คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : The beginning
เซนต์พอล 2
ภายในห้องชมรมเย็บปักถักร้อย
“ที่รัก o_O นี่ทำเองหมดเลยหรอ”
ฉันเงยหน้าขึ้นมอง เพื่อนสาวต่างห้อง ที่กำลังจับผ้าพันคอนิตติ้งที่ฉันถักเองกับมืออยู่ ก่อนจะพยักหน้าหงึกหงักๆ เป็นการยอมรับ
ก็เห็นฉันนั่งถักอยู่นี่หว่า -_-^ จะให้เป็นป้าแม้นได้ยังไง
“เก่งจัง O_O”
เพื่อนสาวคนนั้นประสานมือที่หน้าอกพลางทำหน้าซาบซึ้งใจ เฮ้ย =_=” ฉันไม่ได้เป็นคนฆ่าเหมาเจ๋อตุง แล้วยกธงขาวประกาศอิสรภาพนะเว้ย ดีใจยังกะกรูเพิ่งไปรบกลับมา =_=
ฉันยิ้มกว้างเป็นเชิงขอบคุณ ก่อนจะลงมือถักต่อไป
ถ้าแค่นี้เก่ง แล้วเสื้อสเวตเตอร์ อีกห้าหกตัวที่บ้านฉัน มันคืออะไรฟะ -_-“
เพื่อนคนนั้นเดินจากไปนั่งโต๊ะอื่น แต่ก็ไม่วายยังอุตส่าห์ส่งเสียงนินทาดังมาถึงฉันอีกแหนะ
“แหวะ หยิ่งว่ะ คุยด้วยก็ไม่ยอมพูดซักคำ ในปากมีดอกพิกุลเรอะ”
“นั้นนะซิ ถือว่าตัวเองเป็นคุณหนูของสายวิทย์ ก็เลยไม่พูดกับคนธรรมดาๆรึไง”
โอ้ อ่าวไทย-_-“
เอาไงดี ในเมื่อยายพวกนี้อยากได้ยินเสียงฉันนัก จะให้ฉันเดินเข้าไปทักทายว่า “ถ้าจะนินทาคนอื่นนะ หัดพูดให้เบาๆหน่อยซิ” เป็นประโยคแรกดีมั้ย -_-“
แต่สมองส่วนลึกก็สั่งให้ฉันนั่งอยู่กับที่ดีกว่า
ก็การลุกขึ้น แล้วเดินไปนะ เผาผลาญแคลอรี่ตั้ง 150 ต่อ ชั่วโมงเชียวนะ
เรื่องอะไรฉันต้องทำอะไรแบบนั้นด้วยล่ะ -_-
อีกอย่าง ไอฉายา คุณหนูสายวิทย์ มันเป็นฉายาที่ฉันไม่ได้ครีเอทขึ้นเลยซักตัวอักษรนะเฟ้ย >_< พวกแกตั้งให้ฉันเองต่างหาก นึกว่าอยากได้นักรึไง ไอฉายาที่ประชดประชันเต็มที่ยิ่งกว่าปาอุนจิใส่หน้าเนี้ย
ก็แค่ไม่อยากพูด เพราะไม่รู้จะพูดทำไมเท่านั้นแหละ -_-^
“ถ้าแน่จริง ก็วิจารณ์คนอื่นดังๆเลยซิ ซุบซิบกันทำไมล่ะ ไม่กล้าจริงนี่นา -_-“
เสียงๆหนึ่งดังขึ้นข้างๆฉัน พร้อมกับร่างของ มาเรีย เพื่อนสนิทของฉัน เดินเข้ามาในห้อง
“ใช่ เงียบทำไมล่ะ แน่จริงก็พูดมาตรงๆเลยซิ”
พร้อมด้วย เกรซ เพื่อนของฉันอีกคนที่เดินตามหลังมา
ทำเอากลุ่มที่นินทาฉันเมื่อกี้นิ่งราวกับไม่ได้เอาปากมา -_-“ ไปเลย
“นี้ -_- เอาอีกแล้วนะ ที่รัก นั่งเป็นตอไม้ให้ไอพวกปากปูปากปลาร้านินทาอีกแล้ว”
มาเรีย นั่งลงข้างขวาฉัน ฉันเงยหน้าขึ้นมายิ้มให้เพื่อนรัก
“ไม่เป็นไรหรอกน่า ^O^ เค้าไม่ได้ว่าอะไรเสียหายนี่”
“โห -_- เนี้ยนะ ที่บอกว่าไม่เสียหาย เบื่อจริงๆเลย พวกที่บอกว่าแกเนี้ยหยิ่ง ก็แค่พูดน้อย ไม่ได้หยิ่งซักหน่อย”
เกรซ นั่งลงทางขวา แล้ววางกระเป๋าเป้ไว้บนโต๊ะ
“ช่างเถอะ ^^ แล้วนี้ ทำไมพวกแกเพิ่งมาโรงเรียนอ่ะ โรงเรียนเข้าแปดโมงนะ ไม่ได้เข้าสิบโมง”
เกรซยักไหล่ แล้วบุ้ยไปทางมาเรีย
“นี้ๆ >_< แกไม่เห็นความเปลี่ยนแปลงของฉันบ้างหรอ”
พูดจบ เพื่อนเลิฟของฉันก็สะบัดผมพลิ้วสยายไปมา
“เฮ้ย o_o ผมสวยว่ะ ไปทำอะไรมาเนี้ย กินกระบือเข้าไปหรอ ผมถึงได้มันแผล๊บเป็นหนังคว ายอย่างนี้”
ไอเกรซหัวเราะเสียงดังกับคำเปรียบของฉัน ส่วนมาเรีย ก็ทำหน้าอย่างนี้ -_-“ ฉันพูดอะไรผิดหรอ
“แกไม่มีอะไรจะเปรียบแล้วหรอ ไอที่รัก -_-^ ฉันไปอบทรีทเม้นท์มาเฟ้ย แพงก็แพง แกพูดแบบนี้ ฉันไปหักคอเจ้าของร้านดีมั้ยว่ะ”
“ฮ่าๆ ^O^ ขอโทษว่ะแก ฉันแค่ไม่รู้จะเปรียบผมแกเป็นอะไรดี แต่สวยจริงๆนะ ดำเป็นเงาเลย เห็นแล้วทำให้นึกถึงหนังคว ายตอนเพิ่งขึ้นจากปลักโคลนอ่ะ”
“พอเหอะๆ -_-^ ถ้าแกพูดต่อ ฉันคงจะไปหักคอเจ้าของร้านจริงๆแน่”
มาเรีย เป็นผู้หญิงที่สวย สูงยาวเข่าดี ผิวขาวอมชมพู เป็นที่น่าอิจฉาไปซะทุกส่วน เกรซเอง ก็ไม่ต่างกัน แม้จะสูงไม่เท่ามาเรีย แต่ก็ยังถือว่าสวยอยู่ โดยเฉพาะผมหยิกเป็นธรรมชาติ ยิ่งทำให้ดูน่ารักเข้าไปใหญ่
ผิดกับฉัน ที่นอกจากจะตัวเตี้ย -_-“ เพราะสูงแค่ 159 แล้ว ก็ไม่เห็นจะมีอะไรดีเลย (นั้นคือข้อดีแล้วหรอ)
เกรซหยิบผ้าพันคอที่ถักอยู่ขึ้นมาดู
“ถักลายใหม่อีกแล้วหรอเนี้ย o_o แล้วอันสีน้ำเงินเมื่อวานซืนล่ะ”
“เสร็จแล้ว ^O^”
“เสร็จแล้ว O_O”
ไอเกรซกับมาเรียตะโกนขึ้นพร้อมกัน
“เฮ้ย o_O งานที่คนอื่นเค้าทำสองสัปดาห์เสร็จ แกเล่นทำแค่สองวันเนี้ยนะ”
ไอเกรซพูดด้วยเสียงอันดัง
“ใช่ o_o นี้แกจะเก่งอะไรขนาดนั้นว่ะ ฉันทำยังต้องสองสามเดือนเลยนะ”
มาเรียพูดขึ้นบ้าง เอ่อ น่าจะเป็นการตะโกนมากกว่านะ -_-“
“ก็ -_-a ลายมันไม่ยากนี่นาแก”
เพื่อนทั้งสองมองหน้ากัน ก่อนจะฟุบหน้าลงบนโต๊ะ
“ลายที่มาดามอัง ทำไม่ได้ -_-“ มันพูดมาได้ว่า ไม่ยาก ฉันอยากตาย”
มาดามอัง คืออาจารย์ที่สอนวิชาเย็บปักถักร้อยของเรา
“ก็มันไม่ยากจริงๆนี่นา -_-a แต่มันออกจะซับซ้อน ไปหน่อย มาดามอังก็เลยทำไม่ได้ แต่ก็มีหลายลายนะ ที่ฉันทำไม่ได้ ในขณะที่มาดามอังหลับตาถักยังได้เลย”
เกรซถอนหายใจ
“แก -_- แกนี่มัน เพอร์เฟคต์จริงๆเลยว่ะ พับผ่าเหอะ ไหนจะเรียนดี เรียบร้อย งานบ้านงานเรือนเป็นหมดทุกอย่าง ทำอาหารก็ไม่ต้องพูดถึง แล้วยัง บ้านรวยอีก ฉันชักอิจฉาแกแล้วเนี้ย”
ฉันยิ้มให้เพื่อนสนิททั้งสอง แล้วก้มหน้าก้มตาถักผ้าพันคอต่อไป
แต่มีอยู่เรื่องนึง ที่ฉันแพ้พวกแกนะ……
“เฮ้ย -_- เกรซ ฉันรู้สึกเหมือนโทรศัพท์แกสั่นนะ ใช่มั้ย”
มาเรียพูดพลางเอามือจับกระเป๋าเป้ของเกรซที่วางอยู่บนโต๊ะ
“เออ o_o จริงๆด้วย อ่ะ พี่แกน โทรมาแหละแก”
พี่แกนคือหนึ่งในสต๊อคผู้ชายของยายนี้ -_-“ เกรซรับโทรศัพท์แล้ววิ่งออกจากห้องไป ซักพักก็วิ่งกลับมาหามาเรีย
“มาเรีย >_< พี่แกนบอกว่า วันนี้มีปาร์ตี้ที่บ้านพี่นนท์ แกจะไปมั้ย”
“พี่นนท์หรอ o_O ใช่พี่ที่เป็นเดือนมหาลัยที่เราไปเจอวันก่อนใช่ป่ะ งั้นไปๆๆๆ”
“อือๆๆ >_< งั้นฉันให้พี่แกนมารับเราที่โรงเรียนเย็นนี้นะ”
มาเรียพยักหน้าหงึกหงัก ฉันมองเพื่อนทั้งสองคนตาปริบๆ
นี้ไงล่ะ สิ่งที่ฉันแพ้พวกมันสองคน
ก็จะอะไรซะอีกล่ะ -_- ถ้าบอกใครไป เค้าจะเชื่อกันมั้ยเนี้ย คุณหนูสายวิทย์ ที่เรียนเก่ง เรียบร้อย พูดน้อย ขี้เล่น คนนี้ จะไม่เคยมีแฟนเป็นตัวเป็นตน
ที่สำคัญ ยังไม่เคยมีใครมาจีบซักคน -_-“
ทุกๆครั้งที่ เกรซ กับ มาเรีย ถามว่าฉันไม่ชอบผู้ชายคนไหนบ้างหรอ ฉันก็ตอบแบบปัดๆไปแล้วว่า ก็มีบ้างที่เข้ามา แต่ฉันไม่สนใจ
ความเป็นจริงคือ
ไม่มีใครมาจีบกรูนี่หว่า -_-“ จะให้กรูชอบได้ไงล่ะ
ฉันเองก็เหมือนผู้หญิงคนอื่นๆนะ แอบกรี๊ดเวลาคนหล่อๆเดินผ่าน รู้สึกดีเวลามีหนุ่มหล่อเข้ามาทัก แต่ทุกคนที่เข้ามา ก็เพราะสนใจในเกรซ หรือไม่ก็ มาเรีย ทั้งนั้น -_-“
ฉันมันไม่มีเสน่ห์นี่หว่า >O<
รึว่า กรูไม่ใช่ผู้หญิงฟะ -_-“ เป็นไปได้มั้ยว่า แม่อาจจะอยากได้ลูกสาว ก็เลยผ่าตัดแปลงเพศให้ฉันตั้งแต่ยังจำความไม่ได้ ทำให้ฉันกลายเป็นผู้หญิงทั้งที่ควรจะเป็นเด็กผู้ชาย
พอเหอะ ฟุ้งซ่านแล้ว -_-“ (คิดเองเออเองได้ด้วยกรู -_-a)
และก่อนที่หัวสมองของฉันจะเตลิดไปมากกว่านี้ เสียงๆหนึ่งก็ดังขึ้นเรียกความสนใจของทุกคนในห้องได้ทันที
เสียงไซเรน ดังมาจากใต้ตึก 2
“มีคนทำอะไรผิดกฎอีกล่ะ”
มาเรียพูดพลางลุกขึ้น เพื่อจะมองไปยังตึก 2 ซึ่งเป็นฝั่งตรงข้าม กับตึกที่เรานั่งเรียนกันอยู่
อยากจะบอกว่า เปล่าประโยขน์ -_-“ เสียงมันดังมาจากใต้ตึกนะเว้ย แกจะมองเห็นได้ยังไง
“ตอนนี้มันเป็นคาบชมรมนี่หว่า -_- พวกผู้ชายก็น่าจะซ้อมกีฬาอยู่ในชมรมนี่ งั้นใครทำล่ะเนี้ย”
คำพูดของเกรซทำให้ฉันฉุกคิดขึ้นมาได้
“เกรซ -_- วันนี้วันที่เท่าไหร่ว่ะ”
ฉันหันไปถาม เกรซก้มลงมองโทรศัพท์ในมือ
“วันที่ 10 อ่ะ”
“หรอ งั้นวันนี้ ก็เป็นวันที่ชมรมภาษาอังกฤษแสดงละครที่ตึก 4 ใช่รึเปล่า”
“อือ-_- ใช่มั้ง”
หัวสมองของฉันคำนวณ และวิเคราะห์อะไรบางอย่าง
“ไปดูกันมั้ย ว่าใครทำผิดกฎ >_<”
มาเรีย ชวนฉันกับเกรซ ซึ่งเกรซก็พยักหน้าเห็นด้วย แต่ฉันกลับนั่งลงที่เดิม
“ไอที่รัก -_- ไปซิ แกไม่อยากรู้หรอ ว่าใครทำเสียงไซเรนดัง”
ฉันหยิบผ้าพันคอขึ้นมา แล้วถักต่อ
“เปล่าหรอก เพียงแต่ ฉันพอจะรู้แล้วว่าเป็นใคร ก็เลยขี้เกียจลงไปดู”
- - -- - -- -War Love- - - - - - -
เซนต์พอล 2
โต๊ะกลม : สถานที่ข้างสนามบาสเกตบอล มีโต๊ะสีเขียว เป็นวงกลมสามโต๊ะ เป็นสัญลักษณ์ เป็นแหล่งรวมพลนักบาส และ นักบอล โรงเรียน และเป็นที่รู้กันของสาวๆ ว่าบริเวณนี้ ห้ามผู้หญิงผ่าน เนื่องจากประกอบไปด้วยบรรดา สิงสาราสัตว์ทั้งหลาย -_=” ที่พร้อมจะแซวพวกคุณได้ทุกเมื่อ ระวัง ! เดินผ่านเข้าไปแล้ว อาจจะไม่ได้กลับออกมาในสภาพอารมณ์ดี เหมือนตอนเดินไป
นักกีฬาบาสโรงเรียน เซนต์พอล 2 เพิ่งเลิกจากซ้อมช่วงเช้าเสร็จ ทุกคนพากันเดินไปนั่งบริเวณโต๊ะกลม บางคนก็เดินไปดื่มน้ำ ไปล้างหน้า ตามแต่ใครจะสะดวก แต่ก็มีบ้าง บางส่วนที่อยากจะมานั่งพักให้เหนื่อยที่บริเวณโต๊ะกลมก่อน
ไวท์ นักบาสของเซนต์พอล 2 หนุ่มน้อย ม.1 ที่กำลังโด่งดังอยู่ในขณะนี้ ในเรื่องของการเป็นไวท์ผู้เงียบขรึม หล่อเหลา และด้วยส่วนสูง 172 ทั้งๆที่อยู่แค่ ม.1 จึงทำให้ เป็นที่หมายปองของบรรดาสาวๆทั่วเซนต์พอล 2 ได้อย่างง่ายดาย และแม้ว่าจะเพิ่งเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของทีมบาสชายได้ไม่ถึง 1 ปี แต่ก็มีแฟนคลับเป็นของตัวเอง และยังเป็นที่น่าจับตามองว่า ดาวโรงเรียนคนใหม่คนนี้ จะเจิดจรัสได้อีกนานแค่ไหน
มีสิ่งหนึ่งที่เป็นตัวการันตี ความน่ากิน เอ้ย -..- เสน่ห์ ของ ไวท์ นั้นคือ ผลการเรียน เกรด เฉลี่ย 3.8 เมื่อเทอมที่ผ่านมา
เรียกได้ว่า เป็นทั้งเทพ ทั้ง พระเอกนิยายเกาหลีในคนเดียวกัน
ฟ้าลั่น นักบาสสุดหล่อ ม.2 ที่เข้ามาในทีมพร้อมกับ ไวท์ อีกทั้งยังเป็นเพื่อนสนิทกับไวท์ ชนิดที่ว่าตัวติดกัน เห็นฟ้าลั่นที่ไหน ต้องเห็นไวท์ที่นั้น เป็นดาวโรงเรียนที่ดังสูสีกับไวท์ เพราะเป็นคนอารมณ์ดี คุยเก่ง จึงเข้ากับคนได้ง่าย ส่วนสูงที่ชนะไวท์ไปแค่ 3 เซนต์ ทั้งที่ใส่แว่น แต่ก็ยังชู้ตบาสลงห่วงได้อย่างเท่ห์ๆ เพราะฉะนั้นไม่ต้องสงสัยเลยว่า ทำไมบรรดาแฟนคลับที่ชอบไวท์ ถึงตั้งให้ฟ้าลั่น เป็นพระเอกการ์ตูนญี่ปุ่น คู่กับ ไวท์ ที่เป็นพระเอกนิยายเกาหลี
ส่วนเรื่องการเรียน ก็ชนะไวท์อย่างชัดเจน ด้วย เกรดเฉลี่ย 4.00
นี้ก็เป็นอีกหนึ่งดาวโรงเรียน ผู้กำลังที่เป็นที่สนใจจากบรรดาสาวๆทั้งสวยและไม่สวยทั่วเซนต์พอล 2
สองหนุ่มดูโอคู่นี้ ถูกวิจารณ์ในแง่มุมต่างๆนานา(พูดง่ายๆว่า นินทานั้นเอง -_-“) เนื่องด้วยเพราะทั้งสองเป็นผู้มีบุคลิกที่ตรงข้ามกันอย่างสิ้นเชิง คนหนึ่งเงียบ เย็นชาเป็นน้ำแข็ง ส่วนอีกคน ร่าเริงดุจแสงอาทิตย์ยามเช้า
ที่สำคัญคือ คนสองคนนี้ เป็นเพื่อนรักกัน และยังไม่มีแฟนทั้งคู่
น่าขำมั้ยล่ะ -_-“
ดังนั้นไม่แปลกอะไรเลย ถ้าวันหนึ่งคุณเดินเข้ามาในเซนต์พอล 2 และได้ยินคนพูดกันว่า สองคนนี้เป็นคู่เกย์ =_-“ (กรรมของเวร)
ตอนนี้กำลังเป็นที่ถกเถียงกันว่า ใครเป็นควีน ใครเป็นคิงส์ (นี้มันนิยายอะไรว่ะ >O<)
แต่ถึงแม้กระแสข่าวขาเมาท์จะมากมายขนาดไหน ก็ไม่อาจทำให้ความสัมพันธ์ของทั้งคู่ขาดสะบั้นลงได้ ตรงกันข้าม กลับยิ่งเหนียวแน่นกันมากกว่าเดิม กลายเป็นตอนนี้ทั้งคู่แทบจะเป็นคนๆเดียวกันอยู่แล้ว ทั้งๆที่อายุห่างกันหนึ่งปี แต่ก็สนิทกันยังกะเป็นเพื่อนรุ่นเดียวกัน
หรือมันจะเป็นเกย์กันจริงๆ -_-a
เอาล่ะ พักเรื่องไร้สาระ =_=” แล้วกลับมาที่โต๊ะกลมต่อเถอะ
ไวท์ เดินมานั่งที่โต๊ะกลม ก่อนจะโบกมือเรียกฟ้าลั่น ที่เพิ่งซ้อมบาสเสร็จเช่นกันให้เดินตามมา เด็กหนุ่มนั่งลงข้างๆเพื่อน แล้วคุยอะไรนิดหน่อยตามปกติ
แต่แล้วเหตุการณ์ไม่ปกติก็บังเกิด
เมื่อเสียงไซเรนดังขึ้นบริเวณใต้ตึกเรียน 2 ซึ่งห่างจากสนามบาสไปไม่ไกลนัก
ตึกเรียน 2 : คือ สถานที่ต้องห้ามในการทำกิจกรรมที่อันตรายทุกประเภท เพราะ เป็นบริเวณแคบ และมีเด็กนักเรียนอยู่เยอะ เกรงว่า อาจจะเป็นอันตรายต่อนักเรียนคนอื่นได้
เสียงไซเรนของรถตำรวจจะติดไว้ใต้ตึกเรียน ทุกตึก เพื่อจะร้องเตือนครูอาจารย์ว่า มีเด็กนักเรียนทำกิจกรรมที่อันตราย ให้รีบมาดูแลโดยด่วน โดยเสียงไซเรนจะดังขึ้นได้ก็ต่อเมื่อ ยาม หรือ ผู้ที่ดูแลความปลอดภัยที่นั้นจะเป็นคนกด
ดวงตาคมภายใต้คิ้วเข้มของไวท์ จ้องมองไปยัง ใต้ตึก 2 เด็กนักเรียนหลายคนวิ่งไปดู แต่ไวท์ ยังนั่งอยู่ที่เดิม แม้จะอยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เด็กหนุ่มก็เหนื่อยเกินกว่าจะลุกขึ้นแล้วเดินไปดู
ฟ้าลั่น ขมวดคิ้วแล้วหันมามองเพื่อนอีกรอบหนึ่ง เขารู้ดีว่า ไวท์ ไม่ใช่คนชอบยุ่งเรื่องชาวบ้าน และแม้เขาจะอยากรู้แค่ไหน ก็ยังมีความคิดแบบเดียวกับไวท์
นั้นคือ เขาสองคนเหนื่อยเกินกว่า จะเดินไปดูว่า ไอบ๊อง หรือ ยายบ้าที่ไหนทำอะไรฝืนกฎโรงเรียนอีก
- - -- - -- -War Love- - - - - - -
เซนต์พอล 2
เพราะว่าเป็นโรงเรียนที่เน้นกิจกรรมมาก
ดังนั้นการแสดงกิจกรรมแปลกๆ ในโรงเรียนจึงเป็นเรื่องธรรมดา เช่น การวิ่งในโรงเรียนด้วยโรลเลอร์ สเกต สเกตบอร์ด การนั่งอยู่บนโขดหินเพื่อวาดรูป การซ้อมเต้นในลานกลางแจ้ง การร้องเพลงประสานเสียงในห้องเรียน การซ้อมเตะบอลบริเวณทางเดิน
และเพราะว่าเด็กนักเรียนทุกคนมีอิสระในการแสดงออกทุกประเภท ไม่มีกฎเกณฑ์บังคับเท่าไหร่นัก อีกทั้งยังอ่อนข้อให้นักเรียน ถ้าไม่ใช่เรื่องผิดข้อหาร้ายแรง อะไรมากนัก
จึงเป็นธรรมดาที่จะมีนักเรียนบางประเภท ฝ่ากฎได้อย่างสะดวก เพราะอาจารย์ไม่สนใจ
จนบางที ก็เกินเลยคำว่าพอดี
เสียงไซเรนดังขึ้นทั่วตึก แสงไฟสีส้มกระพริบถี่ๆช่วยเป็นสัญญาณอีกแรงหนึ่ง -_-“ ฉันหันไปมองแสงไฟนั้น พลางคิดในใจว่า นี้กรูไปฆ่าใครตายมารึไง
“ไอพริตตี้ >O< เมิงทำอะไรของเมิงฟะ”
เสียงไอแพมตะโกนเรียกฉันอยู่ข้างหลัง ถามมาได้ เมิงเห็นกรูตำน้ำพริกกะปิอยู่หรอ
“ใช่ๆ >O< เมิงจะบ้าหรอ เดี๋ยวอาจารย์ก็แห่กันมาหรอก”
ไอแพตตี้ น้องสาวต่างแม่ของฉัน ตะโกนด่ามาอีกคน =_-“ จะให้ทำไงล่ะว่ะ ก็ในเมื่อมันทำไปแล้ว
“พี่พริตตี้เท่ห์จังเลยค่ะ >_<”
น้องๆที่อยู่ ม. 4 ตะโกนเชียร์ฉันอยู่ด้านหลังเช่นกัน
นี้แหละ สิ่งที่รอคอยมานาน -..- คำชมแค่ประโยคเดียว ท่ามกลางคำด่าเป็นร้อย =_-“
ในเมื่อไม่มีทางเลือก ฉันจึงต้องเร่งสปีดเสกตบอร์ดของตัวเองให้เร็วกว่าเดิม เพื่อจะหนีให้พ้นอาจารย์ที่กำลังไล่ล่ามา -_-“
ผมหยักศกสีน้ำตาลแดงที่ฉันเพิ่งไปทำมาใหม่ปลิวสยายไปตามแรงลม แน่ละ ว่ามันต้องเป็นภาพที่สวยแน่ๆ ฉัน หนึ่งในดาวโรงเรียนที่เจิดจรัสตั้งแต่เข้ามา ม.4 ใหม่ ๆ จนตอนนี้ ม.5 แล้ว ก็ยังคงป๊อบปูลาร์ไม่เปลี่ยนแปลง -..- กำลังเล่นเสกตบอร์ด ด้วยท่วงท่ามืออาชีพที่คว้ารางวัลมาหลายเวทีแล้ว
เสียงกรี๊ดและเสียงโห่ ดังขึ้นสองข้างทางที่ฉันวิ่งผ่านไป มีทั้งคนชื่นชอบ และ คนหมั่นไส้ ชีวิตเราก็แบบนี้แหละ ไม่มีใครที่มีแต่คนรัก ไม่มีคนเกลียดหรอก
ว่าแต่ อาจารย์ตามมาทันรึยังนะ =_=”
เสียงไซเรนยังคงดังกวนประสาท ฉันลดความเร็วลง รู้สึกว่าจะหนีพ้นแล้ว =_= เอาล่ะ คราวนี้ ก็ไปทำภารกิจของฉันต่อ
ภารกิจของฉันคือ >_< การไปหา ทาม แฟนคนใหม่ของฉันไง กรี๊ดๆๆ (เวง -_-“ นึกว่าเรื่องมีสาระซะอีก)
ฉันหยุดเล่น แล้วหยิบสเกตบอร์ดสุดที่รักของตัวเอง ขึ้นตึก 4 ไป ทาม กำลังนั่งรอฉันอยู่หน้าห้องภาษาอังกฤษ รอหน่อยนะจ๊ะที่รัก >_< พริตตี้ คนนี้ กำลังจะเอาของขวัญวันครบรอบที่คบกัน 10 วันไปให้แล้ว รอหน่อยนะๆๆๆ
“นี้ -_- อารมณ์ดีจังเลยนะ แม่เสกตบอร์ด”
เสียงเย็นยะเยียบดังขึ้นจากข้างหลังฉัน
ถ้าเป็นเด็กนักเรียนธรรมดา ฉันคงตบกระเด็นไปแล้ว โทษฐานที่ทักทายฉันด้วยคำพูดที่น่าประทับใจ
แต่เพราะหัวสมองอันชาญฉลาดของฉันมันวิเคราะห์ออกมาได้ว่า เสียงนั้นเป็นเสียงของผู้หญิงวัยกลางคนขึ้นไป =_-“ และ จากประสบการณ์ที่อยู่โรงเรียนมานาน จนเกือบจะเป็นโบราณบุคคล ทำให้สามารถรับรู้ได้ทันทีว่าสุรเสียงที่ส่งเข้ามาในโสตประสาทนั้น เป็นเสียงของใคร
ขาไวเท่ากับความคิด ฉันขยับเท้าเตรียมวิ่ง โดยไม่ต้องหันไปมองข้างหลังให้เสียเวลา
ก็เสียงนั้นมัน >_< อาจารย์อุไรวรรณ อาจารย์ฝ่ายปกครอง ม.ปลายนี่นา
“หยุดนะ >O< ณัฐกานต์ ถ้าเธอหนี เธอจะโดนหนักเป็นเท่าตัวนะ”
ก็เอาซิค่ะ -..- ถ้าอาจารย์คิดว่า ผู้หญิงวัย 50 อัพอย่างอาจารย์จะวิ่งชนะหนู
“ณัฐกานต์ >O< เธอหนีไม่พ้นหรอก”
แล้วอาจารย์หยุดหอบหายใจทำไมค่ะ =_=”
ฉันวิ่งไปข้างหน้า ก่อนจะหันมามองอาจารย์สุดที่รักของตัวเองยืนหอบแล้วชี้มาที่ตัวฉัน
ถ้าจับได้ >_< ให้หอมแก้มเลย
“ว่าไง -_-^ สาวน้อย”
มือใหญ่ๆมือหนึ่งคว้าหมับเข้าที่แขนซ้ายของฉัน ฉันเงยหน้าขึ้นมองร่างที่สูงใหญ่นั้น สีหน้าบึ้งตึง อย่างที่เคยเห็นอยู่บ่อยๆทำให้รอยยิ้มกว้างของฉันเมื่อกี้นี้ เจื่อนไปในทันที
“อาจารย์กฤษดา ^^””
ขอถอนคำพูดเรื่องหอมแก้มนะ -_-“
- - -- - -- -War Love- - - - - - -
โต๊ะกลม
“เฮ้ย –O- ไวท์ น้ำว่ะ”
ฟ้าลั่น ยื่นขวดน้ำที่บรรจุน้ำเย็นเต็มขวดให้เพื่อนที่นั่งอยู่ข้างๆ
“เออ กรูรู้ว่ามันคือน้ำ -_-“ ไม่เคยมองว่ามันเป็นข้าวเหนียวไก่ย่างหรอก”
ไวท์ ที่กำลังผูกเชือกรองเท้ารับขวดน้ำมาดื่ม
“กรี๊ดๆๆๆๆๆ >O< ไวท์ น้ำอร่อยมั้ย”
เสียงกรี๊ดกร๊าด ของรุ่นพี่ ม.ปลาย ที่อยู่ห่างออกไป ทำเอา ไวท์ชะงักจนแทบจะพ่นน้ำที่กินเข้าไปแล้วออก แล้วหันไปมองเพื่อนที่นั่งหัวเราะอยู่ข้างๆ
“เมิงไปเอาน้ำจากไหนมาให้กรูเนี้ย -_-^”
“ก็น้ำใจพี่ๆเค้าไง ^^ เป็นไง หอมหวานดีมั้ย”
ไวท์ขมวดคิ้ว แล้วจ้องมองน้ำในขวด ในนั้นจะมียาเสน่ห์รึเปล่าว่ะ -_-“ กรูกินแล้ว จะเข้าโรงบาล เหมือนยุนโฮ ดงบังชินกิ รึเปล่าเนี้ย -_-“ ก่อนจะวางขวดน้ำไว้บนโต๊ะ และ สาบานกับตัวเองว่า จะไม่แตะต้องมันอีก นอกซะจาก จะหยิบมันขึ้นมา แล้วใช้มันฟาดหัวไอบ้าฟ้า -_-“
“โอ๋ๆๆ ^O^ อย่างอนน่า ไวท์ขา พี่เค้าออกจะจงรักภักดี อาทิตย์นี้ก็ฝากขนม ฝากน้ำมาให้ตั้งเยอะ ถามจริง ไม่ใจอ่อนบ้างหรอว่ะ”
ไวท์จ้องเพื่อนรักราวกับจะฆ่าให้ตาย ที่พูดอะไรที่สมควรถูกประหารออกมา แล้วหยิบผ้าขนหนูของตัวเองมาเช็ดหน้า
“เออ -_- ไหนๆก็ไหนๆ แล้ว กรูขอถามนิดเหอะว่ะ ไวท์”
ฟ้าลั่น คว้าขวดน้ำที่ไวท์ ตั้งใจว่าจะใช้เป็นอาวุธสังหารตัวเอง ขึ้นมาดื่ม
“ถามมาเลยจ๊ะ^^ ถ้าเพื่อฟ้า ละก็ ไวท์ตอบได้ทุกอย่าง”
พระเอกนิยายเกาหลีกระพริบตาถี่ๆอย่างเย้ายวนใส่เพื่อนรัก
“หรอ -_-“ งั้นขอถามเหอะ เมื่อไหร่เมิงจะตายๆไปจากชีวิตกรูว่ะ เห็นเมิงสภาพนี้แล้วสยองว่ะ”
“เหอะๆ =_- แล้วไอนิสัยชอบแย่งของคนอื่นกินนี่ มันก็อั๊กลี่พอกันนั้นแหละว่ะ >O< นั้นน้ำที่พี่เค้าให้กรูนะเว้ย”
พูดจบ ไวท์ก็แย่งขวดน้ำในมือ ฟ้าลั่นมาดื่นอึกๆๆ (นี้คือไม่แตะต้อง -_-“)
“โห -_-“ ไอเลว นี้เค้าเรียกเกลียดตัวกินไข่ เกลียดตับไตกินม้ามรึเปล่าว่ะ”
“สำนวนไรของเมิงไอฟ้า -_-“ ฟังแล้วสยอง”
“ไม่สยอง เท่ากับที่เมิงเล่นเป็นเกย์เมื่อกี้หรอก -_-“ นึกแล้วยังเสียวไม่หาย”
ไวท์หัวเราะกับการกระทำของเพื่อนทันที
“ไหนเมิงบอกว่า จะถามอะไรกรูไง ไอฟ้า ^O^”
ไวท์ ส่งขวดน้ำให้เพื่อน ฟ้าลั่นรับมาดื่ม แล้วเริ่มถาม
“เมิงไม่คิดจะมีแฟนบ้างหรอว่ะ”
ถ้ามีน้ำอยู่ในปาก ไวท์แน่ใจว่า ตัวเองต้องสำลักเพราะประโยคคำถามของเพื่อนแน่ๆ
“เมิงอย่าบอกนะเว้ย ไอฟ้า -_-^ ว่าเมิงเริ่มหลงรักกรูบ้างแล้ว”
“โห -_-^ ไอเวง เมิงจะให้กรูกระทืบเมิงให้ตายตรงนี้ หรือไปตามเพื่อนอีกสี่ห้าคนมากระทืบ ข้อหาพูดจาไม่เข้าหูดี”
ไวท์หัวเราะอีกครั้ง
“เมิงถามอะไรแบบนี้ว่ะ ^O^ หรือ เมิงอยากจะมีแฟน แล้วกลัวกรูเหงา ปิ๊งใครรึไง”
ฟ้าลั่นยักไหล่
“กรูไม่อยากมีแฟนเว้ย -_- มันผูกมัด ก็เลยถามเมิงไง ว่าเมิงไม่คิดจะมีแฟนหรอ”
ไวท์จ้องมองขวดน้ำในมือ ก่อนจะตอบคำถาม
“ไม่หรอกว่ะ ^O^ อยู่อย่างนี้แหละ ดีแล้ว คอยกันท่าผู้หญิงที่จะเข้ามาหาเมิง เพราะถ้ากรูไม่มีแฟน เมิงก็ต้องไม่มีเหมือนกัน”
ฟ้าลั่น เขกเข้าที่ผมทรงสกินเฮดของเพื่อน
“อย่างเมิงนะ ชั่วช้าเว้ย -_-^ เมิงไม่มี กรูก็ต้องไม่มีหรอ”
“เอ๋า –O- หรือ เมิงจะให้กรูมีแฟน ส่วนเมิง นั่งเหงาอยู่คนเดียวว่ะ มันเปลี่ยวใจน้า >_<”
ไวท์ก็เลยโดนเขกอีกรอบ -_-“
“ไม่เว้ย -_- ถ้าไม่มี ก็ต้องไม่มีทั้งคู่ซิว่ะ”
ฟ้าลั่นพูดช้ำ สายตาจ้องมองไปยังแป้นบาส ที่อยู่ไกลออกไป ต่างจากไวท์ที่กำลังจ้องมองขวดน้ำในมือที่อยู่ใกล้ตัว
“แต่ไม่แน่นะเว้ย ถ้าเรามีแฟน ชีวิตเราอาจจะเปลี่ยนไปก็ได้นะ”
“เปลี่ยนยังไงว่ะ”
ฟ้าลั่นยังคงไม่ละสายตาจากแป้นบาส ไวท์เปิดฝาขวดน้ำออก แล้วเริ่มพูด
“เหมือนอย่างน้ำนี่ไง ตอนนี้ เราก็เป็นเหมือนน้ำที่ไม่มีภาชนะบรรจุ ไหลจากที่สูงลงสู่ที่ต่ำ ไม่มีรูปทรงที่แน่นอน”
พูดจบ ไอบ้าไวท์ ก็เทน้ำลงบนพื้น จนเจิ่งนองไปหมด
“เฮ้ย !! O_o เมิงทำบ้าอะไรว่ะเนี้ย น้ำเป็นทรัพยากรที่มีค่านะเว้ย”
ไวท์หยุดเท เมื่อฟ้าลั่นโวยวาย ทั้งสองคนจ้องมองน้ำที่ยังเหลืออยู่เพียงเล็กน้อยในขวด
“แต่ถ้าเรามีแฟน เราอาจจะเป็นเหมือนน้ำที่เหลืออยู่นี้ก็ได้ สูญเสียความเป็นตัวของตัวเองไปบ้างเล็กน้อย แต่ก็อยู่ได้ เพราะมีคนคอยโอบอุ้ม ดูแล ไม่สะเปะสะปะเหมือนน้ำที่ถูกเทเมื่อกี้”
- - -- - -- -War Love- - - - - - -
ภายในห้องปกครอง เซนต์พอล 2
ฉันยืนก้มหน้ามองพื้น ความจริง พื้นไม้ปาร์เก้สีน้ำตาลนี้ก็เป็นสิ่งที่ฉันเห็นอยู่บ่อยๆ แต่ต้องไม่ใช่ตอนนี้ซิน่า >_<
โธ่เว้ย ทามรอฉันอยู่นะ >_<
“ว่าไงล่ะ ณัฐกานต์ -_- มีอะไรจะพูดมั้ย”
อาจารย์กฤษดานั่งหน้าบูดอยู่ที่โต๊ะข้างหน้าฉัน ถามด้วยเสียงเย็นเรียบแต่กรีดลึกไปถึงหัวใจ
“โธ่ TOT อาจารย์ค่ะ ให้หนูไปดูการแสดงเถอะนะคะ หนูสัญญาค่ะ พอละครจบแล้ว หนูจะรีบกลับมารับโทษต่อเลย”
แต่ฉันก็ยังไม่กลัวอยู่ดี -_-“ ก็ห้องปกครองนะ ฉันเข้าซะจนสนิทกับอาจารย์ทุกท่านแล้วนี่นา แทบจะเป็นหลานกับ ญาติผู้ใหญ่เลยก็ว่าได้
อาจารย์กฤษดาถอนหายใจ ก่อนจะหยิบโทรศัพท์สีขาวที่ตั้งอยู่ข้างๆ กดเบอร์สี่ตัวต่อสายไปที่ไหนก็ไม่รู้
“ครับ ผมกฤษดานะครับ อาจารย์ครับ ละครภาษาอังกฤษ ที่ตึก 4 เริ่มรึยังครับ อะไรนะครับ อ๋อครับๆ เริ่มมาได้ครึ่งเรื่องแล้วหรอครับ ขอบคุณมากครับ”
หะ ห๊า =O+
ฉันเงยหน้านขึ้นมองอาจารย์ อาจารย์กฤษดา วางหูโทรศัพท์แล้วจ้องหน้าฉัน
“ยังจะมีข้ออ้างอะไรอีกมั้ย”
“อาจารย์ค่ะ >O< ไม่ใช่ข้ออ้างนะคะ หนูตั้งตารอการแสดงนี้มาก เพราะแฟนหนูแสดงเป็นพระเอกเชียวนะคะ หนูจะต้องเอาของไปมอบให้เขาตอนแสดงจบ แต่แล้วพอวันนี้มาถึง อาจารย์ก็ดันลากหนูมาห้องปกครอง ทั้งๆที่หนูอยากจะ……”
“แล้วใครใช้ให้เธอ เล่นสเกตบอร์ดใต้ตึกเรียนล่ะ”
อาจารย์พูดขึ้นมาเป็นการตัดบทฉัน
“หนูก็บอกอาจารย์แล้วไงค่ะ -_- ว่าหนูรีบไปก่อนการแสดงเริ่ม”
ฉันพูดเสียงอ่อย อาจารย์ถอนหายใจอีกครั้ง
“เธอก็จะได้จำเป็นบทเรียนไงล่ะ ว่าความประมาท มันไม่ได้ทำให้อะไรดีขึ้นเลย ตรงกันข้าม มันกลับทำให้เธอพลาดโอกาสที่เธอรอคอยด้วยซ้ำ”
“จะให้หนูบอกกี่ครั้งค่ะอาจารย์ >O< ว่าหนูไม่ได้ประมาท หนูแค่อยากจะรีบไป……”
“นั้นแหละ ที่เขาเรียกว่าประมาทล่ะ”
อาจารย์พูดเสียงสงบเรียบตัดบทเสียงตะโกนของฉัน
“เธอประมาท เธอลืมคิดไปว่า ถ้าเล่นสเกตบอร์ดใต้ตึกเรียน สัญญาณจะดังขึ้น แล้วจะทำให้เธอไปดูการแสดงไม่ทัน นี้ยังไม่เรียกว่า ประมาทอีกหรอ นี่ดีนะ ที่ไม่ไปชนใครเข้า ไม่อย่างนั้น อย่าว่าแต่ชมการแสดงเลย วันนี้ทั้งวัน เธอก็ไม่มีทางเจอหน้าแฟนเธอหรอก”
ฉันได้แต่นิ่งเงียบ ไม่ยอมตอบอะไร
“ถ้าแฟนเธอ จะขอเลิกกับเธอด้วยเหตุผลที่ว่า เธอไม่ได้ไปดูเขาแสดงละคร ก็เลิกไปเหอะ ผู้ชายแบบนี้ หาใหม่ก็ได้”
ง่ะ o_o อาจารย์ T_T ไอหาใหม่นะได้ แต่หล่อขนาดนี้ คงไม่ได้แล้วมั้งค่ะ TOT
โธ่เอ๊ย >_< ทำไมฉันต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วยเนี้ย
- - -- - -- -War Love- - - - - - -
โต๊ะกลม
ฟ้าลั่นกับไวท์ ยังไม่มีทีท่าว่าจะลุกขึ้นจากเก้าอี้ที่นั่งอยู่ ดูเหมือนความขี้เกียจจะเริ่มคลอบงำ ทั้งคู่เต็มที
“ไอไวท์ -_- ความจริง เมิงก็มีรุ่นพี่สวยๆมาชอบตั้งเยอะ ทำไมเมิงถึงไม่ใจอ่อนชอบใครบ้างว่ะ”
ไวท์ หันไปมองฟ้าลั่นด้วยสายตาแปลกๆ
“วันนี้ผีอะไรเข้าสิงเมิงเนี้ย -_-“ ถามแต่เรื่องแบบนี้”
“ก็กรูอยากรู้ -_-“ เมิงจะให้กรูผ่ากะโหลกเมิงมาเปิดดูหรอ”
ไวท์ดื่มน้ำอีกอึกหนึ่ง
“กรูไม่ชอบคนอายุแก่กว่า -_- ถึงจะแก่กว่าปี หรือ สองปี ก็ไม่ชอบ ยิ่งมากกว่านั้น ยิ่งไม่อยากยุ่งด้วย”
- - -- - -- -War Love- - - - - - -
ห้องปกครอง
อาจารย์ กฤษดา กำลังเข่นฆ่าฉันด้วยสายตา TOT
“ณัฐกานต์ นี้เธออยู่ มอไหนแล้ว”
“มะ มอห้าค่ะ T_T”
“อายุเท่าไหร่แล้ว -_-^”
“สิบเจ็ดค่ะ TOT”
- - -- - -- -War Love- - - - - - -
โต๊ะกลม
“ไม่ชอบคนแก่กว่า -_- เหตุผลแค่นี้เนี้ยนะ”
ฟ้าลั่นขมวดคิ้วพลางมองบุคคลตรงหน้า ไวท์วางขวดน้ำไว้บนโต๊ะแล้วพูดต่อ
“ไม่ชอบผู้หญิงที่ชอบทำผิดกฎโรงเรียน ซ่าไปวันๆ”
- - -- - -- -War Love- - - - - - -
ห้องปกครอง
“ณัฐกานต์ นี้เป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้ว ที่เธอทำผิดกฎโรงเรียน”
อาจารย์กฤษดา ยังไม่หยุดฆ่าฉัน TOT
“ยะ ยี่สิบเอ็ดค่ะ”
- - -- - -- -War Love- - - - - - -
โต๊ะกลม
ไวท์หยิบผ้าหน้าขึ้นมาซับหน้าตัวเองอีก แล้วพูดต่อ
“ไม่ชอบผู้หญิงที่ทำตัวอวดดี นึกว่าตัวเองเก่ง”
- - -- - -- -War Love- - - - - - -
ห้องปกครอง
“แต่อาจารย์ค่ะ TOT หนูบอกแล้วไงค่ะ ว่าหนูไม่คิดว่าหนูจะเล่นสเกตบอร์ดไปชนใครเขา หนูได้แชมป์มาตั้งหลายรายการแล้วนะคะ”
- - -- - -- -War Love- - - - - - -
โต๊ะกลม
“ไม่ชอบผู้หญิงทำตัวสวยไปวันๆ”
- - -- - -- -War Love- - - - - - -
ห้องปกครอง
“อาจารย์ค่ะ >_< นี้ไม่ใช่รังนกนะคะ ทรงนี้เป็นทรงยอดฮิตของวัยรุ่นไทยยุคใหม่เลยนะคะ วัยรุ่นคนไหนไม่รู้จักถือว่าเชยมาก แล้วอีกอย่าง พี่ที่ร้านทำผมก็คอนเฟิร์มมาแล้วว่า ทรงนี้ทำให้หน้าหนูดูเด็กขึ้น เพราะฉะนั้น หนูไม่เสียใจหรอกค่ะ ที่ไว้ทรงนี้”
- - -- - -- -War Love- - - - - - -
โต๊ะกลม
“เกลียดจะตาย ผู้หญิงที่แรดไปหาผู้ชาย”
- - -- - -- -War Love- - - - - - -
ห้องปกครอง
“อาจารย์ TOT ปล่อยหนูไปเถอะค่ะ หนูจะรีบไปหาแฟนหนู จะรีบเอาของไปให้เขา”
- - -- - -- -War Love- - - - - - -
โต๊ะกลม
ฟ้าลั่นจ้องหน้าไวท์ด้วยความเลื่อมใส
“โห o_O นั้นสเปกเมิงหรอว่ะ”
ไวท์พยักหน้ายอมรับ
“ระวังนะเว้ย -_- เกลียดอะไรได้อย่างนั้นนะ”
ไวท์หันไปทางฟ้าลั่นทันที
“ถ้ากรูเจออะไรแบบนั้น -_-“ ยอมขึ้นคานดีกว่าว่ะ”
ความคิดเห็น