ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ตัวบรรจงและหยดหมึก
1
ช่วงนี้เป็นช่วงของการเปิดภาคเรียนใหม่ของฮอกวอตส์ แฮร์รี่ เฮอร์ไมโอนี่ และรอนกำลังจะไปที่ตรอกไดแอกอน เพื่อไปซื้อสิ่งของที่จะต้องใช้ในปีนี้
"ปีนี้ฉันว่าฉันจะซื้อเสื้อคลุมใหม่หล่ะของฉันมันเก่าหมดแล้ว" รอนเอ่ย
"นายแน่ใจนะว่าครอบครัวของนายจะให้ซื้อใหม่"แฮร์รี่พูดตอบกลับไป รอนนิ่งไปสักพักหนึ่งแล้วคิดอยู่คนเดียวในใจว่าถ้าฉันพูดเช่นนี้กับครอบครัววิสลี่ย์คงจะได้มีปัญหากันแน่ๆ
"นี่รอนถึงฉันจะไม่เก่งในการพยากรณ์แต่ฉันก็รู้นะว่าเธอกำลังคิดอะไร"เฮอร์ไมโอนี่พูด
"อะไรฉันไม่ได้คิดอะไรสักหน่อย"รอนพยายามแก้ตัวถึงแม้ว่าเค้ากำลังคิดบางสิ่งบางอย่างอยู่ก็ตาม "เอะ! นั่นมันรากชะเอมรสใหม่นี่ โหฉันอยากกินมาตั้งนานแล้ว" รอนพยยามหาเรื่องเบี่ยงเบนความสนใจแฮร์รี่และเฮอร์ไมโอนี่ แต่ทั้งสองก็รู้ดีว่าเพื่อนรักของตนมีนิสัยยังไงจึงตามน้ำต่อไปไม่ได้ขัดอะไร
ทั้งสามเดินเรื่อยมาจนถึงร้านตัวบรรจงและหยดหมึก ในวันนี้มีการเปิดตัวหนังสือเล่มใหม่ที่เขียนโดยล็อกฮาร์ต มาคราวนี้เขาไม่ได้แต่งเรื่องของตนเองให้สวยหรูแต่เขากลับไปเอาดีด้านการแต่งนิยายแนวแฟนตาซีตามที่เขาถนัดและได้ผลตอบรับดีเสียด้วย หลังจากที่ออกมาแล้ว1เล่ม เฮอร์ไมโอนี่เองก็ไม่ลืมที่จะหยิบขึ้นมาอ่านและชื่อชอบเอาเสียมาก และเมื่อในวันนี้เป็นวันเปิดตัวเธอจะไม่ซื้อกลับไปอ่านได้เช่นไร เธอเดินเข้าไปหยิบหนังสือจากชั้นที่3ในหมดนิยายแฟนตาซี เธอเงยหน้ามองด้านบน พบกับชายคนหนึ่งผมสีบลอนด์ทองเรียบแปล้เป็นเงางาม เขาไม่ใช่ใคร เขาคือเดรโก มัลฟอย จากหน้าตายิ้มแย้มของเฮอร์ไมโอนี่ที่ได้หยิบหนังสือน่าอ่านไว้ในมือกลับกลายเป็นหน้าตาบูดบึ้งและฉุนเฉียวขึ้นมาทันที จะไม่ให้เธอโกรธได้เช่นไรเมื่อไปนึกถึงเรื่องครั้งนั้นที่เดรโกเคยกว่าวว่าเธอว่าเลือดสีโคลน มันเป็นคำหยาบคายที่สุดเท่าทีเธอเคยรู้สึกมา เธอเดินหนีไปยังเคาเตอร์ชำระเงิน วางหนังสือและหยิบเงินออกมาเท่าจำนวนค่าหนังสือ แล้วเดินตรงไปหาล็อกฮาร์ต เพื่อให้เขาเซ็นต์ลายเซ็นต์ลงบนปกหนังสือของเธอ ถึงแม้ล็อกฮาร์ตจะยิ้มให้ ก็ไม่อาจทำให้เฮอร์ไมโอนี่ยิ้มขึ้นมาได้ เพราะรู้ว่าเดรโกกำลังยืนอยู่ด้านหลังของเธอ ถึงเธอจะไม่เห็นสายตาของเดรโกว่ามองเธออย่างไร เธอก็ไม่สนใจทำท่าเคร่งขึมไว้แล้วเดินเชิดผ่านหน้าเดรโกไปเลย แต่เจ้าหางตาดัดแอบไปเห็นสายตาของเดรโกที่มองด้วยความรู้สึกผิด และอยากขอโทษ เฮอร์ไมโอนี่รู้สึกขนลุกแปลกๆ แต่เธอก็คิดเสียว่าเธอคิดไปเอง แล้วเดินต่อไป ไม่หันมาสนใจใครคนหนึ่งที่มองตามเธอเลย
เฮอร์ไมโอนี่มาพบกับรอนและแฮร์รี่อีกครั้งที่สถานีคิงส์ครอส และวิ่งผ่านกำแพงชานชลาเก้าเศษสามส่วนสี่ไปเจอกับรถไฟหมายเลข5972 เธอนำสัมภาระไปเก็บและขึ้นรถไฟไปนั่งในตู้รถไฟและเริ่มอ่านหนังสือนวนิยายเล่มใหม่ของล็อกฮาร์ตที่เธอเพิ่งซื้อมา เธออ่านด้วยความรวดเร็วไปจนถึงบทที่สองแล้ว ในตอนนี้รถไฟเพิ่งออกเดินทางไม่ถึงไหนเลย แฮร์รี่และรอนคุยกันในเรื่องช่างปิดเทอมว่าได้ไปไหนมาบ้าง ส่วนใหญ่รอนจะเป็นคนเล่าเสียมากกว่า แฮร์รี่นั้นนั่งฟังด้วยความตั้งใจและตื่นเต้นเป็นอย่างยิ่ง เพราะแฮร์รี่ไม่ค่อยได้ออกไปเที่ยวที่ไหนสักเท่าไรนัก เฮอร์ไมโอนี่อ่านหนังสือด้วยความตั้งใจและกำลังจินตนาการตนเองเป็นนางเอกในนวนิยายเรื่องนี้ แต่เมื่อมานึกถึงพระเอก ดวงหน้าของเดรโกก็ลอยเข้ามา เธอผงะไปครู่หนึ่ง แฮร์รี่เริ่มสงสัยว่าเธอเป็นอะไรจึงเอ่ยถาม
"เธอเป็นอะไรไปน่ะ"
"อ๋อ เปล่า...พอดีฉัน...ตาลายน่ะ"
"ฉันว่าเธอเลิกอ่านหนังสือบนรถไฟเถอะ มันจะเสียสายตา ใส่แว่นหนาเตอะเป็นเมอเทิลฉันไม่รู้ด้วยนะ" รอนพยายามพูดให้เธอกลัว แต่จริงแล้วมันปนความเป็นห่วงเสียมากกว่า
"ฉันก็คิดอย่างนั้นแหละ" เฮอร์ไมโอนี่ละสายตาจากหนังสือ ปิดมันลงแล้วหันหน้าออกทางหน้าต่างครุ่นคิดว่าทำไมต้องนึกถึงเดรโกเป็นคนแรก??
"ปีนี้ฉันว่าฉันจะซื้อเสื้อคลุมใหม่หล่ะของฉันมันเก่าหมดแล้ว" รอนเอ่ย
"นายแน่ใจนะว่าครอบครัวของนายจะให้ซื้อใหม่"แฮร์รี่พูดตอบกลับไป รอนนิ่งไปสักพักหนึ่งแล้วคิดอยู่คนเดียวในใจว่าถ้าฉันพูดเช่นนี้กับครอบครัววิสลี่ย์คงจะได้มีปัญหากันแน่ๆ
"นี่รอนถึงฉันจะไม่เก่งในการพยากรณ์แต่ฉันก็รู้นะว่าเธอกำลังคิดอะไร"เฮอร์ไมโอนี่พูด
"อะไรฉันไม่ได้คิดอะไรสักหน่อย"รอนพยายามแก้ตัวถึงแม้ว่าเค้ากำลังคิดบางสิ่งบางอย่างอยู่ก็ตาม "เอะ! นั่นมันรากชะเอมรสใหม่นี่ โหฉันอยากกินมาตั้งนานแล้ว" รอนพยยามหาเรื่องเบี่ยงเบนความสนใจแฮร์รี่และเฮอร์ไมโอนี่ แต่ทั้งสองก็รู้ดีว่าเพื่อนรักของตนมีนิสัยยังไงจึงตามน้ำต่อไปไม่ได้ขัดอะไร
ทั้งสามเดินเรื่อยมาจนถึงร้านตัวบรรจงและหยดหมึก ในวันนี้มีการเปิดตัวหนังสือเล่มใหม่ที่เขียนโดยล็อกฮาร์ต มาคราวนี้เขาไม่ได้แต่งเรื่องของตนเองให้สวยหรูแต่เขากลับไปเอาดีด้านการแต่งนิยายแนวแฟนตาซีตามที่เขาถนัดและได้ผลตอบรับดีเสียด้วย หลังจากที่ออกมาแล้ว1เล่ม เฮอร์ไมโอนี่เองก็ไม่ลืมที่จะหยิบขึ้นมาอ่านและชื่อชอบเอาเสียมาก และเมื่อในวันนี้เป็นวันเปิดตัวเธอจะไม่ซื้อกลับไปอ่านได้เช่นไร เธอเดินเข้าไปหยิบหนังสือจากชั้นที่3ในหมดนิยายแฟนตาซี เธอเงยหน้ามองด้านบน พบกับชายคนหนึ่งผมสีบลอนด์ทองเรียบแปล้เป็นเงางาม เขาไม่ใช่ใคร เขาคือเดรโก มัลฟอย จากหน้าตายิ้มแย้มของเฮอร์ไมโอนี่ที่ได้หยิบหนังสือน่าอ่านไว้ในมือกลับกลายเป็นหน้าตาบูดบึ้งและฉุนเฉียวขึ้นมาทันที จะไม่ให้เธอโกรธได้เช่นไรเมื่อไปนึกถึงเรื่องครั้งนั้นที่เดรโกเคยกว่าวว่าเธอว่าเลือดสีโคลน มันเป็นคำหยาบคายที่สุดเท่าทีเธอเคยรู้สึกมา เธอเดินหนีไปยังเคาเตอร์ชำระเงิน วางหนังสือและหยิบเงินออกมาเท่าจำนวนค่าหนังสือ แล้วเดินตรงไปหาล็อกฮาร์ต เพื่อให้เขาเซ็นต์ลายเซ็นต์ลงบนปกหนังสือของเธอ ถึงแม้ล็อกฮาร์ตจะยิ้มให้ ก็ไม่อาจทำให้เฮอร์ไมโอนี่ยิ้มขึ้นมาได้ เพราะรู้ว่าเดรโกกำลังยืนอยู่ด้านหลังของเธอ ถึงเธอจะไม่เห็นสายตาของเดรโกว่ามองเธออย่างไร เธอก็ไม่สนใจทำท่าเคร่งขึมไว้แล้วเดินเชิดผ่านหน้าเดรโกไปเลย แต่เจ้าหางตาดัดแอบไปเห็นสายตาของเดรโกที่มองด้วยความรู้สึกผิด และอยากขอโทษ เฮอร์ไมโอนี่รู้สึกขนลุกแปลกๆ แต่เธอก็คิดเสียว่าเธอคิดไปเอง แล้วเดินต่อไป ไม่หันมาสนใจใครคนหนึ่งที่มองตามเธอเลย
เฮอร์ไมโอนี่มาพบกับรอนและแฮร์รี่อีกครั้งที่สถานีคิงส์ครอส และวิ่งผ่านกำแพงชานชลาเก้าเศษสามส่วนสี่ไปเจอกับรถไฟหมายเลข5972 เธอนำสัมภาระไปเก็บและขึ้นรถไฟไปนั่งในตู้รถไฟและเริ่มอ่านหนังสือนวนิยายเล่มใหม่ของล็อกฮาร์ตที่เธอเพิ่งซื้อมา เธออ่านด้วยความรวดเร็วไปจนถึงบทที่สองแล้ว ในตอนนี้รถไฟเพิ่งออกเดินทางไม่ถึงไหนเลย แฮร์รี่และรอนคุยกันในเรื่องช่างปิดเทอมว่าได้ไปไหนมาบ้าง ส่วนใหญ่รอนจะเป็นคนเล่าเสียมากกว่า แฮร์รี่นั้นนั่งฟังด้วยความตั้งใจและตื่นเต้นเป็นอย่างยิ่ง เพราะแฮร์รี่ไม่ค่อยได้ออกไปเที่ยวที่ไหนสักเท่าไรนัก เฮอร์ไมโอนี่อ่านหนังสือด้วยความตั้งใจและกำลังจินตนาการตนเองเป็นนางเอกในนวนิยายเรื่องนี้ แต่เมื่อมานึกถึงพระเอก ดวงหน้าของเดรโกก็ลอยเข้ามา เธอผงะไปครู่หนึ่ง แฮร์รี่เริ่มสงสัยว่าเธอเป็นอะไรจึงเอ่ยถาม
"เธอเป็นอะไรไปน่ะ"
"อ๋อ เปล่า...พอดีฉัน...ตาลายน่ะ"
"ฉันว่าเธอเลิกอ่านหนังสือบนรถไฟเถอะ มันจะเสียสายตา ใส่แว่นหนาเตอะเป็นเมอเทิลฉันไม่รู้ด้วยนะ" รอนพยายามพูดให้เธอกลัว แต่จริงแล้วมันปนความเป็นห่วงเสียมากกว่า
"ฉันก็คิดอย่างนั้นแหละ" เฮอร์ไมโอนี่ละสายตาจากหนังสือ ปิดมันลงแล้วหันหน้าออกทางหน้าต่างครุ่นคิดว่าทำไมต้องนึกถึงเดรโกเป็นคนแรก??
**ถ้าเขียนผิด ตกหล่นขอโทษด้วยนะคะ ติชมกันด้วยนะคะ**
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น