ผมคือนักล่าปีศาจ?

        เรื่อง ผมคือนักล่าปีศาจ?

        บทนำ ผมเล่นเกมกับปีศาจ

       วันนี้เป็นวันปกติเหมือนทุก ๆ วันของเมือง “ซีเคร็ตแลนด์(ชื่อคงจะไม่แปลกนะ)” ซีเคร็ตแลนด์เป็นเมืองที่มีเศรษฐีเป็นส่วนใหญ่ ดังนั้นแต่ละวันจึงไม่ต้องกังวลกับปัญหาเรื่องการจ่ายค่าไฟฟ้าแม้แต่น้อย

       ตอนนี้เมืองซีเคร็ตแลนด์กำลังเงียบสงัดเพราะเวลาตอนนี้ดึกมากแล้ว ตอนนี้ก็เลยแทบไม่มีคนเลยถ้าจะมีก็มีแต่คนทำงานกลางคืนหรือพวกคนจรจัดและอันธพาล

       สวัสดีครับผู้อ่านทุกท่าน ผมชื่อว่า “บุ๊ค (Book)” มีแววว่าจะเป็นพระเอกในเรื่องนี้(ล้อเล่น)

        ผมเพิ่ืงกลับมาจากเรียนพิเศษทางด้านการประวัติศาสตร์ ภาษาไทยซึ่งเป็นวิชาที่ผมชอบ แต่ถึงอย่างนั้นก็ทำให้ผมต้องเดินกลับบ้านเองล่ะนะ

       ผมเดินมาเรื่อยๆ จนถึงทางผ่านตรอกมืดๆ ดำๆ ที่น่ากลัวเพราะในนั้นมีแต่พวกสิ่งของสกปรกและค่อนข้างเปลี่ยว ดังนั้นสิ่งที่ไม่ดีต่างๆ อย่างเช่นพวกอันธพาลก็ชอบมานั่งสุมหัวแถวนี้ “ปล่อยฉันนะ!”

       เสียงของเด็กผู้หญิงท่าทางอายุจะเท่ากับผมดังมาจากทางตรอกมืดนั้นพร้อมเสียงโครมครามดังตามมา “จับเธอไว้ อย่าให้หนีไปได้!” เสียงของผู้ชายคนหนึ่งตะโกนดังมาจากทางตรอกมืดเช่นกันดูท่าคงจะทำอะไรผู้หญิงคนนั้นล่ะสิ เอ๋ อ..อะไรนะ...? “ได้เลยครับ พี่บอส” คราวนี้เป็นเสียงผู้ชายอีกคนดังขึ้นก่อนที่จะเงียบไป ต่อจากนั้น เสียงฝีเท้าก็ดังเข้ามาหาผมเรื่อย ๆ จนกระทั่ง... “จ๊าก!/กรี๊ด!”

    โครม!

       เธอคนนั้นวิ่งชนผม... “อูย” ผมกุมที่ขมับตัวเองด้วยความเจ็บก่อนจะไปดูผู้หญิงคนนั้นว่าเป็นยังไงบ้าง เพราะขนาดตัวผมเองยังเจ็บขนาดนี้เลย

       “นายต้องหนีไปนะ หนีไป หนีไปไกลๆ เลย!” เธอเขย่าตัวผม

       หนีไปจากเธอก่อนได้มั้ย...ล้อเล่นน่า

       “โฮๆ ฮือๆ นายต้องหนีไปนะ” เธอคนนั้นทำหน้าตาตื่นกลัวก่อนจะร้องไห้โฮเสียงดัง

        ผมจับมือที่เขย่าตัวผมออก

        เอ่อ...ดูท่าทางของเธอคนนี้แล้ว คงจะไม่เป็นอะไร...มั้งนะ

       “แล้วผู้ชายพวกนั้นล่ะ!?” ผมคิดในใจ ไม่ใช่ว่าผมอยากจะเจอพวกเขาหรอกนะแต่เป็นเพราะสถานการณ์ตอนนี้มันเงียบเกินไปต่างหาก อย่างน้อย ๆ ก็น่าจะมีเสียงดังโหวกเหวกตะโกนไล่หลังมาบ้าง แต่นี่กลับไม่มีแม้แต่เสียงแมลงสักตัวเดียว มันเงียบเกินไปจน...ผิดปกติ

        “ไม่ได้หรอก ฉันจะต้องช่วยเธอและถามความเป็นจริงทั้งหมด” ผมจะเข้าไปพยุงเธอคนนั้น

       “นายหนีไปเร็ว ฉันจะเป็นยังไงก็ช่างแต่นายต้องรอด!” เธอขยับตัวหนีห่างออกจากผม

       “อะไรกันเธอคนนี้”

        “เธอชื่ออะไรล่ะ” นี่เป็นคำถามแรกที่ผมคิดออกในสถานการณ์อย่างนี้ พวกคุณจะว่าผมบ้าก็ได้นะ

        “นายต้องหนีไป”

       “ถ้าเธอบอกชื่อฉันก่อน ฉันไปแน่และจะเอาเธอไปด้วย” ผมบอกเด็ดขาด “เอาล่ะฉันชื่อว่าบุ๊ค”

       “ฉันชื่อซีเคร็ต (Secret) เรียกสั้น ๆ ว่าซี เอาล่ะนายไป...” เธอคนนั้นมองที่ด้านหลังผมอย่างอึ้ง ๆ นี่ ข้างหลังฉันมันไม่มีแมลงสาบหรอกนะ “...ม...ไม่ทันแล้ว” เธอคนนั้นพูดต่อ ผมเริ่มรู้สึกเย็นๆ วูบๆ ซะแล้ว

    วูบ!

       เสียงลมผ่านหูผมไป ก่อนจะมีเสียงกระซิบข้างหูตามมา “เหอะ ช่วยไม่ได้ ดูเหมือนจะมีคนตัวยุ่งมาเกี่ยวซะแล้วสินะ” เสียงที่พูดข้างหูผมนั้นทำให้ผมนั้นรู้สึกตกใจ ก่อนจะฟาดมือไปรอบ ๆ โดยไม่รู้ทิศทาง แต่สุดท้ายกลับไม่มีใครเลย

       “อ...อะไรกัน ก็เมื่อกี้...” ผมงงกับสิ่งที่เกิดขึ้น “นี่เธอ...”

       “ฮึกๆ” แต่คำตอบที่ได้คือน้ำตาของเธอและภาพที่ผมเห็นคือผู้ชายคนหนึ่งกำลังเอามีดอะไรก็ไม่รู้จ่อที่คอเธอคนนั้นอยู่พร้อมปิดปาก ตรงข้าง ๆ มีผู้ชายอีกสองคน คนแรกใส่เสื้อแขนยาวหมวกคลุมยืนอยู่มุมมืด ส่วนอีกคนกำลังจ้องมาที่ผม แสยะยิ้มที่ริมฝีปาก

       รวมๆ ก็สามคน อายุน่าจะรุ่นเดียวกับผมใส่ชุดนักเรียม.ปลายที่ผมน่าจะเคยเห็น รูปร่างหน้าตาจัดว่าดี ตัวสูง...พูดถึงเรื่องนี้แล้วเศร้าแฮะ...

       “ว่าไงครับท่านนักล่า...เฮ้อ ช่างเหอะ” ชายคนนั้นบอก “อ้อ ผมชื่อบอส ผู้ชายใส่เสื้อแขนยาวหมวกคลุมหัวนั่นคีย์ คนจ่อมีดชื่อคิน”

       “จะยังไงก็ช่างแต่พวกนายต้องปล่อยผู้หญิงคนนั้น...ซะ!” ผมตะโกนเด็ดขาด ไม่ต้องดูก็รู้ว่าพวกนี้จ้องจะทำร้ายผู้หญิงคนนั้นแน่ๆ หน้าตาหล่ออย่างนั้นซ่อนความหื่นพวกนายไม่มิดหรอก!

       “หึ คงไม่ได้ล่ะนะครับ เอาล่ะถ้าคุณอยากให้เราปล่อยยัยแม่หมอนี่ไป...คงต้องเล่นเกมให้ชนะผมล่ะน้า” ผู้ชายที่ชื่อว่าบอสเดินไปรอบๆ ท่าทางคงจะเป็นหัวโจก

       “เกมอะไรล่ะว่ามา” ผมบอก บอสหยุดเดินก่อนจะแสยะยิ้มพร้อมหันมา

     “น่ากลัวฉิบ” ผมคิด ผมรู้ว่าคินต้องคิดเหมือนผมแน่ๆ เพราะหน้าตาหวั่นๆ ของเขามันฟ้อง

       “คินกับคีย์เอาผู้หญิงคนนั้นไปซ่อนไว้ซะถ้าอาไปซ่อนแล้วก็เฝ้าไว้ด้วยละกัน”

       “ครับ” คีย์กำลังจะไปช่วยคินที่ถือมีดจ่ออยู่ แต่บอสก็ขึ้นมาขัดซะก่อน

       “เดี๋ยวก่อนคีย์ ฉันรู้สึกว่ายัยแม่หมอนั่นมีอะไรจะพูดนะ” บอสแสยะยิ้มที่มุมปากก่อนจะบอกให้คินเอามือที่ปิดปากและมีดที่จ่อคอนั้นออกแต่ไม่ลืมที่จะจับแขนไว้ ส่วนคีย์ก็ได้แต่ยืนดูว่าจะทำยังไงต่อไป

       “เอาสิเชิญเลย”  บอสบอก

       ผู้หญิงที่บอสเรียกว่าแม่หมอหรือซีเคร็ตทำหน้าตาตื่นกลัวมองมาทางผมคล้ายให้ผมออกความเห็น

       “เอาเลย ซีเคร็ต เธอจะบอกอะไรฉันรึเปล่า?” ผมถาม ซีเคร็ตทำหน้าตาไม่แน่ใจ

       “ก็ได้ ถ้านายต้องการ” ซีเคร็ตตอบด้วยใบหน้าไม่สู้ดีเท่าไหร่
      
        คินกับคีย์และบอสตั้งใจฟัง ทั้งๆ ที่ซีจะบอกแค่ผมคนเดียวเท่านั้นเอง มั้งนะ

       “ระวังไว้พวกมันเป็นปีศาจและต้องการจะฆ่าคุณ!”

       คินกับคีย์ตื่นตระหนกก่อนจะพาผู้หญิงคนนั้นหายไปทันทีทิ้งแค่เสียงของเธอเอาไว้

    “กรี๊ดดดดด!!”

       “หึ ยัยบ้าเอ๊ย” บอสสบถ “เอาล่ะครับเกมนี้เป็นเกมลงทัณฑ์ เกมนี้เป็นเกมที่เล่นเป็นคู่ กติกาคือใครที่หาผู้หญิงคนนั้นเจอก่อนเป็นฝ่ายชนะ ส่วนฝ่ายที่แพ้ก็ต้องเตรียมรับชะตากรรมของตัวเอง นั่นคือฝ่ายชนะสามารถขออะไรก็ได้กับฝ่ายที่แพ้ ดีมั้ยล่ะครับ?”

       เหอะๆ สรุป นี่ผมต้องมาเล่นเกมกับปีศาจเพื่อช่วยผู้หญิงคนนั้นทั้ง ๆ ที่ผมรู้แค่ว่าเธอผมแกละน่ารักและชื่อว่าซีงั้นเหรอ?

จบสำหรับบทนำ

       สวัสดีๆ หากเนื้อเรื่องผิดพลาดประการใดก็ขออภัย ยังไงก็ฝากติชมอะไรด้วยนะ ขอบคุณค่ะ