รักนี้ต้องเสี่ยง

ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 2

“อ้า! อิ่มอ่ะ อย่างรุนแรง คิดถูกจริงๆที่มางานนี้ ^0^// ” มันอิ่มจริงๆนะ “เป็นไงล่ะ มีความสุขใช่ม้า ^^” “อื้ม ...แต่ตอนนี้ก็ดึกแล้วอ่ะ ฉันกลับก่อนนะ ^^” “อื้ม ^^ งั้นฉันก็ขอกลับด้วยเหมือนกันนะ” “จ้ะ ^-^ ” ฉันยิ้มให้ปลาเพื่อนรักของฉันอย่างมีความสุขที่สุด ...ก็ไม่รู้เพราะอะไรเหมือนกันนะ ตอนนี้ปลาเดินจาก ฉันไปแล้ว.. ฉันรู้สึกตะหงิดๆว่าจะไม่ได้เจอปลาอีกแล้วยังไงไม่รู้ “อ๊ะ! O.o นี่ ..เป็นอะไรมากป่ะเนี่ย น้ำ ..อยู่ดีๆก็มากอดฉัน ....นี่ คิดอะไรกับฉันหรือเปล่าเนี่ย - -^” “ก็ไม่ใช่อย่างงั้น ......แต่ฉันรู้สึกเหมือน.. ช่างมันเหอะ ฉัน..คิดถึงแกนะเว้ย ฉันจะไม่มีวันลืมแกเลยนะ” “จ้า ^^ ฉันจะกลับบ้านแล้ว บายยๆๆ^-^” “อื้ม...” ที่บ้านอันแสนสุขของอั๊ว ^-^ “ฮะ!!! จริงเหรอคะ ..OoO!! ค่ะ...ค่ะ..เดี๋ยวดิฉันจะรีบตามไปนะคะ ค่ะๆ” “แม่..มีอะไรเกิดขึ้นหรอ?” ฉันถามแม่ด้วยความสงสัย อย่างมากด้วย..ภาพที่ฉันกอดปลาตอนเลิกงาน มันก็ผุดขึ้นมา ในหัวทันที “คือ....น้ำ.. สูดลมหายใจเข้าลึกๆเลยนะ ...ครอบครัวปลาเพื่อนน้ำ เขารถคว่ำ เพราะว่ามีเด็กวิ่งตัดหน้ารถ พอดี แล้วถนนแถวนั้นก็ลื่นมากด้วย เพราะฝนกำลังตก ... ทุกคนรอด ..ยกเว้น ...หนูปลา” เมื่อฉันได้ยินว่า ปลาตายแล้ว ..ฉันแทบจะไม่ได้ฟังอะไรอีกแล้ว ฉัน..แทบจะทำอะไรไม่ถูกเลย ..เพื่อนที่อยู่ด้วยกันมาตั้งนาน ทำไมอ่ะ..ทำไมปลาทำแบบนี้ “แม่.... ทำไมปลาทำแบบนี้อ่ะ ทำไม..ทำไมๆๆๆ ..ฮือๆๆอึก ฮืออ..” “น้ำ..แม่เข้าใจนะ แต่ถ้าเป็นแม่..แม่จะคิดว่าชาติที่แล้วเขาคงต้องทำกรรมอะไรไว้ เขาอาจจะวิ่งตัดหน้ารถเหมือน เด็กคนนั้นก็ได้ ชาตินี้เขาถึงต้องมาด่วนจากไป...พ่อแม่เขาก็เสียใจไม่แพ้น้ำหรอกนะ ว่าแต่แม่เอง...แม่ยังตกใจ ไม่หายเลย แม่ก็ขออย่าให้มันมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นกับครอบครัวเรา” “แต่..ฮืออๆๆๆ อึก ฮืออือๆๆ รับไม่ไหวแล้วแม่ ..” จากนั้นฉันก็ไม่รู้สึกอะไรอีกเลย....... ผ่านไปครึ่งชั่วโมง ที่โรงพยาบาล.. “น้ำ..ๆๆๆ... ตื่นได้สักที นี่คือห้องของปลา.. เข้าไปลาก่อนไป ก่อนที่เขาจะเอาศพปลาไป” ...ฉันเดิน เข้าไปในห้องของปลา...คนเดียว เงียบๆ... ฉันเห็นร่างกายปลา..ซีดมาก มีแผลเต็มตัว.. “ปลา... ฉันมาหาแกแล้วนะ ฉันเชื่อเดี๋ยวสักพักแกก็ตื่นขึ้นมาคุยกับฉัน ..เหมือนวันที่ผ่านๆมา ฉันรู้ตอนนี้แก กำลังหลับอยู่ ฉันไม่อยากปลุกแกหรอก ..แกหลับแบบนี้ก็น่ารักดีนะ.. ปลา.... ห้องนี้มันเงียบจังเลยเนอะ .. ฮือ อึกๆ.. แก..ว่ามั้ย.. ฉันอยากคุยกับแกนะเว้ย...แกตื่นขึ้นมาสิ ตื่นขึ้นมา ขึ้นมาแซวฉัน ขึ้นมาคุยกับฉัน ขึ้นมากอดฉัน ขึ้นมาๆๆ...ทำยังไงก็ได้..ฮือๆๆ อึกๆ... แกตื่นมาพูดอะไรกับฉันหน่อย..อย่าปล่อยให้ฉันบ้าคุยอยู่ คนเดียวสิ ..ฮือๆๆฮืออืออ.. แก.. ฉันอยากให้เราอยู่ด้วยกัน เล่นด้วยกัน ไปไหนมาไหนด้วยกันอีก.. ฉันไม่ อยากเชื่อเลย... แก.. ตาย ..แล้ว. ..จริงๆหรอ แกตื่นมาสิ! ตื่นมา! ลุกขึ้นมา !” ฉันเขย่าตัวปลา อย่างแรง แต่มันก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย นอกจาก..เสียงร้องไห้ของฉัน ไม่มี..แม้แต่เสียงลมหายใจของปลา ..ไม่มีเลย ทำไมฉันล่ะอยากรู้นัก...ทำไมเด็กคนนั้นถึงไม่วิ่งตัดหน้ารถคันอื่น.. ทำไมต้องมาวิ่งตัดหน้ารถของเพื่อน ฉัน “ปลา!! ทำไมเด็กคนนั้นต้องมาวิ่งตัดหน้ารถแกด้วยอ่ะ .. ทำไมอ่ะฮะ!!!! ฉันไม่เข้าใจอ่ะ .ฮืออือออๆๆๆ... อึก อืออๆๆ.. ”