รักนี้ต้องเสี่ยง

ลำดับตอนที่ #1 : บทที่ 1

ไม่ว่าวันพรุ่งนี้มันจะเป็นอย่างไร... ขอให้ รู้ไว้มีฉันรักเธอ.... “น้ำๆๆๆ...แกดูคะแนนผลสอบหรือยังเนี่ย แกติดที่นี่เว้ย! ดีใจด้วย!^O^//” “จ้ะๆ^-^ แล้วแกติดป่ะ” “ติดสิ! แต่ว่าคนละที่กะแกอ่าT^T” “ง่ะ T-T ...ไม่เป็นไรหรอก เราโทรหากันก็ได้นี่” “แก มันก็จริง... แต่ว่าแกต้องระวังตัวให้ดีอย่าไปรักใครจนตัดใจยากขนาดเนี้ย ฉันไม่อยากเห็นแกเป็นแบบนั้นอีกแล้วอ่ะ...ตอนนี้ ฉันห่วงแกจริงๆนะ” “จ้ะ ฉันก็ไม่อยากให้มันเกิดขึ้นซ้ำสองเหมือนกัน ฉันยังคิดเลย.. ว่าจะไปรักผู้หญิงเลยดีมะ หรือไม่ก็ ..ไม่ต้องรักใครเลย จะได้ไม่ต้องเจ็บ ” “แก... หยุดความคิดบ้าๆนั่นออกไปเลยนะ ฉันเข้าใจแกนะ แต่แกไม่ต้องทำถึงขนาดนั้นก็ได้ ... เอาล่ะ ตอนนี้ฉันต้องไปงานแต่งเพื่อนพ่อฉันแล้ว มันเริ่มประมาณตอนสองทุ่มกว่าแน่ะ ไม่รู้จะรีบไปทำไม -*- “ “แล้ว..จัดกันที่ไหนล่ะ ” “ทำไม อยากไปหรอ จัดที่โรงแรมพารา ชั้น 7 นี่ แต่ถ้าแกไปนะ ขอบอกว่า งานนี้ ลุงสุพจน์จะเอาลูกเขาไปด้วย คือ.. งานแต่งนี้ เป็นงานแต่งครั้งที่สองน่ะ คือ ภรรยาเขาเสีย แล้วตัวเขาเองก็มีคนใหม่ด้วย ..แต่ได้ยินมาว่าลูกชายสุดหล่อ *o* ของเขาจะไม่ค่อยชอบสักเท่าไร” “อืม ^^ ” “งั้น ฉันไปแล้วนะ ถ้าจะไปก็ได้นะ งานนี้ไม่ต้องกลัว ไม่ซีเรียสอะไร” “จ้ะ ^^ ” เฮ้อ! ..ทีนี้ก็เหลือแต่ฉันแล้วสินะ ยัยปลา เพื่อนรักก็ต้องไปอยู่คนละที่อีก ฉันก็เหลือตัวคนเดียว... แต่ไม่เป็นไร ฉันมีมนุษย์สัมพันธ์ที่ดีพอ! เอาล่ะอีกไม่กี่เดือนก็จะเปิดเทอม ฉันต้องสู้ ..เปลี่ยนชีวิตให้ดีกว่าเดิม..เป็นคนใหม่ให้ได้! ฉันจะสลัดความเลวๆ!! ของพวกนั้นออกไปให้หมด ฉันจะทำให้มันดีกว่าเดิมแน่นอน (...รู้สึกว่าฉันจะพูดเหมือนส.ส.หาเสียงเลยนะ -*- ) ที่บ้าน “ เย้!!! ^O^// พ่อ แม่ เค้าติดด้วยยย มันเป็นโรงเรียนในฝันเค้าเลย เป็นไง อันดับดีมะ ” “จ้า ดีจ้ะดี ได้ตั้งที่ 36 ก็ดีแล้ว แต่ถ้าเกิดไปสมัครเร็วกว่านี้ก็จะได้ที่ 30 เลยนะ คะแนนก็ไม่เลวด้วย ไม่รู้ลูกใครเก่งจังเลย^^” “โด่ แค่เนี้ยเอง ทำเป็นเก่ง - - “ “ทำไมพ่อ ชิ! อย่างน้อยก็เก่งแล้วกัน” “ - - + “ “งั้นเรามาฉลองกันดีมั้ย ไปกินไอติมกัน แต่ว่าต้องรีบๆหน่อยนะ เดี๋ยวแม่กับพ่อต้องไปงานแต่งเพื่อนพ่อเค้าน่ะ” “เพื่อนพ่อ... แล้วจัดกันที่ไหนอ่ะ” “ก็ที่โรงแรมพารา โรงแรมหรูเชียว ไปมั้ย” “โห *O* ( ที่จริงก็รู้แล้วอ่ะนะ ต้องแอคชั่นหน่อย) หรอ ไปดิไป จะได้ไปดูด้วยว่างานแต่งเป็นยังไง ไม่เคยไป” “ ได้สิ แต่ว่าตอนนี้ไปฉลองกันก่อน แล้วค่อยกลับมาแต่งตัวกันอีกทีนึง” “โอเคงั้น ไปกันเลย! ” ที่ร้านไอติม “ตู๊ดๆๆ ฮัลโหล ปลา เดี๋ยวฉันไปงานแกแล้วนะ เผอิญว่าพ่อฉันก็เป็นเพื่อนลุงสุพจน์พอดี” “ว้าว! ดีอ่ะ ดีๆๆ เดี๋ยวเจอกันนะ ตอนนี้ฉันยุ่งอยู่อ่ะ แค่นี้ก่อนนะ ” “มีอะไรเหรอน้ำ” “ไม่มีอะไรแม่ คืองานนี้อ่ะนะ เพื่อนเค้าไปด้วยเพราะว่าเพื่อนเค้าอ่ะ พอดีพ่อเขาก็เป็นเพื่อนลุงสุพจน์พอดี” “อ้อ/อ้อ” “ง่ำๆo- . –o อร่อยยย” ช็อคโกแลตนี่มันอร่อยจริงๆนะ “เอ้อ แล้วน้ำมีชุดไปงานแล้วหรอ ปกติเห็นใส่แต่เสื้อผ้าทั่วๆไป รู้สึกว่าไม่มีชุดเดรสเลยนะ” “งั้นเดี๋ยวเราไปซื้อแล้วกันนะ” “ขอไปซื้อเองได้ไหมแม่” ต้องอ้อนวอนหน่อย “จะดีหรอ ..แต่ว่าไปน้ำก็โตแล้ว งั้นไม่เกิน 500 นะเพราะว่าถ้าเกินต้องออกเองเข้าใจมั้ย” “ค่า ^o^ ” ต๊อก ต๊อก ต๊อก..... “อ้า ร้านนี้แหละ ดูสวยดี” ว้าว!! OoO ฉันเห็นชุดนึง มันเป็นชุดเดรสค่อนข้างสั้นหน่อย เลยเข่ามานิดๆ สีชมพูอ่อนจนเกือบขาว มีโบว์ตรงหน้าอก แขนกุด ตรงขอบกระโปรงมีริ้วๆ เวลาขยับตัวมันก็จะพริ้วตาม แถมยังมีรองเท้าให้ด้วย เป็นแคชชูสีชมพูอ่อนเกือบขาว มีโบว์นูนขึ้นมาสีขาว ไม่มีส้น อา ..ช่างสวยเหลือเกิน *_* “เอ่อ..พี่คะ ตัวนี้เท่าไหร่อ่ะคะ” “ดูที่ป้ายตรงชุดสิ มีบอก” “แต่ว่ามันเขียนแต่ราคาเต็มอ่ะค่ะ มันมี sale อยู่ข้างบนด้วย” “อ้อ! สงสัยทางเรายังไม่ได้แก้ไข ต้องขอโทษด้วยนะคะ เอ่อ..ตัวนี้ราคาลดแล้วเหลือ 650 ค่ะอันนี้ลดสุดๆแล้วนะคะ ปกติก็ 750 ค่ะ” “งั้นเอาตัวนี้ค่ะ” “ได้ค่ะ” ว้า! >^< ต้องเสียไป 150 แต่..ชุดมันสวยทำไงได้ เนื้อผ้าก็ดี อีกอย่าง ฉันจะเก็บรักษามันไว้ให้ดีที่สุดเลย! “นี่ค่ะ 650” “ขอบคุณค่ะ โอกาสหน้าเชิญใหม่นะคะ” ต๊อก ต๊อก ต๊อก.... “มาแล้ว กินอิ่มกันหรือยังพ่อแม่ เค้าซื้อมาแล้ว เป็นไงสวยมั้ย” “สวยสิ พาแม่ไปดูบ้างดิ” “เอาไว้คราวหน้าแล้วกันเธอ จะเย็นแล้ว อีกอย่างดรงแรมพารานั่นก็อยู่ตั้งไกล” “ชิ ก็ได้ เดี๋ยวแม่จะไปกินของฟรีให้กระหน่ำเลย ^^” “เค้าก็ด้วยคน ของฟรีอร่อยอยู่แล้ว ^-^” เห็นหรือยังว่าบ้านฉันอนุรักษ์ให้ของฟรีอยู่คู่คนไทย ที่บ้าน “ว้าว! ลูกแม่สวยมากเลย น่ารักๆๆ เดี๋ยวมีคนมาจีบแม่ทำไงเนี่ย” “เกินไปๆ ” แต่ในใจ>> (ก็ดีเนอะ จะได้มีแฟนซักที>//<) “เราไปกันได้หรือยัง = =^” “ไปสิไป ^^” ที่โรงแรมพารา “อ้า!! ปลา พ่อแม่ปลาสวัสดีค่ะ ^o^” “สวัสดีค่ะ พ่อแม่น้ำ ^o^” “เอ่อ..เดี๋ยวพ่อกับแม่ขอตัวไปคุยกะสุพจน์เขาหน่อย ไม่ได้เจอกันนาน ^ ^” “อื้ม ^^” “เดี๋ยวพวกเด็กๆเข้าๆไปนั่งตรงโต๊ะนั้นนะ มันจะมีอยู่สองสามโต๊ะ ไว้สำหรับเด็กๆหลานๆเพราะพวกผู้ใหญ่เขาจะนั่งส่วนเขา” “จ้ะ แม่เดี๋ยวปลาขอตัวไปคุยกับน้ำก่อนนะ” “งั้นเดี๋ยวแม่กับพ่อไปหาเพื่อนก่อนนะ” “ไปน้ำ ไปนั่งโต๊ะริมนู้นกัน ฉันนั่งอยู่พอดี และอีกอย่างงานนี้ ... นังเมย์ตัวแสบ มันนั่งอีกโต๊ะนึง ฉันเลยให้แกมานั่งโต๊ะนี้กับฉัน” “อ่อ ..ขอบใจ” “เอ..แล้วเจ้าชายงานนี้อยู่ไหนน้า” “แกหมายถึง ลูกลุงสุพจน์น่ะหรอ” “ช่ายย ฉันเคยเห็นหน้าเขาแวบๆตอนที่ลุงสุพจน์เอารูปครอบครัวเขาให้ครอบครัวฉันดู วัยเดียวกับเราเลยนะ แล้วที่สำคัญ...เขาอยู่โรงเรียนเดียวกับแก!!! ...ตอนนี้ฉันเลยอิจฉาแกมาก>o///< “หรอ ..ขอบใจชื่อไรอ่ะ” “ชื่อ น้ำ..สวัสดีนะ เดี๋ยวฉันขอไปหาเพื่อนก่อน ….บาย ^-^” “อืม ^-^” “อ๊ายย!! แกได้พูดกับกานด้วยอ่ะ อิจฉา>//<” “ชิ!! ฉันได้พูดกับเขาเยอะกว่าที่พูดกับเธออีก อย่ามาทำตัวแบบนี้หน่อยเลยน่ะ” “เราไปกันเหอะ ฉันเริ่มหิวแล้วอ่ะ เมย์” “ไปสิ มิว” “เฮ้อ! นึกว่าจะมีเรื่องจนได้ ในที่สุดสองคนนั้นก็ไป ว่าแต่แกโดนเมย์ขัดขาอ่ะ เป็นอะไรบ้างรึป่าว” “ก็ไม่เป็นไรมากหรอก ..ก็กานมารับทันอ่ะ ไม่งั้นฉันก็คงหัวเข่าช้ำไปแล้วแหละ” อ๊ายย! นึกถึงภาพเมื่อกี้ทีไรเขินทุกทีเลย >///< “อืม..ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว เดี๋ยวอีกแปบฉันคิดว่าพิธีกรก็จะเริ่มงานแล้วแหละ เราไปหาอะไรมานั่งกินดีกว่าเดี๋ยวงานเริ่มต้องอยู่ที่โต๊ะ เดินไม่ได้เลย” “อืม ว่าไงว่ากัน” ที่จริงฉันก็เริ่มหิวเหมือนกันแล้วนะเนี่ย ดีๆของฟรีต้องกินให้กระหน่ำ 555+ ^O^