: high&low : หนูกำหมัดแล้วนะ!

ลำดับตอนที่ #7 : กำหมัด 6 ( 60% )

             

      คฤหาสน์ตระกูล วาตานาเบะ

      

      นิ้วเรียวสอดเข้าหูแก้วแล้วยกขึ้นจิบเบาๆ ความหอมกลุ่นของกุหลาบ กับรสขมๆละมุนของชา ทำให้เธอสงบสติอารมณ์กับสถานการณ์ตอนนี้ได้ไม่น้อย

สองร่างชายหนุ่มหน้าตาละม้ายคล้ายคลึง กำลังปะทะฝีปากกันไม่หยุดไม่หย่อน จะบอกว่าเธอชินไหม มันก็ชินไปแล้วแหล่ะ แต่การปะทะฝีปากครั้งนี้มันเลวร้ายยิ่งกว่าครั้งไหนๆนี้แหล่ะ 

อีกคนก็พร้อมจะใช้มีดคู่เล่มโปรดมาเฉือนให้ได้ ส่วนอีกคนก็จะใช้สนับมือขึ้นมากะจะอัดให้เละเลยว่างั้น สายตาก็จ้องกันอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อกัน

ถ้าปะป๊ามาเห็นสองคนนี้กัดกันนะมีหวังบ้านแตก

" มาหาเนี้ย "

" เพื่อมากัดกันให้ดู? "

ปากเล็กจิบชาต่อไปสายตาไม่สนใจพี่แฝดทั้งสองของเธอ  แต่ปากก็ยังเอ่ยให้ทั้งสอง หันมาโฟกัสน้องสาวของตน ที่ตอนนี้จะเป็นธาตุอากาศไปแล้ว

" ก็ไม่ใช่ว่าอยากจะทะเลาะกันหรอกนะ "

" แต่ไอ้หมาบ้านั้นนะ มันมาหาเรื่องก่อน "

เป็นพี่ชายคนโตอย่างฮยอนจินเอ่ยขึ้น ชายหนุ่มเอ่ยอย่างไม่สนใจนัก ก่อนจะยกแก้วน้ำชาขึ้นมาจิบอย่างสบายใจ โดยไม่นสนว่าเหตุการเมื่อกี่นี้มันไม่เกิดขึ้น

" ห๊าาา!!!! "

" ถ้ากุเป็นหมาบ้า มึ*ก็ไม่ยิ่งไอ้หมานรกส่งมาเกิดอ่อว่ะ!! "

ทางฝั่งพี่คนรองอย่างฮยอนจุนก็ไม่น้อยหน้า พุ่งตัวไปจับคอเสื้อพี่คนโตอีกรอบ ด้วยอารมณ์โกรธสุดจัด พร้อมปากหมาๆพ่นคำด่าใส่

ชายหนุ่มอีกคนไม่สนใจชายผู้เป็นน้อง ดวงตาเรียวหลับลง พร้อมกับจิบน้ำชาสบายใจเฉิบ โดยไม่สนเลยว่าไอ้ผู้เป็นน้องเนี้ยจะฆ่าตนเองอยู่แล้ว

ไอ้คนพี่ก็เจ้าเล่ห์ชิ*หาย ไอ้คนน้องก็ปากหมาและเลือดร้อนสุดๆ สมกับเป็นคู่หูคู่พี่น้องคู่บุญจริงจริ้ง ถ้าจะให้เธอเปรียบหล่ะก็นะ คนหนึ่งนิ่งและไหลไปตามสถานการณ์เหมือนน้ำ อีกคนก็เลือดร้อนสุดๆดั่งกับไฟ 

" แก็ง เฟยหงค์ กำลังร่วมมือกับ แก็ง คุริว "

ร่างเล็กเอ่ยขัดขึ้นอีกรอบ หวังให้ทั้งสองกลับมาโฟกัสที่เธออีกครั้ง พร้อมกับจิบน้ำชานิดหน่อย แล้วเงยหน้าไปมองทั้งสองที่นั่งฝั่งตรงข้าม ด้วยสายตาที่จริงจัง

หัวข้อหลักที่เธอเอ่ยขึ้นมันได้ผล ทั้งสองคนหยุดทะเลาะกัน ฮยอนจุนกลับไปนั่งเก้าอี้ของตน พร้อมกอดอกสายตาหันมามองร่างเล็กอย่างจริงจัง ส่วนคนพี่กลับจิบน้ำชาต่อ และแสยะยิ้มจนตาปิด แต่ร้อยยิ้มกับเคลื้อมไปด้วยพิษสง

" หือ? " 

" ไม่ใช่ว่ารู้อยู่แล้วหรอ? "

คิ้วเรียวเลิกขึ้นอย่างฉงน ศอกทั้งสองดันไว้บนโต๊ะ นิ้วเรียวทั้งสองข้างประสานเข้าหากัน ก่อนที่ใบหน้าสวยจะคั้มคางเอียงคอมองพี่ชายทั้งสองของเธอ

" ไม่หน้าหล่ะ "

" ทำไมพักนี้ไอ้แก็งเฟยหงค์ มาวนๆเวียนๆแถ่วๆญี่ปุ่น "

เป็นพี่ชายคนรองเอ่ยขึ้น เค้าหล่ะอยากจะเชื่อจริงๆ แค่ไอ้การมีพักพวกมาสักสองสามแก็ง คิดว่าแก็งของเค้าจะยกตำแหน่งให้งั้นหรอ ฝันไปเถอะไอ้พวกสวะนรกส่งมาเกิด

ฮยอนจุนแสยะยิ้มเล่ห์ พายในหัวก็กำลังคิดแผนการว่า จะกำจัดไอ้พวกแก็งสวะนั้นยังไงดีให้เละที่สุด ก่อนจะตักเค้กสตอเบอร์รี่คำโตเข้าปาก

" ได้ยินมาว่า พวกไอ้ซองชานก็มาร่วมแจมด้วยนะ "

" แต่ก็นั้นแหล่ะ ยังไงก็ไม่คนามือพวกเราหรอกนะ "

เป็นพี่ชายคนโตอย่างฮยอนจินเอ่ยขึ้น มุมปากทั้งสองยกยิ้มจนตาเรียวปิด สองมือประคองท้วยน้ำชาเพื่อจะจิบทีละนิด ก่อนจะลุกออกจากวงสนทนา

" โห๊ว~สงสัยซุสคงจะออกโรงแล้วสินะคะ "

" แล้ว~อาธีน่าจะไม่ออกโรงด้วยหรอ? "

ฮยอนจุนพูดแซวน้องสาวอันเป็นที่รัก มองร่างเล็กอย่างกวนส้นเท้า พร้อมยักคิ้วหนึ่งค้างส่งมาให้เธอ ก่อนจะลุกออกไปอีกคน

ร่างเล็กส่ายหัวไปมาอย่างเอื่อมๆ ก่อนจะจิบชาเล็กน้อย มือบางโบกมือไปมา เพื่อเรียกพ่อบ้านคนสนิท

" วินเชนโซ่ เตรียมรถพาฉันไปที่เดิม "

" แล้วก็ฝากบอกคุณลิซซี่ว่าไม่ต้องตามฉันไป "

" yes my goddess "

ชายหนุ่มพ่อบ้านเอ่ยตอบกลับ พร้อมโค้งเล็กน้อยน้อมรับคำสั่ง แล้วก็ใข้ขายาวนั้นเดินออกไปทำคำสั่งของคนผู้เป็นนายหญิงของตน

" ไม่ใช่อาธีน่าสักหน่อย "

" เมลโพเมนี่ ต่างหาก:) "

       

        คฤหาสน์ แก็งคุริว

       " ฮาเดส เตรียมพร้อมนะ "

ร่างทั้งสองร่างของชายและหญิงที่สวมฮู้ดสีดำปกปิดใบหน้าของตน ก็ได้ทำการเริ่มละเลงสาดน้ำมันเชื่อเพลิงไปทั่วทุกพื้นที่สวนหลังคฤหาสน์ของแก็งคุริว

" เมลโพ จัดการเลย "

มือบางถือไฟแช็คนิ้วกดลงไฟช็อคทำให้ไฟถูกจุด ก่อนที่ร่างเล็กจะปาไฟแช็คลงพื้น แล้วทั้งสองร่างก็รีบปีนไปบนกำแพงทันที

ทั้งสองยืนมองดูผลงานศิลปะของตน ที่กำลังคล้อยๆเคลื่อนตัวลุกมอกไหม้ รามไปทุกๆส่วนของสวนหลังคฤหาสน์ 

เขม่าควันลอยขึ้นสูง แสงไฟเริ่มสว่างขึ้นกว่าเก่า ทุกคนในแก็งคุริวที่เมื่อเห็นว่าหลังสวนคฤหาสน์ กำลังไฟไหม้จนจะลามเข้าไปในคฤหาสน์หลัก ก็เกิดเหตุชุลมุนวิ่งวุ่นหาทางพากันจะดับไฟ 

ทั้งสองร่างที่ดูผลงานของตนอย่างอิ่มเอม ก็กระโดดลงจากกำแพงหนีหายไปกับความมืด พวกคุริวส่วนหนึ่งที่ต่างพากันวิ่งวุ่นหาผู้ร้าย แต่ก็ไม่เจอหลักฐานสักชิ้น พวกที่ทำเป็นใครกันแน่

7 นาทีต่อมา

หลังจากที่พวกเค้าทั้งสองหนีออกมาไกลแล้ว จึงถอดหน้ากากแก็สออก เพื่อที่จะได้หายใจสดวก

หึ! เดาไม่ยากเลยว่าใครเป็นคนก่อเหตุ ก็แหมฉายาเมลโพเมนี่เทพี่แห่งการเล่าเรื่องโศกนาฏกรรม จะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากเทพีของเหล่ามาเฟียอย่างเธอ สึกิโนะ

อ่า~ส่วนฮาเดสน่ะไม่ต้องคิดให้มากเลย เป็นไอ้ตัวที่เธอชอบกัดทุกครั้งเวลาเจอ ก็ไอ้เฮียยูตะนั้นแหล่ะ แต่เห็นอย่างนั้นเฮียแกก็สุดใช่เล่น

" ไม่คิดว่าจะลงมือเองนะเนี้ย "

เป็นยูตะที่เอ่ยแซวเธอ ซอกแขนกระทุ้งร่างบางอย่างยอกหล้อ ใบหน้าที่ยิ้มจนตาเป็นสละอิ

ขอทีเถอะถึงเฮียมันจะเก่งจะเริสประเสริฐศรีมากจากที่ไหน เป็นไปได้ฉันก็อยากจะฟ้าดหัวเฮียมันจนตุยเย่คาที่แล้วเอาไปหมกป่าจริงๆ ความขี้เล่นความหน้าหม้อใส่ใครก็ใส่ไป แต่อย่ามาทำแบบนี้กับเธอ หมั่นไส้!

ร่างเล็กกลอกตาด้วยความเบื่อหน่าย จนมาถึงจุดหมายปลายทาง ตรงหน้าของทั้งสอง มีรถสีดำพร้อมกับเหล่าลูกน้องของแก็งกำลังรายล้อมไว้

" จะไปไหนต่อไหมขอรับคุณหนู "

วินเชนโซ่พ่อบ้านหรือบอดีการ์ดชายคนสนิทเอ่ยถามร่างเล็กที่เป็นนายของตน ก่อนกับเปิดประตูรถพร้อมพ่ายมือ เชื่อเชิญให้อีกคนเข้าไป

" มีสิ "

" อยากไปเจอคนๆนั้นจะแย่แล้ว:) "

---60%---