Neuter_Boy_L{The Forget Memmory}ความทรงจำที่ถูกลืม

ลำดับตอนที่ #5 : Vol.3 Forget of memmory

‘...นี่มันอะไรกันครับหมอ… ทำไมภาพสมองของโลโคโค่มัน...’

‘ครับ... จากภาพที่เห็นเซลล์สมองของโลโคโค่เน่าเปื่อยไปหลายที่... หมอไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นอานะ... แต่จากที่ผมสันนิษฐานคือ1.สถานที่ที่พวกหนูพบ ผมเดาว่าเขาอาจตกทะเลแล้วน้ำทะแลไปคลั่งในสมองทำให้มันเน่าเปื่อย 2.อาจจะเป็นแรงกระแทกอย่างรุนแรง และ 3.หมอไม่ทราบครับ’

‘งั้นแสดงว่า...’

‘ครับ... จากการดูเซลล์ประสาทที่เน่าเปื่อยมันเป็นเซลล์ที่เกี่ยวกับทางด้านความจำ... เพราะฉะนั้น... ผมว่าเขาอาจความจำเสื่อมและ... มันเน่าไปหลายที่ผมว่านะครับ’

 

 

‘ลืมทั้งความเป็นมนุษย์เลยก็ว่าได้’

 

เสียงตอนผมกับคุยกับหมอมันยังคงดังก้องภายในหัว

มันอื้อไปหมด

ความรู้สึกแบบนี้...

ทำไมมัน...

ทำให้ผมโครม่าแบบนี้ได้นะ

ครืน...

“อ้าว~ พี่ฟิดิโอ้กลับมาแล้วคะ”เสียงลูเซ่ดังขึ้นก่อนที่ผมจะได้ยินเสียงฝีเท้าของใครบางคนแล้วก็สัมผัสได้ถึงการจับแขนของผมอย่างรุนแรงไม่มากนัก

“พี่ฟิดิโอ้... หน้าพี่ซึมจัง”

“อ๊ะ? จริงหรอ”ผมเงยหน้าถามอย่างสงสัย

“อื้ม! คิ้วนี้ขมวดเป็นปมเลย”ลูเซ่บอก

“หรอ... ฮะๆๆๆ^^;”ผมบอกลูเซ่ก่อนจะหันไปมองคนที่เป็นผู้ป่วย... ตอนนี้ดูมีสีหน้าออกรสดีขึ้นบ้าง(ถึงแม้ผมจะแปลไม่ออก - -;)

“อ้าว!!! ฟิดิโอ้... นายมาตอนไหน”จิจิถามผม... - -;;ขอบคุณที่ยังมิเมินผมแบบคนอื่น ๆ - -;

“ตะกี้”ผมตอบไปก่อนจะเดินมานั่งตรงโซฟาอย่างเหนื่อยหน่าย...

แกร๊ก

จู่ ๆ เสียงประตูห้องผู้ป่วยก็ดังขึ้นพร้อมกับการปรากฏตัวของ...

...

..

.

 

พวกสมาชิกกลุ่มผมเอง - -;

“จิจิ!!!!! กัปตัน แจนลูก้า... และก็ลูเซ่... ว่าแต่ฟิดิโอ้หล่ะ ?”เสียงแอนเจโลถามหาผม… นี่ผมถูกเมินหรอเนี่ย - -||||||

“เอ่อ... พี่ฟิดิโอ้อยู่นี่คะ ^^;”

“หรอ... อะอ้าว = =;;; ทำไมรังสีของนายมันดูเหงาง้อยอย่างนั้นแหล่ะ = =;;;;”ก็เพราะใครหล่ะฟ่ะ - -;

“หืม... ฟิดิโอ้กลับมาแล้วหรอ”กัปตันหันมาถามผมด้วยความสงสัย

หมะ... แหมแต่กัปตันยังเมิน =[     ]=|||||||

~อยู่นอกสายตา... ของเธอตั้งไกล~

คะ... ใครเปิดเพลงไทยสากลฟร่ะ!!! = =;;; ทำไมเพลงมันเจ็บจี๊ดงี้ง่ะ YY___YY

“หืม... ใครเปิดเพลง”เสียงกัปตันถาม

“อ๋อ! เสียงโทรศัพท์ของผมเองครับ - -;”จะ...จอร์โจเนี่ยนะ!!!!! =[      ]=;;;

ตี๊ด!

“ฮัลโหล...”หลังจากนั้นจอร์โจก็เดินออกจากห้องไปโดยมีพวกผมมองมันอย่างระอา... เพลงมันไม่เหมาะกับมันเลย - -;

 

แอ๊ด...

คราวนี้เสียงประตูดังขึ้นรอบที่สอง(ทำไมมันมาคนละเสียง - -; :รัตติกาล.(ย่อเอา))คราวนี้คนที่เข้ามาคือหมอนั้นเอง... คราวนี้เอาเครื่องมืออะไรมากด้วย - -; ชักแปลก ๆ

“คนไข้ฟื้นยังครับ”หมอเริ่มเข้าประเด็น

“ฟื้นแล้วครับ”เสียงของกัปันเป็นคำตอบให้แทน

“อาการเป็นไงบ้างครับ”หมอเริ่มถาม

“ดูค่อนข้างจะลืมไปหมดเลยครับ... แถมพูดภาษาได้แต่บ้านเกิดตัวเองครับ”

“เป็นอย่างที่คิดไว้จริง ๆ”

“ทำไมหรอหมอ...”เสียงจิจิถาม

“ลองถามคนไปดูภาพเอ็กเรย์กับหมอสิ”เสียงหมอดังขึ้นก่อนที่ผมจะรู้สึกว่ามีคนมาจับจ้องผมกับหมด... ดวงซวยเลยผม = =;

“พี่ฟิดิโอ้คะ”

“เออ... จริง ๆ แล้ว...”

ผมจะบอกไปยังไงดี...

คำพูดตอนนั้น...

‘ลืมทั้งความเป็นมนุษย์เลยก็ว่าได้’

 

‘จากภาพที่เห็นเซลล์สมองของโลโคโค่เน่าเปื่อยไปหลายที่... หมอไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น...’

 

‘งั้นแสดงว่า...’

 

‘การดูเซลล์ประสาทที่เน่าเปื่อยมันเป็นเซลล์ที่เกี่ยวกับทางด้านความจำ... เพราะฉะนั้น... ผมว่าเขาอาจความจำเสื่อมและ... มันเน่า...’

 

ทำไม... คำพูดพวกนี้ถึงได้...

ทำให้ผมเวียนหัวอย่างนี้นะ...

หัวมันจะเหมือนแตกเป็นเสี่ยง ๆ

 

ผมเริ่มโค้งตัวลงแล้วเอามือมาจับหัวด้านข้างอย่างเจ็บปวดทรมาน

“ฟิดิโอ้!”

“ฟิดิโอ้บอกมาสิ”

“ฟิดิโอ้!!!”

“พี่ฟิดิโอ้!”

พอได้แล้ว!!!!!

อย่ามาเรียกอะไรอย่างนี้สิฟ่ะ!!!

 

ภาพทุกอย่างที่ผมเห็นเริ่มมืดมน... ฉันเจอเรื่องราวมาเยอะแล้วนะ!!

พวกนายไม่เข้าใจหรอกน่า!

 

หมับ...

จู่ ๆ ผมก็รู้สึกเหมือนมีสัมผัสจากมือใครคนหนึ่งมาวางที่หัวไหล่ของผม... ผมจึงค่อย ๆ เงยหน้ามองขึ้นไป... ก็ต้องหรี่ตาเล็กน้อยเพราะแสงไฟในห้องก่อนจะเห็นร่างผู้ชายตัวค่อนข้างสูงผมสีน้ำเงินผิวคล้ำทรงผมประหลาด... ใบหน้าของหมอนั่นมีดวงตาสีดำกริบที่ดูลึกลับและทำหน้าตาเหมือนกำลังสงสัยผมอยู่นั่นมัน...

 

โลโคโค่...

 

“Hasderutsuoiki… ? lolikiojopobibuguhuji furufrannasedesrestiuntion… markesdredraguonhreds”โลโคโค่พูดอะไรสักอย่างก่อนจะตบบ่าผมเบา ๆ

“โลโคโค่บอกว่า ‘นายเครียดไปป่าว? ถ้ามันเป็นเรื่องที่ร้ายแรงสาหัสมาก ๆ นายก็ควรจะบอกกับเพื่อน ๆ ดีกว่านะ เพราะเพื่อน ๆ เป็นคนที่ช่วยเราได้ทุกสถานการณ์แต่ช่วยได้มากน้อยแค่ไหนขึ้นอยู่กับอีกเรื่อง’ ”กัปตันเดินมาบอกผมเพราะคุณโลโคโค่ยังคงใช้ภาษาพิสดารตามเคย =__=^

“ฝากขอบคุณเขาหน่อยสิครับ กัปตัน”ผมบอกกัปตันไป

“อืม... โอเค ... Lococo… juitego kifuyo fideo”กัปตันพูดกับโลโคโค่ด้วยภาษาคอท ๆ อะไรสักอย่างไป

“fideo?... Utoirieoyo!”

“เจ้านั้นบอกว่าชอบชื่อของนายหน่ะ”กัปตันหันมาบอกผม... คิดว่าผมทำหน้ายังไงหล่ะ...

ประหลาดใจหล่ะสิ!!!!

“โลโคโค่...”ผมเรียกชื่อของโลโคโค่เบา ๆ

“Fideo…”

“อา... กัปตัน... ขอบคุณพูดยังไงนะ = =;;;”ผมแอบหันไปกระซิบกับกัปตันรวดเร็วเพื่อไม่ให้คนอื่นรู้ว่าผมพูดอะไร - -;;;

“อืม... juitego ^^”

หลังจากนั้นผมก้ออกห่างกัปตันแล้วมาประจันกับโลโคโค่ต่อ... (ทำไมผมทำเรื่องน่าอายอย่างนี้หวา - -;)(น่าอายตั้งแต่ต้นแล้วมั้ง - -;)

“เอ่อ... Juitego”

“ ? gus! ^^ ”

“เขาบอกว่าไม่เป็นไร”กัปตันกระซิบข้าง ๆ หูผม

เอ่อ... ทำไมคำนี้พูดง่ายกว่าว่ะ - -;

 

.

..

…

หลังจากนั้น

“มันก็คือสาเหตุที่โลโคโค่เป็นอย่างนี้งั้นหรอ?”ดันเทถามผม

“อืม”ผมตอบกลับไป

“แล้วทำไงดีครับหมอ”เสียงกัปตันถามหมอ

“ผมมีเครื่องแปลภาษานะครับ... เดี๋ยวใครคนหนึ่งช่วยติดที่หูของเด็กคนนั้นหน่อย”หมอถาม

“ผมเองครับ”กัปตันเสนอก่อนจะรับมาแล้วเดินไปหาโลโคดค่แล้วคุยอะไรกันสักพักแล้วติดที่หูให้

“เข้าใจไหม โลโคโค่”กัปตันถามโลโคโค่เป็นภาษาอิตาลีเช่นเดิม

“(‘ ‘)(_ _)(‘ ‘)”โลโคโค่พยักหน้าเบา ๆ

“ต่อไปเป็นพวกหนูใส่นะ... แต่ผมต้องการแค่ 10 คนเพราะผมมีแค่นี้”

“ผมเอาครับ”กัปตันกล่าวขึ้น

“กัปตันจะเอาทำไมง่ะ กัปตันก็แปลออกนิครับ =m=;;”มาร์โก้ถามอย่างหงุดหงิด

“แล้วนายกล้าขัดคำสั่งฉันไหม - -^”

“มิกล้าครับ - -;”นั้นไง... สุดท้ายก็ยอมจำนน - -^

“ใครเอาอีกบ้าง”

“หนูคะ”>>>ลูเซ

“งั้นผมเอาด้วยนะครับ”

 

 

เวลาต่อมา

คนที่มีเครื่องแปลนอกจากผม ลูเซ และ กัปตันก็มี จิจิ ดันเท แอนเจโล แจนลูก้า มาร์โก ราแฟเอลี่ และ อันสุดท้ายกัปตันเอาเก็บไว้ให้รูกะ... เพื่อนสนิทของเขา - -; คนดีมาก ๆ ครับ คุณกัปตัน

“เอาหล่ะ... ลองใส่ดูนะแล้วคุยกับหนูคนนั้นดู”สิ้นประโยคหมอพวกผมก็เริ่มทำตาม

“เป็นไง... ฟังออกยังโลโคโค่”ผมถามก่อน

“อืม... เข้าใจ ฟิดิโอ้”ดีใจจังเลย... คุยกับหมอนี่รู้เรื่องเสียที TUT

“สวัสดีคะ ^^”>>>ลูเซ

“สวัสดี”

“นายพอรู้ไหมว่าเป็นยังไงอะไรยังไง”>>>จิจิ

“จากที่ฟังจากฮิเดะก็พอเข้าใจว่าอะไรเป็นอะไรบ้างหน่อยนะ -__-”โลโคโค่พูดก่อนมองไปมองมาในห้องนี้

“อะไรหน่ะ...”และแล้วโลโคโค่ก็ชี้ถามพวกผม...

“กระจก”ดันเทตอบ

“มันเป็นยังไง”

“ก็... เป็นแผ่นใส ๆ กันคนเข้ามาแต่เรายังมองเห็นข้างนอกได้ไง”ดันเทเริ่มอธิบาย

“ไอ้ข้างนอกนั้นคือสิ่งที่ฉันเห็นหรอ ?”

“อืม”

“ท่าทางจะคุยกันรู้เรื่องแล้วนะ... ทีนี้หมอจะรบกวนทุกคนที่ได้ที่แปลภาษาหน่อยนะว่า...”

 

 

“สอนเขาให้รู้จักใช้ชีวิต... แล้วทุอย่างอาจจะดีขึ้นเองก็ได้...”


 

สวัสดีครับ...
ผมจะบอกคำตอบของทุกคน(ที่เป็นโดยหลัก - -;)
ทำไมผมไม่แปลภาษามั่วซั่วที่ผมคิดขึ้นมา(ตกลงแกคิดเอง!!!!!!? :ฟิดิโอ้)
ที่ผมไม่แปลเพราะให้ทุกคนรู้สึกในสถานการณ์เดียวกับฟิดิโอ้ครับ...
และส่วนหนึ่งคือขี้เกียจแปล - -;
(สรุปแกขึ้เกียจใช่ไหม!!!!!!! :ผู้แต่ง)
เอาเป็นว่า


อย่ามาดูถูกนิยายของผมนะครับ

ถึงแม้ผมจะพึ่งแต่งนิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องแรก แต่ถ้าเทียบความรู้ผมมีมากกว่าคุณ
เป็นรุ่นพี่พวกคุณ
เพราะฉะนั้นช่วยอ่านนิยายก่อนวิจารณ์เวีย ๆ หาย ๆ นะครับ

k_ cat