คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : FIGHT 2 : สอนกูหน่อย!
FIGHT 2 : สอนกูหน่อย!
เห้อ....เมื่อไหร่จะเย็นวะ
ผมนั่งเซงอยู่กับไอ้นาย วันนี้ทั้งที่มันไม่ใช่เด็กคณะนิเทศ แต่ก็ยังอุส่าเข้ามานั่งเรียนกับผมโดยไม่มีใครกล้าว่ามันสักคำ ตอนแรกก็มีอาจารย์ด่าๆบ้างแต่พอเห็นตาไอ้นายปุ๊บ อาจารย์ก็หุบแล้วปสอนต่อเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ผมชอบอยู่กับมัน เพราะอย่างน้อยตอนอยู่ข้างมันก็ไม่ต้องวิ่งหนีใครอะไรมากมาย สบายตัวสบายใจมาก
วันนี้ตอนเย็น มันจะพาผมไปเจอพี่มัน ไอ้เหี้ยที่ผมกัดแขนไปเมื่อวานแหละครับ ผมใจจดใจจ่อรอให้เวลาวันนี้ผ่านไปอย่างรวดเร็ว แต่มันกลับตรงข้ามดูเหมือนจะช้าลงซะด้วยซ้ำ
ผมต้องทำให้มันสอนผมให้ได้ ไม่ยอมไปซิดนีย์หรอกนะ!
“เอ้า หมดเวลาแล้วนะทุกคน เดี๋ยวกลับไปทบทว…” ไม่รอให้อาจารย์พูดจบ ผมก็รีบลากไอ้นายออกมาจากห้องทันที
“มึง เจอกันที่ไหน?”
“บ้านกูไง J” ไอ้นายยิ้ม
ใช่บ้านมัน....ผมไม่เคยไปบ้านมันเลย ตั้งแต่อยู่กับมันมา อย่างมากก็แค่ไปหน้าบ้านละกลับ เพราะหมาบ้านมันน่ากลัว ผมไม่ค่อยถูกกับหมาเท่าไหร่ทำให้ไม่เคยคิดอยากจะเข้าไปสักที แต่เพื่อวันนี้แล้ว ผมจะต้องเข้าไปให้ได้!
บ้ายบายซิดนีย์ ซอรี่นะม๊ามี๊
“เอ้า ขึ้นรถสิ” นายเปิดประตูให้ แล้วบอกให้ผมขึ้นรถไป
แน่นอน ก็รีบกระโดดขึ้นสิครับ รถบีเอ็มสีน้ำเงินเข้มเบาะนุ่มสบายที่ผมนั่งบ่อยๆ ค่อยๆพาเราสองคนออกจากมหาลัยไปบ้านมัน ระหว่างทางพวกเราก็คุยกันเรื่อยๆ และแล้วผมก็นึกเรื่องสำคัญออก
“มึง...ถามอะไรหน่อยสิ”
“หืม?”
“พี่มึงชอบอะไรวะ?”
นายทำท่าคิด ตลกดีแหะ ผู้ชายตัวใหญ่ๆทำหน้ายู่อย่างใช้ความคิด ดวงตาที่ปกติดูโหดของมัน ตอนนี้ดูน่ารักไปอีกแบบ ถ้าผู้หญิงที่ไหนมาเห็น ผมเชื่อว่ายอมผลีกายให้มันกันหมดแน่ น่าแปลกที่มีแต่คนกลัว ทั้งที่ก็ไม่ได้หน้าตาแย่อะไร ติดจะหล่อพอๆกับพี่ด้วยซ้ำ
อาภัพจริง เพื่อนกู - -
“อ๋อ...พี่กูชอบกินเค้กมาก”
ห๊ะ? เค้ก? ที่เป็นก้อนๆ หรือคนชื่อเค้กวะ
“กูรู้มึงคิดอะไร ที่เป็นก้อนๆเฟ้ย ถึงพี่กูชอบคนชื่อเค้ก แล้วมึงจะหาให้เขาได้ที่ไหนล่ะ กูละเพลีย” มันทำหน้าเหนื่อยหน่ายใส่ผม
หง่ะ! ก็ใครมันจะรู้เล่า
ผมนั่งสืบเรื่องพี่มันมาตลอดทาง จนในที่สุดก็ถึงบ้านสุดอลังการงานสร้างของไอ้นาย มีแอบแวะซื้อเค้กไว้หน่อยนึง เผื่อจะติดสินบนได้ มือ 2 ข้างหิ้วถุงเค้ก เดินตามมันเข้าบ้านไปสายตาก็สอดส่ายตลอดเวลาเผื่อจะเจอหมาสุดที่เลิฟของมัน
“ไม่ต้องกลัว กูสั่งให้ขังหมาไว้แล้ว”
เอ้า แล้วไม่บอกกกูตั้งแต่แรกวะ
ได้แต่อารมณ์เสียในใจเพราะบ้านมัน ถิ่นมัน เกิดทำให้มันโกรธขึ้นมา แล้วปล่อยหมาน้อยมากัดผมก็คงไม่ใช่เรื่องดี สิ่งที่ทำได้ในตอนนี้คือเกาะไอ้นายหนึบ เป็นลูกลิง เผื่อหมาหลุดหมาอย่างน้อยกูอยู่กับเจ้าของมันมันคงไม่กัดกูหรอก
“โอ้ย หายใจไม่ออก มึงจะฆ่ากูเหรอไง???”
บ่นไปก็ไม่แกะมือผมหรอกครับ นี่แหละไอ้นาย ตามใจผมยิ่งกว่าใคร
“เอ้าถึงแล้ว ปล่อยกูได้ยัง?”
นี่คือสถานนนน แห่งบ้านทรายทองงงง ที่ฉันปองมาสู่
ถึงแล้วครับ แหนะ! อย่าหาว่าผมเป็นบ้าอะไร ก็นะ บ้านมันให้อารมณ์บ้านทรายทองมาเลยครับ ผมไม่เป็นพจมานแน่ ผมจะเป็นชายใหญ่ ดังนั้นชายเล็กก็คงจะเป็น...
ไอ้นายไง 5555
“มองหน้ากูแบบนั่นหมายความว่าไง?”
“เปล่า แค่บ้านมึงสวยดี 555”
“อยากอยู่ตลอดไปไหมล่ะ....”กระซิบเบาๆ
“ว้าว มีน้ำตกด้วย.....เออเมื่อกี้มึงพูดอะไรนะ”งงดิ งึมงำอะไรคนเดียว หรือเพื่อนกูจะบ้าวะ แต่ผมก็ละความสนใจ ไปสนใจน้ำตกบ้านที่มีปลาคารฟ์หลากสีว่ายวงกันไปมาดูสดใส
“ถ้ากูรู้ว่าบ้านมึงน่าสนใจงี้ กูมานานละ”
“กลัวหมาเอง ช่วยไม่ได้” ไอ้นายกลอกตาไปมา ก่อนจะเยาะเย้ยผม เหอะ บ้านกูก็สวยวะ แต่ไม่มีน้ำตก มีแต่ก๋วยเตี๋ยวน้ำตก ก๊ากกกกก
พอๆ แป้กละ เฟล - -
“มึงรอนี่นะ เดี๋ยวกูมา ไปตามเฮียคุณแปป” มันว่า ซึ่งผมก็ไม่ได้ว่าอะไร ได้แต่พยักหน้า แล้วนั่งลงบนโซฟาสุดอลังการ มองดูน้ำตก อ่า สดชื่นจัง
ฟุด ฟุด
หืม เสียงไรว๊ะ?
ฟุด ฟุด
มองซ้ายมองขวาก็ไม่เห็นมีอะไรนี่ ฟุด ฟุด แต่เมื่อกี้เสียงมันอยู่........ข้างล่าง ไม่ว่าเปล่าผมรีบก้มลงมอง ก่อนจะพบ
เหี้ย! หมา
“เห้ยยย ไปไกลๆนะเว้ย”ผมยืนบนโซฟา แพงแค่ไหน นาทีนั้นกูไม่สนแล้ว เอาผมออกไปจากไอ้หมาเวรนี่เถอะ หมาที่มันวิ่งมาฟุดๆ ใส่ผมเป็นพันธุ์…
มอนทิสสีขาว ตัวกระจิ๋วริ๋ว แต่อย่ามห้มันหรอกตานะครับ ภายใต้หน้ากากแห่งความน่ารัก มันกำลังหลอกพวกคุณอยู่
โฮ่ง! มันเห่าหนึ่งที แล้วกระดิกหางใส่ผม ก่อนจะดมๆอยู่ใต้โซฟา
“จัสมิน อยู่ไหนเนี่ย?”
คงเป็นชื่อไอ้ตัวนั้ง งั้นกูคงต้องช่วยหน่อยแล้ว
“คุณครับ หมาคุณอยู่นี่ เอามันออกไปที!!” ผมเกาะโซฟาแน่น ขาพยายามยกขึ้นไม่ให้แตะพื้น เดี๋ยวไอ้จัสมงจัสมินอะไรเนี่ย กินขาผม
“โอ๋ มาหาพ่อนี่! ใจเย็น จัสมินไม่กัดใครหรอก” จิสมินกระดิกหางรับคำคุณพ่อมัน
แม่ง! หมาชื่อจัสมิน กูจะบ้า
“แล้ว...ลงจากโซฟาได้ยังครับ?”ผู้ชายคนนั้นถามผม แต่เขาก็ยังก้มหน้ามองจัสมินอย่างไม่ได้สนใจผมเลยสักนิด คนงานที่นี่เลี้ยงหมาด้วยเหรอวะ ไอ้นายใจกว้างเว่อร์
แต่พอเขาเงยหน้ามา ผมก็ได้รู้ว่า นั่นคือ ไอ้พี่คุณ!
“เห้ย!/ห๊ะ?” เราสองคนร้องพร้อมกันอย่างตกใจ
“มึงมันคนที่กัดกูนี่?”
“เออดิ จำกูได้ด้วย หึ! แต่ช่วยเอาหมามึงไปเก็บได้ไหม เอาไปไกลๆเลย”
“เหวอ!”แทนที่จะทำตามผม มันกลับทำสิ่งตรงข้าม มันยื่นจัสมินใส่หน้าผม ทำเอาผมหงายหลังเกือบล้ม ดีที่เกาะพนักโซฟาไว้ได้ทัน
“เหี้ย! เอาไปไกลๆ ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องเรอะ”
มันไม่หยุดครับ ยังคงจ่อจัสมินไว้ที่หน้าผม แล้วยิ้มเจ้าเล่ห์ ดวงตาวาวด้วยอารมณ์นึกสนุก ทำเอาผมขนลุกซู่ เกาะโซฟาแน่น ก้าวขาไม่ออกแทบจะสิงโซฟาอยู่ละ
“บอกมา มึงมาทำอะไร!” ไม่ว่าเปล่า ยื่นจัสมินมาใกล้อีก
“อ๊ากกก กะ กู เพื่อนไอ้นาย เอาออกปายยยย” พอรู้ว่าผมเป็นน้องไอ้นาย มันก็ลดจัสมินลงมานิดหน่อย ทำให้หน้าจัสมินอยูในระดับสายตาของผม
โฮ่ง แพล่บ
จัสมินเห่าทักทาย ก่อนจะแลบลิ้นเลียปากโชว์หนึ่งที คือถ้ากูรักหมา มึงจะน่ารักมาก แต่กูไม่ไง เอาไปไกลๆ
“เห้ย! เฮียทำไรเพื่อนกู?” ไอ้นายผู้มีพระคุณกรุณาและการุณช่วยชีวิตผมไว้จากไอ้หมาบ้าคุณกับสมุนของมันจัสมิน มันอุ้มจัสมินไว้ ก่อนจะหันไปบ่นๆพี่คุณ
“เฮียเล่นไรเนี่ย มันกลัวมารู้ไหม?”
“กูไม่ผิด จัสมินต่างหากอยากเล่นกับเพื่อนมึง กูเลยช่วยเฉยๆ” น่าน โบ้ยหมาอีก เขาเห็นกันหมดแหละ ว่ามึงถือมาจ่อใส่หน้ากู
“เห้อ เอานี่ชื่อ ไอ้มิน ที่กูเคยเล่าให้เฮียฟัง”
“กู มิน อย่ามองอย่างงั้น กูไม่ได้ชือเดียวกับหมามึงแน่” ได้หมาจัสมิน มันดันมีคำว่ามินเหมือนผมเลย อ๊าก จะบ้าตาย ไอ้พี่คุณหัวเราะนิดนึง แต่เห็นผมตวัดสายตาไปมอง มันเลยยังพอเก็บอาการอยู่
“นี่เรอะ คนที่มึงเล่าให้กูฟัง?”
“อือ ก็คุยกันไปละกัน เดี๋ยวกูไปข้างนอกแปป”
เห้ย! ทิ้งกู ผมยื่นมือไปกะจะดึงไอ้นายไว้ไม่ให้ไปไหน แต่ไอ้พี่คุณมันก็ดึงมือผมไว้ แล้วหันไปมองจัสมินด้วยสายตาเจ้าเล่ห์กะจะแกล้งผมต่อ
“จัสมินจะไปกับผม ห้ามแกล้งมิน เค๊?”แต่โชคก็เข้าข้างเมื่อไอ้นาย ดึงจัสมินออกจากพี่คุณ แล้วพาไปข้างนอกด้วยกัน เออ มึงจะพากันไปไหนได้วะ ห้างเขาก็ไม่ให้เข้านิ?
“เออๆ - -*” พี่คุณหงุดหงิด ก่อนจะกระแทกตัวนั่งลงโซฟา จนกระทั่งไอ้นายอุ้มจัสมินเดินออกไปข้างนอกแล้ว
“ไอ้นายเล่าให้กูฟังละ จะให้กูสอนใช่ไหม?”
“เออ” พยักหน้า
“กูพี่มึงนะ เคารพกูนิดนึง!”
“เห้อ..เอ่..เอ้ย!...ครับ” กัดฟันสุดๆ
“ดีมาก! แต่อย่าคิดว่ากูจะสอนมึงง่ายๆอย่างงั้นหรอกนะ” มันยิ้มอย่างถือไพ่เหนือกว่า แล้วมองทางผมแบบเย้ยนิดๆ
“กูจะสอนใคร ต้องมีการวัดระดับลูกศิษย์ก่อน ถ้าไม่ได้มาตรฐาน อย่าหวังว่ากูจะสอน” หลักสูตรไหนของมันวะ แล้วจะวัดระดับความเป็นเมะยังไงละเนี่ย
“ให้กูทำอะไรก็ได้ ได้ทุกอย่างแหละ อย่าลีลา เอาให้ทันภายในสองเดือน”
“ได้....ถ้ามึงได้เรียนกับกู...มึงได้ ‘เอา’ ตลอด 2 เดือนแน่” พูดจบมันก็ฉีกยิ้มเหี้ยๆประจำตัวมันน่าเอาทีนไปประทับยิ่งนัก แต่นาทีนี้ทำอะไรไม่ได้มาก เพราะยังต้องให้มันช่วยอีก
“ป่ะ ตามกูมา วัดระดับความเมะกันหน่อย”
“ห๊ะ?” มันไม่ได้สนใจผมอะไรนัก เดินนำลิ่วถือกุญแจรถ เตรียมออกจากบ้านทันที ผมซึ่งทำอะไรไม่ได้มากอยู่แล้ว ได้แต่เดินตามไปอย่างเงียบๆ
จะพากูไปทำอะไรวะเนี่ย?
ตอนที่ 2 เสร็จแย้ว
ชอบก็เม้นนะค่ะ 5555555555
ความคิดเห็น