คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : INTRO : ) + Baby 1 : Baby right?
INTRO
พรหมลิขิตเกิดขึ้นได้ทุกเมื่อ ไม่ว่ากับใคร ที่ไหน ยังไงก็ตาม
ไม่มีใครรู้ว่ามันจะเกิดขึ้นตอนไหน แต่ทุกคนก็ปล่อยให้มันเป็นไปตามกาลเวลา
บางคนก็บอกว่า ทุกอย่างเกิดจาก ‘กามเทพ’ ที่คอยยิงศรให้ทุกคนรักกัน
ผมไม่รู้หรอกว่ากามเทพมีจริงหรือเปล่า แต่ผมบอกได้คำเดียวว่า
ถ้ามี…..เด็กนี่มันก็ซนจริงๆแหละครับ…
‘อ๊า….อะ…อา’
‘อืออ..อะ…อืมมม’
พั่บ!ๆ
‘ซี๊ดด…อ่า….อะ’
“โอ้ย! …ไอ้เหี้ยยย ซะ…ซี๊ดซ๊าดอยู่..ได้ มะ…เมื่อ…ไหร่จะเสร็จ….ว…ว๊ะ” ถึงจะบ่น แต่ของผมก็ไม่หยุดทำภารกิจระดับชาติไม่ต้องสงสัยว่านั่งอยู่ตรงนี้ทำไม ผมนั่งดูคลิป XXX น้องมิยาบิสุดที่ร๊ากกกก กับผู้ชายอีกคนกำลังนู่นนี่กันอยู่
///แหนะ! อย่าโลกสวยครับ คงไม่ต้องอธิบายนะว่านู่นนี่อ่ะ คือไร?//////
อย่าฮะ! อย่าเพิ่งขัดผมมมมมม
จะเสร็จแย้วววว
“อะ…อือ!!” จัดเต็มที่ โดยไม่รู้เลยว่าแหวนที่ผมใส่อยู่…..กำลังเรืองแสง!!!
แหวนสลักลายกุหลายสีดำ เริ่มเรืองแสง
สว่างขึ้นเรื่อยๆ
และสว่างขึ้นไปอีก จนผมเริ่มสังเกตเห็น
“เห้ยย!!! อะไรเนี่ยยยย” หมดละครับ….อารมณ์ ผมหยุดการกระทำทุกอย่าง ตกใจถึงขีดสุด แสงไรว๊ะเนี่ย หรือ…หรือบ้านกูไฟไหม้ อ๊ากกก!!!! <สติแตกละนายเอกเรา - ->
หนีไปไหนไม่ทันแน่ๆ เอาไงดีว๊ะ! ในขณะที่สมองอันชาญฉลาดกำลังคิด แสงสีเขียวเริ่มลามขึ้นตัวอย่างไม่รีรอ
“เห้ยยยย!!!! ช่วยด้วยยยยยย”
ขอความช่วยเหลือ ตาก็ปิด พยายามไม่ยอมรับความจริง
ผมยังไม่อยากตาย
ผมยังดูน้องมิยาบิไม่จบเลยนะ
ยังไม่ได้บอกแม่เลยว่า ผมลืมซักถุงเท้า
ยังไม่ได้บอกพี่ลัลลาเลยว่า เค้กที่อยู่ในตู้เย็นผมกินเอง
ยังไม่ได้บอกพ่อเลยว่า แจกันที่ตก ผมทำเอง
เอ่อ…ทำไมผมแลชั่วแฮะ……..เอาเถอะ ไหนๆก็จะตายแล้ว
นะโม นะโม นะโม ชาติหน้าผมขอเป็นคนหล่อ กล้ามโตมั่งนะค้าบบบบ สาธุ!
หลังจากที่เวิ่นเว้อมานาน ภาพความทรงจำทุกอย่างของผมก็เริ่มหลั่งไหลเข้ามา
ก่อนที่ทุกอย่างจะดับวูบไป………
Baby 1 : Baby right
?
จิ๋บ จิ๋บๆ!
“งืมๆ” พลิกตัว
จิ๊บๆ จิ๊บบบ
“งืมมม แจ๋บๆ” เริ่มรำคาญ
จิ๊บบบบบบบบ
“เห้ย! นกที่ไหนว๊ะ ร้องอยู่ได้” และแล้ว หมอนงามๆของผม กะไปแปะอยู่บนหน้าต่าง
แต่เดี๋ยวนะ!
เมื่อกี้เสียงใครว๊ะ?
ไวเท่าความคิด ลุกจากที่นอนทันที แต่เห้ย! ทำไมเตียงมันดูสูงจังว๊ะ
เสื้อผมก็ตัวใหญ่ขึ้น ยาวลากพื้นเลย
“หรือแม่จะต่อขาเตียงเพิ่ม” หง่ะ! เสียงนี้อีกแล้ว
“เสียงกูจริงๆป่าววะเนี่ย…อา.ลา.เออ จริงด้วย “ ลองทดสอบเสียงตัวเอง มันก็เป็นเสียงผม สงสัยเป็นหวัดมั้ง แต่ก็ไม่ได้เจ็บคออะไรนิ
ช่างเหอะ! ไหนๆก็ตื่นละ ไปอาบน้ำดีกว่า
ผมเดินผ่านกระจกห้องไป และพบว่า มีภาพของเด็กคนนึงสะท้อนอยู่ในกระจก
เห้ย! เด็กที่ไหนว๊ะ ก็ทั้งห้องมีแต่ผมนิ เลยรีบวิ่งกลับไปดูกระจกอีกครั้ง
เด็กผู้ชาย อายุประมาณ 6-7 ขวบหน้าตาน่ารัก ดวงตากลมโตสะท้อนภาพตัวเองในกระจก ผมสีดำสนิท ใส่เสื้อสีส้มตัวเดียวกับที่ผมใส่นอน ตอนก่อนนอนก็ใส่มันได้พอดีนะ แต่ตอนนี้มันตัวใหญ่มากๆ ยาวจนลากพื้น
ผมลองขยับแขนดู ใช่จริงๆด้วย
นั่นมันตัวผมนี่หว่า!!
“เห้ยยยย! เกิดไรขึ้นเนี่ยยยยย” เอาละ สติแตกละไง ใจเย็นๆ ‘นัน’ เราแค่ฝันไป ผมพยายามบอกตัวเอง หายใจเข้าลึกๆเพื่อให้สงบลง
เออใช่ มันเป็นฝัน ผมหยิกตัวเองดูเพื่อจะได้ตื่นจากฝันบ้าๆนี่ซะที
“โอ้ย!” แต่ทำไมมันเจ็บว๊ะ
“หรือมันเป็นความจริง? ไม่นะ! เกิดไรขึ้นเนี่ย”
“ อ๊ากกกกกกกกกกก!!!!”
และแล้วผมก็สติแตกครับท่านผู้ชม -.,-
ก๊อกๆ!
“นันนา เป็นไรรึป่าวลูก ตะโกนซะดังลั่นเลย” ม๊าถาม พลางร้องเรียกผม
‘นันนา’ชื่อที่เหมือนผู้หญิงนี้แม่เป็นคนตั้งให้ เพื่อให้คล้องกับชื่อพี่สาว ‘ลัลลา’ มีแต่คนสนิทเท่านั้น ที่ผมยอมให้เรียกนะครับ ถ้าสาวที่ไหนรู้ว่าผมชื่อแอ๋บแบ๋วงี้ มีหวังสาวๆหนีหมดแน่เลย
แต่นี่ไม่ใช่เวลาที่จะมาห่วงว่าจะมีสาวๆไหม
ดูท่าผมคงจะร้องดังไปหน่อย คุณม๊าเลยขึ้นมาดู
ผมแทบจะวิ่งออกไปนอกประตู ถ้าไม่นึกขึ้นได้ว่า…ผมกลายเป็นเด็กอยู่!
จะให้แม่เห็นสภาพแบบนี้ไม่ได้
“อะ..เอ่อ ไม่เป็นไรครับแม่” ดัดเสียงเข้มๆเอาไว้
“ทำไมเสียงแปลกๆล่ะลูก” ม๊ายังเป็นห่วงอยู่
“ไม่สบายนิดหน่อยครับแม่ เดี๊ยวก็หาย ม๊าลงไปทำกลับข้าวเถอะครับ”
“อ๋อ จ้า เดี๋ยวม๊าเอายามาให้นะลูก” และแล้วม๊าก็ไป
เห้อ…เกือบไม่รอด
มันเกิดไรขึ้นกับผมเนี่ย ลองทบทวนสิ่งที่เกิดขึ้น เมื่อวานหลังจากที่ผมกินข้าว อาบน้ำเรียบร้อยแล้ว ผมก็มานั่งดูน้องมิยาบิสุดที่รัก แล้วอยู่ๆ …เออใช่! แหวนที่ผมเพิ่งซื้อมาก็เรืองแสง ก่อนที่ผมจะตาย เอ้ย! สลบไป พอตื่นขึ้นมาก็พบว่าตัวเองกลายเป็นเด็กซะแล้ว
ถ้าดูจากเหตุการณ์ มันต้องเป็นเพราะไอ้แหวนนั่นแน่
แหวนที่ผมเพิ่งซื่อมาจากร้านประหลาดๆที่หัวมุมตึก
‘ร้านสมปราถนา’
ย้อนกลับไปเมื่อวันก่อน
“เย้ หมดคลาสซะที” ผมยิ้มด้วยความยินดี ก่อนจะรีบเดินประตู
“เห้ย มึงจะรีบไปไหนอ่ะ นัน” ภัทร เพื่อนสนิทของผมครับ เราอยู่ด้วยกันมาตั้งแต่ ป.1 จนตอนนี้ก็คณะสถาปัตปี 1 แลัว เรียกได้ว่า สนิทสุดๆ 555
“กูรีบกลับก่อนนะ วันนี้จะรีบกลับไปดูน้องมิยาบิ 55555555555 ” พูดลกลางห้องเลยครับ เพื่อนๆหันมาส่งสายตาล้อเลียน แต่ใครจะสนละครับ เรื่องปกติของผู้ชาย แถมคณะนี้ก็มีแต่ผู้ชายครับผม หน้าด้านไว้นัน 555////
“เออๆ อย่าดูเพลินนะมึง ทำงานด้วย เดะกูส่งไฟล์ให้คืนนี้”
“เครครับโผ้มมม บ้ายบายยยย” และก็รีบวิ่งออกมา
อย่าแปลกใจ ทำไมผมทำเหมือนไม่เคยดูน้องบิ ก็นะครับ บ้านผมอยู่กัน 4 คน เลยไม่มีโอกาสได้ดูซะที พี่ลัลลายิ่งชอบเข้ามาไม่เคยบอกอยู่ด้วย สุดท้ายผมเลยต้องหาวันสะดวกๆเช่นวันนี้ที่ป๊า ม๊า และพี่ลัลลาไม่อยู่
หึหึหึ รอก่อนนะน้องบิสุดเลิฟ
ระหว่างเดินอยู่ จนถึงปากซอยบ้านผม สงสัยผมคิดอะไรเพลินๆ เลยไม่ได้มองทาง
โอ้ย!
ใช่จริงๆแหละครับ ผมชนใครก็ไม่รู้ เหมือนเขารีบมากๆ ของเขาร่วงหมด ทำให้คนดี มีน้ำใจและหล่ออย่างผมต้องรีบเข้าไปช่วยเก็บ
“ขอโทษนะครับ” ด้วยความที่ผมมารยาทงามเฟ้อ เลยขอโทษเขาไป
“เดินระวังๆหน่อยสิ” ผู้ชายที่ผมไม่เห็นหน้า ด่าผม ก่อนจะรีบเอาของ และเดินหายไปอย่างรวดเร็ว
อะไรของมันว๊ะ!
แต่ผมก็ไม่สนใจ เดินต่อไปเรื่อยๆ จนไปสะดุดตากับร้านนึง
ร้านขายของเก่า ที่มีป้ายตัวใหญ่ๆว่า
“สมปรารถนาเรอะ” ไล่สายตาอ่านไปเรื่อยๆ จนพบว่า มีป้ายเล็กแขวนอยู่หน้าร้าน
“เราจะทำให้ความปรารถนาของคุณเป็นจริง…เหอะ หลอกเด็กชัดๆ”
แต่เหมือนมีอะไรมาดลใจให้ผมเดินเข้าไป ในร้านเป็นร้านที่แปลกมาก มีของทุกอย่างตั้งแต่สากเบือยันเรือรบ
เสียงกริ๋ง! บ่งบอกว่ามีคนเข้าร้าน ทำให้มีพนังงานเดินมาหาผม
“ต้องการให้ช่วยอะไรไหมครับ?....”พนักงานชายชราคนนึง เดินเข้ามาถามผม ก่อนจะยิ้มให้
“ไม่ครับ….แค่ เอ่อ อยากเดินดูก่อนเฉยๆ”
“อ๋อ เชิญเดินดูตามสบายครับ เผื่อจะมีของชิ้นไหนที่คุณถูกใจ” ชายชรายิ้มให้ผมอย่างเจ้าเล่ห์
ผมเดินดูอย่างห้ามใจไม่ได้ สัญชาติญาณบอกให้ผมเดินเข้าไปในร้าน
ของมากมายวางเรียงกันจนดูรกตา แต่ของที่สะดุดตาผมที่สุดกลับเป็น
แหวนวงเล็กๆที่สลักลายกุหลาบสีดำ
ผมหยิบมันขึ้นมาดู
ลวดลายที่แปลกตา ตรึงตาผมไว้ที่มัน มันเปล่งประกาย ราวกับบอกให้ผมเอามันกลับไปด้วย
“คุณถูกใจแหวนกามเทพรึครับ”
“แหวนอะไรนะครับ?” ผมแปลกใจ ก็แน่สิ แหวนกามเทพเนี่ยนะ แปลกประหลาดดีแท้
“ครับ แหวนที่ทำจาก เศษเสี้ยวของธนูกามเทพ เป็นของนำโชคอย่างดี ในเรื่องความรัก มันเลยดีรับชื่อว่า ‘แหวนกามเทพ’”
“แล้วมันเท่าไหร่ครับ” ผมไม่ได้สนใจคุณสมบัติมันนะ แต่ผมชอบดีไซน์ของมันมากกว่า
“แหวนเลือกคุณแล้ว….ผมให้ฟรีเลยครับ J” ชายชรายิ้มให้ผม ก่อนจะหยิบแหวนนั่นไปใส่ถุง โดยไม่ถามผมสักคำ
“เอ่อ ไม่เป็นไรครับ ผมยินดีจ่าย”ทำท่าจะควักตังค์
หง่ะ! กระเป๋าตังค์หาย มันหายไปไหนว๊า
“เอาของไปเถอะครับ แล้วคุณกลับไปเอาตังค์ที่บ้าน แล้วค่อยมาจ่ายก็ได้ครับ” ชายชรายิ้มอย่างเป็นมิตร
“เอ่อ….ครับ เดี๋ยวผมรีบวิ่งมา” ผมวิ่งออกจากร้านกลับไปเอาเงินที่บ้านโดยมีพนักงานทิ้งท้ายไว้ว่า
“ขอให้คุณเจอกับเรื่องสนุกนะครับ” ชายชราพูดกับผม โดยส่งรอยยิ้มประหลาดมาให้
ผมวิ่งกลับบ้าน รีบหยิบเงิน แล้ววิ่งกลับไปที่ร้าน แต่ปรากฏว่าร้านนั้น
กลับหายไปแล้ว….
“อ้าว! หรือเราจะฝันกลางวันเนี่ย” แต่สิ่งที่พิสูจน์ว่าเมื่อกี้ไม่ใช่ฝัน คือแหวนวงนั้น ที่อยู่ในมือผม อะไรบางอย่างทำให้ผมสวมแหวนที่นิ้วชี้ขวา ทั้งที่ปกติผมเป็นพวกไม่ชอบใส่แหวน
แหวนเปล่งสี ผมยิ้มให้กับมัน โดยไม่รู้เลยว่า
แหวนวงนี้ จะเปลี่ยนชีวิตผมไปอย่างไม่เหลือเค้าเดิม
“เออใช่! แหวน” ก้มดูแหวนที่ยังอยู่ที่เดิม ทั้งที่ผมตัวเล็กลง แหวนน่าจะหลวมแต่มันกลับใส่ได้พอดีซะด้วยซ้ำพยายามถอดเท่าไหร่ก็ถอดไม่ออก
“โธ่เว้ย! ละจะทำไงดีเนี่ย” ไม่รู้จะทำอะไรดี จะกลับไปร้านก็ไม่ได้ เพราะร้านนั้น มันหายไปแล้ว
“อ๊ะ!...ไปบอกพี่ลัลลาไง เผื่อจะช่วยอะไรได้”
ฉลาดจริงๆกู 55555555
แต่ก่อนอื่นหาไรดีๆใส่ก่อนเถอะ
ผมมองกระจก ละอนาถตัวเอง เสื้อผ้าที่ใส่เกือบจะหลุดแล่ไม่หลุดแล่
‘ต้องรีบไปหาพี่ลัล!’
วิ่งลงจากบ้าน พยายามไม่ให้แม่เห็น โชคดีที่ในห้องผมมีชุดตอนเด็กๆเก็บไว้อยู่บ้าง ยังไม่ได้เอาไปบริจาค ผมวิ่งมาจนถึงมหาวิทยาลัย K มหาวิทยาลัยชื่อดังที่ผมกับพี่ลัลเรียนอยู่
พี่ ‘ลัลลา’ ลัลลดา รัตนพาณิช พี่สาวแท้ๆของผม เป็นสาวมั่นสุดเปรี้ยว ดาวคณะบริหาร
วิ่งจนจะถึงทางเข้า
“หยุดก่อนไอ้หนู มหาวิทยาลัยนี้คนนอกห้ามเข้านะ” ลุงยามวิ่งมาห้ามผม
“แต่ผมมาหาพี่นะครับ”
“จะมาหาใครก็ช่าง แต่ห้ามเข้านะ ต่อให้เป็นเด็กก็ตาม เดี๋ยวลุงก็ซวยพอดี”
“อะ…โอเคครับ ฮึก..มะ..ไม่เป็นไร” ผมพูด แล้วทำท่าจะร้องไห้
“เอ่อ…อย่าร้องไห้ ลุงยกให้ก็ได้ แต่ครั้งนี้ครั้งเดียวนะ” ลุงยามพยายามปลอบผม
“เอ้า รีบเข้าไปสิ เดี๋ยวใครเห็น”
ผมหยุดร้องไห้อัตโนมัติ รีบหันไปขอบคุณลุงยามก่อนจะวิ่งเข้า ม. ไป
หึ มารยาเด็กได้ผลเสมอ ! :P
“แฮ่กๆ” ปกติก็ไม่เคยรู้สึกว่า คณะบริหารมันไกลขนาดนี้
สงสัยขาผมจะสั้นลง เห้อ พูดละเศร้า ปกติก็ใช่ว่าจะสูงนะ
อ๊ะ! นั่นไงพี่ลัลลานิ
พูดปุ๊บ ขาก็รีบจ่ำอย่างรวดเร็ว
“พี่ลัล!!!!!” ตะโกนสุดเสียง วื่งไปจับตัวละ เขย่าๆ
“กรี๊ดดด! เด็กที่ไหนเนี่ย ปล่อยนะ ฉันยิ่งไม่ถูกกับเด็กอยู่” พี่ลัลทำหน้าจะร้องไห้ นี่เป็นอีกนึงสิ่งที่พี่ลัลลาผู้ไม่เคยกลัวใครหน้าไหนกลัวครับ เด็ก กับ ผี มือเรียวพยายามแกะมือผมออกอย่างไม่ปรานี และส่งสายตาขอความช่วยเหลือจากเพื่อนๆทุกคน
“หนู ปล่อยพี่เขาลูก พี่เขากลัว มาหาพี่สาวดีกว่านะ” พี่พิม เพื่อนพี่ลัลยิ้มให้ผมอย่างพยายามอ่อยโยนที่สุด สายตาก็มองพี่ลัลอย่างเป็นห่วง มีบางคนเริ่มวิ่งมาช่วยกันบ้างแล้ว
เอาไงดีละกู
เอาว๊ะ เอาก็เอา คงต้องใช้ไม้ตายสุดท้าย
“ฮะ…ฮึกกก…ฮือออออออออ” ผมเบะปาก แกล้งร้องไห้ พี่ๆทุกคนเลยปล่อยผมทันที
“โอ๋ๆ อย่าร้องนะค๊า” พี่พิมปลอบ
แต่พอพี่เขายื่นมือมาจะดึงผมออก ผมก็ร้องไห้หนักกว่าเก่า ทำให้พี่พิมไม่กล้าทำไรมาก ได้แต่มองเพื่อนตัวเองอยู่ไกลๆ
“ลัล โอ๋น้องสิแก โอ๋” พี่พิมพยายามบอกพี่ลัล
“ฉันยังเอาตัวไม่รอดเลย”
“ผมจะปล่อยพี่ ถ้าพี่ไปคุยกะผม 2 คน” ผมกระซิบบอก
พี่ลัลไม่มีทางเลือก เลยพาผมไปที่ๆคุยกันได้ 2 คน พี่พิมทำท่าจะตามมาด้วย ผมเลยกระชับเสื้อพี่ลัลแน่นกว่าเดิม เหมือนพี่แกจะรู้ เลยบอกให้พี่พิมไปก่อนเลย เพื่อความชัวร์ ผมเลยยังไม่ปล่อยเสื้อพี่ลัล ทำให้พี่ลัลก้าวขาไปอย่างยากลำบาก
เรื่องอะไรจะปล่อยล่ะ เดะพี่ก็ชิ่ง ผมรู้นิสัยพี่ดีน่า :P
จนมาถึงที่ลับตาคน ผมเลยปล่อยเสื้อพี่ลัลซะที พี่ลัลทำหน้าโล่งอก
“ผมมีเรื่องจะพูดกับพี่” หน้าเครียดครับ หน้าเครียด
แต่คนที่ผมอยากให้เครียดด้วย กลับไม่สนใจ เดินจากไปอย่างหน้าตาเฉย
ชิ! ต้องให้ใช้ไม้ตายใช่ไหม
“เด็กหญิงลัล เคยฉี่รดที่นอน ตอน ป.2 ทำแจกันแตกตอน ป.4 ทำของหายตอน.ป..”
“หยุดๆ พอแล้ว นายรู้ได้ไง?” เป็นไปตามคาดครับ พี่ลัลรีบเดินกลับมา ดวงตาเรียวมองผมอย่างกดดัน
“ผมไงพี่ นันน้องพี่อ่ะ”ผมพยายามบอกอย่างจริงจัง
หง่ะ! ไมทำหน้าไม่เชื่องั้นอ่ะ
“ไอ้นันส่งนายมาใช่ไหม บอกมันไป พี่! ไม่! เล่น!” ทำท่าจะเดินต่อ
“ทำของหายตอน ป.6 เตะเพื่อนตอน ม.2 ก...”
“โอ้ย! พอแล้ว ถ้านายเป็นน้องฉันจริง ต้องตอบคำถามให้ได้”
หึหึ ท้าผิดคนละเจ๊
“เอาเลยครับพี่” ยิ้มท้าทาย
“มีคำถามอยู่คำถามนึง ที่เราเคยสัญญาว่าจะรู้กัน 2 คน ป.2 เราเคยสัญญากันไว้ว่าไร ”
เป็นอย่างที่ผมคิดไว้ครับ สิ่งที่เรารู้กันแค่ 2 คน และมันจะเป็นงี้ตลอดไปคือ
“ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน เราจะไม่ทิ้งกันไง J” ผมยิ้มจริงใจให้พี่ลัล
ช๊อกครับ พี่ลัลช๊อกไปแล้ววววว
เหมือนพี่เขาจะได้สติ เลยจะกอดผม แต่ก็พี่เขาจะนึกได้ว่าผมเป็นเด็ก เลยได้แต่ทำหน้าซึ้งให้ผมแทน
“กรี๊ด! ไมกลายเป็นเด็กเงี้ยอ่ะนัน พี่ก็อยากกอดนะ แต่นันก็รู้ว่าพี่กลัว” ส่งสายตาขอโทษมาให้อีก
พี่ใครว๊ะ ต่อยคน เตะคนมานับ 100 แต่มากลัวเด็กเนี่ย
“เรื่องมันยาวอ่ะพี่ เดะนันเล่าให้ฟัง” ผมเล่าให้พี่ลัลฟัง ซึ่งก็ใช้เวลานานมากๆ กว่าจะจบ
“ละเราจะเอาไงต่อ?”
“ผมก็อยากรู้ เลยมาหาพี่ไง “ เรา 2 คนเริ่มซีเรียส
“บอกป๊าม๊าไหม?”
“พี่ก็รู้ ป๊าม๊าไม่มีทางเชื่อแน่” อย่างพี่ลัล ผมเคยมีสิ่งรู้กันแค่ 2 คนเลยพอจะทำให้เชื่อได้ แต่ม๊ากับป๊าไม่น่าจะง่ายอย่างงั้นเขาไม่มีทางเชื่อแน่ๆ
“แล้วผมก็ไม่ค่อยอยากให้ป๊าม๊ารู้ด้วย ไม่อยากให้เป็นห่วงกัน เพื่อนๆด้วย ดูผมสิ! กลายเป็นเด็กตัวแค่นี้เมื่อวานยังเล่นบาสกับพวกมันได้อยู่เลย แม่ง! รู้ถึงไหนอายถึงนั่น” ผมเริ่มเครียดครับ ถ้าไอ้ภัทรรู้ เชื่อดิ มันต้องล้อยันเกษียณแน่
“โอเคๆ เอาเป็นว่าเรื่องนี้เรารู้กัน 2 คน ป๊าม๊าอ่ะ พี่จัดการได้ ปัญหาอยู้ที่ระหว่างนั้นนันจะอยู่ไปที่ไหน?”
“ไม่ใช่เพื่อนผมแน่พี่” ผมบอกขัดไว้ก่อน
“อืม…อ๋อ พี่พอจะมีคนช่วยเราได้ เพื่อนพี่เอง มันเป็นพวกสบายๆน่าจะยอมช่วยเรา” พี่นันบอก
ดูเหมือนจะเป็นทางเลือกที่ดีที่สุดในตอนนี้แล้ว
“โอเค ตามนั้น”
“งั้นเดี๋ยวพี่โทรหามันก่อนนะ นันจะบอกเรื่องนี้กับมันไหม?” พี่ลัลถามอย่างเป็นห่วง
“ไม่อ่ะ…รู้ 2 คนก็พอละ”
“จ้าๆ” พี่ลัลยิ้มสวยส่งให้ผม ก่อนจะเดินออกไปคุยโทรศัพท์
อ๊ากกกก! ทำไมผมต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วย ฮือออออออ
สิ่งที่จะทำได้ในตอนนี้คือ คือ
‘ปลง ซะเถอะ’ เด็กน้อยคอตก
เห้อ….ชีวิตผมจะยังไงต่อไปเนี่ย ไม่อยากเป็นเด็กตลอดชีวิตหรอกนะ
-------------------------------
ดีค๊า
อยากลองแต่งมานานแล้ว ในที่สุดก็ได้ทำซะที
ปิดเทอมปุ๊บก็นั่งทำเลยนา หวังว่าจะชอบนะค่ะ ขอบคุณค๊า J
CAN
DLE
ความคิดเห็น