คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : FIGHT 3 : วัดความเมะ!
FIGHT3 : วัดความเมะ!
“กฎข้อที่ 1 ก่อนจะเป็นเมะ อย่างน้อยต้องเป็นจุดสนใจก่อน”
“จุดสนใจ??”
“ใช่...เป็นการวัดระดับว่าเมะคนนั้นอยู่ยิ่งคนสนใจมากน้อยเท่าไหร่ ก็หมายความว่ามีความเป็นเมะมากน้อยเท่านั้น!” มันพูดด้วยสายตาจริงจัง
ซึ่งตอนนั้น ผมก็เชื่อสนิทใจ........
ทำให้ตอนนี้ผมต้องมาอยู่ในชุด เอิ่ม.....ชุดที่เรียกได้ว่า....เหี้ยมาก!
ผมอยู่ในชุดตัวการ์ตูนสักเรื่องแหละครับ ก็ไม่รู้เหมือนกัน นึกไม่ค่อยออก ปัญหามันไม่ได้อยู่ตรงนั้น ปัญหามันอยู่ตรงตอนนี้ผมถูกจับแต่งเป็นเด็กผู้หญิง! ซึ่งไม่รู้มันไปสรรหามาจากไหน
ชุดกระโปรง! เกิดมาไม่เคยใส่ชุดกระโปรงเลยสักครั้ง ในชีวิต แล้วยังจะวิกผมผูกแกะสองข้างสีฟานี่อีก อ๊าก กูจะบ้า
“มึงให้กูใส่ชุดอะไรเนี่ย?”
“ชุดประจำตำแหน่งเมะไง”
“เมะบ้านแกแต่งหญิงเรอะ - -“
“เออ อย่าบ่นแล้วตามมาเหอะน่า!”
ผมก็ไม่มีศิษย์พูดอะไรมาก ขึ้นรถไปกับมัน จนในที่สุดก็ถึง ร้านเสริมสวย! เหี้ย พากูมานี่ทำไมเนี่ย กระเทยร่างสูงหันมามองทางพวกเราอย่างเป็นมิตร
“เอาให้เหมือนที่สุดนะครับ” มันพูดก่อนจะยื่นรูปอะไรสักอย่างให้พี่เขาดู ซึ่งพี่เขาก็พยักหน้ายิ้มๆ มองผมอย่างกินกะจะกลืนกินไปทั้งตัว พอไอ้พี่คุณให้สัญญาณ พี่เขาก็กระโจนเข้ามา ปัดนู่นเติมนี่เต็มหน้าผม
อ๊าก คันวะ
“เสร็จแล้วค่ะ คุณน้อง”
“อืม...” ไอ้พี่คุณเดินมาดู เขาทำท่าชะงักนิดนึงตอนเห็นสภาพผม มันตลกเหรอวะ อยู่ๆเขาก็ยิ้มอย่างพออกพอใจ คิดเงินเรียบร้อยแล้วลากผมออกจากร้าน
ผมบ่นก็แล้ว ด่าก็แล้ว แต่มันไม่คิดจะฟังอะไร ลากอย่างเดียว ผมก็ทำได้เพียงชอกช้ำระกำใจ ไอ้พี่คุณก็ยังไม่เลิก พาผมขึ้นรถ รถออดี้สีส้มสุดจี๊ด แล่นออกจากร้านเสริมสวย มุ่งหน้าไปสู่.....ห้างสรรพสินค้าชื่อดัง พาราเซ็ตตามอน - -
มันไม่พูดอะไร ลากผมลงมาจากรถ แล้วลากเข้าไปในห้างด้วยความเร็วแสง คนมองกันตรึมเลย ฮืออออออ ไม่รู้ตื่นตะลึงในตัวผม หรือมัน
“พากูมานี่ทำไม?”
มันไม่ตอบอะไร ลากผมที่ใส่ชุดตัวอะไรไม่รู้ ลากมาจนถึงกลางห้าง ผู้คนมากมายแต่งตัวเป็นตัวการ์ตูนดัง ซึ่งบางตัวผมก็รู้จัก บางตัวก็ไม่รู้จัก แต่ไอ้ตัวที่ผมใส่อยู่เนี่ยบอกตรงๆ ไม่รู้จักเลยสักนิด ซึ่งสิ่งที่ทำให้ผมถึงบางอ้อก็คือ งานประกวด คอสเพลย์....
“การเป็นเมะ มึงต้องเป็นจุดสนใจ”
“ห๊ะ?” งง แดก
“ดังนั้นมึงต้องชนะการประกวดคอสเพลย์ให้ได้ ถ้าชนะกูจะรับมึงเป็นศิษย์”
เกี่ยวไหมเนี่ยยยยย??
“อย่าคิดจะเถียงกู เอ้า ไปลงทะเบียนเร็ว”
“เดี๋ยวววว! กูมีคำถาม”
“ว่ามา เร็วๆ”
“จะเป็นจุดสนใจ ทำไมต้องหญิง กูจะเป็นเมะนะ!”
“มึงเชื่อกู...เมะทุกคนเริ่มจากจุดนี้ทั้งนั้นแหละ”
“เหรอวะ?....เออๆไปลงทะเบียนกัน” ถ้าเมะทุกคนกว่าจะโด่งดัง ก็ต้องแต่งหญิง งั้นหมายความว่า!
ผมเหลือบตาไปมองมัน
หมายความว่ามันกับคุณป๊า เคยแต่งหญิงมาก่อนสินะ อี๋ย ไม่ยากจะนึกเลย แอบขนลุกเบาๆ โหว หนทางแห่งการเป็นเมะช่างยากลำบาก ไม่เป็นไร เพื่อการเป็นเมะที่เก่งที่สุดในโลก มินจะต้องฝ่าฟันไปให้ได้!
“โอเค งั้นเราไปกันเหอะ! กูจะต้องชนะให้ได้”
“ดีมาก ชนะเมื่อไหร่ บทเรียนขั้นต่อไปจะมาถึงแน่ๆ!”
เอาละครับ แรงฮึดของผมออกมาแล้ว ผมเริ่มรู้นิดๆแล้ว ว่าทำไมเมะต้องเริ่มที่การแต่งหญิง ก็เพราะว่าจะได้ศึกษาการเป็นหญิงและเคะที่น่ารักก่อน จะได้รู้ทั้งนิสัยและอารมณ์ต่างๆนั่นเอง
เข้าใจแล้ว ล้ำลึกยิ่งนัก <<ฉันว่าไม่ใช่นะ - ->>
“คิวที่ 13 ค่ะ....”
“ขอบคุณครับ” ยิ้มโปรยๆ
“อ๋อ น้องเป็นมิคุได้น่ารักมากเลยนะค่ะ J”
“อ่า...เอ่อ ขอบคุณครับ”
เป็นการสัมผัสความรู้สึกของเมะที่ประหลาดดี ผมกับมันเดินไปหาไรทำแถวๆนั้น รอคิวขึ้นประกวด คนมากมายมองมาทางผมกับมัน ซึ่งก็ทำให้รู้สึกประหม่าเหมือนกันนะ
“พี่ค่ะ ขอถ่ายรูปด้วยได้ไหมค่ะ”
“เอ่อ ครับ”เด็ก ม.ปลายคนนึงถามผม เธอยิ้มให้อย่างน่ารัก ทำให้ปฏิเสธไม่ลงจริงๆ เธอยื่นกล้องให้เพื่อนของเธอ ก่อนจะหันมาถ่ายรูปกับผมด้วยท่า...
บ้าๆ เล่นมันแม่งทุกท่าครับ
สองนิ้ว
นักเลง
ตลก
จนนึกท่าไม่ออก เธอเลยยอมไปสักที เห้อ โคตรเหนื่อยเลย คิดได้ไงวะ ถ่ายทีหลายช๊อต ผมว่าช๊อตเดียวมันก็เกินพอแล้วนะ
“พี่ค่ะ ขอบคุณมากค่ะ อ๋อ หนูว่าพี่อย่าเป็น ‘ทอม’ เลยนะ กลับไปเป็น ‘ผู้หญิง’ เหอะ บ้ายบายค่ะ” เธอว่าทิ้งคำพูดสุดช๊อกไว้ให้ผมกลับไปคิด
ทอมเหรอ.......
คือ กูเป็นผู้ชายไง
“หึหึ....อุ๊บ!” พี่คุณกลั้นหัวเราะอยู่ข้างๆผม ที่ตัวแข็งไปแล้ว ไม่ตลกนะเว้ย
“ขำไรมึง”
“หมายเลย 13 รายงานตัวค่ะ” เสียงประกาศจากคณะการประกวด เรียกความสนใจให้ผมอย่างมาก อ๊าก เรียกอะไรตอนนี้ขอกูหันไปด่ามันก่อนเหอะ
“เปล่า....ไปได้แล้ว เขาเรียกตัวแล้ว”
“ชิ!”
คอยดูเหอะ กูจะเอาที่ 1 มาต่อยหน้ามึงแน่
“13 ครับ!” ผมเดินออกมาหน้าเวที อ๊าก ทำไมคนมันเยอะอย่างนี้วะ เอาแล้วไง เริ่มประหม่าแล้วกู
“น้องชื่ออะไรครับ?” เริ่มจากสัมภาษณ์ผมก่อน
“เอ่อ....มินครับ” พิธีกรก่อนเลิกคิ้วด้วยความสงสัย ก่อนจะถามคำถามที่น่าตบยิ่งนัก ถ้าไม่ติดว่าผมอยู่กลางเวทีนะ ไอ้พิธีกรนี่ไม่ได้ยืนอยู่ตรงนี้แน่
“เป็นทอมเหรอครับ”
“เป็น ‘ผู้ชาย’ ครับ!” พี่เขาเห็นผมเริ่มกระแทกเสียงเลยเลิกถามคำถามนั้นไป เห้อ นี่กูเหมือนทอมขนาดนั้นเลยเรอะ
“อ๋อ..เอ่อ..วันนี้แต่งเป็นอะไรครับ?”
เวร คำถามนี้ เอาแล้วไง ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวนี้มันคืออะไร จะไปรู้ได้ไงล่ะครับ ก็ยืนอยู่เฉยๆ อยู่ๆก็โดนดึงมาประกวดอะไรไม่รู้ จับแต่งนู่นจัดนี่ ไม่บอกอะไรกูสักคำ
ผมพยายามสอดสายตาหาตัวช่วย จนในที่สุดก็เห็นไอ้พี่คุณป้องปาก พยายามบอกผมอยู่ ว่าไอ้ตัวที่ผมแต่องยู่นี่มันคือตัวอะไร
‘มิคุ’
‘คิคุ?...กูน่ารักอ่ะเรอะ - -‘ งง อ่ะเดะ
‘มิคุ’
‘คิมุ...ขี้มูกเหรอ ??’
“โอ้ย มิคุ เว้ย ไอ้เด็กนี่!!” เหมือนพี่คุณจะทนไม่ไหวเลยตะโกนออกมากลางเหล่าคนที่มามุงดู ทำให้กลายเป็นเป้าสายตาแทนผม ดีมาก มึงมีประโยชน์ก็วันนี้แหละ
“นั่นแหละครับ มิคุ J”
“อ๋อ กองเชียร์แรงดีนะครับ 555 งั้นวันนี้จะมาแสดงอะไรครับ?”
ห๊ะ? แสดง
“ต้องมีแสดงด้วยเหรอครับ?”
“ใช่ครับ แสดง น้องมินจะทำอะไรล่ะครับ”
เหี้ย เรียกกูน้องมินอีก ไอ้พิธีกรนี่น่าถีบวะ แต่เรื่องที่น่าเครียดกว่าคือ แสดงอ่ะสิ ผมจะแสดงอะไรวะ ไม่ได้เตี๋ยมกันมาก่อนด้วย
สายตาก็เหลือบไปมองตัวช่วย เห็นพี่คุณกำลังเอาซีดีอะไรสักอย่างไปให้พี่คณะกรรมการ ก่อนจะป้องปากมาทางผมจำใจความได้ว่า...เต้น!
“เอ่อ...เต้นครับ”
“โอเคครับ งั้นขอเชิญรับชม น้องมิน เต้นได้เลยครับบบ” พิธีกรผายมือมาทางผม เอาซะผมตื่นเต้น ว๊าก เกิดมาไม่เคยเต้นที่ไหนเลย เอาไงดีหว่า คงไม่เป็นไรหรอก เพลงการ์ตูนน่าจะแบ๋วๆมั้ง
ตึง ตึด ชึง ตึ๋ด ชึง
เอิ่ม แปลกๆ เพลงการ์ตูนมันดูลูกทุ่งๆจัง
คงไม่มีไรหรอก งั้นเตรียมท่าแล้ว
‘คันหู ไม่รู้เป็นอะรายยยยย เอาสำลีมาปั่นก็ไม่หาย’
เห้ย!!!
มางานคอสเพลย์ พากูมาเต้น....คันหู!
ผมหันไปมองไอ้พี่คุณที่น่าเตะ แต่มันก็ทำหน้าตกใจไม่แพ้กัน เหมือนมันจะตั้งสติได้ มันเลยทำท่าประมาณว่าให้ผมเต้นๆไปก่อน อะไรก็ได้
เอาแล้วไง....หาเรื่องใส่กูแล้ว
ม๊ะ เป็นไงเป็นกัน เพื่อเมืองไทย!
‘คันจริ๋งงงง มันคันอยู่ข้างใน’ ผมขยับไม้ขยับมือ เต้นท่าประหลาดๆ ทำเอาคนแถวนั้นกรี๊ดกรี๊ดให้ผมกันใหญ่ มีการยกโทรศัพท์ขึ้นมาถ่าย เหมือนผมเป็นของแปลกแถวลิบลี่
‘คันหู ทีไร ขนลุก ทุกที!...’
กรี๊ดดดดด
‘แกดูคนนั้นดี โคตรกล้าอ่ะ 555’
‘เออ น่ารักดี...555’
‘หู้ววว เซะมากครับ’ เซะคือไรว๊ะ
“เอ้า จบไปแล้วนะครับ กับน้องมิน มิคุคันหู ขอบคุณน้องมินมากๆนะครับ”
เฮ้ฮฮฮฮ…!
ผู้คนมากมายในพารากอน เฮฮาให้ผมเป็นการใหญ่ มีเสียงกรี๊ด เสียงเชียร์มากมาย เหล่าบรรดาหนุ่มใหญ่สาวน้อยต่างรุมเข้ามา กะจะรุมทึ้งผม แต่ยังดีที่ไอ้พี่คุณช่วยไว้ได้ทัน พี่คุณเดินมาหา บรรยกาศรอบตัวของเขาเปลี่ยนไป มันคล้ายๆกับไอ้นาย แค่ตวัดสายตาก็ขนลุกซุ่ไปทั้งตัว ทำให้ไม่ค่อยมีใครกล้าเข้ามา
“มานี่..” พี่คุณลากผมไปมุมนึงของหลังเวที ที่ไม่ค่อยมีใครอยู่
“พี่เอาอะไรให้ผมเต้นเนี่ย!” ระเบิดครับ
“พี่ว่า น่าจะหยิบผิดวะ” เขาว่าด้วยน้ำเสียงสำนึกผิด แต่สายตากลับดูพยายามกลั้นยิ้มอย่างที่สุดมากกว่า
“โอ้ยยย โคตรอาย”
“น่าๆ ตอนนี้เรามารอดูผลการวัดระดับความเมะกัน!”
“มันวัดยังไง?” นั่นดิ อันนี้สงสัยตั้งแต่มาละ
“หึ ไม่ยาก การประกวดเราจะวัดความสนใจของผู้คนนั่นเอง และเมะจะต้องมีแต่คนสนใจ” อันนี้กูฟังมาหลายรอบแล้ว
“ถ้ามึงได้ ที่ 1 แปลว่ามึงเป็นเมะระดับสูง สอนอีกหน่อยก็เป็นขั้นเทพ ที่ 2 ก็เมะระดับ กลาง ขั้นที่ 3 ต้องสอนเยอะหน่อย แต่เป็นเมะระดับต่ำ แต่ถ้าไม่ได้สักอันดับ ก็เป็นเคะไปเถอะมึง” นี่มันใช้เกณฑ์อะไรวัดวะ
แต่ไม่เป็นไร ในเมื่อมันกับป๊าก็เคยผ่านจุดนี้ไปแล้ว <<หรอ?>>
ผมจะต้องผ่านไปให้ได้
จุดหมายคือ....เมะที่เก่งที่สุดในโลก!
“ป่ะ ไปฟังผลกันมึง”
ผมกับมันเดินออกจากหลังเวที ไปหาที่เหมาะนั่งฟังผล นี่สินะ สิ่งที่จะกำหนดชะตาชีวิตกู มิคุคันหู ขอให้ได้ที่ 1 ด้วยเหอะ พอผมเป็นเมะระดับสูง ก็ไปเป็นเมะขั้นเทพ แล้วค่อยกลายเป็นเมะที่เก่งที่สุดในโลกต่อ อ่า...
ป้าบ!
“เหี้ย! กูเจ็บนะ”
“เหม่ออะไรล่ะ ตั้งใจฟังสิมึง” สายตาผมหันไปมองบนเวที ก่อนจะเห็นพิธีกรแสนกวนตีน หันหน้ายิ้มมาทางผม มันน่าเอาทีนประทับจริงๆ พับผ่าสิ
“รางวัลรองชนะเลิศอันดับ 2 ของการประกวดคอสเพลย์ ได้แก่............มิลค์ ในชุดเซล่ามูนครับ”
เฮ้...! อย่างน้อยผมก็ไม่เป็นเมะระดับต่ำละวะ
“รางวัลรองชะเลิศอันดับ 1 ได้แก่.....แม๊ค ในชุดนารุโตะ”
ไม่เป็นระดับกลางด้วย
“รางวัลชนะเลิศได้แก่............”
“...” กู กู กู!
“คุณบอย ในชุดโนบิตะครับผมมมมม”
เย้! กูเป็นเมะระดับสูง!!!
เดี๋ยวนะ! เมื่อกี้ไม่ใช่มินนี่? นี่กูแพ้โนบิตะ แล้วยังไม่ถูกจัดในระดับเมะอีกเรอะ เอาแล้วไง หรือคุณม๊าจะพูดจริง ผมคงไม่เหมาะกับการเป็นเมะ มิคุคันหูบอกผมมา
“ผู้เข้าประกวดทุกท่านอย่าเพิ่งหมดหวังนะครับ วันนี้เรามีรางวัลพิเศษด้วย รางวัลขวัญใจประชาชน ได้แก่.........น้องมิน ในชุดมิคุคันหูครับ”
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!
เห้ย! มิน ชื่อผมนี่! ว๊าก รางวัลพิเศษ ชนะแล้ว ว่าแต่รางวัลพิเศษนี่จัดอยู่ในเมะระดับไหนวะ หรือจะเป็นเมะนอกคอก
“รางวัลพิเศษ งั้นก็ยังเป็นเมะอยู่ แต่อยู่ในระดับต่ำกว่าต่ำ ไม่เป็นไร อย่างน้อยก็พอสอนได้แหละมั้ง” พี่คุณหันมายิ้มให้ผม
“ยินดีต้อนรับ ลูกศิษย์คนใหม่ J”
“เย้...!” กูเป็นเมะแล้ว ถึงจะต่ำหน่อยก็เหอะ
“แต่ก่อนอื่นไปรับรางวัลไป๊” พี่คุณไล่ผมไปรับรางวัล ทำให้ผมรีบวิ่งไป ก่อนจะไปรับซองเงินจำนวนนึง กับสายคาดบอกตำแหน่ง แอบถูมิใจลึกๆวะ
“เอ้า ส่งเงินมานี่” พี่คุณแบมือ
“กูเป็นเมะแล้วใช่ไหม?” ผมยื่นเงินให้มัน ดีใจจนตัวลอย
“กูมีอะไรจะสารภาพ....จริงมันไม่มีหรอกวัดความเมะอ่ะ กูแค่พามึงมาหาตังค์วะ ไม่คิดว่ามึงจะเชื่อด้วยซ้ำ” ไอ้พี่คุณอยู่ๆก็พูดเรื่องที่ทำให้ผมช๊อกสุดๆขึ้นมา
”จริงๆกูกะจะแกล้งมึงเฉยๆ อย่าคิดมาก 5555 แต่ไม่เป็นไรนะ ยังไงก็สอนมึงแน่ๆ ดังนั้นวันนี้ เอาตังค์ไปกินหมูกระทะกัน”
มันยิ้มแบบไม่คิดอะไร โทรชวนเพื่อนๆมันเสร็จศัพท์บอกไปว่ามันเลี้ยงเอง ก่อนจะดันหลังผมที่ตัวแข็งทื่อด้วยความช๊อก ให้เดินไปพร้อมกับมัน
นี่กูแต่งหญิงคอสเพลย์
เต้นคันหูต่อหน้าประชาชี
เพื่อ...หมูกระทะ - -
ไอ้เหี้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย……….!!!
แต่งเพลินมาก แต่งเองสนุกเอง ><
น้องมินโดนหลอก น่าสงสารเบาๆ 5555
ขอบคุณที่ติดตามนะค่ะ
ดีใจมากเลย ขนาดๆเพื่อนไม่มีไอดียังช่วยกันเม้น >////<
เดี๋ยวเขาจะรีบแต่งมาเพื่อนพวกตัวนะ
รักคนอ่านค่ะ <3
Shira
kuma
ความคิดเห็น