ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : IntrO
ทวีปแอฟริกา... ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นทวีปกาฬทวีป...
กาฬทวีป... หรือ Dark Continent เปรียบในนัยหนึ่งว่าทวีปนี้ล้าหลัง... มีเพียงไม่กี่ประเทศที่รุ่งเรือง อาทิ อียิปห์ แอฟริกาใต้ เป็นต้น... แต่มีประเทศหนึ่ง...ในแอฟริกา
ประเทศที่สุดแสนลึกลับ...
ประเทศที่ไม่มีใครรู้จัก...
แต่กลับเป็นประเทศที่มีคนแอบมาลักลอบได้ง่าย...
นั้นคือประเทศ...
คอมเอิลล์
...
..
.
เสียงฝีเท้าที่กระแทกพื้นอย่างแรงอันเนื่องจากความเหนื่อยล้าดังขึ้นตามพื้นดงหญ้าต่าง ๆ แสงเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่สอดส่องลงมาตามล่องใบไม้ของต้นไม้ส่องลงมายังร่างของคน ๆ นั้น
เผยให้เห็นร่างเด็กผู้ชายร่างเพรียวสูงเหมือนนักกีฬา ผิวสีคล้ำแทนเจ้าของดวงตาสีดำกริบอันหน้าหลงใหล... ผมสีน้ำเงินที่จัดทรงที่ปลายผมดัดมาอยู่ช่วงแก้มเปียกโชกไปด้วยเหงื่อรวมทั้งร่างกายของเขา... ไม่เว้นแต่ใบหน้า
เขาคนนั้นกำลังวิ่ง...
ไม่สิ...
กำลังหนีต่างหาก...
เขาหนีสิ่งที่...
น่ากลัวยิ่งกว่าปีศาจ...
ถึงแม้สิ่งนั้นจะเป็นเพียงแค่คนธรรมดาก็ตาม...
ปังๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
เสียงกระสุนที่รัวดังมาจากด้านหลังของเขาดังขึ้นทำให้สายตาของเขาเหล่มองเล็กน้อยก่อนจะวิ่งหลบไปอย่างรวดเร็วอย่างมีประสบการณ์
เขาวิ่งไปเลื่อย ๆ
เลื่อย ๆ
วิ่งจนกว่าจะหนีสิ่งหล่าวนั้นพ้น
การฆ่าฟัน
การทดลอง
การมีอำนาจ
สิ่งหล่าวนั้นเขาไม่ต้องการ
สิ่งที่ต้องการของเขา
คือความสงบสุข
ในบ้านเกิดของเขา
แต่นี่ไม่ใช่...
ความสงบที่เขาต้องการในบ้านเกิดของเขา
เขาวิ่งไปเลื่อย ๆ
วิ่งจนไม่รู้ว่าตัวเองวิ่งมาอยู่ที่ใด
แต่เขาก็ต้องวิ่งต่อไป แต่ทว่า...
เขารีบเบรกทันทีเมื่อสุดปลายทางของเขา...
คือหน้าผาที่เบี่ยงล่างคือท้องทะเลสีครามกับโขดหินที่มีคลื่นซัดอย่างบ้าระห่ำ
และตอนนั้นเองที่กลุ่มคนที่ยิ่งกระสุนเมื่อครู่ก็โผล่ออกมา
ร่างผู้ชายผมสีขาวออกสีเงินที่มีผมมาปิดตาข้างซ้ายซึ่งยาวปรกบ่าเผยให้เห็นดวงตาสีฟ้าสดใสไว้ข้างเดียวโดยมีผ้าโผกหัวสีน้ำเงินเข้มในชุดสูทสีดำในทำนองพวกมาเฟียนั้นเอง... ในมือของเขามีปืนไอเฟ้วที่มีระดับการโจมตีสูงมิใช่ย่อย
“(นายอย่าหนีอีกเลยนะ โลโคโค่! ฉันไม่อยากทำร้ายนาย!)”เขาคนนั้นพูดภาษาฮินดูตามภาษารากฐานที่พอสื่อสารกันได้ง่ายและคนรอบข้างเข้าใจที่สุด
“(ไม่เอา! ฉันไม่อยากทำงานสกปรกเลวทรามอย่างนี้หรอกนะ! วินดี้!)”โลโคโค่ตะโกนว่าออกไปเป็นภาษาฮินดูกลับไปเช่นกันพร้อมกับชกปืนออกมา
“(แต่นายรู้ไหมว่านายหนีมาถึงไหน... อียิปห์แล้วนะ!!!! ที่นี่มันอียิปห์น่ะ นายหนีมาไม่พอหรือไงและอีกอย่างถ้านายทำไปนายไม่กลัวพวกนั้นทำลายครอบครัวของพวกเราหรอ...นายก็รู้หนิที่เราทำก้เพราะพวกนั้น!!!!... นายอยากให้ครอบครัวนายถูกฆ่าหรือไง!)”วินดี้พยายามปลอบโลโคโค่... ใจจริงเขาก็ไม่อยากทำร้าบโลโคโค่หรอก... ก็เขาเป็นเพื่อนสนิทของโลโคโค่หนิ
“(ครอบครัวมีที่ไหน! ครอบครัวฉันตายไปตั้งแต่ยอมทำงานให้พวกมันแล้ว!)”หลังจากนั้นโลโคโค่ก็ตั้งท่าแล้วฟุ่งมาทางวินดี้อย่างรวดเร็ว
วินดี้ที่เกือบตั้งตัวไม่ทันหลบการเตะของโลโคโค่แทบไม่ทัน...
ถ้าเทียบเขากับโลโคโค่แล้ว...
โลโคโค่เปรียบได้เหมือนมือสังหารมือหนึ่งขององค์กร
ในขณะที่เขาเป็นแค่มือสอง !?
เขาพยายามไม่ทำร้ายวินดี้เพื่อที่จะได้ไม่ทำให้เพื่อนของเขาถึงปางตาย...
วินดี้ก็เช่นกันแต่แล้ว...
“(คุณวินดี้โดนคุณโลโคโค่ทำร้าย... พวกเรา! ตั้งท่าเตรียมยิงได้!)”เสียงลูกน้องของวินดี้บอกลูกน้องอีกสองคนเป็นภาษาแอฟริกันก่อนจะชักปืนแล้วเตรียมยิงใส่โลโคโค่
“(ไม่นะ!)”หลังจากนั้นวินดี้ก็ผลักโลโคโค่ออกไปแล้วรับกระสุนที่ลูกน้องตัวเองจะปกป้องตัวเขาไว้จากโลโคโค่
ปัง!ๆๆๆๆ
สิ้นเสียงปืนร่างของวินดี้ที่ถูกกระสุนสัดใส่ร่างค่อย ๆ เซหงายหลังล้มลงไปตามแรงโน้มถ่วงแต่ก่อนถึงพื้นเขาได้ปาระเบิดที่ได้แอบดึงชนวนไว้แล้วปาใส่ลูกน้องของตัวเอง
ตูม!!!
เสียงระเบิดดังสนั่นไปทั่วดังพร้อมกับร่างของเขาที่ชุ่มไปด้วยเลือดสีแดงสดเหมือนลูกเชอร์รี่กระแทกพื้นทันที
เมื่อเขาเห็นร่างเพื่อนล้มไปอย่างนั้นเขาแทบทำอะไรไม่ถูก... อะไรกัน... ทำไมนายต้องทำกับเขาแบบนี้
“(วินดี้!!!!!)”สิ้นเสียงเขาตัวเขาแทบจะถลามาพยุงร่างของเพื่อนอย่างตกตะลึง...
“(ทำไม... นายต้อง...)”
“(เพราะนายเป็นเพื่อนสำคัญของฉันยังไงหล่ะ... โลโคโค่...)”
“(วินดี้...)”
“(ฉันอาจจะช่วยนายไม่ได้... แต่ฉันหวังนายไว้นะ... หวังไว้ว่าสักวัน... นายจะช่วยพวกเรา... คนในประเทศคอนเอิลล์ น่ะ... นายรีบหนีไปสัก... ทิ้งฉันไว้อย่างนี้แหล่ะ...)”ประโยคของเพื่อนรักของเขาทำให้โลโคโค่จ้องมองเขาไม่มีหยุด... ทำไมกัน...
“(แต่นายเป็นเพื่อนของฉันนะ ฉันจะ!!!...)”
“(แต่นายเป็นความหวังของพวกเรา!)”
“(...)”
“(นายทำให้เพื่อนอย่างฉันได้ไหม... ไม่ต้องห่วงฉัน... ฉันจะ... จะกลับมา...)”ประโยคนั้นค่อย ๆ ขาดหายไปเพราะความทรมานที่เกิดจากบาดแผลกระสุนของเขา
อรั่ก!!!
หลังจากนั้นวินดี้ก็กระอักบางสิ่งบางอย่างออกมา
มันเป็นของเหลวสีแดงสดและมีกลิ่นคราว... มันคือเลือด...
“(วินดี้... วินดี้!!! นายอย่าพึ่งตายสิ!)”โลโคโค่รีบเขย่าของของวิ
นดี้ที่ตอนนี้ลมหายใจของเขาค่อย ๆ จางลงเพราะฤทธิ์แผล
“(กำลังเสริม ๆ ... โลโคโค่กำลังจะหนี... หัวหน้าบาดเจ็บ กำลังเสริมด่วน!)”เสียงของลูกน้องของวินดี้ดังขึ้นทำให้ทั้งสองเริ่มได้
สติกลับมาอีกครั้ง
“(รีบ ๆ ไป... หาคนมาช่วย... พวกนั้นจะได้หายไปสักที!)”
“(แต่...)”
“(ไม่มีเวลาแล้ว!!!!ไปสัก... ไปจนกว่านายจะจัดการพวกนั้น
ได้)”สิ้นประโยคเขาก็ผลักร่างของโลโคโค่ให้เซตกลงไปในเหวตามแรงโน้มถ่วง
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก.....”
ตูม!!!!!
เสียงของน้ำทำให้พวกลูกน้องรีบผ่ามาจากควันระเบิดแล้วมองเบื้องล่างซึ่งมีแต่คลื้นทะเลที่ซัดกันบ้าระห่ำ...
“(เจ้าโลโคโค่มันโดดลงไปในทะเลหรอ!?)”ลูกน้องคนที่หนึ่งถามอย่างตกตะลึง
“(สงสัยมันสิ้นคิดโดดฆ่าตัวตายชัด ๆ ที่นี่มันแหลมอะเล็กซานเดียนเชียวนะ... แถมอยู่ใกล้กับแม่น้ำไนท์ที่พัดคดเคียวอย่างแรงแล้วไหนจะทางชายฝั่งทะเลเมดิเตอร์เรเดียนที่ตอนนี้พายุเข้า... โอกาสรอดมีแต่ 0 % เท่านั้นอานะ... ฮะๆๆๆๆๆๆ)”
“(ได้ตายสมใจเลย... โลโคโค่ ฮะๆๆๆๆๆ)”เสียงของลูกน้องของทั้งสองแผ่มาถึงหูของวินดี้ที่ตอนนี้นอนจมกองเลือดโดยมีหล่าวลูกน้องที่เหลือกำลังช่วยพาร่างของเขาไปส่งโรงพยาบาล...
ขอให้ปลอดภัยเถอะนะ... โลโคโค่ อุรุปะ
.............................................................
จากผู้แต่ง
เฮ้ย... ในที่สุดผมก็โดนน้องยัดเยียดลงนิยายจนได้... มันอาจไม่สนุกนะ... แต่จะเลือดสาดและเศร้าจนคุณสัมผัสได้... ใครกล้าอ่านก็ลองดู หึหึ ขอให้โชคดี
k_ cat
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น