่สุนายเฮุน็ยอมเอามือออไปสัที เฮ้ออโล่สิ
“็อยาลอเป็นนธรรมาที่อยู่ในโรเรียนูบ้านะ......ถึแม้ว่าอนนี้มันไม่ใ่อ่ะนะ” ไอประโยหลััน้มหน้าพึมพัมับัวเอ
“เธอิอยาะลับมาไหม??” เสียอนายเฮุนอ่อนลอย่าเห็นไ้ั มันึทำให้ัน้อเยหน้าึ้นมาึ่ทำให้ันับเฮุนสบาัน นัยน์าอเ้ามันูอ่อนโยนและำลัเศร้า
“อโทษนะ...ันไม่ลับไปหรอ” ันบอับเฮุน้วยน้ำเสียที่ริั ันหนะ...ไม่ิะลับไปอยู่แล้วแหละ เพราะันลอมาิๆูอีที ันว่าโรเรียนนี้็ไม่เลวนะ โรเรียนให่ มีสวน ห้อสมุ็มีหนัสือให้เลืออีมามาย(ประเ็นืออบห้อสมุเนี่ยแหละ)
“ว..ว่าไนะ” เฮุน
“ันอยู่ที่โรเรียนนี้นเรียนบแหละ” ถ้าันย้ายลับไปผอ.็อมาอให้ันย้ายลับมาอีอยู่ีแหละ
“เธอำลัล้อันเล่นใ่ไหม”
“ป่าวเลย...หน้าันเหมือนนำลัล้อเล่นรึไ” ันพูวนประสาทนายเฮุน
“ไ้....ะเอาอย่านี้ใ้ไหม”
“อะไรอนาย” อารม์แปรปรวนะมัเลยผู้ายนนี้
“ันะเอาัวพวเธอลับมาให้ไ้เลยอยู”
แล้วนายเฮุน็เินออไปทำให้ันยืนอยู่ในอยลำพั ะเอาัวพวันลับไปั้นหรอ ลและ แล้วัน็เินออมาาอย เมื่อมาถึหน้าร้านเพื่อนัน็วิ่มารัวำถามทันทีเลย
“เนาแไปไหนมาพวันนั่รอั้นาน” ยัยโบอา
“ันถามพนัาน พนัานบอว่าแโนผู้ายนหนึ่ลาออไปนอร้าน” ยัยียอน
“็เลยรีบออมาูัน และ็เห็นแำลัเินมาพอี ไม่เป็นอะไรใ่ไหม” ยัยเยอน
“แล้วผู้ายที่พาแไปใรหรอ?” ยัยอายอ
“นี่พวแถามันทีละน็ไ้นะ อ้าวแล้วยัยอึนเหละ” ันถามพวนี้ลับบ้า
“ือ...ไปับานยอลหนะ”
“ฮะ!!” ..านยอลั้นหรอ อะไรอพวนี้เนี่ย เี๋ยว็เฮุนเี๋ยว็านยอล
“...็เินออมาันอยู่ีๆนายานยอล็มาึัวอึนเไปเลยหนะสิ” ยัยอายอบอ
“แล้วอึนเว่าไบ้า” ันถามลับไป
“่ายๆสั้นๆ.....เอันที่บ้านนะ” ยัยียอนอบ
“หรอ...ั้นเรา็ลับบ้านันเถอะ” แล้วเราทุน็ึ้นรถและเินทาลับบ้านแสนสุอพวเรา
บรรยาาศในรถ
“เออนี่...แยัไม่ไ้อบันเลยนะว่าผู้ายที่ลาแไปหนะือใรหรอ??” ยัยอายอถามันแล้วยื่นหน้ามา้าหน้า ันที่ำลัับรถอยู่็เลยไ้แ่มอระหลั เห็นเพื่อนทุน้อันเพื่อที่้อาระรู้ำอบ
“เฮุนนะสิ” ันบอพวนั้นไป
“ฮะ!! เฮุน แล้วไ้ทำอะไรแไหม” ยัยโบอาถามัน
“ป่าวแุ่ยเยๆหนะ” ันอบ
“แล้วุยอะไรบ้าหรอ” ยัยียอนที่หายใถามัน
“เ้าบอันว่า ะมาเอาพวเราลับไปหนะ” ันบอพร้อมับมอโบอาและมอไปที่ระหลัเพื่อบอว่าเรื่อที่ันพูเป็นเรื่อริ
“แล้วแอบไปว่าอะไร” ยัยโบอาถาม
“็ไม่ไ้อบอะไรไปหนะสิ พอหมอนั่นพูบ็เินออมาเลย” ันบอับเพื่อนๆ
“ะบ้ารึไ...ะเอาพวเราลับไป ทั้ๆที่พึ่ย้ายมาเนี่ยนะ บ้าบอ” ยัยเยอนพู มันำลัโมโหแล้วสิถ้า(ูาที่พู)
“เอาเถอะๆ วันนี้เหนื่อยมาแล้วลับไปบ้านันอนอนหน่อย็แล้วัน” ันบอับทุน
เอี๊ย
รถ RED(D)Y ู่ใอันเ้าอในโรอรถที่แสนอบอุ่นในบ้าน(เวอร์ไป) ถึบ้านสัทีนอนเอาแรหน่อย็แล้วัน วันนี้มีเรื่อเิึ้นมามายเลย ทั้เรื่อในรเรียนและ็นอโรเรียน พรุ่นี้ะเอับอะไรอีนะ
“วันนี้ินอะไรี” เมื่อเ้าไปในัวบ้านยัยโบอา็ะโนถามทันที แล้ว็าม้วยำอบอีมามายอเพื่อนๆ
“วันนี้ันไม่ิน้าวนะ ไม่้อเรีย” ัยบอับโบอา แล้ว็เินมาที่ห้ออัวเอ เหนื่อยัเลยอาบน้ำแล้วมานอนเลยีว่า
บ้านอ Black Angel
30 นาทีผ่านไป
ฝู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
เสียไร์เป่าผมอันเอแหละ ันอบสระผมทุวัน มันทำให้รู้สึสื่นหนะ แล้วอีอย่าทำให้ผมยาวเร็ว้วยแหละ
“เปิเพลีว่า” เวลานอนันอบเปิเพล Mozart เป็นเพลที่มีแ่นรี มีทั้แบบเปียโนโโล่ ไวโอลีนโโล่ เล่นรวมันหลายๆเรื่อนรี็มี ล...และ ..็ รอ
โรเรียน
เมื่อืนอยู่ีๆ็เผลอหลับไปเยเลย แ่ันหลับลึมาเลยนะ นานาฬิาปลุัันยัไม่ไ้ยินเลยแหละ เพื่อนๆเห็นันยัไม่ออมาาห้อ็เลยมาปลุัน พวัน็เลยมาโรเรียนสาย(ว่าปิ)
((((อให้นัเรียนทุนไปรวมันที่หอประุม้วย่ะ))))
มีเสียประาศัึ้นพวันที่ำลัเินๆอยู๋็เลยหยุฟััน
“วันนี้ะมีประุมหรอ” ยัยเยอนหันมาถามัน
“็ะอย่านั้นแหละ-__-” ัน็อบแบบหน้าายลับไป
“ั้น็รีบไปันเถอะ” ยัยโบอา
“ไปเลย / ไปเลย” ยัยอึนเับียอน ส่วนยัยอายอหนะหรอ เียบบบ่ะ
“ีนะที่ให้นั่ามห้อเลยหาที่นั่่ายหน่อย” ยัยอึนเบ่น
“นี่ๆ...ที่รลาอ่ะเ้าเว้นไว้ทำไมหรอ” ยัยเยอนถามพวัน พวัน็เลยหันหลัไปู
“รไหนเยอน” ยัยียอนถาม
“นั้นหนะๆๆใล้ๆับาร์เี่ยนหนะ อนที่เินมาเห็นว่าอยู่” ยัยเยอนอบพร้อมับี้ไปที่าร์เี่ยนนั่ัน
“เ้าเว้นให้พวาร์เี่ยนที่เหลือรึป่าว” ยัยโบอาอบในแบบำถาม
“นัเรียนนั่ที่ันให้เรียบร้อย ะเริ่มารประุมแล้ว” ไม่นานนั็มีรูมาประาศหน้าหอประุม เ็ที่ำลัเิน็รีบเินมานั่ที่ ส่วนที่ำลัเล่น ำลัุย ็หยุทุารระทำ
“าร์เี่ยนเิ่ะ” อ้าว...แล้วรูะไม่พูอะไร่อนเลยหรอ
“นี้แหละนะ...อำนาอาร์เี่ยน” ยัยอึนเระิบ้าหูัน
“สวัสีรับุรูและนัเลยทุน” เอ๊ะ..นั้นมันนายอุนี่ อ่า็เ้าเป็นินี่นะ
“วันนี้เป็นวันประุมวันแรอารเปิเรียน เราะประาศสมาิใหม่อาร์เี่ยน”
“สมาิใหม่หรอ”
“ใรอ่ะ”
“@$&@(&!@&)*@_*” และเสียอีมามายอนัเรียน
“่วยเียบๆ่อนนะรับ” นายอุพู ึทำให้นัเรียนทั้หอประุมรวมทั้รู้วยเียบันหมเลย อิทธิพลล้นหลามริเลยนะ
“สมาิใหม่ในำแหน่วีนแร์ ไ้แ่ ุยุนเนา ุิมโบอา ุนัมียอน ุัเยอน ุิมอายอ และุโอึนเรับ”
“(O.o)(O.o)(O.o)(O.o)(O.o)(O.o)” บ้าไปแล้ววววววววววว
#### เป็นยัไันบ้า่ะอนที่ 3 แล้ว พวาร์เี่ยนนี่ามื้อไม่เลิริๆเลยนะ่ะ^^___^^
ความคิดเห็น