คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : FIGHT 1 : เมะที่เก่งที่สุดในโลก
เกิดจากอารมณ์อะเลิทของคนเขียนนั่นเอง
โยงเองล้วนๆ 55555
“หลีก! หลีกทางไปโว้ยยยยย!!!”
ใครบางคนกำลังวิ่งไปด้วยความเร็ว เขาวิ่งผ่านผู้คนมากมาย โดยไม่สนใจว่าใครจะเป็นยังไง รีบสุดๆล่ะ งานนี้! เขาวิ่งไปก่อนจะรีบไปหลบอยู่ตรงซอกตึกอย่างรวดเร็ว
“แฮ่กๆ….” หายใจแทบไม่ทัน
“อ้าว ไอ้มิน มาหลบตรงนี้อีกแล้วเห…อุ๊บ!” ‘มิน’ ชายหนุ่มผมสีดำสนิท แต่ตัวกลับขาวจัดเพราะเป็นคนเหนือ ดวงหน้าหวานซีดลงอย่างเห็นได้ชัด ก่อนจะรีบปิดปากเพื่อนสนิทที่เดินมาทักอย่างรวดเร็ว แล้วกระชากมาหลบด้วยกัน
“อย่าเสียงดังไป ไอ้ ‘นัน’กูจะตายห่าละ” ผมกระซิบเบาๆ ไอ้‘นัน’ เพื่อนสนิทผมตอนสมัยม.ปลายแต่มันอยู่คณะสถาปัต ส่วนผมคณะนิเทศ แม้จะเข้ามหาวิทยาลัยแล้ว แต่ก็ยังคุยกันบ่อยอยู่
“อ๋อ…บรรดาแฟนคลับมึงไล่ตามล่ะสิ” นันพูดด้วยเสียงที่เบากว่าเดิม
“เออ” ใช่ครับ ทุกครั้งที่มามอ ผมต้องวิ่งหลบไอ้พวกโรคจิตที่ชอบไล่ตามผม ถ้าเป็นสาวๆจะไม่ว่าเลย แต่นี่มันผู้ชาย! ผู้ชายครับ แมนๆ ล่ำๆ ตัวใหญ่ๆ ฮืออออ ผมอยากได้หนุ่มหน้าหวานมากกว่านะ
“แล้วมึงไม่ยอมๆพวกมันไปล่ะ”
“มึงไม่เข้าใจหรอกนัน มึงไม่เข้าใจจิตวิญญาณเมะอย่างกูหรอก!” ใช่ครับ มันไม่มีทางเข้าใจ ในเมื่อมันเคะขนาดนี้ ดวงตากลมมองผมอย่างเหนื่อยหน่าย นี่ถ้าไม่ติดว่าเป็นเพื่อนนะ กูกดมึงไปนานแล้ว
“เห้อ…แล้วมึงไม่ลองหาแฟนสักคนล่ะ พวกมันจะได้เลิกๆไป”
“ไม่! ถ้ากูหาแฟน แล้วกูจะเป็นเมะที่เก่งที่สุดในโลกได้ไง เมะที่เก่งที่สุดในโลกต้องไล่ฟัน ไม่ผูกมัดใครโว้ยยย”
ผมยืนเถียงกับไอ้นัน จนแน่ใจว่าพวกมันไปกันแล้วจึงออกมา กะจะไปกินข้าว เจอบรรดาเฟรนสุดซี้ของผมนั่นเอง
“อ้าว! วันนี้เหนื่อยไหมมิน กูเห็นวิ่งป่าราบเลยนี่” ไอ้ภัทรสุดกวน นั่งกินขนม ก่อนจะล้อเลียนผม
อย่างสนุก
นี่มันไม่ใช่เรื่องตลกนะเว้ย มันเป็นเรื่องระดับชาติ! ผมก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าหล่อๆระดับผมเนี่ย ทำไมไม่มีเคะน่ารักๆมาหาเลยว๊ะ อย่าแปลกใจครับ ผมยอมรับเลยว่าผมเป็นเกย์ แต่แน่นอนว่า ไม่รับ รุกอย่างเดียว คอนเฟริ์ม
“เออ ก็กูมันหล่อไง” หยอดใส่ตัวเองนิดนึง
“ผู้ชายวิ่งตาม บ้านมึงเรียกหล่อ นี่ถ้าไม่มีไอ้นายนั่งอยู่ด้วยนะ ป่านนี้โต๊ะนี้วุ่นวายไปแล้ว!” ไอ้ ‘เอก’ พูดมั่ง ก่อนจะมองไปที่ ผู้ชายที่ชื่อ ‘นาย’ ขาโหดประจำกลุ่มที่นั่งหน้าดุ เป็นโล่ป้องกันให้ผม ไอ้นายมันเรียนคณะสัตว์แพทย์ครับเห็นแบบนี้เดินไปไหน หมาแมวนี่เกาะมาเป็นพรวนนะ ในขณะที่คนหนีหายหมด เพราะหน้าโหด
“มึงจะไปเรียนเลยไหม?” นายหันมาถามผม ปกติมันจะไปส่งผมเพราะมีแต่คนกลัวมันจนไม่กล้าวิ่งตามผม เวลาอยู่กับมัน ผมก็สบายครับ
“อือ…”
“เกิดเป็นมึงนี่ก็ลำบากเนอะ” ไอ้นายพูดแล้วยิ้มนิดๆ ผมว่ามันก็ไม่ได้น่ากลัวอะไรนะ ทำไมใครๆก็กลัวมันจัง
แล้วผมกับนายก็เดินไปด้วยกันครับ ระหว่างที่เดินอยู่นั้น ผมก็มองไปเรื่อย ไม่คิดอะไรมาก เพราะผมว่าบรรยกาศในมอนี้ดีนะ ต้นไม้เยอะดีทำให้ใจอบอุ่นอย่างน่าประหลาด เดินๆอยู่ก็มีคนมองผม แน่นอนว่ามันไม่กล้าเข้ามาเพราะไอ้นายเขม็งใหญ่เลยครับ
และแล้วสายตาผมก็ไปปะทะกับผู้ชายคนหนึ่งที่ต้องขอบอกเลยว่าหล่อมากๆครับ ขนาดผมเป็นผู้ชายยังอดไม่ได้ที่จะมองเลย ผมสีน้ำตาลแดงของเขาเด่น เข้ากับผิวสีแทนนิดๆดูล่ำสัน ผู้หญิงผู้ชายมากมายต่างห้อมล้อมเขา แต่เขาไม่ได้สนใจเลยสักนิด สายตาของเขามองมาที่…ผม
อ๊ะ! โบกมือให้ด้วย หึ กูไม่สนหรอก กูรับแต่หนุ่มหน้าหวานเท่านั้น!
แต่ผมก็ต้องหน้าแตกเมื่อมันไม่ได้โบกมือให้ผมแต่โบกมือให้ไอ้ ‘นาย’ เฉย ถามว่ารู้ได้ไง ก็ไอ้นายมันโบกมือกลับไปนี่ครับ ก่อนจะยิ้มโหดๆสไตล์มัน
เห้ย! หรือว่าพวกมึงจะมีซัมติง
“ใครอ่ะ นาย” เสือกครับ ขอเสือกนิดนึง
“พี่ชายกูเอง พี่คุณ” ผมเพิ่งเคยรู้ว่ามันมีพี่ชายด้วย หน้าตานี่คนละแนวเลยครับ ไอ้นายก็ออกโหดๆหน่อย ส่วนพี่คุณออกแนวเพลย์บอยมากกว่า เป็นที่นิยมทั้งผู้หญิง เก้ง กวาง หญิงแท้ หญิงเทียม และผู้ชายน่าหวานน่าอิจฉาเป็นที่สุด
“แท้ๆเหรอ?”
“อือ”
“ไม่เหมือนมึงเลยว่ะ” ไอ้นายยิ้ม แต่ไม่ได้สนใจตอบอะไร เดินไปส่งผมที่คณะ คนดีชิบหาย มันส่งแล้วลูบหัวผมก่อนจะบอกให้ผมตั้งใจเรียน เหอๆ แน่นอนว่าผมต้องสะบัดหัวหนี เมะที่ไหนจะโดนทำงี้ได้ เสียศักดิ์ศรีที่สุด
และแล้ว 1 วันของผมก็หมดไปผมกลับหอ ดีที่หอนี้ไม่ต้องมีรูมเมท ผมเลยไม่ต้องมานั่งปวดหัวกับใครเท่าไหร่ จะรกแค่ไหนก็ไม่มีใครบ่น ก็แน่ล่ะครับ อยู่คนเดียวนี่นา ขนาดที่กำลังจัดของ ทำนู่นทำนี่อยู่นั้น
กริ้งงงงงงงงงงงง!!!!!
“ฮัลโหลครับ คุณม๊า”
“คุณป๊าล่ะครับ?”
“ชิ มาถึงก็ถามถึงคุณป๊าเลยนะ ใช่สิม๊ามันไม่สำคัญนี่!” แง้ว งอนแล้วม๊ากู
“เปล่าน๊า แค่ถามเฉยๆเอง โอ๋เอ๋นะคนดี”
“อิอิ คุณป๊าไปทำงานลูก น้องมินเป็นยังไงบ้างลูก ไม่อยากมาอยู่กับม๊าที่ซิดนีย์จริงๆเหรอ” คุณม๊าของผมนั่นเอง แม้จะเป็นผู้ชาย แต่ผมก็รักคุณม๊าที่สุด เอ่อ คุณป๊าด้วย เดี๋ยวมีงอนนอกจอตอนนี้คุณม๊าอยู่ที่ซิดนีย์กับคุณป๊า ตอนแรกก็ไปทำงานนะครับ แต่ติดใจบรรยกาศกัน เลยปักหลักตรงนั้นเลย ครอบครัวผมทำธุรกิจส่วนตัว เลยพอมีเงินอยู่
“ไม่เอา อยู่ไทยสบายดีออก แถม…บอกให้เลิกเรียกน้องมินสักทีมันไม่เมะเลยอ่ะคุณม๊า” คุณม๊ารู้อยู่แล้วล่ะครับ ว่าผมเป็นเกย์เพราะครอบครัวผมก็เป็นงี้ ทำให้ไม่วอรี่กันเท่าไหร่
“ไม่เอา! ม๊าบอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่างน้องมินไม่มีทางกดใครเขาได้หรอก!”
“ โหย….คุณม๊าดูถูกอ่ะ” ใช่ครับ ที่ผ่านมาคุณม๊าไม่เคยพูดงี้เลยนะ
“เชื่อม๊าสิลูก” คุณม๊าบอกเป็นครั้งที่ร้อยแล้ว ซึ่งมันไม่ใช่ความจริงเลย ผมต้องเป็นเมะที่เก่งที่สุดได้แน่ๆ ไม่อยากเท่าไหร่หรอก ในเมื่อคุณป๊าผมก็เป็นมาแล้ว
“ไม่จริง คุณม๊าถอนคำพูดเลย ไม่งั้นฟ้องคุณป๊า!”
“ไม่ถอนๆ แบร่! เอางี้ไหมล่ะ คุณม๊าจะเลิกเรียกมินว่าน้องมิน ถ้าน้องมินกดใครได้ แล้วถ่ายรูปมาให้คุณม๊าดูภายใน 2 เดือน แต่ถ้าทำไม่ได้ น้องมินต้องมาอยู่กับม๊าที่ซิดนีย์!”
“ไม่มีปัญหา!”
“ดีมาก เร็วนะลูกม๊าจะรอ หุหุ” และแล้วคุณม๊าก็วางสายไป
ผมวางโทรศัพท์ ทบทวนสิ่งที่ตัวเองพูดไปเมื่อกี้
‘เวรแล้วไง! แล้วกูจะไปกดใครเนี่ย T_T’
“ห่า แล้วมึงก็ไปสัญญาอย่างงั้นอ่ะนะ?”
“เออดิ แล้วทีนี้กูจะทำไงต่อไปดีอ่ะ T_T” ผมมานั่งปรึกษาเพื่อนๆของตัวเองอยู่แต่ละคนทำต่างเป็นเพื่อนที่ดีทั้งนั่ง ปิดปากขำกันท้องขัดท้องแข็ง
“ก็ไปหาคนกดไง 555” แทนที่ผมจะขำไปกับมัน ผมกลับนิ่งแล้วมองหน้าพวกมันด้วยสายตาอ้อนวอนซึ่งสื่อได้ว่า
‘พวกมึงสักคน มาให้กูกดหน่อย….’
“ไม่!”
“เรื่องไรล่ะ สัส!”
“ไปไกลๆไป๊”
เพื่อนรักกันจริงๆ
ทุกคนต่างแย่งกันมาให้ผมกดอย่างพร้อมหน้าพร้อม หลอกๆ ผมประชดตัวเองแหละ อย่าคิดมาก ทุกคนต่างช่วยกันคิดก่อนจะมีคนนึง ซึ่งเสนอไอเดียที่ดีมาให้
“เอางี้สิ ทำไมมึงไม่ลองทำตามคนที่เป็นเมะเก่งๆล่ะ” ไอ้ภัทรเสนอ ซึ่งเป็นไอเดียที่ดีมาก ทุกคนต่างเห็นด้วยกับมัน ซึ่งหนึ่งในนั้นก็คือผม
“งั้นเอาใครดีล่ะ?”
“อืม…คนที่ดังๆในมอเราก็มี พี่บาย พี่นิก พี่ซิน…ฯ” เยอะมากครับ แอบตามไม่ทัน
“พี่คินไงมึง! ดังชิบหาย” ทุกคนหันไปมองหน้าไอ้นัน
“พี่เขาไม่ว่างว๊ะ ช่วงนี้” แต่มันก็ส่ายหน้า ความหวังของผมหมดสิ้นแล้ว
“พี่คุณไหม? เดือนมหาลัยด้วย” เหยด พี่คุณดังขนาดนั้นเชียว แต่ชื่อคุ้นๆว๊ะ เหมือนเคยได้ยินที่ไหนมาก่อน….
“พี่ไอ้นายนี่!” ทั้งโต๊ะหันไปมองไอ้นายกันหมด
“พี่มึงเหรอ! ทำไมกูไม่เคยรู้ว๊ะ?” ทุกคนมองหน้ากันอย่าง งง งวย อย่าว่าแต่พวกมึงเลย ตอนแรกที่กูรู้กูก็ตกใจ
“ก็พวกมึงไม่ถามนี่” ไอ้นายตอบด้วยสีหน้าเรียบๆ และไม่มีใครคิดจะถามต่อเพราะดวงตาโหดๆของมันนั่นเอง กูเริ่มอยากได้มั่งละ มีประโยชน์เหลือเกิน
“กูคงช่วยมึงไม่ได้ว๊ะมิน เพราะพี่คุณจะไม่ทำอะไรให้ใคร โดยที่เจ้าตัวไม่พอใจด้วยตัวเอง” ไอ้นายส่งสายตาขอโทษมาให้ผม ซึ่งผมก็ไม่ได้อะไร มันไม่ผิดนี่ครับ ทำไมผมต้องโกรธ แต่แล้วเหมือนไอ้นายนึกอะไรได้ ดวงตามันฉายแววดีใจอีกครั้ง
“แต่กูนัดให้มึงได้นะ” ผมก็มีความหวังไปด้วย เย้! รอดแล้วกู
“ใจมากเพื่อน พรุ่งนี้เลยล่ะกัน กูมีเวลา 2 เดือนเอง!”
“ได้ๆ”
‘ผมพอมีหวังแล้ว ไม่มีทางที่กูจะไปซิดนีย์แน่’
และแล้วเวลาก็ผ่านไปอย่างรวดเร็ว…จนเย็น วันนี้เหมือนผมเป็นคนบ้า ก็ยิ้มทั้งวันนี้ครับ เชื่อผมสิ ถึงเวลาที่คุณม๊าจะเลิกเรียกผมว่าน้องมินซะที คิดแล้วก็สะใจไม่หาย พรุ่งนี้ผมก็จะได้เจอกับมันซะที ผู้ที่จะช่วยให้ผมรอดจากชีวิตเมะขาดเคะเยี่ยงนี้
ปึก!
ระหว่างคิดอะไรเพลินๆ ผมก็เผลอชนใครคนนึงเข้า ทั้งที่ตอนนี้ที่มอก็เย็นแล้ว ชาวบ้านเขากลับบ้านกลับช่องกันไปหมดแล้ว แล้วใครว๊ะ บ้ามาเดินอยู่ในมอเวลานี้ <<ได้ข่าวว่ามึงก็เดินนะมิน 555>>
“เดินระวังๆหน่อยสิ” เขาชนผม(?) แล้วยังมีหน้ามาพูดงี้อีก ผมเงยหน้าทำท่าจะด่าแต่แล้วพอเงยหน้าไปกลับพบว่าเป็นคนคุ้นตา
พี่คุณ!
“…” ผมนิ่งอึ้งครับ
“อ้าว! ซุ่มซ่ามแล้วยังเป็นใบ้อีก? ช่างแม่ง ไปล่ะ” มันทำท่าจะเดินหนีผม มีเรอะผมจะปล่อยให้หนี ด่ากูแล้วชิ่งเรอะ ผมวิ่งไปหามันที่กำลังจะเดินหนี แล้วกระชากแขนมา
กัดแม่ง!
“โอ้ย! เหี้ย! คนหรือหมาวะ กัดเจ็บชิบหาย” เขาสะบัดผมทิ้ง แล้วจับแขนเสื้อมาเปิดดูบาดแผลตัวเอง เว่อร์ กูกัดไม่เข้าเนื้อหรอก พอสำรวจแล้ว ตัวเองไม่มีแผลอะไรก็หันมาด่าผม
“ทำเหี้ยไรมึงเนี่ย?”
“ก็มึงด่ากูก่อน” ยอมที่ไหนๆ
“ก็มึงซุ่มซ่ามเอง” มันตอบหน้ากวนๆ น่าเอาทีนลูบจริงๆ
“ไม่รู้แหละ มึงต้องรับผิดชอบกู!” หึหึ ได้ข้ออ้าง แถมโอกาสก็มาถึงแล้ว
“แค่กูชนมึง ต้องมีรับผิดชอบ?”
“เออดิ๊ ดูๆ กูช้ำเลยเห็นไหม” ไม่รู้แหละ นาทีนี้กูชี้มั่วๆแม่งทั้งตัวอ่ะ มันทำท่าจะเดินต่อ เหมือนเห็นผมเป็นแค่เรื่องไร้สาระ แต่มีเรอะจะยอม
“จะไปไหน รับผิดชอบกูเลย!”
“มึงต้องการอะไร?”มันทำหน้าหน่ายๆ ก่อนจะหยุดเดินแล้วหันมาทางผม
“สอนกูเป็นเมะ แล้วกูจะยกโทษให้มึง”ผมเชิดหน้าขึ้นให้ดูน่ากลัว แต่แทนที่มันจะกลัว มันกลับทำหน้าขำ แล้วมองผมด้วยสายตาเยาะเย้ย
“หึ อย่างมึงเนี่ยนะ จะเป็นเมะ กลับไปฝันที่บ้านเถอะหนู!” มันว่าก่อนจะเดินขึ้นรถไปอย่ารวดเร็วผมกระชากไม่ทัน ไม่คิดจะหันมาสนใจผมอีกเลย
ไอ้เหี้ยยยยย ดูถูกกูแล้วหนี!
ผมเปลี่ยนแผนแล้วครับ
แทนที่จะสู้รบตบมือกับคุณม๊า ผมว่าผมต้องมาสู้กับมันก่อน
‘คอยดูเหอะ กูจะทำให้มึงสอนกูให้ได้ แล้วเมื่อไหร่ที่กูเป็นเมะที่เก่งที่สุดในโลก กูจะทำให้มึงมาคลานแทบเท้าให้ดู หึ!’
หากอ่าน ชอบ เม้น ก็ขอบคุณทุกคนที่เม้นนะค่ะ
ถ้ามาจากเรื่องน้องนัน ก็ขอบคุณจริงๆ 555
คนเขียนจำได้ทุกคนแหละ หุหุ //ออกโรคจิตฟ่ะ - -
ติดตามน้องมินด้วยนะค่ะเพื่อนน้องนัน เกิดจากการที่คนเขียนขี้เกียจคิดชื่อมาก 5555555555
เย้
ความคิดเห็น