คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : FIGHT 5 : บทเรียนที่ 2
Fight 5 : บทเรียนที่ 2
แสงอาทิตย์ที่สาดส่องเข้ามา ทำให้ผมลืมตาขึ้นอย่างงัวเงีย งืมมม ปวดหัว สงสัยเมื่อคือจะดื่มเยอะไปหน่อย แล้วทำไมเตียงมันอึดอัดๆฟะ
“งืมมมม”
เห้ย! พี่คุน มานอนอะไรเตียงผมเนี่ย หึหึ อย่างงี้ต้องแกล้งซะหน่อย
ให้กูเต้นคันหูนักใช่ไหม!
ผมเดินไปรอบห้อง กะจะหาปากกา แต่กลับพบว่านี่มันไม่ใช่ห้องผม! แต่ช่างเหอะ นาทีนี้แกล้งไอ้พี่คุณก่อนดีกว่า อ่ะ นั่นไงปากกา หึหึ เสร็จกู
โอเค อาวุธพร้อม
ค่อยๆย่องเข้าไป ย่องเข้าไป
ในขณะที่ปากกากำลังจะโดนหน้าแล้ว
เรื่องไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น เมื่อร่างสูงตวัดมือใหญ่ จับผมกดหมอนละขึ้นนั่งทับอีกที
“คิดจะเล่นงานกูยังเร็วไปร้อยปี ไอ้หนู!”
“อึก มึงรู้ตัวตอนไหน!” หน้าผมซบกับหมอนในขณะที่พี่คุณจับมือสองข้างไข้วหลัง แล้วรวบไว้ ส่วนตัวเองก็นั่งทับอยู่
“ตั้งแต่แรกแล้ว หึ ดี ในเมื่อมึงจะแกล้งกู กูก็ขอแกล้งคืนละกัน คงไม่ว่ากันนะ J”
มันหยิบปากกามาวาดเป็นรูปอะไรไม่รู้บนหน้าผม แต่ยังไม่ทันที่จะได้วาด ประตูก็เปิดออก
ปึง!
“แดกข้าวไ...เห้ย! เฮียทำอะไรมินวะ” ไอ้นายพูดแค่นั้น พี่คุณก็ยอมปล่อยแต่โดยดี ทำให้ผมเป็นอิสระ
ได้โอกาสแล้ว
ผมพลิกตัวขึ้นคร่อมในจังหวะที่เขาเผลอ แล้วหยิบปากกามาเขียนอย่างรวดเร็ว แต่ด้วยแรงที่มากกว่าหลายเท่า พี่คุณก็สะบัดผมหลุด หึหึ ช้าไปละ กูเขียนเสร็จแล้วโว้ยยย
“ไอ้เหี้ยยย! เป็นรอยไหมเนี่ย” พี่คุณวิ่งเข้าห้องน้ำไป
“เห้ย มึงไปทำเฮียทำไมวะ”
“แก้แค้นไง J” และรอยยิ้มสะใจ ที่นานๆทีมีครั้งก็ปรากฏขึ้น
หึหึ สะใจชิบหาย
นี่แค่เบาะๆนะ ไว้กูจะเซอร์วิสให้มึงกว่านี้อีก
ผมนั่งกินข้าวด้วยหน้าระรื่นสุดๆ ไม่ได้สนใจสายตาที่ถ้าเป็นปืนผมคงจะพรุนไปแล้วของมันเลยสักกะนิด ส่วนเรื่องที่ผมมานี่ได้ไง ก็หลังจากที่ถามก็ได้ความว่าผมเมาเหมือนหมา สุดท้ายก็เลยพากลับบ้านพวกมัน เออ คนดีจัง
“มึงก็รีบๆเรียน เดี๋ยวเย็นๆเราจะเริ่มบทเรียนที่ 2 กัน”
“บทเรียนที่ 2?” ใกล้ความเป็นเมะอีกขั้นแล้วสินะ!
“เออ 5 โมง เจอกันหน้าตึกกู อย่าช้า อย่าเลท อย่าหาว่ากูไม่เตือน”
ขู่เสร็จแม่งก็เดินจากไป ไม่ถงไม่ถามสุขภาพกูสั๊กกกกคำ <ขอวิบัติเพื่อเสียงที่สมจริง>
ส่วนผม....
ก็ขึ้นรถไปเรียนสิครับ ไม่คิดจะเถียงไรมาก วุ่นวาย
แต่แล้วสายตาก็เหลือบไปเห็น...จัสมิน!
โฮ่ง!
“เห้ยยย!”
ผมกระโดดขึ้นยืนบนเก้าอี้ทันที วันนี้ชีมาเต็ม กับชุดสายเดี่ยวสีแดงสะท้านโลกา ใครก็ช่างคิดเนอะ จับหมามอนทิสมาใส่สายเดี่ยว ทำไปได้
“มึงจับมันใส่เรอะ?”
“พี่คุณมั้ง”
“จับหมาใส่สายเดี่ยวเนี่ยนะ?”
“หึ ชุดจัสมินมีเป็นสิบ มึงอยากเห็นไหมล่ะ”
“ไม่อ่ะ ไปเรียนกันเหอะ”
ผมออกจากบ้านโดยมีไอ้นายคอยกันหมาให้ ไอ้จัสมินนี่มันคุณนายจริงอะไรจริง เดินมาปุ๊บก็ปรายตามองผม ก่อนจะกระโดดขึ้นนั่งเก้าอี้ชุดเล็กๆข้างห้อง แล้วมีแม่บ้านเอาจานมาให้ เฮ้ย! มันจะสบายไปแล้ว มึงมีโต๊ะให้หมาด้วยเรอะ
ก็สงสัยว่ามีโต๊ะเล็กไว้ทำไม ตอนนี้กูเข้าใจละ - -
ขอเรียกมันว่า หมาราชินีแล้วกัน
ประชาราษฎอย่างผมก็ขอตัวไปเรียนก่อน
วันนี้ก็เรียนวิชาน่าเบื่อๆ อีกเช่นเคย ม.ต้น ที่เคยว่ายาก ม.ปลายที่เคยนั่งท้อกลายเป็นสวรรค์ไปเลยเมื่อเทียบกับมหาลัย ไม่ใช่ว่ายากอะไรมากหรอก มันเหนื่อยซะมากกว่า กิจกรรมก็เข้ามา การเขียนก็เข้ามา โอ้ย! หัวจะหมุน
พอเรียนเสร็จก็ยังต้องมาวิ่งหนีเก้ง กวาง ญ แท้ ญ เทียม อีก
ฮืออออออออ
เมื่อไหร่จะมีเคะน่ารักๆมาให้กูกดเล่นวะ
นี่ก็เหลืออีกเดือนกว่าๆ - - ไม่ท้อง่ายๆหรอก
บอกลากูได้เลย ซิดนีย์!
“แฮ่กๆ…”
ผมวิ่งมาจถึงตึกคณะมัน ก่อนจะหลบหลังต้นไม้ ไม่ได้กลัวอะไรหรอก กลัวบรรดาเอฟซีมากกว่า แต่ก็ต้องขอบคุณพวกเขานะ ที่ทำให้ผมวิ่งเร็วอย่างนี้
ก็วิ่งทุกวันนี่หว่า
นี่ก็เวลา 5 โมงแล้ว
อ๊ะ นั่นไงมัน!
ท่ามกลางฝูงสาวๆและเคะน่ารักๆ อ่า....อยากไปเบียดด้วยจัง (?)
“กรี๊ดดดด พี่คุณ”
“อร๊ายยยย เย็นนี้กินไรดีค่ะ”
เสียงกรี๊ดดังมาถึงนี่ ส่วนผมก็พยายามเดินเข้าไปหาพี่คุณแต่แล้ว
“เห้ย! นั่นไง น้องมิน”
“น้องมินนนนน”
เวง! เอฟซีกู มาทำไมตอนนี้วะ
แทนที่จะได้ไปเบียดกะสาวๆ ตอนนี้กลับต้องมาวิ่งหนี ฮือออ สมเพชตัวเอง ผมวิ่งไปเรื่อยๆ พยายามหาที่ซ่อน เพราะเริ่มเหนื่อยแล้ว
“มานี่!”
พี่คุณที่มาจากไหนไม่รู้ กระชากผมไปที่ซอกตึก ก่อนที่เราสองคนจะยืนเงียบๆอย่างรู้งาน ก็แน่ล่ะ โดนวิ่งไล่วิ่งตามกันอยู่ทุกวัน
ต่างกันตรงที่ไอ้พี่คุณเลือกที่จะอยู่เฉยๆรับมือทุกคน
แต่ผม วิ่งหนีเพราะรับมือไม่ไหว - -;;;
“เอฟซีมึงดุเดือดมาก”
“กูถึงเหนื่อยงี้ไง - -“
มันลากผมขึ้นรถ รถคันงามแล่นออกจากมออย่างรวดเร็ว แอร์เย็นๆทำให้ผมเริ่มหายจากอาการเหนื่อย เป็นเรื่องธรรมดาครับ ก็วิ่งๆ ทั้งวันนี่หว่า - -
“จะไปไหน?”
“เรียนรู้บทเรียนที่ 2 ไง”
“ห๊ะ?”
“บทเรียนที่ 2 เมะที่ดีต้องมีเสน่ห์”
พูดจบ ร่างสูงก็เหยียบคันเร่งเพิ่ม มุ่งหน้าไปสู่ผับชั้นนำ ที่เป็นสถานที่เรียนรู้ชั้นดี
“เอ้า! ลงมา”
“เออ”
ผมว่า ก่อนจะเดินเข้าไปในร้าน บรรยกาศสุดเหวี่ง เสียงเพลงดังลั่น ทำเอาเครื่องในผมเต้นตุบๆไปตามเพลง กลางฟลอร์มีบรรดาวัยรุ่นมากมายกำลังเต้นอย่างเมามันส์ไม่อายใคร ไอ้พี่คุณเดินไปนั่งที่โต๊ะๆนึงอย่างรวดเร็ว
รู้สึกว่า....โต๊ะเราจะได้รับความสนใจมาก
ก็นะ...คนนึงก็หล่อขั้นเทพ ดวงตาพราวระยับอย่างเจ้าชู้ ดูเข้ากับบรรยกาศ
แต่อีกคนนี่สิ ดวงตาใสๆ ไม่เข้ากับบรรยกาศสุดๆ ไหนจะความน่ารักที่กระชากใจเมะแถวนั้นไปหลายคน เลยเขาไม่รู้กันเลยว่า ไอ้เด็กนี่ มันเมะชัดๆ - -
“บทเรียนที่ 2 ในการเป็นเมะที่เก่งสุดในโลก”
“ต้องอ่อย(?)เคะให้เป็น เอาเบอร์มาให้ได้ นายถึงจะผ่าน เข้าใจนะ?”
“โหย แค่เอาเบอร์เองเรอะ จิ๊บๆ”
“ดีมาก กูจะรอดู”
น่าน พี่คุณทำหน้าเยาะเย้ยใส่ผม น่าถีบเป็นที่สุด
หึ คอยดูนะ กูเอาเบอร์มาให้มึงแม่งทั้งผับเลย
เคะน้อยกลอยใจ
เบอร์พี่มิน แจกให้ทุกคนนะเออ
ดังนั้นมาหาพี่มินหน่อยเถอะ >___<
เราได้วางพล๊อตไว้แต่แรกแล้ว
ส่วนตอนที่แล้วที่เขียนดูเหมือน 3 พีก็เพราะ
อยากให้น้องนาย ทำคะแนนบ้างนั่นเอง
ไม่ได้เทใจให้ 3พีหมดแต่อย่างใด >..<
จะ 3 พีหรือไม่ก็ลุ้นกันหน่อยนะค่ะ 555
ความคิดเห็น