คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : FIGHT 4 : หมูกะทะ
“เอ้า! ทุกคนอยากกินอะไร ตักได้เต็มที่เลย”
“ฮิ้วววววว ขอบคุณป๊าคุณ”
“ชิ”
ผมนั่งอยู่กลางวงหมูกระทะ ที่ไอ้พี่คุณเลี้ยง เอิ่ม จะว่าพี่คุณเลี้ยงก็ไม่ได้ ตังค์กูทั้งนั้น - - จะเอากลับก็เอากลับไม่ได้ มันยึดแล้วยังพยายามหลบแถมยังเอาไปซ่อนอีก เรียกได้ว่าไม่ให้ผมได้จับได้ต้องเงินกันเลยทีเดียว
“กินไหม?”
“อือ....” ผมนั่งอยู่ข้างๆไอ้นาย ส่วนอีกข้างก็พี่คุณนั่นเอง แต่เพื่อนๆพี่คุณไม่มีใครนั่งข้างไอ้นายเลย มีแต่พวกเพื่อนผมที่ไอ้นายชวนมา ที่นั่งกันอย่างฮาเฮ ไอ้นายก็คนดีครับ ตักให้ผมอย่างเดียว ตัวเองแทบไม่ได้กิน
ซึ้งวะ!
“นาย อันนี้อร่อยดี”
“งั้นเอาเพิ่มอีกไหม?”
“เอา” พยักหน้า ไอ้นายก็คีบต่อครับ มาหมูกระทะก็สบายอย่างนี้เอง มีคนย่างให้ คีบให้ ขาดแต่ป้อนล่ะมั้ง แต่ไม่เอาอ่ะ เกิดผมเรื่องมาก มันเอาตะเกียบปักคอขึ้นมาทำไง - -;;;
“พวกมึงนี่หลุดออกมาจากโลกส่วนตัวได้ยังเนี่ย? นี่ถ้ากูไม่รู้จัก คงนึกว่าพวกมึงเป็นแฟนกัน” พี่คุณพูดขัด
“จะบ้าเรอะ เพื่อนกันเฟ้ย!” ผมแยกเขี้ยวใส่พี่คุณ
“…” ในขณะที่ไอ้นายมันหน้าแดง
หน้าแดง ?
“มึงไม่สบายเรอะ หน้าแดงๆ?”
“ออ...กูร้อน”
“งั้นมึงนั่งเฉยๆ เดี๋ยวกูย่างให้มั่ง” เวยความเป็นพระเอก สงสารมันมากครับ ผมเลยมานั่งย่างให้มัน โดยคราวนี้ ทุกชิ้นที่ผมย่าง มีแต่คนแย่งไป - - ฮืออออ ทำไมตอนอีนาย ไม่มีคนแย่งมั่งหรือเพราะสายตาโหดๆของมัน ย่างลำบากวะ
“เดี๋ยวกูย่างเองดีกว่า ถ้ามึงย่างพรุ่งนี้ก็ไม่ได้แดก”
“เอ้า นี่!” พี่คุณมาจากไหนไม่รู้ คีบหมูมาให้ผมเฉย หรือมันเวทนาที่ผมย่างไม่ได้สักที เอาเป็นว่าคับให้กูกูก็กิน แต่พอหันไปมองข้างๆ จานไอ้นายว่างเปล่าเพราะผมย่างให้มันไม่ได้สักที ก็แอบรู้สึกผิด ไอ้พี่คุณก็ไม่คิดจะตักให้น้องสุดที่รักมึงเลย
กูพระเอกก็ได้วะ
“นาย....อ่ะ” ผมคีบหมูกระทะของตัวเองให้ไอ้นาย
“?”
“มึงกินเหอะ”
“ไม่เอา มึงกินเลย”
“กินเข้าไปอย่าให้กูพูดมาก ไม่งั้นกูหยัดปากมึงจริงๆด้วย” ไอ้นายก็ไม่สะทกสะท้านเลยสักนิด แถมยังอ้าปากท้ากูอีก ย่อมได้
“แอ่กๆ ยัดแรกไปแล้ว”
“ก็มึงท้ากูอ่ะ แดกๆไป”
“แอ่กๆ”
มันยังไม่มีท่าจะหยุดไป จนผมรู้สึกผิด แง้ววว กูแค่เล่นๆนะนาย กูขอโทษ ฮืออออ ทำอะไรไม่ถูกเลยกู เอาไงดีวะ
“นาย น้ำ”
ไอ้พี่คุณ แทรกระหว่างตัวผมไป แล้วไปลูบหลังไอ้นาย ก่อนจะหยิบน้ำให้มัน ผมที่แทรกอยู่ตรงกลาง เลยต้องชิดผนังทันที แต่เหมือนพี่คุณจะยังไม่ถนัด เลยพยายามขยับเข้ามาอีก ซึ่งมันก็ทำให้ผมกับพี่คุณใกล้กันมากขึ้น
อ๊ากกกก ///
ไม่สิ เป็นเมะต้องไม่เขินกับเรื่องแค่นี้
เพราะกูต้องเจอมากกว่านี้อีกเยอะ!
คิดได้ดังนั้น ก็นั่งอยู่ที่เดิมไม่ขยับไปไหน แทนที่จะหลับตาปี๋ กลับลืมตาโพล่งไว้ ผมจะไม่มีทางหลับตาแน่นอน เมะหล่ออย่างกู เชื่อสิ
พอไอ้นายรู้สึกดีแล้ว พี่คุณก็จะกลับไปท่าเดิม แต่เหมือนจะนึกได้ ว่าผมอยู่ด้วย เลยหันมามอง และเห็นว่าผมจ้องกลับอย่างไม่ลดละ ก่อนจะยิ้มน่าหมันไส้มาให้
“หึ เก่งดีนี่ นายเรียนรู้เกี่ยวกับเมะได้เร็วดีนะ”
“เรื่องแค่นี้จิ๊บๆ”
“งั้นนี่ก็จิ๊บด้วยเนอะ” พี่คุณเลื่อนหน้ามาใกล้ๆผมอย่างกะจะแกล้ง แต่เมื่อเห็นว่าผไม่มีท่าทีจะหลบ หรือหลับตาร่างสูงก็ขยับเข้ามาเรื่อยๆ
ใกล้กว่าเดิม...
“เห้ย! ทุกคน” อยู่เสียงช่วยชีวิตก็ดังขึ้น ทำให้พี่คุณผละออกไป ยอมรับว่าถ้าไอ้คุณไม่เรียก ผมแพ้พี่คุณแน่ๆก็เมื่อกี้มันใกล้มาเลยอ่ะ
แต่เมะอย่างผมไม่มีทางยอมแพ้แน่ๆ
“กูจะบอกว่า มาร้านมากินแต่หมูกระทะมันไม่ใช่!”
“มันต้องมี....”
“เหล้า เฮ้ฮฮฮฮฮฮฮ!!” ทุกคนพูดพร้อมกันอย่างรู้งาน เอาแล้วไง ไอ้ถัทรเดินยิ้มร่า สองมือถือเหล้ามาคนเดียว ก็นะ ดูโอ้มันอย่าไอ้นันไม่มา ช่วงนี้มันบอกติดงานตลอดเลยมาไม่ได้
งานเหี้ยไร กูก็เห็นไปกับพี่คินทุกที
“มา แจกจ่ายๆ” ภัทรรินเหล้าให้ทุกคน วันนี้มันผลันตัวมาเป็นเด็กชงเหล้าละครับ มันผสมๆ แล้วแจกให้ทุกคนอย่างรวดเร็วเร็ว
โปรสาส
“จะกินหรอ?”
“เอาดิ กูไม่ได้กินมานานแล้ว” ผมบอกก่อนจะหยิบแก้วเหล้ามาจากมือไอ้นาย ทุกคนดื่มกัน เน้น ทุกคน ครับ ไม่กลัวสักนิดว่าใครจะเมา เพราะทุกคนคอแข็งอยู่แล้ว แล้วเราก็กินกันยาวยันเที่ยงคืนกว่าๆ
ไม่มาววววหรอกกก เอิ๊ก!
“มิน มึงเมาแล้ว”
“มาวววบ้านมึงเซะ กูแค่กริ่มมมมกริ่มมม” เออ โลกหมุนแปลกๆ
“กลับบ้านได้แล้วน่า”
“ม่ายอาววว จะกินหมู” ช่าย จากินหมู
ถึงโลกจะหมุนติ้วๆๆ แต่ผมก็ยังรู้สึกตัวได้นะ ว่าถูกหิ้วปีกขึ้นรถ โดยมีไอ้สองพี่น้องเป็นคนพาไป พวกมันไม่มีท่าทีเมากันเลยสักคน ไม่ดีรู้ไหม มันเปลืองเหล้าอ่ะ
“เอาไงดี พี่คุณ”
“พามันไปส่งบ้านป่ะล่ะ?”
“มันอยู่คนเดียว เดี๋ยวไปทำชาวบ้านเขาแตกตื่น”
“งั้นพามันกลับบ้านเราแล้วกัน”
คุยอะไรกันอ่ะ มึน หลับดีกว่า
แถมท้ายๆ:
“มันเมาขนาดนี้ เอาไง?”
“เอามันมานอนกะกูละกัน ห้องเฮียจัสมินอยู่ มันกลัวหมานี่”
“ไม่เอา กูจะนอนด้วย”ทำหน้ายู่อย่างเอาแต่ใจ
“ อึดอัดนะเฮีย”อีกคนพยายามท้วง
ชายทั้งสองมองหน้ากันอย่างตัดสินใจ
“ไม่เป็นไร นอนด้วยกัน 3 คนแม่ง”
“แล้วแน่ใจนะ ว่าจะไม่ทำอะไรมัน?”
“มึงอยู่ กูจะไปทำอะไรได้ ป่ะ กูง่วงแล้ว”
มติเป็นเอกฉันท์ ทั้งสองพาร่างเล็กเดินเจ้าห้องไป ในขณะที่ร่างเล็กเมะที่เก่งที่สุดในโลกก็หลับอย่างไม่คิดจะรู้เรื่องทางโลกอีกแล้ว หรือง่ายๆ หลับเป็นตายนั่นเอง
ส่วนหมาน้อยจัสมิน ก็นึกขอบคุณร่างเล็ก ที่ทำให้ห้องทั้งห้องกลายเป็นของมันตัวเดียว โดยไม่ต้องมีใครมาแย่งให้อึดอัด จัสมินกระโดดขึ้นเตียง ก่อนจะกลิ้งสองสามทีแล้วหลับในที่สุด
อยู่อย่างราชนีมันสบายอย่างงี้นี่เอง
แล้วน้องมินจะได้เป็นเมะไหมเนี่ย
- - ปลงซะเถอะ ทุกคน 555555555
Shira kuma
ความคิดเห็น