คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : THE FOX : TEN ♥
The fox
Ten
“อ๊ะ..เบาๆ หน่อยสิ..นายะทำแรทำไม?”
“็นายยุยิๆ อยู่นั้นแหละ..แบบนี้เมื่อไหร่ะไ้นอน”
“็นายทำแรอะ...ันเ็บ”
เสียบ่นันอยู่สอนในห้อนอนโยที่ทัู้่นั่เ็ผมันอยู่ปลายเีย านยอลำลัเอาผ้านหนูเ็ผมให้แบฮยอนอยู่เพราะนัวเล็ทำท่าะนอนเลยโยไม่ยอมเ็ผมให้แห้ แ่เ้าัวะมือหนัไปหน่อยทำเอาแบฮยอนบ่นอิออว่าเ็บ
พอเวลาผ่านไปสัพัร่าบาเริ่มมีอาาร่วึ้นมา ไ้แ่อ้าปาหาวหวอๆ เพราะเวลาอนนี้็ึมาแล้วบวับมือหนาอานยอลำลัเ็ผมให้อีนอย่าทะนุถนอมว่าอนแรทำเอาเ้าัวถึับเลิ้มนอแทบพับ
“อื้อ..านยอล่วแล้วะ”
“อะไรผมยัไม่แห้เลย”
“……..”
“แบฮยอน” ไม่มีเสียเล็ลออบออมาานัวเล็มีแ่เสียลมหายใเ้าออ พอานยอลปล่อยหัวทุยออามือร่าบา็โอนเอนหายหลัทิ้น้ำหนััวลมาบยัอว้าทันที แบฮยอนหลับไปแล้วอีนะเพลียมาเพราะทั้เรียนทั้ทำานมาทั้วัน
านยอลเลยไ้แ่ส่ายหัวไปมา่อนะยยิ้มที่มุมปาพร้อมับเอาแนแร่้อนแบฮยอนึ้นมาอุ้มในท่าเ้าสาว ่อนะหมุนัวเอาปลายเียไปยัหัวเียพร้อมับัท่านอนและห่มผ้าให้อีน
านยอลไ้แ่มอใบหน้าเรียวที่อนนี้หลับสนิทไปแล้ว พอไ้มอใล้ๆ อย่าละเอีย เา็ไม่อาละสายาออไ้เลย แบฮยอนมีแรึูริๆ ยิ่ปาสีมพูำลัยับมุบมิบไปมาเหมือนำลัละเมอมัน่าเป็นภาพที่น่าูเสียริๆ
“เฮ้อ..นี่้ออทนถึนานี้เลยเหรอเนี่ยะ?”
านยอลบ่นพึมพัมับัวเอ นี่เาะเป็นนโ่มาไหมที่เหยื่อมาอยู่รหน้าแล้วแ่็ไม่ล้าพอที่ะทำอะไรๆ มัน็ริที่อนนี้หน้าอานยอลับแบฮยอนอยู่ใล้แ่เพียเอื้อม แ่สถานาร์อนนี้ยิ่ทำให้เาเป็นห่วอีนมาึ้น อยาะให้อีนัวิอยู่ับเาลอเวลา้วย้ำไม่รู้ว่าถ้าห่าไปแล้วนรหน้าะเป็นอันรายหรือเปล่า แ่เาะทำอะไรไ้หาแบฮยอนเิอันรายึ้นมามัน็มาาัวเาอยู่ี
“ันวระทำยัไี?”
เาวระลับไปอยู่ในที่อเาหรือะทำามที่้าในมันเรียร้อ แ่ถ้าเลือทำามใัวเอแบฮยอนะ้อเ็บัวเพราะเาหรือเปล่า
านยอลใ้นิ้วหัวแม่มือลูบไปมายับริเวแ้มนวล ่อนะลาลามมายัริมฝีปาบาและ่อยๆ เลื่อนใบหน้ามูบไปยัปานุ่มนิ่มนั้นอย่าแผ่วเบาเพราะลัวว่าอีนะื่น แ่มัน็ไม่เป็นผลเมื่อแบฮยอนรู้สึัวึ้นมาหลัาานยอลถอนุมพิ
“อื้อ...” แบฮยอนถึับหาย่วในทันที เมื่อลืมามา็เห็นหน้าานยอลอยู่ห่าาใบหน้าอัวเอไม่ี่เน์
“...านยอล”
“อโทษที่ทำให้ื่น” ถึแม้ะอโทษแ่็ไม่ไ้ยับัวออห่าาแบฮยอนเลยสันิเียวแถมยัเอาแ่้อใบหน้าหวานอยู่อย่านั้น านยอลไม่รู้ว่าอนนี้้อนเนื้อ้า้ายอแบฮยอนสูบีอย่าแร นี่มันล่อแหลมมาว่ารั้ที่แล้วะอี วาอแบฮยอนำลัสั่นระริไปมา เาไม่อา้านทานสายาอิ้อหนุ่มไ้ริๆ เพราะแ่ไ้สบา็พาลทำให้ร่าายอ่อนแรไปหม
“แบฮยอน..ัน”
“................” แบฮยอนไ้แ่นอนเอามือำผ้าห่มแน่น ริมฝีปาบาัันน้อยๆ เพราะำลัลุ้นว่านรหน้าะพูอะไร
“ัน...ิว่าันอาำลัมีวามรั” แบฮยอนหัวใเ้นรัวทันทีเมื่อไ้ยินสิ่ที่อีนพูออมา
“ล...แล้วนายมาบอันทำไม?” แบฮยอนเบี่ยสายาออหันไปอีทาทันทีไม่อยาให้อีนเห็นวามเินอายอัวเอ แ่เา็ยัไม่อยานึเ้า้าว่าสิ่ที่านยอลำลัเอ่ยถึะหมายถึัวเอ
“้อบอสิ...เพราะนายือ้นเหุ”
แบฮยอนเบิาเล็ๆ อัวเอทันทีที่สิ่ที่อีนพูออมามันหมายถึเา านยอลไม่ไ้ล้อเาเล่นใ่ไหม ใวน้อยๆ ำลัเ้นรัวนแทบะระเบิออมา านยอลอาทำให้เาลายเป็นโรหัวใไ้่ายๆ อยาะิว่านรหน้า้อารแล้เาเหมือนเยๆ แ่วาลมนิลำนั้นลับบ่บอถึวามริัไม่ไ้แสออถึารล้อเล่นแ่อย่าใ
“นายพูอะไร...ันไม่ล้วยหรอนะ”
“นายิว่าอนนี้ันูเหมือนลมาเหรอ?”
“็...ะ..็นายอบแล้ันลอ”
แบฮยอนที่อนนี้หน้าแเทือไปหม เาแทบอยาะมุลไปในผ้าห่ม แ่่อนที่เาะมุลไปริๆ มือหนาออีน็ึผ้าห่มออ่อนที่เอาัวเอแทรเ้ามา้าๆ ลายเป็นว่าอนนี้ทัู้่ำลัอยู่ใ้ผ้าห่มผืนเียวันอย่าแนบิ
“านยอล!!” แบฮยอนร้อเสียหลเมื่ออีนเอาหน้าเ้ามาใล้มาว่าที่เย ใบหน้าเรียวแทบะมลไปในอแร่แถมยันอนะแรพร้อมับเอาแนยาวๆ มาโอบรอบเอวอี แบฮยอนอายนแทบอยาะหายัวไปารนี้ริๆ
“นี่ิะเมินันเหรอ?”
“ปล่อยนะ...ันะนอนแล้ว” แบฮยอนพูเสียอู้อี้อยู่ในอพร้อมับเอามือทุบไปเบาๆ สอสามที แ่ลับยิ่ทำให้านยอลโอบเอวเาให้แนบิยิ่ึ้นไปอีทำให้ร่าบา้อนในอนัวแ็อยู่ในอ้อมออิ้อหนุ่ม
“นายยัไม่ไ้บอันเลยนะ”
“บออะไร?”
“บอว่า..สิ่ที่ันพูออไป..ันไม่ไ้ิไปเอนเียว”
“............” สิ่ที่านยอลถามออไปลับไม่ไ้ำอบรับลับมาทำให้ิ้อหนุ่มรู้สึหน่วในใแปลๆ บาทีแบฮยอนอาะไม่ไ้ิอะไรับเาเลย็ไ้
“หรือันะิไปเอนเียวริๆ” านยอลลายอ้อมอาแบฮยอนเล็น้อยหลัาไม่มีเสียอบรัานัวเล็ เาเรียมะปล่อยให้อีนไ้พัผ่อนริๆ สัที แ่่อนที่เาะผละออแนเรียวเล็ลับเอื้อมมือมาอระับที่เอวอเาไว้
“ันะรู้สึับนายไ้ริๆ เหรอ?” แบฮยอนพูออมาอย่าไม่เ็มเสียนัแ่ร่าสูลับไ้ยินมันัเนนไปถึหัวใเลยแหละ
“..............”
“นายไม่ไ้แล้ันเหมือนทุทีใ่ไหม?” มือเรียวย้ำไปที่เสื้ออานยอลแน่น่อนที่ะ่อยๆ เหลือบาึ้นมามอร่าสู
“ันอยาให้นายเื่อใัน” านยอล่อยๆ เอามือระรออแบฮยอนอีรั้ มือหนา้าวาับผมอแบฮยอนึ้นมาทัหูเพื่อะไ้เห็นใบหน้าออีนัๆ
านยอลัสินใแล้วว่าเาพร้อมที่ยอมให้ับนรหน้า เาไม่อาหัห้ามใัวเอไ้ที่ะัแบฮยอนออไปาวามิ แ่นึว่าะ้อไลันเา็แทบระวนระวายใไปหม นี่ใ่ไหมที่เาเรียว่าวามรัส่วนเรื่ออื่นๆ เาะัารเอที่หลัแ่อนนี้อะไร็ไม่สำัเท่าับวามรู้สึอนในอ้อมอที่ะรู้สึแบบเียวับเาหรือเปล่า
“หืม..ลว่ายัไะเื่อใันไ้ไหม?”
แบฮยอนไ้แ่พยัหน้าึ้นลเบาๆ ร่าบารู้สึเินเินะเอ่ยออมาเป็นำพูไ้ ถึแม้่าน่าไม่พูอะไรออมามามายแ่ทัู้่็สัมผัสันไ้ถึวามรู้สึพิเศษบาอย่า
ริมฝีปาหยัูบไปที่หน้าผาบา แบฮยอนไ้แ่นอนหลับาพริ้มรับสัมผัสอันอบอุ่นาร่าสู นัวเล็็ไม่เ้าใัวเอเหมือนันว่าทำไมเาถึหวั่นไหวให้ับผู้ายนนี้ อยู่ีๆ ็ยอมยใให้เาไป่ายๆ เารู้สึมีวามสุที่ไ้อยู่ใล้ๆ านยอลอย่าบอไม่ถู ไม่เยิมา่อนเลยว่าอีนะมาบอว่าอบเา
“เหม่ออะไร...ไม่่วเหรอไ?” านยอลเอ่ยถามนในอ้อมอที่อนนี้นอนาสว่าไม่ยอมหลับสัที
“ไม่...” แบฮยอนส่ายหัวไปมาอยู่ในอ้อมอเาอันอบอุ่น
“นายำลัิมาเรื่อันใ่ไหม?”
“แล้วมินีละ...นายไม่ไ้อบเธอเหรอ?”
“ใรบอ...ันไม่เยบอะหน่อย...อย่าิเอาเอสิ”
“็เธอน่ารั...ใรๆ ็อบมินีทั้นั้น”
“แ่ไม่ใ่ัน...” านยอลเอื้อมไปับมือเรียวอแบฮยอนึ้นมา แล้วูบไปที่หลัมือทำเอานัวเล็ยิ่เินอายไปให่
“นายือนแรที่ันทำแบบนี้” านยอลเปลี่ยนาท่าะแลายมาเป็น่อมทับแบบเ็มัวแล้วเอา้อศอทั้สอ้าท้าว้าไว้บนเีย เาพยายามะไม่ิถึเรื่อนั้นแ่ลิ่นาแบฮยอนมันทำให้เารู้สึเริ่มระหายึ้นมานแทบทนไม่ไหว วาเ้าเล่ห์เอาแ่มอแทะโลมไปทั่วทั้ัวนแบฮยอน้อหลบาเพราะเินอาย
“ลไปมันหนั” แบฮยอนทำหน้าอเมื่อานยอลทับน้ำหนััวลมาทำเอาเ้าัวอึอั วามริ็ไม่ไ้หนัอะไรหรอแ่มันอายมาว่า
“แบฮยอน...อูบไ้ไหม?”
“อ...เอ่อ” ร่าบาอ้ำอึ้ทันทีไม่ิว่าานยอละมามุนี้เลย พอยอมหน่อย็เอาให่วามรู้สึรั้ที่แล้วเายัำไ้อยู่เลย
“ว่ายัไ...ให้หรือเปล่า?” านยอลทำเสียระเ่า้าๆ ใบหูนิ่มทำเอาแบฮยอนใอ่อนยวบยาบร่าายไม่มีแรึ้นมาะอย่านั้น เลียนัเียวเวลาานยอลทำเสียแบบนี้ใส่เพราะ้อเผลอใให้ทุที
“อื้อ..แ่นิเียวพอนะ”
“อะ....าน อื้อ”
- Update -
#ficthefox
ความคิดเห็น