รักนี้ที่รอมานาน

Intro
 

      "ผึ้ง ไปโรงเรียนดีๆนะลูกระวังตัวนะ" แม่ของร่างบางเตือน
     "ค่ะแม่" ร่างบางตอบ

     ระหว่างทางที่เดินไปเรียน

     ลั้ลลาลั้ลลา  ♬  เอี๊ยดดดด ตุ่ม
 
      "เฮ้ย! มีเด็กถูกรถชน " 

     แล้วหลังจากนั้นฉันก็ไม่รู้สึกตัวอีก

 

    o_<

    ฉันค่อยๆลืมตาตื่นขึ้น เพราะรู้สึกถึงอุณหภูมิรอบกายที่ร้อนระอุทะลุจุดเดือด ทำไมมันถึงได้ร้อนอบอ้าวขนาดนี้เนี่ย นี่บ้านฉันแอร์เสียหรือถูกขโมยหลังคาเนี่ยย โอ้ย! ร้อนๆๆ ร้อนเฟ้ย =_=
    โว๊ะ อุ๊ตะ เย่เฮท!!! OoO
     ทะ...ที่นี่ที่ไหนเนี่ย ไม่ใช่บ้านฉันนี่หน่า อย่างกับอยู่ในป่างั้นแหละ แถมไอ้ควันเหม็นๆ ร้อนๆ นี่อีก ใครมาปิ้งหมู ปิ้งไก่ แถวนี่ฟะ ว่าแต่ฉันมาอยู่ที่นี่ได้ไงอ่ะ จำได้ว่าเมื่อคืนยังนอนอยู่ที่เตียงนุ่มๆอยู่เลย หรือว่ามีใครลักพาตัวฉันมาทำมิดีมิร้าย Oh no! 
    สรุปมันเกิดอะไรขึ้นกับช้านนนน >_<

    "สวัสดีเจ้ามนุษย์โลก ยินดีต้อนรับ"

     ง่ะ! เสียงใครฟะ น่ากลัวชะมัด 
     ฉันหันหลังกลับไปมองแล้วรูม่านตาฉันก็เบิกกว้างขึ้น อุ๊ต๊ะ! OoO
     ตะ...ตัวอะไรเนี่ย เกิดมาไม่เคยพบไม่เคยเห็น รูปร่างใหญ่โตอย่างกับยักษ์วัดแจ้ง ตัวแดงแจ๊ดแจ๋เหมือนตกถังสี มีเขาบนหัวโค้งย๊าวยาว ไว้หนวดรกครึ้มอย่างกับซานต้าครอส ถือไม้เท้ารูปหัวกะโหลกนั่งเป็นสง่าอยู่บนแท่นอะไรซักอย่างด้วย
     หยึย >< ตัวอะไรเนี่ย ไม่ใช่คนแน่เลย
     จึ๋ง จึ๋ง∽ ฉันจิ้มลงบนหน้าแข้งของตัวอะไรก็ไม่รู้

    "นี่ เจ้าทำอะไรหน่ะ"

     อุ๊ต๊ะ! ตกใจหมด >_<  
 
    "เอ่อคือ คุณเป็นใคร"
    "ฉันคือ พญายม เจ้าแห่งดินแดนนรก"
    "ห้ะ พญายม นรก นร๊ก" OoO
    "เจ้าจะเสียงดังทำไม"
    "ทำไมฉันมาอยู่ที่นี่ ฉันตายแล้วหรอ"

     ไม่เอาน้าา ยังไม่อยากตายยังไม่ได้ไปหาโอ้ปป้าที่เกาหลีเบยยย ><'

    "ใช่ เธอตายแล้ว บาปหนักซะด้วยเลยได้มาอยู่ในนรก 55555"

     ฮึ่ย! เยาะเย้ยซะ เดี๊ยะๆๆ

     "บาปอะไร ฉันไปทำอะตอนไหน งงจุงเบย" ???

     ท่านพญายมเปิดคัมภีร์เล่มเบ่อเร่อขึ้นมาแล้วอ่านข้อความ

    "ก่อนตายเจ้าได้ปฏิเสธรักจากผู้ชายที่รักเจ้า ทำให้เค้าเกือบคิดฆ่าตัวตาย ถึงแม้เค้าจะไม่ตายแต่ก็ทำให้เค้ามองเห็นความรักเป็นเรื่องล้อเล่น ไม่มีความจริงใจให้กับใครอีก นอกจากนี้ยังหลอกลวงเพศตรงข้ามเพื่อสนองความสะใจก่อให้เกิดบาปต่อตนเองและผู้อื่น ดังนั้น เจ้าจะต้องไปเกิดเป็นหมาไม่มีเพศ ห้าร้อยชาติและไม่มีใครรักอีกต่อไป "  

     อ๊ายยย ป่าเถื่อนชัดๆ อย่างนี้หนูไม่ยอมนะคะ หนูไม่ยอม เรื่องแบบนั้นมันเกิดขึ้นตอนป.5 เอง กำลังไร้เดียงสาเลยนะนั่นน่ะ ต้องไปเกิดทั้งที่ไม่มีไอ้นั่น ไอ้โน่น ไอ้นี่ ไม่เอานะ ไม่เอาา

    "ก็ฉันไม่ได้บอกให้ไปฆ่าตัวตายสักหน่อย หมอนั่นอยากฆ่าตัวตายเอง เกี่ยวอะไรกับฉันเล่า"
    "เธอทำให้เค้าเสียใจ เธอจะต้องรับผิดชอบ"
    "โห่ ท่านพญายมสุดหล่อ ลดโทษให้หน่อยไม่ได้หรอ นะๆๆๆๆ" ฉันพยายามต่อรอง
    "ไม่ได้" เยเฮท! ทำเป็นหนักแน่น
    "นะๆๆ สุดหล่อ น้าาาา " อ้อนวอนให้มากที่สุดอย่างน้อยก็ขอให้มีไอ้นั่นก็ได้ --
    "ก็ได้ ข้าจะลดโทษให้"
    "เย่ ขอบคุณท่านพญายมสุดหล่อมากนะ ตกลงลดเหลือให้เท่าไหร่อ่ะ" รอคำตอบ
    "ข้าจะส่งให้เจ้าไปบนโลกมนุษย์อีกครั้ง เจ้าต้องกลับไปหาผู้ชายคนนั้นแล้วทำให้เค้ารักเจ้าให้ได้ ถ้าทำไม่ได้เจ้าจะต้องเป็นหมาไร้เพศตลอดกาล 555555"

      อ๊ายยย ไม่ได้ต่างอะไรกันเล้ย แล้วนี่ฉันไปหาเค้าที่ไหน เค้าจะรักฉันหรือเปล่า โอ้ย ปวดแก่น !! 

    "อย่างอื่นไม่ได้หรอ ฉันจำชื่อเค้าไม่ได้ด้วยซ้ำ" ต่อรองอีกนิด
    "ไม่ได้ ไม่งั้นก็ไปเป็นหมาไร้เพศ" ท่านพญายมขึ้นเสียง
    "ฮือๆๆ ยอมแล้วจ้าาา" เฮ้ออ ยอมแพ้ - -
    "อย่าลืมภารกิจเจ้าหล่ะ อ้อ! ลืมไปเจ้าบอกว่าเจ้าจำชื่อผู้ชายคนนั้นไม่ได้ใช่ไหม"
    "อ้อ เค้าชื่ออะไรหล่ะ"
    "โอ เซฮุน"

#อ๊ากก ฝากเนื้อฝากตัวด้วยน้า นักเขียนฝึกหัดค่ะ ติชมได้นะคะ
   เรื่องนี้เป็นเกี่ยวกับความเชื่อนะคะ โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านค่ะ  ^^ cr.แสตมป์เบอรี่