คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
พรหมลิขิตคืออะไร
คือการพบเจอแบบมาไม่ทันตั้งตัว
คือการที่โลกหยุดหมุน
คือการที่ทำให้ลืมหายใจไปชั่วขณะ
หรือ ทำให้คุณเปลี่ยนไป…
บทนำ
กลับมา เมื่อ 3 วันที่แล้ว
ลา ลั้ล ลา….
วันนี้โครตมีความสุขเลยอ่ะ นิตยสารสารของ EXO กับ Got7 ออกแล้วววววว……. วันนี้ซื้อมาแค่อย่างละเล่มเองงง หมดซะก่อน T_T ยัยเพื่อนตัวดีก็ทิ้งไปไหนไม่รู้ พรุ่งนี้จะงอนให้ดูเลย ฮี่ย!!! กลับบ้านดีกว่า
ลา ลั้ล ลา …..
พลั่ก!!!!
‘เฮ้ยยย !!!!’ม่ายยยยยย…ใครมาชนฉันฟะเนี่ย แงงงง…ทำให้ พี่GOTและ พี่โซ่ ช้านนนน ลงไปแอ้งแม้งที่แอ่งน้ำอันแสนสกปรก ม้ายยยย!!!!! สองเล่มสุดท้ายด้วย เละหมดเลย ใครมาทำกับสามีในอนาคตของช้านนนน มันต้องตายยยยยย!!!
‘น้ายยย!!!’นายนั่นหันมา ทำหน้าแบบไม่รู้ว่าเมื่อกี้ทำไร เฮ้ย…หล่อเว้ยเฮ่ย ไม่ๆๆๆ ห้ามเด็ดขาดนายนั่นทำสามีฉันเสียหายแถมยังไม่ขอโทษ แล้วก็ใส่เครื่องแบบโรงเรียนเดียวกับฉันด้วย นายได้เจอฉันบ่อยแน่
‘นายทำให้นิตยสารอันแสนเลอค่าของฉันตกน้ำอันแสนสกปรกได้ยังไง ฮะ ขอโทษก็ไม่ขอโทษ นายมันนิสัยแย่จริงๆ ฉันเพิ่งเจอผู้ชายแบบนายคนแรก นายนี่มัน…’
‘พูดจบยัง’
‘นายจะไม่ขอโทษฉันเลยหรอไง ไอ้มนุษย์เพศชายนิสัยเสีย’
‘ไม่ ก็อีแค่นิตยสารงี่เง่า แค่เป็นรูปผู้ชายหล่อๆ เธอก็ไปซื้อใหม่ก็ได้นี่ อะไรมากมาย พวกผูหญิงนี่มันงี่เง่าจริงๆ’
ผู้หญิงงี่เง่าหรอ นายนั่นแหละที่งี่เง่า เพราะนายเอาแต่ดูถูกผู้หญิงยังไงหล่ะ แค่นิตยสารงี่เง่าหรอ นายไม่รู้หรอกว่ามันยากลำบากแค่ไหนกว่าจะได้มา นายไม่ได้เป็นผู้หญิงหนิ นายไม่เข้าใจหรอกเวลาของสำคัญที่ตัวเองพยายามมาเสียหาย มันรู้สึกเจ็บแค่ไหน แล้วอยู่ๆฉันก็เจ็บหน้าอกขึ้นมา น้ำอุ่นๆที่มันไหลคลอเบ้า ตอนนี้ มันก็พรั่งพรูออกมา
‘แค่นิตยสารงี่เง่าหรอ ฮึก…มันไม่ใช่ ฮึก…นาย ฮึก… นายทำยังงี้ได้ไง ฮึก… นายอ่ะนะ ฮึก… ไม่เคยเข้าใจหัวอก ฮึก… ของผู้หญิงหรอก ฉันชอบเพราะ ฮึก…เค้าเต้นเก่ง ใช่ฉันยอมรับว่าเค้าเท่ ฮึก…แถมเค้ายังเทคแคร์แฟนคลับอีก ฮึก…แถมเค้ายังเป็นสุภาพบุรุษให้เกียร์ติผู้หญิงมากกว่านาย ฮึก…นายตั้งหากที่งี่เง่า!!!!’
‘เดี๋ยวฉันซื้อให้ใหม่ ก็ได้นี่ ไม่เห็นเป็นไรเลย อะไรมากมาย’
‘ไม่เป็นหรอ ฮึก…นายรู้มั้ยว่าฉันหน่ะ ฮึก… ฉันหน่ะ ฮึก…ดั้นด้นหามันมา สิบๆกว่าร้าน แต่นายทำความพยายามของฉันสูญเปล่า นายมันเลวที่สุดดดดด!!!!!!!’
เพี๊ย!!!
‘นี่สำหรับ ที่ทำของสำคัญของฉันสียหาย’
พลั่ก!!!
‘นี่สำหรับที่ดูถูกเพศแม่ของตนเอง จำไว้ซะด้วยว่าผู้หญิงนี่แหละที่ทำให้นายมายืนอยู่ตรงนี้!!!!!’
ฉันผลักนายนั่นล้มลงไป และหยิบซากนิตยสาร เน้นนะซากนิตยสาร จากแอ่งน้ำและเริ่มต้นวิ่ง วิ่ง และวิ่ง กลับบ้าน แต่ตอนนั้น ฉันไม่คิดอะไรอีกแล้วขออย่างเดียวให้ไปจากตรงนี้ให้เร็วที่สุด พอกลับมาถึงบ้านแม่ก็ถามว่าเป็นไร ทำไมตาบวมอย่างนี้ ร้องไห้มาหรออะไรประมาณนี้ ฉันก็ไม่ตอบ พอจะขึ้นห้อง ไอ้พี่ชายตัวดีก็เดินมาเห็นว่าร้องไห้ ก็ตกใจรีบวิ่งมากอด แล้วฉันก็ซบอกพี่ชายแล้วร้องไห้ออกมา แล้วพี่ก็ถามขึ้นว่า
‘เฟิ้ล เป็นไร ใครทำน้องสาวพี่เป็นแบบนี้ พี่จะไปจัดการมานนนน’
‘ไอ้ผู้ชายงี่เง่านั่น ทำนิตยสารของเฟิ้ลเละหมดเลย พี่Got พี่โซ่ สองเล่มสุดท้ายด้วย เค้าหามันมาตั้ง สิบๆกว่าร้าน เลยนะ ดูดิ’
ฉันหยิบซากนิตยสารขึ้นมา ให้พี่ชายดู
‘เรื่องแค่เนี่ย เฮ้อ…ร้องไห้ฟูมฟายไปได้ ไปดีกว่าจะไปเล่นเกมต่อ’
‘เฮ้ย!!! พี่ปลอบฉันก่อนดิ พี่!!!’
‘ไม่ดีกว่า ไม่อยากปลอบคนขี้แยในเรื่องไม่เป็นเรื่อง’
‘พี่!!!!!!!’
กลับมาปัจจุบัน…
เฮ้อ…คิดถึงเรื่องนี้อีกล่ะ เบื่อเว้ยยยย มาคุยกับยัยเพื่อนตัวดีดีกว่า
“เออแก…ฉันมีข่าวดีจะบอก”ยัยเฟิร์น เพื่อนในอุดมคติของฉัน เริ่มเปิดศึกการสนทนา
“อะไรอ่ะแก…เรื่องของกินป๊ะ^.^”ยัยฝ้าย เพื่อนในอุดมคติของฉันอีกคนนึง ไม่มีอะไรที่ทำให้มันมีความสุขได้เท่ากับการกิน
“ไม่ช้ายยยยย ไม่เกี่ยวกับการกินแน่นอนจะ ไอ้มายเฟรน”ยัยเฟิร์นรีบบอก
“โด่… -_- แล้วมันเกี่ยวกับอะไรอ่ะ”ยัยฝ้ายทำหน้าบูดอย่างกับตูดลิง
“เกี่ยวกับรุ่นพี่ซิดนีย์…พี่เค้าได้เป็นเด็กดีเด่นประจำปีอ่ะ”ยัยเฟิร์นทำหน้ารื่นเริง
“กรี๊ดดดดดดดด……รุ่นพี่ซิดนีย์”
ยัยฝ้ายกระดี๋กระด๋ามากเลย ตอนแรกนึกว่าอะไรที่แท้ก็เรื่องผู้ชายนี่เอง เอ๊ะ…ฉันแนะนำชื่อยังอ่ะ(แกก็ลองไปเริ่มอ่านตั้งแต่แรกซิว่าแนะนำรึเปล่า)
เอ๊ะ ถ้ายังก็ ฉันชื่อมัฟเฟิ้ล
นางสาว ศุภาศินีย์ อัครปภา
อายุ 17
อยู่ม.5/1
มีเพื่อนร่วมอุดมคติ 2 คนได้แก่ ยัยเฟิร์น และยัยฝ้าย
ยัยเฟิร์นจอมยุ่ง ทั้งขี้บ่น จุกจิกจู้จี้เหมือนป้า บ้าผู้ชาย หน้าตาน่ารัก ตาโตบ๊องแบ๊ว ปากนิด จมูกหน่อย ถือว่าสวย (น้อยกว่าชั้นนิดนึง)
อีกคนคือยัยฝ้าย จอมตระกละ แต่มันกินแล้วไม่อ้วนน้า…คนไรก็ไม่รู้กินแล้วไม่อ้วน แล้วก็ขี้บ่น บ้าผู้ชายเหมือนกัน หน้าตา น่ารัก
เหมือนกับบาร์บี้ ปากนิดๆ จมูกหน่อยๆ ถือว่าสวยเหมือนกัน (แต่น้อยกว่าฉัน คุ คุ คุ ^0^)
(โอย…นักเขียนไมเกรนขึ้น -_-***)
“โอย เรื่องผู้ชายอีกแล้ว”ฉันบอก ใครจะไปอยากรู้กัน ไอ้มนุษย์เพศชายพันธุ์นั้น
“โอ่ยแก…ไม่รู้อะไรพี่เค้าหล่อมากเลยนะเฟ้ย แกยังไปชอบ พี่ Got7 พี่EXO พวกเค้ายังไม่ว่าเลย”ยัยเฟิร์นรีบเถียง
“ใช่ แกไม่รู้อะ…”ยัยฝ้ายชะงักเมื่อได้ยินเสียงประกาศ
ตึ่ง ตึง ตึ้ง!!!
‘นักเรียนโปรดทราบ นักเรียน ม.5 และ ม.6 ลงมาเข้าแถวที่สนามบาสด่วนโปรดทราบ โปรดทราบ’
“แก…ต้องเป็นข่าวเกี่ยวกับรุ่นพี่ซิดนีย์ แน่เลยแก” ยัยเฟิร์นสันนิฐาน
“เออ อาจเป็นไปได้ งั้นลงไปกันเถอะ” ยัยฝ้ายเสนอ
“เออแกที่แกบอกว่ารุ่นพี่เค้าหล่อเนี่ย หล่อจริงป๊ะ”แค่ถามเฉยๆนะ ไม่มีอะไรจริง จริ๊งงงง
“สนใจอ่ะดิ”ยัยเฟิร์นถาม
“เปล่า ถามเฉยๆ”ฉันตอบ
“แน่ใจ๊”
“ช่ายยยยย แน่นอน”
“อืม จ่ะ…”
“ไม่เชื่อหรอ”
“ใช่”
“มัยอ่ะ”
“ก็แกไม่เคยถามเรื่องผู้ชายเลยซักครั้ง ต้องมีอะไรแน่นอน”
“เอ่อ…ก็แค่อยู่ๆมันก็อยากรู้ อยากเห็นว่าหน้าตายังไง อยากรู้นิสัย อยากรู้ทุกเรื่องของเค้าก็แค่นั้นเอง”
“!!!?!!”
ยัยเฟิร์นดูอึ้งมากอย่างมาก ก็จริง ไม่รู้ทำไมมันถึงอยากรู้ขึ้นมา มันรู้สึกต้องมีอะไรแน่ๆ คนๆนี้ต้องมีอะไรแน่ๆ
“นักเรียน ไม่รีบลงไปหรอจ๊ะ อยู่ ม.5 ม.6 กันใช่มั้ยเนี่ย”
คุณครูวิลาลัย มาจากไหนไม่รู้ เดินมาถาม
“ใช่ค่ะ/ค่ะ”
“งั้นก็รีบไปเถอะ เดี๋ยวเจ๊เค้าบ่นเอา”
ครูค่ะหมายถึงครูสมหญิงรึเปล่าค่ะ คิก คิก
“ค่ะ ^^/ค่ะ^6^”
แล้วครูวิลาลัยก็เดินไป ทิ้งไว้แค่รอยยิ้มอันแสนน่ารักของครูเอาไว้
“ป่ะ ไปกันเถอะ”
“อื้ม…”
ความคิดเห็น