คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : Code 17 : นอนค้าง
“สิ่ที่พี่ะพู่อไปนี้ ไม่ว่าผละออมายyไ พี่ะไม่เสียใในสิ่ที่พี่ไ้ทำลไป”
มาร์มอหน้าแบมแบมพร้อมับุมมือให้แน่นึ้น
“พี่มาร์หมายวามว่ายัไรับ....” แบมแบมำลั ับสิ่ที่มาร์ำลัะทำ
“พี่อบเรา.. .พี่็ไม่รู้ว่ามันเิึ้นอนไหน และพี่็ไม่รู้ัว้วยว่า พี่ทำให้ นายับใรหลายนเ้าใผิ ว่าพี่ับยอแเป็นแฟนัน"
"......."
"พี่ิับยอแแบบน้อาย ยอแ็ิับพี่แบบพี่ายเหมือนัน"
"......."
"เราสอนไม่เยมีพี่น้อ เราเป็นลูนเียว พี่ับยอแเลยูะห่วใยันพิเศษนบารั้ นายอาะเ้าไปผิไป"
"....."
"พี่ไม่เยรู้มา่อนว่านายิยัไับพี่..และพี่็ไม่เยรู้ใัวเอมา่อนว่าพี่ิยัไับนาย"
"........."
เมื่อมาร์พูบ แบมแบมที่นั่ฟัเียบๆ ถึับน้ำาไหล เาไม่ิไปนเียว เาไม่ไ้รัพี่มาร์ฝ่ายเียว แบมแบมนึีใอยู่นเียวภายในใ มาร์ที่เห็นแบมแบมร้อไห้อยู่ ึใ้นิ้วปาน้ำานรหน้าเบาๆ้วยวามอ่อนโยน แบมแบมไม่ไ้พูอะไรออมานอาะเ้าไปอยู่ในอ้อมออมาร์แทน มาร์เยาแบมแบมึ้นมาให้มอหน้านเอ
“พี่อูบเราไ้ไหม” มาร์ยัไม่ทันะไ้ำอบาแบมแบม ปาเรียวหนา็บรรลูบเ้าับปาอแบมแบม มาร์ไม่ไ้ที่ะใ้ลิ้นเ้าไปโหยหาวามหวานอแบมแบม้าในแม้แ่น้อย เมื่อเห็นว่าแบมแบมเริ่มะไม่มีอาาศหายใ ึถอนารูบออพร้อมพูึ้นว่า
“ืนนี้พี่อนอนที่นี้ไ้ไหม” แบมแบม้ออ้าปา้าับำอนั้น เาไม่ิว่ามาร์ะพูึ้นมาแบบนี้ แบมแบมเลือที่ะบอให้พี่มา์รไปอาบน้ำ่อน ส่วนัวเอยันั่เล่นับเ้าแมวน้อยสอัวอยู่
“แบม ไปอาบน้ำไ้แล้วนะ ึมาแล้ว ปินอนึแบบนี้หรือป่าว” มาร์ถามึ้น้วยวามเป็นห่ว
“ใ้รับปิผมนอนึแบบนี้ประำผมี้เหารับ ผมเลยเอาเ้าสอัวนี้มาเลี้ยไรับ” แบมอบมาร์้วยารยิ้มาปิ มาร์เินเ้าไปหาแบมแบมที่นั่อยู่ปลายเียพร้อมับระิบ้าหูเบา ๆ
“ืนนี้เอาเ้าสอัวไปนอนที่อื่นไ้ไหม” เสียมือบาีเ้าที่บ่าหนาๆอมาร์
“โอ้ย!...พี่เ็บนะ” มาร์ร้อึ้น้วยวามใ
“็พี่มาร์ทะลึ่่ะ” แบมแบมเินหน้าแล่ำ
“พี่ไม่ไ้ทะลึ่นะ..พี่พูริๆๆ" มาร์อบ้วยสีหน้าเ้าเล่ห์
เป็นไปามที่มาร์อ เ้าแมวสอัวถูเิย้ายให้ออไปนอนห้ออื่น
แม่นม้อเป็นนพาไปนอน้วยามำสั่แบมแบม
“พี่นอนที่เียแล้วัน เี๋ยวผมไปนอนที่โฟาเอ” แบมแบมหยิบหมอนเพื่อที่ะเินไปนอนที่โฟา
“ะไปไหน..นอน้วยันบนนี้แหละ รัเลียพี่เหรอ” มาร์ถาม้วยสีหน้าเศร้า
“ป่าวๆๆนะรับ....ผม...แ่....อยาให้พี่นอนสบายๆๆ” แบมแบมอบไปามวามริ
เาแ่อยาให้มาร์นอนบนเียแบบสบายริๆ
“นอนันบนนี้แหละ” มาร์รีบึแบมแบมให้ลมานอน้วยัน
้วยวามที่แบมไม่ทันไ้ั้ัวทำให้แบมแบม้ออยู่ใ้ร่ามาร์
มาร์ที่อยู่เบื้อบนร่าอแบม ทุอย่าูะเป็นใ เียบเียบ สบนิ่
แ่ทว่าลับทำให้แบมนั้นื่นเ้นอย่าน่าประหลาใ
ผู้ายรหน้า ำลัะทำอะไรเา ผู้ายที่เาเฝ้าแอบมอมาลอ ำลัำเป็นอเา
“ถ้าไม่พร้อม.....พี่็ยัรอไหวนะ” แบมแบมถึับาโเมื่อมาร์เรียแทนัวเอว่า พี่
เาพูเสียสั่น แบมแบมรู้ีว่ามาร์ไม่ไ้หมายวามามที่พูเท่าไหร่หรอ
ในะเียวันมาร์็ไ้เอื้อมมือไปปลระุมเสื้อนอนอแบมแบมทีละเม็
วาอเา็ยั้อมอแบมแบมอย่าไม่ละสายา
มาร์โน้มัวลไปูบแบมแบมอีรั้อย่ารู้าน ราวนี้ไมเหมือนรั้่อนที่เาูบัน
มันทัู้ื่ม ร้อนแร ส่ผ่านวามรู้สึปราถนาที่เ็บำอาไว้ภายใ้ส่วนลึมาเนิ่นนานอันและัน
มาร์ถอมูบ ระิบ้าหูแบมแบม้วยน้ำเสียระเส่า
“ไม่้อเร็นานั้น็ไ้นะ” ไม่รู้ว่าเสื้อผ้าอแบมแบมไ้หลุออไปนหมอนไหน
อนนี้ร่าเปลือยเปล่าอแบมแบม ทำให้มาร์ถึึ้นลืนน้ำลาย แบมแบมสั่นไปทั้ัวเมื่อริมผีปาแผ่วร้อนอมาร์่อยๆูบร่าอแบมแบมไหลวนลมาั้แ่้นอลามไปนถึหน้าอ
“ฮึ” แบมแบมพยายามัปาไม่ให้ส่เสียอันน่าเลียออไป
“อย่าลั้นสิรับ....พี่อบฟัเสียแบมนะ” มาร์บอแบมแบมพร้อมเลื่อนัวี้นมาูบหนัที่ปาอีรั้
“อะ.....อื้มมมมมม” เสียราอแบมแบมัยั่วใมาร์สิ้นี
แบมแบม่อยๆ ยมือพาลไปบนไหล่ว้าอย่าผ่อนลาย
“อย่าูบรนี้.......” แบมแบมสั่นไปทั้ัวเมื่อมาร์ลาลิ้นวนไปทั่วหน้าอ
“ไม่รับ...พี่มาร์...ไม่...” แบมแบมยมือปัป้อ
“หือ....ทำไมล่ะ” มาร์หยุารระทำลแล้วถามแบมแบมึ้น
“อย่ารับ......มัน..สะ......อื้อ....” มาร์ลับมาลาลิ้นวนไปมานทั่ว
แบมแบมนลุไปทั้ัว สอมือิหลัมาร์แน่นนไม่รู้ว่าะเป็นรอยอะไรหรือป่าว
แรูบแรสัมผัสนุ่มละมุนที่เลื่ยนไปมาบนร่าายอแบมแบม ไม่ว่าะ้วยมือ ้วยปา็าม
“นายพร้อมแล้วเหรอ” มาร์แวเมื่อเห็นเ้าหนูอแบมแบมโผล่ออมา สายาอมาร์นึสนุปนหื่น
“อย่ามอนะพี่มาร์...” แบมแบมอายรีบยมือึ้นมาปิ
“ไม่้ออาย..น่ารัีออแบมแบมน้อย...” เสียนุ่มนวลอมาร์ทำให้แบมแบมล้อยาม
มาร์่อยๆึมือแบมแบมอออย่าอ้อยอิ่ เมื่อแบมแบมรู้สึถึร่าหน่าอันแสนร้อนที่แนบลมาทาบทับทั้ัว
พี่มาร์โป๊เหมือนัน อนที่แบมแบมมัวแ่อายอยู่ เาใ้เวลาัารับเสื้อผ้าอเาไวมา....
แบมแบมยับัวหนีเมื่อมาร์้มลมาูบและบใบหูเบาๆ
“มันั๊ี๊....นะรับ.......” มาร์ไล่ริมฝีปาไปามลำอแบมแบมไม่หยุ
และทวีูรวามแรมาึ้นอนที่เานึอยาะทำรอบๆ อนั่น...หวัว่าพรุ่นี้ะไม่เป็นรอยนะ..
แบมแบมภาวนาอย่านึใน มืออมาร์ลูบไปทั่วัวแบมแบม้าๆ และานั้นเาหยุอยู่ที่เ้าหนูอแบมแบม
“อ่ะ....” แบมแบมร้ออย่าใเพราะยัไมุ่้นเยสัมผัสอมืออนอื่น
พี่มาร์ยิ้มมอแบมแบม้วยสายาหวานเลิบเลิ้ม.....
เาับแบมน้อยอแบมแบมเล้าลึไปมาับอัวเอเหมือนให้มันทั้สอไ้ทำวามรู้ัุ้นเยัน
แบมแบมัริมฝีปา หายใถี่รัว้วยวามื่นเ้น
“อ๊ะ....” เสียแบมแบมร้อึ้นเมื่อมาร์พยายามเล่นับส่วนหัวอเ้าหนู เาให้ทั้สอไ้ทำวามรู้ัันอย่านั้น
สัมผัสไปมาไม่บไม่สิ้น แบมแบมร้อนผ่าวไปทั้ัว หายใิั น้ออ้าปารับออิเนเ้าไป
“แบม”
“ะ..รับ” แบมแบมอบมา้วยหน้าแ
“อนนี้..พี่ถอยไม่ไ้แล้วนะ” แบมแบมหลับาปี๋พร้อมๆ ับลืมาึ้นมามอหน้ามาร์สลับัน
“พร้อมะเป็นอพี่หรือยั” มาร์พูึ้นเสียสั่น่อนะับาแบมแบมแยออาัน
เอวแบมแบมลอยึ้นมาาที่นอนเ่นึ้นมาเสียอย่านั้น
มาร์บรรูบหนัลมาที่ปาอแบมแบมอีรั้และหยอล้อ้วยลิ้นที่เป็นอาวุธอเา
“พร้อมนะรับ..” มาร์ระิบ้าหูแบมแบม แบมแบมไ้แ่หลับาปี๋ หลัานั้นไม่นานนัแบมแบม็รู้สึถึสิ่ที่รุล้ำเ้าไปในัว
“ะ..เ็บรับ” แบมแบมร้อปนราเบาๆ
“นี้ยัไม่ใ่อริสัหน่อย” มาร์่อยๆึนิ้วลึวนไปมาเพื่อเรียมให้แบมแบมแบมพร้อมรับับอริ
“แน่นั....” แบมแบมไ้แ่หลับา ัริมฝีปาสัมผัสับวามรู้สึอันแสนแปลใหม่ แบมแบมอี๊ปาไม่ไ้ริๆ
แบมแบมพยายามแล้วแ่็อลั้นเอาไว้ไม่ไ้
“ให้พี่...เาไปอยู่ในัวแบมนะ” มาร์ระิบบอแบมแบมเสียหวาน แล้วูบเบาๆที่แ้ม
าทั้สอ้าถูันให้เปิว้าว่าเิม มือหน่า่อยๆ ึนิ้วเรียวออมาาุนั้นอแบมแบม ่อนที่แบมแบมะสัมผัสถึวามร้อนที่วนไปมาอยุ่รนั้น แบมแบมลืนน้ำลายลอ
“อ๊ะ” แบมแบมยมือันอมาร์ไว้...พระเ้า...มันให่มา...แบมแบมรู้สึลัว
“ไม่เร็นะรับบี” .
“...ฮึ...”
“พี่รัเรานะแบมแบม”
“อื้อออ...”
“เป็นอพี่นะรับนี”
“อ๊า”
“อื้ม......พี่.....มาร์.....ำ....เ็บ” แบมแบมพูเหมือนนำลัะร้อไห้
รู้สึเหมือนร่าายะแมาเป็นเสี่ยๆ มาร์ูบแบมแบมเป็นารปลอบใ
แบมแบมพยายามอัลั้นวามเ็บปวนั้นเอาไว้.... อนนี้หน้าพี่มาร์อเามีวามสุมาๆ เาอประอแบมแบมให้เ้าไปหาเาในะที่เา็เ้าไปหาแบมแบมเ่นัน
แบมแบมยัวึ้นับอมาร์แน่นที่สุราวับ้อารสื่อว่าในัวแบมแบมมันแน่นนาไหน นรหน้าเริ่มเลื่อนไหวเ้าออภายในัวอแบมแบมอย่ารวเร็ว
“้าๆ รับ” แบมแบมบ่นในใแ่ปาราออมาอย่ามีวามสุับสิ่ที่พี่มาร์ไ้ระทำให้
“อื้อ....อื้อ..”
“นี...อื้อ....แบมแบม...เ็ี....อื้อ.....” มาร์ราไม่เป็นศัพท์เ่นัน
“ผะ..ผม..รู้สึ...อื้อ...มัน..ะ..แม...” แบมแบมใล้ถึที่หมายแล้ว
สะโพหนาอมาร์ยับไม่หยุามแรยับ
“ไปพร้อมันนะ..นี” มาร์ลูหัวแบมแบมแล้วย้ายมือไปับสะโพอแบมแบม บีบแน่น่อนะเลี่อนเ้ามาถี่รัว
“พี่มาร์” และแล้วสอน็ปลปล่อยออมาพร้อมัน
แบมแบมัฟันหลับาแน่น มันเป็นวามรู้สึสุสมที่มันยาเินว่าะบรรยาย
"พี่รัเรานะแบมแบม"
"ผม็รัพี่มาร์รับ"
พายุที่่อน้าะนานไ้ายหายไป มือให้รวบนร่าเล็ว่าเ้ามาอยู่ในอ้อมออน ทั้สอนนอนอันอยู่ในวามมืออันแสนอบอุ่น ถึภายในหอนอนะมีอาาศหนาวาเรื่อปรับอาาศ แ่ไม่เป็นผลทำให้สอร่าที่อยู่ในห้อหนาวไ้ เพราะวามอบอุ่นในัวอันและันนั้น มัน่วยไ้ริๆ
ความคิดเห็น