คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Baby 2 : I'm not naugty.
CAN
DLE
Baby 2 : I'm not naugty.
น้องนัน - กวนได้ใจ
แต่สุดท้ายผมก็ต้องมานั่งอยู่บนรถพี่ลัล
เห้อ! เถียงไรไม่เคยชนะ
เขาพาผมไปคอนโดสุดหรูใจกลางเมือง ที่มีแต่คนมีตังค์เท่านั้นที่จะอยู่กัน
“นัน นันไม่อยากให้เพื่อนพี่รู้ใช่ไหม ว่าแกเป็นเด็กอ่ะ”ระหว่างทางขึ้นลิฟท์พี่ถามผมอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ
แต่มือกดชั้นตัวเลขชั้นบนสุดของคอนโด
เห้ย! ไอ้นี่มันอยู่สูงไปไหมว๊ะ
เป็นที่รู้กันว่า ชั้นบนสุดมักเป็นที่อยู่ของพวกเจ้าของคอนโด ไม่ก็พวกรวยสุดกู่
แล้วคนที่ผมจะไปอยู่ด้วย จะเป็นคนแบบไหนกันนะ….
“อือ”
“งั้นนันต้องเปลี่ยนนิสัยตัวเองละล่ะ เด็กบ้านไหน พูดซะชัด ทำตัวยังกะผู้ใหญ่ - -”
“ละพี่จะให้ทำไงอ่ะ?”
นั่นดิ ก็ผม 19 ละนะ จะรู้ไหมเด็กมันทำตัวยังไง
“พี่ลองถามยัยพิมมาละ ว่าเด็กผู้ชายในสายตามันเป็นยังไง? มันเลยส่ง line มาบอกเนี่ย นันต้องทำตามที่พี่บอกนะ!
1. ต้องลงท้ายฮับ
2. ต้องแทนตัวเองด้วยชื่อ
3. แอคทีฟ วื่งซน
4. ชอบอะไรแบบเด็กๆ
เหยดดดด แต่ละอย่างนี่ถ้าผู้ใหญ่ทำ แม่ง! หาว่าบ้าแน่
“นันพอจะทำได้ทุกอย่างนะ แต่ให้แทนตัวเองว่านันกะคนแปลกหน้านิไม่ไหว” ซีเรียสมากๆ ผมมันทิฐินิหว่า
“ละใครบอกว่าพี่จะใหแทนตัวเองว่านัน” พี่ลัลยิ้มเจ้าเล่ห์
ติ้ง!
แต่ก่อนที่ผมจะได้ถามอะไร ลิฟท์ก็ถึงที่หมายซะแล้ว ก่อนจะพบประตูสุดหรู ซึ่งบอกฐานะของคนในห้องได้เป็นอย่างดี
ทั้งชั้นมีห้องเดียว มึงจะรวยไปไหนค้าบบบ
“ไอ้คินนนนน” พี่ผมมั่นมากครับ กริ่งก็มีมันไม่กด แต่ตะโกนเรียกเลย
“เออๆ รู้แล้ว!”
ตึง! เจ้าของห้องเปิดประตูออกมาอย่างอารมณ์เสีย
ร่างสูงที่สูงกว่าผมเยอะ ทำให้ผมต้องเงยหน้ามอง ยอมรับครับว่ามันหล่อ หล่อธรรมดาไม่ได้ หล่อบรรลัยน่าจะเข้าท่ากว่านะครับ ผมสีน้ำตาล กับตาน้ำตาลอ่อน ดึงดูดถูกสายตาได้อย่างง่ายได้ คิ้วหนาขมวดกันเป็นปม แต่ถึงยังไงก็ยังหล่อ ความหล่อคมสันของมัน ทำให้ผมรู้สึก….
…อิจฉา….
ฮั่นแน่! คิดว่าผมจะรู้สึกอะไรล่ะครับ 555 ผมมันแมนทั้งแท่งนา
“เด็กคนนี้ใช่ไหม ที่จะฝากกู?” เขาปรายตามาทางผม
“ใช่แล้ว น้องเพื่อนกู ตอนนี้เพื่อนกูไปต่างประเทศ มันเลยไม่มีคนดูแล ชื่อ ‘นานา’” เห้ย! เปลี่ยนชื่อให้ผมเฉย เอาซะตุ๊ดกว่าเดิมเลย
ปล่อยไว้ไม่ได้ละ งี้ต้องสะกิดๆ
“พี่เปลี่ยนชื่อให้ผมไมเนี่ย?” กระซิบกะพี่ลัล
“มันรู้ว่าน้องพี่ชื่อนัน เดะมันก็สงสัยหรอก” พี่ลัลพูดเบาๆให้ผมได้ยิน
‘เห้อ เปลี่ยนให้ผมทั้งทีเอาให้มันแมนหน่อยกะได้’ ได้แต่บ่นกับตัวเองละครับ
“ผู้หญิง?” เพื่อนพี่ลัลถาม
ไม่แปลกใจที่ถาม….
“ชายดิว๊ะ!” เซงชิวิต T__T
“ครอบครัวเพื่อนมึงนี่ตั้งชื่อลูกเก่งเนอะ แล้วจะไว้กะกูกี่วัน?” เขาถามแบบไม่ทุกข์ร้อน
“จนกว่าเพื่อนกูจะมารับ…” พี่ลัลพูด
“ละไม่ไว้บ้านมึงเลยล่ะ” กูก็ไม่ได้อยากอยู่กะมึงหรอก
“ก็รู้นิ ว่ากูกลัวเด็ก เอาน่า ช่วยหน่อยนะ คิน” ‘คิน’ หรือ พี่คิน มองผมนิดนึง ก่อนจะบอกให้ผมเข้าไปข้างใน
“นานา อยู่กะพี่เขาไปก่อนนะ เดะพี่ลัลมารับ แล้วเอาของมาให้” ผมจะร้องไห้ละครับ ฮือออออออ
“ละพี่จะกลับมารับนั….นานา เมื่อไหร่ เอ่อ ฮับ?” เกือบลืม ดีนะ พี่ลัลเขม็งผมใหญ่
“รอพี่หวานกลับมาก่อนนะ เดี๋ยวมารับ” หันมาขยิบตาให้อย่างรู้กัน
เอ่อ คือ พี่หวานมันใครล่ะครับ!!!!
ผมก็พอจะเดาออกว่า พี่ลัลน่าจะสมมุติพี่หวานมาให้เป็นพี่ผม เพราะตอนแรก บอกว่าผมเป็นน้องของเพื่อน ที่ไปต่างประเทศ แต่งเรื่องเก่งจริงพี่ น่าไปเขียนนิยายนะ - -
“เออ นี่ฝากให้น้องมึงด้วย” ห๊า มีของให้ผมด้วย ไรหว่า ด้วยความสนใจเลยเดินเข้าไปดู ปรากฏว่ามันคือ
กระเป๋าตังค์ผม!!! ไปอยู่นั่นได้ไงเนี่ยยยย
“กูเดินชนเด็กคนนึงทีแถวๆซอยบ้านมึง แม่งทำเป๋าตังค์ตกไว้เลยเปิดดู นามสกุลเดียวกับมึงเลย น่าจะน้องมึงแหละ ว่าจะเอามาให้ตั้งแต่เมื่อวานละ” อ๋อ….มันนี่เองที่ผมเดินชน
จะบังเอิญไปไหมว๊ะครับบบบ!
“โอเค เดะคืนมันให้ บ้ายบาย ดูน้องกูดีๆนะ ไอ้คิน” พี่ลัล มองผมแบบเป็นห่วง
“เออๆ มึงไปได้ละ ชิ้วๆ” พี่คินโบกมือไล่
พวกมึงนี่เพื่อนกันป่าวเนี่ย - -
ร่างเพรียวสวยของพี่ลัลเดินไปที่ลิฟท์ ผมแอบเห็นพี่ลัลขยิบตาให้ผมทีนึง และส่งสายตาที่แปลได้ว่า
‘อย่าลืมทำตามที่พี่บอกนะ โชคดีน้องรัก!’
และก็ตัดหางปล่อยวัดผมอย่างไม่ใยดี ฮืออออออออออออออ T___T
“เอ้า เข้าห้องมาสิ จะยืนอีกนานไหม” เขาหันหลังเดินเข้าห้องไป
“เออ รีบหาพ่องเรอะ!” ผมพูดอย่างรมณ์เสีย
หง่ะ! เวรละไง ลืมตัว…
“อะไรนะ?” มันหันกลับมามองผม
“เอ่อ คือ ฮับ! ป๋มกะลังไปฮะ” ก่อนจะวิ่งดึบๆเข้าห้องไป ดีนะที่มันไม่ได้ยิน แอบรับตัวเองไม่ได้ นี่ต้องแอ๋บแบ๋วไปอีกนานแค่ไหนเนี่ยยยยย อย่างน้องไม่ต้องแทนตัวเองว่านานา แทนว่าป๋มก็คงพอถูไถได้มั้ง
โหวววว คอนโดโคตรหรู : ตาวาว :
ห้องชุดสุดหรู ห้องต่างๆถูกแบ่งไว้อย่างเป็นสัดส่วน และตกแต่งอย่างมีสไตล์ให้ความรู้สึกน่าอยู่มาก ผมวิ่งไปสำรวจห้องต่างอย่างตื่นตา ไม่สนใจเจ้าของห้องเลยสักนิด ห้องนอนสีดำ ใจกลางห้องมีเตียงขนาดใหญ่ ที่ผมนอนกลิ้งไปกลิ้งมาได้โดยไม่ตกเตียง ห้องน้ำ 2 ห้อง และห้องครัว โหว! น่าอยู่ดีแหะ
ดีนะที่ประตูทุกห้องเปิดทิ้งไว้ เพราะผมยอมรับเลยว่าเปิดไม่ถึง!
“สำรวจเสร็จยัง?” พี่คินเดินมาหาผม
มึงจะสูงไปไหน กูเมื่อยคอ
“ฮะ”
“ละหิวยัง?” พี่เขาก็คนดีเหมือนกันแหะ
“ฮะ หิวมาก“ พี่คินยิ้มนิดๆ ด้วยความเอ็นดู คนไรว๊ะ ยิ้มโคตรหล่อเลย…
แต่ก็ไม่แปลกใจ ใครๆก็เอ็นดู เพราะผมมันน่ารักนิครับ 5555
พี่คินพาผมเดินไปห้องครัว จะเรียกห้องครัวก็คงไม่ได้ เพราะเหมือนเป็นฝั่งที่มีครัวมากกว่า มีเคาท์เตอร์กั้น ระหว่างครัวกับโต๊ะอาหาร เก้าอี้โต๊ะอาหารโคตรสูงเลย
เหอๆ พอตัวเล็กลง ทำไรก็ลำบาก ประตูก็ต้องกระโดดแทบตายกว่าจะเอื้อมถึง เก้าอี้ห้องครัวอีก ตกลงผมเตี้ยหรือเก้าอี้มันสูงเนี่ย พูดละเจ็บปวด
เอ้า ฮึบ! กระโดดละนั่ง แต่ก็ไหลลงมาเพราะไม่ถึง
เอาใหม่ เอ้า ฮึบ! โคตรมุ่งมั่นเลย แต่ก็ไม่ถึงอยู่ดี
“มานี่” พี่คิน อุ้มผมจากข้างหลัง
หง่ะ! อุ้มงี้ กูเสียศักศรีรู้ไหม พูดละก็ดิ้นๆ
“หยุดดิ้นซะที ไม่งั้นพี่จับโยนแน่!” เหมือนพี่คินจะรำคาญเลยทำท่าจะโยน แต่คงเห็นผมเบะปาก เลยวางผมลงบนเก้าอี้
“ขอบคุณ….”ผมกระซิบเบาๆ แล้วก้มหน้า
ฮือออออออ ศักดิ์ศรีกูไม่เหลือแล้ว หรือผมจะทิฐิมากเกินไป
แต่พี่คินก็ไม่ได้อะไรกับผม เดินไปทำกับข้าวอย่างสบายใจ
เด๋วนะ! พี่คินทำกับข้าว จะกินได้ไหมเนี่ย
‘แฮ่!!! จะหนีไปไหน มาให้ฆ่าซะดีๆ’
‘กรี๊ดดดๆๆ ช่วยด้วยยยย’
อย่าแปลกใจครับว่าเสียงอะไร ผมนอนดูหนังผีอยู่บนโซฟาสุดนุ่มของพี่คิน ยังไม่ได้อาบน้ำฮะ ไม่เน่าแน่ๆรับรอง เอาตรงๆ ผมอิ่มมาก แล้วก็แปลกใจสุดๆที่พี่คิมทำอาหารเป็น แถมโคตรรอร่อยอีกตั้งหาก ใครได้ไปงี้ สุขสบายชัวร์ 55555
ระหว่างที่นอนเกลือกกลิ้งอยู่นั้น มารขัดขวางความสุขก็เดินมา
ปึ๊บ
“เห้ย! ทำไรว๊…เอ่อ ปิดทำไมฮับ พี่” เกือบลืมตัวแล้ว
“เป็นเด็กเป็นเล็กดูหนังผี ไม่กลัวไง ไปอาบน้ำได้แล้ว ชิ้วๆ” พี่เขาทิ้งตัวลงโซฟาข้างๆผม ก่อนจะไล่ผมไปอาบน้ำ
เรื่องไรผมจะยอมล่ะ!
“แต่ป๋มอยากดูนิฮับ” ทำตาแบ๋ว
“นะฮะ พี่คินนนน” อ้อนสุดชีวิตละเบะปาก โคตรอนาถตัวเอง
“เห้อ ก็ได้ แปปเดียวนะ” เย้! ผมไม่สนใจละครับ เปิดทีวีละดูหนังผีต่อ
“เด็กไรว๊ะ ชอบดูหนังผี” พี่คินพูดเบาๆ
แหนะ! ผมได้ยินนะ แต่สนที่ไหนล่ะ 5555
“เอ้า จบแล้ว ไอ้ตัวแสบ ไปอาบน้ำไป๊” โหยยย เรียกผมตัวแสบ ออกจะเรียบร้อยขนาดนี้
“ก็ได้ฮะ” ละก็เดินไปห้องน้ำ
พอจะเข้าห้องน้ำ ผมก็หันหลังไปแลบลิ้นให้ทีนึง ‘แบร่!’ พี่เขาไม่เห็นหรอก นั่งหันหลังดูทีวีอยู่
“แบร่! แสบใช่เล่นนะเรา ไปอาบน้ำได้แล้ว ไม่งั้นพี่จับตีก้นแน่ ” เห้ย! เห็นด้วยนิหว่า พี่คินหันกลับมาแลบลิ้นใส่ผม พร้อมขู่ แต่ก็ตลกดีแหะผู้ชายตัวเท่าควายหันมาแลบลิ้นใส่เด็กซะงั้น
ผมเดินเข้าห้องน้ำ ไม่สนใจพี่เขา ก่อนจะสำรวจรอบๆ โคตรสูงเลยว๊ะ ห้องน้ำสุดหรู มีอ่างจากุชชี่ขนาดใหญ่ กระจกบานใหญ่ลายสวย ตั้งอยู่หลังอ่าง ส่วนฝักบัวก็แยกต่างหาก ไม่รู้จะมีไว้ทำไมตั้งสองอัน ผมเอื้อมไม่ถึงอ่างล้างหน้า เลยคิดหนักว่าจะทำไงต่อดี ระหว่างที่กำลังคิดนั้น
ตึง!
พี่คินเปิดประตูเข้ามาครับ ผมเลยหันไปมองตาขวาง ก็แน่สิ ล๊อคประตูละนิหว่า เข้ามาได้ไง?
“เป็นเด็กเป็นเล็กอย่าล๊อกประตูรู้ไหม ลื่นล้มขึ้นมา พี่จะช่วยยังไงล่ะ?” เข้ามาละเทศน์ ยิ่งกว่าแม่ผมอีก ไม่แปลกใจเลยที่เข้ามาได้ ก็กุญแจในมือไงครับ นี่ผมลืมไปได้ไงว่านี่มันห้องพี่คิน - -*
“เข้ามาทำไมฮะ” ตาขวางฮะ ดุนะจะบอกให้
“พี่เอาเสื้อผ้า ผ้าเช็ดตัวละก็แปลงสีฟันมาให้ ไม่ต้องถาม พี่ให้คนไปซื้อมาน่ะ เสื้อก็ของพี่ตอนเด็กๆ ใส่ไปก่อน เดี๋ยวพรุ่งนี้ยัยลัล น่าจะเอาเสื้อมาให้ ละอาบน้ำเองได้ไหม? พี่ต้องอาบน้ำให้รึป่าว?” เขาถามผม
“ไม่ต้องฮะ ป๋มอาบเองได้!”
ใช่! กูโตแล้วนะมึงเห็นเงี้ยอ่ะ
“หึ เก่งนัก ลื่นล้มไม่รู้ด้วยนะ”
“ไม่มีทางหรอกฮะ”
พี่เขามองผม แต่เห็นผมยืนยันเต็มที่ เลยยอมออกไป “ห้ามล๊อกประตูนะ!” ทิ้งท้ายไว้
ละประตูก็ปิดไป…
ผมอาบน้ำฝักบัว ไม่ชินที่จะลงอ่างจากุชชี่เท่าไหร่
อาบไปได้สักพักก็ออกมา
“สบายจังเลย!” ออกมาก็มาแปลงฟัน ปัญหาคืออ่างล้างหน้ามันสูงกว่าผมมาก
เอาไงดีว๊ะ! คิดๆ
ปิ้งป่อง! ฉลาดอีกแล้วครับป๋ม จริงๆน่าจะมีเก้าอี้มาต่อ แต่ไม่เป็นไร ไหนๆก็ไหนๆแล้ว กระโดดแม่งเลยยย ทำไมวันนี้กระโดดบ่อยจังน้อ
ผมกระโดดเปิดก๊อกครับ ครั้งแรกไม่ถึง
งั้นโดดแรงขึ้นดีกว่า ฮึบ!
ตึง!
“โอ้ย” ผมกระโดด โดยลืมไปว่า ผมเพิ่งอาบน้ำเสร็จตัวเปียกๆ พื้นห้องน้ำก็ลื่น เสื้อผ้าก็ยังไม่ได้ใส่เป็นไปตามคาดครับ ผมลื่นล้ม ก้นจ้ำเบ้า
ปึง!
“เกิดไรขึ้…เฮ้ย! ไอ้ตัวแสบ เป็นไร?” พี่คินรีบวิ่งมาดูครับ สีหน้าพี่แกเป็นห่วงผมมาก
“ฮะ..ฮึก..เจ็บ..ฮีอออออออออออ” นาทีนั้นไม่สนอะไรแล้ว
พี่คินอุ้มผมมานั่งบนโซฟา ใส่เสื้อผ้าเรียบร้อย แล้วก็ตรวจดูนู่นดูนี่
“เป็นไงล่ะ ไอ้แสบ บอกแล้วไม่เชื่อ เจ็บตัวเลยเห็นไหม” ทำหน้าดุ
ยอมรับครับว่าพี่เขาเป็นคนใจดี เอาใจใส่มาก แม้ตอนแรกพี่เขาอาจจะดูเย็นชาไปมั่ง แต่เขาก็ดูแลผมดี ทั้งที่ผมเป็นใครก็ไม่รู้ ญาติเขาก็ไม่ใช่
“ฮึก…ขอโท..ษ ฮะ” ยังเจ็บอยู่
“พอๆ เลิกร้อง ลูกผู้ชายต้องไม่ร้อง รู้ไหมครับ” เขาสอนผมเหมือนสอนเด็กน้อยคนนึง แต่ไม่รู้ทำไม ผมกลับยอมเชื่อฟังอย่างง่ายดาย
“ดีมาก ไป ไปนอนได้แล้ว” ปลอบเสร็จกะไล่ไปนอนเฉย
แต่มันเพิ่ง 3 ทุ่มไง!!
“ไม่เอา ไม่นอน” หายเจ็บละ เริ่มซ่า
“หน่ะ! ดื้ออีก เป็นเด็กเป็นเล็กต้องรีบนอน”
คือกู 19 แล้วไงครับ - -
“…” เมิน
“เอางี้ พรุ่งนี้วันเสาร์ด้วย ถ้านานารีบนอน พี่จะพาไปกินติม” มุขหลอกเด็ก สาสสสส
เรียกผมว่านานาด้วย ไม่ชินเลยแหะ - -;;;
“หึ….” เมินอยู่ดี
“โหย หลอกยากว๊ะ งั้นแถมเค้กด้วย” กูไม่หลงกลหรอกกกก
“…”
“ไม่เอานะ งั้นพาไปดูหนังด้วย” เห็นผมไม่สนใจ เลยงัดไม้เด็ดออกมา ร่างสูงพยายามคิดว่าผมชอบอะไร อ๊ะ! เหมือนเขาจะนึกได้แล้ว
“เป็นหนังผีด้วยนะ” เห้ย! อันนี้น่าสน
แต่คิดเหรอว่าผมจะหลงเชื่อออออ
“โอเค นอนก็ได้ฮะ” แหะๆ สุดท้ายกะพ่ายแพ้
ทั้งผมและพี่คินก็ไปนอนในห้อง ซึ่งมีอยู่เตียงเดียว อย่าคิดว่าผมจะไม่กล้านอนนะครับ เรื่องไรผมจะไปนอนนอกล่ะ นอนในสบายกว่าเยอะ 555 ผมไม่ถืออยู่ละ ผู้ชายไม่ใช่ผู้หญิงซะหน่อย ตอนแรกพี่คินจะยังไม่นอน แต่เพราะผมแกล้งทำหน้าเบะ เหมือนเด็กขี้กลัวไม่กล้านอนคนเดียว เขาเลยจำใจนอนด้วยเลย
หึ ในเมื่อกูไม่ได้นอนดึก มึงก็ไม่ได้นอนด้วยเหมือนกันแหละ
ป.ล มารยาเด็กได้ผลเสมอ อย่าลืมไปลองใช่กันนะครับ :P 555
------------------------------
น้องนันเปิดตัวใน Dek-d 555
ชอบก็บอกนะจ้า
<3
ความคิดเห็น