Neuter_Boy_L{The Forget Memmory}ความทรงจำที่ถูกลืม

ลำดับตอนที่ #4 : Vol.2 what’s happened?

ครืน...

กัปตันได้เปิดประตูห้องของโลโคโค่แล้วเปิดให้ผมและลูเซ่ เข้ามาก่อนซึ่งผมก็มองร่างของโลโคโค่ที่ตอนนี้มีผ้าพันแผลเต็มตัวและเข้าเฝือกที่เท้าตามที่หมอเคยบอกไว้... สีหน้าของหมอนั่น... ดูทรมานน่าดู

“พี่ฟิดิโอ้... เขาจะฟื้นไหม”เสียงลูเซ่ดังขึ้นและดึงชายเสื้อของผมทำให้ผมหันไปมองเธอ

ดวงตาสีเขียวนั้น... สายตาแบบนั้น...

เหมือนตอนที่รู้ข่าวถึงมิสเตอร์เคไม่สิ... คาเงยาม่าที่ตายไปแล้วเมื่อปีก่อน...

“เขาจะนอนสักพักจ้ะ... แล้วจะฟื้นเอง”ผมพูดปลอบใจ

“หรอคะ...”

“ฉันไปซื้อของก่อนนะเดี๋ยวมา”เสียงกัปตันดังเรียกความสนใจทุกคนก่อนที่ร่างของเขาจะเดินออกจากประตูห้องไป...

และทุกอย่างก็เงียบลงฉับพลันทันที...

เหลือไว้เพียงเสียงลมหายใจของทุกคนและ...

เสียงการทำงานของเครื่องจับชีพจรของโลโคโค่ที่นอนอยู่

 

เวลาผ่านไป...

สรุปผลที่เกิดขึ้นตอนนี้

1.โลโคโค่ยังคงไม่ฟื้นขึ้นมา

2.กัปตันก็ยังไม่ขึ้นมาจากการซื้อของ

และ 3.พวกผมบางคนเริ่มกลับหอพักกันไปบ้างแล้วรวมทั้ง...

“ฟิดิโอ้... ฉันหลับก่อนนะ ฝากบอกกัปตันด้วย”แอนเจโร... เพื่อนสนิทที่สุดของผม

“อืม...โอเค”สิ้นเสียงผมเขาก็หันหลังแล้วเจอออกไปจนประตูปิดลง

ตอนนี้ก็เหลือผม... ลูเซ่... จิจิ... และแจนลูก้า... ที่อยู่ในห้องนี้

ผมจึงหาหนังสือแมกกาซีนที่อยู่บนโต๊ะอืม... เอาไหนดี... อ๊ะ! แมกกาซีนฉายแววดารานิ... ลองเอามาอ่านดีกว่า

หลังจากนั้นผมก็หยิบหนังสือแล้วมานั่งตรงโซฟาแล้วเริ่มอ่าน...

‘...แววนักร้องดีเด่นปีนี้... ไม่ใกล้ไม่ไกลอาจเป็นหนูโอบาเล็ตต้า... สาวน้อยผู้เพียบพร้อมอย่างเพอร์เฟ็กเกิร์ลชาวอิตาลีลูกครึ่งแอฟริกาอย่างสมคำร่ำลือ...’

จะว่าไปคนที่ชื่อโอบาเล็ตต้านี่เก่งจริง ๆ นั้นแหล่ะ... ทั้งการเรียน การกีฬา การดนตรีศิลปะ... ไม่ว่าด้านไหนก็เก่งไปหมด... เหมือนไม่ใช่คนธรรมดาจริง ๆ

“อืม...”จู่ ๆ ผมก็ได้ยินเสียงครางของใครบางคน... ใครหว่า - -;;;

ผมค่อย ๆ หันไปมองจิจิที่ใกล้ผมสุดซึ่งหมอนั่นก็หันมามองผมเหมือนกัน...

หมอนั้นก็รู้เหมือนผม

แล้วแจนลูก้า...

ไม่ใช่แน่ - -;;; หมอนั่นกำลังนอนหลับฝันดีตามหาจันทรา... เอ่อ... อันหลัง ๆ ไม่ค่อยจะใช่ - -;

ลูเซ่?... แต่นี่มันเสียงผู้ชายนี่หน่า - -;

สงสัยผมหูฟาด

“อืม.....”เอ่อ... หูผมคงไม่ฟาดแล้ว = =;;

หลังจากนั้นผมก็หันไปมองคนสุดท้ายที่พอเป็นไปได้ที่สุด...

 

โลโคโค่ อุรุปะ

“อืม...”และก็เป็นอย่างที่ผมว่า...

 

 

โลโคโค่ฟื้นแล้ว

“หมอนั่นฟื้นแล้ว”สิ้นเสียงจิจิผมก็รีบเดินไปหาโลโคโค่ใกล้ ๆ เพื่อดูอาการก่อนที่เปลือกตาของหมอนั่นจะค่อย ๆ ลืมขึ้น...

เผยให้เห็นดวงตาสีดำที่ลึกซึ้งจนยากที่จะอ่านมันออก

“โลโคโค่เป็นอะไรไหม”ผมถามอย่างแผ่วเบาแต่คำตอบที่ได้กลับ...

“Asegatamaru!!!!!! = =;;; kasssss! Polomadefka!!!”จู่ ๆ หมอนั่นก็พูดภาษาอะไรไม่รู้ออกมาด้วยท่าทีตกใจ กระวนกระวาย และหวาดกลัวพวกผม = =;;; ตายหล่ะหว่าภาษาอะไรของมันฟ่ะ! = =;;

“ไอ้โลโคโค่มันพูดว่าอะไรฟ่ะ ฟิดิโอ้”>>>จิจิ

“ถามฉันคงรู้นะ”>>>ผม

“loduiyerowa!!!! Lopadiuyeomigu!!!!”โลโคโค่ยังคงพูดภาษาประหลาด ๆ นั้นต่อไปพร้อมกับดันตัวเองให้ชิดขอบเตียงผู้ป่วยและเอามือตบบนเตียงอย่างตกตะลึง

“นี่!! ฟิดิโอ้!! นายลองคุยกับโลโคโค่หน่อยสิ = =;;”เสียงแจนลูก้าดังขึ้นบอกผมอย่างหงุดหงิด…ทำให้ผมหันไปหาทันที... ตื่นตอนไหนฟ่ะ = =;

“อ้าว!? ตื่นแล้วหรอ = =;”จิจิถาม

“ไม่ให้ตื่นได้เนอะ... โวยวายอย่างนี้ใครนอนลงว่ะ(มี... ผมไง :ฟิดิโอ้)”แจนลูก้าตอบจิจิแล้วหันมามองผมด้วยแววตาที่โกรธเคือง...

ดูท่าทางเอาเรื่องสุด ๆ - -;

“ฟิดิโอ้!!! นายต้องจัดการเลยนะ”

“เฮ้ยๆๆๆๆ ได้ไง = =;;;”

“ก็นายเป็นรองกัปตันก็จัดการอะไรหน่อยเซ่!!!!”

โอ้... คนดีมากไอ้คุณแจนลูก้า - -;

หลังจากนั้นผมก็หันไปมองคนตรงหน้าอีกครั้งก่อนจะเริ่มคิดแผนในหัว...

แผนที่ 1...

“Hey!!! Can you speak English?(นี่! นายพูดอังกฤษได้ไหม)”ผมถามโลโคโค่ไปเป็นภาษาอังกฤษ

แผนที่ 1 คือการลองทดสอบว่าเขาสามารถพูดภาษามาตรฐานได้ไหม... แต่ดูจากตอนนั้น... ตอนที่สู้กันในศึกฟุตบอลน่าจะพูดได้นะ

“Kassssssss!!! Poliouyophareutyu!!!”ปรากฏว่าได้ภาษาประหลาด ๆ กลับมาแทน - -;;;

 

แผนที่ 2...

“(นายเข้าใจไหม)”ผมทำมือเป็นท่าต่าง ๆ เผื่อโลโคโค่จะเข้าใจบ้างแต่...

แผนที่ 2 คือ การใช้ภาษามือช่วยนั้นเอง

“- -;;”ผมได้หน้ามึน ๆ ของโลโคโค่กลับมาแทน... เจริญงานนี้ - -;

 

.

..

…

เวลาต่อมา...

กว่า 10 กว่าแผนใช้ไม่ได้เลยสักแผน - -;;;

แผนที่ 11 แผนสุดท้ายที่ผมจะใช้ คือ...

รอคอยคุณกัปตันมาจัดการ - -;

และแล้ว...

“มีอะไรกัน... เสียงดังถึงนอกห้องเลย”และแล้ว... เสียงสวรรค์ก็บันดาลบันดลให้คุณกัปตันเสร็จจากการซื้อของ... ซื้ออะไรถึงนานจังคุณกัปตัน - -;

“โลโคโค่ฟื้นแล้ว... แต่หมอนั่นพูดอะไรอยู่ก็ไม่รู้”เสียงจิจิดังขึ้นเป็นการตอบคำถามของคุณกัปตันแทน

“หรอ... แล้วพูดยังไงหล่ะ...”กัปตันถามพร้อมกับเดินเอาถุงของที่ซื้อมาวางลงก่อนจะเดินเข้ามาใกล้ ๆ ผมโดยตรงหน้าคือโลโคโค่

“Aesssss!! Haseduetoroyaha!!! Lokijiuyopuuuuuuu!”โลโคโค่ตะโกนออกมาก่อนจะขยับตัวออกห่างมากขึ้น... สายตาหมอนั่น...

ทำไม...

น่าสงสารมาก ๆ เลย

“นี่มันภาษาคอมเอิลล์นิ”กัปตันบอกก่อนจะมองมาทางผมอย่างสงสัย

“จริงสิ! ลืมไปเลยว่าโลโคโค่มันเป็นคนชาวแอฟริกา”ผมร้องออกมาอย่างฉุดคิดขึ้นมาได้ก่อนจะหันไปมองโลโคโค่เพื่อความแน่ใจอีกครั้ง

“หรอ... มิน่าหล่ะ...”หลังจากนั้นกัปตันก็หันไปมองโลโคโค่อีกครั้งแล้วเริ่มคุยกันทันที

“Deriyou ?”กัปตันถาม

“a… am…”โลโคโค่พยักหน้าและเอ่ยเบา ๆ เป็นสัญญาณได้ว่า... คุณรู้เรื่องแล้ว = =;; ใช้ตั้งหลายแผน... กว่าจะรู้เรื่อง - -;;

“keyouiligase?”>>>กัปตัน

“Gasede”>>>โลโคโค่

“Poli !?”

เอ่อ...

แต่ว่า...

ผมฟังไม่ออก!!!!!! = =;;;

“ว่าไงบ้างกัปตัน”เสียงจิจิถามกัปตัน

“หมอนั่น... ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นใคร”

“หา!!!! = =;;;;”

“Kalasderuyete”

“ที่นี่ที่ไหนพวกนายตอบมาหน่อย... หมอนั่นถามมาอย่างนี้”กัปตันแปลให้ผมฟังก่อนจะมองโลโคโค่ออกไป

“Loaete”กัปตันตอบกลับไป

“am… Loiuya?”

“หมอนั่นถามว่ามันคืออะไร”กัปตันพูดก่อนจะหันมามองพวกผมอีกครั้ง... นี่มันอะไรว่ะ = =;;;

ก๊อก ๆ

และแล้ว... เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นก่อนประตูจะเปิดออกมา...

คุณหมอนั้นเอง

“มีอะไรครับ... คุณหมอ”ผมถามแทนกัปตันที่ตอนนี้คุยกับโลโคโค่(แน่นอนว่าผมไม่เข้าใจเลย = =;;;)

“หมอขอตัวแทนสักคนไปคุยกับหมอหน่อย”

“งั้นผมไปเองครับ”ผมเสนอก่อนจะเดินตามหมอไป

“พี่ฟิดิโอ้คะ!”ตอนนั้นเองที่เสียงลูเซ่ดังขึ้นพร้อมกับความรู้สึกที่ความอบอุ่นแผ่เข้ามาที่มือ

“อะไรหรอ”ผมถาม

“ดูแลตัวเองด้วย”

“โอเคจ้ะ”

…

..

.

 

“หมอได้ดูภาพเอ็กซเรย์แล้วนะครับ”

“เป็นไงบ้างหมอ”ผมถาม

หลังจากนั้นหมอก็ลุกหยิบแผ่นเอ็กซเรย์ก่อนจะเอามาวางบนกระดาษแล้วเปิดไฟให้สว่างเพื่อให้เห็นภาพ

พรึ่บ!

“อึก!!!”

หนะ... นี่มัน... อะไรกัน...

 

พบกับผมอีกครั้ง... พอดีว่าง ๆ ไม่มีอะไรทำเลยมาลองแต่งแก้เซ็งดู... ช่วงนี้จะเริ่มจริงจังบ้างแล้ว ยังไงก็ติดตามด้วยนะครับ ผมมีความรู้สึกว่าตัวเองอัพเร็วกว่าปกติ - -; สงสัยมาจากน้องเตยแหง ๆ ยังไงก็บอกอะไรกันด้วยนะครับ

k_ cat