คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : CHAPTER 0 : Intro
Intro
“ได้ค่ะ คุณลุงเพื่อตอบแทนคุณลุงที่ช่วยเหลือหนูกับแม่มาตลอด หนูยินดีช่วยคุณลุงค่ะ”
การตอบตกลงที่ไม่ทันได้คิดของฉัน...เหมือนกับเป็นการเปลี่ยนชีวิตของผู้หญิงคนหนึ่ง ฉันไม่ได้คาดคำนวณถึงผลกระทบที่จะตามมาในภายหลังเลยด้วยซ้ำ เพียงเพราะฉันแค่อยากจะตอบแทนผู้มีพระคุณต่อครอบครัวของฉันเพียงเท่านั้น..
“ลุงขอบใจหนูมากนะ จากนี้ไปลุงต้องฝากให้หนูดูแลบ้านหลังนี้แทนลุงไปสักพักหนึ่งระหว่างที่ลุงไม่อยู่ และช่วยดูแลลูกชายของลุงแทนลุงด้วยนะ ลุงฝากหน่อยนะคริสตัล”
“ค่ะ หนูสัญญาค่ะว่าหนูจะดูแลบ้านและลูกชายของคุณลุงให้ดีที่สุดค่ะ”
เมื่อได้ลั่นคำมั่นสัญญาออกไปแล้ว ฉันก็ไม่สามารถที่จะผิดคำสัญญาได้ มีเพียงทางเดียวคือทำตามคำสัญญาที่ได้เคยลั่นวาจาเอาไว้ ฉันไม่ได้ติดขัดอะไรกับสัญญานี้...เพราะฉันเต็มใจทำในสิ่งที่สามารถจะตอบแทนคุณลุงคังซอกโฮให้เท่าที่ท่านเคยช่วยเหลือครอบครัวของฉันมาตลอด...
กระเป๋าเสื้อผ้าประมาณสามสี่ใบของฉันถูกขนย้ายลงจากรถเข้าไปไว้ในตัวบ้าน ฉันเดินทอดน่องเข้าไปภายในตัวบ้าน ก่อนจะหยุดกวาดสายตามองไปรอบๆ เพื่อสำรวจรอบๆ บ้านหลังนี้ถือเป็นบ้านหลังที่ใหญ่โตเอาการเช่นกัน ฉันเองก็อดไม่ได้ที่จะชื่นชมความใหญ่โตของบริเวณบ้านและการตกแต่งภายในที่สวยงาม
“ยินดีต้อนรับนะคริสตัล ลุงให้แม่บ้านเอากระเป๋าเข้าไปเก็บในห้องของเราให้แล้ว พักผ่อนตามสบายเลยนะคิดซะว่าเป็นบ้านของเราเอง ถ้าขาดเหลืออะไรก็บอกป้าเยริมนะ”
“ค่ะ ขอบคุณคุณลุงมากๆ เลยนะคะ” ฉันก้มหัวให้คุณลุงเป็นการขอบคุณก่อนจะขอปลีกตัวออกมาเพื่อจัดการกับเสื้อผ้า และข้าวของเครื่องใช้ต่างๆ
หลังจากที่ฉันจัดการกับข้าวของต่างๆ โดยมีป้าเยริมเป็นผู้ช่วยก็ใช้เวลาไม่นานในการจัดการกับข้าวของเหล่านั้นเพราะส่วนตัวฉันก็มีข้าวของไม่เยอะนัก แต่เวลาก็ล่วงเลยมาถึงช่วงบ่ายของวัน ฉันชอบวิวของสวนภายในบ้านของคุณลุงมากจึง ไม่ลืมที่จะหยิบหนังสือเล่มโปรดติดมือมานั่งอ่านอย่างเงียบๆ แถวม้านั่งภายในสวนหลังจากที่มีเวลาว่าง
Rrrr
“ฮัลโหล? ซอลลีมีอะไรอย่างนั้นเหรอ? ทำไมวันนี้ถึงโทรมาหาฉันได้?”
ฉันรู้สึกแปลกๆ นิดหน่อยที่อยู่ดีๆ ยัย ‘ซอลลี’ เพื่อนสนิทของฉันก็โทรมา เพราะปกติเราทั้งคู่คุยกันผ่านทางการส่งข้อความมากกว่า
(ฉันได้ข่าวว่าเธอย้ายเข้าไปอยู่บ้านของคุณลุงของเธอเหรอ? วันนี้ฉันไปหาเธอที่บ้านแต่คุณป้าข้างบ้านเธอบอกว่าเธอย้ายไปอยู่กับลุงของเธอแล้ว เกิดอะไรขึ้น?)
“ก็ไม่มีอะไรหรอก คุณลุงท่านจะไม่อยู่บ้านท่านสักพักหนึ่งแล้วท่านกลัวจะไม่มีใครดูแลบ้านท่านน่ะ คุณลุงเลยมาขอร้องให้ฉันมาดูแลบ้านให้ชั่วคราวน่ะ”
(เฮ้อ...ค่อยโล่งใจหน่อย ฉันก็นึกว่าเธอมีปัญหาอะไรซะอีก งั้นดูแลตัวเองด้วยล่ะ เจอกันที่มหา’ลัยนะ บาย)
“อืม..แล้วเจอกัน บาย ติ๊ด!”
ซอลลีเป็นเพื่อนสนิทของฉันคนหนึ่งที่คอยเป็นห่วงฉันเสมอ ฉันรู้สึกดีใจที่ได้พบเพื่อนรักที่ดีแบบซอลลี วันที่ฉันเสียแม่ไป...ซอลลีคอยปลอบใจ คอยอยู่เคียงข้างฉันเสมอ เพราะซอลลีก็เสียแม่ผู้ให้กำเนิดไปตั้งแต่อายุยังน้อยเช่นกันเลยเข้าใจความรู้สึกคนหัวอกเดียวกัน...
กึก!
“เสียงอะไรน่ะ?”
ฉันพูดพลางมองหาต้นเสียง ฉันสันนิษฐานว่าเสียงกึก! ที่ยินเมื่อกี้น่าจะดังมาจากบริเวณโรงเรือนต้นไม้ด้านหลัง แต่พอมองหันหลังกลับไปก็ไม่พบสิ่งมีชีวิตแปลกปลอมใดๆ อาจจะเป็นสิ่งของกิ่งไม้ที่หักตามแรงลมก็ได้มั้ง...คงไม่มีอะไรหรอก...
“อ่านหนังสือต่อดีกว่า”
ฉันยกหนังสือเล่มโปรดขึ้นมาอ่านอย่างไม่คิดอะไรมาก เพราะมันอาจจะเป็นเสียงของธรรมชาติก็ได้เลยไม่อยากกังวล แล้วทำตัวเป็นกระต่ายตื่นตูม แต่ฉันมีความรู้สึกเหมือนว่ากำลังถูกจ้องมองอยู่
...ฉันกำลังถูกจ้องมองจากที่ไหนสักแห่งแต่ฉันก็ไม่อาจปักใจเชื่อความรู้สึกของตัวเอง..นั้นอาจจะเป็นเซนส์ที่ประหลาดๆ ที่เกิดขึ้นในความคิดของฉันเองก็เป็นได้...
BlackForest
ความคิดเห็น