กฤติกา มายารัก

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

คุณอาจจะหลอกคนทั้งโลกได้ แต่คุณไม่มีวันหลอกหัวใจตัวเองได้

วังกฤติกาตั้งตระหง่านอยู่บนเกาะน้ำวน คลื่นลมมรสุมที่กำลังพัดโถมกระหน่ำซัดสาดหน้าผาของเกาะ  แสงจากฟ้าผ่าสว่างวาบไปทั่วบริเวณ  ตามมาด้วยเสียงฟ้าร้องดังสั่นคล้ายกับเสียงโหยหวนของทะเล

“หนูปิ่นหายไปสิบปีแล้วนะ ภีม ยอมรับความจริงหน่อย”  ปัทมาตวาดด้วยน้ำเสียงที่ดังพอกับฟ้าร้อง

“วังกฤติกาต้องมีเจ้าของ หรือเธออยากจะฮุบมันไว้คนเดียว” หญิงกลางคนยังคงแผดเสียงต่อด้วยบันดาลโทสะ หากแต่ชายหนุ่มยืนอยู่เบื้องหน้าไม่ได้สะทกสะท้าน

“ผมไม่เคยคิดอยากจะได้วังกฤติกาไว้เป็นของส่วนตัว ถ้าเมื่อไหร่ที่หนูปิ่นกลับมา ผมจะมอบวังนี้ให้เธอทันที” ภภีมกล่าว น้ำเสียงสงบนิ่งเช่นเดียวกับสีหน้า

“แล้วถ้าไม่กลับล่ะ! ถ้าหนูปิ่นตายไปแล้วล่ะ เมื่อไหร่เธอจะเข้าใจ” ปัทมาพูดด้วยน้ำเสียงเบากว่าเดิมแต่ก็ยังพร้อมจะระเบิดได้ทุกเมื่อ

“ผมเข้าใจ แต่ยังไม่ถอดใจ” ชายหนุ่มถอนหายใจ เอ่ยเสียงเรียบ

“หนูปิ่นยังไม่ตายหรอกครับ และรอวันที่จะกลับมาที่นี่อีกครั้ง ผมเชื่ออย่างนั้น” น้ำเสียงของภภีมมุ่งมั่น หนักแน่น ราวกับจะห้ามพายุที่กำลังพัดโหมวังกฤติกาอยู่ ให้หยุดลง