คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : THE FOX : FIVE
The fox
Five
“เอ้า!! เินให้มันเร็วๆ ันหน่อย..มาันรบแล้วใ่ไหม?” แบฮยอนที่อยู่ในุเสื้อพละสีาวอลมลิบำับาเวอร์มาสั้นที่โว์เรียวาาวำลัรีบวิ่ลมาาั้นเรียนอย่าระหืระหอบ ในะที่นอื่นในห้อเ้าแถวันพร้อมหมแล้วรวมถึานยอล้วยที่ออมา่อนเาแ่แปปเียว
“แบฮยอน..นายมา้า” แบฮยอนิว่าานเ้าแล้วไหมละ ็เินออาห้อเปลี่ยนเสื้อผ้าามานยอลมาิๆ แ่ทำไมอีนถึมาเ้าแถว่อนอย่าับหายัวไ้
“อ..เอ่อ..ือผม”
“ไปวิ่รอบสนามหนึ่รอบ..ไป!!!”
“แ่...ว่า”
“สอรอบ” แบฮยอนไ้แ่เินอไม่ล้าพูอะไรอีเพราะเป็นที่รู้ันว่าอาารย์แทยอนนั้นโหะายแล้วทำไมะ้อเป็นเานเียว้วยที่โนมาวิ่รอบสนาม สนามอโรเรียน็ไม่ใ่เล็ๆ แ่วิ่รอบเียวหอบ็ึ้นอแล้ว พวนอื่นๆ ็พาันหัวเราะให่ที่เาโนสั่ทำโทษ ยิ่เพาะพวมินีที่โบมือบ๊ายบายไปมาแล้วยิ้มเหยียๆ มาให้เา
“วันนี้เราะมาเรียนีฬาวอลเลย์บอล...เี๋ยวรูะปล่อยให้พวเราเล่นันเอไป่อน” หลัาสิ้นเสียออาารย์ทุน็แยย้ายไปเอาลูวอลเลย์บอลเพื่อมา้อมแ่็ะมีแ่สายาอใรบานยัับ้อไปที่สนาม
เนื่อาอาาศวันนี้ที่่อน้าที่ะร้อน แ่แบฮยอนเริ่มออวิ่เพียแ่ห้านาทีเา็เริ่มเหนื่อยแล้วแล้วนี้้อวิ่รอบสนามั้สอรอบ แสแในยามสาย็เริ่มแยานร่าบา้อเอามือมาป้อไว้
“แฮ.. ๆ!!” แบฮยอนหยุวิ่แล้วยืนหายใเ้าอออย่าแรเมื่อเาเริ่มวิ่ไ้เือบรบรอบแร ร่าบาใ้มือปาเหื่อที่เริ่มไหลึมออมาามมับและไรผม แสแอนนี้เริ่มสว่า้ามาว่าเ่านผิวาวๆ อแบฮยอนเริ่มลายเป็นผื่นแๆ าารโนแ
‘ถ้า้อวิ่อีรอบไม่ไหวแน่ๆ’
แ่่อนที่แบฮยอนะเริ่มออวิ่อีรั้ แสแที่สว่า้าอย่ารุนแรลับลายเป็นมืรึ้มโยลุ่มเมที่เ้ามาบบัวอาทิย์ทำเอาสนามในโรเรียนมืรึ้มทันทีแถมยัมีลมพัระโแร แบฮยอนที่เยหน้าึ้นไปมอรอบๆ าสภาพอาาศที่เปลี่ยนไปอย่ารวเร็ว ร่าบามอไปยัลุ่มอเพื่อนๆ ในห้อที่ำลัเาะลูวอลเลย์บอลันอยู่แล้วพลันไปเห็นสายามที่ยืนออำลัับ้อมอมายัทาเา
“ไปบอแบฮยอนว่าไม่้อวิ่แล้ว..ให้มา้อมพร้อมนอื่น” อาารย์แทยอนสั่ให้หัวหน้าห้อไปบอแบฮยอนที่ำลัยืนเหม่ออยู่ลาสนามเนื่อาอาารย์หุ่นบึเห็นว่าฝนำลัทำท่าเหมือนะ นัเรียนนอื่นๆ ที่ำลั้อม็่าพาันสสัยว่าทำไมาอาาศที่แ่อน้าแรแ่ลับมืรึ้มแ่เพียั่วนาทีเียวโยไม่รู้สาเหุ
“นายน้อย..้าอถามท่านริๆเหอะ..เหยื่อผู้นี้ไม่ใ่แ่เหยื่อธรรมาใ่หรือไม่?”
“หึ...อะไรทำให้เ้าิเ่นนั้น...อิน?”
“แล้วะไม่ให้้าิไ้เยี่ยไรหละ...็ท่านยอมฝืนธรรมาิเพื่อ่วยมนุษย์ผู้น่ารันนั้น”
“้าร้อนอ้า...ไม่ไ้ทำเพื่อผู้ใ”
“อืม...แ่ถ้านายท่านรู้...ท่านะ้อโรธนายน้อยแน่ๆ”
“ถ้าเ้าไม่ปาสว่า...ท่านพ่อ็ไม่มีทารู้”
“อ่า...ยอมรับแล้วใ่ไหมว่าทำเพื่อมนุษย์ผู้นั้น..ท่าน็รู้ว่านายท่านนั้นสามารถมอเห็นทุอย่า”
“เ้าะไปไหน็ไป” านยอลส่สายุมไปยับุลที่ยืนยิ้มให้ับเาอยู่บนอาารเรียน
“ใ่สิ..ั้แ่มีมนุษย์ผู้นั้น..สหายอย่า้า็ไม่ำเป็น..้ามีนัับหิสาวหลัอาารเรียน...มีอะไร็เรีย้าแล้วันนะนายน้อย”
อินที่ยืนูเหุาร์าอาารเรียน็อส่ระแสิมาแวนายน้อยอเาไม่ไ้ ที่อีนยอมฝืน้อ้อห้ามที่ห้ามฝืนธรรมาิในโลอมนุษย์ไม่ว่าเหุผลอะไร็าม
านยอลที่ไม่ไ้สนใสหายอเาที่พูไปเรื่อยแ่เาำลัสนใแบฮยอนมาว่าอนนี้นัวเล็เินหน้าแมานั่พัอยู่ใ้้นไม้ ามแนและาเ็มไป้วยผื่นแๆ เพราะเนื่อาอาาศที่ร้อนบวับไปวิ่ลาสนามท่ามลาแที่ำลัแรไ้ที่
“เอาละ..เมื่อรบันแล้วและอนนี้แ็ไม่แร..็เลือับู่้อมแล้วันนะให้เวลาสามสิบนาที..อีเี๋ยวรูะลับมา” เมื่อสิ้นเสียออาารย์หนุ่มทุน็่าพาันเลือับู่เพื่อเริ่ม้อมทันที
“านยอละ..พอีมินียัไม่มีู่..านยอล่วย้อมับมินีไ้ไหมะ?” มินียืนโอบลูวอลเลย์บอลแล้วบิไปมาอย่าเินอายหวัว่าายหนุ่มะปารับำ
แบฮยอนที่ยืนมอูทัู้่ำลัุยันเาิว่าานยอล็ไม่ปิเสธำวนามินีหรอ ใรๆ ็อยาอยู่ใล้เธอทั้นั้น แบฮยอนไ้แ่ส่ายหัวไปมาเพื่อสบัวามิบ้าๆ นั้นออไป่อนึลุึ้นเพื่อเินไปหยิบลูวอลเลย์มา้อมบ้า
“อโทษนะพอีันมีู่แล้ว” เสียอานยอลที่เอ่ยออมาทำเอามินีถึับยิ้มเื่อนๆ ร่าสูเินหันหลัมาหาแบฮยอนที่ยืนอยู่ใ้้นไม้พร้อมับยัลูวอลเลย์ใส่ในมือให้อีนแทน
“ใร..านยอลู่ับใรเหรอะ?” มินียัพยามยิ้มลบเลื่อนที่ัวเอโนปิเสธและหล่อน็เริ่มมีน้ำโมโหน้อยๆ ที่เห็นานยอลเินไปทาแบฮยอน เธอิภายในใว่าะไม่ใ่แบฮยอนศัรูหมายเลหนึ่อเธอหรอนะ
“นี่ไ..แบฮยอนู่ับัน”
แบฮยอนถึับหน้าเหวอที่านยอลเินเอามือมาล๊อออเาแล้วยับอับมินีอีว่าะ้อมับเา ูเหมือนว่าีวิอแบฮยอนไม่มีวันไ้อยู่สบสุนว่าะเรียนบแน่ๆ เพราะู็รู้ว่ามินีอบานยอลนาไหนแล้วยิ่านยอลมายุ่ับเามินี้อไม่ปล่อยเาไว้แน่
“อ...เอ่อ”
“ั้นเี๋ยวอัวไป้อม่อนะ” แบฮยอนที่ยัไม่ทันะไ้ทัท้วอะไร็โนานยอลลาไปทันที ส่วนมินีที่ยืนอ้าปา้าถึับพูไม่ออไ้แ่ระทืบเท้าไปมาเพื่อระบายวามโรธ
“านยอล..ปล่อย่อน” แบฮยอนพยายามัืนไปมาภายใ้อ้อมแนอิ้อหนุ่มแ่็ทำไ้เพียเล็น้อย มือวาเาถือลูวอลเลย์ไว้ส่วนมือ้ายพยายามะแะแนอานยอลออแ่็ไม่เป็นผล
‘ทำไมานยอลแรเยอะแบบนี้เนี่ยะ’
“ทำแบบนี้ันอึอันะ” แบฮยอนเริ่มโวยวายนิๆ ที่านยอลไม่ฟัที่เาพูเลยแถมยัทำหน้าเยเมยอี ส่วนานยอลเมื่อเห็นแบฮยอนเริ่มมอ้อนเา็เลยยอมปล่อยเพราะลัวลูหมา้าๆ ะัเอา แ่ปล่อยมือเท่านั้นแหละ ร่าบาเรียมเอาลูวอลเลย์บอลปาใส่อีนทันทีแ่็โนร่าสูว้า้อมือไว้่อน
“อ๊ะ..” แบฮยอนร้อออมาเพราะานยอลว้า้อมือไว้เ็มเหนี่ยวทำเอาลูวอลเลย์บอลหล่นออามือ
“หึ..ะทำร้ายันเหรอ?”
“ปล่อย..เ็บนะ” แบฮยอนเบ้หน้า้วยวามเ็บเพราะานยอลเริ่มออแรที่้อมืออเามาึ้น เมื่อเห็นว่าอีนทำท่าเหมือนะร้อไห้ร่าสูึปล่อยมือที่เาะุมไว้เมื่อี้ออ
“.................”
“เฮ้..โรธเหรอไ?” แบฮยอนทำเป็นไม่สนใที่านยอลพูเอาแู่้อมืออัวเอที่โนบีบเมื่อี้
“โอเ..ันอโทษที่ลานายมาแล้ว็ที่ทำรุนแร” สาบานไ้ว่าั้แ่เิมาเป็นร้อยๆ ปีานยอลไม่เยยอมและอโทษมนุษย์หน้าไหนมา่อน แ่เา็ไม่เ้าใเหมือนันว่าทำไมสำหรับแบฮยอนเาถึ้อลัวอีนโรธ้วย
“นายทำแบบนี้มินีะยิ่ไม่อบัน” แบฮยอนพูในสิ่ที่เาิออไปไม่ใ่ว่าลัวมินีนะแ่มินีพวัแล้วไม่ปล่อย บาทีเา็อยาะใ้ีวิในโรเรียนแบบเียบๆ บ้า
“ทำไมหละ?”
“วามรินายวระู่ับเธอไปนะเพราะมินีอบนายอยู่” แล้วเาพูบ้าบออะไรออไปพูเหมือนำลัประแบบนั้น
“หึ..แล้วไ?..็ันไม่ไ้อยาู่ับมินีะหน่อย” านยอลยืนเอามือล้วระเป๋าาเแล้วอมยิ้มที่มุมปา็แบฮยอนำลัพูเหมือนประเายัไอย่านั้น
“แ่นาย็วระรัษาน้ำใเธอบ้า”
“อืม..พูประแบบนี้อย่าบอนะว่าหึันหนะ..เริ่มอบันแล้วหรือไ?” านยอลพูบ็เอาหน้าเ้าไปใล้แบฮยอนนเ้าัวถอยหลัรูไปนับ้นไม้แล้วยัเอามือัไว้ไม่ให้ร่าบาหนีไปไหนไ้อี
“ป..เปล่าะหน่อย..ใระไปอบ..แล้ว็เอาหน้าออไปไลๆ ้วย” บอรๆ ว่าอนนี้แบฮยอนเริ่มไม่ไว้ในรหน้ามาึ้นไปอี เาไม่ิว่าเ็ใหม่อย่าานยอละเ้าเล่ห์แบบนี้ เมื่อวาน็ิะูบเายิ่อนเปลี่ยนเสื้อผ้า็มาทำท่าเหมือนะออี
“เินเหรอไ?” เสียทุ้มเอ่ยถามนที่อยู่ในอ้อมแนที่อนนี้ำลัหลบาไม่ล้ามอหน้าเา
“เินบ้าอะไรันหละ..” แบฮยอนเห็นท่าไม่ีถ้ายัืนยืนอยู่ในท่านี้่อ เลยวยโอาสมุลอใ้วแนอานยอลแล้ววิุ่๊ๆ อย่าเร็วไปทาหลัอาารเรียน
“ะไปไหน?” เสียานยอละโนถามึ้นไล่หลัเมื่อเห็นร่าบาวิ่หนีเาไป
“ไม่้อยุ่หน่า” แบฮยอนหันลับมาอบแล้วมอ้อนเาไปหนึ่ที วามริอยาะอ่านวามิอแบฮยอนใะา อยาะรู้ว่าเหยื่อแสนหวานอเาิอะไรอยู่แ่็นะมัน็ไม่น่าื่นเ้นเท่าไหร่
แบฮยอนที่วิ่หนีานยอลมาหลัอาารเรียนมารบริเว็อน้ำเพื่อที่ะเอาน้ำเย็นๆ มาลูบบริเวแนและาที่โนแเผาเป็นรอยแๆ นัวเล็ถอนหายใออมาเล็น้อยๆ ที่ัวเอหลบาสถานาร์เมื่อสัรู่มาไ้ ไม่อยาะเื่อว่าเวลาแ่เพียสอวันเท่านั้น านยอลลับสามารถทำให้เาใสั่นไ้ ยิ่อนที่อีนเอาหน้าเ้ามาใล้หัวใอเา็หวั่นไหวแปลๆ
‘ไม่ไ้ๆๆ ะหวั่นไหวไม่ไ้’
แบฮยอนยืนส่ายหัวไปมานไม่ทันสัเว่าายนที่ทำหัวใวนี้เริ่มหวั่นไหวเินเ้ามาประิัวอยู่้านหลัแล้ว
“านยอล!!” แบฮยอนฮยอนะโนออมาอย่าใเมื่อหันไปเห็นว่านที่เินเ้ามาโยไม่บอล่าวเป็นใร
“ามมาทำไม?”
“็มาามไป้อมสิ..เรายัไม่ไ้้อมันเลยนะ”
“ันมาล้าัว...นายไป่อนเลยเี๋ยวามไป” านยอลไ้แ่ยืนยัไหล่อย่าไม่สนใ แบฮยอนี้เียพู่อ็เลยเปิ๊อน้ำแล้วเอาน้ำมาลูบๆ บริเวรที่ัวเอแสบอย่าไม่สนใบ้า ร่าบายัเห็นอีนยืนไม่ไปไหน็เลยแล้เปิ๊อน้ำนสุวาล์วแล้วอุ่วปา๊อเพื่อบีบให้น้ำระเ็นไปโนานยอล
“เห้ย....ทำอะไร?”
“ฮ่าๆ โทษนะ พอีน้ำมันแรไปหน่อย” แบฮยอนพูอย่าลอยหน้าลอยา อโอาสให้เาไ้แ้เผ็เ็ใหม่อมเ้าเล่ห์นี้บ้าเหอะ
“หึ..” านยอลนึหมั่นไส้ที่แบฮยอนริบัอาิะมาแล้เา ัวเท่าลูหมาแ่แสบใ่เล่น ร่าสูึแอบใ้พลัเล็ๆ ทำให้็อน้ำแนน้ำทะลัพุ่ออมาโนหน้าแบฮยอนเ็มๆ
“อ๊า...แ่.ๆ” แบฮยอนถึับสำลัน้ำเพราะน้ำพุ่เ้าปาอนเาอ้าปาร้อโวยวาย
“ฮ่าๆ ฮ่าๆ” านยอลปล่อยพลัเสียหัวเราะออมาอย่าั เาิว่ามันน่าำริๆ พอเห็นภาพที่แบฮยอนพยายามเอามือันหน้าัวเอไม่ให้โนน้ำนทนไม่ไหวถึับ้อลไปนั่อับพื้นมัน็อหัวเราะไม่ไ้ แ่นี้มันยัน้อยไปนะแบฮยอน
“แล้..นายแล้ัน” แบฮยอนหันปามาเบะว่ำใส่านยอลแล้วโทษไปที่ร่าสูทันที ถึแม้ะรู้ว่าอีนไม่ไ้ทำอะไรเลย็เหอะ ็็อน้ำมันันแเอแ่เา็อยาะพาลใส่านยอลเยๆ
อนนี้แบฮยอนถึับเปียไปทั้ัวเสื้อพละสีาวๆ ที่เ้าัวใส่ำลัแนบับเนื้อโยไม่รู้ัว ิ้อหนุ่มำลัใ้สายาแทะโลมร่าบาอย่าไม่ปิแถมยัมาทำหน้าาน่ารัใส่อีอยาะย้ำา็อน้ำริๆ
“แล้อะไร?...ันยัไม่ไ้ทำอะไรเลยนะ” เมื่อเห็นนัวเล็ทำท่าเหมือนะร้อไห้็เลยเ้าไป่วยพยุให้ลุึ้นแ่เหยื่อัวแสบอเาทำท่าอิออยุยิไม่อยาให้่วย
“ื้อเหรอ?” แบฮยอนไม่อบำถามอานยอลเพราะยัอนอยู่นิๆ ที่ะะแล้ร่าสูแ่ลับมาโนน้ำเปียะเอ แล้วอีฝ่ายยัมายืนหัวเราะนเห็นฟันรบสามสิบสอี่อี
“เปียเป็นลูหมาแบบนี้ไม่้อ้อมแล้วละมั้”
“เพราะนายแหละ...านยอล” านยอลไ้แ่นึันในใถ้าแบฮยอนรู้ว่าเาเนี่ยะแหละใ้พลัแล้ะโวยวายใส่เาน่าู
พอทัู้่เินลับมายัริมสนามทุนในห้อ็้อมันเสร็แล้วรวมถึอาารย์แทยอน็มาถึไ้เมื่อสัรู่ ็เหลือแ่พวเาสอนที่เพิ่เอาลูวอลเลย์มาเ็บเป็นู่สุท้าย
“อ่าวแบฮยอน..นายไปทำอะไรมาัวถึเปียแบบนั้น” เป็นอาารย์ที่เอ่ยถามึ้น
“เอ่อ..ือผม”
“อ้อพอี...เราผลัันรับไปรับมาอะรับ็เลยไปโน็อน้ำแ มัน็เลยเปรอะแบฮยอนไปทั้ัวแบบนี้รับ” านยอลที่เป็นนเอ่ยแทนแบฮยอนออมาทำเอาเาอยาะแทรแผ่นินหนี็ำพูมันฟัูแล้วทะแม่ๆ ยัไไม่รู้
‘ไป้อมันอีท่าไหนละเนี่ยะ’
‘ไปหลัอาารแบบนั้นแถมยัผลัันรับอี ันว่าัวร์...’
‘แบฮยอนนี่ใ่เล่นนะเนี่ยะ ว้าเ็ใหม่อย่าานยอลไปินนไ้’
‘แน่ละ!! านยอลแ่บนานั้น’
และเสียุบิบอีมามายที่นัเรียนภายในห้อ่าระิบระาบันหลัานยอลพูแบบนั้นออไป แถมพวอีุนยัมามอมาแปลๆ เา็เพิ่ะเห็นว่าุอเามันแนบัวไปหม แบฮยอนเลยเอามือทั้สอ้าพยายามอัวเอไว้เพื่อบบัาสายาพวนั้น ิ้อหนุ่มเมื่อเห็นว่าอีนโนมอึึให้มาอยู่้าหลัเาแทน
“เอาละๆ ั้นเี๋ยวรูฝาหน่อยแล้วัน ใร็ไ้เอาลูวอลเล่ย์พวนี้ไปเ็บให้รูหน่อยเี๋ยวรู้อรีบไปประุม่อน”
“เี๋ยวผมเอาไปเ็บให้รับ” แบฮยอนอาสาไปเ็บให้เอเพราะเาไม่อยาเป็นเป้าสายาและำพูอนอื่นๆ ึอยารีบหลบไปารนี้ะ
“เสร็แล้วเอาลูุแไปวาไว้บนโ๊ะรูให้้วยแล้วัน”
“รับ”
เมื่ออาารย์แทยอนเินออไปแล้วนอื่นๆ ็่าทยอยพาันแยย้ายเพื่อไปพัผ่อนส่วนัว ส่วนแบฮยอน็รีบลาา่ายที่มีลูวอลเล่ย์เป็นสิบๆ ลูไปเ็บยัห้อเ็บอุปร์ีฬา
“เี๋ยวัน.....” านยอลำลัะเอ่ยับแบฮยอนว่าะเป็นนถือเอาลูวอลเลย์ไปเ็บให้เอแ่มินี็เอ่ยัึ้นมาะ่อน
“านยอละ..ไปื้อน้ำเป็นเพื่อนับมินีหน่อยสิ..นะนะนะ” านยอลเหลือบหันมามอแบฮยอนที่ำลัพยายามหลบสายาเา่อนที่ะหันหลัแล้วลาลูวอลเล่ย์ไปเ็บนเียว สุท้ายิ้อหนุ่ม็โนมินีลาออไปื้อน้ำ เ้าัวไ้แ่เินามไปอย่าเียบๆ ่อนะพยายามั้ใฟัวามิอมินีว่าำลัะทำอะไรบาอย่า
แฮ..ๆ เสียหอบหายใัึ้นหลัาที่แบฮยอนลาา่ายมาถึโรเ็บอุปร์ ทำไมอนอาารย์แทยอนลามาไม่หนับ้าหรือไ ระหว่าที่นัวเล็ำลัยลูวอลเลย์เ็บใส่ลลัไม้นั้นเสียทุ้มทีุ่้นหู็ัึ้น
“เี๋ยว่วยย”
แบฮยอนในเือบปล่อยลูวอลเลย์หล่นามือ แ่านยอล็เอื้อมรับไว้ไ้ทัน่อนะยา่ายที่บรรุลูวอลเลย์บอลเป็นสิบๆ ลูลลัอย่า่ายาย
“มาไ้ไ?” แบฮยอนถามานยอลแบบไม่ล้ามอหน้า ็เานึว่าะอยู่ับมินีะอี
“็เินมานะสิ” ถึแม้วามริะหายัวมา็เหอะ
“หมายถึไม่ไ้ไปับมินีเหรอ?”
“หึ็บอว่าหึ” านยอลพูออมารๆ ทำเอาแบฮยอนถึับัปาน้อยๆ ที่านยอลพูเหมือนว่าเาำลัอบานยอลแบบนั้น
“ไม่ใ่..ไม่พู้วยแล้ว” แบฮยอนพยายามะเินอ้อมานยอลเพื่อะเินไปที่ประูเพราะไม่อยาะอยู่ับอีนามลำพัสัเท่าไหร่ แ่พอเ้าัวออแรันเลื่อนประูเท่านั้นมันลับไม่สามารถเปิออไ้
รึๆๆ
“ประูล็อา้านอ” แบฮยอนหันมาบอร่าสู้วยท่าทีที่ื่นระหน านยอลที่ยืน้วยท่าทาสบนิ่เอามือล้วระเป๋าไม่ไ้พูอะไรออมาเพราะเารู้อยู่แล้วว่าะเิเหุาร์นี้ึ้น เาึรีบรมา่อนที่พวนาึลับมูยอะมาล็อประูไว้เพื่อแล้ัแบฮยอนไว้ในนี้ แ่นาึลับมูยอะไม่ทันไู้ว่าแบฮยอนไม่ไ้อยู่นเียว
่วที่มินีำลัยืนื้อน้ำ านยอลอ่านวามิอมินีว่าเธอวาแผนับนาึลและมูยอไว้ให้ไปัแบฮยอนอนเอาอไปเ็บ แ่่วแวบเียวานยอล็รีบพุ่ัวมาที่นี้่อนที่สอนนั้นะมาถึ ป่านนี้มินีโวยวายให่ที่แ่่วเธอหันไปสั่น้ำานยอล็หายัวไปแล้ว
ปัๆๆ
“มีใรอยู่้านอบ้ารับ...ไ้ยินไหมรับ?” แบฮยอนพยายามร้อะโนเพื่อหวัว่าะมีใรเินผ่านมาและไ้ยินเสียอเา แ่ห้อเ็บอุปร์ีฬาปิแล้วไม่่อยมีนเินผ่านมาแถวนี้เท่าไหรนอาะมาเอาอาห้อนี้
ถ้าแบฮยอนหันมาะไ้เห็นรอยยิ้มที่มุมปาอานยอล เ้าัวยืนเอามือล้วระเป๋าแบบไม่เือร้อนอะไร ะอบุมินีีไหมที่ทำให้เาับแบฮยอนไ้อยู่ันสอนแบบนี้ ะทำอะไรๆ ็สะวแ่วามริเาะพัประูออไป็ทำไ้หรือะส่ระแสิเรียให้สหายนสนิทมาเปิประูให้็ทำไ้แ่เาไม่ทำ
เายืนมอแบฮยอนที่ำลัทุบประูแล้วะโนไปมาเพื่อหาทาออ มันเป็นภาพที่ระุ้นอารม์อเาีริๆ มันเหมือนเหยื่อที่ำลัหาทาหนี ยิ่าาวๆ ที่โผล่พ้นออมาาาาสั้นัวิ๋ว ้นอนามที่ถูาเัวสั้นรันับึมันยิ่ทำให้อารม์อานยอลแทบะบ้าายนถึั้น้อเอาลิ้นเลียริมฝีปาเพื่อลั้นวามระหาย
“านยอลนายะนั่เียบๆ แบบนี้เหรอ?” แบฮยอนหันมาวาใส่เาทำหน้าเหมือนะร้อไห้ที่โนัอยู่ในห้อนี้
“อนนี้พวอาารย์็ประุมันทั้โรเรียน..อาารย์แทยอน็ประุมอยู่้วยว่าะประุมเสร็็บ่ายๆ เย็นๆ นายะโนไป็ไม่มีใรมาเปิหรอ”
แบฮยอนพยายามิามในสิ่ที่านยอลพู มัน็ริยิ่เวลาแบบนี้ไม่มีใรเินผ่านมาหรอ แล้วใรันที่เป็นนทำแบบนี้็มีแ่พวมินีเท่านั้นแหละที่ิสปรแบบนี้ไ้ แ่แบฮยอนลืมิไปว่าสิ่อันรายว่าารมาโนัในห้อแบบนี้็ือารอยู่สอ่อสอับานยอล่าหา
“อืม..แ่ถ้าิูีๆ แล้วระหว่าที่เรารอให้นมา่วย...ันว่านายับัน เรามาหาอะไรทำัน่าเวลาีว่าไหม?..แบฮยอน”
านยอลเินย่าสุุมเ้ามาโอบอแบฮยอนา้านหลัแล้วพูระิบใส่หลัใบหูนิ่ม ทำเอาอีนถึับนลุู่แนาเือบไม่มีแระอย่านั้น ร่าทั้สอร่าแนบิไปทุส่วนแบฮยอนไ้แ่ยืนแ็ทื่อไม่ล้ายับัวแม้แ่นิเียว็ลมหายใอานยอลมันหายใรวยรินร้นออเาอยู่
อนนี้หน้าอแบฮยอนำลัร้อนลามไปถึใบหู หัวใเ้นเร็วนน่าลัวยิ่เสื้อื้นๆ อแบฮยอนแนบไปับเสื้ออานยอลยิ่ทำให้ผิวหนัแนบิึ้นไปอี อนนี้ไอพลัานบาอย่าาัวแบฮยอนำลัปล่อยออมาทำเอาานยอลแทบะุมวามระสันอัวเอไว้ไม่อยู่ มือหนาหันพลิร่าออีนให้หันหน้ามาหาเา
“นายะทำอะไร?” แบฮยอนหันมามอ้อนส่สายาเยิ้มให้านยอลอย่าไม่รู้ัว ยิ่ิ้อหนุ่มเห็นแบบนี้มันือารยั่วเาัๆ และแน่นอนเาอาไม่มีวามอทนรอ่อไปไ้แล้ว
“อยารู้็้อลอ”
แบฮยอนไม่สามารถัืนเสียทุ้มอานยอลไ้ริๆ หลาย่อหลายรั้ที่มันทำให้แบฮยอนอ่อนล้อยามอย่าว่า่ายรวมถึรั้นี้้วย านยอลำลัทำให้แบฮยอนลืมเรื่อที่โนัไปะสนิท
านยอลโอบอที่เอวอแบฮยอนนรัแน่น เาใ้มือหนาับใบหน้าเรียวให้เยหน้าึ้นเพื่อรับูบอเา แบฮยอนเอนใบหน้าให้รับับริมฝีปาหนาที่ำลัเลื่อนัวเ้ามาใล้ านยอลเลือูบไปที่มู่อนแล้วลาผ่านไปที่แ้มใสอย่า้าๆ เนื้อผิวนุ่มอแบฮยอนำลัทำให้ิ้อัวนี้แทบลั่อยาะับแบฮยอนให้ลนอนแล้วสูบพลัานอย่าหน่ำใาเรือนร่าบริสุทธิ์ั้แ่วันแรที่เาวระทำแล้ว
ร่าสููบพวแ้มใสที่อนนี้ำลัลายเป็นสีแระเรื่อ แบฮยอนยืนหลับาพริ้มในอ้อมออานยอลเาไม่สามารถ้านมันไ้อีแล้วทั้ๆ ที่เาวระัืน านยอลเริ่มลาริมฝีปาัวเอมายัมุมปาออีน่อนที่ะลมือิมริมฝีปามพูนั้นอีรั้
“ฮะ..ฮะ..ฮัิ้ววววว!!”
อืม..เ็มๆ..น้ำลายเ็มๆ
ฮึ่ย!!! แบฮยอนนนนนนนน
- Update -
#ficthefox
ความคิดเห็น